·46·

De volgende ochtend vroeg ging Michelle samen met Viggie een eind lopen over het terrein van Babbage Town. Nadat ze een tijdje gelopen hadden, kwamen ze bij de rivier, waar ze op de steiger van het boothuis gingen zitten en hun voeten in het koele water lieten bungelen. Een paar keer probeerde Michelle het gesprek terloops op codes en bloed te brengen, maar Viggie wist al die pogingen al even behendig te ontwijken.

Ik durf er een miljoen op in te zetten dat deze meid niet autistisch is, dacht Michelle. Maar waarom doet ze dan alsof ?

‘Zullen we nog eens gaan varen?’ vroeg Viggie.

‘Ja, hoor. Nu meteen?’

‘Nee. Het was maar een vraag.’ Ze wees naar de overkant. ‘Dat daar bevalt me niet.’

‘Camp Peary? Hoezo? Omdat Monk daar dood gevonden is?’

‘Dat niet alleen,’ zei Viggie achteloos.

Michelle keek haar even aan. ‘Wat bedoel je?’

Maar Viggie wilde niet zeggen wat ze daarmee had bedoeld en veranderde plotseling van onderwerp. ‘Monk was vaak weg,’ zei ze. ‘Hij liet me een hele tijd alleen.’

‘Wanneer? Toen hij het land uit was, bedoel je?’

Viggie knikte. Michelle kon gewoon niet geloven dat ze er niet aan had gedacht om het meisje daar eerder naar te vragen. ‘Weet je waarom hij het land uit is gegaan? En waarom hij al die overzeese plekken heeft bezocht?’

‘Toen hij terugkwam, had hij het vaak over Alan Turing. Het was niet de eerste keer dat hij daarheen was gegaan. Hij vond Alan Turing heel aardig, ook al was die al dood.’

‘Wanneer is hij er voor het eerst naartoe gegaan?’

‘Voordat we hierheen kwamen. Toen we nog ergens anders woonden.’

‘Waar dan?’

‘In New York. Ik vond het daar niet leuk. We woonden in een flat. Alle mensen daar waren oud, en ik vond ze niet aardig omdat ze een beetje vies roken. Op één na dan, een oude man, die vond ik wel aardig. Monk vond hem ook aardig. Ze praatten veel met elkaar. Hij praatte wel raar, trouwens. Hij was moeilijk te verstaan.’

‘Weet je nog waar ze het over hadden?’ Michelle had weinig reden om te denken dat het belangrijk was, maar ze wilde dat Viggie bleef praten en er ook met haar aandacht bij bleef.

‘Niet echt. Ze hadden het over allemaal gedoe van een hele tijd geleden.’

‘Aha.’

‘Als ze daarmee bezig waren, ging ik gewoon heel hard pianospelen.’

‘Maar je zei dat je die oude man aardig vond.’

‘Ik vond hem ook aardig, maar hij praatte alleen maar over dingen van lang geleden en hij was moeilijk te verstaan.’

‘Soms praten oudere mensen nou eenmaal graag over het verleden. En kennelijk vond Monk dat interessant.’

‘Hij wel. Die ouwe man wist een heleboel over wis- en natuurkunde, en hij liet Monk een paar oude kaarten zien. Eén keer heb ik hem een heleboel letters op een velletje papier zien zetten, en toen wilde hij weten of mijn vader die kon begrijpen.’

‘Een soort code?’

‘Ik denk van wel.’

‘Je zei letters. Monk werkte toch alleen met getallen?’

‘Hij zei dat de geschiedenis vol van getallen was, belangrijke getallen. Een hele tijd geleden heeft Alan Turing getallen gebruikt om een eind te maken aan een grote oorlog. Daar vertelde Monk me vaak over. Maar ze gebruikten ook letters van het alfabet.’

‘Was dat waar hij met de oude man over praatte?’ vroeg Michelle. ‘Over Alan Turing en wat die tijdens de Tweede Wereldoorlog heeft gedaan?’

‘Soms wel, maar meestal niet.’

Michelle, die van nature al vrij ongeduldig was, vond het nu moeilijk om Viggie niet toe te schreeuwen: ‘Hou op met die flauwekul en vertel me gewoon de waarheid, vervelend nest!’ In plaats daarvan zei ze zo rustig als ze maar kon: ‘Waar hadden ze het dan meestal wél over?’

Viggie stond op. ‘Ik ga naar huis. Wie er het eerste is.’ Ze draaide zich om en rende weg. Binnen vijf stappen had Michelle haar al ingehaald, maar toen deed ze alsof ze buiten adem was en het meisje niet kon bijhouden.

‘Weet je wat, Viggie?’ zei ze. ‘Als ik als eerste thuis ben, moet jij me vertellen over codes en bloed. Als jij als eerste thuis bent, beloof ik dat ik je nooit meer iets zal vragen. Afgesproken?’

‘Afgesproken!’ Zodra ze dat had gezegd, begon Viggie nog veel harder te lopen. Ze rende nu zo hard als ze maar kon over het pad naar Alicia’s huis en liet Michelle ver achter zich.

Ze kwam de laatste bocht uit en zag het huis recht voor zich liggen. Ze kraaide van plezier en deed er nog een schepje bovenop. Drie meter van de trap naar de veranda zag ze hoe Michelle, die al die tijd achter haar was blijven hangen plotseling langs haar heen kwam schieten, de trap op rende en op de bovenste trede ging zitten.

Viggie bleef abrupt staan en keek haar vol verbazing aan. ‘Jij speelt vals!’

‘Hoe dan precies? Jij hebt gehold, ik heb gehold en ik heb gewonnen. En nu betalen.’

‘Ik vind je aardig, Michelle.’

‘Oké, Viggie,’ zei Michelle vermoeid. ‘Maar hoe zit het met onze afspraak?’

Viggie rende langs haar heen en schoot het huis binnen. Michelle rende achter haar aan. Toen ze het huis binnenstapte, zat Viggie al aan de piano, en begon nu te spelen, zo snel en zo hard als ze maar kon. Het tempo werd zo panisch dat Michelle de muziek niet eens meer kon volgen.

‘Viggie, alsjeblieft, hou op. Hou op! Viggie!’

Maar Viggie bleef maar doorspelen, totdat Michelle haar handen over haar oren moest doen omdat het gewoon pijn deed. Even later hield Viggie abrupt op met spelen, sprong op en rende de trap op. Bovenaan bleef ze staan en draaide ze zich om naar Michelle. ‘Codes en bloed!’ gilde ze. Toen rende ze verder en een ogenblik later sloeg de deur van haar slaapkamer met een klap dicht.

Een paar seconden later kwam Alicia Chadwick half gekleed de trap af. ‘Mijn god, wat is er aan de hand?’

Michelle liet haar handen zakken. ‘Ik zou het echt niet weten. Ze ging aan de piano zitten en ging compleet uit haar dak.’

‘Over het algemeen doet ze dat alleen als iets of iemand haar van streek heeft gemaakt,’ zei Alicia beschuldigend.

‘Nou, deze keer heeft ze dat dan toch helemaal uit eigen beweging gedaan.’

Michelle gaf Alicia een tikje op haar schouder. ‘Tikkie, jij bent hem. Ik heb even adempauze nodig.’ Ze beende de deur uit en sloeg die met een harde klap achter zich dicht. Een tijdje later meldde ze aan Sean dat Viggie voorlopig niets zou opleveren.

‘Dat maakt het des te belangrijker om Camp Peary binnen te komen,’ zei hij. ‘De apparatuur wordt morgen bezorgd. Ik laat alles afgeven op een adres in Williamsburg dat ik van Joan heb gekregen. Ze heeft gezegd dat ik daar gebruik van kon maken als het nodig was. Ik heb erover gedacht om de spullen naar het pension van Horatio te laten sturen, maar als hij dat allemaal ziet, stort hij volgens mij onmiddellijk in.’

‘Dat zou misschien weleens goed voor hem zijn,’ zei Michelle droogjes.

‘Ik heb ook een paar goeie vrienden van me gebeld die weleens in Camp Peary zijn geweest,’ ging Sean verder. ‘Die zijn de cia niet gunstig gezind en ze konden me een paar bruikbare aanwijzingen geven over de manier waarop de beveiliging daar geregeld is.’

‘Je hebt ze toch niet verteld wat we van plan zijn?’

‘O, jawel hoor. Ik heb het ze allemaal verteld. De politie is al onderweg om ons op te pakken.’

‘Leuk hoor. Maar nadat Monk daar op het terrein om het leven is gekomen, is de beveiliging misschien anders ingericht.’

‘Misschien wel. Maar het is beter dan niets.’

‘Ik neem later nog wel contact op.’

‘Waar ga je heen?’

‘Viggie heeft niets opgeleverd. Ik ga eens kijken of ik met Champ meer geluk heb. Maar daarvoor moet ik me eerst omkleden, snap je?’

‘Sexy outfit?’

‘Hoe weet je dat ik die heb?’

‘Michelle, ik vind het echt heel indrukwekkend om te zien hoe diep jij wilt zinken om de ware toedracht van de gebeurtenissen hier te achterhalen.’

‘Als ik je een schop voor je kont geef, ben je nog veel dieper onder de indruk.’

‘En terwijl jij de grootste geest ter wereld aan het verleiden bent, ga ik in Babbage Town de deuren langs om te vragen of iemand in de nacht dat Rivest werd vermoord iets verdachts heeft gezien bij zijn huis. En daarna ga ik op zoek naar die geheime kamer.’

‘Ik heb je toch gezegd dat ik daar al naar heb gezocht? En ik heb Viggie er ook naar gevraagd.’

‘Het kan nooit kwaad als ik er zelf ook nog eens met frisse ogen naar kijk.’

Twee uur later had Sean alle beveiligingsmedewerkers gesproken en ook met alle mensen gepraat die werkzaam waren in Barak Drie, omdat dat de barak was die het dichtst bij Rivests huis stond. Niemand meldde echter daar iemand gezien te hebben die daar niets te zoeken had. Verwonderd liep Sean naar het landhuis om te gaan lunchen. Toen hij de eetzaal binnenstapte, zag hij dat Viggie met een paar andere kinderen zat te eten terwijl Alicia aan het andere uiteinde van de enorme ruimte zat en overal obers druk af en aan liepen om alle hongerige genieën te voeden.

Hij ging bij haar zitten, bestelde iets te eten en zei: ‘Nog een paar leuke getallen gefactoriseerd de afgelopen tijd?’

Alicia’s gezicht betrok. ‘Het doet me genoegen om te zien dat je jezelf zo makkelijk weet te vermaken. Waar is je hulpje? Vanochtend heeft ze Viggie volkomen overstuur achtergelaten. Dat was niet bepaald mijn bedoeling toen ik jullie inhuurde.’

Sean was toch al niet in een goed humeur en toen hij dat hoorde, gingen alle haren in zijn nek rechtovereind staan. Hij boog zich naar haar toe en zei: ‘Jij hebt ons niet ingehuurd, Alicia. Wij werken voor een firma die is ingehuurd door de eigenaren van Babbage Town, wie dat dan ook mogen zijn, om erachter te komen wie Monk Turing heeft vermoord.’

‘En dat is een opdracht waarmee je tot nu toe nog geen enkele vordering hebt geboekt. Er is zelfs nog iemand doodgegaan, het mortuarium waar de twee lijken werden bewaard, is vernietigd, en de patholoog-anatoom is daarbij om het leven gekomen. Deze opdracht kun je maar beter niet op je cv zetten,’ zei ze bitter.

‘Mensen die andere mensen vermoorden doen over het algemeen grote moeite om ervoor te zorgen dat ze niet worden gepakt.’

‘Dat is een hele geruststelling.’

‘Ik heb begrepen dat het gesprek met dokter Barnes een succes was.’

‘Als je het een succes vindt dat Viggie halverwege is weggelopen. Het enige wat ik van dokter Barnes te horen heb gekregen, is dat ze goed piano kan spelen. Wat een inzicht!’

‘Hoe zit het met “codes en bloed”? Dat is toch wat Viggie gezegd heeft?’

Alicia begon nerveus met haar kopje thee te spelen. ‘Ik heb haar die woorden nooit eerder horen gebruiken. En de manier waarop ze het zei was behoorlijk angstaanjagend.’

‘En je hebt geen idee wat ze daarmee bedoeld zou kunnen hebben?’

‘Nee. Dat heb ik ook al tegen dokter Barnes gezegd.’

‘Kom op, Alicia, je hebt een analytische geest. Gebruik die dan ook.’

Ze zuchtte diep. ‘Oké, codes? Er zijn een heleboel codes. Heeft Monk Viggie geleerd hoe je een code moet schrijven? Zou kunnen. Hebben ze door middel van codes gecommuniceerd? Hoe kun je een code nou ontcijferen als je er zelfs geen voorbeeld van hebt? Als je er een voorbeeld van weet te vinden, kan ik je misschien helpen.’

‘Dat is niet onredelijk. En het woord “bloed”?’

‘De manier waarop Monk is gestorven, was bloederig genoeg.’

‘Inderdaad, maar waarschijnlijk was Monk nog niet dood toen hij het er met haar over gehad heeft.’

‘Nee, natuurlijk niet. Hoor eens, Viggie is een heel instabiel, emotioneel jong meisje dat te leiden heeft onder hevige stemmingswisselingen en die graag overdrachtelijke taal gebruikt. Voor haar kan de waarheid alles zijn waarvan zij denkt dat het waar is. Dus om nou je hele onderzoek te gaan baseren op iets wat zij één keer heeft gezegd... nou, dat lijkt me niet verstandig.’

‘We hebben niet veel anders om op af te gaan, Alicia. Als jij nog iets weet, laat het me dan vooral horen.’

‘Ik heb hier zelf ook een baan, weet je.’

‘En hoe gaat het daarmee?’

‘Niet goed. Elke dag raak ik er weer een beetje meer van overtuigd dat de rest van de wereld gelijk heeft, en dat er geen enkele snellere manier is om getallen in factoren te ontbinden.’

‘Maar Viggie kan het toch zo snel?’

‘Hoe opmerkelijk dat ook is, het zal geen verandering brengen in de manier waarop de rest van de wereld zijn informatie vercijfert.’

‘Dus die piepkleine computer waar Champ in Barak Een mee bezig is, vormt het antwoord?’

‘Dat zou ik niet weten, want ik spreek hem niet vaak.’

‘Ik zag dat hij aan vechtsport doet?’

‘Dat zal dan wel, maar ik heb het hem nooit zien doen.’

‘Maar Champ weet dus wie de eigenaren van Babbage Town zijn?’

‘Ik weet het niet. Ik weet wel dat hij elke maand een paar dagen weggaat. Misschien overlegt hij dan wel met ze.’

‘Interessant. Gaat hij dan vliegen of neemt hij de auto?’

‘Hij bestuurt zijn eigen vliegtuig.’

‘Werkelijk? En waar heeft hij dat dan staan?’

‘Op een particulier vliegveldje, een kilometer of acht hiervandaan. Ik ben er één keer met hem naartoe geweest. Het is een mooi toestel en hij is een uitstekend piloot. We zijn een keer in een storm verzeild geraakt en toen heeft hij ons daar heel rustig uit gevlogen, terwijl ik me uit alle macht vastklampte aan mijn stoel. Ik ben niet zo’n goede luchtreiziger, weet je, zelfs niet onder gunstige omstandigheden.’

‘Ik ben er heel zeker van dat hij goed is in alles wat hij doet. Fijn als je je een eigen vliegtuig kunt veroorloven.’

‘Nou, ik weet niet of het ook echt van hem is.’

‘Dus dat is de manier waarop hij de hoge heren ontmoet?’

‘Dat dénk ik alleen maar. Ik heb geen toegang tot informatie op dat niveau.’

‘En hij heeft zich nooit iets laten ontvallen over wie die mensen zijn?’

‘Champ is heel goed in het bewaren van geheimen.’

Sean zei niets meer. Hij was van plan nu op zoek te gaan naar de geheime kamer, maar toen hij een serveerster met een wit schortje voor langs zag komen met een dienblad vol eten drong het eindelijk tot hem door dat hij al die tijd de verkeerde vragen had gesteld. Hij stond op en rende de zaal uit terwijl Alicia hem verbaasd zat na te kijken.