·33·

De dame draaide het parkeerterrein op van een bar op een paar straten afstand van het universiteitsterrein van Williamsburg. Te oordelen naar het aantal auto’s dat er stond was de bar uiterst populair. Toen ze naar binnen liep, overlegden Hayes en Sean even en besloten dat Sean naar binnen zou gaan en dat de geüniformeerde Hayes in zijn politiewagen zou blijven zitten.

Toen Sean uitstapte, hield Hayes waarschuwend zijn hand op. ‘Hoor eens, ik wil wel gezegd hebben dat het echt een heel slecht idee zou zijn om je zelfs maar in de buurt van die vrouw te wagen als ze met Whitfield getrouwd blijkt te zijn.’

‘Ik heb het gehoord, maar daar staat wel tegenover dat als Monks dood wél iets met Camp Peary en Ian Whitfield te maken heeft, die dame ons weleens een hoop moeite zou kunnen besparen. En daar komt bij dat ik er dan misschien ook achter kom wie me wilde vermoorden.’

‘En dat wil je allemaal in één avond te weten zien te komen?’

‘Nee, ik doe alleen maar wat voorbereidend werk.’

Het publiek in de bar bestond uit een interessante mengeling van studenten en mensen die moesten werken voor hun geld, en hoewel er niemand danste, stroomde er luide muziek uit een aantal verborgen luidsprekers. Her en der verspreid door de grote ruimte stonden grote groepen mensen. Achter de ouderwetse bar, die rechtstreeks van de filmset van Cheers afkomstig leek, stonden twee jongemannen en een oudere heer zo snel als hun handen en hersenen dat maar toelieten, glazen vol te schenken. Het hoger onderwijs stond erom bekend dat het uiterst dorstverwekkend was, dacht Sean terwijl hij zoekend de grote ruimte rondkeek.

Daar stond ze, aan een hoog tafeltje achterin, niet ver van de biljarttafels. Ze had al een drankje weten te bemachtigen en was op dat moment op behendige wijze de toenaderingspogingen aan het afweren van iemand die eruitzag als een lid van het American-footballteam van het College of Williamsburg. Een aanvaller, te oordelen naar zijn forse gedaante. Sean kon de jongen geen ongelijk geven. De vrouw had een kort rokje aan dat haar lange benen goed deed uitkomen en het blonde haar dat over haar schouders viel, omkranste niet alleen een diep decolleté maar ook een paar levendige blauwe ogen, waarin verborgen diepten leken schuil te gaan.

Sean voelde een vertrouwde gewaarwording in zijn ruggengraat. Verdorie, als hij nog student was geweest en wat gedronken had, zou hij zelf hemel en aarde bewogen hebben om die vrouw te kunnen versieren. Nog afgezien van alle andere overwegingen zou hij daar zijn hele studietijd lang over kunnen blijven opscheppen.

De man schreef iets op een servetje en gaf het aan haar. Ze keek ernaar – het zou ongetwijfeld een telefoonnummer zijn, of een beschrijving van wat hij allemaal met haar zou willen doen – schudde van nee en gebaarde dat hij moest opdonderen. Toen de reusachtige gedaante eindelijk afdroop, maakte Sean gebruik van de opening die hem dat bood en hij ging naast haar zitten. Het was hem niet helemaal duidelijk of het nou kwam omdat hij duidelijk meerderjarig was of omdat het afweren van de voorhoedespeler haar een hoop energie had gekost, maar ze lachte hem vriendelijk toe.

‘Jou heb ik hier nog nooit gezien,’ zei ze.

‘Dat komt omdat ik hier nooit eerder ben geweest.’ Hij zwaaide even naar een langslopende serveerster. ‘Geef mij maar wat deze dame hier drinkt.’

Ze hield haar glas omhoog. ‘Drink jij mojito’s?’

‘Nu wel.’ Hij keek snel even naar haar trouwring.

Dat moest ze opgemerkt hebben, want de uitdrukking op haar gezicht werd harder en ze zei: ‘Volgens mij is het voor een getrouwde vrouw niet verboden om in haar eentje uit te gaan.’

‘Helemaal niet. Sorry. Ik ben Sean Carter.’

‘Valerie Messaline.’

Als ze getrouwd was met die ouwe Whitfield, dan had ze in elk geval niet de naam van haar man aangenomen. Het viel Sean op dat Valerie van dichtbij en in het felle licht van de lamp boven haar eigenlijk meer halverwege de veertig dan midden-dertig leek.

Ze gaven elkaar een hand. Haar handdruk was stevig en getuigde van zelfvertrouwen. Het deed hem denken aan de handdruk van een andere vrouw: Michelle.

Hij keek snel even om zich heen om te zien of een van Whitfields mannen zijn vrouw misschien voor hem in de gaten hield.

‘En wat brengt jou naar dat kleine dorpje van ons?’

‘Zaken,’ zei Sean. ‘Dus jij woont hier?’

‘Nee, maar mijn man heeft niet ver hiervandaan een kantoor. Ik was eigenlijk van plan vanavond met hem te gaan stappen.’ Ze keek in haar glas. ‘Maar het is anders gelopen.’

Dat verklaarde de korte scène voor de flat.

Valerie liet haar rechtervoet zachtjes wat op en neer gaan, zodat haar schoen nu aan haar rood gelakte teennagels bungelde.

‘Hoor ik nu te vragen wat er mis is met die man van je omdat hij kennelijk niet snapt wat een mazzel hij heeft, of zou dat ongepast zijn?’

Ze lachte. ‘De vraag niet, maar mijn antwoord misschien wel.’

Seans drankje werd gebracht en terwijl ze allebei aan hun glas nipten, keken ze de bar rond en lieten het gesprek even rusten. Sean probeerde te zien of er iemand was die meer dan toevallige aandacht aan hem besteedde, en hij had het gevoel dat Valerie misschien wel hetzelfde deed. Of anders probeerde ze te besluiten waar ze heen wilde met dit gesprek.

‘En wat doe jij voor de kost, Sean?’

Hij koos zijn woorden zorgvuldig. ‘Ik ben probleemoplosser.’

‘O prima, kan ik je inhuren?’ zei ze bij wijze van grapje.

‘Ik ben niet goedkoop.’

‘Je zou niet bij me mogen zitten als ik dacht dat je goedkoop was.’

‘En wat doe jij?’

‘Niet veel meer.’

‘Kinderen?’

‘Nee, dat is niet gelukt.’

‘Mij ook niet.’

Ze keek snel even naar zijn hand. ‘Je bent niet getrouwd?’

‘Ik ben gescheiden, tien jaar geleden inmiddels, en er nooit opnieuw aan begonnen.’

‘En waarom is je vrouw van je gescheiden?’

‘Het schijnt dat ik heel erg snurk.’

‘Daar is anders een heel goede remedie voor.’

‘O ja? Wat dan?’

‘Je helemaal suf neuken.’

Hij glimlachte. ‘Tjonge, moet ik nu gaan blozen of zo?’

‘Het is maar een opmerking, en die is niet per se voor jou bestemd, al ben je wel een heel aantrekkelijke man. Maar het lijkt me dat je dat advies niet werkelijk nodig hebt. Toch?’

De toon waarop ze dat zei, was bot en agressief. De vrouw was duidelijk niet meer met hem aan het flirten. Er was iets anders aan de hand.

Hij keek snel even op zijn horloge. Michelle kon nu elk ogenblik hier zijn, samen met Horatio.

‘Sorry dat ik je zit te vervelen,’ zei ze geërgerd.

Hij keek op en zag dat ze hem verontwaardigd zat aan te kijken.

‘Ik heb een afspraak.’

‘Nou, ga dan maar zou ik zeggen. Dan kan ik mijn drankje voor de verandering eens rustig alleen opdrinken.’

‘Valerie, ik zag dat die andere man je probeerde te versieren. Zo ben ik niet.’

‘Beroemde laatste woorden.’

Hij stak zijn hand in zijn zak, haalde er een stukje papier uit, schreef er iets op en gaf het aan haar. ‘Ik moet gaan nu, maar hier is mijn telefoonnummer.’

‘Waarom zou ik dat willen hebben?’

‘Laten we het er maar op houden dat we nieuwe vrienden zijn en informatie willen uitwisselen.’ Hij keek haar vol verwachting aan. ‘Je hoeft me jouw nummer niet te geven als je daar geen zin in hebt.’

‘Prima, want volgens mij heb ik daar geen zin in.’

Hij dronk zijn glas leeg en stond op. ‘Aangenaam kennis met je te maken, Valerie.’

Ze gaf geen antwoord, maar toen hij wegliep, voelde hij haar ogen bij elke stap die hij zette in zijn rug branden. Toen hij weer in de surveillancewagen zat, vertelde hij Hayes wat er was gebeurd.

‘Wil jij soms dood of zo!’ riep de sheriff uit. ‘Die Whitfield leek je al bijna te willen vermoorden omdat je het waagde hem één enkele vraag te stellen over Camp Peary. Kun je je voorstellen wat hij doet als hij merkt dat je met zijn vrouw aan het rotzooien bent?’

‘Ik heb gewoon iets met haar gedronken. En erg veel sjoege gaf ze trouwens niet. Eerst was ze heel vriendelijk, maar toen gebeurde er iets en plotseling sloeg ze om als een blad aan een boom.’

‘Misschien is ze er wel aan gewend dat mensen haar aanspreken om meer over haar man te weten te komen. Net zoals jij!’

Zwijgend reden ze terug naar Babbage Town. Toen Sean uitstapte, zei hij: ‘Er komen een paar medewerkers van me hierheen. Zou je met hen op dezelfde manier willen samenwerken als met mij?’

‘Als partners bedoel je?’

Sean knikte.

‘Ik weet het niet. Zijn ze goed?’

‘Net zo goed als ik. Misschien zelfs wel beter.’

‘Nou, dan kan ik dat misschien maar beter doen, want jij wordt waarschijnlijk binnen de kortste keren door een jaloerse echtgenoot naar de andere wereld geholpen.’

Terwijl Hayes door de poort het terrein van Babbage Town af reed, zag Sean een paar naderende koplampen. Toen de pick-uptruck dichterbij kwam, haalde hij eens diep adem.

Michelle Maxwell was aangekomen.

Sean deed alsof hij verbaasd was toen hij Michelle zag, maar hij vroeg niet om een uitgebreide verklaring en in plaats daarvan richtte hij zijn aandacht erop om haar Babbage Town binnen te loodsen. Dat leidde tot een verhit gesprek met de beveiligingsmensen bij de hoofdingang en uiteindelijk bleek het zelfs nodig om Champ Pollion te bellen en moest de man zelf met een golfkarretje naar hen toe komen rijden voordat Michelle Babbage Town werd binnengelaten.

Toen Champ Michelle te zien kreeg, kwam Sean tot de conclusie dat de man toch geen homo was. De slungelige maar briljante wetenschapper veranderde op slag in een om aandacht bedelende puppy.

‘Ja, natuurlijk kun je hier blijven,’ zei Champ licht stotterend, en hij struikelde bijna over zijn eigen voeten toen hij Michelle een hand gaf.

‘Ik breng je wel op de hoogte van de ontwikkelingen, Michelle,’ zei Sean snel. ‘En misschien kunnen we intussen even iets eten in de eetzaal.’

‘Goed hoor,’ zei Michelle zonder haar ogen van Champ af te wenden. ‘Heb je soms zin om mee te gaan?’ vroeg ze.

Champ leek te verbleken bij de gedachte. ‘Ikke? Eh, nee, dankjewel. Ik, eh, ik moet nog wat werken.’

‘Dankjewel, Champ,’ zei Michelle en ze liep terug naar haar pick-uptruck. ‘Kom mee, Sean, dan geef ik je een lift naar onze slaapplaats, waar dat ook mag zijn.’ Toen Sean even achterom keek zag hij dat Champ haar vol verlangen stond na te kijken.

Ja, dat had je gedroomd, makker.

Sean wees Michelle de weg naar het hoofdgebouw en vertelde haar waarom hij had besloten bij Alicia Chadwick thuis te gaan slapen. ‘We halen iets te eten in het landhuis en dan rijden we erheen. Ze zullen inmiddels toch wel slapen.’

De eetzaal was op dat uur van de nacht bijna verlaten, maar het was nou eenmaal beleid om 24 uur per etmaal open te blijven en dus stonden er binnen een kwartier een warme maaltijd en een mok koffie voor hen op tafel.

Sean bracht Michelle op de hoogte van alles wat hij tot nu toe te weten was gekomen, inclusief de dood van Rivest, de afwezigheid van de handdoeken en de gootsteenontstopper, en zijn theorie over de manier waarop de man was vermoord. Hij vertelde haar ook over zijn gesprek met Valerie Messaline. Op haar beurt vertelde Michelle hem wat ze te horen had gekregen van haar vriendin bij het National Intelligence Center.

‘Slim van je, Michelle. De afgelopen nacht heb ik om een uur of twee een groot vliegtuig horen landen, en ik vroeg me al af waarom ik geen boordlichten zag.’

‘Misschien was het wel een lading krijgsgevangenen, gedetineerden of hoe je die mensen ook wilt noemen. Volgens mijn contact bij het nic is die Ian Whitfield trouwens niet iemand die je tegen je in het harnas moet jagen.’

‘Die indruk had ik ook al.’

‘Dus je werkt samen met sheriff Hayes?’

Sean roerde wat suiker door zijn koffie. ‘Informeel. Het leek me een goede manier om ervoor te zorgen dat we op de hoogte blijven, ook als we om de een of andere reden van de zaak worden gehaald.’

‘En daar had die lieve Joan geen bezwaar tegen?’

‘Die lieve Joan heeft daar helemaal geen weet van, want ik neem niet op als ze belt.’

‘Ik wist wel dat ik goede redenen had om van je te houden.’

‘Pas nou maar op wat je zegt. Vroeg of laat zal ik haar toch een keer op de hoogte moeten brengen.’

‘En die Hayes? Deugt die?’

‘Hij is niet zo dom als sommige mensen denken. Zijn intuïtie is prima, maar hij laat zich snel bang maken. Hij denkt dat ik uit de buurt van Whitfields vrouw moet blijven.’

‘Nou, dat denk ik ook.’

‘Als Monk door iemand van Camp Peary is vermoord, dan is zij misschien de enige via wie we daar meer over te weten kunnen komen. We hoeven er echt niet op te rekenen dat Camp Peary er een persverklaring over uitgeeft, of een rondleiding voor ons organiseert.’

‘Als ik hoor hoe die vent volgens jou zijn vrouw vandaag heeft afgepoeierd, krijg ik niet de indruk dat hij haar elke dag op de hoogte stelt van de nieuwste ontwikkelingen.’

‘Maar misschien is ze toch wel iets te weten gekomen. Die vrouw is niet achterlijk en op dit moment is ze ook helemaal niet blij met haar man. Ik kreeg zelfs de indruk dat ze tot op zekere hoogte weleens een tragische figuur zou kunnen zijn.’

‘Goed, laten we er voorlopig even van uitgaan dat Whitfield Monk heeft laten vermoorden. Maar waarom dan?’

‘Vanwege iets wat hij gezien heeft? Misschien heeft hij iemand uit een vliegtuig zien komen dat hier officieel helemaal nooit geland is? Er is daar iets raars en angstaanjagends aan de hand. Ik bedoel: iemand heeft me beschoten. En je kunt veel zeggen van de cia , maar over het algemeen schieten die lui toch geen Amerikaanse burgers dood als ze daar geen goede reden toe hebben.’

‘Misschien heeft die Monk gezien dat iemand werd gemarteld of misschien zelfs vermoord,’ zei Michelle peinzend. ‘Dat zou reden genoeg zijn om hem zelf ook te vermoorden.’

‘Iedereen lijkt ervan uit te gaan dat Turing over het hek is geklommen en daarna ter plekke is gestorven. Maar wat als hij eerst een heel eind verder het terrein op is gegaan? Wat als hij bijvoorbeeld al op de terugweg was en probeerde Camp Peary weer uit te komen toen hij werd vermoord?’

‘Maar je zei net dat alles erop wees dat het zelfmoord was.’

‘Kom op, de cia is toch zeker wel in staat om moord op zelfmoord te laten lijken?’

‘Sean, waarom zou Monk Turing eigenlijk op het terrein van Camp Peary willen rondsluipen?’

‘Volgens Whitfield, en nu kennelijk ook volgens de fbi , om zichzelf van het leven te beroven en daarmee de fbi en de cia een slechte indruk te laten maken en een heleboel media-aandacht te krijgen.’

‘Daar geloof ik niets van. En jij ook niet, volgens mij.’

‘Oké, maar misschien heeft hij die vliegtuigen zien landen en opstijgen en omdat hij nou eenmaal een nieuwsgierig genie was, besloot hij eens te gaan kijken wat er aan de hand was?’

‘Als hij zo’n genie was, zou hij dan niet door hebben gehad dat dat bijna gelijkstond aan zelfmoord?’ zei ze sceptisch. ‘Je moet toch wel een betere reden hebben dan nieuwsgierigheid naar een vliegtuig om het op te nemen tegen paranoïde kerels met machinepistolen.’

‘Dus misschien had hij afgezien van die vliegtuigen of wat hij verder misschien nog aan merkwaardigs had gezien, wel een ándere reden om daarheen te gaan. Misschien was hij hier in Babbage Town wel aan het spioneren en verkocht hij wat hij hier te weten was gekomen aan de hoogste bieder. Rivest dacht dat hier spionnen rondliepen, en Turing is per slot van rekening het land uit geweest.’

‘Dat verklaart nog niet hoe hij op een terrein van de cia om het leven is gekomen. En misschien was Turing niet dit terrein hier aan het bespioneren.’

‘Hoe bedoel je?’ vroeg Sean langzaam.

‘Wat ik bedoel is, wat doen ze hier nou eigenlijk? Ze spelen wat met getallen en computertjes, zeggen ze.’ En met zachtere stem ging ze verder. ‘Joan weet niet eens wie de eigenaar van dit onderzoeksinstituut is en niemand hier is bereid om je daar iets over te vertellen. Ze bellen haar privédetectivebureau, zwaaien met een stapel bankbiljetten en zij stuurt jou hierheen. Als een lam naar de slachtbank.’ Michelle liet haar blik door de enorme eetzaal dwalen en tuurde daarna aandachtig naar het uitstekende eten dat ze voor zich op tafel had staan. ‘Maar wie het ook mag zijn, hij barst van het geld. Dus hoe weet je dat dit hele Babbage Town niet de een of andere spionageorganisatie is? Aan de overkant van de rivier ligt een supergeheime cia -installatie. Misschien zijn al die wetenschappelijke praatjes alleen maar praatjes, een flauwekulverhaal dat fungeert als dekmantel voor hun echte werk: spionage tegen dit land. Het zou iedereen hier kunnen zijn, of maar een paar mensen, onder wie ook Monk Turing.’

Sean glimlachte. ‘Dat is een briljante theorie. Ik wist wel dat ik goede redenen had om je te missen.’

‘Daarom heet het een partnerschap.’

‘Maar als dit een spionage-instituut is, waarom hebben ze ons er dan bij geroepen?’

‘Rivest heeft ons erbij gehaald. Misschien was hij niet bij de spionage betrokken. Maar hij heeft je wel verteld dat de eigenaren er zo hun bedenkingen bij hadden.’

‘Als ik voldoende moed heb verzameld om Joan te bellen, zal ik haar wel vragen of ze een paar van die dingen eens na wil trekken. Ik wil vooral een wat gedetailleerder achtergrondonderzoek naar Champ, Alicia en Monk Turing.’

‘Je had het net over kwantumcomputers?’

Sean knikte. ‘Microscopisch klein maar heel veel sneller dan de grootste computers ter wereld. Champ gaf min of meer aan dat ze op een dag alle problemen van de mensheid zullen kunnen oplossen.’

‘Echt waar? Dus dan kunnen ze alle booswichten al oppakken voordat ze een misdrijf begaan?’

‘Volgens Len Rivest zou het voor sommige landen wel een oorlog waard zijn. Kennelijk is er een wereldwijde wedloop gaande wie er als eerste in slaagt om een werkende kwantumcomputer te bouwen. De winnaar kan al het e-mailverkeer lezen en elektronisch inbreken bij elke bank. Geen geheim is dan nog veilig. Mensen die over dergelijke supercomputers beschikken, zouden letterlijk in staat zijn om de hele informatiestroom te controleren of op zijn minst te bepalen wiens informatie wel of niet vertrouwelijk blijft. Dat zou hen verbijsterend veel macht geven. Dus misschien is dit onderzoeksinstituut hier wel bonafide.’

‘Misschien is het bonafide, maar ze houden zich dan wel met levensgevaarlijke zaken bezig. Denk je dat de dood van die Rivest iets te maken heeft met die van Monk?’

‘Ook als dat niet het geval is, dan heeft Rivests dood toch iets met Babbage Town te maken. Hij had me beloofd dat hij me de volgende ochtend alles over deze organisatie zou vertellen. Maar toen besloot hij een bad te nemen en werd hij vermoord terwijl hij in de badkuip zat.’

‘Goed gezien van je trouwens dat die handdoeken er niet meer waren. Maar volgens jou denkt de fbi nog steeds dat het een ongeluk was?’

‘Ventris is degene die de leiding heeft over het onderzoek. Ik weet niet wat hij denkt, maar hij liet er geen misverstand over bestaan dat hij mij beschouwde als een insect dat hij plat zou trappen als ik hem voor de voeten liep. Ik had niet echt de neiging om hem over die theorie van mij te gaan vertellen.’

‘Het is al laat. Zullen we maar eens naar ons nieuwe huis gaan?’

Ze liepen naar het huis van Alicia. Er brandde geen licht meer.

‘Ze slapen zeker al.’ Sean maakte de deur open met de sleutel die hij van Alicia had gekregen en liet Michelle voorgaan. Hij deed het licht in de hal aan en zei: ‘Ik slaap in een van de slaapkamers boven. Er is een lege slaapkamer recht tegenover me. Neem jij die maar. Ik leg het Alicia morgen wel uit.’

‘Oké. Wie denk jij dat Rivest heeft vermoord?’

‘Ik heb nog geen idee. Mijn intuïtie zegt me dat het iemand van hier moet zijn, want het wemelt hier van de beveiligingsmensen en toch heeft niemand na mijn vertrek iemand bij Rivest in en uit zien gaan. Of er is wel iemand die iets gezien heeft, maar hij of zij heeft daar niets over gezegd.’

‘Het zou natuurlijk ook kunnen dat er meer mensen bij betrokken zijn dan alleen de moordenaar. En dat zou weer overeenstemmen met mijn idee dat het hier allemaal spionnen zijn.’

‘Wat een geruststellende gedachte.’ Zonder dat te laten merken, nam hij haar aandachtig op. ‘Gaat het goed met je?’ zei hij zachtjes.

‘Uitstekend zelfs. Ik moet toegeven dat een beetje rust en ontspanning me wel goed heeft gedaan.’

‘En die merkwaardige gebeurtenissen waar je het over had? Hoe is dat afgelopen?’

‘Ach, het was de moeite niet,’ loog ze. ‘Maar ik moet wel zeggen dat je vriendje Horatio een grote teleurstelling was. Eerst heeft hij me een heleboel niet ter zake doende en beledigende vragen gesteld, toen is hij ervandoor gegaan en sindsdien heb ik dat gifkikkertje niet meer gezien.’

‘Werkelijk? Dat verbaast me.’ Sean besloot maar niet te vertellen dat het gifkikkertje over een paar uur hier zou zijn.

‘Oké, wijs me maar waar mijn bed staat,’ zei ze. ‘Ik sta echt op instorten.’

Een ogenblik later trok Michelle haar pistool en richtte dat op het geluid dat hun nu vanuit het donker tegemoetkwam.