·34·

Sean greep Michelle bij de arm en zei: ‘Viggie? Viggie, ben jij dat?’

Het geluid werd nu duidelijker. Het was geen huilen, het was gejammer.

Sean liep voor Michelle uit de kamer in en vond een lichtschakelaar.

Viggie zat in elkaar gedoken op een stoel tegen de muur. Ze had haar pyjama aan, en haar haar hing los over haar schouders, zodat ze er ouder uitzag dan met staartjes. Haar ogen zagen rood van het huilen en ze keek alsof alles haar pijn deed.

Snel duwde Michelle haar pistool in de holster en voordat Sean iets kon doen, liep ze met grote stappen naar het meisje toe, bukte zich en zei zachtjes: ‘Is er iets mis, schatje?’

Het was niet helemaal duidelijk of het nou kwam omdat Michelles stem zo vriendelijk klonk of omdat ze zo ongerust keek, maar Viggie stak haar hand uit en Michelle pakte die vast.

‘Viggie, is er iets gebeurd?’ vroeg Sean. ‘Is Alicia thuis?’

Viggie zei niets, maar bleef Michelle strak aankijken.

‘Blijf bij haar, dan ga ik kijken waar Alicia is.’ Sean rende de trap op terwijl Michelle op de vloer ging zitten en Viggie over haar hand aaide. ‘Het komt wel goed, Viggie. Ik ben Michelle. Michelle Maxwell. Ik ben een vriendin van Sean. Noem me maar bij mijn voornaam. Als je wil, mag je ook Mick zeggen.’

‘Mick,’ zei Viggie onmiddellijk, en met haar vrije hand veegde ze haar tranen weg.

‘Is het goed als ik jou Viggie noem, of moet ik juffrouw Turing zeggen?’

Viggie schudde van nee. ‘Viggie,’ fluisterde ze.

‘Viggie dan. Mooie naam. Ik ben al een heleboel Michelles tegengekomen, maar nog nooit een Viggie. Dat betekent dat jij wel heel speciaal moet zijn.’

Viggie knikte instemmend, maar klemde haar hand nog steviger om Michelles vingers. ‘Mick,’ zei ze nog eens.

‘We zijn nu toch vriendjes?’

Viggie knikte langzaam, en nam Michelle aandachtig op alsof ze naar ook maar het kleinste spoor van twijfel zocht, of erger nog, naar ook maar iets van onwaarheid.

‘Ik weet wat het is om bang te zijn, Viggie. Echt waar, en ik zal je nooit in de steek laten.’ Michelle was er niet helemaal zeker van, maar het leek wel of het meisje heel even glimlachte.

Toen Sean terugkwam, had hij Alicia bij zich. Michelle keek op, zag het slaperige gezicht van de vrouw, en daarna haar kunstbeen, dat aan de onderkant van haar nachthemd nog net zichtbaar was.

‘Ik wist niet dat ze naar beneden was gegaan,’ zei Alicia. Ze keek Sean boos aan. ‘We hebben tot heel laat op je zitten wachten. Ik heb de politievrouw en de sociaal werkster naar huis gestuurd omdat ik dacht dat jij er zou zijn.’

‘Het spijt me, Alicia, maar ik was met iets anders bezig en werd opgehouden.’

‘Misschien moeten we dan maar van deze regeling afzien. Volgens mij heb ik heel duidelijk gemaakt wat er van je wordt verwacht.’

‘Ik ben er,’ zei Michelle, die nu opstond, maar zonder Viggies hand los te laten. ‘Ik ben Michelle Maxwell, Seans partner. Met zijn tweeën kunnen we het allemaal wel aan.’

Alicia keek Sean even strak aan en knikte toen naar Michelle. ‘Zo te zien kunnen jullie het al goed met elkaar vinden.’

Michelle lachte naar Viggie. ‘Ik denk dat wij goede maatjes zullen worden.’

Viggie sprong op en rende naar de piano in de andere kamer. Vanuit het donker hoorden ze haar spelen.

‘Wauw,’ zei Michelle. ‘Ze speelt hartstikke goed.’

‘Dat is haar manier om te laten merken dat ze je aardig vindt,’ zei Alicia.

‘Waarom was ze zo van streek?’ vroeg Sean.

‘Die verdomde fbi -agent, Ventris, kwam hier vanavond naartoe en begon over Monks dood te praten. En Viggie heeft het gehoord.’

‘O, christus!’ riep Sean uit.

‘Je had haar een paar uur geleden moeten zien. Ze was echt ontroostbaar. Ik moest haar de waarheid wel vertellen. Ik kon haar niet gaan voorliegen, niet als ze er zo aan toe was. Daarmee had ik het alleen maar erger gemaakt. Uiteindelijk kwam ze een beetje tot rust en ik heb de dokter een kalmerend middel voor haar laten voorschrijven. Toen ik eindelijk naar bed ben gegaan, lag ze te slapen, maar kennelijk is dat pilletje inmiddels uitgewerkt.’

‘Het spijt me dat ik er niet was, Alicia,’ zei Sean. ‘We werden op het matje geroepen door het hoofd van Camp Peary. Maar waarom kwam die Ventris in vredesnaam met jou praten?’

‘Eerst wilde hij Viggie verhoren, maar dat heb ik hem verboden. Ik heb gezegd dat ze, nou, dat ze anders is en dat het geen zin zou hebben om haar te verhoren. Volgens mij was het niet zijn bedoeling dat ze hem zou horen, maar hij is ook niet gebleven om me met haar te helpen.’

‘Wat wilde hij weten?’ vroeg Michelle.

‘Of ik enig idee had waarom Monk Turing naar Camp Peary was gegaan. En of hij zich ooit weleens iets had laten ontvallen over een eerder bezoek aan Camp Peary.’

Sean en Michelle keken elkaar verbaasd aan. ‘Wat raar,’ zei Sean. ‘Ik heb te horen gekregen dat de fbi Monks dood officieel als zelfmoord beschouwt.’

‘Die indruk kreeg ik niet van Ventris. Als Viggie niet helemaal door het lint was gegaan toen ze hoorde dat haar vader dood was, denk ik dat hij me echt een derdegraads verhoor zou hebben afgenomen. Om de een of andere reden leek hij te denken dat Monk en ik een heel hechte band hadden en dat ik alles wist.’

‘Je hebt een hechte band met Viggie,’ merkte Sean op. ‘Misschien is dat wel de reden waarom Ventris jou met Monk in verband brengt.’

‘Dat zou kunnen.’

‘Hoe ben je van hem af gekomen?’

‘Zoals ik al zei, is hij niet lang gebleven toen Viggie zwaar over de rooie ging. Maar hij mompelde nog wel dat hij van plan was om terug te komen.’

‘Laat het me weten als hij weer voor de deur staat,’ zei Sean.

Alicia wist Viggie met zachte dwang van de piano weg te krijgen, maar het meisje weigerde te gaan slapen totdat Michelle haar bij de hand nam, met haar de trap opliep en haar in bed stopte.

Nadat ze Alicia goedenacht hadden gewenst, droegen Sean en Michelle hun bagage naar binnen en installeerden zich ieder in hun eigen slaapkamer. Even later, terwijl Michelle haar spullen nog aan het uitpakken was, stapte Sean haar slaapkamer binnen en ging op bed zitten.

‘Maak je maar geen zorgen. Het duurt heus niet lang voordat je hier ook een enorme puinhoop van hebt gemaakt.’

‘Leuk hoor. Wat is er met Alicia’s been gebeurd?’

Sean vertelde over Alicia’s ervaringen in Irak en haar baan hier in Babbage Town.

‘Een wiskundige. Mooi en intelligent,’ zei Michelle, en voordat hij daar iets op terug wist te zeggen, voegde ze daaraan toe: ‘Het moet afschuwelijk zijn geweest voor Viggie om er op zo’n manier achter te komen dat haar vader dood is.’

‘Inderdaad,’ zei Sean instemmend. Toen klonk er een vibrerend geluid. Hij kreunde en keek snel even naar zijn mobieltje.

Michelle glimlachte en zei: ‘Laat me raden, dat is die lieve Joan zeker? Ga je nou wéér niet opnemen?’

‘Nee, als ik deze keer niet opneem, komt ze waarschijnlijk rechtstreeks hierheen.’

‘Nou, dat zou leuk zijn,’ zei Michelle terwijl ze haar pistool onder het kussen legde. ‘Misschien kun je beter niet opnemen. Als ze hierheen komt, kan ik haar per ongeluk neerschieten omdat ik haar aanzie voor een roofdier dat op zoek is naar vers vlees. Maar nee, dat zou niet werken, want zij is écht een roofdier en als ik haar doodschiet, zou dat geen ongeluk zijn.’

‘Zo maak je het er voor mij niet gemakkelijker op. Ik ben degene die haar tot rede moet zien te brengen.’

‘Ga gerust je gang, hoor. Maar terwijl jij haar tot rede probeert te brengen, zou ik toch wel graag horen dat je haar nou voor eens en altijd duidelijk maakt dat je niets met die heks te maken wilt hebben.’

Sean stond op. ‘Die héks is wel degene die ons betaalt, of in elk geval die mij betaalt. Dus laat me deze ellende nu maar afhandelen in de rust en vrede van mijn eigen kamer.’

‘Lafaard. Weet ze dat ík hier ben?’

‘Laat dat nou maar aan mij over, Michelle.’

‘Nee dus. Wat hebben mannen toch met confrontatie? Vrouwen kost het heus geen moeite om iemand naar de keel te vliegen.’

Nadat hij de kamer uit was gelopen, sloop Michelle zachtjes de gang door en deed de deur van Viggies kamer open. Het was donker in de kamer en het meisje zat rechtop in bed. ‘Ik ben het: Mick,’ zei Michelle.

‘Hoi, Mick,’ zei Viggie met een klein stemmetje.

‘Zal ik bij je komen zitten?’

Viggie stak haar hand uit.

In het donker ging Michelle naast het angstige kind op bed liggen. Toen de hand van het meisje de hare raakte, voelde Michelle een enorme schok door zich heen gaan terwijl de fragmenten van een verre en onwelkome herinnering, of beter gezegd: een langdurige nachtmerrie, in haar opkwamen. Een ander angstig klein meisje zat helemaal alleen in het donker en probeerde het onbegrijpelijke te begrijpen. In een flits was het beeld weer verdwenen, zodat Michelle net zo verbaasd, verward en angstig achterbleef als het meisje naast haar.