·42·

‘Ik vind dat je me toch minstens rugdekking moet laten geven, Sean,’ zei sheriff Hayes. De twee mannen zaten in Hayes’ auto en waren op weg naar Williamsburg.

‘Dat lukt toch niet, want Whitfield en die gorilla van hem weten hoe je eruitziet.’

‘Een van mijn deputy’s dan. Ik heb er twee en ik kan er best een missen. Ze kunnen hier binnen de kortste keren zijn. Ik ben het met Michelle eens: Whitfield is er de man niet naar om jou met zijn vrouw te laten rommelen.’

‘Hij lijkt er anders geen moeite mee te hebben dat zijn vrouw in zijn eigen achtertuin allerlei bars afloopt en daar met mannen zit te flirten. Die meid was daar beslist niet voor het eerst.’

‘Maar hij weet wie je bent. Als hij jou om haar heen ziet draaien, denkt hij misschien dat je probeert haar te bespioneren.’

‘Maar hij weet niet dat ik weet dat zij zijn vrouw is. Als hij komt opdagen, of een van zijn zware jongens, doe ik verbaasd en ga ik gewoon weg.’

‘Denk je nou echt dat zo iemand als Whitfield daar intrapt?’

‘Waarschijnlijk niet, maar ik denk niet dat er iemand komt opdagen en wel om de eenvoudige reden dat het hem niet kan schelen.’

‘Hoe kan dat nou? Het is zijn vrouw. En ze is hartstikke knap.’

‘Merkle, het zal je misschien verbazen, maar er zijn mannen die niet om hun vrouw geven. Waarom zou die vrouw anders in haar eentje de bars afstruinen?’

‘Het bevalt me nog steeds niet. En ik snap ook nog steeds niet wat je ermee denkt op te schieten door met haar te gaan praten.’

‘Als jij over betere aanwijzingen beschikt, moet je me dat vooral zeggen. Christus, ik heb geen idee of ze daar vanavond zelfs maar zal zijn. Dit zou net zo goed een volslagen tijdverspilling kunnen blijken.’

‘Maar als ze daar is, wat kan ze ons dan vertellen?’

‘Waarschijnlijk is zij een van de weinige mensen die wij te spreken kunnen krijgen die ooit in Camp Peary heeft rondgekeken.’

‘We weten niet of ze er ooit geweest is. Misschien is ze daar helemaal niet toe bevoegd.’

‘Dat is waar, maar als ze Whitfields vrouw is, woont ze waarschijnlijk toch met hem onder één dak. En in dat geval kan ze ons misschien toch wel iets vertellen waar we wat aan hebben. En wie weet, misschien heeft ze in het verleden zelf ook ooit voor de cia gewerkt. Misschien hebben ze elkaar daar wel ontmoet.’

‘Maar zelfs als dat mens iets weet, waarom zou ze jou dat dan aan je neus hangen?’

‘Ik weet echt wel hoe ik informatie uit mensen los moet krijgen zonder dat ze in de gaten hebben dat ze mij ook maar iets vertellen. Daar heb ik heel wat ervaring mee.’

‘Maar je hebt zelf gezegd dat ze je al een keer heeft afgepoeierd.’

‘Dat was de eerste keer.’

‘Dus jij denkt werkelijk dat Whitfield iets met de dood van Monk en Len te maken heeft?’

‘Monk is om het leven gekomen op een terrein van de cia , waarover Whitfield het bevel voerde. Laat dat even tot je doordringen, Merkle. Die man heeft er zeer nadrukkelijk zijn best voor gedaan om ons van die zaak te halen. En vanaf datzelfde terrein heeft iemand een paar keer op me geschoten. En dan zijn er die vliegtuigen zonder boordlichten die daar in het holst van de nacht landen.’

‘Wat?’ zei Hayes verbaasd.

‘Vanaf de plek waar jij woont, zul je die wel niet te zien krijgen, maar ze komen recht over Babbage Town aanvliegen. En het zijn grote vliegtuigen ook: straalvliegtuigen die geschikt zijn voor intercontinentale vluchten. En dan zijn er ook nog al die geheime fondsen die het Congres heeft toegewezen om daar iets neer te zetten wat werd omschreven als “een nieuw slaapgebouw voor agenten in opleiding”, terwijl ze daar al een heleboel huizen hebben staan.’

‘Waarom zeg je dat het zo “werd omschreven”?’

‘Een gebouw kan een heleboel functies hebben. Het kan ook gebruikt worden als verhoorcentrum of gevangenis. Of zelfs als martelkamer.’

Hayes reed bijna van de weg af. ‘Ben je nou helemaal gek geworden? Dat is volkomen illegaal in dit land.’

‘Inderdaad, maar je kunt daar maar beter niet naïef over zijn, Merkle. Misschien heeft Monk daar in Camp Peary wel iets gezien wat hij niet had mogen zien, zoals gevangenen die bij niemand bekend zijn, met elektroden aan hun lijf om ze eens een paar stevige stroomstoten toe te dienen. Wat zou een beter motief kunnen zijn om iemand uit de weg te laten ruimen?’

‘Dat kan ik niet geloven. En Len Rivest dan?’

‘Monk heeft Len er iets over verteld, of anders had hij een vermoeden, of is hij er op de een of andere manier achter gekomen. Whitfield heeft dat ontdekt en dat was het einde van Len Rivest.’

‘Maar als hij iets wist, waarom is hij dan niet gewoon naar de politie gegaan? Godallemachtig, hij had vroeger zelf voor de fbi gewerkt.’

‘Misschien durfde hij het niet op te nemen tegen Ian Whitfield en de cia . Of misschien zijn er wel mensen die nog hoger in de hiërarchie zitten dan Whitfield en die precies weten wat zich in Camp Peary allemaal afspeelt. Wie weet heeft hij het wél aan iemand verteld en is dat de verkeerde gebleken.’

‘Nu heb je het over een heel grote samenzwering.’

‘Nou en? Zulke samenzweringen zijn er bij de vleet. Naarmate de inzet hoger wordt, wordt de samenzwering over het algemeen groter. En trouwens, in Washington heet zoiets geen samenzwering maar beleid.’

‘Dit wordt me allemaal veel te gevaarlijk, Sean,’ zei Hayes nerveus. ‘Dat durf ik gerust te zeggen. Ik ben niet meer dan een dorpsveldwachter die over een paar jaar met pensioen hoopt te gaan.’

‘Merkle, je hoeft me alleen maar af te zetten en je kunt wegrijden zonder om te kijken. Als je ons samenwerkingsverband wilt beëindigen, zal ik je dat niet kwalijk nemen, maar ik ga dit wel tot op de bodem uitzoeken.’

Hayes leek daar even over na te denken. ‘Ach wat,’ zei hij na een tijdje. ‘Als ik dan toch ten onder moet gaan, waarom dan niet om iets belangrijks? Maar ik vind nog steeds dat iemand je vanavond zou moeten volgen.’

Als een van hen beiden even had omgekeken, zou het hun zijn opgevallen dat ze die avond al door iemand gevolgd werden.

Horatio Barnes bracht zijn motor tot stilstand naast Michelles suv . Ze had een afslag naar de rivier genomen en haar auto niet ver van het water onder een paar bomen neergezet. Horatio liep over een paadje naar het water, en zag haar op een omgevallen boomstam zitten die gedeeltelijk over de rivier hing, op ongeveer dertig centimeter boven het water. Toen hij op het andere deel van de boom ging zitten, het deel dat nog steeds op de oever lag, liet ze op geen enkele manier blijken dat ze zijn aanwezigheid had opgemerkt.

‘Mooie avond,’ zei hij terwijl hij een kiezelsteen in de snelstromende rivier smeet, die nu allerlei puin van een recente storm met zich meevoerde naar de Chesapeake Bay.

Een paar minuten lang zei ze niets en zat ze zo aandachtig naar het water te staren dat Horatio bang werd dat ze erin zou springen.

‘Ik heb mijn auto één keer schoongemaakt. Dat deed ik voor Sean.’

‘Waarom?’

‘Omdat ik hem graag mocht en hij een zware tijd achter de rug had.’

‘Was het moeilijk om je auto schoon te maken?’

‘Veel moeilijker dan het had moeten zijn. Alles wat erin lag leek wel duizend kilo te wegen. En toch is het maar een auto. Of niet soms? Ze draaide zich op haar zitvlak rond totdat ze hem kon aankijken. ‘Het is alleen maar een auto,’ zei ze weer.

‘En een suv , een slaapkamer, een lifestyle. Ik kan me voorstellen dat het je erg zwaar viel.’

‘Het lukte me niet om hem schoon te houden. Ik heb het geprobeerd. Nou, ik heb het niet echt geprobeerd. Ik kon het gewoon niet opbrengen. Binnen een dag had ik alles weer teruggelegd.’

‘Volgens Sean is je skiff brandschoon. Je zou van de romp kunnen eten, zegt hij.’

Ze glimlachte. ‘Echt iets voor hem om dat te zeggen,’ zei ze. ‘Hoewel hij zelf ook zo zijn eigenaardigheden heeft, hoor. Heb je ooit weleens iemand gezien die zo keurig netjes is? Ik bedoel, hou eens op.’

‘Een milde obsessief-compulsieve stoornis. Die diagnose heb ik al een hele tijd geleden gesteld. Maar in zijn dagelijks leven heeft hij er geen last van. Nog niet in elk geval.’

Ze brak een tak van de omgevallen boom en gooide die in het water en terwijl ze keek hoe die wegdreef, zei ze: ‘Ik weet niet waarom ik zo veranderd ben, Horatio. Dat weet ik echt niet. Eerlijk gezegd kan ik het me niet eens herinneren, maar als er zoveel mensen zijn die beweren dat ik sterk veranderd ben, dan moet ik dat maar accepteren, denk ik.’

‘Het is goed om dat toe te geven, Michelle. Dat is een heel positieve stap. Maar toen ik het over die rozenhaag had, reageerde je daar heel sterk op. Waarom?’

Toen hij dat woord uitsprak, zag hij haar gewoon huiveren, en daarna zat ze opnieuw een paar minuten zwijgend voor zich uit te kijken. Terwijl ze met een strak gezicht naar de boomstam tuurde waar ze op zat, hield Horatio zijn ogen op haar gericht. Hij zei niets, uit angst dat hij de eerste werkelijke doorbraak zou bederven die hij met haar had beleefd, en zijn geduld werd ruimschoots beloond.

‘Kun je bang zijn voor iets zonder zelfs maar te weten wat het is?’

‘Ja. Het kan zo diep weggestopt zijn dat de angst het enige is wat je opmerkt, zonder te weten wat de bron van die angst is. Het wegdrukken in het onderbewuste van gebeurtenissen uit het verleden die destijds te ingrijpend zijn geweest om te kunnen verwerken, is een van de veiligheidskleppen die de geest gebruikt om zich te beschermen tegen nog grotere schade. We staan onszelf gewoon niet toe om het te zien.’

‘En dat kan zomaar.’

‘Ja, dat kan zomaar. Maar het is net zoiets als proberen te voorkomen dat een kelder telkens weer onderloopt door hier en daar een scheur dicht te plamuren. Na verloop van tijd wordt de schade zo groot dat de hele fundering aangetast raakt, omdat het water in allerlei onverwachte plekken doordringt, plekken waaraan van buitenaf niets te zien valt totdat de schade al is aangericht.’

‘Dus ik ben een rottend huis?’

‘En ik ben de beste reparateur die je ooit bent tegengekomen.’

‘Maar als ik me niet eens kan herinneren waarom ik zo bang ben, hoe kun jij me dan helpen?’

‘Daar is een beproefde methode voor: hypnose.’

Michelle schudde haar hoofd. ‘Ik geloof niet in dat soort flauwekul. Niemand kan mij onder hypnose brengen.’

‘Meestal zijn mensen die heel zeker weten dat dat bij hen niet gaat lukken het makkelijkst onder hypnose te krijgen.’

‘Maar dan moet je wel gehypnotiseerd wíllen worden.’

‘Dat wel, ja. Maar je wilt toch beter worden?’

‘Ik zou hier niet met jou over dit soort dingen zitten praten als ik niet beter wilde worden. Ik heb het hier nog nooit met iemand over gehad, nog nooit!’

‘Dat zal ik dan maar als een compliment beschouwen. Wil je je door mij laten hypnotiseren?’

‘Ik hou er niet van de greep op mezelf te verliezen, Horatio. Wat als ik iets vertel wat ik niet aankan? Wat als het zo ernstig is?’

‘Daarom heb ik al die opleidingen gevolgd en al die diploma’s aan de muur hangen. Ik ben een professional. Laat me gewoon mijn werk doen, dat is het enige wat ik van je vraag.’

‘Dat is best veel gevraagd.’ En na een korte stilte voegde ze daaraan toe: ‘Misschien wel te veel.’

‘Wil je er tenminste over nadenken?’

Ze stond op, liep behendig over de boomstam en sprong naast hem op de grond. Terwijl ze wegliep, riep ze over haar schouder: ‘Ja!’

Horatio keek haar geërgerd na. ‘Waar ga je heen?’

‘Ik moet op Viggie passen.’