HOOFDSTUK 11

De rest van het ontbijt verliep in een roes. Ik raakte mijn eten amper aan en kon het gesprek niet meer volgen. Roxy kende me goed genoeg om zich zorgen te maken. Toen we weggingen, liep ze mee naar mijn auto om te vragen of het wel goed met me ging. Ik kon nog net een reactie mompelen voordat ik wegreed.

Dit kon niet waar zijn.

Er moest een andere reden zijn waarom ik vergelijkbare symptomen had als Avery, en dat ik over tijd was, was vast toeval. Er hadden op zijn minst zes maanden gezeten tussen de laatste keer dat ik seks had gehad en die ene keer met Nick. Plus hij had een condoom gebruikt. Dubbelplus ik slikte ook nog eens de pil.

Maar… O mijn god, ik wist dat ik een paar keer de pil vergeten was omdat ik zo veel aan mijn hoofd had. Sinds ik geen seks meer had – ik had geen seksplannen op het moment dat ik Nick had leren kennen – maakte ik me er ook niet zo druk over als ik de pil een keertje oversloeg.

Alsof je seks kon inplannen.

O god.

Mijn hart ging schrikbarend hard tekeer. Wat als…

Ik kapte die gedachte af. Ik kon hem niet eens afmaken. Het idee alleen al was gekmakend. Niet omdat ik geen kinderen wilde. Ik wilde wel kinderen, over een x aantal jaar, als ik carrière had gemaakt en getrouwd was. Ja, vooral dat getrouwd zijn klonk erg fijn.

Zelfs een vriend hebben zou fijn zijn.

Zo had ik me mijn leven niet voorgesteld. Niet dat ik een gedetailleerd plan had, maar na het behalen van mijn diploma wilde ik een paar jaar mijn huidige werk doen, er veel tijd in steken, en zo’n wereldwijze vrouw worden die daadwerkelijk op reis ging als ze vakantie had. De westkust. Europa. Azië. Ik wilde de hele wereld zien. Uiteindelijk zou ik een man leren kennen. We zouden daten, ons verloven en een enorme bruiloft organiseren, en misschien tegen de tijd dat ik dertig werd, zou ik overwegen om aan kinderen te beginnen.

Niet nu.

Niet nu ik nog geen carrière had gemaakt, de wereld nog niet had bereisd en mijn belachelijk grote bruiloft nog niet had gehouden.

O mijn god, dit kon niet waar zijn. De kans was groot dat ik mezelf onder ging kotsen.

Ik zat in mijn auto op de parkeerplaats van een drogisterij. Mijn knokkels deden pijn omdat ik zo hard in het stuur kneep. Ik tuurde naar de ingang, want ik had nog niet de moed verzameld om uit te stappen. Ik moest het wel doen. Ik moest daar naar binnen en een zwangerschaptest kopen, want zo’n test zou bewijzen dat ik niet zwanger was en gewoon overdreef. Door stress kon menstruatie uitblijven. Van heel veel dingen kon menstruatie uitblijven, niet alleen door een bevrucht eitje.

O mijn god – een bevrucht eitje.

Ik had géén bevrucht eitje in me.

Ik vermande me, griste mijn handtas van de passagiersstoel en sloop de apotheek in met maar één ding in mijn hoofd. Ik liep langs de make-upafdeling en ging direct naar de afdeling waar de meeste vrouwen niet lang rond wilden hangen – tampons en maandverband en tig andere dingen waarvan ik nooit begrepen had waarom we daarvoor zo veel verschillende merken nodig hadden. Ik stopte voor een schap met doosjes.

Mijn ogen werden groter.

Waarom, wáárom waren er zo veel verschillende zwangerschapstests? Ik verstijfde toen ik naar de doosjes keek. Vroege zwangerschapstest Clear Blue. Ovulatietest – waar was dat goed voor? Vroege zwangerschapstest Early. Waarom waren er zo veel? Mijn handen beefden toen ik er eentje pakte en omdraaide. Alles werd wazig voor mijn ogen toen ik de achterkant las. Ik kon niet geloven dat ik een zwangerschapstest kocht.

Ik had er nog nooit eerder eentje hoeven kopen.

Dit gebeurde niet echt.

Ik zette het doosje terug, pakte blindelings een ander en draaide het om. Mijn nekharen gingen overeind staan en mijn maag viel op de grond. Ik keek om me heen, maar zag dat niemand naar me keek. Ondertussen flipte ik hier mooi wel de pan uit.

Ik pakte nog een doosje. Ik wilde al weggaan, maar draaide me nog eens om en pakte nóg een doosje. Voor het geval… er een gebruikersfoutje optrad.

Mijn gezicht brandde alsof ik onder een warmtelamp had gezeten toen ik met de spullen naar de kassa liep. Een slanke vrouw met diepe groeven in haar gezicht, vooral rondom haar ogen en mond, stond daar op me te wachten.

Haar wenkbrauwen schoten omhoog toen ik de lading doosjes op de balie dumpte. Ze keek me aan met een wrange glimlach op haar met vervaagde paarse lippenstift besmeurde lippen. Ze pakte een doosje en grinnikte vanuit haar keel. ‘Sommige dingen kun je maar beter honderd procent zeker weten, of niet?’

Ik wilde wegduiken achter de bak snoep die achter me stond.

‘Je hoeft je nergens voor te schamen, pop.’ Ze scande een zwangerschapstest en gooide die in een tasje. ‘De meeste mensen kopen voor de eerste keer meerdere van die dingen.’

Was het zo duidelijk dat dit mijn eerste keer was? Wacht eens even. Was dit serieus een soort overgangsrite?

Toen alle doosjes in de tas waren verdwenen en ik het totaalbedrag voorgeschoteld kreeg, realiseerde ik me ietwat verdoofd dat of ik er nu klaar voor was of niet, dit echt gebeurde.

Ik kon zwanger zijn.

Zodra ik terug was bij mijn appartement, legde ik de potentieel levensveranderende tas op het aanrecht en stapte de keuken in. Ik bewaarde al mijn medicijnen, ook de anticonceptiepil, in een kastje. Als ik die ergens anders liet liggen, vergat ik hem in te nemen.

Ik haalde diep adem, opende het paarse plastic bakje en streek met mijn vinger over de rijtjes kleine pillen. Ik telde terug en telde nog een keer. Ik kneep mijn ogen dicht en vloekte. De dagen dat ik het vergeten was…

Dat waren belangrijke dagen.

Ik klikte het bakje dicht, zette het terug en legde mijn ellebogen op het aanrecht. Ik wreef met mijn handen over mijn gezicht. Mijn gedachten gingen in cirkeltjes totdat er zich eentje loswurmde. Als ik… als ik was wat ik vreesde, maakte het dan uit dat ik de pil nog had geslikt… na de verwekking van de baby? Wat voor uitwerking had dat dan op het kindje?

Ik wist het niet.

Eerlijk gezegd wist ik vrij weinig over het reilen en zeilen van een zwangerschap. Ik was enig kind. Niemand die ik kende van mijn leeftijd, uitgezonderd Avery, was zwanger of zwanger geweest. Het was niet alsof vrouwen geboren werden met die kennis, en ik betwijfelde of moeders dat doorgaven aan hun dochters voordat het echt noodzakelijk was.

Misschien had ik de pillen niet goed geteld.

Ik tilde mijn hoofd op, pakte het paarse bakje en telde alles weer. Mijn ademhaling ging moeizaam toen ik eindelijk moest ophouden van mezelf. Het maakte niet uit hoe vaak ik telde, het resultaat bleef hetzelfde.

Maar al was ik op nog zo’n ongelukkig moment mijn pil vergeten in te nemen, Nick had een condoom gebruikt. Dat had hij zeker.

Ik was toen ook wel ongelooflijk… nat na de seks. Zo erg zelfs dat ik dacht dat het ermee te maken had dat ik een tijdje geen seks had gehad. Was het condoom misschien gescheurd en voelde ik dat? Dat was me nog nooit overkomen, dus er was een kans dat ik het niet herkend had.

‘O god,’ fluisterde ik, maar mijn stem klonk vrij hard in het doodstille appartement. Ik stak mijn handen in mijn haar, trok eraan en liet het vervolgens over mijn schouders vallen. ‘O god.’

Ik kon niet stilzitten of -staan. Ik liep naar de plek waar ik mijn tas had neergelegd en haalde mijn telefoon eruit. Mijn vingers hield ik vlak boven het scherm. Wie ging ik bellen? Ik voelde me er niet prettig bij om mijn vrienden van thuis te bellen, en ik kon dit onder geen beding aan mijn moeder vertellen, al helemaal niet omdat ik gewoon niet zeker wist wat er aan de hand was.

Ik hield mijn telefoon tegen mijn borstkas, liep naar de bank en ging zitten. Ik had Roxy bijna gebeld, maar ik wist dat ze zo’n beetje de hele dag met de rest van de groep op stap was. Ik dacht erover om Yasmine of Denise te bellen, maar ik had mijn Skype-gesprekken met hen van de afgelopen week al gemist, dus hoe kon ik ze nu ineens met dit nieuws confronteren? En wat moest ik dan überhaupt zeggen? Dat ik een miljoen zwangerschapstests had gekocht omdat ik dacht dat ik gek werd door de dingen die Avery had gezegd? Toegegeven, ik had zo mijn redenen om gek te worden, maar dan nog, ik wist wel hoe dat zou overkomen.

Ik legde mijn telefoon op het kussen naast me en sloot mijn ogen. Dit was niet de invulling die ik voor mijn lamlendige zondag had bedacht. Ik wist dat ik dit snel achter de rug moest hebben.

Ik stond niet op.

De rest van de zondagmiddag vloog voorbij terwijl ik moed verzamelde om het eerste doosje open te maken. Het leek een vrij normale zwangerschapstest, waarbij een plusje betekende dat je zwanger was en het minnetje betekende halleluja. Daar viel geen gebruikersfoutje mee te maken. Ik las de bijsluiter en proestte het uit.

Steek de stick niet in uw vagina.

Waren er serieus mensen die zo dom waren?

Ik maakte voorzichtig de verpakking open, haalde het staafje eruit en liep naar de badkamer. Ik haalde het kapje eraf terwijl mijn maag tekeerging.

Mijn hart bonsde alsof ik een heuvel op rende terwijl ik mijn ding deed. Mijn enige gedachte was dat ik dit ongemakkelijk vond. Echt. Toen ik klaar was, drukte ik het kapje er weer op en legde de test voorzichtig op mijn badkamermeubel.

Toen rende ik mijn badkamer uit, met een keihard sprintje.

Ik ijsbeerde door mijn woonkamer. Ik wist dat ik slechts twee minuten hoefde te wachten, maar die twee minuten werden er vijf, en dat werden er vervolgens tien. Ik was er niet klaar voor. Ik stak mijn handen in mijn haar en schudde mijn hoofd. Ik was niet klaar voor de uitslag.

Wat als er een vrolijk, klein minnetje te zien was?

Maar wat als er een eng plusje te zien was?

Ik keek naar de overgebleven, ongebruikte doosjes op het aanrecht en ging door met het slijten van een pad in mijn hardhouten vloer. In het verleden was ik altijd zo voorzichtig geweest. Ik had nooit de angst gehad dat ik zwanger zou worden, en nu de mogelijkheid bestond dat ik het was, wist ik niet wat ik moest doen.

Nog nooit in mijn leven had ik me zo… hulpeloos gevoeld.

Oké, dat was niet waar. Toen ik vijftien was en er twee mannen in uniform op onze voordeur klopten. Toen ik op de trap stond en mijn moeders gezicht wit zag wegtrekken omdat zij die mannen zag. Ja, toen voelde ik me hulpeloos.

Ik baalde van dit gevoel, ik haatte de herinneringen die het naar boven bracht. Luttele seconden waarin ons hele leven onherstelbaar veranderde. Ik kreeg amper lucht. Ik stopte plots voor de televisie en besefte dat ik nu misschien wel in hetzelfde schuitje zat, dat ik op het randje stond van een misschien wel levensveranderde gebeurtenis.

Of misschien flipte ik gewoon.

Er waren al ruim veertig minuten verstreken sinds ik die test in mijn badkamer had achtergelaten. Ik moest er echt naar gaan kijken. Ik moest het achter de rug hebben, dat was alles wat er moest gebeuren. Ik was geen lafaard. Ik kon dit wel.

Ik beet op mijn onderlip en stormde de hal in, naar de badkamer. Mijn spiegelbeeld zag er net zo verloren uit als ik me voelde. Mijn haar stond alle kanten op en mijn ogen waren groot, mijn pupillen verwijd.

Ik zag eruit alsof er een moordenaar met een ijshockeymasker achter me aan zat.

Mijn schouders verstijfden en ik verplaatste langzaam mijn blik van de spiegel naar de zwangerschapstest.

Ik zag de uitslag.

Ik kon er niet meer omheen.

Het was heel helder, een duidelijk symbooltje dat maar één ding kon betekenen. Maar. Eén. Ding.

Misschien had ik de test te lang laten liggen. Misschien had ik het kapje er niet weer op moeten doen. Ik moest er nog eentje doen. Ik had er nog twee.

Ik snelde naar de keuken en pakte het andere doosje. Deze test was wat meer hightech. Je kreeg niet alleen te zien of je zwanger was, maar ook hoelang al ongeveer. Alleen hoefde ik nu niet meer te plassen. Ik liep naar het keukenkastje, pakte een glas en schonk er water in, en toen ik het glas leeg had vulde ik het weer, en nog een keer, en daarna wachtte ik.

Iets minder dan een uur later nam ik de tweede zwangerschapstest mee naar de badkamer, plaste eroverheen, en legde hem naast de eerste test neer.

Dit keer verliet ik de badkamer niet.

Met mijn hart in mijn keel tuurde ik naar de test terwijl ik de hele tijd mijn vuisten balde naast mijn zij, totdat het resultaat van mijn zwangerschapstest af te lezen was.

Het eerste wat me opviel waren twee getallen met een streepje ertussen: 2-3.

En daarboven een woord.

Zwanger.