25

De eerste keer dat ik met Emma vree, wilde ze alleen met mij bezig zijn en stond ze niet toe dat ik haar bevredigde. “Dat is me nog een brug te ver,” zei ze. “Ik geef me niet zo gemakkelijk.”

Later vertelde ze me dat ze zich had voorgenomen om na Lex nooit meer klaar te komen waar een man bij was. Na heel veel aandringen kwam ik te weten dat hij de eerste man was bij wie ze zich volledig had laten gaan. Maar die man had zelfmoord gepleegd. Ze ontkende dat er een verband bestond tussen die zelfmoord en haar weigering. Ik besloot dat ik me niet zou laten verleiden tot een discussie over dit onderwerp. Ik deed iets anders. Ik maakte haar zó gek dar ze me uiteindelijk zelf vroeg om haar klaar te maken. Toen hooide ik voor de eerste keer dat geluid. Ik dacht dat ik me vergiste door mijn eigen opwinding. Ik kende de geluiden die vrouwen doorgaans maken als ze vrijen. Die variëren van korte heftige kreetjes tot langgerekte oergeluiden die vele straten verder te horen zijn.

Herrie. Heerlijke herrie. Ego-strelend voor de man die het veroorzaakt.

Maar er is een grens. En Emma overschreed die grens. Het geluid dat zij produceerde ging verder dan genot. Het doofde de opwinding, het vermoordde de erotiek.

Ze maakte een geluid dat niet menselijk was. Het leek uit een andere wereld te komen. Ik schrok me wild. Ik dacht dat het een incident was. Dat ze haar eigen stem als het ware voorbij vloog op het moment dat alle remmen losgingen. Ik besloot erom te glimlachen en er niets van te zeggen. Als ik er vragen over ging stellen of opmerkingen over ging maken, zou ze zich weer kunnen terugtrekken. Het was beter om haar de gelegenheid te geven er zelf iets over te zeggen. Als het tenminste geen incident was.

Het was geen incident. Het werd ook geen vaste gewoonte. Maar het werd wel regelmaat.

Het was een geluid dat zich tussen ons drong. Het klonk als een derde levend wezen dat er niet bi; hoorde. Het zorgde ervoor dat mijn opwinding verdween en niet meer opnieuw te wekken was. Ik begon ertegen op te zien om haar te laten klaarkomen. Misschien zou ze het geluid niet maken als ze het zelf deed. Ik moedigde haar aan om haar eigen vingers te gebruiken en deed mijn uiterste best om gelijk met haar op te gaan.

Ze floot.

Alles aan mij werd slap. Ik had zin om te huilen en maakte dat ik wegkwam uit de slaapkamer.

“Waarom liep je weg?” vroeg ze later. Haar stem klonk geïrriteerd.

“Ik voel me niet lekker. Misschien te veel wijn gedronken.”

“Kom maar eens hier,” grijnsde ze.

Ik vluchtte de badkamer in. “Ik moet naar het toilet,” zei ik.

Ze was beledigd. “Zeg gewoon wat je dwarszit!” schreeuwde ze. “Doe niet zo hooghartig. Stink ik soms? Zit er ergens vet waar het volgens jou niet hoort? Zeg het.”

Ik aarzelde. “Het is dat geluid.”

“Welk geluid?”

“Dat vreemde geluid dat je soms maakt als je klaarkomt.”

“Heb jij jezelf wel eens gehoord? Allemachtig zeg, verzin eens iets beters om me af te wijzen.” Ze vertrok. We zagen elkaar twee weken niet. Toen hield ik het niet langer uit en ging naar haar toe. We spraken af om het nooit meer over bepaalde geluiden te hebben. Maar vanaf die tijd was het anders tussen ons. Er zat een rem op Emma’s lust. Ze gaf zich niet meer volledig. We speelden niet meer samen.

We neukten alleen nog.