HOOFDSTUK 23

‘Ga je met Thanksgiving naar huis of niet?’

Ik was net bezig om een halve pannenkoek in mijn mond te schuiven, maar stopte en keek naar Katie, die tegenover me aan tafel zat. Deze ochtend droeg ze iets normaals… voor Katie-begrippen. Haar fel paarse trui was zo harig als een beer, en er was geen glittertje op te bekennen. ‘Ik weet het nog niet. Mijn moeder maakt geen diner klaar. Ze zou naar haar zus gaan. Ik ben uitgenodigd, vanzelfsprekend, maar omdat meneer Browser me vrijdag op kantoor wil hebben, komt het nogal slecht uit.’

‘Ik kan niet geloven dat je op vrijdag moet werken,’ zei Calla. Omdat het vakantie was op Shepherd, was ze weer thuis en ontbeet ze deze zondagochtend met ons mee.

Roxy fronste. ‘Wij moeten ook werken.’

‘Ik werk ook,’ zei Katie, en ze draaide met haar vork. ‘De paal bewerken, lekker hoor.’

‘Dat komt omdat wij in een bar werken en jij in een stripclub,’ zei Calla. ‘Ik dacht dat mensen met een normale baan op vrijdag vrij waren.’

Ik at mijn mond leeg. ‘De meeste kantoormedewerkers zijn die dag vrij, maar wij hebben een groot project waar we druk mee bezig zijn.’ Het project was de opening van de academie in Martinsburg volgend jaar september, en ze hadden een vergadering met de gemeenteraad in de eerste week van december. ‘Dus ik ben daar om te notuleren.’

Roxy bood me een reepje bacon aan. ‘Betekent dat dat je Thanksgiving gaat vieren met Nick?’

Ik haalde een schouder op. ‘Ik weet het niet. Ik hoop het.’

Calla had via Roxy of Katie vernomen, en misschien ook wel via Jax, dat ik zwanger was, dus het verbaasde me niet dat ze haar stukje vlees naar mij toe schoof. Ik wist niet of ze daadwerkelijk dachten dat ik al dat extra vlees nodig had, maar ik klaagde er niet over.

‘Waarom zou je geen Thanksgiving met hem kunnen vieren?’ vroeg Calla, en toen ik daar niet meteen op reageerde, zei ze: ‘Is het niet gewoon alleen met hem en zijn opa?’

Ik prikte in het worstje. ‘Weet je dat hij voor zijn opa zorgt?’

Ze keek naar Roxy, die ook knikte. ‘Ja. Ik weet dat hij ziek is. Ik bedoel, Nick vertelt er ons eigenlijk niet zo veel over,’ zei Roxy. ‘Maar ik weet wel dat zij het samen vieren.’

Ik leunde achterover en wou dat ik die spijkerbroek vandaag niet had aangetrokken. De knoop drukte hard in mijn buik. ‘Ik wil graag Thanksgiving met hem vieren, maar volgens mij wil hij me niet bij zijn opa in de buurt hebben. En dat bedoel ik niet vervelend of zo,’ zei ik terwijl Calla haar ogen samenkneep. ‘Volgens mij wil hij gewoon niet dat ik me zorgen maak over wat er nu allemaal speelt.’

‘Jij kunt dat makkelijk aan,’ zei Katie, en ze maakte een wegwuifgebaar. ‘Je wílt dat aankunnen.’

Er liep een vreemde koude rilling over mijn rug. Je zult zijn hart breken.

‘Luister, ik ben misschien gekker dan gek, maar dit is mijn advies. Je wilt Thanksgiving met hem vieren, dan ga je Thanksgiving met hem vieren,’ ging ze verder, en ja, eigenlijk was dat een prima advies. ‘Zo simpel is het.’

Ik wilde het onderwerp al bijna laten rusten, maar deze groep… dit waren nu mijn vriendinnen. ‘Ik weet gewoon… Ik weet gewoon niet wat hij voelt.’

Roxy’s wenkbrauwen schoten boven de rand van haar montuur uit. ‘Wat betekent dat nou weer? Volgens mij ligt het er nogal dik op wat hij voelt. Sinds ik hem ken, heeft hij nooit meer dan één nachtje met dezelfde vrouw doorgebracht.’

‘Ja, maar… ik ben zwanger.’

Katie trok een wenkbrauw op. ‘Je meent ’t.’

Ik keek haar vuil aan. ‘Ik weet niet of hij ook bij me gebleven was als ik niet zwanger was geworden, en of hij wel echt om mij geeft en niet alleen om de baby.’ Toen ik die angst hardop uitsprak, voelde het alsof ik door een berg ijs rolde. ‘Ik ben zo ongelooflijk blij en gelukkig dat hij helemaal voor het kindje gaat.’ Ik klopte op mijn buik, waar meer voedsel dan baby in zat. ‘En dat hij er vrolijk van wordt en zo. Maar als hij er verder geen gevoelens bij heeft, dan… gaat dit niet werken.’

‘Waarom denk je dat hij die niet heeft?’ vroeg Calla.

Ik keek hen aan. ‘Hij heeft nog niks gezegd waaruit dat blijkt, en alle plannen die we maken gaan over de baby, snap je? Ik weet dat dat nogal duf is om over te zeiken, maar ik wil…’

‘Je wilt weten of hij echt iets met je wil, met of zonder de baby,’ maakte Roxy die zin voor me af. ‘Dat is begrijpelijk. Ik begrijp het volkomen. Als ik zwanger werd voordat het tussen mij en Reece serieus werd, zou ik me hetzelfde afvragen. Volgens mij maak je je ook terecht zorgen. Maar wat voel jij voor hém?’

Mijn hart struikelde omdat het maar al te graag over gevoelens wilde praten. ‘Ik… geef heel veel om hem.’

‘Ze houdt van hem,’ zei Katie. ‘Ze is stapelgek op hem.’

Ik staarde haar aan.

‘Is dat zo?’ vroeg Calla.

Ik haalde diep adem en knikte.

‘Praat dan met hem,’ zei Roxy zachtjes. ‘Praat gewoon met hem.’

Later die avond deed ik dat. Toen we uit eten gingen, praatten we over Thanksgiving vieren met zijn opa erbij. Eerst moest hij weinig van het idee hebben, en het was moeilijk om mijn teleurstelling en paranoia niet door te laten schemeren.

‘Ik weet het niet,’ zei hij. In het flauwe licht van het restaurant dansten er schaduwen over zijn wangen. ‘Er is geen garantie dat hij een goede dag zal hebben.’

‘Dat weet ik.’

Hij verborg zijn blik achter zijn wimpers. ‘Ik wil niet dat je veel moeite moet doen voor iets wat verkeerd kan aflopen.’

Ik stak mijn arm over de tafel en porde zijn arm. ‘We hoeven ook niet veel moeite te doen. We hoeven niet eens een kalkoen klaar te maken en zo. We kunnen een anti-Thanksgiving-diner houden. We houden het simpel voor het geval het allemaal in de soep dreigt te lopen.’

‘Anti-Thanksgiving-diner?’

‘Ja.’ Ik grijnsde. ‘We kunnen spaghetti of hamburgers klaarmaken.’ Mijn blik schoot naar de menukaart terwijl mijn maag knorde. ‘Mmm. Hamburgers. Ik stem voor hamburgers.’

‘En frietjes?’

Ik knikte gretig. ‘Frietjes en aardappelkroketjes gaan er altijd wel in.’

Nick lachte. ‘Aardappelkroketjes? Ben je tien of zo?’

‘Hou je mond.’ Ik pakte mijn servetje en smeet het naar hem toe. ‘Je bent nooit te oud voor aardappelkroketjes, en als je denkt dat dat wel het geval is, ben je gewoon een grote sukkel.’

‘Wow.’ Hij leunde achterover in zijn stoel en grijnsde naar me. ‘Aardappelkroketjes? Sukkel? Volgens mij glijden we in behoorlijk rap tempo af.’

‘Oké. Wat dacht je er dan van dat ik het lekker vind om cilindervormige aardappels te eten en dat jij lekker in de stront kunt zakken?’ zei ik met een grote glimlach op mijn gezicht.

Nick lachte lief. ‘Dat is al beter.’

‘Graag gedaan.’ Ik pauzeerde. ‘Dus, wat vind je? Ik kom bij jou thuis, stel me voor aan je opa als het goed met hem gaat, en we maken hamburgers en friet en misschien een paar van die cilindervormige aardappels.’

Hij kreeg een scheve grijns op zijn gezicht. ‘Dat is moeilijk om nee tegen te zeggen.’

‘Daar kun je maar beter geen “maar” achteraan plakken, want ik ga over de zeik als je dat wel doet.’

Nick keek me aan. ‘Waarom zou je over de zeik gaan?’

‘Eh, misschien omdat ik je opa nog nooit ontmoet heb en nog nooit bij je thuis ben geweest,’ legde ik uit. ‘Ik weet niet eens waar je woont. Gewoon het hele idee.’

Hij schudde zijn hoofd. ‘Het is niets persoonlijks. Dat wil ik duidelijk maken. Ik zou het heel leuk vinden als je mijn opa zou ontmoeten, maar er zijn dagen dat… het niet makkelijk is om bij hem in de buurt te zijn. Sommige dagen slaapt hij alleen maar en op andere dagen weer helemaal niet. Het is niet makkelijk. Het is nogal veel…’

‘Ik ben niet je ex.’

Hij trok een wenkbrauw op. ‘Dat weet ik.’

‘Ik weet niet zeker of jij dat wel weet.’ Ik keek naar hem. ‘Want als je dat wist, nam je niet automatisch aan dat jouw opa mij te veel wordt.’

Nick opende zijn mond, maar klemde meteen zijn kaken weer op elkaar. Er verstreken een paar seconden en toen tuitte hij zijn lippen. ‘Weet je, je hebt gelijk.’ Het leek alsof hij er moeite mee had om dat te zeggen, en ik wist ook niet zo goed wat ik ermee aan moest. ‘Hoe laat wil je afspreken met Thanksgiving?’

Ik wilde eigenlijk onbeleefd doen als uitlaatklep voor het nare gevoel in mijn maag, dat niks te maken had met de misselijkheid die ik af en toe gedurende de dag voelde. Ik wilde het niet doen als hij het echt niet wilde, maar hoe kinderachtig was het als ik nu op de rem trapte?

Ik kon het niet.

Ik kon alleen maar zorgen dat Thanksgiving zo geweldig mogelijk verliep en ik hoopte dat Nick inzag dat ik het niet zomaar liet afweten als het even tegenzat. Ook al was hij erin gestapt met het idee ‘om er het beste van te maken’, ik ging er helemaal voor.