De verpleegkundige staf vond dat Hugh zoveel mogelijk moest lopen.

'Ik ben vandaag al drie keer de hele verdieping rond geweest,' zei hij verontwaardigd tegen Rose toen ze vrijdagmiddag na de lunch bij hem op bezoek kwam.

'Ze proberen je gewoon klaar te stomen voor de marathon,' antwoordde Rose met een uitgestreken gezicht terwijl ze een fles mineraal water en een zak appels op zijn tafeltje zette. Het was inmiddels vier dagen geleden dat ze vanuit Castletown halsoverkop naar het ziekenhuis was vertrokken en Hugh was een stuk opgeknapt. De beloofde contrastfoto's hadden aangetoond dat zijn aderen, opmerkelijk genoeg voor een man van zijn leeftijd, nauwelijks dichtgeslibd waren en er werd al gezegd dat hij misschien na het weekend weer naar huis mocht. De artsen hadden hem een regiment pillen voorgeschreven en gezegd dat hij regelmatig terug moest komen voor controle en dat veel beweging en weinig stress hem goed zouden doen.

Hugh, die bepaald geen gemakkelijke patiënt was, begon een beetje zenuwachtig te worden omdat hij de deur niet uit kon en omdat de problemen tussen hem en Rose nog steeds niet uitgepraat waren. Ze hadden geen tijd gehad voor lange gesprekken over de toekomst. Er kwam altijd wel iemand binnenlopen en bovendien woonde Tara zo ongeveer in het ziekenhuis. Stella en Holly waren woensdagavond weer naar huis gegaan, maar Tara was in Kinvarra gebleven. Dat had ze eigenlijk niet gewild, maar Rose was op haar stuk blijven staan. Ze was zo geschrokken van Tara 's smalle gezichtje en haar lusteloze houding dat ze haar middelste dochter thuis wilde houden om zelf voor haar te zorgen. 'Je neemt nooit al je vrije dagen op,' had ze vastberaden gezegd. 'Neem nou maar eens een tijdje vrij.'

Vandaag had Tara uitgeslapen en toen ze wakker was, zag ze er weer iets beter uit. Ze had weer kleur op haar wangen en haar ogen begonnen alweer een beetje te sprankelen.

'Zou je het erg vinden als ik vanmiddag niet meega naar het ziekenhuis, mam?' vroeg ze. 'Ik heb zin om lekker in de stad te gaan winkelen en misschien ook even bij de bibliotheek aan te wippen.'

'Dat lijkt me een goed idee,' zei Rose, opgelucht dat Tara weer een beetje de oude begon te worden.

Vandaar dat Rose Hugh helemaal voor zichzelf had tijdens het middagbezoek. 'Laten we nog maar een eindje gaan lopen,' zei ze tegen hem.

Mopperend liet Hugh zich in zijn kamerjas hijsen en ze liepen samen de gang op, waar Rose haar arm in die van Hugh haakte.

Ze waren net de eerste hoek om, toen Rose zei: 'We moeten praten.'

Ze voelde dat Hugh verstijfde.

'Wil je niet praten?' vroeg ze.

'Jawel,' zei hij. 'Ik ben alleen bang voor wat je gaat zeggen.'

'Waarom? Wat ga ik dan volgens jou zeggen?'

'Dat je alleen maar terug bent gekomen om ervoor te zorgen dat ik de pijp niet uit zou gaan en dat je weer weggaat nu ik aan de beterende hand ben. Dat zou ik niet kunnen verdragen.'

'Waarom ben je er zelf dan niet over begonnen?' wilde Rose weten. 'Nee, zeg maar niets. Je dacht dat het vanzelf wel over zou waaien als je je mond hield.' Ze had haar buik vol van die neiging van Hugh om alles altijd uit te stellen.

'Maak nou geen ruzie met me, Rose,' smeekte hij. 'Dat kan ik nog niet opbrengen. Ik heb ontzettende spijt van alles, echt waar. Dat heb ik al eerder tegen je gezegd en ik heb nog eens wekenlang gehad om alles te overdenken. Dat is het enige wat ik heb gedaan, zie je. Ik heb alleen maar aan jou en de meisjes zitten denken en aan het feit dat ik jullie allemaal heb teleurgesteld.'

Hugh liep met gebogen hoofd verder, alsof hij boete moest doen.

'Je moet me geloven, Rose. Als ik had geweten wat ik je aandeed, zou ik het nooit hebben gedaan. Ik heb er gewoon niet bij stilgestaan. Het was stom om het met die vrouwen aan te leggen, maar ze hebben nooit jouw plaats ingenomen. Het gebeurde gewoon.'

'Hoe zou je je hebben gevoeld als ik hetzelfde had gedaan?' vroeg ze met kille stem. 'Als ik het ook gewoon had laten gebeuren? Als ik een avontuurtje had gehad met Alastair of met James van de bank?

Hoe zou jij je dan hebben gevoeld? Dat weet je precies, Hugh. Je zou er kapot van zijn geweest. En woest.'

'Dan had ik ze willen vermoorden,' zei hij alleen maar.

'Hetzelfde geldt voor mij. Alleen wilde ik jou ook vermoorden. Hoe heb je me dat aan kunnen doen, Hugh?' Dat was de vraag die Rose al jaren door het hoofd spookte. Hoe kon een man een vrouw bedriegen en toch denken dat het niets te betekenen had, hoe kon hij ontrouw zijn terwijl hij nog steeds van haar hield? De moderne psychologie wees constant op het feit dat mannen en vrouwen zo anders waren. Was dat dan de verklaring?

'Het spijt me echt, Rose. Wat er in het verleden is gebeurd kan ik niet meer goedmaken en het was echt verleden tijd. Ik heb al jaren niet meer naar een andere vrouw gekeken. Zij... zij was een deel van het verleden en ik probeerde alleen maar aardig voor haar te zijn.'

Daar kon Rose zich van alles bij voorstellen. Hugh was nooit goed geweest in het afstoten van mensen.

'Maar nu is alles anders. Ik wil alleen maar dat je weer thuiskomt en bij me blijft... Alsjeblieft.'

Hugh bleef vermoeid staan. Zijn gezicht was weer grauw geworden en Rose besefte ineens dat hij nog lang niet beter was. Ze voelde een golf van medelijden opkomen. Ondanks alles hield ze nog steeds van Hugh.

'Ik had er al lang geleden over moeten beginnen,' zei ze rustig. 'Ik wist dat je met andere vrouwen scharrelde en ik aanvaardde dat omdat ik het belangrijker vond om mijn gezin bij elkaar te houden dan uit elkaar te gaan omdat jij af en toe een vriendinnetje had.'

'Vergeef me alsjeblieft, Rose.'

'Dat heb ik allang gedaan, anders zou ik hier niet zijn,' zei ze droog. 'Ik moest eerst mezelf vergiffenis schenken.'

'Maar jij hebt niets misdaan,' viel hij haar in de rede.

'Ik heb je de kans gegeven om ermee door te gaan,' zei Rose. 'Ons hele leven was gebaseerd op leugens, Hugh, en daar moet een eind aan komen. Iedereen dacht altijd dat we alles hadden wat een mens kon wensen, dat fantastische gezin Miller. En daar zijn we bijna kapot aan gegaan.'

Hij pakte haar beide handen stijf vast. 'Maar dat is niet gebeurd, hè? Zeg alsjeblieft dat het niet voorbij is.'

'Nee, het is niet voorbij, maar je moet me echt beloven dat het nooit weer zal gebeuren. Je zult voor mij moeten kiezen, Hugh.

Want als je me weer bedriegt, ga ik bij je weg en dan kom ik echt nooit meer terug.'

'Dat weet ik. Ik beloof het. Ik hou van je.'

Ze geloofde hem. Hugh begreep heel goed wat ze had gezegd.

Ze omhelsden elkaar. Daar in die lichtgroene gang trok Rose het magere lijf van haar man tegen zich aan, maar ze lette goed op dat ze hem geen pijn deed.

'Goeie genade, moet je dat stel zien,' zei een van de dames van de keuken terwijl ze met haar kar voorbijkwam om thee rond te brengen. 'Als je niet uitkijkt, schoppen ze je nog de straat op, meid!' riep ze tegen Rose.

'Ze denkt dat ik je liefje ben,' zei Rose een beetje treurig.

Hugh lachte. 'Maar je bent mijn vrouw en dat is stukken beter.'

Stella stond voor de etalage van de juwelier bewonderend naar de verlovingsringen te kijken. Ze waren niet geprijsd. Als je naar de prijs moest vragen, kon je je die niet veroorloven, dat wist Stella heel goed. Ze probeerde te beslissen welke ze het mooist vond. De enorme diamant die ze in december had gezien was vervangen door een soortgelijke knots, maar de ring die ze echt mooi vond, was een artdecomodel met een vierkante diamant omgeven door kleine sma- ragdjes.

'Ben je er al uit welke de mooiste is?' vroeg een stem.

'Nick!' Stella draaide zich om en Nick sloeg zijn armen om haar heen.

'Sorry dat ik een beetje laat ben, maar het is een nachtmerrie om hier in de buurt te parkeren.'

Stella omhelsde hem en voelde dat ze alweer tranen in haar ogen kreeg. Tegenwoordig jankte ze om het minste of geringste. Hoe moest ze hem in vredesnaam vertellen dat ze zwanger was, zonder in het restaurant in tranen uit te barsten? Het mocht dan een hormonenkwestie zijn, maar dit was gewoon belachelijk.

In de vier dagen sinds ze had ontdekt dat ze zwanger was, had Stella in gedachten alle variaties geprobeerd van het zinnetje: 'Ik ben van je in verwachting.' Maar ze wist gewoon niet hoe ze het hem moest vertellen. Ze had nooit met Nick gepraat over de mogelijkheid dat ze samen een kind zouden krijgen. Ze hadden al genoeg problemen met hun bestaande kroost.

'Ik heb je echt ontzettend gemist,' zei Nick terwijl hij haar nog steeds in zijn armen hield. 'Als je vandaag geen tijd had gehad om met me te lunchen, was ik weer naar je kantoor gegaan onder het mom dat ik een cliënt was. Ik had niet meer tot vanavond kunnen wachten.'

Ze grinnikte. In feite had ze een aantal afspraken moeten verzetten om met Nick te kunnen lunchen. Toen ze de avond ervoor uit Kinvarra was teruggekomen, had ze met opzet gezegd dat het te laat was voor Nick om nog langs te komen, omdat ze een beetje bang was om hem het nieuws te vertellen. Ze liepen hand in hand de straat door en bleven voor een Japans restaurant staan, waar ze allebei van hielden. Ernaast was een ouderwets Amerikaans restaurant dat beroemd was om hun hamburgers, hun pittig gekruide, gebakken aardappeltjes en een chocoladedessert dat zo vol calorieën zat dat je er meteen vijf kilo van aankwam.

'Wat zal het zijn, een gezonde rijstmaaltijd of een schaamteloze vette bak vol patat?' vroeg Nick.

'Patat,' antwoordde Stella vastbesloten.

'Oké,' zei hij verbaasd.

'En chocoladetaart bij wijze van toetje,' zei Stella dromerig.

De heerlijke geur van gegrilde hamburgers maakte dat Stella al begon te watertanden toen ze een plaatsje zochten. 'Ik rammel van de honger,' zei ze terwijl ze het menu bestudeerde.

De serveerster schreef haar bestelling op zonder zelfs maar met haar ogen te knipperen. Ze was gewend aan mensen die enorme maaltijden bestelden. Maar Nick leek met stomheid geslagen toen Stella champignons met knoflook ('extra veel knoflook, alstublieft'), een Megaburger ('met veel uien'), een grote portie gebakken aardappelen, een dubbele aardbeienmilkshake en een portie guacamole bestelde. Toen ze haar bestelling had opgegeven keek ze hem glimlachend aan.

'Eh, een medium hamburger met kaas, een kleine portie gebakken aardappelen en een cola,' zei hij.

'We kunnen wel samen doen met de champignons,' zei Stella gul.

'Heb je in Kinvarra niets te eten gekregen?' plaagde Nick lachend toen hun bestelling arriveerde en ze op het eten aanviel alsof ze een halfjaar op dieet was geweest. 'Je kunt genoeg eten voor twee!'

Stella's mond viel open en de lach bevroor op Nicks gezicht. Hij had net een hap willen nemen, maar zijn hand zakte met een klap terug op het tafeltje.

Stella nam een stevige slok van haar milkshake. 'Ik wist niet hoe ik het je moest vertellen,' zei ze. 'Maar kennelijk heb ik me al verraden.'

'Je bent in verwachting.'

Stella had plotseling het gevoel alsof ze geen hap meer door haar keel kon krijgen. Haar maag reageerde alsof ze in een vliegtuig zat dat in een luchtzak terecht was gekomen. Maar toen glimlachte Nick en dat rare gevoel verdween.

'Ik kan mijn oren niet geloven. Onze baby. Hoe ver ben je?'

'Drie maanden.'

Zijn handen schoten langs de berg voedsel en pakten die van Stella vast. 'Ik weet niet wat ik moet zeggen,' zei hij, nog steeds met die verdwaasde glimlach. 'Ik ben er helemaal opgewonden van, het is... wij...'

'Ik wist niet zeker wat je ervan zou vinden,' zei Stella terwijl ze hem stralend aankeek. 'Eigenlijk hebben we al meer dan genoeg opwinding in ons leven.'

'O, Stella, ik hou van je.' Hand in hand als een stel tieners bij hun eerste afspraakje lachten ze dromerig naar elkaar.

'Ik hou ook van jou.'

'Wanneer krijgen we de baby?'

Ze giechelde. 'Wij krijgen de baby in december. Ik hoop dat jij ook een deel van de weeën en het persen voor je rekening neemt?'

'Dan wil ik pijnstillers,' zei Nick. 'Ik kan niet tegen pijn. En walvisgezang, dat moeten we niet vergeten. Ik zou er dolgraag walvisgezang bij horen.'

Ze moesten allebei lachen om die malle opmerking. Stella had het gevoel alsof ze kon blijven lachen. Waarom was ze in vredesnaam bang geweest om Nick het nieuws te vertellen? De enige vraag was nu hoe ze het aan hun andere kinderen moesten vertellen. Stella hoopte dat Amelia het fantastisch zou vinden, maar hoe zou Jenna reageren?

'Amelia zeurt al jaren om een zusje,' zei ze. 'Ik weet niet zeker of ze een broertje wel op prijs zal stellen. En hoe zullen Sara en Jenna het volgens jou vinden?'

'Twee maanden geleden zou ik er als een berg tegenop hebben gezien om dit nieuws aan Jenna te vertellen,' zei Nick. 'Maar nu is er volgens mij niets meer aan de hand. Ik heb afgelopen week een lang gesprek met haar gehad.'

Stella's maag begon weer kuren te vertonen en ze nam gauw een slok van haar milkshake.

'Jenna heeft spijt, Stella. Ze vertelde me dat ze dat vorige week ook al tegen jou had gezegd.'

'Ja, dat is zo,' gaf Stella toe. 'Ik dacht echt dat we een stap in de goede richting hadden gezet, maar toen barstte ze in tranen uit en rende naar de plee.'

'Nou, ze heeft echt berouw. Het is heel wat voor Jenna om haar verontschuldigingen aan te bieden, maar ze heeft het toch gedaan. Het is trouwens ook mijn schuld. Ik had haar vanaf het begin moeten vertellen hoe de vork in de steel zat,' gaf Nick toe. 'Ik heb haar als een kind behandeld en dat is ze niet meer.'

'Dan moeten we niet te lang wachten voor we haar en Sara vertellen dat er een baby komt,' merkte Stella op. 'En je zult het ook tegen Wendy moeten zeggen.' Ze vroeg zich af hoe de andere vrouw op het nieuws zou reageren.

'Wendy houdt zich wel in vanwege de meisjes,' zei Nick. 'We hebben het over de rol gehad die Clarisse heeft gespeeld en Wendy is woest op haar. Vooral omdat Jenna daar het slachtoffer van is geworden. We hebben het veel te druk gehad met onze eigen gevoelens om op te letten hoe zij alles verwerkte.'

Stella voelde de waterlanders weer te voorschijn komen. Alles zou dus toch weer in orde komen.

'Je hoeft echt niet te huilen, hoor, schat,' zei Nick terwijl hij zijn zakdoek pakte en aan haar gaf. 'Zullen we gauw ons eten opeten? Er is me net te binnen geschoten dat ik nog iets moet doen.'

Stella droogde haar ogen en keek naar haar maaltijd die al een beetje koud begon te worden. Maar ze had honger en het zou zonde zijn om al dat eten weg te gooien.

'Kom op, Stella,' zei Nick toen ze klaar waren. 'Ik wil meteen afrekenen.'

Ze liepen opgewekt de straat op en Stella schoot in de lach toen Nick maar bleef vragen of ze niet moe was en even uit wilde rusten. 'Ik ben niet ziek, ik ben zwanger,' zei ze plagend.

'Dat weet ik wel,' zei hij. 'Maar ik wil voor je zorgen.'

'Dat mag, hoor,' zei ze lachend. 'Ik word vast een tiran als ik wat zwaarder word. Hoewel ik bij nader inzien misschien toch wel even uit wil rusten. Jij mag mijn slaaf zijn en me dragen.'

'Mij best. In een brandweergreep?' Nick sloeg zijn arm stevig om Stella heen.

Ze lachten nog steeds toen ze weer op het punt aankwamen waar ze elkaar hadden ontmoet. Voor de etalage van de juwelierswinkel.

Nick trok Stella mee. 'Welke vind je het mooist?' vroeg hij zacht.

Stella draaide zich om en keek hem met grote ogen aan.

'Ik geloof dat er wel trouwjurken voor aanstaande moeders te koop zijn,' zei Nick. 'Maar we kunnen ook wachten tot na de geboorte, als je bang bent dat je tante Adele erin blijft als ze haar nichtje negen maanden zwanger naar het altaar ziet lopen.'

De gedachte aan het gezicht van tante Adele was zo grappig, dat Stella in lachen uitbarstte.

'Betekent dat nee?' vroeg hij grinnikend.

'Nee, dat betekent ja,' antwoordde ze.

Hand in hand liepen ze de winkel in.

Een verkoper kwam spoorslags achter de toonbank vandaan.

'Meneer, mevrouw, waarmee kan ik u van dienst zijn?'

'We willen graag naar de verlovingsringen kijken,' verkondigde Nick trots.

'Plateau nummer één,' voegde Stella eraantoe.

De verkoper glimlachte. God, wat had hij toch een heerlijke baan.

Het huis van Mike Hammond lag in de luwte in een gebied vol glooiende heuvels. Het was een soort ranch, met erachter woonruimte voor het personeel, stallen, een aparte fitnessruimte en garages voor zijn collectie klassieke auto's. Dat wist Tara, omdat ze niet zo lang geleden een artikel had gezien over Mikes huis en zijn tweede vrouw, een Portugees model met stralende ogen. Voor het huis waren twee gigantische omheinde weilanden met een paar glanzende bruine paarden, die hun elegante hoofden optilden om nieuwsgierig naarTara's auto te kijken toen ze voorbij reed.

Dit was pas echte rijkdom, dacht Tara treurig. Ze wist best dat ze haar kans om ooit ook zoveel geld te verdienen had vergooid. Ze had haar kans gehad met de bewerking van het scenario van Mikes vriend, maar door alles wat er was gebeurd was het een van de moeilijkste klussen geworden die Tara ooit had opgeknapt en elke moeizaam gecorrigeerde regel deed haar denken aan de drankzucht van Finn en haar domme avontuurtje met Scott. Als er ooit een film van dit scenario werd gemaakt, wat Tara waagde te betwijfelen, zou ze die nooit kunnen zien zonder aan deze afschuwelijke periode in haar leven te denken.

Steve, de assistent van Mike, nam haar mee naar een kantoor op de eerste verdieping, met een schitterend uitzicht over het land- schap. Ze had nog nooit zo'n luxueus ingericht kantoor gezien, maar Mike was dan ook een grote naam in Hollywood.

'Bedankt dat je hiernaartoe bent gekomen,Tara.' Mike kwam binnen, nonchalant gekleed in een spijkerbroek en sweatshirt alsof hij net uit de stallen kwam, en gaf haar een hand. 'Wil je iets drinken?'

'Nee.'Tara schrok er zelf van dat ze zo fel klonk. 'Ik heb wel trek in een glaasje water.'

'Breng dat ook maar voor mij mee,' zei hij tegen Steve.

'Je woont hier echt schitterend,' zei Tara, toen ze zich weer een beetje op haar gemak voelde.

Hij grinnikte. 'Niet slecht voor een boerenknul uit Galway, hè?'

Tara lachte ook. 'Dat kun je wel stellen.'

Hij gebaarde dat ze moest gaan zitten en vanaf twee enorme crèmekleurige banken keken ze elkaar aan.

'Met betrekking tot dat scenario,' begon Mike.

'Het spijt me echt ontzettend,' viel Tara hem in de rede. 'Ik weet dat ik er een puinhoop van heb gemaakt. Maar er is ook zoveel gebeurd...'

'Ik wilde net zeggen, dat ik het juist fantastisch vond wat je met dat scenario hebt gedaan,' merkte Mike op.

Tara keek hem met grote ogen aan. 'Dat meen je niet. De personages waren helemaal niet sterk en ik ben er niet in geslaagd om dat te veranderen.'

'Het originele scenario was ook geen knip voor de neus waard,' zei Mike. 'Daar was volgens mij niets mee te beginnen, maar toch is het je gelukt om het nieuw leven in te blazen. Nou ja, er waren wel stukken die oninteressant bleven, maar hier en daar zaten er ook geniale vondsten in. Ik was diep onder de indruk dat je dat had klaargespeeld.'

Tara pakte het glas water dat Steve inmiddels voor haar had neergezet en nam een stevige slok.

'Dat is ook een van de redenen waarom ik vroeg of je naar me toe wilde komen. Er zijn bepaalde dingen die je alleen onder vier ogen kunt afhandelen. Aaron heeft me verteld dat je problemen hebt.'

'Aaron?'Tara kreeg het gevoel alsof ze niet meer kon denken. Wat had Aaron hiermee te maken?

Mike haalde zijn schouders op. 'We kennen elkaar al jaren en hebben vroeger in New York samengewerkt.'

Vandaar dat Aaron had geweten dat ze voor Mike Hammond werkte.

'Ik wil je een voorstel doen, maar ik moet eerst weten of je in staat bent om het aan te nemen, want ik wil dat je in L.A. voor me gaat werken.'

Het was een geluk datTara haar glas stevig vasthield, anders had ze het vast laten vallen.

'Maar als je persoonlijke problemen hebt, heb je daar misschien geen zin in. Dat moet ik zo snel mogelijk weten.'

'Waar zou ik dan aan moeten werken?'

'Een filmscenario. Het is wel een historische film. Misschien vind je dat niet zo leuk omdat je liever moderne dingen doet, maar...'

'Nee, dat zou ik juist fantastisch vinden,' zei Tara. Ze kon haar oren niet geloven. Het was de vervulling van haar liefste droom: de kans om naar L.A. te gaan en scenarioschrijfster te worden. Ja, ze wist best dat schrijvers daar niet altijd hoog aangeschreven stonden, maar dat kon haar niets schelen. Het leek wel een sprookje.

'Dat is mooi, maar ik moet er wel zeker van zijn dat je het aankunt en dat die problemen waar je het over had inmiddels zijn opgelost,' ging Mike verder.

Tara vroeg zich af of Aaron beter wist wat zich in haar persoonlijke leven afspeelde dan hij liet merken. Hij was slim genoeg om erachter te komen dat ze zo'n stomme streek had uitgehaald met Scott Irving, dus misschien wist hij ook wel wat er met Finn aan de hand was en had hij dat aan Mike verteld. Ze moest de knoop hoe dan ook doorhakken.

'Mijn man en ik zijn uit elkaar.'Toen ze dat had gezegd kreeg ze weer de neiging om in tranen uit te barsten. Ze had al drie weken niets meer van Finn gehoord.

'Dus een verandering van omgeving zou je goed doen?'

Tara knikte. 'Dat zou precies zijn waar ik behoefte aan heb.' Als Finn niet terugkwam, kon ze net zo goed het land uit gaan.

'Gefeliciteerd.' Mike hief zijn glas op. 'Het schijnt ongeluk te brengen als je ergens op drinkt met water, maar dat kan me geen barst schelen want ik drink niet.'

Tara hief haar glas ook op en stootte het voorzichtig tegen dat van Mike. 'Ik drink ook niet,' zei ze.

Tara stond bij de ingang van het flatgebouw en keek de vrachtwagen na die haar spullen naar de plek bracht waar ze zouden worden opgeslagen. Ze had al twee grote kisten naar Los Angeles gestuurd en Mike had haar beloofd dat zijn mensen ervoor zouden zorgen dat alles terechtkwam in de flat die ze voor haar hadden gehuurd.

Ze moest nog steeds wennen aan het idee dat ze uit Ierland wegging. Ze had het gevoel dat ze droomde, ook al had ze al van een heleboel mensen afscheid genomen. Haar collega's van National Hospital hadden een wild afscheidsfeest voor haar georganiseerd en Tara was enorm opgelucht geweest dat Scott Irving niet was komen opdagen.

Daarna was ze naar FourWinds gereden met wat spullen die Finn achter had gelaten toen hij bij haar wegging. En dat Gloria schitterde door afwezigheid was ook een hele opluchting geweest. Haar afkeer van haar schoonmoeder was inmiddels omgeslagen in medelijden, maar dat betekende niet dat Tara zin had in een ontmoeting. Desmond had haar stevig omhelsd en gezegd dat hij van haar hield en op de terugweg had Tara aan één stuk door zitten huilen.

Nu moest ze alleen nog naar de familiebijeenkomst in Kinvarra waar ze morgenavond uitgewuifd zou worden en Tara hoopte dat ze dan wat meer enthousiasme voor de verhuizing op zou kunnen brengen. Rose had een uitgebreid etentje gepland voor de hele familie met aanhang, maar Stella was bang dat Tara dan overstuur zou raken. 'Weet je zeker dat je het aankuntPTom zal er ook zijn, net als Nick. Maar als je liever hebt dat ze niet komen, moet je dat zeggen.'

'Ik kan niet blijven treuren,' hadTara geantwoord. 'En ik zou wel een ontzettend kreng zijn als ik overstuur raakte omdat mijn zussen wel iemand hebben om van te houden en ik niet.'

'Ach, je weet best wat ik bedoel,' zei Stella. 'Misschien vind je het leuker als we onder ons zijn.'

'Nee, hoe meer zielen hoe meer vreugd.'

Dat hadTara echt gemeend. Ze zou niet overstuur raken van het feit dat ze in haar eentje naar haar afscheidsetentje moest. Ze moest er maar aan wennen dat Finn er niet meer was. Het was immers haar eigen schuld.

Ze liep naar haar flat en keek om zich heen. Het huis zag er vreemd leeg uit zonder alle boeken, papieren, cd's en andere rondslingerende rommel. De mensen van het verhuurbedrijf zouden morgenochtend vroeg komen om de sleutels in ontvangst te nemen en ze hadden zelfs al mensen die het huis 's middags wilden bezichtigen. Ze kon de flat alleen gemeubileerd verhuren, want om te verkopen had ze Finns toestemming nodig.

Ze had net de waterkoker aangezet toen ze iets hoorde. Ze verstijfde van schrik en keek om zich heen op zoek naar iets waarmee ze zich tegen indringers kon verdedigen. Ze waren al in de gang en kwamen naar de woonkamer toe...

Ineens stond Finn in de deuropening, in zijn afgedragen oude spijkerbroek en met een onzekere trek op zijn gezicht. Ze bleven elkaar zonder iets te zeggen aanstaren.

'Hallo, Tara,' zei Finn ten slotte.

Ze kon geen vin verroeren, ze bleef hem alleen aanstaren. Zijn haar was korter en sprieteriger en zijn gezicht was smaller, alsof hij hard aan zijn conditie had gewerkt. En zijn ogen... ze wist niet precies wat ze van die blik in zijn ogen moest denken. Was hij teruggekomen om zijn laatste spullen te halen en haar de naam van zijn advocaat te geven? Of mocht ze toch nog een sprankje hoop koesteren?

'Zeg eens iets en blijf me niet zo aankijken,' mompelde hij.

'Hallo.'Tara wist niet zeker of ze naar hem toe moest lopen. Stel je voor dat ze zou proberen hem te omhelzen en hij duwde haar weg. Dat zou ze niet kunnen verdragen. Ongeduldig wreef ze een traantje weg.

Finn keek om zich heen. 'Waar zijn al onze spullen gebleven?'

'Ik ga verhuizen,' zei Tara. 'De flat wordt verhuurd. Ik wist niet wat ik anders moest doen.'

Finn leunde tegen de muur. 'Verhuizen? Ga je bij hem wonen?'

Tara begreep even niet wat hij bedoelde. Wilde hij weten of ze bij Mike Hammond ging wonen? 'Doe niet zo raar. Hij heeft me gevraagd of ik aan een scenario wilde werken...' begon ze, toen plotseling tot haar doordrong dat hij wilde weten of ze met Scott Irving zou gaan samenwonen. Dat was zo'n belachelijk idee, zo volmaakt bespottelijk, dat Tara in lachen uitbarstte, een raar soort gegiechel dat haar onnatuurlijk in de oren klonk. 'Nee, doe niet zo idioot.'

'Waarom is dat een idioot idee?' vroeg hij rustig.

Tara besloot om het heft in handen te nemen. Ze liep naar de bank en ging op de rugleuning zitten, een halve meter bij hem vandaan.

'Gewoon omdat dat een vreselijke vergissing was, die ik alleen maar heb gemaakt omdat ik zo overstuur was over alles wat er met ons aan de hand was. Ik hou van je, Finn, er is nooit iemand anders voor me geweest. Maar ik heb wel een fout gemaakt. Ik ga weg omdat ze me een baan in het buitenland hebben aangeboden. Ik wist niet wat ik anders moest doen, want ik... ik...' Ze kon de juiste woorden niet vinden en dat was eigenlijk wel raar voor een vrouw die voor haar werk met woorden stoeide. 'Ik heb een gebroken hart,' ging ze aarzelend verder. Ze vond het afschuwelijk klinken, het was echt een cliché. Maar er was niets mis met clichés zolang ze de waarheid vertelden. 'Mijn hart is gebroken omdat jij bij me weg bent gelopen en nu kan ik alleen nog maar aan jou denken en aan hoe anders we alles zouden doen als je terug zou komen.'

Finn stond haar nog steeds aan te kijken. Op zijn gezicht en in zijn ogen stond niets te lezen.

'Je hebt met Fay gepraat,' zei hij.

Ze knikte.

'Ze zei dat je nog steeds van me hield, ook al heb je haar alles verteld over mijn alcoholisme.'

Tara hield haar adem in. Dat woord had Finn nooit eerder gebruikt.

Hij glimlachte flauw. 'Ja, ik zei het inderdaad. Alcoholisme. Ik ben aan drank verslaafd.' Zijn ogen waren niet langer uitdrukkingsloos, nu zochten ze blauw en angstig de hare en probeerden in haar ziel te kijken. 'Hou je nog van me?'

Bij wijze van antwoord liep Tara naar hem toe, sloeg haar armen om hem heen en knelde hem vast. 'O,Tara!' riep hij uit en drukte zijn gezicht in haar haar. Daarna vonden zijn lippen de hare en stonden ze elkaar natte zoenen te geven terwijl de tranen overTara's wangen biggelden. 'Ik hou van je.'

'Ik hou ook van jou,' snikte ze. 'Maar je mag echt nooit meer bij me weglopen.'

Ten slotte vielen ze op de bank neer en zaten hand in hand terwijl Finn haar vertelde waar hij was geweest. Geen echte ontwenningskliniek, maar een verzorgingshuis met vage new-agetrekjes, dat werd geleid door een ex-alcoholist die iets goed te maken had. Je moest betalen om een kamer bij hem te huren, je werkte op zijn kleine organische boerderij en je ging iedere dag naar bijeenkomsten van de AA. Niemand mocht op herhaling komen. Je moest jezelf in één keer genezen, een tweede kans kreeg je niet.

Finn had zich eerst twee dagen lang bezopen voordat hij ernaartoe was gegaan. 'Ik kon je niet bellen voordat ik zeker wist dat ik ermee op kon houden,' zei hij. 'Anders mocht ik niet naar je terug, want dan zou ik jouw leven ook ruïneren.'

'Maar je had me toch wel kunnen vertellen dat alles in orde was,' zeiTara terwijl ze terugdacht aan het verdriet dat ze had gehad toen ze niet wist waar hij uithing. 'Ik dacht dat je ergens dood in een greppel lag.'

'Ik had je wel een e-mail willen sturen, maar dat durfde ik niet,' gaf hij toe. 'Ik was bang dat je me zou vertellen dat je niets meer met me te maken wilde hebben.'

Ze bleven tot diep in de nacht praten. Finn hield Tara's hand stijf vast, maar het kostte hem toch nog steeds moeite om zijn verhaal te vertellen, bang dat ze er niets van zou begrijpen.

'Voor jou was één gin-tonic meer dan genoeg, dan was je tevreden. Maar ik...' Het verdriet stond op Finns gezicht te lezen. 'Ik had niet genoeg aan één borrel. Of twee. Ik wilde elke borrel die er te krijgen was. Ik kon nooit genoeg drinken, want ik wilde net zolang doorgaan tot ik versuft was en niet meer hoefde na te denken.'

'Maar waar wilde je dan niet over nadenkenP'Tara wilde niets liever dan hem begrijpen.

'Over mezelf, over hoe ik over mezelf dacht, over hoe ik mezelf haatte. Het is heel moeilijk om uit te leggen. Ik was niet goed genoeg, ik was helemaal hol vanbinnen en daar mocht jij niets van merken.' Finn sloot zijn ogen, alsof hij in gedachten eerst moest zien waar hij het over had voor hij het kon beschrijven. 'Jij bent een goed mens,Tara, dus je begrijpt niet hoe het is als je dat niet bent.'

'Doe niet zo mal, je bent een fantastische vent...'

'Nee, laat me nou uitpraten. Ik zie alleen dat gapende gat vanbinnen, die leegte. En als ik drink, wordt dat minder scherp. Dan voel ik het niet zo. Als ik drink, vind ik mezelf best aardig. Na de eerste wodka wordt die zelfminachting een beetje wazig. En dat is meteen het probleem, want dan ga ik denken dat ik alleen maar meer hoef te drinken om ervan af te komen. Maar zo werkt het niet, dus blijf ik gewoon doordrinken om dat prettige gevoel van die eerste borrel weer terug te krijgen. En dan word ik bang dat zelfs dat gevoel zal verdwijnen, dus wil ik nog meer drinken. Zelfs als ik al dronken was, moest ik doorgaan, alleen maar voor het geval dat. Ik had een tonicfles vol wodka in de keuken.'

Tara knikte. 'Die heb ik gevonden.'

Finn deed zijn ogen weer open en keek beschaamd. 'Sorry,' zei hij. 'Ik hou van je, maar dat weet je wel, hè?'

'Ja. Waarom heb je me dit niet eerder verteld? Dan had ik je toch kunnen helpen?'

'Er is geen alcoholist ter wereld die daar met iemand over wil praten, want dan weten anderen het ook. Dan is het geen denkbeeldige angst meer, maar een werkelijkheid die je onder ogen moet zien. En dan zul je moeten ophouden.'

'En nu?'

'Nu is het voorbij. Maar ik kan nooit meer drinken. Een borrel zal voor mij nooit zomaar een drankje zijn,Tara. Het is een verdovend middel. Ik mag niet meer drinken. Geen glaasje champagne bij een speciale gelegenheid, geen half flesje wijn bij het eten. Ik zou het heerlijk vinden als dat wel kon, want dat zou betekenen dat ik het in de hand kon houden, maar dat gaat niet. Ik ben verslaafd.'

'Dan mag je ook niet meer omgaan met de mensen met wie je altijd de kroeg in ging,' zeiTara.

'Zoals Derry? Ik ben toch ontslagen.'

'Mooi. Wat zou je ervan zeggen om helemaal opnieuw te beginnen in een ander land?'

'Hebben ze daar ook AA-bijeenkomsten?'

Tara grinnikte. 'Ze hebben daar zalig weer, verrukkelijke stranden, een fantastische levensstandaard en we krijgen een flat in een zijstraat van Melrose.'

'Een flat, hè?' zei Finn terwijl hij haar op zijn schoot trok. 'Dat klinkt geweldig. Laten we het maar doen. Maar weet je wat ik nu het liefst zou willen?'

Ze schudde haar hoofd.

'Met je in bed stappen, tegen je aan kruipen en in slaap vallen. Ik heb je zo gemist, vooral 's nachts. Dan lag ik wakker en dacht aan hoe ik je altijd in mijn armen hield, hoe we dicht tegen elkaar aan lagen te slapen, en hoe het was om wakker te worden met je rug tegen me aan en je naakte huid tegen de mijne. En dat is precies wat ik nu wil: slapen.'

Het klonk Tara als muziek in de oren. Ze stonden op, deden het licht uit en liepen hand in hand naar de slaapkamer.

Ze vrijden heel voorzichtig en teder met elkaar, alsof ze alleen op die manier het verdriet van hun scheiding konden vergeten. Na afloop kroop Finn tegen zijn vrouw aan en viel in slaap. Maar Tara wist dat het nog wel even zou duren voor zij ook kon slapen. Ze had veel te veel om over na te denken. In het donker lag ze te piekeren over haar toekomst met Finn.

Een happy end kwam in het echte leven niet voor, dat wist ze best. Haar leven met Finn zou niet alleen rozengeur en maneschijn zijn, maar ook harde en wrede kanten hebben en misschien verdriet brengen. Pure realiteit en geen sprookje. Finn zou niet meer mee kunnen naar uitgebreide dineetjes, waarbij hij zijn lange, soepele vingers over de rand van zijn wijnglas zou laten glijden. Tara had het altijd heerlijk gevonden om hem dat te zien doen, het leek op een soort intiem voorspel dat haar vertelde dat het niet lang meer zou duren voordat die vingers haar lichaam op dezelfde subtiele manier zouden betasten. Als ze elkaar dan aankeken, lichtten zijn ogen op en wierpen haar een plagende blik toe waardoor ze een rilling van opwinding over haar rug voelde lopen.

Maar dat soort feestjes zouden ze voortaan moeten vermijden, ze zouden naar huis moeten als alle andere mensen de kroeg in doken. Ze zouden allebei met een starre glimlach toekijken als mensen zich volgoten met champagne en in de loop van hun leven zouden ze massa's mensen tegenkomen die er niets van begrepen en onschuldige opmerkingen maakten als: 'O, maar je kunt toch wel één glaasje nemen? Eentje geeft toch niet.'

Zou Finn dat aankunnen? En zij? Zou zij het kunnen opbrengen om altijd op hem te letten en ervoor te zorgen dat hij nuchter bleef? Om hem, als hij braaf was, te belonen alsof ze een moeder met een stout kind was? Eigenlijk wilde Tara helemaal niet voor bewaker spelen. Ze ging verliggen en keek naar Finn die naast haar lag te slapen. Met diezelfde lange wimpers en die vredige, onbezorgde trek op zijn gezicht. In zijn slaap zag Finn er altijd uit alsof hij zijn leven lang niets anders dan geluk had gekend.

Ze stak haar hand uit en raakte zijn goudblonde haar aan. Tara deed even haar ogen dicht om na te gaan hoe ze zich precies voelde. En daar was het weer: dat behaaglijke plekje in haar hart dat zoveel warmte uitstraalde dat het zich door haar hele lichaam verspreidde. Ze deed haar ogen open en het was er nog steeds. Het was er omdat Finn bij haar was. Hij was de enige persoon die haar dit gevoel kon bezorgen. Samen zouden ze een oplossing kunnen vinden.

Ze schoof omlaag en ging languit tegen hem aan liggen. Finn kreunde in zijn slaap en kroop dichter tegen haar aan, met zijn arm om haar heen. Tara drukte zich nog vaster tegen hem aan en deed haar ogen dicht. Ze hadden geen keus, ze moesten het gewoon proberen. En nu ze dat besluit had genomen, zou ze slapen als een roos. Dat wist ze zeker.

Rose stond in de tuin naast de muskusrozen en beschutte haar ogen tegen de avondzon. Binnen hoorde ze de begintune van het nieuws van zes uur. Buiten klonk alleen het luie gezoem van bijen die de hele dag vlijtig bezig waren geweest in de tuin. Rose was ook moe, maar het was een plezierig gevoel van vermoeidheid na een welbestede dag.

's Middags was ze samen met Hugh inkopen gaan doen voor het afscheidsfeest van Tara en Finn. Hugh had gevonden dat het helemaal een bijzondere gelegenheid zou worden als hij zou koken en Rose had zich daar onmiddellijk bij neergelegd. De oude Rose zou haar twijfels hebben gehad en in zijn buurt zijn gebleven om een handje te helpen in afwachting van het moment dat er een beroep op haar zou worden gedaan. Maar de nieuwe Rose was volkomen bereid om dingen aan anderen over te laten en was de tuin in gegaan om bloemen te plukken voor de tafel.

Vandaar dat Hugh zich nu binnen stond uit te sloven en om de haverklap stond te mopperen dat er iets mis was met de dunschiller, want die deed het gewoon niet.

Rose pakte haar snoeischaar op en had haar oude tuinmandje binnen de kortste keren gevuld met de crèmewitte rozen waar ze het meest van hield. Ze plukte ook een paar takjes lavendel om haar boeket wat meer geur te geven en sneed net wat rozemarijn af voor Hughs ambitieuze lamsbout toen hij de tuin in kwam lopen, met haar oude schort voor. Hij was nog steeds niet op zijn oude gewicht en daardoor leek hij ouder en kwetsbaarder. Rose wist dat hij de plotselinge confrontatie met zijn eigen sterfelijkheid nog steeds niet helemaal te boven was.

'Heb je me horen grommen?' vroeg hij terwijl hij op de oude houten bank naast Roses veelgeprezen rotstuin neerviel.

Rose deed net alsof ze daarover na moest denken. 'Een beetje,' zei ze. 'Maar die dunschiller is dan ook een vervelend ding.'

'Jij gebruikt hem anders al eeuwen.'

'Ja, maar ik ben de expert,' hielp ze hem herinneren en ging naast hem zitten. 'Ik heb wat rozemarijn voor je geplukt.'

Hij pakte de sprietjes aan en snoof de geur op. 'Het is jaren geleden dat ik gekookt heb,' zei hij. 'Ik was vergeten hoe leuk ik dat vond. Ondanks al dat gezeur over een dunschiller.'

'Wat maakte je vroeger ook alweer, toen we net getrouwd waren? Iets met witte bonen in tomatensaus en...'

'Champignons met een ei in het midden. Geen groot succes, hè?'

Rose sloot haar ogen. Het was heerlijk om hier zo rustig in de zon te zitten, lekker ontspannen. Geen gehaast. Dat had ze geleerd van de tijd die ze in Nettle Cottage had doorgebracht.

'De stilte voor de storm,' zei Hugh peinzend.

'Ik verheug me op onze eerste ontmoeting met Tom,' merkte Rose op. 'Ik heb tegen Holly gezegd dat we het best zouden begrijpen als hij er een beetje over inzat dat hij meteen met de hele Miller-clan geconfronteerd zou worden, maar ze zei dat hij daar helemaal geen moeite mee zou hebben.'

'Zolang Adele hem maar niet de duimschroeven aanlegt,' zei Hugh.

Ze kreunden allebei bij het idee. Adele was in de afgelopen paar weken veel aardiger geworden, maar een mens kon niet in één klap helemaal veranderen.

'Tom is architect, dus dat zal Adele prachtig vinden,' besloot Rose. 'Ik hoop alleen maar dat ze tegenover Finn niet over de kwalijke gevolgen van drank zal beginnen. Wil jij dat van tevoren nog even tegen haar zeggen?'

'Ja, natuurlijk.' Hugh bleef even stil. 'Ik maak me zorgen over Tara en Finn. Ze zullen het niet gemakkelijk krijgen.'

Rose glimlachte. 'Het leven is niet eenvoudig, Hugh, Ik maak me ook zorgen over haar. Ik maak me zorgen over het hele stel. En over jou. Maar ze moeten voor zichzelf zorgen.Tara en Finn houden heel veel van elkaar, een beter begin is er niet. Ze zijn eerlijk tegen elkaar.'

Hughs vingers zochten de hare en Rose kneep even in zijn hand.

'Het spijt me dat ik niet altijd eerlijk tegen jou ben geweest,' zei Hugh.

'Ssst,' antwoordde ze. 'Dat is verleden tijd. We leven nu in de toekomst, weet je nog wel?'

'Rose,' riep een klaaglijke stem vanuit de keuken. 'Er brandt iets aan en dat stinkt zo dat ik er hoofdpijn van krijg.'

Man en vrouw grinnikten geamuseerd tegen elkaar. 'Momentje, Adele,' riep Rose. 'Als jij nou eens Adele voor je rekening neemt, dan zorg ik wel voor het vetgemeste kalf,' stelde ze voor.

Hughs lippen gleden teder over haar wang. 'Je zegt het maar, Rose.'

In de keuken trok Adele mopperend de ovendeur open en tuurde naar wat Hugh aan het koken was. Dat er iets stond aan te branden was wel zeker. Omdat ze niet kon zien wat het was, trok ze de braadslee naar buiten. Op het rek eronder stond een schaal met zwartgeblakerde groente. Broccoli. Hugh had het gekookt en kennelijk in de oven gezet om het warm te houden. De idioot. Maar ze glimlachte toch. Ze waren de idioot bijna kwijt geweest en dat had Adele nooit kunnen verdragen.

Ze waste een nieuwe portie broccoli en dacht na over het komende etentje. Het zou interessant zijn om kennis te maken met Holly's vriend. Een architect maar liefst. Adele was diep onder de indruk. Holly had een goede keus gemaakt. Net als Stella. Adele had niets dan goede woorden over voor die aardige Nick, ook al was hij gescheiden. Maar ja, je kon niet alles hebben. Maar watTara betrof. .. dat was een heel ander verhaal. Natuurlijk zou Adele daar niets van zeggen. Niemand kon haar ervan beschuldigen dat ze zich met dingen bemoeide die haar niet aangingen. Maar het was zo duidelijk als wat dat Tara het moeilijk zou krijgen met die jonge Finn. Hij mocht dan nog zo'n aardig joch zijn, hij zou altijd voor problemen zorgen. Dat had ze vanaf het begin geweten.

Maar goed, uiteindelijk zou alles wel weer op z'n pootjes terechtkomen. Het was gewoon een kwestie van geluk. Je kon maar beter voor het geluk geboren zijn dan met een zilveren lepel in je mond, dacht Adele peinzend.