Hoofdstuk 15

 

 

 

Die nacht barstte er weer een onweersbui los. Zoals gebruikelijk doorstond Birdie het geweld door in mijn knieholte weg te kruipen.

De dinsdagochtend begon grijs en drukkend. Door het keukenraam zag ik dat de tegels in mijn tuin donker van het vocht waren. De spinnenwebben in de klimop en varens waren bedekt met nevel.

Om acht uur belde Slidell. De Coca-Cola 600 stond op het programma en vanwege problemen met Stupaks auto moest Gamble in de pit blijven. We zouden hem op de Speedway ontmoeten.

Tegen negenen zaten we in de Taurus, op weg naar Concord. Voordat hij me oppikte had Slidell een Bojangles gescoord. In de auto hing de zware geur van brood en worst.

Terwijl hij met één hand aan het stuur reed, deed ik verslag van mijn ontmoeting met J.D. Danner. Slidell zei dat hij de Loyalist Movement verder zou natrekken. Inmiddels had hij Lovettes vader opgespoord. Zijn bedrijf CB Botanicals verkocht bloemen en planten vanuit een winkel die ooit eigendom was geweest van Katherine Lovette.

Omdat het dinsdag was en er een pauze tussen de races viel, was het op de Speedway veel rustiger dan de voorgaande donderdag. Hoewel het campingterrein nog steeds vol stond met tenten en caravans, waren er maar weinig fans te zien. Terwijl de moeders de winkelcentra onveilig maakten, lagen de vaders waarschijnlijk hun roes uit te slapen.

Wayne Gamble stond ons voor de Smith Tower op te wachten en bracht ons met de auto naar het terrein bij de Sprint Cup-garage. Zijn gezicht zag asgrauw. In de console tussen ons lag een strip maagtabletten en een berg gebruikte papieren zakdoekjes. Op de vloer bij mijn voeten lagen lege waterflessen.

Ik werd omringd door bacteriën. Onopvallend probeerde ik mijn hoofd naar het raam gericht te houden.

Gambles collega’s waren druk bezig met de Chevy ’59, dus gingen we in het lege zitgedeelte van Stupaks trailer zitten. Gamble plofte als een slappe pop neer op de ingebouwde bank.

Nadat Slidell zich had voorgesteld, herhaalde hij ons gesprek met Lynn Nolan. Vervolgens kwam hij direct ter zake. ‘Volgens Nolan werd je zus door Lovette mishandeld.’

In Gambles hals verscheen een rode vlek.

‘Ze denkt dat Lovette haar heeft vermoord,’ vervolgde Slidell.

Er steeg een blos op naar Gambles kaken die zich over zijn gezicht verspreidde.

‘Nolan heeft blauwe plekken op Cindi’s arm gezien. Is u ooit iets dergelijks opgevallen?’

‘O god.’ Gamble schoot overeind. ‘O god.’

‘Is dat een nee?’

‘Ik had ’m kunnen vermoorden.’

Bij het zien van Gambles opwinding sprak ik hem toe op een toon die hem naar ik hoopte zou kalmeren. ‘Zijn Cindi’s gewoonten in die zomer en herfst veranderd? Was ze uit haar normale doen?’

‘Hoe kan ik dat nu weten?’ Gamble hief beide handen op. ‘Ze was zeventien. Ik was twaalf. We leefden in totaal verschillende werelden.’ Hij begon te ijsberen.

‘Hoe gedroeg ze zich?’ vroeg ik.

‘Heel schichtig.’

Ik gebaarde hem door te gaan.

‘Ze keek steeds om zich heen. Alsof ze bang was dat iemand haar volgde. En soms begon ze mij zonder enige aanleiding te pesten. Dat was niets voor haar.’

‘Ga door.’

Gamble zweeg. Om onze reactie te peilen? ‘Achteraf heb ik altijd gedacht dat ze met Lovette had gebroken.’

‘Hoe komt u daarbij?’

‘Een paar weken voor haar verdwijning vertelde Cindi onze moeder dat ze haar sleutels kwijt was en vroeg ze of alle sloten bij ons thuis vervangen konden worden.’

‘En?’

‘Ze was haar sleutels helemaal niet kwijt. Ik heb ze in haar rugzak zien zitten. Waarom zou ze een dergelijk verhaal verzinnen?’

‘Wat denkt u?’

‘Ik denk dat ze het met Lovette had uitgemaakt en dat hij woedend was. Daarom was ze zo schichtig. Ze was bang dat hij haar zou komen opzoeken. Ze verzon het verhaal over haar sleutels om er zeker van te zijn dat ze thuis veilig was.’

Als een gekooid dier begon Gamble weer door de kleine ruimte te ijsberen.

‘Ga zitten,’ zei Slidell.

Gamble negeerde hem. Hij kon gewoonweg niet stilstaan.

‘Hebt u dit destijds ook allemaal aan de politie verteld?’

‘Ja. Aan een grote kerel.’

‘Galimore?’

Gamble schokschouderde. ‘Ik zou het niet weten. Ik was een kind. Later hoorde ik dat Galimore deel uitmaakte van de taskforce. Ik ken de man niet, maar ik heb begrepen dat hij hier bij de beveiliging werkt.’

‘Heeft de politie vervolgonderzoek gedaan?’

‘Wie zal het zeggen?’

‘En de FBI?’

‘Nogmaals, ik was een kind. En het nummer van mijn ouders stond bij niemand onder de sneltoets.’

Voetstappen weerklonken op de ijzeren trap. Aan de andere kant van de trailer ging een deur open. Een man in een overall stak hijgend zijn hoofd naar binnen. Hij zweette. ‘We hebben een probleem aan het einde van bocht drie. De bandenspanning rechtsachter moet bijgesteld.’

‘Ik kom over vijf minuten,’ snauwde Gamble.

‘Stupak wordt gek.’

‘Vijf minuten!’

De man verdween.

‘Hebt u het nerveuze gedrag van Cindi met uw ouders besproken?’ vroeg ik.

‘Denkt u nu echt dat ze mijn mening vroegen over de stemmingswisselingen van mijn grote zus?’

Daar had hij een punt.

‘Uw ouders zijn inmiddels overleden, toch?’

Gamble knikte. ‘Mijn moeder kreeg in 2005 een aneurysma. Twee jaar later kwam mijn vader om bij een verkeersongeluk op straat vlak bij ons huis. De dader is na het ongeluk doorgereden. Dat was echt klote. Hij heeft tien jaar lang dat rondje gelopen.’

Slidells mobiel ging. Zonder te kijken strekte hij zijn hand uit naar zijn riem en drukte het gesprek weg.

‘Kent u J.D. Danner?’ Slidell veranderde van koers.

‘Nooit van gehoord. Wie is dat?’

‘De leider van de Patriot Posse.’

De spieren in Gambles onderarmen spanden zich toen hij zijn vuisten balde. ‘Ik zal die smeerlappen krijgen die dit op hun geweten hebben.’

‘Kalm aan. Weet u iets over Danner en zijn vrienden?’

‘Luister, ik heb u al een paar keer gezegd dat ik pas twaalf was. Puistjes waren zo ongeveer het enige waar ik me toen druk om maakte.’

‘Hebben uw ouders het wel eens over hem gehad?’

Er verscheen een frons op Gambles voorhoofd, dat er ondanks de airco klam uitzag.

‘Ik geloof dat ik die naam een keer gehoord heb tijdens hun ruzies met Cindi.’

‘Waar gingen die ruzies over?’

Gamble schudde heel even met zijn hoofd. ‘Die zomer waren er veel ruzies thuis. Om het niet te horen deed ik videospelletjes. Het enige wat ik me herinner is dat het altijd over Lovette ging.’

‘Hebt u de naam Grady Winge ook horen vallen?’

‘Die werkt hier op het circuit. Geen bolleboos, maar verder wel oké. Hoezo? Was Winge erbij betrokken?’

‘Rustig aan. We moeten alle namen even af lopen.’ Slidell onderdrukte een braadworstboer. ‘Komt de naam Ethel Bradford u bekend voor?’

‘Ze gaf scheikunde aan het A.L. Brown. Hebt u mevrouw B. gevonden? Wat had ze te zeggen?’

‘Ze gelooft niet dat Cindi in haar eentje is weggegaan.’

‘Luister, ik ben niet gek. Iedereen dacht hetzelfde, maar daar trok niemand zich iets van aan. De FBI gaf instructies aan de politie. En voor hen was de zaak al bekeken.’

Slidell stelde nog wat vragen over Maddy Padgett en Lynn Nolan.

Gamble kon zich Padgett niet herinneren en Nolan slechts vaag. Hoewel het niet erg vleiend was wat hij zich nog voor de geest kon halen, was het wel een schot in de roos: Playboy-lichaam, barbie-hersens.

 

In plaats van meteen de I-85 te nemen gaf Slidell er de voorkeur aan om via Sharon Amity Road door het centrum naar de MCME te rijden.

Nog even iets over Charlotte: ten minste een miljard straten zijn genoemd naar de plaats of persoon Sharon. Sharon Road. Sharon Lane. Sharon Lakes. Sharon Oaks. Sharon Hills. Sharon View. Sharon Chase. Sharon Parkway. Ik weet niet wie die meid was, maar ze moet heel wat hebben voorgesteld.

Gedurende enkele kilometers was in de auto alleen maar het geruis van de radio te horen. Slidell en ik dachten allebei na over wat Gamble had gezegd.

Was Cindi vermoord? Volgens Nolan had Cale haar slecht behandeld. Kon hij het niet uitstaan dat ze door haar ouders financieel werd gesteund? Was ze uiteindelijk tegen hem in opstand gekomen? Had Cale haar vermoord omdat zij het had uitgemaakt? Was Cale vervolgens verdwenen en had hij wellicht een andere identiteit aangenomen? Had de Patriot Posse hem geholpen om onder te duiken?

Of waren Cindi en Cale allebei vermoord? Zo ja, door wie? De Patriot Posse? Waarom?

Was de conclusie van de taskforce juist geweest? Waren Cindi en Cale uit vrije wil vertrokken? Zo ja, waarom? Waar waren ze naartoe gegaan? Wat was de rol van de Patriot Posse?

Was Gambles verdenking terecht? Had de FBI het onderzoek geleid en de waarheid over Cindi en Cale onder het tapijt geveegd? Zo ja, waarom?

Ik dacht aan de vraagtekens in Rinaldi’s aantekenboekje. Had Eddie geweten dat er iets niet in de haak was? En Galimore?

Mijn hoofd danste als een ballon in de wind van de ene speculatie naar de andere.

Ten slotte verbrak ik de stilte.

‘Cindi was nog een kind. Cale was niet bepaald wereldwijs. Stel dat ze uit vrije wil de benen hebben genomen, hoe konden ze hun sporen dan zo grondig uitwissen? In al die jaren hebben ze zich geen enkele keer vergist en zijn ze door niemand gezien.’

‘Behalve door Owen Poteat.’

‘De man op het vliegveld.’

Slidell knikte.

‘Weet je al iets meer over hem?’

‘Ik moet hem nog natrekken.’

‘Stel dat Gamble gelijk heeft, waarom zou de FBI de zaak in de doofpot willen stoppen?’

‘Dat vraag ik me ook steeds af.’

Slidell sloeg rechts af Providence Road in en vervolgde: ‘Stel dat de FBI Lovette heeft omgepraat.’

‘Je bedoelt dat ze hem als informant voor hen hebben laten werken?’

Slidell knikte. ‘Misschien heeft de groep ontdekt dat hij was overgelopen en hebben ze hem en zijn vriendin doodgeschoten.’

Dat liet ik even op me inwerken.

‘Of misschien was Cindi de informant,’ opperde ik. ‘Misschien was ze Lovettes losse handjes beu en bespioneerde ze de Posse voor de FBI. Dat zou haar nerveuze gedrag kunnen verklaren.’

‘Mmm… tja.’

‘Of wat denk je hiervan? Cindi of Lovette is in de groep geïnfiltreerd. Ze worden ontdekt. De FBI arresteert ze allebei en biedt ze getuigenbescherming aan.’

Slidell gaf geen antwoord.

‘We zouden eens met Cotton Galimore moeten praten,’ zei ik.

Slidell produceerde het keelgeluid dat hij altijd maakt om zijn afkeer duidelijk te maken. Hij had een hekel aan Galimore. Net als aan Joe Hawkins. Waarom?

‘Wat is er toch met Galimore?’

‘Hij heeft zijn ambtseed geschonden.’

‘Vanwege zijn drankgebruik. Er zijn wel meer agenten die problemen met de fles hebben.’

‘Voor een deel.’

‘Galimore is uit zijn ambt gezet. Is die straf niet zwaar genoeg?’

De namaak-Ray Ban draaide mijn kant op. ‘Die klootzak heeft ons allemaal verraden. En wat kreeg hij? Twee jaar, dat is alles.’

‘Heeft Galimore twee jaar in de bak gezeten?’ Dat was nieuw voor mij. ‘Op veroordeling waarvan?’

‘Aannemen van smeergeld en hinderen van de rechtsgang. Een schoft is het.’

‘Kennelijk is hij weer op het rechte pad.’

‘Eens een schoft, altijd een schoft.’

‘Galimore is nu hoofd beveiliging van een van de grootste racecircuits.’

Slidells gezicht verstrakte maar hij zei niets.

Ik had Galimore in Larabees kantoor gezien. Herinnerde me zijn interesse in het lijk van de vuilstortplaats. Het lijk dat later door de FBI was geconfisqueerd.

Toeval?

Ik geloof niet in toeval.

Ik vertelde Slidell erover. Terwijl ik aan het praten was, ging zijn telefoon weer. Deze keer nam hij op.

Slidells aandeel in het gesprek bestond voor het grootste deel uit vragen. Hoeveel? Wanneer? Waar? Vervolgens verbrak hij de verbinding.

‘De klootzak.’

‘Slecht nieuws?’

‘Dubbele moord. Wil je dat ik je naar huis breng?’

‘Graag. Dan ga ik later naar de MCME om Larabee in te lichten over het Rosphalt en te horen of hij al meer weet over het vermiste lijk.’

Hoewel ik naar de MCME ging, liep het anders.

Maar een ander probleem loste zichzelf op.