Hoofdstuk 7

 

 

 

‘Wil je een uitgebreid of een kort verslag?’

‘Kort.’

‘De man had letsel aan zijn luchtwegen en longoedeem. De organen waren al behoorlijk vergaan, maar ik zag op meerdere plaatsen sporen van zweren en bloedingen in het slijmvlies van de maag en de dunne darm.’

‘Dus hij is een natuurlijke dood gestorven?’

‘Zijn longen zaten in elk geval vol met vocht en er was iets mis met zijn vaatstelsel. Maar zo eenvoudig is het niet. Hij heeft namelijk ook een klap gehad aan de rechterkant van zijn hoofd, met als gevolg een bloeding in de slaapkwab.’

‘Dus de man is gevallen of geslagen.’

‘Als de uitslag van het toxicologisch onderzoek negatief is, kan de aard van overlijden niet worden vastgesteld.’ Larabee gebruikte de overkoepelende term voor een van de vijf categorieën van overlijden: natuurlijke dood, moord, zelfdoding, ongeluk of onbekend.

‘Hoe is het slachtoffer in een vat met asfalt terechtgekomen?’

‘In mijn rapport noem ik het verdachte omstandigheden.’

‘En zijn identiteit?’

‘Geen idee. Hoewel jij denkt dat het gezien het tijdstip van overlijden onmogelijk is, sluit ik Raines nog niet helemaal uit. Volgens zijn vrouw is hij in 2007 voor het laatst naar de tandarts geweest. De tandarts is in 2009 overleden en niemand weet wat er met zijn gebitsgegevens is gebeurd.’

‘Hebben vingerafdrukken iets opgeleverd?’

‘Nee. Het vuilstortlijk komt in geen enkel systeem voor.’

Ik vertelde Larabee over mijn gesprek met Wayne Gamble en Skinny Slidell. ‘Misschien is ons vuilstortlijk wel Cale Lovette.’ Eerlijk gezegd geloofde ik er zelf niks van.

‘De door jou geschatte leeftijd lijkt me vrij betrouwbaar. Op basis van zijn gebitsgegevens lijkt de man van de vuilstort in elk geval ouder dan vierentwintig. Wil jij proberen meer informatie over Lovette te krijgen? Een foto of zo? Dan kun je de skeletkenmerken van het vuilstortlijk ernaast leggen en zo het zoekgebied verkleinen.’

‘Vandaag?’

‘Galimore heeft vanochtend al twee keer gebeld. Die lui van de Speedway willen niets liever dan deze zaak opgelost hebben.’

Mijn ogen kruisten die van Birdie. De kat keek me verwijtend aan, meende ik.

‘Werkt Joe vanmiddag?’

‘Ja.’

‘Ik kom eraan.’ Ik onderdrukte een theatrale zucht.

‘Je bent een topper.’

Ik keek naar mijn lijst oproepen, scrolde naar beneden en drukte op bellen. Ik was al zo lang aan het telefoneren dat het toestel inmiddels dezelfde temperatuur had als mijn lever.

Na twee keer overgaan nam Wayne Gamble op. Aan de achtergrondgeluiden te horen was hij nog op de baan.

‘Kun je Cale Lovette beschrijven?’ vroeg ik.

‘Hij was een klootzak.’

‘Ik bedoel hoe hij eruitzag.’

‘Bruin haar, bruine ogen, pezig, zo’n tweeënzeventig kilo.’

‘Lengte?’

‘Een meter zeventig of vijfenzeventig. Hoezo? Wat is er gebeurd?’

‘Niets. Ik heb een beschrijving nodig.’

‘Ik heb die gluiperd gezien die me achtervolgt. Eerst bij de trailer en later bij Sandy’s caravan. Telkens wanneer ik hem in de gaten krijg, verdwijnt hij in de menigte.’

‘Meneer Gamble, ik…’

‘Volgende keer draai ik hem zijn nek om als hij me niet vertelt waar hij mee bezig is.’

‘Bedankt voor de informatie.’

Op weg naar de MCME dacht ik na over Larabees complimentje. Ik vroeg me af of topper een promotie of een degradatie was ten opzichte van kanjer.

 

Bij aankomst bleek dat Larabee een gekopieerde foto op mijn bureau had achtergelaten. Onderaan was de naam Ted Raines geschreven.

Raines was niet bepaald een schoonheid. Met zijn terugwijkende kin en prominente neus deed hij me aan een dolfijn denken.

Hawkins had het vuilstortlijk al naar de autopsiekamer gebracht en stak de stekker van de zaag in het stopcontact. Met zijn hulp verwijderde ik de sleutelbenen en de symfyse, het vooruitstekende kraakbeen dat tussen de schaambeenderen midden in het bekken is samengegroeid.

Terwijl Joe het vlees van de verzamelde botten stroopte, lichtte ik de hoofdhuid op om het schedeloppervlak te bestuderen.

Een schedel van een volwassene bestaat uit tweeëntwintig botten, gescheiden door vierentwintig schedelnaden die eruitzien als kronkelige lijnen. Gedurende het volwassen leven vullen deze naden zich op, waarna ze geleidelijk verdwijnen. Hoewel het tempo van dit proces per persoon verschilt, kan de mate waarin de naden zijn gedicht een indruk geven van de leeftijd.

Aan de kronkels van het vuilstortlijk te zien vermoedde ik dat hij van middelbare leeftijd was.

Ook de zijkanten van de symfyse veranderen tijdens het volwassen worden. Die van het vuilstortlijk waren glad met opstaande randjes rondom, waardoor ik hem ongeveer vijfendertig jaar oud schatte.

De epifyse, oftewel het kapje aan het uiteinde van het borstbeen van elk sleutelbeen, vergroeit met het middenstuk ergens tussen het achttiende en dertigste levensjaar. Beide kapjes van het vuilstortlijk waren stevig vergroeid.

Mijn eerste schatting was dus precies goed. Naar alle waarschijnlijkheid was het vuilstortlijk tussen de dertig en veertig jaar oud toen hij overleed.

Iets te oud voor Cale Lovette, maar dat was niet helemaal uitgesloten.

‘Dus,’ zei ik terwijl ik mijn handschoenen afstroopte, ‘is het waarschijnlijk niet Lovette.’

‘Wie is Lovette?’

Hawkins stond bij het aanrecht en maakte zijn schort los. Ik vertelde hem over de vermiste personen uit 1998.

‘Ik kan me niet herinneren daar iets over gehoord te hebben.’ Zijn stem klonk kortaf.

‘Kennelijk heeft niemand erover gehoord. Hoe dan ook, Galimore zal wel blij zijn.’

Hawkins wierp zijn tot een prop opgerolde schort in de richting van de container voor gevaarlijk biologisch afval. Hij raakte de rand en viel op de grond. Hawkins maakte geen aanstalten hem op te rapen.

‘Heb je problemen met Galimore?’ vroeg ik.

‘Jazeker heb ik problemen met Galimore.’

‘Wil je erover praten?’

‘Die man is niet te vertrouwen.’ Hawkins’ lippen trokken samen alsof hij iets bitters proefde.

‘Bedoel je zijn alcoholprobleem?’

‘Daar heb je om te beginnen al een heel goed punt.’

Hawkins liep naar de container, duwde met zijn voet op de pedaal, griste de schort van de vloer en gooide hem erin. Vervolgens liet hij het deksel terugvallen en liep de kamer uit.

Nadat ik mijn gewone kleren weer aangetrokken had, ging ik op zoek naar mijn baas. Hij was niet op zijn kantoor, noch in de keuken, noch voor in het gebouw, noch in de grote autopsiekamer.

Ik ging terug naar mijn kamer, schreef een briefje aan Larabee met een gedetailleerde schatting van de leeftijd en liep vervolgens naar buiten.

Ook deze middag het weerbeeld dat kenmerkend is voor het seizoen. De lucht was donkergrijs met dikke donderwolken in de vorm van overrijpe pruimen.

Onderweg naar huis dacht ik aan de man die in het vat was begraven. Had iemand hem als vermist opgegeven? Zo ja, wanneer? In Charlotte of ergens anders? Was er een vriendin, vrouw of broer naar het politiebureau gegaan om een formulier in te vullen om vervolgens vergeefs te wachten op een telefoontje?

Mijn gevoel zei dat de man jarenlang in het vat had gezeten. Ik vroeg me af of er nog steeds iemand op hem zat te wachten. Of waren degenen die hem hadden gekend hem allang vergeten en verdergegaan met hun leven?

Toen ik bij de Annex parkeerde, viel de eerste druppel op de voorruit. Terwijl ik de auto afsloot, zag ik bij het koetshuis tien meter verderop een Ford Crown Vic staan, waarvan de portieren geopend werden.

Twee mannen stapten uit. Allebei droegen ze een donker pak, een blauwe stropdas en een spierwit overhemd. Ik zag ze naar me toe lopen.

‘Dokter Brennan?’

‘Wie bent u?’

‘Ik ben FBI-agent Carl Williams.’ Hij liet me zijn politiepenning zien. Hij was klein en stevig gebouwd, had een bruine huid en neusvleugels die wijd openstonden.

Ik keek naar Williams’ penning en vervolgens naar zijn metgezel.

‘Dit is FBI-agent Percy Randall.’

Randall was lang en bleek en had gemillimeterd haar. Hij knikte flauwtjes.

Met de autosleutels in mijn hand wachtte ik af.

‘Ik neem aan dat u weet waarom we hier zijn,’ zei Williams terwijl Randall me intussen aandachtig opnam.

‘Ik heb geen idee.’ Dat was ook zo.

‘Twee dagen geleden hebt u een lichaam geborgen op de vuilstortplaats aan Morehead Road.’

Ik bevestigde noch ontkende zijn constatering.

‘U hebt inlichtingen ingewonnen over Cindi Gamble en Cale Lovette.’

Dat had ik niet verwacht. Had Wayne Gamble de FBI soms ingelicht? Of Slidell? Of Galimore? Hoe zou Galimore kunnen weten naar welke namen ik had gevraagd?

‘Wat kan ik voor u doen?’ vroeg ik.

‘We vragen ons serieus af of de man van de vuilstort Cale Lovette is.’

‘Ik dien de bevindingen van de lijkschouwer niet met derden te bespreken. U zult zich tot dokter Larabee moeten wenden.’

‘We hebben geprobeerd contact met hem op te nemen. Intussen hoopten we dat u ons alvast verder zou kunnen helpen.’ Williams vertrok zijn mond tot iets wat op een glimlach leek.

‘Het spijt me,’ zei ik.

Er viel een druppel op mijn voorhoofd. Terwijl ik hem met de rug van mijn hand wegveegde, keek ik naar de lucht.

‘Ik was destijds niet betrokken bij het onderzoek naar de vermissing van Gamble en Lovette,’ zei Williams, mijn weinig subtiele hint negerend. ‘Degenen die eraan hebben meegewerkt werken al lang niet meer in North Carolina. Maar ik kan u verzekeren dat de taskforce grondig en uitvoerig onderzoek heeft gedaan.’

‘Daar twijfel ik niet aan, maar ik heb begrepen dat de vermisten niet zijn teruggevonden, laat staan hun lichamen.’

‘Wayne Gamble was destijds nog een kind. Hij had geen idee van de energie die in de zoektocht naar zijn zus werd gestoken. De taskforce kwam tot de conclusie dat ze was ondergedoken.’

‘Is er iets specifieks waar u het met me over wilt hebben?’ De regen kwam nu gestaag naar beneden.

‘Leden van de taskforce zijn bij iedereen langs de deur gegaan, familie, vrienden, leraren, studenten, collega’s, iedereen die op wat voor manier dan ook contact met Gamble of Lovette had gehad.’

‘Grady Winge?’ Winge was de laatste die Cindi en Cale levend had gezien. Zonder erbij na te denken had ik zijn naam laten vallen.

Williams kneep zijn ogen een heel klein beetje samen. ‘Uiteraard. Iedereen heeft gezocht totdat het spoor doodliep. De conclusie was dat Gamble en Lovette uit vrije wil het gebied hadden verlaten.’

‘De ouders dachten daar anders over. Ethel Bradford trouwens ook.’ Ik liet de naam van de lerares vallen om de indruk te wekken dat ik meer van het onderzoek wist dan het geval was. Want dat was zo goed als niets.

‘Meneer Gamble is nog steeds van streek.’ Williams’ stem klonk volstrekt neutraal. ‘En dat is begrijpelijk. Hij heeft zijn zusje verloren. Het bureau heeft geen probleem met zijn wens om de zaak te heropenen.’

Als Williams had gehoopt op een reactie, moest ik hem teleurstellen.

‘Uiteraard hebben we het liefst dat hij discretie betracht.’

‘Ik kan hem niet tegenhouden als hij met de pers wil praten, als u dat soms bedoelt.’

‘Natuurlijk niet. Maar we hopen wel dat hij niet wordt aangemoedigd ongerechtvaardigde beschuldigingen te uiten aan het adres van de FBI.’

Het regende nu echt hard. Williams praatte maar door.

‘Als de zaak heropend wordt, zullen we onze volledige medewerking geven. Maar ik zal het u eerlijk zeggen, dokter Brennan. Wij weten niet of Cindi Gamble en Cale Lovette nog in leven of dood zijn.’

‘Bedankt voor uw eerlijkheid.’

‘We gaan ervan uit dat dat wederzijds is.’ Weer leek Williams te glimlachen.

‘Stel dat de zaak wordt heropend, hebben de lijkschouwer en de politie van Charlotte dan toegang tot de informatie die de FBI in 1998 heeft verzameld?’

Williams en Randall wisselden een blik van verstandhouding.

‘Ik wil u niet ontmoedigen, dokter Brennan, maar ik kan u niet garanderen dat de FBI het hele archief en de interne verslagen aan anderen zal overdragen. Maar gelooft u me alstublieft als ik zeg dat we geen idee hebben van wat er met Gamble en Lovette is gebeurd. Ze zijn gewoonweg van de aardbodem verdwenen.’

Ik keek Williams recht in de ogen. ‘U hebt met leden van die taskforce gesproken. Wat denkt u dat er met Cindi en Cale gebeurd is?’

‘Volgens mij hebben ze zich in het westen aangesloten bij mede-extremisten.’

‘Waarom?’

Williams aarzelde. Waarschijnlijk vroeg hij zich af of hij al iets in die wederzijdse eerlijkheid zou moeten investeren.

‘Na de belegeringen van Ruby Ridge in ’92 en Waco in ’93 was de woede van de milities tot het kookpunt gestegen. Toen Gamble en Lovette verdwenen, was de stemming overal nogal sterk tegen de regering gericht.’

Williams doelde op twee incidenten waarbij Amerikaanse agenten een inval deden bij communes waar alternatieve groeperingen zich ophielden. Bij beide invallen vielen dodelijke slachtoffers, en degenen die de rechtmatigheid van het overheidsoptreden betwistten waren woedend.

‘Uit alles wat ik heb gehoord blijkt dat Lovette een gevaarlijke jongen was. Gamble was nog erg jong, heel verliefd en ze zat onder de plak bij hem,’ zei Williams.

‘Dus ze zijn met z’n tweeën ondergedoken.’

‘Iets anders kan ik er niet van maken.’

‘Is het echt zo eenvoudig om onder te duiken?’

‘Op het platteland van Michigan of Idaho,’ zei Williams. ‘Die alternatievelingen leven vaak zo ver verwijderd van de bewoonde wereld dat niemand ze kan vinden.’

Eén ding zat me nog dwars.

‘Het onderzoek heeft maar zes weken geduurd,’ zei ik.

‘Daarom denkt Gamble dat het nep was. Maar zijn zus en Lovette waren vanaf het begin spoorloos, waardoor men ervan uitging dat ze ondergedoken waren. Toen het spoor doodliep, heeft de FBI besloten de taskforce te ontbinden en zich op de inlichtingendienst te verlaten.’

Ik herinnerde me Slidells opmerking. ‘Jullie hoopten zeker dat Lovette tot een grotere vangst zou leiden. Eric Rudolph bijvoorbeeld.’

‘Dat was een overweging.’

Ik hees mijn tas over mijn schouder. Hij was kletsnat.

‘Gaat u maar gauw naar binnen, dokter Brennan.’ Williams liet alweer zijn aarzelende glimlach zien. ‘Fijn dat u met ons hebt willen praten. Geloof het of niet, het bureau wil net zo graag als u weten wat er is gebeurd.’

Met die woorden haastten Williams en Randall zich naar hun auto en reden weg.

Terwijl ik me verkleedde en mijn haren met een handdoek droog wreef, draaide ik het gesprek in mijn hoofd nog eens af. Was het bezoek van de heren bedoeld om me ervan te weerhouden Wayne Gamble te helpen?

Net toen ik in mijn slippers schoot, ging de telefoon.

Zoals gewoonlijk sloeg Slidell de beleefdheden over.

Wat hij zei verbijsterde me.

En deed een vonk van woede in me oplaaien.