·30·

Nadat ze samen met Cheryl vroeg was gaan eten en een groepstherapie over eetstoornissen had bijgewoond, verliet Michelle de inrichting. Voordat ze wegging, ging ze nog even bij Sandy langs en beloofde dat ze binnenkort weer eens langs zou komen.

‘Geen pistolen meer, hoor,’ had ze tegen haar gezegd. ‘Karl is nu wel knock-out. Ik heb het aan een vriendje van me bij de US Marshalls gevraagd, en volgens hem zijn ze het echt spuugzat dat Karl telkens weer dit soort rotgeintjes flikt. Ze schoppen hem het getuigenbeschermingsprogramma uit en zeggen tegen de officier van justitie dat hij voor de zwaarst mogelijke straf moet gaan. En het zal je ongetwijfeld genoegen doen om te weten dat Karls medeplichtigen in ruil voor strafvermindering al een heleboel belastende verklaringen over hem hebben afgelegd. Een aanklacht wegens de verkoop van medicijnen zonder recept, in combinatie met inbraak en het strafblad dat hij al heeft, zal hem een heel forse straf opleveren. Die ouwe Karl komt alleen op een brancard nog de gevangenis uit.’

‘Michelle, ik kan je gewoon niet genoeg bedanken. Ik weet niet wat er gebeurd zou zijn als dat pistool geladen was geweest.’

‘Hé, daar heb je toch vrienden met psychische problemen voor?’

‘Maak jij je nou verder maar geen zorgen meer om mij en zorg dat je die vent van jou aan de haak slaat.’

‘Sean en ik zijn alleen maar vrienden, Sandy.’

‘Maar je gaat hem opzoeken?’

‘God ja. Ik mis hem.’

‘Mooi zo, dan moet je als je eenmaal bij hem bent maar zien of je nog steeds gewoon vrienden wilt zijn.’

Toen Michelle haar kamer uitliep, riep Sandy haar na: ‘Vergeet niet om me uit te nodigen voor de bruiloft, hè? En als ik jou was, zou ik maar wat geld opzijzetten voor een metaaldetector. Met dat werk van jou weet je maar nooit wie er onverwachts komt opdagen op jouw huwelijk.’

Op weg naar de uitgang liet Michelle bij de hoofdzuster een bericht achter voor Horatio Barnes. ‘Zegt u maar tegen dokter Harley-Davidson dat hij me van zijn lijstje kan afstrepen. Ik ben genezen.’

‘Ik ben blij dat het behandelprogramma hier je zo goed geholpen heeft.’

‘O, het heeft niets met dat behandelprogramma van jullie te maken. Het komt allemaal doordat ik die akelige Karl de bak in heb laten draaien. Dat werkt heel wat beter dan Prozac.’

Nadat ze naar buiten was gelopen, sloeg Michelle de deur met een harde klap achter zich dicht, zoog de frisse avondlucht diep in haar longen en nam een taxi naar haar nieuwe flat. Met behulp van de sleutels die Sean haar had gegeven, liet ze zichzelf binnen en begon voortvarend haar deel van de flat in zijn vertrouwde staat van rommeligheid te brengen. Ze smeet zelfs wat spullen van Sean op de vloer. Die zou hij natuurlijk wel weer oprapen als hij terug was, zo ziekelijk netjes was die man wel, maar in elk geval dwong ze hem daarmee om even zijn best te doen.

Daarna rende ze bijna naar haar pick-uptruck en toerde een halfuur rond met de raampjes open terwijl Aerosmith uit de luidsprekers knalde en ze overal onder haar voeten het vertrouwde gevoel van rommel en vuilnis voelde. Het enige wat ze nodig had gehad, hield ze zichzelf voor, was een beetje rust en ontspanning, en dat had ze nu gehad. Toegegeven, die gesprekken met Horatio Barnes waren natuurlijk afschuwelijk geweest, maar ook die had ze overleefd. Als het op wilskracht aankwam, had ze er weinig twijfel over wie de strijd zou winnen, al wist dat mannetje wel van volhouden, dat moest Michelle hem nageven. Maar toen ze haar aandacht op het volgende actieplan richtte, verdween Horatio Barnes als sneeuw voor de zon uit haar bewustzijn. Hoe kwam ze weer bij Sean? Zou die nare Joan er ook zijn? Stond Babbage Town eigenlijk wel op de kaart? Waarschijnlijk kon ze Sean maar beter even bellen om te laten weten dat ze kwam. Dat zou wel netjes zijn, maar zo keurig was Michelle meestal niet. Ze zou gewoon haar spullen pakken, erheen rijden en dan onverwacht voor de deur staan. Hoewel ze het zichzelf niet wilde toegeven, was ze er ook niet helemaal gerust op dat Sean als ze belde, haar niet zou zeggen dat ze thuis moest blijven.

Terug in de flat doorzocht ze zijn spullen en vond al snel wat ze zocht: een kopie van het dossier over Babbage Town, compleet met routebeschrijving. Sean had gezegd dat hij er met een vliegtuigje naartoe ging. Dat zou die vervelende Joan wel voor hem geregeld hebben. Michelle koos ervoor om met de auto te gaan. Ze schatte dat het normale automobilisten een uur of vier zou kosten, maar met haar illegale radardetector en de hele weg plankgas had ze er alle vertrouwen in dat het voor haar binnen drie uur te doen zou zijn. Ze liet zich niet weerhouden door het feit dat ze niet bij Joans bedrijf in dienst was. Het ging om de zaak zelf. En als er één ding was waar Michelle honderd procent zeker van was, dan was het wel dat Sean en zij als ze samen waren een vrijwel onverslaanbaar team vormden. Nog een boef de bak in laten draaien, dáár ging het om. Niet om haar, maar om al dat geteisem.

Ze pakte haar spullen en ging op weg. Ze stopte alleen even voor een grote beker sterke koffie en drie energierepen. De adrenaline stroomde als vuur door haar aderen. God, wat voelde het toch goed om te leven. En vrij te zijn.

Nadat Horatio Barnes vanaf Dulles Airport in Washington D.C. rechtstreeks naar het psychiatrisch ziekenhuis was gereden, kreeg hij daar te horen dat zijn belangrijkste cliënte ervandoor was gegaan.

‘Heeft ze ook gezegd waar ze heen ging?’ vroeg hij aan de hoofdverpleegster.

‘Nee, maar ze heeft me wel gevraagd om u te zeggen dat ze genezen was.’

‘O, werkelijk? Doet ze tegenwoordig aan zelfdiagnose?’

‘Dat zou ik niet weten, maar zal ik u eens vertellen wat ze wél heeft gedaan tijdens haar verblijf hier?’ De verpleegster bracht hem snel op de hoogte van wat er tussen Karl en Sandy was voorgevallen, en van het feit dat Karl was opgepakt wegens handel in gestolen geneesmiddelen en in een getuigenbeschermingsprogramma gezeten bleek te hebben.

‘En dat allemaal terwijl ik weg was? Verdomme, zo lang ben ik toch niet weggeweest!’

‘Die dame is kennelijk niet iemand die veel gras over dit soort dingen laat groeien. Ik heb gehoord dat ze die Karl een flink pak slaag heeft gegeven. Ik heb die man nooit gemogen, weet u?’

‘Wat is wijsheid achteraf toch een mooi iets,’ mopperde Horatio toen hij wegliep.

‘Ook goedenavond, dokter Harley-Davidson,’ mompelde de hoofdverpleegster.

Horatio ging in een stoel in een lege kamer zitten, en dacht eens diep na. In sommige opzichten was hij zelf ook een detective, en op basis van wat hij van Michelle wist, moest hij nu zien te voorspellen wat ze zou gaan doen. In dit geval was dat trouwens helemaal niet zo moeilijk. Ze zou ongetwijfeld naar Sean toe willen. Misschien was ze inmiddels al onderweg. Wettelijk gezien was er geen enkele manier waarop Horatio haar kon tegenhouden, maar hij besefte ook dat de vrouw niet genezen was. Zoiets als er in die bar was gebeurd, kon weer gebeuren, maar deze keer zouden haar problemen zich ook in een andere vorm kunnen manifesteren, een die nog gevaarlijker was dan de vorige keer.

Hij zat zich net af te vragen of hij Sean zou bellen om hem te waarschuwen over de recente gebeurtenissen toen de telefoon ging.

‘Als je het over de duivel hebt, dan trap je op zijn staart,’ zei Horatio. ‘Ik wilde je net bellen.’

Sean grinnikte. ‘Ik zou nu kunnen zeggen dat grote geesten vaak op dezelfde manier denken, maar omdat ik hier werkelijk tussen de grote geesten zit, zal ik dat maar laten. Ik ben nu onderweg naar een gesprek met het hoofd van Camp Peary, maar ik wilde je iets vragen.’

‘Camp Peary? Dat kamp van de cia ?’

‘Ja, precies. Maar ik wil je om een gunst vragen.’ En hij vertelde Horatio over Viggie. ‘Ik weet dat het vervelend is om je te vragen hierheen te komen omdat je het zo druk hebt met Michelle en je andere cliënten.’

‘Eigenlijk ben ik nu helemaal niet druk bezig,’ viel Horatio hem in de rede. ‘Heb ik je dat niet verteld? Ik heb vakantie. En mijn favoriete cliënte is zonder verlof afwezig.’ En hij bracht Sean op de hoogte van de recente gebeurtenissen in de inrichting en van het feit dat Michelle er daarna vandoor was gegaan.

‘Verdomme, die meid weet ook overal meteen rottigheid te vinden,’ zei Sean, maar er klonk een zekere trots in zijn stem.

‘En volgens mij is ze nu op weg naar jou.’

‘Naar mij? Waarom denk je dat? Ik heb haar wel iets over deze zaak verteld, maar niet waar het was.’

‘Heb je iets achtergelaten in de flat?’

‘O, verdomme,’ kreunde Sean. ‘Omdat ik op het moment geen kantoor heb, heb ik een kopie van het dossier thuis laten liggen.’

‘Mooi dat je je werk zo goed organiseert, maar dat wil zeggen dat ze waarschijnlijk morgenochtend voor je neus staat, en misschien al eerder.’

‘Joan wordt razend als ze daar achterkomt. Die twee kunnen echt niet met elkaar overweg.’

‘Wat vreemd zeg. Ik kom morgen naar je toe. Is er een hotel of pension in de buurt?’

‘Niet dat ik weet, maar ik kan waarschijnlijk wel een bed voor je regelen in Babbage Town. Ze zijn niet bepaald klein behuisd. Maar wat moet ik nou als Michelle komt opdagen?’

‘Gewoon jezelf zijn. Zij zal ook waarschijnlijk vrij gewoon doen. Nadat ze die Karl heeft laten oppakken, voelt ze zich ongetwijfeld helemaal geweldig.’

‘Heb je nog iets bereikt met haar?’

‘Ik ben naar Tennessee geweest en dat was een interessante reis. Ik vertel het je wel als ik in Babbage Town ben. En bedankt trouwens dat je me dit fascinerende geval hebt bezorgd. Ik heb in elk geval al een paar onvergetelijke mensen ontmoet, en die Viggie is zo te horen ook heel interessant.’

‘Horatio, alles hier is interessant. Misschien wel te interessant. En op het moment ook bepaald niet ongevaarlijk. Dus als je je nog bedenkt, dan zal ik je dat niet kwalijk nemen.’

‘Ik zal maar doen alsof ik dat niet heb gehoord.’

‘Is Michelle er al weer een beetje beter aan toe?’

‘Zoals ik net al zei, zal ze morgen volkomen normaal overkomen. En zoiets als toen in die bar zal zich misschien nooit meer voordoen.’

‘Maar het kan ook morgen al misgaan.’

‘Precies. We moeten haar helpen om dat deel van haar ziel goed uit te ruimen, Sean, zodat ze zich er geen zorgen meer over hoeft te maken dat die bom ooit nog afgaat.’

‘Ik zal je zo goed mogelijk helpen, Horatio.’

‘Mooi zo, want ik zal je hulp hard nodig hebben. Uit wat ik tot nu toe van die vrouw heb gezien, is er geen man ter wereld die haar in zijn eentje aankan.’

‘Dacht je soms dat ik dat niet allang wist?’