23

Onder het genot van nog een aantal biertjes deed Pettibone zijn verhaal.

Hij legde uit dat het bloedoffer ooit onderdeel had gevormd van het mormoonse geloof, maar dat de Kerk zich hiervan had gedistantieerd om algemeen geaccepteerd te worden. Het kwam erop neer dat sommige zonden zo gruwelijk en onvergeeflijk waren dat het offer van Christus niet volstond om verlossing te schenken, en dat iemand die een dergelijke zonde had begaan slechts boete kon doen door zijn bloed op de aarde te vergieten. Moord was een van die zonden.

Heather merkte op dat het haar verbaasde dat de Mormoonse Kerk zo’n gewelddadig begin had gekend. Pettibone trok alleen maar een wenkbrauw op. ‘Bloed loopt letterlijk als een rode draad door de geschiedenis van de mormonen,’ merkte hij droogjes op.

‘Maar daar houden de mormonen zich tegenwoordig toch niet meer mee bezig?’ was Heathers reactie.

‘Houden ze zich niet meer mee bezig?’ zei Donna vol ongeloof. ‘Ze beweren dat de kerk zich daar nooit mee bezig heeft gehouden.’

‘Dat is natuurlijk flauwekul,’ zei Pettibone, en hij veegde zijn mond af. ‘Op de plek waar ik vandaan kom, is dat nog steeds het geval.’

‘En waar komt u dan vandaan?’ vroeg Heather.

Hij lachte. ‘Uit een plaatsje een paar honderd kilometer ten noordwesten van hier, Liberty City. Maar in dit geval heeft de naam Liberty niets met vrijheid te maken.’

Donna’s mond viel bijna open. ‘Ben jij van de kwv?’

‘Dat was ik,’ corrigeerde Pettibone haar. ‘Ik ben daar al meer dan twintig jaar niet meer geweest, en ik ben ook echt niet van plan om daar nog een keer naartoe te gaan.’

‘Wat is de kwv?’ vroeg Heather.

Pettibone keek Donna aan. ‘Jij eerst, lekker ding,’ zei hij. ‘Laat maar horen.’

Donna glimlachte flauwtjes. ‘Kerk van de Ware Vrijheid. Een fundamentalistische tak van de mormonen. Ze hebben zich afgesplitst omdat ze het niet eens waren met bepaalde fundamentele uitgangspunten. Het is een van de kleinere groeperingen. Maar ook een van de meest beslotene. Dat is ongeveer alles wat ik weet. En nu jij weer.’

Pettibone schraapte zijn keel. ‘De kerk is in 1893 gesticht door Orson Walker junior. Hij beweerde dat Orson senior een profeet was en hij maakte aanspraak op de legitimiteit van de kerk omdat Orson senior – die ook kort na de brand was gestorven – het evangelie rechtstreeks van de Heer zou hebben ontvangen. Volgens Walker junior bestond de hoofdkerk uit afvalligen, en hij zou samen met zijn verwanten een kerk stichten conform de openbaringen en leer van Joseph Smith, Brigham Young en John Taylor, en van niemand anders.’

‘Dus ook niet van alle presidenten van de kerk, inclusief Woodruff, die een proclamatie heeft uitgebracht die het einde betekende van de meervoudige huwelijken,’ merkte Donna grimmig op.

‘Je snapt het. Die lui van mij zijn dol op meervoudige huwelijken.’ Hij nam een slok bier. ‘Orson zei dat de brand de wraak van God was, omdat het Orsons vader niet gelukt was zich af te splitsen en zijn eigen kerk te stichten. Dus ging de Walker-clan, of wat daar inmiddels van over was, met de Pettibones en nog een paar andere gezinnen de heuvels in, naar een gebied op de grens van Utah met Idaho, uit de buurt van nieuwsgierige blikken van de kerk en de staat. En daar wonen ze nog steeds.’

‘Doen ze aan polygamie?’ vroeg Nigel.

‘Goddomme, reken maar,’ zei hij. ‘Ze zijn daar echt nog helemaal van de oude stempel.’

‘Maar waarom zijn ze niet gearresteerd of verspreid?’

Pettibone schudde zijn hoofd. ‘Dat akkefietje in Waco heeft een eind gemaakt aan dit soort dingen. Als je daar met wapens binnenvalt, gaan mensen gekke dingen doen. Maar volgens mij kan het de autoriteiten ook gewoon niks schelen. De gemeenschap bestaat uit ongeveer duizend mensen, ze kunnen zichzelf goed bedruipen, en ze vallen niemand lastig. Tenminste tot nu niet. Maar de mensen die de pech hadden daar te zijn geboren en opgegroeid hadden het heel zwaar.’

‘Je bent daar dus weggegaan?’ vroeg Donna.

‘Absoluut,’ zei hij grinnikend. ‘Of liever gezegd, ik werd verzocht om weg te gaan. Ik ben wat je noemt een “verloren kind”.’

‘Wat wil dat zeggen?’ vroeg Heather, die haar notitieboekje had gepakt en aantekeningen maakte van wat Pettibone vertelde.

‘Nou, je bent zelf toch ook ooit tiener geweest? En dus vraag ik je: als je nou de keus had om te leven met iemand van je eigen leeftijd, of de zesde vrouw worden van een man van zevenenvijftig, wat zou je dan doen?’

‘Wat dacht je?’ vroeg Heather verbaasd.

‘Precies. Helaas hebben mannen van zevenenvijftig meer invloed dan jongens en meisjes van vijftien. Ik heb de misdaad begaan naar rock te luisteren.’ Hij maakte bij het woord ‘misdaad’ met zijn vingers aanhalingstekens in de lucht. ‘Maar de echte reden was dat ik iets had met een meisje van veertien dat bestemd was om te trouwen met iemand die ouder was en meer macht had dan ik. Ze willen dat je met je handen afblijft van wat volgens hen hun rechtmatig eigendom is. Ze zeiden tegen me dat ik mijn spullen moest pakken en zo snel mogelijk maken dat ik wegkwam. Want anders…’

‘Hoezo “want anders”?’ vroeg Nigel.

‘Ik heb niet afgewacht om daarachter te komen. Om eerlijk te zijn wist ik niet hoe gauw ik ’m uit dat verdomde gat moest smeren. Natuurlijk mis ik mijn familie, ook al zaten daar een paar totale gekken tussen. Dat krijg je als de genenpool een beetje beperkt is. Maar verder mis ik helemaal niks.’

‘Omdat je uit zo’n besloten gemeenschap komt, zal het je vast niet zijn meegevallen om je hier aan te passen,’ zei Nigel.

Pettibone haalde zijn schouders op. ‘Llewellyn is echt geen New York City, maar ik heb het inderdaad af en toe heel moeilijk gehad. Toch heb ik mijn draai gevonden. Er is deze bar, ik heb een baantje, een paar vrienden en geen enkele God, wat voor een dan ook. Ik hoop dat uw vriendin de mormoon het me niet kwalijk neemt, maar ik vind religie in één woord shit.’

Donna haalde haar schouders op. ‘Neem geen blad voor je mond. Let maar niet op mij.’

‘Je zei dat een meisje van veertien bestemd was als bruid,’ zei Heather.

‘Dat is zo. Het mannenvolk van Liberty vindt dat een meisje op die leeftijd rijp is om te trouwen.’

‘We zijn op zoek naar een meisje dat op haar veertiende verjaardag is gekidnapt en van wie de moeder op dezelfde dag is vermoord. Ze is in huis vermoord, naar de tuin gesleept en daar is haar keel doorgesneden.’

‘Dit klinkt echt als een bloedoffer. Wou je soms zeggen dat ze allebei nazaten waren van Sarah Walker en Horton Taylor?’

‘Dat klopt.’

Stilte. ‘Jezus,’ zei hij toen.

‘Heb je wel eens over hen gehoord?’ vroeg Heather.

‘Over ze gehoord? In Liberty zijn ze zo ongeveer vergelijkbaar met de duivel. Iedereen in Liberty, jong en oud, kreeg het ingestampt hoe gruwelijk hun zonde was geweest. Het verhaal gaat dat Orson junior in zijn eerste openbaring de opdracht van God kreeg de eed tot wraak, die deel uitmaakte van de begiftigingsceremonie, in de Schriftuur vast te leggen, en op te roepen tot het wreken van de dood van zijn vader en familie, en dat deze opdracht tot wraak van generatie op generatie moest worden doorgegeven.’ Hij hield even zijn mond om een boer te onderdrukken. ‘Kortom: vermoord die klootzakken die dit hebben gedaan, amen.’

‘Je moet ons erheen brengen.’

‘Sorry, mevrouw, maar ik ga voor geen goud meer naar Liberty.’

‘Er wordt een meisje van veertien vermist. Voor ons ben jij de enige die er in Liberty achter kan komen waar we haar kunnen vinden.’

Hij schudde zijn hoofd. ‘Ze schieten me meteen neer omdat ik een afvallige ben. Het mormonisme, en zeker de fundamentalistische tak, is behoorlijk oudtestamentisch in zijn opvattingen. Een afwijkende mening wordt niet getolereerd. En mensen die een afwijkende mening hebben, al helemaal niet.’ Hij had zijn zoveelste flesje bier leeg. ‘En wat zou ik dan volgens jullie moeten aantreffen? Ik geloof eigenlijk helemaal niet dat dit iets met Liberty heeft te maken. Bijna niemand gaat daar verder dan een kilometer van huis. Hoe zouden ze dan in godsnaam naar Londen zijn gegaan, en dat allemaal voor elkaar hebben gekregen?’

‘Sarah en Horton hebben het ook gedaan.’

Hij knikte alsof hij wilde zeggen: die zit. ‘Toch kan ik het me niet voorstellen. Het spijt me echt, ik zou graag willen helpen. Als ik iets anders voor jullie kan doen, zeg het maar. Maar als ik terugga naar Liberty, zou ik net zo goed mijn eigen doodvonnis kunnen tekenen.’

Heather leek zich hierbij neer te leggen. Ze schudde haar hoofd en zei: ‘Ik ga daar morgenochtend vroeg naartoe.’

‘Succes dan maar,’ zei Pettibone. ‘Maar neem wel je zonnebril mee.’ Nigel keek hem stomverbaasd aan. ‘Je komt er wel achter waarom,’ zei Pettibone raadselachtig, en hij grinnikte zachtjes in zichzelf.

Als de inwoners zelden het plaatsje verlieten, beschikten ze dan wel over materiaal om genealogisch onderzoek te doen, en het spoor van Sarah en Horton te kunnen volgen, vroeg Nigel zich af. Hij had zo zijn twijfels, gezien de moeite die het hem had gekost, terwijl hij van zo veel hulpmiddelen gebruik kon maken. Al had hij als hindernis dat hij niet had geweten waar hij moest beginnen.

‘Weet jij of de kwv toegang heeft tot computers, naslagwerken en dat soort dingen?’ vroeg hij.

‘Toen ik er nog woonde, was zelfs televisie verboden. Maar misschien is tv inmiddels toegestaan. Ze hebben trouwens wel een website, die heb ik zelf gezien.’ Hij schudde treurig zijn hoofd, maar wel met dezelfde soort verbetenheid die steeds uit zijn woorden sprak.

‘Hebben ze echt een website?’ vroeg Nigel ongelovig.

Pettibone knikte. In zijn ogen dansten lichtjes van plezier vanwege Nigels verbazing. ‘Raar, hè?’

‘Bijna al dit soort groeperingen hebben websites,’ beaamde Donna. ‘Ga maar kijken op internet. Ze beconcurreren elkaar. Je verbiedt tv en pc’s, omdat je niet wilt dat jouw gelovigen van het rechte pad afdwalen. Maar toch moet je de mensen laten weten waarin je gelooft, want anders gaat de sekte van om de hoek er met je kersverse lid vandoor. En als je het niet doet, kan de boel stagneren en houd je op te bestaan. Neem bijvoorbeeld de Fundamentalistische kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen en de Kingston Clan, die hebben allemaal een website. De enige uitzondering hierop zijn de kleinste en meest achtergebleven groeperingen. De kwv is dan wel met een paar mensen begonnen, maar naar schatting zijn het er nu tweeduizend, en net als het hele mormonisme groeien ze nog steeds.’

‘Ik heb steeds gedacht dat deze groeperingen nogal incestueus waren,’ zei Nigel. ‘Dat je er alleen bij hoorde als je er vanaf je geboorte deel van uitmaakte.’

‘Nee, je vriendin heeft gelijk,’ zei Pettibone. ‘Ze willen verse aanwas. Het liefst van vrouwen, maar het is ook oké wanneer je als getrouwde man wilt toetreden. Alleen moet je het dan niet erg vinden om je vrouw met iemand te delen. Of zelfs je dochter aan iemand af te staan. Het enige is dat je wel een godvergeten eind moet reizen om je aan te kunnen melden.’

‘Toch snap ik iets niet,’ kwam Heather tussenbeide. ‘Die brand heeft een ongelooflijk grote indruk gemaakt op de mensen van de kwv. Het was nota bene de directe aanleiding dat ze hun eigen kerk hebben gesticht. Daarom begrijp ik niet waarom de hoofdkerk alle verwijzingen daarnaar heeft verdonkeremaand. Waarom zouden ze het verleden willen wegpoetsen als ze er helemaal niet zo slecht afkomen?’

‘Zo is mijn kerk nu eenmaal,’ interrumpeerde Donna. ‘Deze splintergroeperingen moet je beschouwen als heel vervelende, lastige kleine broertjes. Wanneer ze weer in de problemen zijn geraakt of iets hebben gedaan waarvoor je je schaamt, doe je net alsof ze niet bestaan. De kerk probeert zo veel mogelijk afstand te nemen, en het te laten voorkomen alsof dit nooit echte mormonen zijn geweest. En als je dan alle informatie over hen verdonkeremaant, kunnen mensen ook geen spoor meer volgen. Maar één ding zal niet lukken: je kunt niet verhinderen dat mensen dit soort dingen nog steeds mondeling overleveren.’