·50·

Sean slaagde er niet in om iemand te vinden die Champ vóór drie uur ’s nachts in Barak Twee had gezien. Degene die het dichtst bij kwam, was een nogal vadsige onderzoeker die om een uur of twee even een glimp van zijn chef had opgevangen. Sean had geen toegang tot het computersysteem en kon dus niet vaststellen of daarmee geknoeid was. Dat leidde ertoe dat Champ Pollion weer op het verdachtenlijstje kwam te staan. Terwijl hij terugliep naar het huis van Alicia werd hij gebeld door Joan.

‘We hebben een bericht ontvangen van de eigenaren van Babbage Town,’ begon ze.

‘Wie zijn dat?’ vroeg Sean snel.

‘Dat weet ik niet.’

‘Hoe weet je dan dat het werkelijk van hen afkomstig is?’

‘We hebben wachtwoorden en een speciale beveiligde verbinding. Het zijn echt de eigenaren. Maar waar het om gaat: sinds de moord op Rivest hebben ze nog eens goed nagedacht over onze aanwezigheid daar.’

‘Ze wilden ons hier hebben toen een van hun werknemers dood werd gevonden. Waarom zou dat dan veranderen nu er nog eentje dood is? Je zou denken dat ze er dan juist nog veel meer belang aan zouden hechten om achter de waarheid te komen.’

‘Dat is volkomen logisch, Sean, maar cliënten hoeven niet volkomen logisch te zijn.’

‘Dus worden we van de zaak af gehaald?’

‘Nog niet, maar ik ben er niet zeker van dat jullie er nog lang mee bezig kunnen blijven. Als jullie nou ook maar iets te weten waren gekomen...’

‘Joan, ik doe mijn uiterste best om iets te bereiken. Maar zo’n muur als die waar we hier telkens weer tegenaan lopen, heb je nog nooit gezien. De fbi doet zijn uiterste best om ons weg te jagen.’

‘Vind je dat gek?’

‘En we weten niet eens wie onze cliënt is.’

‘Dat is wat ongebruikelijk, dat geef ik toe, maar daar moet je dan maar mee zien te leven. Wat ben je nog meer te weten gekomen?’

Sean aarzelde even maar bracht haar toen op de hoogte van de recente ontwikkelingen, al vertelde hij niet wie er aan boord van al die nachtvluchten naar Camp Peary geweest zouden kunnen zijn. Voor zover hij wist, zou hun gesprek best afgeluisterd kunnen worden. En natuurlijk vertelde hij niet dat hij van plan was om over het hek rondom Camp Peary te klimmen, want hij besefte maar al te goed wat een ongelooflijk stom idee dat was. Wel vertelde hij haar over de Duitse krijgsgevangenen.

‘Denk je echt dat dat iets te maken zou kunnen hebben met de dood van Monk Turing?’

‘Het zou kunnen. Als je erin slaagt om een lijstje te bemachtigen waar de namen op staan van de krijgsgevangenen die tijdens de Tweede Wereldoorlog in Camp Peary zijn vastgehouden, en waarop ook te zien valt wat er van hen geworden is, dan zou dat wel nuttig kunnen zijn. En je hebt uitgezocht waar hij tijdens zijn verblijf in Engeland overal is geweest, dus denk je dat je dat ook zou kunnen doen voor Duitsland? Dan probeer ik intussen om een kijkje in zijn paspoort te nemen, als ik er tenminste in slaag om dat los te wrikken uit de begerige handen van de fbi.’

‘Ik zal kijken wat ik voor je doen kan. Enig idee waar in Duitsland?’

‘Nee.’

‘Ik zie dat je een vergoeding hebt aangevraagd voor wat apparatuur die je nodig hebt.’

‘Dat klopt.’

‘Je hebt er niet bij gezet om wat voor apparatuur het gaat. Je hebt alleen maar om een vergoeding gevraagd.’

‘Het is niets ongebruikelijks, dat kan ik je verzekeren.’

‘Dan kun je me ook gerust vertellen waar het om gaat.’

‘Joan, als je die vergoeding niet wilt uitbetalen, zeg dat dan gewoon. Ik heb alles voor een goede prijs gekregen, en een deel van het spul is alleen maar gehuurd.’

‘Het gaat niet om de kosten. Die schuiven we toch door naar de cliënt.’

‘Wat is het probleem dan?’

‘Ik denk dat het erop neerkomt dat ik het gevoel heb dat er iets voor me wordt achtergehouden.’

‘Als ik iets te melden heb dan hoor je het wel.’

‘Hoe gaat het met dat labiele vriendinnetje?’

Hij verstijfde. ‘Wat bedoel je daarmee, verdomme?’

‘Ik heb zo mijn bronnen,’ zei ze cryptisch.

‘Het gaat prima met haar.’

‘Dat geloof ik graag. Maar als ik je een goede raad mag geven, in riskante situaties kun je je beter geen rugdekking laten geven door een labiel en kwetsbaar iemand.’

‘Er is niets mis met mijn rug.’

‘Dat weet ik maar al te goed, Sean. En met je andere lichaamsdelen al evenmin. Maar nou even serieus. Vriendschap is één ding, maar wil je daar je leven op inzetten? Er zijn al drie mensen om het leven gekomen en ik wil niet dat jij de vierde wordt.’

Joan verbrak de verbinding en liet Sean achter met een hekel aan zichzelf omdat hij plotseling zijn twijfels kreeg over Michelle. Het was misselijk van hem, maar de twijfels bleven. Wat als Michelle, als ze straks samen op cia- terrein rondliepen, onder de druk bezweek? Wat als ze iets deed wat hun allebei het leven zou kosten?

In plaats van lang over die verontrustende kwestie na te denken, besloot hij Merkle Hayes te bellen en hem naar Monk Turings paspoort te vragen.