HOOFDSTUK 15

De rest van de werkdag ging het bijna nergens anders over. Iedereen was aangeslagen door wat er gebeurd was in een van de oefenringen beneden. Voor zover ik begrepen had van de jongens die de hele dag in en uit het kantoor liepen, had Brock getraind met een van de nieuwe vechters, een jonge knul die veel potentie had in het MMA-wereldje.

Niemand wist precies hoe de verwonding was opgelopen, maar het leek erop dat Brock grapplingtechnieken aan het demonstreren was. Er ging iets verkeerd, en ineens lag Brock op zijn rug en greep hij zijn borstkas. Hij zei dat hij iets in zijn borstkas voelde knappen, en al wist ik niet veel over MMA-gerelateerde blessures, dat klonk niet best.

En dat was het ook niet.

Tegen de tijd dat we alles aan het afsluiten waren in het kantoor, kwam Marcus terug met slecht nieuws. Brock had een pees van zijn borstspier gescheurd – een scheur in de spier bij zijn borstkas. De scheur was zo erg dat de spier van het bot was gescheiden en hij werd snel naar het ziekenhuis gebracht en geopereerd. In slechts een paar seconden had Brock ‘het Beest’ Mitchell een blessure opgelopen waarvan sommige mensen vreesden dat die het einde van zijn carrière betekende.

Ik was geschrokken en wist niet wat ik moest zeggen. Ik kende Brock niet heel goed, maar het was verschrikkelijk om te horen dat zijn hele toekomst op losse schroeven stond. Dat nare gevoel bleef nog lang hangen, zelfs toen ik thuis was en me had omgekleed in lekkere, loszittende huiskleding. Roxy kwam nog even langs en ik vertelde haar over Brock. Ze was net zo aangeslagen als de rest.

Toen ze later naar Reece ging, praatte ik nog een paar minuten met Yasmine op Skype over koetjes en kalfjes voordat ze zich naar haar computerscherm toe boog met een bezorgde blik in haar grote, bruine ogen.

‘Hoe gaat het echt met je, Steph?’ vroeg ze. Ze klonk ver weg vanwege de slechte verbinding.

Ik hield mijn kussen tegen mijn borstkas gedrukt terwijl ik haar aankeek. ‘Het gaat prima met me. Zoals ik al gezegd heb.’

Ze hield haar hoofd schuin. ‘Je ziet er wel echt moe uit.’

Jemig. Ik tuitte mijn lippen. ‘Zie ik er soms niet uit of zo?’

‘In elk geval niet optimaal,’ antwoordde ze.

‘En bedankt.’

Ze glimlachte breeduit, waardoor haar donkere wangen omhoogtrokken. ‘Ik bedoel er verder niets mee. Je ziet er alleen moe uit.’

De woorden ‘ik ben zwanger’ lagen op het puntje van mijn tong, maar ik kon ze niet uit mijn strot krijgen. Ik wist niet wat Yasmine ervan zou denken. Ik betwijfelde sterk dat ze enthousiast zou gaan gillen, zoals Roxy toen ze hoorde dat Avery zwanger was. Waarschijnlijk zou ze heel vaak ‘holy shit’ zeggen en dergelijke. Ik kreeg ineens een zwaar gevoel op mijn borst. Ik veranderde snel van onderwerp door te vragen hoe het in Atlanta ging.

Toen ik het gesprek beëindigd had, pakte ik iets te snaaien en plofte op de bank. Ik knaagde op kaaszoutjes terwijl ik van het ene naar het andere artikel op Buzzfeed klikte.

Een paar minuten over negen maakte mijn telefoon een geluidje. Mijn hand bleef halverwege op weg naar mijn mond stilhangen en een kaaszoutje viel eruit. Het stuiterde op mijn borstkas terwijl mijn blik naar de armleuning van de bank schoot, waar mijn telefoon op lag.

Het was een berichtje van Nick.

Oké. Ik zorg dat ik er ben.

Was dat het? Bijna negen uur later en dat was zijn antwoord? Ik greep mijn telefoon steviger vast. Ik wilde hem een berichtje terugsturen om te vragen waarom hij er zo lang over had gedaan om me een berichtje terug te sturen, maar dat was niks voor mij. Of was dat nu opeens wél iets voor mij?

Ik pakte het zoutje van mijn tiet, stak het in mijn mond en kauwde erop alsof ik een uitgehongerde hond was die zijn lang verloren bot had opgegraven. Ik wilde mijn gezicht in het kussen drukken en keihard brullen.

Ik wilde zo veel vloek- en scheldwoorden brullen dat iedereen in het appartementencomplex er spontaan oorsuizen van kreeg.

Dat was misschien wel een beetje overdreven.

Waar had ik last van? Hormonen? Werden vrouwen niet aanzienlijk emotioneler als ze zwanger waren? Dat klonk als een goed excuus, maar gebeurde dat zo snel?

Dinsdag en woensdag was het bewolkt en miezerig, precies hetzelfde als mijn stemming en de sfeer bij de Lima Academy. Brock was geopereerd en moest minstens zes weken een mitella dragen. Het was nog te vroeg om te zeggen of hij volledig zou herstellen, of dat het de afloop kreeg die velen vreesden.

Ik had Andrew en zijn dochter sinds maandag niet gezien, maar ik dacht dat ze beiden radeloos waren, om verschillende redenen. Brock was essentieel voor het succes van Lima, maar ik kon niet vergeten op wat voor manier Jillian naar hem had gekeken. Ook al ging ze weg, ze was duidelijk stapelverliefd op Brock.

Ik had nog niet op Nicks berichtje gereageerd, omdat… nou, ik had geen goede reden. Ik wist dat ik kinderachtig bezig was. Dit was hét moment om me volwassen op te stellen, maar ik had er de kracht niet voor.

Toen ik woensdag thuiskwam, trok ik meteen een flanellen pyjamabroek aan en een slobbertrui, en daarna belde ik mijn moeder. Ze was blij om te horen dat ik het Nick verteld had, en hoewel ze rustig probeerde te blijven aan de telefoon, merkte ik aan haar dat ze maar al te blij was dat ze oma werd.

Het was bijna halfacht toen we ophingen en ik zat verlekkerd te staren naar de snacks in mijn voorraadkast. Maandag had ik een broodnodige trip naar de supermarkt gemaakt en een enorme voorraad goed voedsel gekocht dat ik ontdekt had via een vrij verwarrende en ietwat overweldigende website voor toekomstige moeders.

Eieren. Zalm. Groenten en fruit – kleurrijke groenten en fruit, want daar zat kennelijk nog verschil in. Geen saaie fruitsoorten voor zwangere vrouwen! Zoete aardappels. Griekse yoghurt. En tot slot magere vleessoorten.

Ik hield eigenlijk van vet vlees, want tja, ik had liever voedsel dat ergens naar smaakte.

Ik had ook een grootverpakking vitamines en maagzuurremmers gekocht. Omdat er niet zo heel veel dingen toegestaan waren voor aanstaande moeders, maar maagzuurremmers wel, en ik hoopte dat die zouden helpen tegen de misselijkheid. Ik ging ze niet meteen slikken, want de misselijkheid was nu nog wel te handelen, maar het was goed om het achter de hand te hebben.

Kaaszoutjes of Pringles? Daar was ik druk over aan het nadenken toen er ineens op mijn deur geklopt werd.

Ik draaide me langzaam om terwijl mijn hart een radslag maakte. Het duurde een paar seconden voor ik naar de deur liep. Ook al had ik een vermoeden wie het was, ik checkte alsnog wie er voor de deur stond. Het was Nick. Ik beet op mijn lip, keek naar mezelf en zuchtte. Mijn broek was minstens twee maten te groot en die slobbertrui was niet iets wat ik buitenshuis zou dragen. Er was een stuk van mijn buik zichtbaar, en ook al viel er niets noemenswaardig te zien, ik wou dat ik de tijd had om terug te rennen naar…

Wacht eens even. Wat boeide mij het nou hoe ik erbij liep en wat hij daarvan dacht? Ik was boos op hem. En ik had er erger uit kunnen zien. Er had een kaaszoutje op mijn tiet kunnen liggen. Ik opende de deur en stond op het punt hem op hoge toon te vragen waarom hij hier was.

Voordat ik mijn mond kon opendoen, liep Nick naar binnen, alsof hij het volste recht had om dat te doen. Hij had een helm onder zijn arm en droeg een versleten leren jack.

‘Heb je nog steeds een motor?’ blaatte ik. Man, wat een stomme vraag.

Hij legde zijn helm op de keukentafel. ‘Ja.’ Hij fronste zijn wenkbrauwen. ‘Ik heb een auto en een motor. Het regende niet meer, dus ik pakte de motor maar.’

‘Maar is het niet koud op de motor?’

Hij haalde een schouder op. ‘Daar wen je wel aan.’ Er viel een stilte terwijl hij me met zijn lichtgroene ogen bekeek. ‘Je zou eens achterop moeten gaan zitten en met me meerijden.’

Er liep een rilling over mijn rug. Die woorden betekenden volgens mij veel meer. Ik sloeg mijn armen over elkaar en keek weg, naar zijn helm. ‘Waarom ben je hier, Nick?’

Ik kreeg stilte als antwoord en keek hem strak aan. Hij keek net zo indringend terug, met een gespannen kaak. Toen hij weer sprak, sloeg zijn stem over. ‘Ik kan niet geloven dat je mij die vraag moet stellen.’

Ik wilde duidelijk maken waarom ik dat vroeg, maar ik had geen goede reden. Dat zag ik wel in.

‘Dus dit is denk ik de reden waarom je niet meer op mijn berichtje hebt gereageerd?’ zei hij, en hij zette zijn handen tegen zijn heupen. ‘Ik heb iets gedaan waar je boos over bent, maar ik weet niet precies wat, dus zou je misschien zo vriendelijk willen zijn om me daarvan op de hoogte te brengen?’

De prikkende ergernis was terug, maar voornamelijk tegen mezelf gericht. Waar ik me echt aan stoorde, waren de dingen die hij zondagavond had gezegd tijdens het etentje. Dat we aan elkaar ‘vastzaten’. Dat was de bron van mijn ergernis en… en ja, ook van het trieste gevoel in mijn borstkas. Maar dat durfde ik niet te zeggen.

‘Volgens mij was ik boos omdat je er zo lang over deed om op mijn berichtje te reageren.’ Ik kneep mijn ogen dicht, baalde van mezelf dat ik dat hardop zei, want het was ook gedeeltelijk waar. ‘Ik dacht gewoon dat je eh… sneller zou reageren.’

Toen ik mijn ogen opendeed, zag ik Nick vertwijfeld kijken, maar hij keek ook… geamuseerd. Ik tuitte mijn lippen. Wat vond hij hier in hemelsnaam grappig aan? Hij trok zijn leren jack uit en hing het over de rugleuning van een stoel. Hij bleef dus. ‘Je hebt gelijk,’ zei hij.

Ik keek de kamer door. ‘Echt?’

Nick stapte op me af en ik verstijfde. Ik wist niet wat hij ging doen, want hij was zo onvoorspelbaar. Hij verraste me door mijn hand te pakken, zijn vingers door de mijne te vlechten en me bij de deuropening weg te trekken. Mijn hart sloeg over, want ik dacht eventjes dat hij me mee zou sleuren de hal door, naar het bed, en terwijl mijn hoofd zei dat dat een erg slecht idee was, ontploften de hormonen in mijn lichaam bijna van goedkeuring.

Maar daar leidde hij me niet heen. Hij nam me mee naar de bank, ging zitten en trok me mee naar beneden zodat ik naast hem kwam te zitten, mijn been tegen het zijne, en omdat ik aan heel andere dingen dacht, kreeg ik het warm van die aanraking.

Ik moest eens normaal doen.

Ik keek van zijn prachtige ogen naar een plekje onder zijn riem.

Ik moest echt snel normaal doen.

Of geneukt worden.

‘Waar denk je nu aan?’ vroeg Nick.

‘Hè?’ Ik keek naar zijn gezicht. ‘Nergens aan.’

Hij draaide zijn hoofd een stukje bij. ‘Ik geloof je niet. Je gezicht wordt ineens rood en je ogen staan wazig. Wacht eens, gaat het wel goed met je? Komt het door…’

‘Het gaat prima.’ Alsof ik hem aan zijn neus ging hangen dat ik geil was. Ik trok mijn hand los en stak hem tussen mijn knieën. ‘Dus… waar had ik gelijk over?’ Zonder naar hem te kijken, wist ik dat hij me strak aankeek, en het was die intense, zenuwslopende blik waarvan ik het gevoel kreeg dat hij me direct doorzag.

‘Dat ik sneller had moeten reageren.’

Ik was verbaasd en keek hem scherp aan. ‘Ben je nou serieus of wat?’

Hij negeerde die vraag. ‘Maar je had ook de ballen moeten hebben om me daar meteen op te wijzen. Dan hadden we het kunnen bespreken in plaats van dat je er twee dagen op zat te broeden en ik aan Roxy moest vragen of je soms dood was.’

‘Wat?’ Ik bewoog een stukje van hem weg. ‘Heb je Roxy gevraagd of ik dood was?’

‘Nou, misschien niet met zoveel woorden, maar ik zag haar vanmiddag bij de bar toen ik langsging en heb haar gevraagd of ze nog iets van je gehoord had. Maar mijn punt is: je had de ballen moeten hebben om me daarop te wijzen.’

‘Ik heb geen ballen,’ zei ik vijandig. Het gekke was, normaal gesproken had ik hem er dus wel meteen op gewezen. Dan had ik er niet twee dagen lang op zitten broeden.

Hij trok een mondhoek omhoog. ‘Dan had je de bevruchte eitjes moeten hebben om me erop te wijzen.’

Ik schokte en proestte. ‘Bevruchte eitjes?’

Zijn grijns werd breder. ‘Je moet wat als je geen ballen hebt.’

‘O mijn god.’ Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht terwijl ik lachte. ‘Dat klinkt fout, Nick. Heel fout.’

‘Je hebt gelijk. Het klonk vreemd.’ Hij grinnikte terwijl ik mijn handen liet zakken.

Mijn wangen werden warm en ik friemelde met mijn vingers van ongemak. ‘Je hebt gelijk,’ zei ik. ‘Ik had er iets van moeten zeggen of ernaar moeten vragen, of er op z’n minst op moeten reageren. Het was kinderachtig van me, en normaal ben ik niet zo. Volgens mij ben ik…’

‘Gestrest?’ opperde hij voorzichtig.

Ik knikte. ‘Ja, dat sowieso, maar dat is alsnog geen excuus. Het is niet…’

‘Er was een reden waarom ik niet eerder contact met je zocht dan maandagavond. Ik zorg voor mijn opa,’ zei Nick tot mijn verbijstering. Hij keek recht voor zich uit, alle lol was van zijn gezicht verdwenen.

‘Wat?’ fluisterde ik.

Hij slikte voordat hij verderging. ‘Mijn opa, Job.’ Zijn volle lippen grijnsden even. ‘Ik weet dat het een gekke naam is. Mijn familie is Roma. Waarschijnlijk ken je ons onder een andere naam. Zigeuners. Al vinden de meesten van ons die term niet zo prettig. Totaal niet zelfs.’

Wauw, ik zat er dus flink naast toen ik dacht dat hij iets van Latijns-Amerikaans bloed had. Hij was een Roma? Om de een of andere bizarre reden werd ik daar meteen door gegrepen, waarschijnlijk omdat ik nog nooit een Roma had ontmoet. Er woonden wel een aantal Roma vlak bij Martinsburg, volgens die reality-tv-programma’s, maar ik had ze nog nooit gezien. Maar dit was niet het moment om hem honderd vragen te stellen over zijn afkomst en totaal onwetend over te komen.

‘En voor je het vraagt, mijn familie woont nu al jaren hier in de buurt. Ik heb op een openbare school gezeten en ben niet opgegroeid in een huifkar of stacaravan,’ ging hij verder. ‘Ik weet dat er veel vooroordelen heersen over onze cultuur, maar de meeste zijn gewoonweg niet waar of worden zwaar overdreven.’

Nu voelde ik me onwetend omdat ik er zo over dacht, maar ik was nooit negatief geweest over zigeuners – eh, Roma. ‘Ik ben deels Cubaans,’ vertelde ik hem.

Hij keek me aan met opgetrokken wenkbrauwen.

‘Mijn opa kwam uit Cuba. Toen hij nog maar een tiener was, is hij naar de VS gegaan,’ zei ik, half schouderophalend. ‘Hoe dan ook, ik dacht, ik… meld dat even.’

Hij glimlachte licht, maar wel oprecht. ‘Goed om te weten.’ Hij pauzeerde. ‘Mijn opa is erg ziek, en er is niemand… in de buurt die voor hem kan zorgen, dus doe ik dat. Ik woon bij hem in zodat er het grootste deel van de dag iemand bij hem is. Er is ook een verpleegster die hem ’s avonds verzorgt om mij te ontlasten. Zij is er ook als ik aan het werk ben.’

Ik was verbijsterd. Ik had hier helemaal niets van geweten, maar ik herinnerde me iets wat Reece had gezegd toen ik die ene avond bij hem was. Zijn reactie toen Nick zei dat hij veel vrije tijd had. Reece noemde dat onzin, en nu wist ik waarom.

‘Hij heeft alzheimer,’ zei Nick.

Bah, nee toch. Ik leefde met hem mee.

‘Al meer dan een jaar is het vrij ernstig, maar zo is het niet altijd geweest. Er waren weken dat niemand merkte dat hem iets mankeerde. Hij had soms wat verwarde momenten. Zoals dat hij een verhaal vertelde dat hij een uur eerder ook al had verteld, of dat hij de knoopjes van zijn overhemd verkeerd had dichtgeknoopt – kleine dingetjes. Maar toen veranderde het, want zo verloopt die ziekte. Het is progressief. Hij heeft nu zulke ernstige toevallen dat ik er voor hem moet zijn. Hij raakt nogal in de stress als hij de verpleegster niet herkent. Sterker nog, meer dan de helft van de tijd herkent hij mij niet eens.’

Ik sloot mijn ogen.

‘Maar bij mij voelt hij zich meestal wel op zijn gemak. Misschien zit dat wel ingebakken bij hem, dat hij weet dat ik een bloedverwant ben. De artsen denken er niet zo over, maar ach.’ Nick zuchtte vermoeid. ‘Als hij gestrest is, is er veel nodig om hem te kalmeren. Soms wordt hij erg… agressief. Dat is niet zijn bedoeling. Volgens mij is hij dan in de war en bang. Hoe dan ook, hij gooit met dingen, en ook al is de verpleegster geduldig en begripvol, het voelt voor mij niet goed om haar dan met hem achter te laten. Maandag had ik mijn telefoon in mijn auto laten liggen en ik had er niet meer aan gedacht tot later die avond, en tegen die tijd…’

Hij had heel andere dingen aan zijn hoofd dan mijn berichtje. God, ik kon mezelf wel een tik in mijn gezicht verkopen, en de enige reden waarom ik dat niet deed, was omdat ik me te trots voelde. Nick was… wauw, hij was echt moeilijk te doorgronden. Wat voor beeld ik ook van hem had gehad, ik zat er compleet naast. Zorgen voor een zieke opa was iets wat een heleboel mensen niet zouden doen. Mantelzorg verlenen, zelfs al was er professionele hulp bij betrokken, was geen eitje. Ik wist dat het net zo stressvol kon zijn als zelf te worden getroffen door de ziekte. Het feit dat hij op zijn zesentwintigste, en God mocht weten hoelang al, voor zijn opa zorgde. Ik stond er werkelijk versteld van.

Mijn beeld van hem was compleet omgeslagen.

Ik was trots op Nick.

Ik legde mijn hand op zijn arm. ‘Ik vind het heel erg voor je, Nick.’

Hij keek naar mijn hand op zijn arm. ‘Ik heb je dit verhaal niet verteld om medelijden op te wekken.’

‘Dat weet ik.’ Ik slikte de plots opkomende brok in mijn keel weg. ‘Ik heb geen medelijden met je. Ik vind het alleen erg dat jij en je opa dit allemaal meemaken. Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar ik weet hoe moeilijk alzheimer kan zijn. Ik ben… trots op je.’

Nick keek me met een verbaasde blik aan. Hij zei niets.

‘Veel andere mensen hadden hem in een instelling gestopt. Jij niet.’

‘Misschien komt het nog wel zover,’ zei hij zacht.

Ik kneep in zijn arm. ‘Als dat wel zo is, is het niet omdat je slecht voor hem gezorgd hebt. Volgens mij weet je dat zelf ook.’

Hij keek me in de ogen. ‘Ja.’

En toen schoot me iets te binnen. ‘Is dat de reden waarom je bij Mona’s werkt? Je zei dat je een studie hebt afgerond, maar werk je daar omdat je zelf je uren kunt bepalen?’

‘Gedeeltelijk.’ Nick leunde achterover, waardoor mijn hand op de zijne gleed. Ik liet het zo.

‘Gaat het nu beter met hem?’ vroeg ik.

Nick knikte. ‘Voorlopig.’

Ik perste mijn lippen op elkaar en trok mijn hand weg. ‘Ik vind het erg voor je dat je dit allemaal moet meemaken.’

Hij reageerde niet meteen. ‘Maar hoe voel jíj je? Nog steeds misselijk?’

Ik begreep wel dat hij van onderwerp veranderde. ‘Het is nog te doen. Ik heb gelezen dat als het echt erg wordt, je maagzuurremmers kunt nemen om het wat te verlichten. Al met al voel ik me best oké.’ Ik trok mijn neus op. ‘Nou ja, misschien ben ik een ietsepietsje emotioneler dan normaal.’

Nick grijnsde. ‘Dat meen je.’

Ik rolde met mijn ogen.

‘Leuk kapsel.’ Zijn handen gingen naar mijn haar en hij trok aan het uiteinde van een van mijn staarten.

Ik sloeg zijn hand weg en morde: ‘Zal wel.’

‘Heel schattig.’ Hij keek opgetogen en kalm. ‘Je lijkt Pippi Langkous wel.’

Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. ‘Hoe ken jij Pippi Langkous nou weer? Dat is echt van eeuwen geleden.’

‘Ik weet nog weleens wat. Belangrijke dingen.’ Hij glimlachte. ‘Jij bent de volwassen en sexy versie van Pippi Langkous. Met zwart haar.’

Mijn wenkbrauwen schoten omhoog. ‘O. Wauw.’

‘Maar ik vind die trui leuker,’ zei hij, en hij keek naar beneden.

‘Volgens mij vind je het voornamelijk leuk dat er wat blote huid te zien valt,’ zei ik.

‘Betrapt.’ Hij beet op zijn onderlip en leunde naar me toe. ‘Mag ik eens iets doen?’

Ik trok een wenkbrauw op. ‘Eh, tuurlijk?’

Nick draaide zich om zodat hij recht naar me keek, en toen zijn hand naar mijn buik ging, besefte ik dat ik waarschijnlijk had moeten vragen wat hij van plan was voordat ik toestemming gaf. Een seconde later voelde ik zijn handpalm op mijn buik.

Ik haalde scherp adem en ging kaarsrecht zitten. Mijn ogen werden groter. Zijn hand was groot, hij bedekte bijna de gehele breedte van mijn buik, en zijn handpalm voelde warm. Ik voelde zijn aanraking tot in mijn ruggengraat.

Hij boog zich naar me toe, hij kwam zo dichtbij dat ik zijn warme adem tegen mijn wang voelde. ‘Ik weet dat ik er op dit moment nog niets van kan voelen, maar ik wilde mijn hand er gewoon even op leggen.’

‘Waarom?’ Ik voelde me een beetje duizelig, alsof ik mijn adem een tijdje had ingehouden.

‘Ik voel me zo meer verbonden met de baby.’

Lieve help.

Ik haalde diep adem, maar het warme, tintelende gevoel ging door mijn hele lijf, en dat was nog niet alles. Hij wilde zich verbonden voelen met de baby. Zijn hand bewoog een beetje toen hij met zijn vingers de rand van mijn broek aanraakte.

‘Daar zit-ie gewoon,’ ging hij verder. ‘Een deel van jou. Een deel van mij. Het maakt niet uit hoe dat zo gekomen is, het is erg gaaf.’

Mijn eierstokken waren volgens mij zojuist ontploft.

Hij keek op. ‘Vind je niet?’

‘Ja,’ fluisterde ik, en daarna zei ik het harder: ‘Ja.’

Nicks lippen raakten mijn wang. Ik rilde een keer, daarna nog een keer. Wanneer was hij zo dichtbij gekomen? Mijn adem stokte terwijl mijn hart tekeerging. Als ik mijn hoofd een paar centimeter naar links draaide, was zijn mond al op de mijne. Ik verwachtte ineens van alles, maar voelde me ook verward. Waarom wilde ik dat hij me kuste? Oké, daar waren wel een paar redenen voor. Heel veel redenen zelfs. Maar wat voor reden had híj?

Zijn handpalm lag nog steeds op mijn buik en die lippen waren ergens in de buurt van mijn kaak, en ik wist al bijna weer hoe zijn kus voelde. Die ene die hij me op mijn mondhoek gaf tijdens onze eerste nacht samen. Ineens kon ik er alleen maar aan denken om hem te kussen. Hoe zouden zijn lippen voelen? Stevig of zacht? Waarschijnlijk een beetje van beide. Als hij op dezelfde manier kuste als neukte, dan was het het soort kus dat je hele wereld op zijn kop zette; verleden, heden en toekomst.

Nicks hoofd zakte een beetje en de stoppels op zijn kaak schuurden langs mijn kin. Ik slikte een zucht weg terwijl de hitte door me heen gierde. Zijn handpalm gleed van mijn buik, het vuur verspreidde zich toen hij mijn heup vastpakte. Hij duwde zijn voorhoofd tegen mijn schouder en zijn warme adem kietelde mijn hals.

Hij maakte een geluid, een puur mannelijk en primitief geluid dat gekke dingen deed met mijn lichaam. Mijn hart bonsde toen hij een klein beetje opkeek, en toen voelde ik zijn lippen tegen het gevoelige plekje in mijn nek. Ik voelde dat de spieren in mijn onderbuik zich aanspanden. Kus me. Kus me echt. Kus me. Die woorden herhaalden zich steeds weer toen hij zijn hoofd omhoog bewoog.

Nick ging naar achteren en kuste me niet, maar toen ik hem zo zag, wist ik dat hij aan precies hetzelfde dacht als ik. Zijn borstkas kwam een stukje omhoog en zakte vervolgens diep in, en hij keek zwoel uit zijn ogen. Ik keek naar beneden. Die bobbel in zijn broek was niet iets waar je onderuit kon.

Fuck zeg…

‘Dus, wat doe jij verder vanavond?’ vroeg hij met een diepe, rauwe stem.

‘Ik had geen plannen.’ Ik bevochtigde mijn lippen. ‘Ga jij naar Reece?’

Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik ben hier niet om later naar hem toe te gaan. Ik ben hier voor jou.’

Dat vond ik leuk. ‘Ik wilde net een film gaan kijken en een paar kaaszoutjes eten. Oké. Heel veel kaaszoutjes. En misschien ook nog wat Pringles.’

Er verscheen een scheve grijns op zijn gezicht. Het was aanstekelijk, ik merkte dat ik ook naar hem grijnsde. ‘Nou, als jij even een film gaat uitzoeken en zegt waar die kaaszoutjes en de Pringles liggen, dan gaan we een film kijken.’

Ik hoopte stiekem dat dat codetaal was voor ‘we gaan uit de kleren’, maar toen ik een film uitzocht die hij misschien ook wel leuk zou vinden – 300 – en hij terugkwam met een stapel snacks, deden we wat hij had voorgesteld.

We zaten naast elkaar te kijken naar de geairbrushte buikspieren op het televisiescherm – nou ja, daar lette ik tenminste op. Ik dacht aan het verleden, aan alle jongens met wie ik weleens had rondgehangen en zelfs de jongen met wie ik tijdens high school had gedatet, maar ik kon me niet herinneren dat ik ooit eerder met iemand naar een film had gekeken en junkfood gegeten terwijl ik het eigenlijk met hem wilde doen.

Dit was voor mij voor het eerst, en ik vond het nog een soort van leuk ook. Nee. Niet een soort van. Ik vond het echt leuk.

Nicks warmte liep uit zijn lijf regelrecht het mijne in. Toen ik gestopt was met snaaien, merkte ik dat ik tegen hem aan leunde. Niet opzettelijk, het was niet iets waar ik me volledig van bewust was, maar op een gegeven moment was de hele rechterkant van mijn lichaam tegen zijn linkerkant aan gedrukt, en zijn linkerarm lag over de rugleuning van de bank.

Het voelde… goed.

Uiteindelijk werden mijn oogleden te zwaar en kon ik mijn ogen niet meer openhouden. Ik vocht tegen de slaap, want echt, ik wilde niet tegen Nick aan in slaap vallen, maar het had geen zin. Ik kon me niet herinneren ooit eerder zo lekker tegen iemand te hebben aangeleund. Langzaam gleed ik in een vredige slaap.