De maandag daarna stond Stella Miller ook te bedenken hoe belangrijk uiterlijke schijn was, terwijl ze geduldig in een juwelierszaak stond te wachten tot ze geholpen werd. Het was tien dagen voor Kerstmis, dus Jan en alleman was op pad om cadeautjes te kopen en de straten waren vol geïrriteerde mensen die aan het winkelen waren en zich er niets van aantrokken of ze iemand met hun paraplu een oog uitstaken. Hoezo, vrede en gezelligheid?

Stella was tegelijk met een duur gekleed stel de winkel binnengekomen en dat werd het eerst geholpen door de enige verkoper, die een feilloze neus bleek te hebben voor mensen die bereid zijn om bakken geld uit te geven. Het stel was op zoek naar een verlovingsring. Maar Stella vond het niet erg om te wachten. Ze was al lang geleden tot de conclusie gekomen dat het leven een stuk gemakkelijker werd als je je niet druk maakte over dat soort kleine dingen.

De ogen van de verkoper glommen van genoegen toen hij heel voorzichtig het plateau, met de duurste diamanten ringen in de winkel, op de glazen toonbank legde en de stalen ketting die eraan zat discreet vastmaakte aan een verborgen haak, voor het geval iemand het in zijn hoofd zou krijgen om het te grijpen en zich uit de voeten te maken met een buit van een paar miljoen aan schitterende diamanten.

De klanten slaakten een zucht van opluchting omdat ze de volmaakte ring hadden gevonden. Ze stonden verrukt toe te kijken. De verkoper veroorloofde zich ook een zucht bij de gedachte aan zijn commissie.

'Wil mevrouw de ring misschien even passen?' vroeg hij hoopvol.

Stella stond zo dichtbij dat ze de vijf ringen op het plateau goed kon zien. De een was nog mooier dan de ander, maar de ring in het midden was haar favoriet. Ze had hem een week geleden al in de etalage zien liggen, toen ze na een lunch met een vriendin haastig de straat door was gelopen, hoewel ze toen al haar kerstcadeautjes al in huis had.

Maar haar moeder was dol op die schattige, beschilderde emaillen pillendoosjes en Stella wilde nog iets extra's voor haar kopen bij wijze van dank voor het weekend waarin Rose en Hugh met Amelia waren gaan zwemmen. Rose had een mand vol lekkere dingen bij zich gehad, plus die fantastische ontstekingsremmers, waardoor haar nek binnen de kortste keren weer genezen was. En deze winkel had een hele collectie van die doosjes: met bloemen, met aardbeitjes, je kon het niet zo gek bedenken of ze hadden er wel een. Stella had het idee dat als ze om een doosje vroeg met een exquise schilderijtje van een dode kakkerlak het binnen de kortste keren voor haar neus zou staan.

Maar het was de diamanten ring, breeduit geëtaleerd op het middelste plateau, waarop haar oog was gevallen toen ze geen tijd had gehad om naar binnen te gaan. Eén weelderige, markiesgeslepen diamant omringd door ovaalvormige diamanten bloemblaadjes die als een waanzinnig dure bloem boven op een smalle platina band prijkte. Groot, maar absoluut niet vulgair. Precies het juiste formaat voor het toonbeeld van liefde, toewijding en een hoop geld.

'Pas hem nou eens, schat,' drong de man aan. De vrouw keek hem stralend aan en stak haar gemanicuurde vingers uit.

Met één vloeiende beweging schoofde verkoper de ring aan haar vinger. Schitterend, gewoon. Stella zuchtte. Ze mocht dan dol zijn op de namaakjuwelen die ze voor een krats op de markt of in tweedehands winkeltjes kocht, het echte spul was toch wel onweerstaanbaar luxueus.

'Kan ik u ergens mee van dienst zijn, mevrouw?'

Ze keek op en zag een andere verkoper, die bijzonder slechtgehumeurd was omdat hij eigenlijk het stel dat op een diamanten ring uit was, had moeten helpen. Nu werd hem dat door de neus geboord omdat het zo lang had geduurd voordat een creditcardbetaling was afgerond.

Stella richtte zich op, een lange, keurige gestalte in een antraciet- grijze wollen jas en een knalrode gebreide muts. 'Ja, ik wil graag een paar van die geëmailleerde pillendoosjes zien,' zei ze.

Binnen vijf minuten was Stella's keuze op een doosje in Victoriaanse stijl gevallen en ze stond ongeduldig te wachten tot de nog steeds chagrijnige verkoper haar creditcard door het apparaat had gehaald. Ze had haast, want vanavond was de kerstvoorstelling van Amelia's school. Stella popelde van verlangen om het stuk te zien, want Amelia praatte al een maand lang nergens anders over. Met glanzende bruine ogen had ze de rol gerepeteerd, die alleen maar inhield dat ze het podium op moest schuifelen om op haar knieën in de voorste van drie rijen engelen vals een kerstliedje te zingen. Amelia had Stella's gebrek aan muzikaal gehoor geërfd, maar dat deed er niet toe, ze zag er snoezig uit als ze zat te zingen.

Amelia was zeven en een schat van een kind dat sprekend op haar moeder leek. De gelijkenis viel al bij de eerste blik op, hoewel de jongste van het stel haar glanzende kastanjebruine haar in vlechten droeg, terwijl haar moeder de voorkeur gaf aan een kort glad kapsel dat tot haar kin reikte. Het hartvormige gezichtje van Amelia was ernstiger dan Stella's rustige ovaalvormige gelaatstrekken en haar grote ogen stonden waakzaam, waardoor mensen die haar niet kenden vaak dachten dat ze een rustig kind was. Het tegendeel was waar. Ze was gewoon een beetje verlegen in het bijzijn van vreemden. Maar Amelia was misschien wel een beetje volwassener dan de meeste kinderen van haar leeftijd. Dat was wat Sheila betrof het enige nadeel van haar scheiding van Glenn, want door zijn afwezigheid en het feit dat ze nu een eenoudergezin vormden, leek Amelia een beetje te oud voor haar leeftijd. Overigens scheen Amelia het helemaal niet erg te vinden dat ze haar vader maar een paar keer per jaar zag, maar het zat Stella toch dwars.

De avond ervoor had Amelia door de woonkamer gehuppeld in haar glinsterende witte engelengewaad en met haar schorre stem 'Stille Nacht' gezongen.

'De papa van David gaat er een videoband van maken, mam, en juf Dennis heeft gezegd dat we allemaal een kopie krijgen als wij haar een band geven.'

'Dan moeten we voor twee banden zorgen, schattebout,' had Stella gezegd terwijl ze Amelia knuffelde. 'Dan kunnen we er eentje zelf houden en de ander naar pappie sturen.'

'Goed. Zal ik het nog een keer zingen?' vroeg Amelia.

'Goed hoor, lieverd.'

Misschien zou de band pappie wakker schudden uit zijn gebruikelijke lethargie, dacht Stella. Hij vergat altijd hoe belangrijk dingen als Kerstmis voor kinderen waren. Stella had gehoopt dat Glenn na de dood van zijn vader, op wie hij dol was geweest, wat volwassener zou worden, zodat hij wat vaker aan zijn verantwoordelijkheden zou denken, maar niets was minder waar. Vorig jaar had ze uiteindelijk zelf maar een cadeautje van pappie voor Amelia gekocht. Dit jaar zat hij in het Midden-Oosten en zijn cadeautje was al een hele tijd geleden gearriveerd, omdat Stella hem was blijven bellen om hem eraan te herinneren. Stella snapte nooit waarom haar ex-man niet meer begrip voor kinderen kon opbrengen, terwijl hij zelf nog zo'n groot kind was. Op deze manier zou Amelia eerder volwassen zijn dan haar vader.

Ze wierp een blik op haar horloge: tien over vijf. Verdorie, waar bleef die verkoper met haar betalingsbewijs? Ze keek weer even naar het stel dat op het punt stond zich te verloven.

Ze zagen er niet uit alsof ze waanzinnig verliefd waren, besloot ze. Ze zagen er tevreden uit, maar niet alsof ze ernaar hunkerden om tussen de middag nog gauw even een wip te maken, omdat ze niet konden wachten tot vanavond. Misschien konden ze gewoon goed met elkaar opschieten en dat was een stuk gemakkelijker dan verliefd te zijn. Minder gehannes en een prima manier om de eenzaamheid te verdrijven. Stella had massa's vriendinnen die er alles voor overhadden om een aardige man te vinden met wie ze goed konden opschieten.

Ik ben een geluksvogel, dacht Stella dankbaar toen de verkoper met haar betalingsbewijs op de proppen kwam. Zonder die schat van een Amelia was zij misschien ook een van die eenzame mensen geworden die de radio de hele dag aan lieten staan om niet in een stil huis thuis te komen. De vluchtige gedachte dat het ook best leuk zou zijn om een man in haar leven te hebben zette ze meteen weer van zich af. Stella Miller had geen tijd voor mannen. Voor haar geen diamanten ringen. Het enige wat voor haar telde, was Amelia.

Er stond een gure wind waardoor het kouder leek dan het was en het regende weer toen ze haastig de juwelierszaak uitliep. Ze lette niet op de overdreven versierde etalages met schitterende feestjurken. Met het uitgaansleven dat zij erop nahield, had ze dat soort kleren niet nodig. Haar belangrijkste afspraakje rond de feestdagen was het schooltoneelstukje waarin Amelia vanavond zou optreden, gevolgd door een borrel in de hal van de school. Stella had geen chiquere kleren in haar kast hangen dan haar werkkleren en ze had niets wat mooier was dan het strak gesneden grijze pakje dat ze nu droeg met een rode zijden blouse.

Omdat de meeste auto's vanwege de koopavond in de richting van het centrum reden, was ze al om halfzes bij het huis van Hazel.

Als ze Amelia bij Hazel ophaalde, was ze altijd intens dankbaar dat ze zo'n perfecte oppas voor Amelia had gevonden. Hazel woonde maar één straat van Stella af en ze paste al op Amelia sinds ze negen maanden was. Amelia beschouwde Hazel gewoon als een tweede moeder. Hazel had een tweeling die twee maanden ouder was dan Amelia en de drie meisjes gingen als zusjes met elkaar om. Hazel, die vroeger directrice van een bank was geweest en haar dochtertjes op haar achtendertigste had gekregen met behulp van ivf, had zonder aarzelen haar baan opgegeven om voor haar baby's te zorgen.

Vandaag kreeg Stella niet eens de kans om aan te bellen, omdat Amelia al naar buiten kwam rennen met vlechten die achter haar aan zwierden.

'Hallo, mam,' zei ze enthousiast. Ze zag er schattig uit in haar engeltjeskostuum met de zilveren linten die aan haar uit ijzeren kleer- hangertjes gemaakte vleugels hingen. Het had Stella twee avonden, drie gebroken nagels en bloed, zweet en tranen gekost om die verdomde vleugels te maken.

'Hallo, Amelia,' zei Stella, terwijl ze aan een vlecht trok en haar dochter een kus op haar voorhoofd gaf. Ze wist dat Hazel het niet goed vond dat de kinderen zelf opendeden, maar na een dergelijke begroeting kon ze het niet opbrengen om op Amelia te mopperen. 'Ben je al helemaal klaar voor het toneelstuk?'

'Ja, mam. Mag ik op ballet? Becky en Shona gaan ook en dan moeten we schoenen hebben en zo'n jurk...'

'Hun hele klas is ineens bezeten van ballet,' zei Hazel die uit de keuken kwam lopen. Ze had voor de gelegenheid een bruin fluwelen stretch jurk aangetrokken en droeg een knaloranje schort om het schoon te houden. Haar rossige krullen hingen ter ere van het feest los en ze had even snel een mascararollertje over haar lichte wimpers gehaald. Hazel had geen tijd en ook geen zin om zich uitgebreid op te maken.

'Gymnastiek is officieel uit en tutu's en echte roze balletschoentjes zijn het nu helemaal. In een vergeefse poging om ze kalm te krijgen voor het toneelstukje heeft juf Dennis aangekondigd dat in het nieuwe jaar weer balletles wordt gegeven. Ik heb ze al verteld dat ik niet van plan ben om voor januari naar de stad te rijden om dans- kleren te gaan halen.'

Becky kwam de keuken uitstormen, een tweede engel met gouden linten in haar rode krullen en goudgeverfde vleugels die scheef aan haar schouders hingen.

Becky was een kleine robbedoes die als een jong olifantje rond- stampte en als ze de trap op liep, klonk het alsof de hele bovenverdieping op instorten stond. 'Ik wil een zwanenprinses zijn,' deelde ze vastberaden mee.

Hazel en Stella keken elkaar geamuseerd aan.

'Ik word ook een zwanenprinses,' zei Amelia hardnekkig.

Becky wierp haar een kribbige blik toe.

'Jullie mogen allemaal zwanenprinsesjes zijn,' suste Hazel, de eeuwige vredestichter. 'Maar we zijn niet van plan om een boel geld uit te geven aan prinsessenjurken en balletschoentjes als jullie er na een week alweer genoeg van hebben.'

Becky en Amelia leken allebei diep geschokt bij het idee. Alsof dat ooit zou gebeuren.

'Ik heb het briefje over de balletlessen in Amelia's schooltas gedaan,' zei Hazel.

Stella glimlachte bij wijze van dank.

'Kijk, mam!' zei Amelia en ze begon rond te dansen alsof ze al op ballet zat. Ze gaf een redelijke imitatie van een pirouette en hield haar wijde engelenjurk omhoog terwijl ze rondzwierde. 'Kijk eens wat ik kan, mammie.'

'Nee, je moet naar mij kijken,' drong Becky aan, terwijl ze ook een poging deed en tegen Stella aanknalde.

'Je zult vast een prachtige zwanenprinses worden,' zei Stella vriendelijk tegen Becky, terwijl Amelia, die op een leeftijd was dat ze zich scherp bewust was van het verschil tussen wat volwassenen zeiden en wat ze bedoelden, haar moeder strak aankeek.

'Goed, meiden, zijn we helemaal klaar voor het toneelstukje?' vroeg Stella haastig.

'Ja!' gilden de beide meisjes.

'Geef me nog vijf minuutjes, dan ben ik ook klaar,' zei Hazel tegen Stella. 'Shona!' riep ze.

Een andere roodharige engel met gouden linten dook op uit de speelkamer waar ze zichzelf kennelijk had zitten beschilderen met glitterverf. Het was geen identieke tweeling, maar de meisjes hadden allebei het springerige rode haar en de lichtbruine ogen van hun moeder geërfd.

'Allemaal naar boven om te plassen, we gaan zo weg,' zei Hazel. 'En netjes handen wassen. Ik kom zo kijken of jullie het goed hebben gedaan.'

De kinderen draafden naar boven en Stella liep achter Hazel aan naar de gezellige keuken. Afgezien van haar beide zussen was Hazel de beste vriendin die Stella had. Ze leidden een totaal verschillend leven en Hazel was vijfenveertig terwijl Stella pas achtendertig was, maar ze hadden hetzelfde droge gevoel voor humor. En Stella had het idee dat Hazel haar begreep, want ze probeerde nooit Stella in contact te brengen met mannen en ze zeurde ook niet dat ze nooit uitging. Ze wist gewoon dat Stella heel tevreden was met haar leven zoals het was.

En hoewel Hazel vaak dacht dat ze het ontzettend leuk zou vinden als haar beste vriendin iemand zou hebben in haar leven was ze zo verstandig om haar mond te houden.

'Heb ik nog tijd om een kopje thee te drinken?' vroeg Stella terwijl ze de waterkoker aanzette. 'Ik heb gewinkeld en ik ben kapot.'

'Heb je iets leuks gekocht?'

'Een pillendoosje voor mijn moeder. Nu heb ik alles,' zei Stella tevreden. 'Bij die juwelier was een stel dat de meest ongelooflijke diamanten ring kocht, die je ooit hebt gezien. Echt een joekel. God mag weten wat dat ding kostte, maar als je met zoiets rondloopt heb je permanent bewaking nodig.'

'Heb je het soms over Hazels kerstcadeautje?,' zei Ivan, Hazels man, die net de keuken binnenkwam. Hij was een lange, pezige man met vrolijke blauwe ogen, een modieuze bril, een vrijwel kaal hoofd, directeur van een hypotheekbank en stapelgek op zijn vrouw en kinderen.

'Heb je nou alweer zo'n grote diamant voor me gekocht, lieverd?' informeerde Hazel terwijl ze haar gezicht ophief voor een kus. 'Ik heb geen vingers meer over!'

'Ja, het spijt me.' Ivan deed dapper zijn best om schuldig te kijken. 'Ik breng die ring morgen wel terug, dan koop ik in plaats daarvan wel een smaakvol rood nylon negligé-setje voor je. Zit er voor mij ook nog een kopje thee in de pot?'

'Ik wil een róze, mallerd. Je weet toch dat ik het leuk vind als mijn kleren vloeken bij mijn haar. Pak de koekjes even, Ivan, als je daar toch staat,' zei Hazel toen hij een mok uit het keukenkastje pakte. 'We zijn vast niet voor negen uur ihuis en we mogen onze handen dichtknijpen als we op dat schoolfeestje met ons allen één slap worstenbroodje krijgen.'

Stella en Hazel keken toe terwijl Ivan vijf chocoladebiscuitjes wegwerkte.

'Hoe kun je zoveel eten zonder dik te worden?' vroeg Stella zich af.

Ivan klopte op zijn platte maag. 'Superieure genen,' mompelde hij met volle mond.

Hazel deed haar schort af en gooide die kalm naar haar man. 'Zijn dat soort opmerkingen geen geldige reden voor echtscheiding?' zei ze tegen Stella.

'Ik zou het niet weten, ik hou me alleen bezig met onroerend goed,' zei Stella lachend, die gewend was aan hun gezellige gekibbel. Ze liep de keuken uit en riep over haar schouder: 'Vecht het zelf maar uit, ik ga me even optutten.'

In de kleine garderobe onder de trap stond ze na te denken over Ivan en Hazel en het stel in de juwelierswinkel. Stella kon best leven zonder een knots van een diamant aan haar vinger, want om met haar moeder te spreken, wat je niet hebt, kun je ook niet missen. Maar je kon wél iets missen waarmee je opgegroeid was, ook al had je daar zelf niet echt een aandeel in. Stella was opgegroeid met ouders die stapelgek op elkaar waren. En iedere dag zag ze bij Hazel en Ivan wat echte liefde inhield. Ze plaagden elkaar wel vaak en ze hadden soms ruzie omdat hij van operamuziek hield en die graag keihard draaide, maar toch aanbaden ze elkaar. Stella beweerde al jarenlang dat liefde het laatste was waar ze aan dacht, maar soms wenste ze toch dat het anders zou zijn.

Toen ze de keuken weer binnenkwam, zwierde haar haar als een wolk om haar gezicht, zo heftig had ze het staan borstelen.

Hazel glimlachte haar vol genegenheid toe. Stella nam ook nooit de moeite zich uitgebreid op te maken, maar het verschil was dat Stella het ook niet nodig had. De grote donkere ogen met de dikke wimpers overheersten haar ovale gezicht, waardoor ze op een middeleeuwse madonna leek. Haar rechte neus hoefde niet gecorrigeerd te worden met allerlei foefjes en haar romige huid had niet meer nodig dan een likje crème. Eigenlijk zou Hazel jaloers op haar moeten zijn, want haar huid was vlekkerig en zat vol sproeten, zodat ze emmers vol camouflagecrème nodig had. Die ze overigens niet gebruikte.

Maar Hazel hield te veel van Stella om jaloers op haar te zijn. In plaats daarvan was ze trots op het feit dat haar vriendin zo mooi was en dreef Stella haar af en toe tot wanhoop door niet te beseffen hoe aantrekkelijk ze was.

Vanavond had Stella verrassend genoeg een felrode lipstick op die paste bij de kleur van haar blouse. Ze droeg zelden dat soort felle kleuren en ze zag er fantastisch uit.

'Vind je die lipstick niet een beetje te veel van het goede?' vroeg ze. 'Ik heb hem vandaag gekocht, maar misschien is het net een beetje te...'

'Het staat je fantastisch, hartstikke sexy,' zei Hazel vastbesloten. 'Ik weet niet waarom je niet vaker dat soort kleuren draagt.'

'Schoolfeestjes zijn niet bepaald de meest geschikte gelegenheid om sexy te zijn,' merkte Stella op.

Benton Junior School baadde in het licht toen ze aankwamen en voor de deur stond een hele rij auto's waaruit engelen, herders, wijzen en een paar dieren te voorschijn kwamen.

'Dat is toch geen echt schaap?' zei Ivan toen ze een wit wollig dier uit een auto zagen springen dat meteen zijn poot optilde om tegen de met goudkleurige lintjes versierde opgepotte boom te plassen waarop de directrice zo trots was.

'Dat is de hond van mevrouw Maloney,' zei Shona. 'Hij was gisteren ook op de repetitie en toen heeft hij op het toneel gepiest.'

De kinderen giechelden.

'Ik hoop dat jullie niet op de natte plekken hoeven te knielen,' merkte Ivan ernstig op.

'Baaaah,' gilden de meisjes.

'Maar waarschijnlijk is dat wel zo,' ging hij verder. 'En dan zullen jullie nat worden en zo vies ruiken dat je niet meer mee kunt in de auto en in jullie engelenpakken naar huis moeten lopen. In het donker, stinkend en smerig...'

Het gelach en gegiechel over natte knieën betekende dat alle zenuwen voor de voorstelling verdwenen waren toen de auto voor de ingang stopte en dat Amelia, Shona en Becky stonden te popelen om zich aan te sluiten bij alle andere kinderen die rondrenden en zo hard schreeuwden als ze konden. Sommigen hadden glitters op hun gezicht, terwijl anderen grote snorren opgetekend hadden. Vleugels raakten verward met andere vleugels en er stonden diverse groepjes kinderen te krijsen terwijl mevrouw Maloney, de oververmoeide muzieklerares hen los probeerde te maken. Het lawaai was oorverdovend, ondanks de aanwezigheid van drie onderwijzeressen en een aantal getergde ouders.

'Wat die onderwijzers ook verdienen, het is niet genoeg,' zei Ivan ernstig terwijl hij wegreed om de auto te parkeren.

'Waar ga jij zitten, mammie?' vroeg Amelia, die plotseling weer zenuwachtig werd en de hand van haar moeder te midden van alle herrie stevig vasthield. 'Ik wil je wel kunnen zien.'

'Even knuffelen,' zei Stella terwijl ze zich bukte en Amelia stijf tegen zich aantrok. 'Ik zwaai wel als jullie binnenkomen en ik zal zo ver mogelijk vooraan gaan zitten.'

'Echt?'

'Dat beloof ik,' zei Stella plechtig.

'Stilte!' riep een harde stem en wonder boven wonder hield het geschreeuw op. Mevrouw Sanders, de directrice, was een autoritaire dame en als zij iets zei, gehoorzaamde iedereen onmiddellijk. Plotseling werden alle engelen afgevoerd naar een klaslokaal voor een laatste vleugelinspectie, werden de herders naar het toilet gestuurd om nog voor de voorstelling een plasje te doen en kregen de ouders te horen dat alles in orde was en of ze maar naar hun plaatsen wilden gaan.

In de zaal was bijna evenveel herrie als daarvoor in de gang, met kletsende ouders en gillende kleine broertjes en zusjes die rond wilden rennen om met andere kinderen te vechten. Hazel en Stella vonden halverwege een plaatsje en gingen zitten.

'Zou de moeder van Gwyneth Paltrow ook zo zenuwachtig zijn voor een voorstelling?' vroeg Stella terwijl ze nerveus aan de riem van haar tas friemelde.

'Vast niet. Maak je geen zorgen, het komt best in orde,' zei Hazel. 'Het enige waar ik me zorgen over maak, is dat Becky ruzie krijgt met een ander en hem of haar een klap met haar tamboerijn verkoopt. Ze is zo koppig.'

'Dat is gewoon een fase waar ze doorheen moet.' Stella deed haar best om troostend te klinken.

'Daar zit ze anders al in vanaf de tijd dat ze een hummeltje was.' Hazel zuchtte. 'Als ze op haar zevende al zo is, hoe moet dat dan als ze gaat puberen? Je mag je handen dichtknijpen met Amelia. Dat is echt een liefkind.'

'Schuif eens op, meiden.' Dat was Ivan, die nog rilde van de kou.

Stella ging een stoel verder zitten en keek om zich heen. Ze was niet de enige alleenstaande ouder hier en dat was een hele opluchting, al schenen er meer paren aanwezig te zijn dan normaal. Maar omdat het Kerstmis was, had iedereen zijn best gedaan en mensen die normaal gesproken alleen maar via de telefoon tegen elkaar schreeuwden, zaten nu vanwege de kinderen in ijzig stilzwijgen naast elkaar. Stella miste Glenn helemaal niet bij dit soort gelegenheden, maar ze vroeg zich wel af of Amelia in haar hart niet erg naar haar pappie verlangde.

'Alles oké?' vroeg Hazel die haar even in haar arm kneep. 'Je krijgt toch geen aanval van het gescheiden-mammiesyndroom, hè?'

Lieve Hazel. Ze begreep altijd alles, dacht Stella vol genegenheid en ze schudde haar hoofd. 'Nee hoor, ik voel me prima.'

De voorstelling begon met een fanfare van trompetten uit de cd-speler van de school. Eerst kwamen de kleintjes, die nerveus in een lange rij het podium opkwamen en uit volle borst en in verschillende toonaarden 'Jingle Bells' begonnen te zingen. Vanuit de coulissen moedigden onderwijzeressen hun leerlingen aan, die zongen, giechelden, snikten en in één geval zich de longen uit het lijf schreeuwde. Het leek even mis te gaan toen de stal dreigde om te kieperen, maar mevrouw Sanders sprong op het podium en wist onheil te voorkomen. Het was zo'n heen en weer geren van ouders die met foto- en videocamera's opnamen wilden maken, dat Stella even bang was dat ze Amelia niet zou zien. Maar toen de meute engelen het podium opkwam, zag ze haar dochter meteen tussen de stralende tweeling staan. Ze stond op en begon wild te zwaaien.

'Ga zitten,' siste iemand achter haar, maar Stella bleef gewoon zwaaien.

Onder haar engelenaureool stond Amelia's gezichtje strak terwijl ze naar de zee van onbekende gezichten staarde. Het licht op het podium was zo fel dat ze haast niets kon onderscheiden... Maar toen zag ze ineens haar fanatiek zwaaiende moeder en alles was in orde. Mammie zat te kijken, mammie was gewoon hier. Er verscheen een brede glimlach op haar gezichtje.

'Klaar, kinderen?' vroeg juf Dennis die voor op het podium stond om haar groep aan te moedigen.

Groep vijf knikte ernstig en wachtte met grote ogen van opwinding op het moment dat de muziek begon, om vervolgens 'Stille Nacht' te zingen zoals ze het nog nooit eerder hadden gedaan.

Stella voelde de tranen in haar ogen springen toen ze toekeek terwijl Amelia uit volle borst stond te zingen. Met haar grote stralende ogen leek Amelia net een engeltje van Botticelli. Stella wist zeker dat ze niet bevooroordeeld was, Amelia was het mooiste kind van allemaal, dat stond vast. En het meest fantastische kind.

'Zijn ze niet geweldig, Hazel?' zei ze met een betraand gezicht tegen haar vriendin.

'En de hond heeft ook nog niet op het podium gepiest,' merkte Hazel op.

Stella giechelde, maar bleef strak naar Amelia kijken. Wat was ze toch een geluksvogel. Deze moederliefde, dat was de ware liefde. Daar kon die andere liefde, voor een man, niet eens aan tippen.