·20·

Sandy zat rechtop in bed en zag er een heel stuk beter uit dan daarnet. De verpleegster liet hen alleen en Michelle trok een stoel naar het bed toe en pakte de hand van de oudere vrouw vast.

‘Wat is er met jou aan de hand?’ vroeg ze dringend.

Sandy glimlachte en wuifde achteloos met haar vrije hand, al voelde Michelle haar andere hand verstrakken. ‘O, schatje, dat overkomt me zo nu en dan nou eenmaal. Niets om je zorgen over te maken. Die ouwe kont van me slaat tegen de krib, en dan slaan alle stoppen door bij mij. Dan geven ze me een paar pilletjes en binnen de kortste keren ben ik weer helemaal de oude.’

‘Weet je zeker dat je je goed voelt?’

‘Ja, hoor. Ik hoop dat ik je niet de stuipen op het lijf heb gejaagd. Volgens mij zag ik je in de gang staan toen ze me wegreden.’

‘Het was heel angstaanjagend. Ik dacht dat je een epileptische aanval had gehad of zoiets.’

‘Nou, zoiets is het geloof ik ook wel. Dus nu weten we waarom het me maar niet wil lukken om een baan te houden. En toch zou ik volgens mij een enorm goede piloot zijn geweest, denk je ook niet?’ Ze deed alsof ze een microfoon vastpakte en voor haar mond hield. ‘Dames en heren, hier spreekt uw gezagvoerder. We staan op het punt om een landing in te zetten in de hel en degene die aan de stuurknuppel zit, ik dus, staat op het punt om van haar stokje te gaan! Dus houden jullie je nou allemaal maar goed vast, stelletje klootzakken, terwijl ik probeer deze kist veilig aan de grond te zetten.’ Ze lachte een beetje en liet Michelles hand los.

‘Ik vind het heel erg voor je, Sandy. Echt.’

‘Het hoort er nou eenmaal bij en ik heb er vrede mee.’

Michelle aarzelde. ‘Toen ze je weghaalden, ben ik even op je kamer gaan kijken. Ik weet niet waarom. Volgens mij was ik gewoon helemaal van de kaart. Ik hoorde dat er iemand anders aan kwam lopen en ben achter de deur gaan staan. En toen kwam Karl binnen.’

Toen ze dat hoorde, ging Sandy wat meer rechtop zitten. ‘Heeft hij je gezien?’

‘Nee, ik heb me verstopt. Maar ik heb hem verlinkt bij de hoofdzuster, al zal dat weinig uitmaken. Waarschijnlijk is hij nu al plannen aan het beramen om wraak te nemen.’

Sandy leunde achterover. ‘Wat zou hij nou op mijn kamer te zoeken hebben?’

Michelle haalde haar schouders op. ‘Waarschijnlijk wilde hij alleen maar weten wat er aan de hand was. Of misschien wilde hij even kijken of er misschien iets waardevols te vinden was, dat hij kon meenemen.’

Sandy snoof minachtend. ‘Nou, ik hoop voor hem dat hij zo diep graaft dat hij bij mijn bankkluis weet te komen, want daar zijn al mijn echte juwelen te vinden. Die neem ik namelijk nooit mee naar een inrichting, want dan kun je ernaar fluiten als je weggaat. Ze zeggen ijskoud dat je ze allemaal door het toilet hebt gespoeld toen je een hallucinatie had, of zoiets.’

‘Slim van je.’

Sandy probeerde nog wat meer rechtop te gaan zitten, en Michelle schoot haar snel te hulp. Ze tilde het laken op, zodat Sandy’s benen te zien waren, sloeg haar armen om Sandy’s middel en trok haar wat hoger tegen het kussen aan voordat ze het laken weer over Sandy’s benen sloeg.

‘Jij bent sterk,’ merkte de oudere vrouw op.

‘Dat moet je wel zijn in mijn werk. Maar zelf ben je ook flink gespierd.’

‘In mijn bovenlijf wel, ja. Maar mijn benen zijn net spaghetti.’ Sandy zuchtte. ‘Je had ze vroeger eens moeten zien. Ik had echt mooie benen.’

Michelle glimlachte. ‘Dat geloof ik graag.’ Sandy’s benen waren inderdaad helemaal verschrompeld. Dat was de reden waarom Michelle de lakens even had teruggeslagen. Ze had Sandy’s benen willen zien. Het was een idee dat bij haar was opgekomen op weg naar Sandy’s kamer, maar het bleek niet te kloppen. Of was er misschien iets anders aan de hand?

‘Jij ziet eruit alsof je veel te diep nadenkt.’

Michelle schrok op uit haar overpeinzing en zag dat de vrouw haar strak aankeek.

‘Er valt hier ook niet veel anders te doen, hè?’

Een uur later was Sandy weer op haar kamer terwijl Michelle een rondje liep door het gebouw. Ze hield daar alleen maar even mee op om mee te doen met de zoveelste groepstherapie waar dat vervelende onderkruipertje van een Horatio Barnes haar voor had ingeschreven.

‘Wanneer wordt dokter Harley-Davidson weer terugverwacht?’ vroeg Michelle aan een van de verpleegsters.

‘Wie?’

‘Horatio Barnes!’

‘O, dat heeft hij niet gezegd, maar zijn invaller is heel goed, hoor.’

‘Heeft hij even mazzel.’

Na de groepstherapie sloeg Michelle een hoek om en liep bijna tegen Karl aan, die van de andere kant kwam.

Ze wilde net doorlopen toen hij zei: ‘Hoe gaat het met je vriendinnetje?’

Ze wist dat ze niet moest happen, maar iets in haar wilde dit gewoon niet over haar kant laten gaan. Ze draaide zich om en zei opgewekt: ‘Het gaat heel goed met haar. Heb je iets in haar kamer gevonden wat de moeite van het stelen waard was?’

‘Dus jij bent degene die me heeft verlinkt bij de hoofdzuster?’

‘Heb je al die tijd nodig gehad om daarachter te komen? Wat een loser.’

Hij grijnsde. ‘Verlies jij de werkelijkheid niet een beetje uit het oog? Ik werk hier. Ik kan hier weggaan wanneer ik maar wil. Jij bent een psychiatrisch geval dat hier opgesloten zit.’

‘Inderdaad, ik ben een psychiatrisch geval, ik ben een hartstikke gestoord psychiatrisch geval dat jou je nek kan breken waar en wanneer ik maar wil, zonder dat jij daar ook maar iets tegen kunt beginnen.’

‘Ja, hoor,’ zei hij met een minachtende grijns. ‘Luister eens, meisje, ik ben opgegroeid in de hardste achterbuurt van Trenton. Jij weet helemaal niet wat het woord “hard” betekent... godsamme!’

Een centimeter of twee boven zijn hoofd had ze een gat in de bakstenen muur geschopt. Terwijl ze langzaam haar been terugtrok, keek ze hoe hij daar met zijn handen over zijn hoofd geslagen angstig en in elkaar gedoken voor haar stond.

‘Waarom blijf je voortaan niet gewoon bij Sandy en mij uit de buurt? Want als je me nog eens zo’n rotgeintje probeert te flikken, schop ik ergens anders een gat in.’

Ze draaide zich om en wilde weglopen, maar keek toen nog even naar het gat in de muur. ‘Dat kun je maar beter opruimen, Karl. Vanwege de hygiëne en zo.’

‘Ik krijg je nog wel. Ik geef je aan omdat je me hebt aangevallen.’

‘Je doet maar. Dan kom ik met een petitie die is ondertekend door alle vrouwen die je hier hebt begluurd. Ik weet zeker dat ze het allemaal heel fijn zouden vinden als jij de bak in draait.’

‘Wie gelooft die mensen nou? Ze zijn gek.’

‘Dat zou je tegenvallen, Karl. Het zijn er vast een heleboel, en dat maakt hun beschuldigingen een stuk geloofwaardiger. Voordat ik hier kwam, heb ik bij de Secret Service gezeten. Ik heb zelfs de president nog bewaakt. En ik heb zo’n gevoel dat jouw verleden misschien niet helemaal brandschoon zal blijken als iemand eens een keer echt de moeite neemt om er goed naar te kijken. Neem maar van mij aan, dat ik weet hoe ik jou moet aanpakken, stomme rukker die je bent.’

Karl vloekte luid, draaide zich boos om en beende weg.

Terwijl Michelle terugliep naar haar kamer, wist ze dat er maar één manier was om met Karl af te rekenen. Ze moest erachter zien te komen wat de man in zijn schild voerde. En ze was van plan om al haar energie daar van nu af aan op te richten. Ze had al zo’n idee waarmee ze het best kon beginnen.