HOOFDSTUK 4

De zwart-witte stiletto’s met een sierlijk strikje op de achterkant die ik aanhad waren schattig, maar ook meedogenloos. Mijn arme tenen werden samengeperst en ik was ervan overtuigd dat alle huid van mijn hielen eraf geschraapt was.

In tegenstelling tot wat altijd gezegd werd, vond ik niet dat wie mooi wilde zijn pijn moest lijden. Ongeacht hoe leuk die schoenen waren, het was de vreselijke pijn bij elke stap die ik zette niet waard.

Ik mikte die ondingen achter in mijn kledingkast en trok een paar ballerina’s aan waarbij mijn voeten meteen een zucht van verlichting slaakten. Ik wiebelde met mijn tenen en haalde mijn handen door mijn haar.

De eerste weken bij de Lima Academy waren ronduit vermoeiend geweest, maar op een leuke en productieve manier, als ik het contact met de anabolentweeling niet meetelde. Het waren eikels – relatief onschuldige eikels weliswaar – maar ik kon ze voor het overgrote deel gelukkig negeren. Vooral omdat ik mezelf had aangeleerd om razendsnel een neptelefoongesprek te beginnen als ze weer het kantoor binnenkwamen.

Elke dag was er wel een kutklusje waarvoor ik de stampdrukke straten van Philadelphia moest trotseren, te voet of met de auto, om iets te halen wat meneer Browser per se wilde hebben. Maar ik leerde ook veel, en de opwinding van de nieuwe baan nam nog niet af, zelfs al waren de meeste lui van de salesafdeling enorme hufters die meer tijd besteedden aan naar mijn kont of borsten kijken dan de handen uit de mouwen te steken.

Ik onderdrukte een gaap, sloot mijn kastdeur en keek smachtend naar mijn bed. Ik liep er al naartoe, maar hield mezelf tegen. Gisteravond was ik tegen acht uur even gaan zitten, een paar minuutjes maar, en uiteindelijk was ik in slaap gevallen en pas ’s ochtends weer wakker geworden.

Die fout zou ik niet nog eens maken.

Bovendien was ik niet per se slaperig, alleen gewoon heel erg moe. Ik hoopte echt dat ik geen verkoudheid kreeg of zo. Ziek zijn en een werkdag missen was wel het laatste wat ik wilde. Ik wist dat ik beter mijn rust kon pakken en niet de deur uit moest gaan, maar ik verveelde me dood. Het was ook nog eens vrijdagavond.

En ik miste mijn vriendinnen.

Tegenwoordig skypete ik in onze schaarse vrije tijd met Yasmine en Denise, mijn studievriendinnen. Yasmine was verhuisd naar Atlanta en Denise naar Baltimore, wat hier veel te ver vandaan was. Als ik hier eenmaal mijn draai gevonden had, wilde ik wel een tripje die kant op maken.

Ik pakte mijn tas en liep naar mijn auto. Om eerlijk te zijn voelde ik me moederziel alleen en wilde ik de deur uit. Toen ik nog dicht bij thuis woonde, was er altijd wel iemand om mee te hangen of ergens naartoe te gaan, maar ik had met niemand hier in de buurt een band. Op Nick na dan, maar dat was niet echt een diepgaande band. Nog niet tenminste. Ach, wie weet. Misschien zat er een vriendschap in, maar ik zou sowieso niemand ontmoeten als ik in mijn appartement bleef zitten om alle seizoenen van Supernatural in één ruk te kijken.

Het parkeerterrein bij Mona’s stond al aardig vol, en toen ik de bar binnenliep, vroeg ik me af of Nick vanavond ook werkte… en ja, ik vroeg me ook af of hij al plannen gemaakt had voor na zijn dienst. Ik moest glimlachen bij die gedachte.

Ik hoorde muziek en tikkende poolballen. Ik was blij dat ik niet zo’n dik vest droeg, want het was bloedheet. Ik slenterde langs twee jongens naar de bar.

Als eerste zag ik de barvrouw met de bril, Roxy. Ze droeg een andere kleur montuur en had de haarlok ook in een andere kleur geverfd. Vanavond waren ze beide blauw, wat paste bij haar shirt. Ik proestte toen ze zich omdraaide en ik kon lezen wat er op haar shirt stond.

Een barvrouw kan een goede fluit wel waarderen.

De andere man, die met het korte, bronskleurige haar en een houding alsof hij in het leger diende, stond ook achter de bar. Als ik het me goed herinnerde was dat Jax, de eigenaar. Vlak bij de tap stond Roxy te werken; ik perste mezelf tussen twee krukken in aan de bar.

Het duurde een paar seconden voor ik in haar blikveld kwam. Ze keek verbaasd. ‘Je bent er weer.’

Wat een vreemde opmerking.

Roxy draaide zich vliegensvlug om naar de eigenaar en schreeuwde: ‘Ze is er weer!’

Eh.

Jax trok een wenkbrauw op en schudde zijn hoofd. Het leek Roxy niet uit te maken dat hij verder geen interesse toonde, ze zag eruit alsof ze op het punt stond een radslag te maken. ‘Ik ben zo blij dat je er bent,’ zei ze, en ze leunde vlak voor me tegen de bar. ‘Wat kan ik voor je inschenken?’

Ik haalde mijn schouders op voor de rare begroeting en keek naar de flessen achter haar, maar ik kon zo niks bedenken wat ik wilde hebben. ‘Doe maar iets van de tap.’

‘Komt eraan.’ Roxy draaide zich om en als een kleine tornado vloog ze heen en weer achter de bar, tot ze terugkwam met een vol glas. ‘Zal ik het voor je op een rekening zetten?’

Ik schudde mijn hoofd en gaf haar geld. Als ik op de pof bestelde, dronk ik altijd veel te veel. ‘Hou het wisselgeld maar.’

Roxy glimlachte, en toen zag ik pas dat de blauwe plek die ze had gehad, verdwenen was. Ze kwam terug van de kassa nadat ze een man twee barkrukken verderop een nieuw flesje gegeven had. ‘Ik begon al te denken dat ik je nooit weer zou zien. Hoelang is het geleden? Twee weken?’

‘Ik ben begonnen met mijn nieuwe baan,’ legde ik uit. ‘Nogal overweldigend.’

‘Ik begrijp het helemaal.’ Ze zette haar ellebogen op de bar. ‘Vind je het hier leuk?’

Ik knikte. ‘Het duurt even om aan de stad te wennen. Het is hier heel anders dan waar ik vandaan kom.’

‘Ja, Calla – Jax’ vriendin – zei dat al. Maar zij komt hier wel vandaan, al gaat ze ook naar Shepherd.’ Ze pauzeerde even om op adem te komen. ‘Maar jij kent haar niet zo goed, of wel?’

‘Ik heb haar naam weleens voorbij horen komen. Ze lijkt me wel oké.’ Ik nam een slok van mijn bier. ‘Woon jij hier al je hele leven?’

‘Geboren en getogen. Ik hou van deze plek. De ligging is echt perfect. Superdicht bij de stad, maar toch een beetje dat dorpse gevoel. Wacht even hoor.’ Roxy liep naar iemand toe die naar de bar kwam met een leeg glas.

Ik nam nog een slok, draaide me om en keek om me heen. Er was een gemengd publiek, jong en oud, allemaal van verschillende afkomsten en met verschillende achtergronden.

‘Er zijn veel hippere bars in de stad,’ zei Roxy toen ze weer terugkwam. Ze grijnsde toen ik me weer omdraaide. ‘Sorry. Je had zo’n blik. Geen verkeerde, hoor,’ zei ze snel. ‘Meer zo’n blik van dat je even wilt kijken wat er zich allemaal rondom je afspeelt. Ik verbaas me er elke keer over dat we ook jonger publiek aantrekken. In Philadelphia heb je veel meer te kiezen.’

‘Maar er is niks mis met Mona’s,’ zei ik. ‘Oké, het is niet de… stijlvolste tent.’ Ik keek naar de neonreclame voor een biermerk bij de pooltafels. ‘Maar ik vind het hier wel leuk.’

‘Je moet eens wat vaker de deur uit gaan,’ zei iemand achter me.

Roxy sloeg haar armen over elkaar en trok haar wenkbrauwen op naar de gespreksindringer. Ik draaide me bij. Er stond een lange man. Zijn korte, donkerbruine haar paste goed bij zijn knappe gezicht. Hij knipoogde naar Roxy.

‘Het doet me denken aan thuis,’ antwoordde ik, met het glas tegen mijn lippen.

De man lachte. ‘Dan maak ik me wel een beetje zorgen over de plek waar jij vandaan komt.’

Voordat ik daarop kon antwoorden, zuchtte Roxy. ‘Hou je mond, Reece.’

Er verscheen een brede glimlach op zijn gezicht toen hij haar aankeek. ‘Heerlijk als je zo bazig tegen me doet.’

‘Je doet belachelijk.’

‘Je houdt van me,’ antwoordde hij.

‘Ik weet niet eens waarom.’ Ze zuchtte weer, een heel stuk dramatischer. ‘Maar het is waar.’

Dus dit was de vriend over wie ze het vorige keer had. Leuk. Roxy had smaak.

Reece tikte op de schouder van de man op de barkruk. De man keek hem aan en Reece trok zijn wenkbrauwen op. ‘Wees eens een heer en sta je zitplek af aan deze dame.’

‘Dat is niet…’ begon ik, maar voordat ik mijn protest kon uiten, stond de man al op. ‘Goed, meneer de agent.’

Agent? Was Roxy’s vriend een smeris? Op de een of andere manier vond ik het moeilijk om me haar met zo iemand voor te stellen.

‘Neem plaats,’ zei Reece.

‘Dank je wel.’ Ik ging zitten en mijn voeten waren hem dankbaar. ‘Al hoefde je dat niet te doen.’

Reece ging staan waar ik daarnet stond. ‘Een man zou niet moeten zitten als er een vrouw moet staan. Zo simpel is het.’ Hij leunde over de bar en tikte met een vinger op zijn lippen.

Roxy’s wangen werden rood, maar ze gaf hem toch een kusje. Toen ze weer achteruit wilde bewegen, legde Reece zijn hand achter haar nek. Hij hield haar vast, kantelde zijn hoofd en ging helemaal los.

Mijn hemel.

Toen ik naar hen keek voelde ik dat mijn ogen groter werden, en ik kreeg het ook zo warm dat ik mezelf af moest koelen. Dat was nog eens een kus, het ging maar door en door. Roxy had een van haar armen om Reece’ schouders geslagen, en ik verwachtte dat hij haar elk moment over de bar heen zou trekken. Ik grijnsde een beetje, maar hoewel ik het vermakelijk vond, voelde ik me ook een beetje onrustig. Ongemak, gecombineerd met een emotie die ik eerder had gevoeld. Ik wist niet zeker waarom ik dat voelde en op dit moment, maar ik zette mijn biertje op de bar, naast mijn tas.

Een paar meter verderop stond Jax, die zich naar ons omdraaide. ‘Gaat-ie lekker?’

Met een lage, diepe lach liet Reece Roxy los. Ze stond weer op haar voeten, maar haar blik was wazig. Iemand maakte miauwgeluiden en ze knipperde snel met haar ogen. Ze kneep haar ogen samen naar Reece en zette haar bril recht.

‘Jij bent echt erg,’ zei ze. ‘Fijne eerste indruk ook meteen.’

‘Ik vind juist dat ik een geweldige eerste indruk maak,’ zei hij, en hij grijnsde naar mij. ‘Ik ben Reece Anders, de liefde van Roxy’s leven.’

Ik kon niet onder die grijns uit. ‘Ik ben Steph Keith.’

‘Ah, de beruchte Steph.’ Hij keek Roxy aan. ‘Waar is…’

‘Die heeft pauze.’ Roxy’s glimlach was iets te stralend en te breed. ‘Sorry voor zijn ruwe onderbreking. Hij is een beetje sociaal onaangepast.’

‘En ik heb dorst,’ zei hij, turend naar de tap.

Roxy kantelde haar hoofd. ‘Zie je Jax daar? Waarom ga je niet even bij hem een drankje bietsen?’

‘Da’s ook niet aardig,’ murmelde hij, maar hij grijnsde nog steeds toen hij zich van de bar afzette. ‘Ik ben zo terug.’ Hij draaide zich om en liep naar Jax, die verderop aan de bar stond. Toen hij me passeerde, tikte hij met zijn vingers op mijn schouder. ‘Ik vind het prachtig als ze zo pittig doet.’

Ik lachte hard toen Roxy vermoeid kreunde. Reece negeerde dat grotendeels.

‘Hij lijkt me wel een lastpak,’ zei ik toen hij bij Jax stond.

‘Je moest eens weten.’ Haar ogen werden groter achter haar brillenglazen. ‘Maar hij is… hij is geweldig, en ik ben zo’n bofkont, meer dan je je kunt voorstellen.’

‘Daar zit vast een heel verhaal achter.’

Ze glimlachte. ‘Zeker. Ik zou…’ Ze zocht naar woorden terwijl haar glimlach haar gezicht bijna in tweeën spleet. ‘Mooi!’

Ik realiseerde me dat ze naar iets keek wat zich achter me bevond en keek achterom. Mijn mond viel open. Er was een vrouw binnengekomen, en ik… ik wist bij god niet wat ze aanhad.

Het was een jurk. Vermoedde ik. Een jurk gemaakt van… zwarte tape? Althans, daar leek het op. Een paar strategisch geplaatste stroken van dat zwarte materiaal zaten strak op haar huid. Het liep kriskras over haar slanke lichaam en liet weinig aan de verbeelding over. Haar hakken waren zo hoog dat ik me een watje voelde dat ik ballerina’s had aangetrokken omdat ik last had van mijn in vergelijking niet eens zo heel erg hoge hakken.

Ze kwam onze kant op, dusdanig zwierend met haar heupen dat het de aandacht trok van elke man in de bar. Deze lange, indrukwekkende blondine blaakte van het zelfvertrouwen.

‘Je weet wat ik wil,’ zei ze tegen Roxy, die al een fles tequila in de aanslag hield. Ze keek naar me met getuite kauwgomroze lippen. ‘Jij bent mooi. Wauw.’

Ik opende mijn mond, maar ik had geen idee hoe ik daarop moest reageren. Geen flauw benul. Geen enkele reactie kwam in me op.

‘Dit is Steph.’ Roxy zette een shotje op de bar. ‘Steph, dit is Katie.’

‘Hoi,’ zei ik, wiebelend met mijn vingers.

Haar ogen gleden omlaag en ze bekeek me grondiger dan alle mannen in de bar hadden gedaan. ‘Wacht even.’ Haar superlange vingernagels met roze punten tikten tegen haar shotglaasje. ‘Is dit dé Steph?’

‘De Steph,’ bevestigde Roxy. ‘Zij was de volgende na Aimee die hier binnenkwam.’ Die woorden klonken betekenisvol. ‘En…’

Ik fronste. Eerst had Reece het over me als de ‘beruchte Steph’ en nu was ik ‘dé Steph’? Wat speelde hier allemaal, in godsnaam?

‘Wauw. Dit is echt geweldig.’ Ze zette het shotglaasje aan haar lippen en tikte de inhoud achterover, als een pro. ‘Dit is geweldig. Ik wist het. Ik had het voorspeld.’ Ze tikte met haar vingers tegen haar slaap. ‘Ik ben helderziend.’

Zonder iets uit te kunnen brengen, schudde ik mijn hoofd terwijl ik Roxy aankeek. Haar wangen werden rood terwijl ze halfbakken haar schouders ophaalde. ‘Katie zit er nooit naast als ze een voorspelling doet.’

‘Het is een gave. Een vloek. Ik ben eens van een vette paal gevallen. Mijn kop gestoten. Lang verhaal, komt een andere keer wel.’ Ze leunde met een heup tegen de bar terwijl ik haar alleen maar kon aanstaren. ‘Is dat jouw tas?’

Toen ik knikte, pakte ze hem. Totaal gechoqueerd zag ik dat ze hem openmaakte en mijn telefoon eruit haalde. Normaal gesproken zou ik daar wat van hebben gezegd, maar nu kon ik haar alleen maar aangapen terwijl haar vingers over mijn scherm vlogen.

‘Ik heb Roxy en mezelf net een berichtje gestuurd vanaf jouw telefoon. Nu heb je onze telefoonnummers en wij die van jou. Je kunt niet meer onder ons uit. We bombarderen je tot onze nieuwe beste vriendin.’ Ze stopte mijn telefoon weer in mijn tas en zette deze voor me op de bar neer. ‘Je gaat zondag met ons ontbijten. Waarschijnlijk denk je nu vast: mooi niet, maar mooi wel.’

Ik keek haar nog steeds met open mond aan.

‘We moeten zo veel met je bespreken.’ Katie wendde zich weer naar Roxy en wilde iets zeggen, maar toen klapte ze in haar handen. ‘Ik heb echt de beste timing ooit.’

Ik had even niet in de gaten waar ze het over had, tot ik hem zag. Nick. Mijn hart sloeg over, en daarvan raakte ik net zo ontdaan als van Katie. Mijn hart sloeg zelden over, en ik had de afgelopen twee weken niet eens aan Nick gedacht. Oké, dat was ook niet honderd procent waar. Ik had een keer of twee of tien aan hem gedacht, maar die gedachten waren ook zo weer verdwenen. Dus mijn reactie op zijn aanwezigheid, hoe ik mijn wangen rood voelde worden en mijn rug voelde verstijven, verraste me volledig.

Nick kwam uit een gang aan de andere kant van de bar. Hij droeg weer een donker shirt dat leek alsof het elk moment uit elkaar kon scheuren van ellende toen hij zijn hand opstak, haalde zijn vingers door zijn haar en zag er nog net zo waanzinnig uit als eerst.

Hij liep naar Jax, die met Reece stond te praten, en gaf ons een fraai uitzicht toen hij een krat vol flessen op de bar zette. Zijn spieren spanden zich heerlijk onder zijn shirt. Reece zei iets en Nick stapte lachend achteruit. Het was een hard en aanstekelijk geluid, mijn lippen trokken er zelfs van op. Hij gaf antwoord en liep met een glimlach op zijn gezicht onze kant op.

Onze blikken ontmoetten elkaar.

Nick bleef plots staan, alsof hij tegen een onzichtbare muur was gelopen. Een vreemde spanning nam bezit van zijn lijf terwijl zijn glimlach verdween. Hij keek gechoqueerd, en vervolgens liep hij naar ons toe aan zijn kant van de bar. Hij negeerde Roxy terwijl ze opzijstapte met een blik die aangaf dat ze op dit moment wel een bak popcorn kon gebruiken.

‘Hoi Nick,’ kirde Katie.

Zij werd ook genegeerd. Hij had alleen oog voor mij, maar wel met een ijskoude blik in zijn ogen. Ik voelde knopen ontstaan in mijn buik toen hij beide handen op de bar legde en zijn kin liet zakken. Ik kon alleen maar denken aan de plaatsen waar zijn vingers de vorige keer naartoe waren gegaan en of dat ooit weer zou gebeuren, want waarom ook niet?

‘Stephanie,’ zei hij met zijn lage stem, en ik voelde het genot al opwellen. ‘Wat doe jij hier?’