·18·

De lijken leverden weinig aanwijzingen op.

De kelder was veel interessanter.

Puller en Cole hadden het souterrain doorzocht en stuitten op een deur die op slot zat. Met toestemming van Cole maakte Puller de deur open met een bandenlichter; die had hij gevonden in een la van een oude kast die tegen een van de muren stond. De kamer achter de deur was drie meter breed en vier meter diep.

Op een lange klaptafel zagen ze propaanflessen, flessen verfverdunner, een blik kampeergas, weckflessen, rollen slang, gascilinders, pillenflesjes en steenzout, trechters en klemmen, koffiefilters, kussenslopen, koelemmers en thermosflessen.

‘Heb je een biohazardteam?’ vroeg Puller. Hij hield zijn hand over zijn mond en neus om zijn longen tegen de stank van oplosmiddelen en chemicaliën te beschermen.

‘Een methamfetaminelab,’ zei Cole.

‘Een methamfetaminelab,’ herhaalde Puller. ‘Heb je een biohazardteam?’ vroeg hij opnieuw. ‘Dit kan ontploffen. En dan is de plaats delict hierboven ook verdwenen.’

‘We hebben geen biohazardteam, Puller.’

‘Dan vorm ik zo’n team.’

Twintig minuten later zagen de buren, Cole en haar agenten dat Puller het huis weer binnenging. Hij droeg een groen biohazardpak met capuchon en luchtfilter, rode overschoenen en groene handschoenen. Dat alles was uit zijn grote rugzak gekomen. Puller ging systematisch te werk. Hij zocht naar vingerafdrukken en vond ze, scheidde mogelijk vluchtige stoffen van elkaar en fotografeerde en labelde alles wat hij vond. Twee uur later ging hij naar buiten en zag dat de zon bijna was ondergegaan. Hij zette zijn capuchon af. Hij was drijfnat van het zweet. Het was erg warm geweest in het huis en het pak voegde daar minstens tien graden aan toe.

Cole zag de zweetdruppels op zijn gezicht, het platgeslagen, natte haar. Ze gaf hem een fles koud water. ‘Gaat het wel? Je ziet er afgepeigerd uit.’

Hij dronk de helft van de fles op. ‘Het gaat wel. Er is daarbinnen heel wat te vinden. Ik heb in het leger aan een stuk of wat drugslaboratoria gewerkt. Dit lab was vrij primitief, maar goed genoeg. Het kon een redelijk goed product maken, alleen niet zoveel.’

‘Terwijl je daaraan werkte, heb ik een plaats gevonden waar de lijken heen kunnen.’

‘Waar?’

‘Het plaatselijke uitvaartbedrijf. Ze hebben koeling.’

‘Het moet goed beveiligd zijn.’

‘Ik zet hier twee agenten neer en daar één. Ze worden afgewisseld, vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week.’

Puller strekte zijn rug.

‘Heb je honger?’ vroeg ze.

‘Ja.’

‘Er is een goed restaurant in de stad. Dat blijft nog lang open.’

‘Zo lang dat ik eerst een douche kan nemen en andere kleren kan aantrekken?’

‘Ja. Ik ben van plan hetzelfde te doen. Misschien krijg ik de stank eruit.’

‘Vertel me hoe ik daar kom.’

‘Waar heb je een kamer?’

‘Annie’s Motel.’

‘Het restaurant is daar maar drie minuten vandaan, twee blokken naar het oosten. Rechtsaf Cyrus Street in. Kan niet missen. Ach, alles is hier maar drie minuten bij elkaar vandaan. Zo’n stadje is het.’

‘Veertig minuten naar het motel. Tien minuten om te douchen en me aan te kleden. Vijf minuten later in het restaurant. Ik zie je over zestig minuten.’

‘Maar als je die minuten van jou optelt, kom je op vijfenvijftig.’

‘Ik heb vijf minuten nodig om met mijn baas te praten. Dat had ik al eerder moeten doen, maar ik had het een beetje druk.’

‘Een béétje druk? Dan leg je de lat hoog. Ik heb mijn stopwatch. Stel me niet teleur.’

Hij reed naar het motel terug langs het restaurant waar ze later zouden eten, nam een douche en trok een schone spijkerbroek en een T-shirt aan. Hij haalde zijn minilaptop tevoorschijn, sloot zijn communicatieapparaatje aan en stuurde een versleutelde e-mail op topgeheimniveau naar Quantico. Daarna zat hij twee minuten aan zijn beveiligde telefoon om de sac te vertellen wat hij had ontdekt en tot nu toe had gedaan. Don White wilde de volgende dag een gedetailleerd rapport per e-mail en kort daarna een formeler rapport over de post.

‘Er kijken veel mensen mee, Puller.’

‘Ja, dat hebt u goed duidelijk gemaakt.’

‘Heb je al theorieën?’ vroeg White.

‘Zodra ik die heb, hebt u ze ook. De laptop en aktetas van de kolonel zijn op een veilige plaats. Ik zal proberen ze bij de politie weg te krijgen en naar die vestiging van het ministerie van Binnenlandse Veiligheid te brengen.’

‘Heb je al geregeld dat er iets naar usacil wordt gestuurd?’

‘Daar ben ik mee bezig. Het moet morgen de deur uit. In elk geval de eerste partij. Er is hier veel te verwerken. Twee plaatsen delict in plaats van één.’ Hij zweeg even om de sac de gelegenheid te geven hem meer mankracht aan te bieden. Dat gebeurde niet.

‘Houd de communicatielijnen open, Puller.’

‘Jazeker.’

Puller klapte zijn telefoon dicht en liet zijn minilaptop in een binnenzak van zijn jasje glijden. Hij hield er niet van zulke dingen achter te laten in een motelkamer, waar iedereen met een knipmes of een creditcard kon inbreken. Hij nam zijn wapens ook mee, een voor en een achter.

Op weg naar buiten liep hij langs zijn auto en controleerde nog eens of hij op slot zat. Hij dacht dat hij lopend eerder bij het restaurant zou zijn dan met de auto.

En dus ging Puller lopen. Op die manier zag hij ook meer van de omgeving. En misschien zag hij toevallig ook degene die twee huishoudens had uitgemoord. Hij had het gevoel dat er iets plaatselijks achter de moorden zat. Maar niet noodzakelijkerwijs in alle opzichten.