·92·

De man stak zijn sigaret aan, zwaaide met de lucifer tot hij uit was en gooide hem op de vochtige keistenen van de straat. Hij droeg een donkerblauw jasje en een witte linnen broek en had zijn hoed laag over zijn voorhoofd getrokken. Er zat geen monogram op zijn overhemd, maar wel een aantal koffievlekken en een gaatje dat door een sigaret in de manchet was gemaakt.

Het had het grootste deel van de dag geregend en de wolken zaten nog vol nattigheid. De lucht was vochtig, maar ook kil, en hij huiverde enigszins.

Hij keek naar rechts en links en stak de straat over.

De bar had een neonbord dat sputterde bij elke minieme onderbreking van de onbetrouwbare elektriciteit. De deur van de bar was gehavend en pokdalig; het leek wel alsof er een boog van kogelgaten in zat. Dat vond de man niet erg. Dit was niet de eerste keer dat hij hier kwam.

Hij schuifelde door de menigte naar de tapkast. Hij sprak de taal vrij goed, in elk geval goed genoeg om iets te drinken te bestellen. Sommige aanwezigen hier kenden hem, zo niet van naam dan wel van gezicht. Het paspoort dat hij bij zich had, was vals, maar zag er zo echt uit dat hij hier wel kon reizen. Hij wist niet hoe lang hij zou blijven. Hij hoopte dat het niet zo heel lang zou zijn.

Hij kreeg zijn glas, gaf de barman wat kleingeld, draaide zich om op zijn plaats en keek naar de bezoekers. De meesten kwamen uit de stad zelf, maar er waren ook toeristen bij, en weer anderen waren hier waarschijnlijk voor zaken. Hij keek nooit iemand recht aan, maar hij was er goed in geworden om te zien of iemand ongewone aandacht aan hem besteedde. Deze avond was er niemand die dat deed. Hij draaide zich weer om naar de tapkast, maar hij bleef de deur in de gaten houden. Als die openging, zou hij zich weer omdraaien om naar de nieuwkomers te kijken. Het gebeurde twee keer. Stamgasten en een toerist.

De vrouw kwam naar hem toe. Ze was jong en aantrekkelijk en had donker haar en een zwaar maar lyrisch accent. Hij had haar daar vaker gezien. Ze praatte graag met mensen. Ze had nooit eerder met hem gepraat. Meestal koos ze iemand van ongeveer haar eigen leeftijd.

Wilde hij dansen? vroeg ze.

Nee, zei hij tegen haar.

Wilde hij haar op iets te drinken trakteren?

Nee, zei hij tegen haar.

Mocht ze hem op iets te drinken trakteren?

Hij keek haar aan en liet zijn kin zo ver zakken dat ze hem niet goed kon zien.

‘Waarom?’ vroeg hij.

‘Omdat ik eenzaam ben,’ zei ze.

Hij keek naar de anderen in de drukke bar.

‘Dat kan ik me bijna niet voorstellen. Ik heb je hier vaker gezien. De mannen zijn erg aardig voor je.’

Ze haalde een sigaret tevoorschijn en vroeg hem om vuur.

Hij haalde de lucifer tevoorschijn, streek hem aan en hield hem bij haar sigaret. Hij zwaaide de lucifer uit en keek haar weer aan.

Ze nam een trek en blies de rook naar het vlekkerige plafond, waar een ventilator met bamboebladen de wazige lucht langzaam van de ene kant van de bar naar de andere kant verplaatste. Het was hierbinnen warmer dan buiten. Hij voelde het zweet in zijn oksels.

‘Je komt hier niet vandaan,’ zei ze in het Engels.

‘Dat weet ik. Maar jij wel?’

‘Geboren en getogen. Waarom kom je hier?’

‘Waarom komt iemand ergens?’

‘Ik ben nooit ergens anders geweest. Ik zou hier graag weg willen.’

‘Om weg te zijn.’

‘Wat?’

Hij voelde de aandrang om met haar te praten; hij wist niet waarom. Misschien was hij ook eenzaam. ‘Daarom ben ik hier. Om weg te zijn.’

‘Weg te zijn waarvan?’

‘Van het leven.’

‘Was je leven zo erg?’

‘Tamelijk erg. Maar ook tamelijk goed.’

‘Dat is niet logisch.’

Hij ging rechtop op de barkruk zitten. ‘Het is wel logisch. Als je het in de juiste context zet.’

Ze keek hem verbaasd aan. ‘Context? Wat is dat, context?’

Hij dronk zijn glas leeg en stak zijn hand op om er nog een te bestellen. Dat kwam enkele seconden later en hij dronk dat ook leeg en veegde met de mouw van zijn jasje over zijn mond. Hij veegde ook zweet van zijn voorhoofd.

‘Context is alles. Het is waarheid. Het is eigenlijk het enige wat telt.’

‘Je praat raar, maar ik mag je wel.’ Ze streek met haar hand door zijn haar. Haar aanraking en haar geur maakten iets in hem wakker.

Hij dacht dat hij nu begreep waarom ze in de bar naar hem toe was gekomen.

Hij betaalde voor zijn drankje en toen ook voor het hare.

Ze hield haar hand op zijn schouder en liet hem toen naar de onderkant van zijn rug zakken. Hij hield zijn hand in de buurt van zijn portefeuille, maar hij was er vrij zeker van dat ze daar niet op uit was. Nou ja, in zekere zin toch wel.

Geld.

Voor diensten.

Hij verlangde naar die diensten.

Een halfuur later verlieten ze de bar. Ze liepen naar zijn hotel terug. Het was maar vijf minuten lopen. Het was het beste hotel in de stad, en het was evengoed een gribus. Maar hij zou daar niet blijven. In elk geval niet lang.

Ze gingen naar zijn kamer op de bovenste verdieping. Hij zette zijn hoed af, trok zijn jasje uit en liet beide op de vloer vallen. Ze maakte de knoopjes van zijn overhemd los en hielp hem met zijn schoenen. Toen hij zijn broek uit had, zei ze: ‘Geef me een paar minuten de tijd om me op te frissen.’ Hij legde zijn hand op haar aanzienlijke achterste en gaf er een kneepje in. Ze kuste hem in zijn hals. Zijn hand verdween onder haar rok en gleed over soepel vlees.

Ze kuste hem opnieuw, drukte haar tong tegen zijn wang, in zijn oor.

Zijn andere hand reikte naar haar borsten, maar ze was weg. Naar de badkamer. Om zich op te frissen. Hij ging in het donker op het bed liggen. De plafondventilator snorde. Hij keek ernaar, telde de omwentelingen en deed toen zijn ogen dicht, wachtend tot de badkamerdeur weer openging, wachtend tot hij haar silhouet zou zien. Misschien zou ze naakt zijn, misschien bijna naakt. Zijn leven was in heel korte tijd radicaal veranderd.

Het was tegelijk angstaanjagend en opwindend.

Toen zei een man: ‘Hallo, Bill. Het wordt tijd dat we praten.’