·36·

Toen Horatio Barnes de volgende ochtend bij de hoofdingang stond, liet Champ zich lang niet zo gemakkelijk vermurwen als toen het om Michelle ging.

‘Het is hier geen vakantiekamp!’ had hij tegen Sean gezegd toen die hem vroeg of Horatio Barnes een kamer in het landhuis kon krijgen.

‘Maar ik denk dat hij Viggie kan helpen.’

‘Dan doet hij dat maar op afstand, verdomme. Dit is een zwaar beveiligd researchinstituut voor uiterst vertrouwelijk onderzoek en ik weet niet eens wie deze vent is.’

‘Ik kan voor hem instaan, en Michelle mag hier van jou wél logeren,’ merkte Sean op. ‘Die ken je ook niet. Dus wat is het verschil nou?’

Champ leek zich helemaal niet op zijn gemak te voelen bij die opmerking, maar bleef bij zijn besluit. ‘Nee!’ zei hij en hij beende boos weg.

En dus moest Horatio genoegen nemen met een kamer met ontbijt in een pension in het piepkleine dorpje White Feather aan de oever van de York, een kilometer of acht ten zuiden van Babbage Town.

Gelukkig was Michelle nog niet wakker, en dus leende Sean een auto van Babbage Town en reed achter Horatio Barnes aan naar White Feather. Nadat Horatio een kamer had gehuurd, gingen de twee mannen in de eetkamer van het pension zitten om een kop koffie te drinken.

‘Fraaie omgeving,’ zei Horatio. ‘Jammer dat er zoveel mensen worden afgeslacht, anders zou ik in de verleiding komen om hier na mijn pensioen te gaan wonen.’

‘Nou, zorg dan ook maar dat je uit de buurt blijft van Wrightsburg, Virginia, dat is de moordhoofdstad van de Blue Range. En vertel me nou eens wat meer over je avonturen in Tennessee.’

Toen Horatio Barnes klaar was met zijn verhaal, zei Sean: ‘Een rozenhaag? Wat kan zo’n stomme rozenhaag nou met Michelles problemen te maken hebben?’

‘Ik weet niet of er een verband bestaat.’ Van achter zijn kop koffie nam Horatio Sean aandachtig op. ‘En hoe gaat het met die meid van ons?’

‘Zo te zien is ze goed in vorm. De blauwe plekken en schrammen zijn allemaal geheeld. Vrijwel onmiddellijk na haar aankomst was ze al volop in actie.’

‘Dat blijft misschien niet zo. Vertel me ook eens wat meer over die Viggie.’

Sean deed wat hem gevraagd was en Horatio leunde achterover. ‘Oké, dat klinkt niet al te eenvoudig.’

Sean glimlachte wat moeizaam. ‘Als het makkelijk was, zouden we jou niet nodig hebben.’

‘Hoe wil je dit aanpakken? Die Champ wil me het terrein niet op laten.’

‘Ik kan Viggie hierheen brengen. Alicia, dat is haar voogd, vindt dat wel goed. Daar ben ik zeker van. Ze geeft echt heel veel om Viggie.’

‘Mooi. Heb je tegen Michelle gezegd dat ik kwam?’

‘Nee, maar daar komt ze snel genoeg achter. Als ik haar uitleg dat het voor Viggies bestwil is, denk ik dat ze daar wel mee akkoord gaat. Die twee zijn heel snel bevriend geraakt.’

‘Dat zou in sommige opzichten veelzeggend kunnen zijn,’ zei Horatio met een peinzende blik in zijn ogen. ‘Als Michelle met Viggie meekomt, kan ik misschien twee vliegen in één klap slaan.’

‘Als jij denkt dat dat een goed idee is, dan doen we dat.’

Toen Sean weer terug was in Babbage Town zag hij dat Michelle in de eetzaal met Champ zat te praten. Viggie zat aan het andere eind van de tafel. Ze had een bordje met iets wat zo te zien doorweekte cornflakes waren voor zich op tafel staan en zat langzaam te kauwen. Toen Champ Sean opmerkte, stond hij op. ‘Ik hoop dat je me niet kwalijk neemt dat je vriend hier niet kon logeren.’

‘Welke vriend?’ vroeg Michelle snel.

‘Horatio Barnes,’ zei Sean zonder eromheen te draaien.

Toen Champ merkte hoe verbaasd Michelle daarop reageerde, leek hij te schrikken. ‘Als jullie me willen excuseren?’ stamelde hij en hij liep haastig weg.

Toen hij weg was, zei Michelle: ‘Wat spookt Barnes hier uit?’

‘Hij komt voor Viggie. We hebben iemand nodig die in staat is om tot haar door te dringen.’

‘Hebben ze hier dan geen psychologen? Moet je daar dan uitgerekend degene bij halen die me eerst heeft opgesloten en er toen vandoor is gegaan? Ik kan er gewoon niet over uit dat je dat gedaan hebt, Sean.’

Ze klonk zo gekwetst dat Sean letterlijk ineenkromp.

‘Hij heeft je niet opgesloten. Je hebt je uit eigen vrije wil laten opnemen. En hij heeft je ook niet laten zitten.’

‘Waar héb je het over? Hij was ineens verdwenen. Ik was erbij en jij niet.’

‘Hij is naar Tennessee geweest.’

Plotseling leek Michelles gezicht te bevriezen. Na een stilte die bijna een minuut lang aanhield, zei ze heel zachtjes, zodat Sean de indruk kreeg dat ze haar uiterste best moest doen om haar zelfbeheersing niet te verliezen: ‘Wat moest hij in Tennessee?’

‘Wat denk je?’

‘Ik stel het niet op prijs dat uitgerekend jij nu spelletjes met me begint te spelen.’

‘Oké, dan zal ik er geen doekjes om winden. Hij is naar Tennessee gegaan om de omgeving te bekijken waar je hebt gewoond toen je zes jaar oud was.’

‘Dat is toch niet te geloven!’

Terwijl ze steeds luider gingen praten, merkten ze geen van beiden op dat aan de andere tafels iedereen nu naar hen zat te kijken.

‘Volgens je broer ben je in dat jaar heel abrupt van persoonlijkheid veranderd.’

‘Ik was nog maar een kind!’

‘Kom op, Michelle. Wat is er gebeurd?’

‘Niets! Kun jij je nog herinneren wat je allemaal hebt meegemaakt toen je zes jaar oud was?’

Sean wilde net iets terug gaan zeggen toen het tot hem doordrong waar hij nu mee bezig was. Hij stond nu alles te verknoeien. Hij bemoeide zich met iets wat hij aan Horatio moest overlaten en stond Michelle in een zaal vol met vreemden op een ongelooflijk onhandige manier ingrijpende persoonlijke vragen te stellen. ‘Nee, dat weet ik niet,’ zei hij haastig. ‘Sorry.’ Zijn berouwvolle toon leek een sussende uitwerking op Michelle te hebben. Ze keken allebei op en zagen dat Viggie angstig naar hen zat te kijken. Michelle stond onmiddellijk op en liep naar het meisje toe, ging naast haar zitten en sloeg een arm om haar heen.

‘Het is in orde, Viggie. We hebben een beetje ruzie. Dat hebben we zo vaak.’ Ze keek op naar Sean en wierp hem een scherpe blik toe. ‘Zo is het toch?’

Sean knikte. ‘Voortdurend.’ Hij stond op en ging bij hen zitten.

Viggie had een overall van spijkerstof aan, en droeg de gebruikelijke staartjes in haar haar, zodat ze een stuk jonger leek dan ze was. Het viel Michelle op dat haar vingernagels volkomen afgekloven waren.

‘Ze moet naar school,’ zei Sean. ‘Verderop in de gang hebben ze een klasje voor kinderen van werknemers.’ En met zachtere stem voegde hij daaraan toe: ‘Ik heb geregeld dat er een bewaker bij haar komt zitten. We zijn weer terug voordat ze klaar zijn met de lessen.’

‘Terug waarvan?’

‘Dat zul je wel zien.’