39

LENA SLIEP, DUS SHAW liet zichzelf binnen in het kantoortje achter het Beach Café en zette de iMac aan. Hij zou de slaap toch niet kunnen vatten, dus hij kon net zo goed iets doen. De mogelijkheid dat Gavin Peploe was vermoord, betekende dat het onderzoek opnieuw geëvalueerd moest worden. Het hele team was opgepiept dat ze de volgende ochtend om halfzeven werden verwacht bij een bespreking op Niveau 1. Buiten hoorde hij het getij binnenstromen en een nachtelijke bries die door het hoge gras in de duinen streek.

Terwijl het scherm van de iMac oplichtte probeerde hij Peploes gezicht van zich af te zetten: de kleurloze streep speeksel op de gebronsde huid, de van vliegen wemelende ogen. Hij opende Google, ging naar de website van de gemeente en volgde de links naar de Burney Housing Association, die Westmead Estate tegenwoordig beheerde. De verhuur van garageboxen was uitbesteed aan een particulier bedrijf, OffStreet. Het had een onlineregister van de drieënzestig garageboxen in Westmead. Acht ervan stonden leeg en waren te huur voor een jaarlijks bedrag van veertig pond. De leiding van de servicedienst was in handen van een beheerder, een zekere D. Holden. Er stond een adres bij in de naburige Shinwell Flats, plus een telefoonnummer.

Shaw keek op zijn horloge: laagtij en zes over halftien in de avond. Het was laat, maar geduld was niet zijn sterkste kant. Hij belde en er werd opgenomen door een vrouw die zei dat Don het niet erg zou vinden dat hij gebeld werd, want hij verveelde zich zo dat hij naar Newsnight zat te kijken. Shaw verzekerde haar dat het een routinevraag was.

Don Holdens stem was een verrassing: hoog en schril, blij dat hij kon helpen. Shaw had vier namen en hij wilde weten of een daarvan overeenstemde met de huurders op de huidige lijst. Vier namen: de drie Askit-leerlingen van wie hij vermoedde dat ze op de videobeelden van de botsing op Castle Rising stonden, en Robert Mosse. Don vroeg of hij even wilde wachten en kwam terug met het register. Hij had alles op papier, altijd al, want hij had dan wel een computercursus gevolgd, maar zijn vingers waren te dik voor de toetsen. Shaw wachtte.

Geen overeenstemming.

Had hij het register van de afgelopen jaren nog? Ja – tot 1995. Alles van voor die tijd had hij verbrand, want het was een kleine flat en die barstte al uit zijn voegen. Kon hij teruggaan? Shaw ademde de zeelucht in die door het open raam kwam terwijl Holden de oude registers raadpleegde.

Geen overeenstemming.

Shaw bedankte hem en beëindigde het gesprek. Hij liep het strand op en keek naar de witte lijn van de branding in de verte die brak tot aan de horizon. Hij haalde een rubberballetje uit zijn zak, liet het tegen de houten zijgevel van het café kaatsen en ving het ondanks zijn ene blinde oog op door zijn hoofd enkele centimeters heen en weer te bewegen, een techniek waardoor zijn hersenen twee beelden van de bewegende bal opvingen, waarvan hij een driedimensionaal beeld kon vormen. Hij ving de bal drie keer perfect, maar miste de vierde met ruim dertig centimeter. Het was een behendigheid die hij zou moeten bijslijpen.

Hij stopte de bal in zijn zak en keek naar een bordje boven de ingang van het café. Het was een grote stap voorwaarts geweest afgelopen zomer, de drankvergunning. Misschien dat ze volgend jaar vroeg in de avond zouden opengaan, kijken of ze een klantenkring konden opbouwen. De witte letters van het bord blonken in het maanlicht. LENA MARGARET HUNTE; VERGUNNING TOT HET VERKOPEN VAN BIEREN, WIJNEN EN STERKE DRANKEN, TER PLAATSE TE CONSUMEREN.

Alles wat met de zaak te maken had stond op haar naam… en ze had nooit de zijne gebruikt. Hij keerde terug naar zijn bureau en vond de map die hij zocht in de bovenste la. Het verslag van een zitting van de kinderrechter in 1992, een zaak waarin hij zich had verdiept vanwege de verbanden met de dood van Jonathan Tessier. Drie jongemannen – de bende van Bobby Mosse – hadden bekend dat ze een kleine jongen, Giddy Pointer, hadden geterroriseerd. De moeder van de jongen had geprobeerd een buurtwachtschema in Westmead op te stellen om het vandalisme om haar verdieping van het Vancouver House te bestrijden. De bende had Giddy een nacht lang in een afvalcontainer opgesloten en er een stuk of zes ratten in gegooid om hem gezelschap te houden, gewoon om zijn moeder een lesje te leren.

Shaw las het verslag van de zitting tot hij bij het gedeelte kwam waar elk van de drie bendeleden de kans was geboden een volwassene namens hen te laten spreken. Ze hadden schuld bekend, maar dit ging over verzachtende omstandigheden. Twee van hen lieten hun vader het woord voeren, maar de derde – Alex Cosyns – had zijn moeder gebeld, een vrouw die zichzelf beschreef als de gewoonterechtelijke vrouw van zijn vader. Ze had haar meisjesnaam aangehouden. En daar stond die – Roundhay.

Shaw belde Holden terug en vroeg hem de naam Roundhay te checken op de lijst van huurders – maar dat was niet nodig.

‘Ja. Natuurlijk – dat is een groot gezin in Westmead, inspecteur. Ze hebben altijd een garagebox gehad, nummer 51. Misschien hebben ze nummer 50 ook, maar dat zou ik moeten opzoeken.’

Shaw zei dat hij geen moeite hoefde te doen; één nummer was genoeg.

Het beeld in Shaws hoofd was als een kiekje uit een familiealbum, in jarennegentigkleuren, schel en verblindend. Een warme zondagmiddag, de garageboxen bakten in de zon, een kleine jongen stond bij een geopende roldeur, een pup kefte. Naast de deur waren twee cijfers op het hout geschroefd: 51. Toen bewoog de foto en kwam tot leven, zodat het kind vrij kon bewegen. Iemand zei iets en hij deed een stap naar binnen, uit het zonlicht, toen nog een, en toen was hij verdwenen. Voorgoed.