21

Terwijl Demon uit de opening van het luik te voorschijn kroop had Jonneke zich razendsnel hersteld. Ze gooide het pistool weg, pakte de koperen kandelaar die naast haar bed stond en sloeg Demon met een grote zwiep hartstikke bewusteloos en een gat in zijn kop.

Toen er een paar minuten later tien leden van het speciale arrestatieteam door de dakramen haar woning binnenvielen, konden ze Demon op een brancard afvoeren. Hij ging in een ambulance die hem onder politiebewaking naar de Amerikaanse ambassade in Den Haag bracht, daarna hebben we nooit meer iets van hem vernomen, in de Nederlandse kranten is er nooit iets over verschenen. Maar binnenkort gaat in de Verenigde Staten de rechtszaak tegen hem van start en Demonk is weer nieuws aan het worden. Ik ben benieuwd of ze mij als getuige zullen oproepen. Jonneke, Sean en ik bewonen inmiddels een witte villa aan een Caribisch strand. Onze tien directe buren en buurtgenoten hebben zeven nationaliteiten en nemen in de auto hun hoed voor ons af. Ik heb een kantoor gehuurd, drie koeriers gerecruteerd, een computer gekocht en een secretaresse gevonden, Miss Molly, die de zaak runt op een manier die me aan een koloniaal schoolklasje doet denken, maar mij veel vrije tijd geeft.

Een of twee keer per week maak ik zelf een oversteek naar een mij onbekend eilandje, op den duur zal ik het hele Caribische gebied op die manier leren kennen. Ik heb geen haast want ik ben van plan hier zo lang mogelijk te blijven. Jonneke heeft laatst op een tentoonstelling in een groot hotel al haar schilderijen verkocht en sindsdien worden we regelmatig op parties en etentjes gevraagd. Ik ben samen met Sean gaan duiken, prachtige sport, en surfen, ook leuk. Sean heeft nieuwe vriendjes gevonden.

‘s Middags, na m’n siësta, zit ik op het terras naar salsa, ca—

lypso en merengue op de radio te luisteren. Op tafel staat een oude schrijfmachine waar ik deze woorden op tik, want, in afwachting van het proces, heb ik besloten om mister Sasawa’s advies op te volgen en mijn herinneringen op papier te zetten, al moet ik bekennen dat het schrijven me niet makkelijk valt, de zonsondergangen zijn hier bijzonder spectaculair.

Vaak zit ik maar wat te peinzen, een verrekijker binnen handbereik om de dolfijnen in de branding te bestuderen. Ze zeggen dat hier ook wel eens walvissen langs trekken maar die heb ik nog niet gezien.

Jonneke heeft me gevraagd het een beetje kalm aan te doen met de cuba libres. Ja, ik heb het hier best.