HOOFDSTUK 31

Job Blanco, de lieve, hardwerkende man die zijn familie bijeenhield te midden van allerlei tragedies, overleed in de vroege ochtend van 18 april vredig in zijn slaap. Het was niet dat hij de strijd tegen alzheimer had verloren. Nee. Daarvoor was Job te dapper en te sterk.

Hij was er simpelweg klaar mee.

Zijn dood kwam niet onverwachts. Nick wist al een paar dagen dat het eraan zat te komen. Hij was alsnog ondersteboven toen het gebeurde, maar alle tekenen waren er, en dat was ergens een zegen, want zo kon Nick vrij nemen op zijn opa’s laatste levensdagen.

Ongeveer een week verbleef ik ook in zijn huis, en ik was zo dankbaar dat ik daar met Nick kon zijn, met mijn armen om hem heen geslagen, terwijl hij bij zijn opa’s bed zat om voorgoed afscheid van hem te nemen.

Afscheid nemen was nooit makkelijk, maar volgens mij was er ook wel wat opluchting bij het verdriet. Zijn opa leed niet meer.

In zijn opa’s testament stonden bepaalde wensen ten aanzien van zijn afscheid en nalatenschap. De begrafenis vond minder dan een week na zijn dood plaats. Job werd te ruste gelegd naast zijn vrouw en de rest van de familie, die al ver voor hem overleden waren.

Het weekend daarop hielp ik Nick in het huis. We ruimden zijn opa’s slaapkamer uit en sorteerden alle spullen die hij wilde doneren en de kleine, persoonlijke dingetjes die Nick wilde houden.

Omdat het al voorjaar was, had het hele gebeuren iets verfrissends. Niet alleen voor Nick, maar ook voor mij. Alle ramen stonden open. De koele lucht blies door de ruimtes. Alles voelde open en nieuw. Elke lading kleren die ik inpakte, voelde alsof ik de schuldgevoelens en pijn opvouwde en opborg. Elke dag werd het ietsje makkelijker om om te gaan met het verlies van de baby. Het werd makkelijker om te accepteren dat niemand iets verkeerd had gedaan. Elke dag gingen we een stukje verder met ons leven. Het was wel een heel proces, net als het uitruimen van zijn opa’s slaapkamer. Er waren dagen bij dat we een stapje vooruit zetten, maar ook weer vijf achteruit. Soms was het moeilijk om de pijn te onderdrukken en niet na te denken over hoe anders het allemaal had kunnen zijn.

Zoals verwacht was er geen antwoord op de vraag hoe het allemaal had kunnen gebeuren en zei het ook niets over de afloop van een mogelijke toekomstige zwangerschap. Daar kwamen we simpelweg pas achter als ik weer zwanger werd. Dat was moeilijk te verteren. Niet dat ik er elke dag bij stilstond, maar er waren wel momenten dat ik helemaal vastliep van de onzekerheid. Kon ik wel kinderen krijgen? Ik wist het niet, maar ik hield mezelf steeds weer voor dat als het niet kon, het ook goed was.

Zoals Nick zei: we hadden elkaar.

En dat was wat we nodig hadden.

Nick wist nog niet wat hij met zijn opa’s kamer wilde doen – er een logeerkamer van maken of iets anders.

Ik stond voor het pas opgemaakte tweepersoonsbed, stak mijn arm door de zijne en leunde tegen hem aan. ‘Je hoeft niet meteen te beslissen wat je met deze kamer wilt doen.’

‘Je hebt gelijk.’ Hij draaide zijn hoofd, liet zijn kin zakken en wreef met zijn lippen over de bovenkant van mijn warrige en waarschijnlijk ook stoffige knotje. ‘Ik denk dat ik het maar even zo laat. Ik vind het wel een mooie kamer.’

Ik keek de kamer door. Op het dressoir stonden lijstjes met foto’s van zijn opa door de jaren heen. Deze kamer laten zoals hij was, was een goed idee. ‘Ik ook.’

‘Bedankt dat je me geholpen hebt. Dat waardeer ik echt.’ Nick trok zijn arm los en pakte mijn hand. Hij hield hem omhoog. ‘Maar je bent wel vies.’

Ik glimlachte naar hem. ‘Jij ook, schat.’

‘Volgens mij moeten we daar maar wat aan doen.’

Mijn lichaam stemde daar meteen mee in. Nick leidde me de kamer uit en naar beneden, naar de slaapkamer vlak bij de keuken. Nick maakte er een showtje van toen hij onze kleren uittrok en het duurde langer dan nodig, maar ik was totaal niet teleurgesteld in het tempo. Ik geloof dat, voordat de kraan aangezet werd en de badkamer vol met stoom liep, hij elke centimeter van mijn lijf gekust had. En hij was nog niet klaar.

‘Ik ben gek op je lippen.’ Hij kuste me. ‘En je wangen.’ Zijn lippen wisten ze maar al te goed te vinden. ‘Ik ben gek op je ogen.’ Hij gaf een kusje op mijn wenkbrauw en vervolgens kuste hij naar beneden. ‘Ik ben gek op je keel.’

‘Mijn keel?’ Ik lachte er zwoel bij.

‘Ja. En ik ben gek op je schouderbladen.’ Hij kuste mijn sleutelbeen.

‘Je bent een vreemde vogel.’

‘Ik ben zo verdomd verliefd op je.’

Mijn hart kneep samen. Dat deed het elke keer als het die woorden hoorde.

Hij aanbad elke centimeter van mijn lichaam, en toen hij mijn tepel in zijn mond nam en er hard aan zoog, kreunde ik. ‘En ik ben stapelgek op deze twee.’

Ik veranderde in pap, mijn lichaam was klaar voor hem, zo erg dat het haast pijn deed. ‘O god.’

We namen er de tijd voor onder de douche, al waren we volgens mij maar een paar minuten daadwerkelijk met inzepen bezig. Het duurde niet lang voor Nick me met mijn rug tegen de gladde tegels duwde en op zijn knieën ging zitten, en ik kreunde weer zachtjes. Mijn knieën voelden week en mijn lichaam schokte nog na van het orgasme toen hij voor me ging staan. Het water liep van zijn gebronsde huid terwijl hij in me stootte, en hij keek me met zijn groene ogen aan op een bezitterige, verslindende manier.

Hij vulde me heerlijk op en hield me voorzichtig vast, zelfs toen zijn lichaam tegen het mijne beukte. Onze lijven zaten strak tegen elkaar aan, we waren verbonden bij onze heupen en bovenlijven. ‘God, je voelt zo goed dat ik er heel lang de tijd voor wil nemen.’

‘Doe maar niet.’ Ik liet mijn vingers over zijn huid glijden, over zijn borstkas.

Nick kreunde. Zijn spieren trilden toen hij bewoog en mijn handen gleden over zijn huid. Al snel verloren we ons in elkaar. Hij stootte hard, mijn heupen tegen de zijne, en het was een klein wonder dat we niet uitgleden en onze nekken braken.

Later, veel later, lagen we op zijn bed met onze gezichten naar elkaar toe. Onze huid was al een tijdje droog en hij speelde met een paar van mijn klamme haarlokken. ‘Ik zat zo te denken,’ zei hij.

Ik trok slaperig een wenkbrauw op. ‘Kun jij dat?’

Hij grinnikte. ‘Bijdehandje.’

Ik glimlachte. ‘Waar dacht je aan?’

‘Het is nogal een willekeurige gedachte.’ Hij gooide een haarlok over mijn schouder en pakte een andere. ‘Ik zat zo te denken dat ik met Calla moet praten en haar vertellen wie mijn vader is.’

Mijn adem stokte en ik werd ineens minder slaperig. ‘Meen je dat?’

‘Ja.’ Een van zijn mondhoeken krulde omhoog. ‘Wat denk je daarvan?’

‘Wat ik daarvan denk?’ Ik wiebelde naar hem toe en duwde hem op zijn rug. Ik ging boven op hem zitten en legde mijn handen aan weerszijden van zijn gezicht.

‘Dit gaat de goede kant op,’ mompelde hij.

‘Stil toch,’ zei ik tegen hem. ‘Ik vind het een uitstekend idee.’

‘Dat jij bovenop gaat?’

Ik kantelde mijn hoofd en keek hem geïrriteerd aan. ‘Nee. Dat bedoel ik niet.’

Hij lachte weer. Zijn groene ogen waren al dagen niet zo helder geweest. ‘Ik weet het.’

Ik boog voorover en gaf hem een zacht kusje. ‘Ik ben trots op je.’

Hij legde zijn handen op mijn heupen. ‘Waarom?’

Ik haalde een schouder op. ‘Ik weet dat het een moeilijk gesprek gaat worden, en ik weet dat je hier al vaak over nagedacht hebt. Er met Calla over praten is een grote stap in de richting om die hele geschiedenis achter je te laten.’ Ik kuste hem weer en kwam overeind. ‘Als je klaar bent voor dat gesprek en mij erbij wilt hebben, dan ben ik erbij.’

‘Ik wil je erbij hebben.’

‘Oké, ik ben erbij.’

Hij haalde een hand door mijn haar en leidde mijn mond naar de zijne, maar vlak voordat onze lippen elkaar raakten, hield hij op. ‘Weet je wat?’

‘Wat?’

Hij trok me weer naar beneden, zodat onze lippen elkaar aanraakten toen hij zei: ‘Ik hou van je.’

Mijn hart werd zo groot dat het zo’n beetje de hele ruimte vulde. Die vier woorden verveelden echt nooit. Ik kuste hem weer, en dit keer was er niets zachts of onschuldigs aan. Ik fluisterde diezelfde woorden tegen hem, en toen liet ik hem merken hoeveel precies.

Halverwege de volgende week, toen ik Marcus’ agenda voor de zomermaanden aan het inplannen was, stuurde Nick me een berichtje over een etentje met Calla en Jax komende zondag.

Leuke dingen doen met hen of met Reece en Roxy was niets nieuws. We hadden geregeld dubbel- en driedubbeldates, maar ik wist dat Nick nu een andere bedoeling had, en ik leefde met hem mee, want ik wist dat dit niet makkelijk voor hem was. En ik hoopte echt dat de indruk die ik van Calla had klopte, dat ze het hem niet kwalijk zou nemen.

Ik had zondagmiddag meer tijd dan gebruikelijk nodig om mezelf op te kalefateren. Alsof ik er bewuster mee bezig was. Ik had ’s middags een manicure en pedicure gedaan met Roxy en Katie, en daarna had ik ook nog zo’n groen kleimaskertje aangebracht dat ik vorige week online had gekocht (gelukkig had het geen vreemde bijwerkingen). Daarna had ik een lange douche genomen, mijn haar gedroogd en zorgvuldig mijn make-up aangebracht.

‘Zorgvuldig make-up aanbrengen’, dat was codetaal voor je gezicht dicht plamuren zonder dat het leek alsof je je gezicht dicht had geplamuurd.

Vervolgens zocht ik goede kleding uit. Ik twijfelde over een leuk zomerjurkje, maar het was er eigenlijk nog te koud voor, vooral ’s avonds. Dus ik pakte maar een donkerblauwe skinny jeans, een lichte trui, en toen viel mijn oog op de doos met een paar strappy heels dat ik dit jaar nog niet aan had gehad.

Ik stak mijn armen uit naar de bovenste plank en pakte de schoenendoos. Er fladderde een stukje papier op de grond. Ik stopte de doos onder mijn arm, boog voorover en pakte het papiertje op.

Mijn adem stokte.

Ik had het moeten weten toen ik het glanzende vel voelde, maar ik wist niet meer dat ik dát in de kast had gelegd. Dat had ik waarschijnlijk gedaan om alle sporen van de zwangerschap uit te wissen.

Mijn hand trilde een beetje toen ik naar mijn bed liep. Ik ging zitten, legde de foto naast me neer en keek er pas weer naar toen ik mijn schoenen aanhad. Toen haalde ik diep adem en pakte ik de foto erbij.

Eerlijk gezegd zag ik geen baby op de echofoto. Het was gewoon een zwart-witte blob. Maar het was wel mijn blob, en die van Nick. Ik perste mijn lippen op elkaar en schudde zachtjes mijn hoofd. Het voelde al niet meer zo pijnlijk. Ik was er nog steeds wel verward over. Ik zou nooit weten waarom het gebeurd was en ik zou ook niet weten of ik weer complicaties zou krijgen bij een volgende zwangerschap, maar ik wist nu dat ik niets anders had kunnen doen.

En ik wist dat het prima was dat het nog steeds een beetje pijn deed.

Ik stond op, liep naar de boekenplank en zette de foto tegen een fotolijstje met een foto van mijn vader aan. Het voelde als een goede plek. Misschien zou ik hem ooit weer weghalen en opbergen. Net zoals er ooit een dag zou komen dat Nick zijn opa’s kamer ging verbouwen tot iets anders.

Ooit, op een dag.

Nick stond voor de deur. Hij zag er net zo appetijtelijk uit als altijd in zijn spijkerbroek en overhemd. Hij maakte een laag fluitend geluid toen ik de hal in stapte en de deur achter me sloot.

Ik maakte een buiginkje. ‘Dank je wel.’

Hij grinnikte en sloeg zijn arm om mijn schouders. ‘Mafkees.’

‘Zal wel.’

We hadden met Jax en Calla afgesproken bij een steakhouse in de buurt. Ze waren er al, want we waren te laat, ook al waren we op tijd vertrokken. Nick was een beetje… handtastelijk geworden in de auto voor mijn appartement, en toen we voor het restaurant stonden weer.

Calla keek me aan met een alwetende blik toen we op het bankje tegenover hen gingen zitten. Ik voelde me plots nogal hyperbewust van mijn voorkomen en ik veegde mijn haar in model.

Jax lachte. ‘Blij dat jullie toch nog zijn gekomen.’

‘Inderdaad.’ Nick pakte zijn menukaart en glimlachte wat. ‘Jullie zijn gezegend met onze aanwezigheid.’

Calla giechelde terwijl Jax met zijn ogen rolde. Ik veegde mijn haar achter mijn oren terwijl ik naar Nick keek, en daarna naar Calla. ‘Wat nemen jullie?’

Ze fronste haar wenkbrauwen toen ze naar de menukaart keek die voor haar lag. ‘Ik denk dat ik voor de New York strip ga.’

‘Porterhouse.’ Jax klopte op zijn platte buik. ‘Ik heb zin in een porterhouse.’

Nick tikte met zijn vinger midden op de menukaart. ‘Er staat hier ook ribeye op de kaart,’ zei hij tegen me. ‘Die wil je vast hebben.’

Ik grijnsde. Ja, daar had ik nou echt zin in. En mooi niet doorbakken.

De serveerster kwam, en toen we onze bestellingen hadden doorgegeven, kwam het gesprek ook op gang. Ik wilde een glas wijn bestellen, en Nick moest lachen toen ik uiteindelijk toch voor een fris ging, want ik kon gewoonweg niet eten met wijn of water erbij. Het was vreemd en het sloeg nergens op. Dat wist ik zelf ook heel goed.

Calla had het erover wat ze ging doen zodra ze haar verpleegstersdiploma had gehaald. Omdat ze tussentijds van school geswitcht was, waren er een paar punten nog niet toegekend, dus ze moest in de zomer doorgaan met studeren om die punten te halen. Jax had het over de plannen om Mona’s een kleine verbouwing te geven. Hij wilde de oude vloer eruit slopen en de tafels en stoelen dumpen. Eén onderwerp bleef angstvallig onbesproken en ik had het idee dat ze dat deden vanwege onze situatie, dus ik besloot het zelf maar op tafel te brengen.

Nadat ik een slokje cola genomen had, zette ik het glas naast mijn bord. ‘Jullie hebben de foto’s van Cam en Avery’s baby ook gezien, toch?’

Calla keek vlug naar me en knikte. Er gingen een paar seconden voorbij voordat ze zei: ‘Ik heb nog nooit een baby gezien met zo veel rood haar.’

‘Misschien is het wel een Weasley,’ zei ik, en ik legde mijn handen in mijn schoot. Niemand had mij de foto’s gestuurd of was erover begonnen toen Avery een week voor haar uitgerekende dag was bevallen. Ik had gezien dat Roxy twee weken geleden de foto’s aan Katie liet zien, en na een paar dagen kreeg ik Avery’s nummer van haar en had ik haar gefeliciteerd met een berichtje. Na een paar berichtjes over en weer, had ik een foto van het kleine meisje gekregen.

Het was een prachtig kindje.

Jax grinnikte. ‘Zeg dat maar niet tegen Cam, want volgens mij wilde Avery haar Ginny noemen.’

Ik lachte. ‘Maar Ava is ook een mooie naam.’

‘Past goed bij ze, denk ik,’ zei Calla. Ze glimlachte voorzichtig naar me.

Voor zover ik van iedereen begrepen had, had Avery een zware bevalling gehad, met een paar complicaties. Ik wist de details niet en ik voelde me er ook niet prettig bij om ernaar te vragen. Ik was gewoon blij dat ze uiteindelijk een gelukkig gezinnetje vormden.

‘Wat ben je van plan te gaan doen met je opa’s huis?’ vroeg Jax terwijl hij zijn biertje oppakte.

‘Mijn opa heeft het huis aan mij nagelaten en er zit geen hypotheek meer op,’ zei Nick. ‘Ik weet nog niet wat ik er op de lange termijn mee wil, maar voorlopig hou ik het.’

‘Het is een mooi huis,’ zei ik.

Jax knikte. ‘Dat is het zeker. Een mooi appeltje voor de dorst.’

‘Ja.’ Nick leunde achterover en legde zijn arm languit over de rugleuning van het bankje. Hij raakte met zijn vingers mijn haar aan en speelde ermee, maar zijn houding was veranderd. Hij verstijfde, en ik wist dat hij elk moment de bom kon laten barsten.

Onder de tafel legde ik mijn hand op zijn knie, om hem te laten weten dat ik hem steunde.

‘Er is iets wat ik jullie wil vertellen,’ zei hij. ‘Iets wat ik waarschijnlijk jaren geleden al had moeten vertellen.’

Jax fronste zijn wenkbrauwen en keek naar een verbaasde Calla, en toen zei hij: ‘Oké. Mijn interesse is gewekt. Wat is er?’

Toen Nick naar Calla keek, wou ik dat ik wijn besteld had. Hij zuchtte diep en trok zijn schouders op. Hij zei: ‘Blanco is de achternaam van mijn opa – mijn moeders meisjesnaam – maar de achternaam van mijn vader was Novak.’

Calla knipperde langzaam met haar ogen en trok een beetje wit weg. ‘Novak?’ Ze leunde achterover en haar handen vielen in haar schoot.

Jax, die naast haar zat, keek fronsend naar de overkant van de tafel. ‘Wacht eens even. Novak was…’

‘Bouwbedrijf Novak,’ bevestigde Nick zachtjes.

‘Allemachtig.’ Calla’s hand bewoog naar haar wang, maar ze raakte nog net haar litteken niet aan.

Ik voelde een enorme druk op mijn borstkas toen Jax haar pols vastpakte. Voorzichtig trok hij haar hand weer naar beneden. ‘Wat wil je hiermee zeggen, Nick?’

Nick zuchtte en vertelde hun alles – het verhaal over zijn vader die een elektricien had ingehuurd, en wat zijn vader uiteindelijk gedaan had. Hij vertelde Calla dat haar moeder wist wie zijn vader was en dat hij ondersteboven was toen hij Calla voor het eerst zag, dat hij nooit had verwacht haar in de bar aan te treffen.

Toen Nick klaar was met het verhaal, schudde Calla zachtjes haar hoofd. Er ging een poosje voorbij en ik ging al bijna van het ergste uit, maar toen begon ze eindelijk te praten. ‘Waarom heb je dit nooit eerder verteld?’

‘Ik weet het niet,’ reageerde hij. ‘Nee, eigenlijk is dat een leugen. Jij was er heel erg mee bezig en ik wilde het niet erger maken. Ik wilde je leven niet verder verkloten dan…’

‘Wacht even,’ zei ze. Haar ogen werden groter en ze stak een hand omhoog. ‘Waarom zou jij iets verkloten? Wat mijn familie overkomen is, is niet jouw schuld. Ik bedoel, jij was toen nog maar een kind.’

Nick haalde bevend adem terwijl er een golf van opluchting door me heen ging. Jax knikte instemmend. ‘Ze heeft gelijk. Jij hebt daar helemaal niets mee van doen.’

‘Maar nu je weet wie mijn vader is, komen ook weer die kloteherinneringen bij je naar boven,’ zei Nick. ‘Dat is vast niet makkelijk.’

‘Het is zeker wel een verrassing. Ik ben er ook wel een beetje door overdonderd. Maar ik vind het echt heel erg wat er met je ouders is gebeurd,’ ging Calla verder. Haar blauwe ogen straalden medeleven uit. ‘Ik weet hoe het voelt om iemand te verliezen, en dat was vast niet makkelijk voor je.’

Nick sloot zijn ogen. ‘Verontschuldig je je nu?’ Zijn stem klonk geëmotioneerd, en ik gaf een kneepje in zijn been. ‘Je hoeft je nergens voor te verontschuldigen.’

‘Jij hoeft je anders ook nergens voor te verontschuldigen,’ zei ze op oprechte toon. ‘Ik begrijp wel waarom je er niets over zei, maar ik wil je laten weten dat nu ik weet wie je vader was, mijn beeld over jou niet is veranderd.’

‘Ik…’ Nicks stem klonk hees, en ik leunde tegen zijn zij. Zijn arm over de armleuning sloeg hij om mijn schouders. ‘Dat is… een grote opluchting.’

‘Een deel van mij wil je een stomp verkopen omdat je dacht dat er ook maar iets zou veranderen na je verhaal,’ zei Jax.

Nick grinnikte terwijl hij langs zijn kaak wreef en zijn hand op tafel legde. ‘Ja, ik kan mezelf ook wel slaan, maar omdat er zo veel tijd overheen is gegaan, werd het steeds moeilijker om het bespreekbaar te maken.’

‘Dat begrijp ik.’ Calla leunde over de tafel en gaf een kneepje in zijn hand. ‘Weet je… Wat er allemaal gebeurd is, die brand, heeft heel wat levens op z’n kop gezet. Niet alleen dat van mij en van mijn familie, maar ook het jouwe.’ Ze keek mij aan. ‘Een tragedie is een tragedie, hoe dan ook, maar ik heb geleerd dat het je niet vormt, en het maakt je ook niet zwakker. Je wordt er alleen maar sterker van. Het duurde een tijdje voor ik dat doorhad.’ Ze keek naar Jax en glimlachte. ‘Daar heb ik ook wel hulp bij gehad.’

Nick spande de arm aan die hij om me heen had en ik legde mijn wang tegen zijn schouder. Ik glimlachte naar haar en fluisterde: ‘Ik ook.’