Koffie onderweg

Koffie onderweg, in dit geval bij een benzinestation. Drie Ferrari-rode automaten die Douwe Egberts schenken – verkeerd, gewoon, cappuccino, espresso, de hele rimram.

Mooi opgesteld ook, de automaten, tussen de pornobladen en de zoutjes. Van beide is het aanbod groot. De bladen: Foxy, Penthouse, Playboy, Chick, Rosie, Candy, Hoerige huisvrouw, PFW. In het andere segment: Pringles, Lay’s, TUC, Doritos, pinda’s, borrelnootjes, popcorn, kroepoek, Nibb-its. De ene hand in een zak chips, de andere in de broek – dat zal de combinatie zijn die hier wordt beoogd. En intussen kan de koffie wat afkoelen.

Daar zeg je wat. Je hebt nog helemaal geen koffie. Waar hebben we zin in? Cappuccino, vooruit. Met suiker. Toe maar.
Eurootje in de gleuf, knoppen bedienen, wachten maar. De automaat begint te kreunen. Het is jammer dat er geen lichteffecten in zijn verwerkt. Nu wordt het oog toch weer naar de porno en de zoutjes getrokken, en naar het eiland verderop waar je zo aanstonds de koffie op gaat drinken: een hangtafel waar vier grote pompen uit komen; mayonaise, mosterd, ketchup, knof­looksaus.

De koffieautomaat sist.

Ineens bedenk je dat er iets ontbreekt: de beker! Precies op dat moment gaat het sissen over in plassen, of is het spuiten? Een hete, lichtbruine straal koffie valt uit de tuit, en landt precies in het reservoir onder het raster waarop dus die beker had moeten staan. Je wordt gek, want nu pas zie je de bekers in grote rollen naast de automaten liggen. Je had er zelf eentje onder de tuit moeten zetten.

Shit, shit, shit!

Consumeren kan zo makkelijk zijn, en de verleidingen zijn zo talloos, maar o, wat kan het mislopen. Van woede stamp je op de grond. Daarbij valt een Hoerige huisvrouw uit het schap. Een trucker die bij het consumptie-eiland een kwak mosterd op een bal gehakt parkeert, kijkt op, maar je bent zo kwaad dat je het in cellofaan verpakte blaadje laat liggen.

Dan valt ineens rinkelend een dubbeltje wisselgeld in het retourvakje van de automaat. Je hebt dat geluid wel eens vaker gehoord, maar nooit klonk het zo smalend, zo beledigend als nu. Het is dat er inmiddels twee employees van het benzinestation naast je staan om de Hoerige huisvrouw terug in het schap te zetten, anders zou je de automaat in elkaar trappen.

Wat nu?

Nog een keer proberen, is een morele nederlaag. Je aarzelt, en dan grijp je een zak Nibb-its. Dan maar geen koffie. De zak kraakt en knispert. De inhoud wil worden opgegeten – zo snel mogelijk geen inhoud meer zijn. Wat een wereld, denk je, kwaad. En je geeft toch een schop tegen de automaat.