·12·

Len Rivest leidde Sean rond over het terrein van Babbage Town. Uit het zicht van het landhuis bevond zich een heel netwerk van gebouwen. Sommige daarvan waren opgetrokken uit baksteen, andere uit natuursteen, en weer andere uit hout. Ze hadden allemaal verschillende afmetingen, maar Sean zag meteen al dat elke deur van metaal was en over een geavanceerd elektronisch toetsenbordje beschikte. Een groot gebouw dat een eindje achteraf stond, leek ongeveer duizend vierkante meter in beslag te nemen en werd omgeven door een meer dan twee meter hoog smeedijzeren hek. Er stond iets naast wat nog het meeste op een graansilo leek.

Sean wees ernaar. ‘Wat zit daarin?’

‘Water,’ antwoordde Rivest kortaf. ‘Tonnen water.’

‘En wat is er in de andere gebouwen te vinden?’

‘Andere dingen.’

‘En in dat gebouw daar heeft Monk Turing gewerkt?’

‘Ik hoopte dat ik dat niet zou hoeven zeggen.’

Oké, dacht Sean. Laat ik dit in de kiem zien te smoren. Hij draaide zich om en keek zijn gastheer recht aan. ‘Len, ik had de indruk dat jij degene bent die mij heeft ingehuurd om je te helpen erachter te komen hoe en waarom Monk Turing om het leven is gekomen. Als je niet wilt dat ik je kom helpen, dan hoef je het maar te zeggen. Dan ga ik gewoon terug naar huis en hoef ik hier niet langer mijn en jullie tijd te verspillen. Ik heb net een halfuur zitten luisteren hoe die Champ me helemaal niets vertelde, en ik ben niet van plan om dat hele proces met jou nog eens door te maken.’

Rivest stak zijn handen diep in zijn zakken en schopte tegen een steentje dat op het gras lag. ‘Het spijt me, Sean. Ik weet dat je samen met Joan bij de Secret Service hebt gezeten terwijl ik bij de fbi werkte, en ik hou er niet van om tegenover een andere oudgediende op deze manier om de zaak heen te draaien. Maar tussen ons gezegd en gezwegen, volgens mij vinden degenen die het hier voor het zeggen hebben het bij nader inzien eigenlijk helemaal niet zo’n goed idee dat ik er een privédetective bij heb gehaald.’

‘En wie mogen dat wel zijn, degenen die het hier voor het zeggen hebben?’

‘Als ik dat wist, zou ik het je wel vertellen.’

Sean keek hem verbaasd aan. ‘Wil je daarmee zeggen dat je niet weet voor wie je werkt?’

‘Zo eenvoudig is het niet om daarachter te komen. Als je maar genoeg geld hebt, kun je je sporen heel goed uitwissen. Op mijn loonstrookje staat dat ik in dienst bent van de BV Babbage Town. Ik ben ooit eens nieuwsgierig geworden en toen heb ik geprobeerd het spoor iets verder terug te volgen. Daarvoor ben ik op het matje geroepen en ik heb te verstaan gekregen dat ik op staande voet ontslagen zou worden als ik zoiets nog eens flikte. Het is een goede baan en wat salaris betreft zelfs de beste die ik ooit heb gehad. Ik heb twee studerende kinderen. Ik heb geen zin om hier mijn eigen glazen in te gooien.’

‘Dat snap ik wel, hoor. Maar je zei dat degenen die het hier voor het zeggen hebben, wie dat dan ook zijn mogen, het bij nader inzien niet zo’n goed idee vinden dat ik erbij ben gehaald. Hoe weet je dat?’

‘Ik ontvang elke dag een berichtje op mijn computer, soms zelfs om het uur. En daar stond het in. Ik heb ze gemeld dat je al in het vliegtuig zat, en dat je op zijn minst een kans moest krijgen om deze zaak op te lossen.’

‘Oké, ik wil niet harteloos klinken, maar als ze zoveel waarde hechten aan geheimhouding kan het ze dan werkelijk iets schelen waarom Turing is vermoord?’

‘Nou, ik denk dat dat er nogal van afhangt wie hem heeft vermoord, en waarom. Dat ligt nogal voor de hand, lijkt me.’

‘Omdat het iets met zijn werk hier te maken zou kunnen hebben?’ Rivest knikte. ‘En de fbi is erbij betrokken omdat zijn lijk is gevonden op een federaal terrein.’

‘Dat is toch niet te geloven?’ zei Rivest met een boze blik. ‘In Camp Peary nog wel. Dus dat betekent dat we ook de cia nog over ons heen krijgen. O, wat een feest.’

‘Nou, als je de afdeling Voorlichting van de cia belt, krijg je te horen dat ze zelfs over de vraag of Camp Peary eigenlijk wel bestaat geen enkele uitspraak willen doen.’

‘Ja hoor, en al-Qaïda is geen terroristische organisatie.’

‘Weet je, als er federale organisaties bij betrokken zijn, krijg je altijd publiciteit, en waarschijnlijk ook wel lekken.’

‘Daarom wilde ik hier iemand van Joans bedrijf op de loonlijst hebben staan. Daar hebben we tenminste zeggenschap over. Dat is ook wat ik tegenover mijn superieuren heb aangevoerd om jou op deze zaak te kunnen zetten. Als je erin slaagt om deze zaak snel op te lossen, en als het even kan ook aan te tonen dat het niets met Babbage Town te maken heeft, zijn we misschien van dit probleem verlost.’

‘Maar als het wel iets met Babbage Town te maken heeft?’

‘Dan kan ik waarschijnlijk een andere baan gaan zoeken.’

‘Waarom? Jij hebt die vent toch niet vermoord?’

‘Als chef Beveiliging ben ik verantwoordelijk voor de veiligheid van alle werknemers hier. En bij Turing heb ik duidelijk een steek laten vallen.’

‘Volgens Champ Pollion heeft het iets te maken met de een of andere grote samenzwering door het militair-industrieel complex.’

‘O, alsjeblieft,’ kreunde Rivest. ‘Ik heb al genoeg aan mijn hoofd zonder mijn tijd te verspillen aan de flauwekultheorieën van de een of andere nerd.’

‘Goed, laten we ons dan maar op de elementaire feiten richten. Hoe is Monk Turing aan zijn einde gekomen?’

‘Een schotwond in het hoofd. Het vuurwapen is naast het lijk aangetroffen.’

‘Hij is gevonden in Camp Peary, maar waar precies?’

‘Helemaal aan de oostzijde van het complex, aan de oever van de rivier dus. Als je op weg hiernaartoe naar de overkant hebt gekeken, moet je die gezien hebben.’

‘Staat er een hek omheen?’

‘Ja, en zijn lijk lag daar vlakbij. Er zijn sporen op aangetroffen die uitwijzen dat hij eroverheen is geklommen. Ik weet zeker dat er regelmatig gesurveilleerd wordt, maar kennelijk niet vierentwintig uur per etmaal. Camp Peary beslaat duizenden hectaren, maar een groot deel daarvan ligt braak en zelfs de cia heeft niet voldoende geld om elke vierkante centimeter daarvan te bewaken. Monk heeft op de een of andere manier kans gezien om daar binnen te dringen, maar ik zou echt niet weten wat hij er te zoeken had.’

‘Waar is het lijk nu?’

‘Er is een tijdelijk mortuarium ingericht in White Feather, een klein plaatsje niet ver hiervandaan. Een patholoog-anatoom uit Williamsburg heeft de lijkschouwing verricht. Er is geen enkele twijfel over de doodsoorzaak. Ik heb het lijk gezien en het lijkschouwingsverslag gelezen. Maar ga gerust een kijkje nemen.’

‘Oké. Was Turing getrouwd?’

‘Gescheiden. We zijn nog steeds op zoek naar zijn ex, maar tot nu toe hebben we haar niet kunnen vinden.’

‘Kinderen?’

‘Eén. Viggie Turing, tien jaar oud.’

‘Viggie? Waar is ze nu?’

‘Hier op het terrein. Ze woonde bij haar vader in Babbage Town.’ Hij knikte naar een paar woonhuisjes. ‘Langs de rand van het terrein staan woningen voor de werknemers. Er wonen er ook een stel in het landhuis zelf, maar dat zijn vooral de wat nieuwere werknemers.’

‘Is Viggie een bijnaam of heet ze echt zo?’

‘Ik heb ooit van iemand gehoord dat het een verkorting is van Vigenère of zoiets.’

‘Dan zal ze wel vernoemd zijn naar Blaise de Vigenère,’ zei Sean.

‘Naar wie?’

‘Je weet wel,’ zei Sean. ‘Die Fransman uit de zestiende eeuw die het polyalfabetische geheimschrift heeft ontworpen, dat geheimschrift dat niet vatbaar was voor frequentieanalyse of welke andere ontcijferingstechniek dan ook, totdat Charles Babbage, naar wie dit onderzoeksinstituut is vernoemd, er eindelijk in is geslaagd om het te kraken.’

Rivest keek hem verbaasd aan. ‘Heb jij belangstelling voor geheime codes?’

‘Pas sinds heel kort.’

De chef Beveiliging keek Sean veelbetekenend aan. ‘Er komen hier heel wat vreemde vogels aanvliegen. Maar ik weet zeker dat je dat tijdens je onderhoud met Champ Pollion al in de gaten hebt gekregen. Die vent is echt een vervelende klier.’

‘Ik vond hem een beetje paranoïde, maar niet echt vervelend. Zijn er mensen van wie bekend is dat ze Monk Turing vijandig gezind waren?’

‘Nou, hij heeft ten minste één onbekende vijand gehad.’

‘Zou het dan geen zelfmoord geweest kunnen zijn? Een van dichtbij gelost schot, een pistool dat naast het lichaam lag...’

‘Dat zou kunnen,’ zei Rivest langzaam. ‘Maar ik heb sterk het gevoel dat het geen zelfmoord was.’

‘Je zei net dat zijn ex moeilijk te vinden blijkt. Hoe kan dat nou? Zijn ze op een vervelende manier uit elkaar gegaan?’

‘Dat weet ik nog niet. In geval van moord wordt de partner bijna altijd als verdachte beschouwd. Maar dan blijft natuurlijk de vraag waarom hij in Camp Peary is gevonden?’

‘Nou, omdat jullie hier echt over een uitstekende beveiliging beschikken. Het lijkt me sterk dat die ex van hem hier zomaar ongezien het terrein op heeft kunnen lopen.’

‘En Camp Peary zou minder goed bewaakt worden? Schei uit, man! Reken maar dat iedereen die op de Interstate 64 afslag 238 neemt wel heeft gemerkt dat de bewaking daar heel streng is.’

Is dat jou weleens overkomen, Len? dacht Sean. ‘Dat is de vooringang,’ zei hij. ‘Maar zoals je zelf net hebt opgemerkt, kunnen ze niet elke vierkante centimeter van dat terrein voortdurend in de gaten houden. Daar is het gewoon te groot voor.’

‘Oké, maar ik kan me gewoon geen scenario voorstellen waarin Monk en zijn ex eerst aan de overkant van de rivier belanden en ze hem dan een kogel door zijn kop schiet.’

‘Ik wil Viggie spreken. Hoe gaat het nu met haar?’

‘Het zal je heel zwaar vallen om iets uit dat kind los te krijgen.’

‘Hoezo?’

‘Als ze niet autistisch is, dan komt het er toch heel dichtbij. Monk wist wel tot haar door te dringen, maar niemand anders is daar goed toe in staat, voor zover ik weet tenminste.’

‘Autistisch? Weet ze eigenlijk al dat haar vader dood is?’

‘Tja, wat zal ik zeggen? Eigenlijk weet niemand goed hoe we het haar moeten vertellen.’

‘Dat méén je toch niet?’ zei Sean, die zijn oren niet kon geloven. ‘Niemand heeft het kind verteld dat haar vader dood is?’

‘Erg, hè?’ zei Rivest met een ongelukkig gezicht. ‘Maar als Monk een tijdlang niet komt opdagen, krijgt ze het vanzelf wel door. Het probleem is natuurlijk wat we moeten beginnen als het eenmaal zover is.’

‘Als ze geen familie heeft, dan is het een zaak voor de kinderbescherming.’

‘Inderdaad. Maar ik vraag me af of ze daar wel berekend zijn op zo iemand als Viggie.’

‘Is het dan zo’n wild kind?’

Rivest schudde van nee. ‘Ze is stil en verlegen en kan enorm goed pianospelen. Daarmee bedoel ik dat ze echt het niveau heeft van een beroepsmusicus. Ze heeft ’s avonds in de muziekkamer van het landhuis weleens een uitvoering gegeven voor alle medewerkers.’

‘Wat is er dan mis met haar?’

‘Ze leeft in haar eigen wereldje, Sean. Soms zit je gewoon met haar te praten en dan lijkt ze van het ene moment op het andere te verdwijnen. Ze merkt je aanwezigheid niet eens meer op. Het lijkt wel of ze gewoon niet op hetzelfde niveau communiceert als jij en ik.’

‘Als ze op de een of andere manier autistisch is, zou dat niet zo merkwaardig zijn. Is er weleens een deskundige bij gehaald?’

‘Dat weet ik niet. Monk was de enige die werkelijk contact met haar leek te kunnen krijgen.’

Sean dacht aan Horatio Barnes. ‘Als het er werkelijk op aankomt, weet ik misschien wel iemand die daarbij kan helpen. Wie zorgt er nu voor haar?’

‘Alicia Chadwick, en anderen.’

‘En wie is Alicia Chadwick?’

‘Ze werkt op een van de afdelingen hier. Ik zei net dat Monk de enige was die Viggie wist te bereiken, maar Alicia schijnt daar ook wel toe in staat te zijn, zij het in beperkte mate.’

‘Dus volgens jou zal praten met Viggie niet veel opleveren?’

‘Je kunt het altijd proberen.’

Sean zuchtte. ‘Oké. Wie heeft het lijk gevonden?’

‘Een bewaker die aan het surveilleren was in Camp Peary.’

‘Zijn er op de plaats delict forensische vondsten gedaan die aanknopingspunten bieden?’

‘Voor zover ik weet niet. Er zijn geen voetsporen gevonden, maar de grond was erg nat en toen het lijk werd gevonden had het al een tijdlang hard geregend.’

‘Het pistool?’

‘Dat was van Turing zelf. Hij had er een vergunning voor.’

‘En waarom vond hij het nodig om een pistool te hebben?’

‘Dat weet ik niet. Volgens mij bewaarde hij het achter slot en grendel.’

‘Len, zijn er vingerafdrukken aangetroffen op het pistool?’

Rivest werd ineens heel nerveus.

‘Het schijnt van wel, ja.’

‘Het schijnt van wel? Stonden zijn vingerafdrukken er nou wel of niet op?’

‘Tja, ze stonden erop. Door het slechte weer waren ze nogal aangetast, maar er waren nog voldoende herkenningspunten. Bovendien zijn er geen vezels op het lijk aangetroffen, en dus is er geen enkele aanwijzing dat hij door iemand is vastgebonden of ergens gevangen is gehouden.’ Rivest haalde even diep adem en zei toen snel: ‘Hoor eens, hij is vermoord op het terrein van Camp Peary. Misschien heeft een van die verdomde bewakers de trekker wel overgehaald.’

‘De trekker van Turings eigen pistool?’

‘Monk bevond zich op verboden terrein. Een van de bewakers heeft hem neergeschoten en nu proberen ze hun sporen uit te wissen.’

Sean schudde zijn hoofd. ‘Dat lijkt me onwaarschijnlijk, en wel om twee redenen. Als Turing zich daar op verboden terrein bevond, had de bewaker volgens de Amerikaanse wet een gegronde reden om hem neer te schieten. Door te proberen zijn sporen uit te wissen zou hij zich alleen maar dieper in de nesten werken, en bovendien zou hij daar niet Monks eigen pistool voor hebben gebruikt.’

‘Met de cia weet je het anders maar nooit,’ zei Rivest.

‘De tweede reden is nog overtuigender. Monk is gedood door een schot op zeer korte afstand, dat wil zeggen een afstand van maximaal zeven centimeter. Als een van de bewakers zo dichtbij heeft gestaan, had hij Monk ook wel kunnen oppakken zonder hem dood te schieten.’

‘Misschien zijn ze slaags geraakt en is tijdens dat gevecht het pistool per ongeluk afgegaan?’ opperde Rivest. ‘Dat zou best kunnen.’

‘Maar je zei net dat er geen enkel bewijs was voor een vechtpartij.’

Rivest zuchtte. ‘Deze zaak wordt met de dag duisterder. De cia zwijgt, de fbi sluipt op de achtergrond rond en Joost mag weten wat er werkelijk gebeurd is.’

‘Het is aan ons om dat uit te zoeken. Wat is het officiële standpunt van de cia ?’

‘Hun officiële standpunt is dat ze er niets mee te maken hebben. Volgens mij denken ze dat hij over het hek is geklommen en zichzelf heeft doodgeschoten.’

‘Is de patholoog-anatoom het daarmee eens?’

‘Dat weet ik niet. Vraag het hem zelf maar.’

Sean keek de man wat bevreemd aan en liep verder. Rivest liep haastig met hem mee.

‘Is er nog iets van belang aangetroffen tussen zijn persoonlijke bezittingen?’ vroeg Sean.

‘De fbi heeft alles meegenomen. Zijn computer, zijn documenten, zijn paspoort enzovoorts.’

‘Geweldig. Wie is de laatste die hem in levenden lijve heeft gezien?’

‘Afgezien van de moordenaar dan, is dat nog niet helemaal duidelijk,’ zei Rivest. ‘Het zou zijn dochter geweest kunnen zijn, maar als dat het geval is, heeft ze ons dat nog niet kunnen vertellen.’

Sean moest weer aan zijn Harley rijdende vriend Horatio Barnes denken en besloot de man straks te bellen. Hij had daar echter wel gemengde gevoelens over, want op dit moment had hij eigenlijk het liefst dat Horatio zich uitsluitend en alleen met Michelle bezighield, zodat ze er zo snel mogelijk weer bovenop zou komen. Bij de gedachte dat ze daar vastzat in een psychiatrische inrichting voelde hij zich plotseling heel mismoedig worden. Verdomme Michelle, wordt beter. Alsjeblieft!

‘De avond voordat hij dood werd gevonden, is hij bij het eten nog gezien,’ vervolgde Rivest. ‘Dat was om een uur of zeven. Daarna is hij naar zijn afdeling gegaan om nog wat te werken.’

‘Hoe weet je dat?’ vroeg Sean scherp.

‘Volgens het computerlogboek is hij daar om halfnegen weggegaan. Naar wat hij verder heeft gedaan kunnen we alleen maar gissen.’

‘Hoe is hij Camp Peary binnengekomen? Is hij gaan zwemmen of met de boot gegaan? Of is hij ernaartoe gereden?’

‘Ik zou niet weten hoe hij daarheen gereden zou kunnen zijn. Dat deel van het terrein is alleen maar te bereiken via de hoofdingang. En we kunnen niet zeggen of hij is gaan zwemmen of niet, want doordat het zo zwaar geregend heeft, waren zijn lichaam en zijn kleren doornat. Maar het is een heel eind zwemmen.’

‘Laten we maar aannemen dat de man niet met al zijn kleren aan de rivier over is gezwommen. Dan is er dus nog maar één mogelijkheid over: hij is met een boot gegaan. Is er ergens in de nabije omgeving een boot gevonden?’

‘Nee.’

‘Liggen er boten op het terrein?’

‘Jazeker. Een paar roeiboten en kajaks, een zeilboot en een paar skiffs. Veel mensen hier vinden het prettig om een eindje te gaan varen. Het helpt ze om de spanningen van zich af te zetten. En het bedrijf heeft ook een motorboot liggen.’

‘Jullie hebben dus een heleboel boten. En geen daarvan wordt vermist?’

‘Inderdaad. Maar als iemand Monk naar de overkant heeft gebracht, kan diegene de boot daarna gewoon weer teruggelegd hebben. Wie zou daar ooit achter komen?’

‘Waar liggen die boten?’ vroeg Sean.

‘In een botenhuis bij de rivier.’

‘Heeft iemand op de avond waarop Monk is doodgeschoten een motorboot gehoord?’

Rivest schudde van nee. ‘We hebben het iedereen gevraagd, maar niemand had iets gehoord. Het botenhuis ligt een heel eind van het landhuis en de personeelswoningen, en daartussenin ligt een flink stuk bos. Het zou helemaal niet zo vreemd zijn als niemand dat gehoord heeft.’

‘In mijn ervaring met moordzaken zien of horen mensen bijna nooit iets, en als ze wel iets gezien of gehoord hebben, blijkt daar in de meeste gevallen achteraf niets van te kloppen.’

‘Het leven van een politieman gaat niet over rozen,’ zei Rivest instemmend.

‘Kennelijk is het leven voor de mensen hier in Babbage Town ook niet eenvoudig.’

‘Heb je zin in een borrel?’ vroeg Rivest.

‘Denk je dat ik er een nodig heb?’

‘Nee, maar als ik je echt moet vertellen wat hier allemaal speelt, kan ík er wel een gebruiken. Kom, we gaan wat eten, we drinken wat en morgenochtend vertel ik je meer over Babbage Town dan je ooit had willen weten.’

‘Maar vertel me dan wel alvast dit: is Babbage Town een mensenleven waard?’

In het langzaam wegstervende zonlicht tuurde Rivest peinzend naar het landhuis.

‘Christus, Sean, het is genoeg waard om hele landen met elkaar in oorlog te laten raken.’