Hoofdstuk 9

 

 

 

Zondag gebeurde er een wonder. Het regende niet.

Helaas had ik niemand om het mooie weer mee te delen. Katy zat in de bergen, Ryan was in Ontario. Harry, mijn zus, zat thuis in Texas. Mijn beste vriendin, Anne Turnip, werd helemaal in beslag genomen door de verbouwing van haar huis. Charlie Hunt, pro-Deoadvocaat, werkte van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat om zijn slotpleidooi voor te bereiden voor een vrouw die ervan werd verdacht haar pooier te hebben doodgeschoten.

Hoe zal ik Charlie Hunt kwalificeren? Als mijn vriend? Verkering? Wannabe minnaar? Tot nu toe was het nog niet meer dan dat. Mijn keuze, niet de zijne.

Ik vierde het zonnige weer door mijn lange rondje door Freeman Park te rennen en rondom alle Queens Roads. En daar zijn er massa’s van in Charlotte. Er is zelfs een kruispunt van Queens en Queens.

’s Middags wiedde ik onkruid in mijn tuin en ging vervolgens Birdie op het gras te lijf met de FUR-minator, waarmee ik ongeveer een kilo haar verwijderde. Na deze sessie maakte hij zich snel uit de voeten.

’s Avonds werkte ik wat achterstallige administratie weg, grilde een biefstuk, die ik met een cd van Foghat en Devo keihard aan opat. Een chocoladereep als toetje.

Ik ben een verlaten eiland. Een eenzame rots. Nu ja, zoiets.

Rond negen uur belde Ryan. Ik hoorde aan zijn stem dat hij het gesprek luchtig wilde houden en het niet over Lily wilde hebben. Kennelijk belde hij met de bedoeling om me college te geven over NASCAR in Canada. Omdat ik voelde dat hij behoefte aan afleiding had, luisterde ik bijna alleen maar.

‘Jacques Villeneuve is benoemd tot officier in de Orde van Quebec en opgenomen in Canada’s Walk of Fame.’

‘Dat is best een eer voor een sportman.’

‘Tot op heden heeft geen enkele andere Canadees de Indianapolis 500 of de Formule 1 gewonnen.’

‘Dat is niet mis.’

‘Jacques Villeneuve heeft meer dan twaalf keer aan NASCAR-races meegedaan. Vijf keer in de Nationwide Series en drie keer in de Sprint Cup Series.’

‘En die andere?’

‘Ik dacht de Camping World Truck Series. Ik weet wel dat hij in 2009 in de Canadian Tire Series heeft gereden. Toen heb ik nog op de tribune gezeten.’

‘In welk team rijdt hij?’

‘Hij reed de no. 32 Toyota voor Braun Racing. Waar hij nu rijdt weet ik niet precies. Volgens mij probeert hij terug te komen in de Formule 1, maar de FIA World Motor Sports Council heeft besloten dat er dit jaar geen nieuwe teams bij zullen komen.’

‘Is Villeneuve de enige Canadese NASCAR-coureur?’

‘Tabarnac, nee. Mario Gosselin rijdt in de Camping World Truck Series. Pierre Bourque, D.J. Kennington, hoewel die jongens voornamelijk parttime racen. Jean-François Dumoulin en Ron Fellows worden soms door NASCAR-teams ingehuurd om road courses te rijden.’

‘Wat zijn dat?’

‘Rechte stukken in plaats van ovale banen.’ Hij zweeg even. ‘Is er nog nieuws over de vuilstortzaak?’

Ik praatte hem bij over de laatste ontwikkelingen.

‘Kom jij nog op de Speedway?’

‘Als het nodig is wel.’

Ryan aarzelde even. ‘Kom je dan in buurt van de Nationwide-garage?’

Toen ik besefte waar hij op aanstuurde, barstte ik in lachen uit.

‘Je wilt zeker een handtekening van Jacques Villeneuve.’

‘Die man is een legende.’

‘Wat ben je toch een mafkees.’

‘Ik ga echt niet zover dat ik zijn ondergoed zou stelen, hoor.’

‘Rechercheur Andrew Ryan, groupie van Villeneuve.’

‘Dokter Temperance Brennan, wijsneus van beroep.’ Ik kon Ryans blozende wangen bijna door de lijn heen voelen branden.

‘Heb je soms ook een pet op met nummer 32 en een foto van Jacques op de klep geborduurd?’

‘Echt niet. Ik weet niet eens of Villeneuve in Charlotte aan de start komt.’

Ryan wenste me bonne chance, waarna we het gesprek beëindigden.

Net toen ik me met mijn keurig gekapte kat op de bank had genesteld om naar herhalingen van Boston Legal te kijken, werd er aan de voordeur gebeld.

Birdie en ik keken elkaar verrast aan. De voordeur wordt eigenlijk nooit gebruikt.

Nieuwsgierig liep ik door de woonkamer en keek door het kijkgaatje.

En kromp in elkaar.

Voor de deur stond Summer. Ze graaide in een tas zo groot als een postzak. In het licht van de koetslamp achter haar leken haar haren op een witte suikerspin.

Even overwoog ik me te bukken en op handen en voeten naar de trap te kruipen.

In plaats daarvan draaide ik het slot open.

Bij het horen van de sleutel in het slot schoot Summers hoofd omhoog. Ondanks het vage licht kon ik zien dat ze had gehuild.

‘Hallo,’ zei ze.

‘Hoi,’ zei ik.

‘Ik weet dat het laat is.’

Nogal, ja.

‘Kom maar binnen, hoor,’ zei ik terwijl ik een stap naar achter zette en de deur verder opende.

Summer glipte langs me heen, een wolk van het parfum Timeless achterlatend. Toen ik me omdraaide, hield ze me een doosje Tic Tac voor.

‘Pepermuntje?’

‘Nee, dank je.’

‘De smaak heeft een sedatieve werking, vind ik.’

‘Ja,’ stemde ik in. Het gebruik van het woord ‘sedatief’ leek me voor Summer een hele onderneming.

Summer liet het doosje in haar tas glijden en frunnikte aan het hengsel. In haar met roze lovertjes afgezette beha en topje, haar roze kokerrok en levensgevaarlijk hoge hakken deed ze me denken aan een model voor Frederick’s of Hollywood.

‘In de werkkamer is het aangenamer,’ zei ik.

‘Oké.’

‘Wil je iets drinken?’ Ik gebaarde naar de bank.

‘Merlot, graag.’

‘Sorry, ik heb geen wijn in huis.’

‘O.’ Summer trok haar perfect geëpileerde wenkbrauwen op van verbazing. ‘Nou ja, ik had er eigenlijk toch geen zin in.’

‘Nou? Wat is er aan de hand?’ Omdat ik vermoedde dat het een vervelend gesprek zou worden, plofte ik op mijn bureaustoel neer en nam een luisterende houding aan.

‘Ik heb je advies opgevolgd.’

‘Mijn advies?’

‘Ik heb precies gedaan wat je hebt gezegd.’

‘Summer, ik had niet…’

‘Ik heb Pete gezegd dat hij meer interesse moet tonen in de bruiloft.’ Summer sloeg haar ene lange bruine been over het andere. ‘Zo niet…’

‘Wacht. Wat? Ik…’

‘Ik zei: “Petie, als je doorgaat met je als een kloothommel te gedragen, denk ik niet dat het gaat werken tussen ons.”’

Summers dubbele cup D ging trillend omhoog. En omlaag.

Ik wachtte.

De klaagzang ging verder.

Terwijl ik luisterde, klapwiekte er korte zinnetjes door mijn hoofd.

Maak dat je wegkomt, Pete.

En snel.

Gemeen. Ik weet het. Maar dat is wat het eerste in mijn grijze cellen opkwam.

Ik liet het niet merken. Ik knikte, gaf haar papieren zakdoekjes en maakte meelevende geluiden.

Hoe langer Summer doorratelde, hoe geschokter ik was. Hoe had ze mijn opmerkingen zo fout kunnen interpreteren.

Ik stelde me Petes woede voor over mijn vermeende schuld. Hoe luidde Harry’s favoriete uitdrukking ook weer?

Stank voor dank.

Dat klopt, want ik voelde dat er een zware straf mijn kant op kwam.

Eindelijk was het hele trieste verhaal eruit. Ultimatum. Ruzie. Aftocht in tranen. Dichtslaande deuren.

Toen ze klaar was, gaf ik haar nog een zakdoekje.

Summer depte de tranen onder haar zwaar opgemaakte ogen weg.

‘Tja,’ zei ze met een diepe, snotterige zucht. ‘Wat moet ik nu doen?’

‘Summer, ik voel me er niet prettig bij dat…’

‘Je moet me helpen.’ Weer druppelden de tranen uit haar ogen. ‘Mijn leven is verwoest.’

‘Misschien heb ik al genoeg schade aangericht.’ Dat geloofde ik niet echt, maar het gesprek liep nu echt totaal uit de hand.

‘Juist. Daarom moet jíj het ook oplossen.’

‘Ik geloof niet dat dat mijn taak is,’ zei ik vriendelijk.

‘Praat jij eens met Pete. Je moet hem tot bezinning brengen.’ Met elk woord kroop Summer dichter naar een hysterische aanval toe. ‘Je moet…’

‘Oké. Ik zal morgenochtend bellen.’

‘Zweer je het?’

‘Ja.’

‘Met je hand op het hart?’

God wees me genadig.

‘Ja.’

Even was ik bang dat ze me om de hals zou vliegen maar in plaats daarvan snoot ze haar neus, die inmiddels de kleur van mijn kerstsokken had.

Haar mascara bleef echter keurig zitten. Ik vroeg me af welk merk ze gebruikte.

Terwijl ik me dat nog steeds afvroeg, helde Summers hoofd iets naar de zijkant.

‘O, liefje. Wat ben jij een knapperdje.’

Ik volgde haar blik.

Birdie was de kamer binnengekomen. Hij ging ons zitten aankijken. Zijn oren stonden naar voren en zijn staart was om een heup gekruld.

Summer wenkte hem met haar vingers naar zich toe en vervolgde met hetzelfde zoetsappige stemmetje: ‘Kom maar hier, schatteboutje.’

Oké. Behalve aan onweer heeft mijn kat een hekel aan vreemdelingen en aan overdadig parfum.

Tot mijn verbijstering liep Birdie naar haar toe en sprong op de bank. Terwijl Summer hem over zijn rug aaide, liet hij zich op zijn voorpoten zakken en stak zijn staart omhoog.

Summer tuitte haar lippen en begon weer in babytaal te pruttelen.

De kleine verrader begon ook nog eens te spinnen.

‘Het spijt me, Summer. Ik heb een lange dag achter de rug en ik moet nog een paar dingen…’

‘Straks denk je nog dat ik geen manieren heb geleerd van mijn moeder.’ Nadat ze Birdie een kus op zijn kop had gegeven, pakte Summer haar tas en stond op.

Bij de deur draaide ze zich om en keek me stralend aan. ‘Er komt een dag dat we erom kunnen lachen.’

‘Mmm.’

‘Tempe, ik neem alle nare dingen terug die ik over je heb gedacht.’

Met die woorden wankelde Summer weg, de donkere nacht in.

Vlak voordat ik in slaap viel, vroeg ik me af of het mogelijk is gedachten terug te nemen. Van wie? Waarvoor?

 

Op maandagochtend wekte Birdie me door op mijn haar te kauwen.

Oké, ten slotte had ik de helft van zijn ondervacht weggeborsteld.

Nadat ik mezelf had opgepept met een vierdubbele espresso, een wafel en een schijf meloen, belde ik Pete.

‘Summer kwam gisteren bij me langs.’

‘O ja?’

‘Ze was totaal van streek.’

‘Dat verbaast me niks.’

‘Luister, Pete. Ik heb precies gedaan wat je me vroeg. Zij praatte, ik luisterde.’

‘Volgens mij heb je meer gedaan dan alleen luisteren.’

‘Ik heb haar geen raad gegeven. Ik heb geen oordeel uitgesproken.’

‘Zij heeft dat anders opgevat.’

Ik moest mijn best doen om tactvol te blijven. ‘Summer heeft een heel eigen kijk op de dingen.’

‘Je hebt haar tot waanzin gedreven.’

Ze was zelf anders al hard op weg geweest, maar dat zei ik niet hardop.

‘Wat heb je gezegd waardoor ze zo lastig is gaan doen?’ vroeg Pete.

‘Ze maakt zich zorgen over jouw gebrek aan interesse voor jullie bruiloft.’

‘Wat kan mij de kleur van de servetten schelen? Of de smaak van het glazuur? Of de vorm van de taart?’

‘Je verloofde vindt dat belangrijk.’

‘Het lijkt wel of een monster bezit heeft genomen van haar geest.’

Weinig om bezit van te nemen. Weer hield ik dit voor mezelf.

‘Je had niet moeten zeggen dat ik een hekel aan bruiloften heb,’ zei Pete.

‘Dat heb ik niet gezegd. Alleen dat je niet van plechtigheden houdt.’

Pete had de diploma-uitreiking van zijn middelbare school, universiteit en doctoraal examen overgeslagen. Ons eigen huwelijksspektakel was door mijn moeder, Daisy Lee, georganiseerd, tot aan de parels op de servetringen toe die op de borden lagen die weer bij de linnen, met albasten kant afgezette tafelkleden pasten. Pete hoefde alleen maar in de kerk te verschijnen.

‘Wat raad je me aan?’ vroeg Pete vermoeid.

Je stroomstootwapen gebruiken.

‘Doe maar alsof,’ zei ik. ‘Kies ivoor of wit. Framboos of kers.’

‘Ze is het nooit eens met mijn keuze.’

‘Dan heb je in elk geval je best gedaan.’

‘Ik heb op mijn leeftijd geen zin in die onzin.’

Hal-lo.

‘Pete?’

‘Ja.’

‘Heeft ze je echt een kloothommel genoemd?’

Kiestoon.

Na het contact met mijn ex had ik behoefte aan lichaamsbeweging.

Birdie keek toe terwijl ik de veters van mijn Nikes strikte.

‘Wat zie je eigenlijk in dat domme blondje?’ vroeg ik.

Geen antwoord.

‘Ze heeft net zo veel diepgang als een bord soep.’

De kat had niets ter verdediging aan te voeren.

Buiten was het nog steeds zomerweer. Kwart over acht en al bijna achtentwintig graden.

Ik koos voor de korte route omhoog naar Queens en door het park terug. Tegen half tien was ik thuis, waar ik me douchte en aankleedde.

In de veronderstelling dat Slidell me wel zou bellen met informatie over Lynn Hobbs beantwoordde ik e-mails en betaalde een paar rekeningen. Vervolgens las ik een artikel in de Journal of Forensic Sciences over het gebruik van de racemisatie van aminozuren in het gebit bij het schatten van de leeftijd. Lichte kost.

Om elf uur was de telefoon nog niet gegaan.

Ik had verandering van omgeving nodig en koos voor de MCME. Ik wilde mijn verslag over het vuilstortlijk afmaken en vervolgens de botmonsters inpakken. Mocht er DNA-onderzoek nodig zijn, dan zouden ze vast klaarliggen voor verzending.

Ik zat nog niet achter mijn bureau of Tim Larabee stormde mijn kamer binnen.

Aan zijn gezichtsuitdrukking kon ik zien dat er iets helemaal mis was.