·72·

Een week later hadden Sean en Michelle een bespreking met Joan Dillinger op haar kantoor, samen met een man die zich niet voorstelde en ook niet vertelde voor welke organisatie hij werkte. Hij wilde alleen maar kwijt dat de eigenaren van Babbage Town dankbaar waren voor het werk dat Sean en Michelle hadden gedaan, en daarna overhandigde hij hun een cheque voor een bedrag waarmee al hun financiële problemen voor de nabije toekomst verholpen zouden zijn en ze ook nog een tijdje vakantie zouden kunnen nemen. Daar waren ze dan ook hard aan toe.

‘Ik hoop dat u iemand hebt gevonden om de plaats van Champ en Alicia in te nemen. Jammer dat u zulke waardevolle mensen bent kwijtgeraakt.’ Op de een of andere manier slaagde Sean erin om zijn gezicht in de plooi te houden terwijl hij dat zei.

‘O, die hebben we al gevonden. Maar dankzij u zal ons onderzoek voortaan niet meer door elektronische apparatuur worden afgeluisterd.’

Toen de man wegging, kon Sean een laatste scherpe opmerking niet weerstaan. ‘Maar waarom al die tijd en al dat geld besteden aan iets wat de wereld tot stilstand zal laten komen?’

De man keek hem verbaasd aan. ‘Wie heeft u wijsgemaakt dat Babbage Town daarmee bezig was?’

‘Alicia en Champ.’

De man trok zijn wenkbrauwen op. ‘O, nou, laten we het er maar op houden dat het net een slag ingewikkelder ligt.’

‘Is me dat even schrikken!’ riep Sean terwijl de man de kamer uit liep.

‘Ik ben al die genieën spuugzat,’ voegde Michelle er mismoedig aan toe.

Joan glimlachte. ‘Goed werk, Sean.’ Ze liet een korte stilte vallen en keek even naar Michelle, die met haar gewonde arm in een mitella liep. ‘En jij ook, Maxwell. Uit wat ik heb gehoord, maak ik op dat Sean het zonder jou niet gehaald zou hebben.’

De twee vrouwen gaven elkaar wat onwillig een hand.

Toen ze teruggingen naar hun appartement en in de ondergrondse parkeergarage uit de auto stapten, kwam er naast hen een limousine tot stilstand. Het achterportier ging open en Ian Whitfield leunde naar buiten. ‘Instappen,’ zei hij kortaf.

De auto reed weg. Ze zaten tegenover Whitfield. De bestuurder werd van hen gescheiden door een dikke plaat hout.

‘Sorry dat het me zo lang gekost heeft om jullie daar los te krijgen,’ zei hij. ‘Ik weet dat het niet leuk geweest is.’

‘En hoe ben je erin geslaagd om de rollen om te draaien en je chef te laten arresteren?’ vroeg Sean.

Tot zijn verbazing was Michelle degene die antwoord gaf. ‘Volgens mij ben je erachter gekomen dat ze een deel van de drugs achterhield en die voor eigen rekening verkocht, en heb je dat tegen haar kunnen gebruiken. Of niet soms?’

Sean zat haar met open mond aan te kijken en Whitfield zei: ‘Hoe ben je daarachter gekomen?’

‘Toen ik er op het vliegveld getuige van was hoe de drugs in Champs toestel werden geladen, zag ik dat ze twee balen achterhielden. Dat was Valeries aandeel. Dat mannetje van de regering heeft ons verteld dat de cia die drugs vernietigde, maar volgens Hayes en Ventris werden overal in de omgeving enorme hoeveelheden heroïne verkocht. Dat was Valeries werk.’

‘Dat was maar een van haar vele vergissingen, maar wel een grote. De cia vindt het helemaal niet erg als mensen zo af en toe buiten hun boekje gaan, maar God moge je genadig zijn als je de organisatie besteelt. Zelfs Valerie was niet slim genoeg en had niet genoeg relaties om zich daar uit te kunnen kletsen.’

Sean knipte met zijn vingers. ‘Dat verklaart waarom ze naar die bar ging en deed alsof ze zich wilde laten versieren. In werkelijkheid was ze daar die drugs aan het verkopen.’

‘Dat kan ik bevestigen noch ontkennen, maar wat die man jullie heeft verteld, was de waarheid. De cia handelt niet in drugs.’

‘Maar waarom namen jullie het risico om het spul door Champ te laten wegbrengen? Waarom liet de cia het niet gewoon vernietigen in Camp Peary?’ vroeg Sean.

‘Daar hadden we de faciliteiten niet voor. En we krijgen daar voortdurend mensen van andere organisaties over de vloer. Als we de drugs daar waren gaan vernietigen, was het niet goed mogelijk geweest om het geheim te houden. Maar toen Michelle ons op heterdaad betrapte, moesten we ze daar op het vliegveld wel vernietigen.’

‘Oké,’ zei Sean, ‘en wat is er gebeurd met die goeie ouwe Valerie en haar moordlustige maatje Alicia?’

In antwoord daarop hield Whitfield een exemplaar van de Washington Post omhoog. Op pagina zes stond een kort artikel over een auto-ongeluk in de omgeving van Beijing waarbij twee werknemers van het ministerie van Buitenlandse Zaken om het leven waren gekomen. Er stonden twee grofkorrelige foto’s van de slachtoffers bij.

Sean keek even naar Michelle en toen weer naar Whitfield. ‘Het was niet mijn bedoeling dat ze gedood zouden worden.’

‘Het was al gebeurd voor jullie gesprek met die vertegenwoordiger van de regering. We hebben het gewoon tot vandaag stilgehouden.’

‘Maar moesten ze nou echt dood?’ snauwde Sean. ‘Het waren federale agenten.’

‘Wat had je dan verwacht? Dat we ze voor de rechter zouden brengen, zodat de zaken waar ze bij betrokken waren op straat zouden komen te liggen? Ze zijn op sommige punten buiten hun boekje gegaan, maar je kunt daar maar beter niet naïef over zijn; niet alles wat ze deden, deden ze zonder officiële goedkeuring. En die zaken zijn niet van het soort dat we ooit openbaar kunnen maken.’ Het bleef even stil. ‘Niet dat ze niet in het landsbelang zijn,’ zei hij toen haastig.

‘Waarom in China?’ vroeg Michelle.

‘De Chinezen zijn veel behulpzamer dan het Amerikaanse publiek denkt.’ Hij keek naar de foto van Alicia. ‘Ik zat met haar in een Hummer in Irak toen we op die geïmproviseerde landmijn reden. Ik was degene die haar uit het wrak heeft bevrijd. Daar heb ik dat manke been aan overgehouden. Vroeger was ze een goede agente. Maar op een gegeven moment is er ergens iets misgegaan.’

‘Sinds die dame heeft geprobeerd mijn hoofd van mijn romp te scheiden, moet je voor medeleven met haar toch ergens anders zijn,’ zei Sean. ‘Hoe zit het met de schat?’

Whitfield haalde een paar documenten tevoorschijn en gaf die aan Sean.

‘De volledige opbrengst is in drie delen gesplitst, belastingvrij, zoals jullie hadden gevraagd. Een mooi gebaar. De meeste mensen zouden niet zo grootmoedig zijn geweest.’

Toen Sean en Michelle het totaalbedrag zagen, zaten ze hem allebei met open mond aan te gapen.

‘En Viggie?’ vroeg Michelle.

‘Ik heb opdracht om jullie naar haar toe te brengen. Dat is waar we nu naartoe gaan. En ze maakt het uitstekend.’

‘De vorige keer dat ik haar zag, ging het helemaal niet zo goed met haar,’ zei Michelle. ‘Toen werd ze in een cia -boot gehesen.’

Sean leunde voorover. ‘Ian, wat mij al een hele tijd enorm dwarszit, is dat je je tegen je eigen organisatie hebt gekeerd. Je hebt je eigen mensen aangevallen en daar zijn doden bij gevallen. Hoe komt het dan dat je zelf niet dood bent, en ook niet in staat van beschuldiging bent gesteld?’

‘Ik ben trots op het werk dat ik doe voor mijn land. Elke dag weer waag ik mijn leven om ervoor te zorgen dat Amerika veilig en vrij blijft. En dat geldt ook voor duizenden collega’s van me.’ Het bleef stil. ‘Oké,’ zei hij toen. ‘Ik zal verder niet preken.’ Er verscheen een grimmige uitdrukking op zijn gezicht. ‘Maar zoals ik in Babbage Town al heb gezegd, waren dat mijn eigen mensen niet, niet die nacht. Officieel was ik het hoofd van Camp Peary, maar in werkelijkheid had Valerie alle touwtjes in handen. Ze had indrukwekkende prestaties geleverd en was binnen de cia heel snel opgeklommen. Daarom had ze ook steeds meer en meer macht gekregen en meer en meer vrijheid om die macht naar eigen inzicht te gebruiken. En ik moet toegeven dat het een geweldige dekmantel voor haar was om zich voor te doen als mijn vrouw. Ik wist niet dat dat de bedoeling was toen ik erin toestemde om op deze post benoemd te worden, maar als ik mijn carrière wilde voortzetten, moest ik het wel accepteren.

Ik zag al heel snel dat dat een vergissing was geweest, want ze begon dingen te doen waarmee ze ver buiten haar boekje ging. Een aantal in Camp Peary gestationeerde paramilitaire eenheden werd door haar volledig onder haar persoonlijk bevel geplaatst. Maar ze wist resultaten te boeken die op hogergeplaatsten een goede indruk maakten. Ik kon alleen maar wachten tot zich een gelegenheid zou voordoen om haar onderuit te halen, en het zag er niet naar uit dat het daar ooit van zou komen.’ Hij keek Sean snel even aan. ‘Ik weet dat Valerie heeft geprobeerd je in bed te krijgen.’ Toen ze dat hoorde, verscheen er een verbaasde uitdrukking op Michelles gezicht.

‘Het kostte me weinig moeite om de verleiding te weerstaan,’ zei Sean, en dat was grotendeels waar.

‘Je zou het niet overleefd hebben. Daarom kwam ik zo onverwacht het strand op lopen. Ik wist dat ze bang was dat je veel te veel te weten zou komen. Ik ben haar gevolgd en deed me voor als de bedrogen echtgenoot. Ze was hartstikke nijdig op me.’

‘Nogmaals bedankt dat je me het leven hebt gered.’

‘Zoals ik al zei: dat is mijn werk, zelfs als ik mensen moet beschermen tegen mijn eigen organisatie.’

‘Wie heeft Len Rivest vermoord?’ vroeg Michelle. ‘En waarom?’

‘Dat weet ik niet precies. Ik kan alleen maar zeggen dat Alicia beslist niet verliefd op hem was. Die meid leefde voor haar werk.’

‘Rivest was iets te weten gekomen wat hij niet hoorde te weten en daarom heeft Alicia hem vermoord?’

Whitfield haalde zijn schouders op. ‘Als dat het geval is, heeft ze daar de hoogste prijs voor betaald.’

‘En het was geen toeval dat Champ en zij daar in Babbage Town zaten?’

‘Nee. Champ en Alicia waren al een hele tijd geleden gerekruteerd door de cia. Ze zijn al bij de oprichting in Babbage Town gestationeerd. Ze waren trouwens allebei echte wetenschappers.’

‘En ze zaten in Babbage Town om alles te stelen wat maar met kwantumtechnologie te maken had, zodat ze de wereld tot stilstand zouden kunnen laten komen?’ zei Michelle. ‘En als back-up hadden ze een geheime kamer vol met elektronische spionageapparatuur, zodat alles rechtstreeks naar de cia ging.’

‘Laten we het er maar op houden dat ze zeer geïnteresseerde waarnemers waren. Maar eigenlijk werkten ze daar in Babbage Town aan iets wat tegenwicht zou kunnen bieden aan de kwantumcomputer.’

‘Een tegenwicht?’ vroeg Michelle.

‘Ik begrijp de wetenschap die daaraan ten grondslag ligt al evenmin als jij, maar ik heb gehoord dat het zeker is dat er op een dag een commercieel levensvatbare kwantumcomputer komt, en dus maken mensen zich er zorgen om dat geen enkele encryptiemethode nog krachtig genoeg zal zijn en dat de moderne wereld tot stilstand zal komen. De eigenaren van Babbage Town probeerden een kwantumcomputer te bouwen, zodat ze een middel zouden kunnen ontwerpen om zich daartegen te verweren.’

‘Dus de eigenaren van Babbage Town waren zelf degenen die onder de kwantumcomputer te lijden zouden hebben?’ zei Sean.

‘Banken en multinationals zeker?’ voegde Michelle daaraan toe. ‘Die bulken van het geld.’

Whitfield knikte. ‘Zelfs met al onze eigen middelen en Champ die daar voor ons spioneerde, zijn we er nooit achter gekomen welke bedrijven deel uitmaakten van dat consortium. We weten wel dat ze enorm veel geld hebben uitgegeven aan Babbage Town, omdat de kosten van nietsdoen nog veel hoger zouden zijn. Maar de cia was echt niet van plan om werkloos toe te zien hoe zoiets als dit vlak onder onze neus plaatsvond, zonder dat we daar een agent hadden zitten.’

‘Ik dacht dat het de cia niet toegestaan was om in de Verenigde Staten zelf spionageactiviteiten te ontplooien?’ zei Sean.

‘Ja, en het nsa heeft niet het recht om de telefoongesprekken van Amerikaanse burgers in de Verenigde Staten af te luisteren,’ zei Whitfield.

‘Dus het was gewoon toeval dat Babbage Town recht tegenover Camp Peary lag,’ zei Sean.

‘Nee. Via een houdstermaatschappij is de cia de eigenaar van het landgoed waarop Babbage Town gehuisvest is. Dat heeft de organisatie destijds juist aangekocht omdat het recht tegenover Camp Peary lag. Champ is erin geslaagd om de mensen achter Babbage Town zover te krijgen dat ze het huurden. Het was niet eens moeilijk om ze te overreden; het was groot genoeg en het is een van de weinige landgoederen hier in de omgeving waar nog iets van over is.’

‘En Champ was een piloot die de drugs voor jullie het land uit kon smokkelen,’ merkte Michelle op.

‘Daar wil ik trouwens geen misverstanden over laten bestaan: Champ is een uitstekend agent. Hij deed wat hem werd opgedragen, meer niet.’ Hij keek snel even naar Michelle. ‘Hij heeft me gevraagd om je te laten weten dat hij het heel jammer vindt dat het allemaal zo gelopen is.’

‘Dat hij het jammer vindt! Die klootzak heeft me in mijn arm geschoten!’

‘Als hij je had willen doden, was je nu dood geweest.’

‘Viggie lag in zijn toestel. Ging hij haar vermoorden?’

‘Nee, we wilden haar bij Valerie weghalen. Jij liep ons daarbij alleen maar voor de voeten.’

‘O,’ zei Michelle, en er verscheen een teleurgestelde uitdrukking op haar gezicht.

‘Champ heeft me ook gevraagd om je te vertellen dat je een heleboel hebt om voor te leven, en dat je maar beter niet meer achter een stuurknuppel kunt gaan zitten. Ik weet niet goed wat hij daarmee bedoelde.’

Er viel een lange stilte. ‘Ik wel,’ zei Michelle. Ze staarde naar haar handen en Sean gaf haar een schouderklopje. ‘Dus het gaat goed met hem?’ vroeg ze.

‘Ja. Hij is overgeplaatst, net als ik.’

‘Volgens mij was de cia niet echt geïnteresseerd in een tegenwicht tegen de kwantumcomputer,’ zei Sean. ‘Laat me maar eens gissen naar een scenario. De cia steelt de technologie van Babbage Town en zet een kwantumcomputer in elkaar. Daarna kan ze dan twee dingen doen: óf ze vernietigt het onderzoek van Babbage Town óf ze laat de technologie tot een gevaar voor de nationale veiligheid verklaren, zodat de bedrijven achter Babbage Town de rechten erop kwijtraken. En vervolgens kunnen jullie alles en iedereen bespioneren zonder dat de mensen er zelfs maar erg in hebben. Maar dat ging niet door omdat wij alles verraden hebben. Sorry, hoor.’

Ian Whitfield glimlachte bijna. ‘Je moet de cia niet onderschatten, hoor.’

‘Waarom is Viggie weggehaald?’ vroeg Michelle.

‘Alicia wist een deel van die code te kraken, en dat was voor Valerie voldoende reden om haar opdracht te geven het meisje te ontvoeren.’

‘Heeft Alicia haar zelf ontvoerd?’ riep Michelle uit.

Whitfield knikte. ‘Ik weet dat het waarschijnlijk niet veel te betekenen heeft na alles wat ze heeft gedaan, maar Alicia heeft Champ en mij geholpen om Viggie aan boord van dat vliegtuig te krijgen. Volgens mij gaf ze werkelijk om dat kind, want daar nam ze een groot risico mee.’

‘Dat zou inderdaad iets kunnen betekenen,’ gaf Sean toe.

‘Ian, je hebt ons fatsoenlijk behandeld, maar hoe kun je nou blijven werken voor een organisatie die in drugs handelt en die mensen laat vermoorden!’ riep Michelle uit.

Whitfield haalde zijn schouders op. ‘Dit is allemaal volstrekt hypothetisch, hoor, maar om heroïne te maken heb je opium nodig, en tegenwoordig is Afghanistan de beste plek om aan opium te komen. Dat houdt de economie daar in stand. En als wij het niet opkopen, kopen de terroristen het wel en dan gebruiken ze de winst om ons aan te vallen. Het is niet in de haak, maar wel het minste van twee kwaden. Soms hebben we gewoon geen andere keuze.’

‘Maar het deugt nog steeds niet,’ hield Michelle aan. ‘Wat Valerie deed, was gewoon misdadig.’

‘Valerie deugde niet, zo simpel is dat. Hoe gek het ook klinkt, ze was van plan om jullie eerst te laten martelen en daarna te vermoorden. Dat mens dacht dat ze over absolute macht beschikte, en absolute macht is nooit goed. De rol die zij voor de cia in gedachten had, is heel anders dan wat ik voorsta. Zolang ik daar ook maar iets over te zeggen heb, zal ik niet toelaten dat de organisatie zich in die richting ontwikkelt.’

‘Het hellend vlak. Laat dat voor ons allemaal een les zijn,’ zei Sean vol weerzin.

De limousine minderde vaart en kwam tot stilstand.

‘We zijn er,’ zei Whitfield terwijl hij het portier openduwde. ‘Neem alle tijd. Ik wacht buiten wel.’