Op de dag voor Kerstmis vroeg Tara zich 's middags af wat de rest van haar familie zou doen. Normaal gesproken zouden de drie meisjes Miller zich in Kinvarra in de keuken hebben opgesloten om cadeautjes in te pakken. Kerstmis zou zonder de anderen niet hetzelfde zijn, dacht ze. Daar stond tegenover dat ze nu Finn had.Toen ze zag hoe laat het was, ging ze op zoek naar haar man. Terwijl zij nog even boodschappen was gaan doen, zou hij zijn koffer en de cadeautjes inpakken. Maar in de slaapkamer stond de koffer leeg op de grond en Finn lag op bed te slapen met al zijn kleren aan.

Tara sloop naar hem toe, deed haar schoenen uit en sprong op het bed.

'Wakker worden!' riep ze.

'Hè... wat?' bromde Finn terwijl hij zijn ogen opendeed waardoor een behoorlijk rooddoorlopen oog zichtbaar werd.

'Jij zou de koffer inpakken en je scheren terwijl ik weg was,' zei Tara terwijl ze languit boven op hem ging liggen. 'Ik wilde nog even een tukje doen,' kreunde Finn en stopte zijn hoofd onder het kussen. 'Nog een paar minuutjes. Het is toch pas lunchtijd.'

'Het is bijna halfdrie en we zouden om halfvier bij je ouders zijn.'

Op de een of andere manier hadden ze zich laten strikken om de kerstdagen bij de familie Jefferson thuis door te brengen, hoewel Tara eigenlijk naar Kinvarra had willen gaan. Maar ze wist dat ze er niet onderuit kon. Ze moesten nog steeds hun koffers pakken, want ze bleven drie nachtjes slapen, en ze zouden er zeker een uur over doen om er te komen, dus ze moesten snel weg.

'Sta nou maar op,' zei ze. 'Je weet hoe druk het onderweg altijd is en vandaag zal het nog erger zijn dan anders.'

Finn kreunde onder het kussen. 'We kunnen opbellen en zeggen dat we wat later komen. Dan kan ik nog even slapen.'

Tara trok het kussen weg. 'Geen denken aan, Finn. Je moeder zal het jou niet kwalijk nemen als we te laat komen, maar mij wel. Maak nu maar gauw dat je opstaat anders pak ik een natte spons.'

'Niet de spons,' smeekte Finn. 'Alles is goed, maar niet de spons.'

Ze wriemelde haar vingers onder zijn trui en begon hem te kietelen.

'Niet doen,' zei hij slap, 'daar kan ik niet tegen.'

Een beetje schuldig hield ze op. Maar Finn maakte misbruik van dat moment van zwakte. Met een snelle beweging kwam hij overeind en begon haar op zijn beurt te kietelen.

'Nee!' gilde Tara toen hij haar voeten te pakken nam. 'Niet mijn voeten! Niet doen, schoft! Hou op!'

'Oké.' Omdat hij toch te veel last had van een kater rolde hij van haar af en ze bleven allebei hijgend op het bed liggen.

'Heb je al iets ingepakt?' wilde Tara weten.

'Toen ik halverwege was, ben ik even gaan liggen om een tukje te doen,' bekende Finn. 'Ik ben echt kapot.'

'Dan had je je maar niet lam moeten zuipen op het kerstfeestje van de zaak,' zei Tara hooghartig. 'Sta op, luiwammes. We moeten binnen twintig minuten op weg zijn.'

'Jawel, baas,' salueerde Finn niet bepaald enthousiast.

Tara begon snel te pakken en ging op zoek naar dingen als de lader van haar mobiel en haar agenda. Binnenkort moesten ze de boel toch eens opnieuw inrichten. Nu was de slaapkamer waarschijnlijk de leukste kamer van de driekamerflat, omdat daar de minst afschuwelijke gordijnen hingen (effen en blauw) en omdat tegen een van de wanden allemaal spiegelkasten stonden, waarin ze een boel troep kwijt konden. Tara en Finn waren allebei slonzig en zodra de kastdeuren opengingen, viel er van alles uit wat er alleen met moed, beleid en trouw in teruggestopt kon worden. Desondanks zaten ze na een halfuur al bepakt en bezakt in de auto. En het was ontzettend druk op de weg, precies zoals Tara voorspeld had. De Jeffersons woonden in een mooi forensenplaatsje aan de oostkust, maar je deed altijd eeuwen over de vijftig kilometer vanaf Dublin.

'Ontspan je nu maar,' zei Finn toen ze voor de tolbrug in een file van zes kilometer terechtkwamen. 'Mams zal het heus niet erg vinden.'

Tara kon nog net haar mond houden. Mams, oftewel mevrouw Gloria Jefferson, zou het heel erg vinden en het Tara ongetwijfeld kwalijk nemen. Tara werd al misselijk als ze aan de komende drie dagen dacht. Ze was dol op Desmond haar schoonvader, want die was net zo geestig en lief als Finn, maar Gloria was een heel ander geval. Een kille vrouw, voor wie alleen klasse, geld en 'correct gedrag' telden. Het correcte gedrag voor Kerstmis was kennelijk een rustig etentje met vrienden op kerstavond, een intiem familiedineetje op eerste kerstdag en een middagborrel op tweede kerstdag, waarvoor de Jeffersons alleen de minder belangrijke buren uitgenodigd hadden, zodat die ook even een glimp konden opvangen van de nieuwe eettafel die Gloria net had gekocht, met niet minder dan twaalf stoelen. Wat niét onder correct gedrag viel, was voor zover Tara begreep, het feit dat Gloria's geliefde zoon met een juffrouw was getrouwd die tv-scenario's schreef.

'Ze vindt je wel aardig, natuurlijk wel,' had Finn geprotesteerd toen Tara mild had opgemerkt dat zijn moeder kennelijk niet echt weg van haar was. 'Ze is een beetje een kloek, dat is alles. En erg gereserveerd. Zo is ze opgevoed.'

Tenzij Gloria door trappisten was opgevoed, begreep Tara de reden voor die ijzige stiltes niet. Maar de monniken van die orde waren juist heel beminnelijke mensen en je kon Gloria met de beste wil van de wereld niet beminnelijk noemen. O, ze kon heel vriendelijk voor andere mensen zijn, hoor. Alleen niet voor Tara, die zich iedere keer weer afvroeg hoe haar schoonmoeder het klaarspeelde om tegelijkertijd tegen Finn te glimlachen en haar minachtend aan te kijken.

Het was ruim over zessen toen ze het hek van FourWinds, het piekfijn onderhouden huis van de familie Jefferson, binnenreden. Het was geen groot huis, maar toch op z'n minst drie keer het formaat van het flatje van Tara en Finn. Gloria had zich al een paar keer laten ontvallen dat het stel zich best een groter huis zou kunnen permitteren, maar dan moesten ze weg uit de stad en dichter bij FourWinds gaan wonen. Maar Tara gaf er de voorkeur aan om ieder dubbeltje om te draaien, zich weinig luxe te kunnen veroorloven en zich te moeten behelpen met een badkamer die nauwelijks groter was dan een kast, als ze op die manier zo ver mogelijk uit de buurt kon blijven van haar schoonmoeder.

'Dat wordt ruzie,' zei Finn somber. Zelfs hij had inmiddels begrepen dat zijn moeder boos zou zijn omdat ze zo laat waren. Dus moest Tara hem opvrolijken.

'We gaan toch alleen maar snel een hapje eten,' zei ze. 'Ik kan binnen vijf minuten omgekleed zijn en klaar om te vertrekken.'

'Dat weet ik wel,' zei hij. 'Maar ze zal het niet leuk vinden. We gaan uit eten met de familie Bailey-Montford en mams en Liz B-M proberen elkaar altijd een beetje de loef af te steken, dus alles moet wel perfect zijn. Heb je wel iets chics meegebracht om vanavond aan te trekken?'

'Je hebt toch gezien wat ik heb ingepakt,' zeiTara verbijsterd. 'Ik heb helemaal geen chique kleren bij me. Ik dacht dat dit gewoon een gezellig etentje met oude vrienden van de familie zou zijn.' Ze dacht aan de vrijetijdskleding die ze had meegenomen en die volgens haar perfect geschikt was voor Kerstmis in familiekring. Eigenlijk had ze zelfs te veel meegenomen, maar dat kwam omdat ze zo haastig had moeten pakken. Truien, broeken en de nieuwe, donkerpaarse corduroy jurk die ze op eerste kerstdag had willen aantrekken. 'Waarom heb je me niet verteld, dat we ons zouden moeten optutten?' vroeg ze.

'Ik dacht dat je dat wel wist,' mompelde Finn terwijl hij de auto parkeerde.

'Dat ik wat wist?'Tara begon kwaad te worden. 'Ik heb het soort kleren bij me dat ik in Kinvarra met de kerst zou dragen. Ga je me nu vertellen dat je moeder er vanavond en de rest van de dagen op haar paasbest uit zal zien?'

Het feit dat Finn niets zei, sprak boekdelen.

'Nou, dat is een lekker begin,' zei Tara. Dat zou weer een slechte aantekening opleveren.

'Laten we alsjeblieft geen ruzie maken,' smeekte Finn.

Tara keek hem berustend aan. 'Je hebt gelijk,' zei ze. Er zou toch al genoeg ruzie worden gemaakt zonder dat zij er aan meededen. Gloria had dat tot een kunst verheven.

Desmond Jefferson deed de deur al open voordat ze aan konden bellen. 'Hallo, Tara, vrolijk kerstfeest, hallo, Finn,' zei hij bij wijze van begroeting. Desmond Jefferson was een lange, verlegen man die eruitzag als een oudere versie van Finn en die door zijn vrienden vaak als een 'echte heer' werd beschreven. Hij was een tijdje geleden met pensioen gegaan, nadat hij jarenlang op het ministerie van Buitenlandse Zaken had gewerkt. Nu zat hij het liefst in zijn tuin. Volgens Tara om uit de buurt van Gloria te blijven, maar zoiets zou Desmond nooit zeggen.

Ze kuste hem vol genegenheid op zijn wang en gaf hem een klein pakje. 'Een geheim cadeautje,' fluisterde ze. 'Karamels.'

Desmond glimlachte. 'Dat houden we onder ons,' knikte hij en stopte het pakje in zijn broekzak. Hij was net alsTara dol op zoetigheid, maar Gloria hield hem streng op dieet. Tara wist dat daar eigenlijk geen reden voor was, want hij was zo gezond als een vis, er was niets aan de hand met zijn cholesterol en hij wandelde iedere dag tien kilometer.

'Mams maakt zich graag zorgen,' had Finn verklaard.

Mams speelt graag de baas, was Tara van mening.

Zijn moeder zat in de zitkamer op hen te wachten. Ze was negenenvijftig, maar ze zag er minstens tien jaar jonger uit, dankzij een streng dieet, maandelijkse kastanjebruine haarspoelingen en de zorg die ze aan haar uiterlijk besteedde. In haar zwart satijnen avondjapon die perfect om haar slanke lichaam sloot, had Gloria er eigenlijk fantastisch uit moeten zien. Maar de harde blik in haar lichte blauwe ogen en de strakke blijk van afkeuring op haar gezicht bedierven het effect.

'Hallo, Gloria,' zei Tara. 'Leuk om je weer te zien. Wat een mooie kerstboom.' In werkelijkheid was het een gedrocht. God zou haar straffen voor al die leugens.

'Dank je wel, Tara,' zei Gloria met haar beschaafde stem. 'Ik vind het ook heel leuk om jou weer te zien. Finn,' voegde ze er berispend aan toe. 'Je hebt je nog niet geschoren. We moeten over een halfuur weg.'

Finn vertrok geen spier bij de scherpe klank in zijn moeders stem. 'Geen tijd gehad, mams, ik heb gewerkt tot vlak voordat we vertrokken,' jokte hij terwijl hij een stapel in geschenkpapier verpakte cadeautjes onder de boom legde en vervolgens zijn moeder omhelsde. Die moeite nam Tara al lang niet meer. Ze had het één keer geprobeerd en het was net alsof ze een etalagepop omhelsde. 'Net zo mager en net zo stijf,' had Tara later tegen Stella gezegd. 'Ze is een echte feeks.'

'Ik vind het helemaal niet leuk dat je niet met je schoonmoeder kunt opschieten,' had Stella opgemerkt. 'Ze lijkt mij best aardig. Je moet haar gewoon de tijd geven.'

'Ze heeft vanaf de bruiloft al zes maanden de tijd gehad,' antwoordde Tara grimmig. 'En zonder aftrek wegens goed gedrag.'

'Ik zal jullie even naar jullie kamer brengen,' zei Gloria nu, terwijl ze gracieus opstond. 'Als jullie niet zo laat waren geweest hadden we nog koffie kunnen drinken. Maar goed,' ze wierp Tara een minachtende blik toe, 'jullie zijn er nu toch.'

Tara zei niets. Ze wist dat ze zich niets had verbeeld. Gloria was echt een kreng. Terwijl ze achter haar schoonmoeder aan liep, keek ze nog even snel om zich heen. Wat had Gloria de boel toch kil ingericht. Lichtblauwe muren, een nog killer blauw kleed op de vloer en zilvergrijze meubels. Totaal anders dan de gezellige charme van Meadow Lodge, waar het merendeel van de meubels weliswaar mooi, maar oud en geliefd waren. Hier was alles splinternieuw, alsof Gloria iedere drie jaar haar meubels bij het oud vuil zette om niet onder te doen voor de buren.

En die kerstboom was nog veel erger, daar hingen veel te weinig zilveren spulletjes in, omdat Gloria niet van overdaad hield en het principe 'minder is meer' hanteerde. Waar waren de oude, geliefde kerstversieringen die al jaren in de familie waren?Tara dacht aan de manier waarop haar moeder een kerstboom optuigde: een zee van rood en goud, met gehavende engeltjes en zelfs nog een paar van de oude kerstdecoraties waar een van de katten van het gezin met de regelmaat van een klok op had zitten kauwen. Ongetwijfeld zou Gloria huiveren als ze die boom onder ogen kreeg.

'Ik hoop dat je je goede pak hebt meegebracht,' zei Gloria tegen Finn toen ze de trap naar de logeerkamer op liepen.

'Ja, mams,' zei Finn.

Achter de rug van haar schoonmoeder stakTara haar tong uit tegen haar man.

Bij wijze van antwoord kneep Finn haar in haar bil.

'Het wordt toch geen formele toestand?' vroeg Tara onschuldig. 'Want daarvoor heb ik geen kleren bij me.'

Gloria draaide zich met een ruk om. 'Maar we gaan eten met Liz en Pierre Bailey-Montford!' zei ze ongelovig, alsof dat alleen al een verklaring was waarom ze zich chic zou moeten aankleden. 'Die herinner je je toch nog wel van jullie bruiloft?'

Tara herinnerde zich een heleboel van haar bruiloft, met name dat ze had gedacht dat ze toch wel ontzettend veel van Finn moest houden om met hem te trouwen terwijl hij zo'n moeder had. 'Min of meer,' zei ze opzettelijk vaag.

'Pierre is eigenaar van de B-M Magnum Woonketen!' beet Gloria haar toe. Er kwamen barstjes in het vernis. 'Hun huis is tweehonderd jaar oud en Liz koopt al haar kleren in Parijs.'

Dat was wat ze eigenlijk het vervelendste vond van haar schoonmoeder, peinsde Tara. Ze hanteerde volkomen verkeerde maatstaven om mensen te beoordelen.

'Dus ik moet echt iets anders aantrekken?'Tara wist dat ze Gloria het bloed onder de nagels vandaan haalde, maar ze kon zich niet inhouden.

'Dat lijkt me wel duidelijk,' zei Gloria venijnig toen ze de deur van de logeerkamer opendeed.

'We zijn zo klaar, hoor,' zei Finn voordat ze echt ruzie kregen. 'Tara heeft wel andere kleren bij zich.'

'Ja, mijn striptease-string en mijn veren sjaal, oud kreng,' mompelde Tara binnensmonds toen ze haar koffer met een klap op de grond zette.

'Maak haar nou niet boos,' smeekte Finn toen ze alleen waren.

'Dat probeer ik ook helemaal niet,' antwoordde ze. 'Maar ik begrijp gewoon niet waarom je moeder dat soort trucs uithaalt. Als ze had gewild dat we chique kleren meebrachten, had ze de telefoon maar hoeven op te pakken. Maar nee, dat zou te simpel zijn.' Tara werd steeds nijdiger, hoe langer ze erover nadacht. 'In plaats daarvan wacht ze tot we hier zijn en raakt dan in alle staten omdat ik geen cocktailjurk bij me heb. Het is gewoon pure opzet en ik heb er genoeg van.'

'Tara, lieverd, wind je nou niet zo op.'

Finn ging naast haar zitten op het bed waarop Tara was neergevallen en sloeg zijn armen om haar heen. 'Kunnen we alsjeblieft proberen om er een leuke kerst van te maken?'

'Ik zou niets liever willen,' mompelde ze terwijl ze tegen hem aan leunde. 'Het is onze eerste kerst samen, maar ik weet niet of ik het wel uithoud met je moeder, Finn.'

Finn streelde haar haar. 'Het komt gewoon omdat ze met de kerst altijd aan Fay moet denken. Daar heeft ze het moeilijk mee.'

Tara zuchtte. Fay was Finns zevenentwintigjarige zus die na een knallende ruzie met haar moeder haar biezen had gepakt en was gaan reizen. Ze had nooit meer met Gloria willen praten. Tara kende haar niet, omdat Fay twee jaar geleden was weggegaan, voordat zij Finn zelfs maar had ontmoet, maar zo te horen was ze een type dat zich niet de wet liet voorschrijven. Ze woonde nu in Californië, praktiseerde psychic healing en hield wel contact met Desmond en Finn, maar verbrak meteen de verbinding als ze haar moeder aan de telefoon kreeg. Kennelijk was psychic healing niet in staat om alle problemen uit de wereld te helpen.

Als het iemand anders was geweest, zou Tara medelijden hebben gehad met een moeder die geen contact meer had met haar dochter. Tara hield veel te veel van haar eigen moeder om haar dat ooit aan te doen. Maar nu ze Gloria had leren kennen, begreepTara best waarom iemand naar de andere kant van de wereld trok om aan haar te ontsnappen.

'Het wordt heus wel een leuke kerst,' stelde ze Finn gerust.

'Dank je wel, schattebout.' Hij keek haar echt dankbaar aan. Ze moest maar op haar tong bijten als Gloria valse opmerkingen maakte. Dat was wel het minste wat ze kon doen.

Tara besloot haar corduroy jurk aan te trekken, gegarneerd met een brede glimlach die op haar gezicht vastgeplakt moest zitten. Gloria had kennelijk ook besloten om zich een beetje in te houden en toen ze met hun vieren in de taxi zaten, zaten Finn en Desmond opgewekt met elkaar te kletsen, alsof ze niets in de gaten hadden.

Bij het restaurant aangekomen, moest Tara al meteen op haar tong bijten toen ze de anderen zag. Gloria zag eruit alsof ze zich ontzettend had uitgesloofd, maar dat was nog niets vergeleken bij Liz Bailey-Montford, die zich zo had opgetut dat het leek alsof ze op de foto moest voor een artikel met als kop 'de lifestyle van rijke en smakeloze mensen'. Ze was behangen met juwelen en haar zilver met zwarte, diep uitgesneden jurk glinsterde van de lovertjes en de kraaltjes. Tara werd bijna verblind door al dat geschitter.

Kennelijk probeerden de twee zogenaamde boezemvriendinnen elkaar voortdurend de loef af te steken, want Liz had haar dochter en schoonzoon als versterking meegebracht en begon meteen aan iedereen te vertellen dat Serena kunstgeschiedenis studeerde en dat Charles de rots in de branding was bij de meubelzaken van zijn schoonvader.

'Ik weet niet wat we zonder Charles moesten beginnen,' zei Liz. 'Hij kan echt alles.'

Charles had een nietszeggend, onintelligent gezicht en Tara vond dat hij eruitzag alsof hij nog geen gloeilamp kon vervangen. Maar hij had wel de mazzel dat hij getrouwd was met Serena, de erfgename van de B-M woonketen, dus zo dom kon hij ook weer niet zijn.

Het duurde tien minuten voordat ze aan tafel zaten, natuurlijk volgens een strakgeplande indeling. Tara had veel liever naast Finn gezeten. Ze had een hekel aan dat formele gedoe, waardoor ze naast mensen terechtkwam die ze helemaal niet kende.

Pierre, aan haar rechterkant, zag er moe uit en Charles, links van haar, was ongeïnteresseerd. Tot hij erachter kwam dat ze voor National Hospital werkte en haar begon te bestoken met stomme vragen over hoe de sterren in wérkelijkheid waren.

'DieTheodora... ik bedoel Sherry,' zei hij met een glazige blik. 'Die is echt fantastisch, hè? Is ze in het gewone leven ook zo?'

'Een mannengek, bedoel je?' vroeg Tara verveeld. 'Elke vent valt op haar.'

Charles krabbelde haastig terug. 'O nee, dat bedoel ik helemaal niet. Ik heb gewoon bewondering voor iemand die goed kan acteren.'

'Uiteraard,' zei Tara.

Ondanks het feit dat ze een heel eind van elkaar af zaten, bleven Liz, Gloria en Serena luidruchtig met elkaar praten. Finn en zijn vader zaten te lachen om een of ander verhaal en Pierre en Charles zaten over de wijn te kibbelen. Tara keek zwijgend toe en dacht aan hoe gezellig mam, pa, Stella, Holly en Amelia het nu zouden hebben in Kinvarra. Niemand kon zo goed voor een feestelijke sfeer zorgen als mam en inmiddels zou overal in het hele huis de geur van het kerstdiner hangen, terwijl de liefdesliedjes van mams grote favoriet Frank Sinatra uit de keuken schalden. Holly en Stella zouden staan te lachen terwijl ze de vulling voor de kalkoen maakten en pa zou opgewekt de glazen klaarzetten voor de traditionele Miller Kerstavondborrel, die altijd tussen halfnegen en negen uur begon. Iedereen kwam naar die borrel, al hun goede vrienden en familieleden, wat min of meer neerkwam op de helft van Kinvarra. Mam en pa gaven die borrel al zolang Tara zich herinnerde en het was inmiddels het officiële teken geworden dat de kerstdagen waren begonnen. Het was altijd zo gezellig dat zelfs mensen die binnengekomen waren met het excuus dat ze maar heel even konden blijven half bezopen in taxi's moesten worden gezet als het gezin om halftwaalf aanstalten maakte om naar de nachtmis te gaan.

Het zou allemaal ongelooflijk gezellig zijn en zonder pretenties. Tara voelde zo'n overweldigend verlangen opkomen om er ook bij te zijn, dat ze een brok in haar keel kreeg. Je vergat zo gauw hoe belangrijk je familie was, tot je niet bij ze kon zijn.

Ze richtte haar aandacht weer op het heden. Serena, Gloria en Liz hadden over kleren zitten praten en ze ving nog net een staartje op van een opmerking van haar schoonmoeder. '... zo goed. Die mensen die voor radio en tv werken vinden het niet zo belangrijk om zich goed te kleden als wij.' Ze dempte haar stem. 'Ze zijn eigenlijk vrij nonchalant, wat bij bepaalde gelegenheden weieens onfatsoenlijk kan zijn.'

Tara wist precies over wie Gloria het had. Kreng. Kreng in het kwadraat.

Ze wierp een boze blik op Finn die niets in de gaten scheen te hebben.

'Heeft Sherry ook een vriend?' vroeg Charles die haar kennelijk niet uit zijn gedachten kon zetten.

'Nee, het gerucht gaat dat ze lesbisch is,' snauwde Tara, hoewel ze daar niets mee opschoot, want Charles begon nog meer te kwijlen, ongetwijfeld bij het idee om samen met de beeldschone Sherry en een andere adembenemende vrouw in bed te kruipen.

Natuurlijk was hij een van die stomme kortzichtige kerels die lesbische vrouwen als een soort uitdaging beschouwden. Ze zou hem moeten vertellen dat het een grapje was. Maar ze besloot hem in zijn vet te laten gaarkoken en draaide zich om naar Pierre, die er grauw uitzag en kennelijk zijn best moest doen om wakker te blijven.

'Verheug je je op de kerst?' vroeg ze opgewekt.

Pierre keek haar glazig aan. 'Nee,' zei hij en richtte zijn aandacht weer op zijn wijn.

'Die arme Pierre is bekaf,' erkende Liz. 'Zo vlak voor Kerstmis is het altijd ontzettend druk. Geldt dat ook voor jou, Tara? Vertel ons eens iets meer over het chique leven van de jetset. Ontmoet je veel sterren?'

'Sherry, het meisje datTheodora speelt, is lesbisch,' viel Charles haar in de rede. Hij klonk nog steeds geschokt.

Tara slaakte een theatraal kreetje. 'Charles, wat flauw van je. Je weet best dat ik een grapje maakte! Ze is dol op mannen.'

Charles was met stomheid geslagen en ze richtte zich weer tot Liz. 'Ik ken ze allemaal,' zei ze met een zucht. 'Alle sterren. We zijn net een groot, gelukkig gezin.' O jee, alweer een leugen.

'Echt waar?' Liz leunde met haar grote borsten op tafel, brandend van verlangen om alles te horen. Tara zag dat de ogen van de jonge kelner bijna uit zijn hoofd puilden, toen het decolleté van Liz nog verder omlaag zakte. 'Bedoel je ook Daniël Anson, van Anson Interviews?' Liz had het over een van de beroemdste talkshowpresentatoren van het land.

Tara knikte. Nou ja, ze had een keer achter hem in de kantine gestaan.

'Hoe is hij?'

Tara dacht aan wat er die dag op het blad van Daniël Anson had gestaan: een hamburger, frietjes en een blikje suikervrije frisdrank. Hij had een pakje sigaretten en een weggooiaansteker op het blad gegooid, toen hij wisselgeld zocht.

'Heel gewoon,' zei ze.

'Vertel ons eens iets over dokter McCambridge uit National Hospital,' zei Serena. Ze maakte voor het eerst een geanimeerde indruk.

'Hij is heel aantrekkelijk,' zeiTara eerlijk. 'Hij heeft iets speciaals dat het voor de camera heel goed doet. ..'

'Dierlijke aantrekkingskracht,' gromde Serena.

Finn, die van Tara wist hoe moeilijk het kon zijn om met de acteur samen te werken, onderdrukte een gegrinnik. Tara lachte tegen hem. Zolang Finn haar niet negeerde, zou ze de avond wel doorkomen.

Hij hief zijn glas naar haar op. Morgen zou hij vast weer een kater hebben.

Even na elven werden ze door een taxi weer afgezet bij Four Winds.

Tara was het liefst meteen naar bed gegaan, maar Finn en zijn vader vonden dat er eerst nog iets gedronken moest worden.

'Laten we maar opblijven tot twaalf uur, dan kunnen we een toast uitbrengen op Kerstmis,' stelde Desmond voor.

'Prima idee.' Finn viel neer in de grote grijze fauteuil en stak zijn armen uit om Tara op schoot te trekken. Maar omdat ze vermoedde dat Gloria dat weer onfatsoenlijk zou vinden, ging Tara in plaats daarvan op de leuning zitten en legde haar arm om Finns schouders.

Gloria liep de kamer uit om even iets te doen.

'Waar heb jij trek in,Tara?' vroeg Desmond die bij de bar stond.

'Eh...'Tara kon niets bedenken. Ze dronk meestal wijn en hield eigenlijk niet van sterke drank. 'Bailey's?' vroeg ze aarzelend. 'Ter ere van de Bailey-Montfords? Maar misschien is dat niet zo'n goed idee.' Ze grinnikte inwendig. Bailey's was romig en glad, terwijl de B-M's nauwelijks te verteren waren.

Ze hoorde iemand ontzet naar adem happen en toen ze opkeek, zag ze dat Gloria weer teruggekomen was en haar boos stond aan te kijken.

'O, heb ik dat hardop gezegd?' zeiTara lachend. Ze had kennelijk meer gedronken dan ze dacht. 'Neem me niet kwalijk, Gloria.'

'Het zijn aardige lui,' zei Desmond sussend. 'Maar het valt niet mee om pardoes midden in een groep mensen te belanden die el- kaar goed kennen. Ik weet zeker dat Finn en jij veel liever thuis waren gebleven.'

Hij gaf Tara toch maar een groot, kristallen cognacglas met Bailey's en ze pakte het met een gemompeld 'dank je wel' aan, beschaamd door Desmonds vriendelijke terechtwijzing.

Gloria vroeg ijzig om een glas crème de menthe, 'een klein glaasje maar, Desmond,' zei ze met een giftige blik op Tara en haar grote glas.

'Ik pak zelf wel iets, pa,' zei Finn. 'Ik wil weieens zien wat je onder de kurk hebt.'

Desmond liep met zijn cognac naar de andere grote fauteuil en Tara keek toe hoe haar man in de bar rommelde en ten slotte een enorm glas Cointreau inschonk.

Ze zaten zwijgend aan hun drankje te nippen.

'Dit is toch wel heel lekker,' zei Tara om de sfeer een beetje op te vijzelen.

'Het is jammer dat je het etentje niet leuk vond.' Gloria's stem klonk ijzig.

Tara haalde haar schouders op. Als Gloria daar plezier in had, dan moest ze het vooral niet laten.

'Heb ik jullie al verteld dat we in maart op wintersport gaan?' vroeg Finn.

'Nee, daar heb je niets van gezegd. Wat leuk, jongen.' Desmond klonk jaloers. 'Ik ben dol op skiën.'

'We waren al half van plan om met de kerst te gaan,' zei Finn, 'maar natuurlijk wilden we jullie niet in de steek laten.'

Tara zei niets. Ze haatte dit soort familiegesprekken. Bij haar thuis zat iedereen altijd door elkaar te kletsen over van alles en nog wat. Heel anders dan hier. Het was net alsof Finn en zijn vader bang waren om iets te zeggen wat Gloria in het verkeerde keelgat zou schieten. Een blik op haar horloge vertelde haar dat het nog veertig minuten duurde voordat het officieel Kerstmis was en ze allemaal naar bed konden.

'Ik hoop dat het geen al te groot offer voor je was om je wintersportvakantie op te geven zodat je met Kerstmis bij je vader en mij kon zijn.' Gloria's stem kreeg iets klagends. 'Ik vind dat je de kerstdagen bij je familie door moet brengen.' Haar smalle gezicht was strak onder de perfect aangebrachte make-up.

'Dat weten we toch,' zei Finn nonchalant. Hij leek zich nooit te ergeren aan zijn moeder. Tara vroeg zich af wat het geheim was.

Gloria snufte alsof ze op het punt stond in tranen uit te barsten. 'Ik weet dat het egoïstisch van me is, schat, maar ik vind het altijd heerlijk om in deze tijd van het jaar mijn gezin om me heen te hebben.' Ze wierp een venijnige blik op Tara, waaruit duidelijk bleek dat zij daar niet bij hoorde. Tara keek haar schoonmoeder woedend aan. Meteen daarna ging er in haar hoofd een knopje om.

Rose Miller zou de valse schittering in de ogen van haar dochter meteen gezien hebben, maar Gloria trok zich er niets van aan. 'Aangezien dit de eerste kerst is sinds je vader is gepensioneerd, had ik er eigenlijk op gerekend dat we met ons drietjes zouden zijn.' Weer zo'n gekwelde zucht.

Tara had genoeg van haar drankje en besloot er een eind aan te maken. 'Waarom komt Fay eigenlijk nooit thuis met de kerst?' vroeg ze onschuldig.

De blik van afschuw die op Gloria's gezicht verscheen, was een beloning op zich. Zelfs Finn keek een tikje geschrokken. In het bijzijn van zijn moeder was het onderwerp Fay taboe.

'Wij praten niet over Fay,' zei Gloria ijzig.

Tara produceerde de liefste glimlach die ze in voorraad had. 'Wat akelig, Gloria. Het zou toch fantastisch zijn om het verleden te vergeten en Fay weer met open armen te ontvangen. Per slot van rekening is Kerstmis echt een familiefeest.'

Gloria's gezicht betrok.

'Kijk eens hoe laat het al is,' zei Desmond rustig, terwijl hij opstond. 'We moeten maar gauw naar bed, anders zijn we morgen niet uitgerust. Vrolijk kerstfeest, allemaal.'

Hij sloeg zijn arm om zijn vrouw. 'Kom, Gloria, hoog tijd om naar bed te gaan.' Hij liep met haar de kamer uit en toen Tara omkeek, zag ze nog net dat Finn het laatste slokje van zijn Cointreau achteroversloeg.

'Wil jij ook nog iets?' vroeg hij terwijl hij weer naar de bar liep.

'Nee.' Tara voelde zich plotseling ontzettend schuldig. 'Denk je niet dat we vanavond genoeg gedronken hebben?'

'Je hoeft niet net te doen alsof je die scène hebt gemaakt omdat je te veel hebt gedronken,' plaagde Finn. 'Maar je hebt in ieder geval wel de ideale manier gevonden om mijn moeder naar bed te sturen.'

'Het spijt me,' zeiTara verontschuldigend. 'Ik wilde je vader geen verdriet doen.'

Desmond had er ontzettend triest uitgezien toen de naam van zijn dochter viel.

'Maak je maar geen zorgen over pa. Hij praat ook met Fay, hoor. En hij kan haar net zo vaak e-mailen als hij wil, want mams komt toch nooit in de buurt van de computer. Maar je had wel gelijk, Fay zou eigenlijk weer thuis moeten komen. Ze blijft alleen weg om mams dwars te zitten.'

Dat kon Tara zich levendig voorstellen. Ze keek Finn nieuwsgierig aan. 'Hoe komt het dat jij je nergens iets van aantrekt? Ik word stapelgek van je moeder, maar jij vertrekt geen spier.'

Hij haalde zijn schouders op. 'Je raakt vanzelf aan haar gewend. Ze is gewoon erg opvliegend, anders niet. Met een stevige borrel achter de kiezen valt ze best mee. Maar dat bewonder ik nou juist zo van jou,' voegde hij eraan toe, 'jij bent altijd zo recht door zee,Tara. Je zegt precies wat je denkt.'

Tara moest ineens denken aan de eeuwig tactloze Adele en huiverde. Ze moest toch een beetje op haar woorden letten, anders werd ze net als haar tante.

Op hetzelfde moment bedankte mevrouw Freidland, die ontzettend dronken was, voor het glas frisdrank dat haar aangeboden werd.

'Ik drink wijn,' zei ze luidkeels toen Stella haar een glas limonade wilde geven.

Niet na die anderhalve fles die ik al voor je ingeschonken heb, dacht Stella. 'We schenken nu geen alcohol meer, omdat het bijna Kerstmis is,' zei ze ernstig. 'Zo doen we dat ieder jaar.'

'Echwaar?' Mevrouw Freidland vond het een fascinerend idee. Wat waren die Millers toch excentriek. Maar het zou onbeleefd zijn om aan te dringen en ze voelde zich ineens ontzettend moe.

Stella hielp mevrouw Freidland in een stoel en keek om zich heen of ze meneer Freidland zag, die had gezegd dat hij en zijn vrouw om tien uur naar een ander feestje moesten. Ze zag hem in een hoek staan met een robijnrood drankje in zijn hand, ontegenzeggelijk een alcoholische versnapering. De taxichauffeurs van Kin- varra zouden vanavond goudgeld verdienen. Rose reserveerde de wagens altijd van tevoren en de chauffeurs wisten dat ze op een behoorlijke fooi konden rekenen.

Stella liep verder om te zien of iedereen nog voldoende te drinken had. Er waren hordes mensen die allemaal stonden te praten en te lachen en zich te goed deden aan Roses zelfgemaakte hapjes. Uiteindelijk belandde ze in de keuken waar haar moeder bezig was met de koffie. Rose zag er zoals gewoonlijk onberispelijk uit, maar Stella zag toch een spoortje vermoeidheid in haar moeders ogen. Rose had ontzettend hard gewerkt om het feestje te laten slagen en terwijl haar gasten aanwezig waren, had ze zich niet eens de tijd gegund om iets te eten of iets anders te drinken dan een slokje water. Andere mensen zagen alleen maar hoe Rose Miller elegant door haar huis zweefde en voor iedereen een vriendelijk woord had. Ze wisten niets van de drukte in de keuken tijdens het feestje, of van de inspannende voorbereidingen.

'Je hebt wel iets weg van een zwaan, mam,' zei Tara soms tegen haar. 'Sereen aan de oppervlakte, terwijl je onder water als een gek met je benen trappelt!'

Rose vond het een prachtige vergelijking. Het was jammer dat Tara er vanavond niet bij was, dacht Stella. Het was niet hetzelfde zonder haar, hoewel Holly het werk voor twee deed door rond te lopen met presenteerbladen vol hapjes of drankjes. En ze zag er ontzettend feestelijk uit in een strak zwartkanten jurkje met een kerstachtige roodzijden bloem in haar haar en glanzende knalrode lipstick.

'Uit de uitverkoop,' had Holly verrukt verteld. 'Het was spotgoedkoop omdat er een scheur zat onder een van de armen, maar die heb ik gewoon gemaakt. Je weet dat ik eigenlijk niet van strakke dingen houd, want dan zie je al die hobbels en bobbels, maar Bunny zei dat het echt iets voor mij was...'

'Welke hobbels en bobbels?' had Stella willen weten. 'We moeten je maar uit de buurt houden van pa's vrienden, want die kunnen vast hun handen niet thuishouden als ze zien hoe mooi je bent geworden.'

Holly lachte. 'Alsof ze dat zouden doen.'

Die lieve Holly. Stella wenste van ganser harte dat ze haar zus wat meer zelfvertrouwen zou kunnen geven.

'Zal ik het taxibedrijf vast bellen om te vragen waar de auto's zijn die we besteld hebben?' vroeg ze nu aan Rose.

'Dat lijkt me een goed idee,' antwoordde haar moeder. 'Ik heb tien taxi's besteld voor halftwaalf, maar het zit er dik in dat ze vanavond aan de late kant zijn. Misschien kun jij samen met Holly de mensen bij elkaar zoeken die echt niet meer kunnen rijden en ze met een zoet lijntje naar de hal brengen.'

'Mam ziet er een beetje moe uit,' zei Stella tegen Holly toen ze in de hal stonden om de Freidlands, de Wilsons en nog een heel stel andere uiterst vrolijke mensen uit te wuiven.

'Ik weet het,' zei Holly. 'Er was niets aan de hand, tot ze een uur geleden de telefoon aannam. Ze werd letterlijk doodsbleek. Om eerlijk te zijn dacht ik datTara een ongeluk had gehad, of zo.'

'Wie was het dan?' vroeg Stella nieuwsgierig. Ze had de telefoon niet eens horen overgaan.

'Dat weet ik niet. Het had niets met Tara te maken. Ze zei dat er niets aan de hand was. Waarschijnlijk verkeerd verbonden.'

Stella keek haar bezorgd aan. 'Ik hoop dat mam het ons wel vertelt als er iets aan de hand is. Maar jij weet ook dat ze alles altijd per se zelf wil oplossen. Ze is zo koppig als een ezel...'

Langzaam maar zeker gingen de gasten naar huis en uiteindelijk bleef het gezin alleen achter. Overal stonden lege glazen en lagen verkreukelde servetjes en bij de gedachte dat ze dat allemaal op moesten ruimen zuchtte Stella diep. Feestjes waren enig, maar de naweeën niet.

'Ik begin hier wel,' zei Rose, terwijl ze een dienblad oppakte. 'We gaan toch pas over tien minuten naar de nachtmis.'

'Helemaal niet,' zei Stella vastberaden en pakte haar het dienblad af. 'Ga jij jezelf maar even lekker opknappen. Ik ga toch niet mee, dus dat doe ik wel.' Zij bleef thuis met Amelia die als een roos lag te slapen, hoewel ze had gebedeld of ze met de grote mensen mee mocht.

Voor de verandering gaf Rose toe. 'Dank je wel, lieve schat.'

'Is het al zo laat, mammie?' vroeg een slaperig stemmetje. Amelia stond met de slaap in haar ogen op de drempel, helemaal aangekleed in een paarse corduroy broek en een geborduurde lila trui. Ze was waarschijnlijk wakker geworden van de mensen die weggingen. 'Ik ben toch al groot, waarom mag ik dan niet mee?'

Amelia had aanvankelijk klaarwakker naast haar grootmoeder in de bank gezeten in de weidse kathedraal van Kinvarra, maar nu begon ze toch moe te worden. Zelfs het idee dat ze het kindeke Jezus in zijn kribje zou zien liggen kon haar niet wakker houden en ze kroop behaaglijk weg tegen Roses zachte camel jas.

Aan de andere kant van Rose zat Holly, die er ook niet echt wakker uitzag. Holly leunde tegen haar vader, die aan het uiteinde van de bank zat. Rose wist dat ze dol op Hugh was en een nauwere band met hem had dan met Rose. Als er moeilijkheden waren, had Holly altijd haar toevlucht bij Hugh gezocht.

Vanuit haar ooghoek kon Rose het trotse hoofd van haar man zien, die zelfs om middernacht nog keurig rechtop zat. Hugh zag eruit alsof hij zich volledig op de dienst concentreerde, maar Rose wist uit ervaring dat Hughs gedachten mijlenver weg konden zijn, ook al zag hij er nog zo aandachtig uit. Ze staarde naar het altaar en dacht aan het telefoontje dat als een bom in haar kerstavondfeestje was ingeslagen. Het was een wonder dat ze in al die herrie de telefoon gehoord had.

'Ik ben op zoek naar Hugh,' zei een vrouwenstem.

'Hugh kan op dit moment helaas niet aan de telefoon komen,' zei ze beleefd. 'Kan ik een boodschap aannemen?' Eigenlijk vond ze het heel vreemd dat iemand die hun huis belde, haar stem niet herkende en 'hallo, Rose' had gezegd. Tenzij het zakelijk was, natuurlijk, maar om tien uur op kerstavond zou dat wel heel vreemd zijn.

'Ik moet hem spreken,' hield de vrouw vol en er klonk nog iets anders door in haar stem, iets wat Rose niet direct thuis kon brengen.

'We hebben een feestje,' legde Rose nog steeds beleefd uit. 'Ik kan hem nu niet voor u roepen. Weet u zeker dat u geen boodschap achter wilt laten? Als het een dringende juridische kwestie is, kan ik u wel een nummer geven van iemand anders van Miller en Lowe.' Ze had inmiddels een pen gevonden en stond klaar om een boodschap te noteren op het aantekenblokje, hoewel ze zich niet kon voorstellen dat iemand op dit moment dringend juridische hulp nodig had.

'Ik heb geen boodschap,' zei de vrouw zijig. 'Het is niet zakelijk. Dank u wel.'

Rose bleef nog even naar de kiestoon luisteren voordat ze langzaam de telefoon neerlegde.

Holly kwam net de trap af met een paar jassen. 'Voel je je wel goed, mam?' vroeg ze dringend. 'Je hebt toch geen slecht nieuws gehad? Is er iets met Tara ?'

'Helemaal niet.' Rose slaagde erin een flauw glimlachje te produceren. 'Gewoon een verkeerd nummer. Nu moet ik snel even naar de oven kijken.' Ze vluchtte de keuken in, deed de deur dicht, ging op de brede vensterbank voor het grote raam zitten en voelde dat het klamme zweet haar uitbrak. Ze wist nu wat haar had geïrriteerd aan de stem van de vrouw, de klank die ze aanvankelijk niet thuis had kunnen brengen: spot.

Op eerste kerstdag reed Stella met Amelia naar Adele om haar op te halen voor de lunch. Amelia, die door de kerstman was bedolven onder de cadeautjes, was bijna niet los te rukken van de roze schrijfmachine die ze metTara en Finn had gekregen.

Hugh zou eigenlijk ook meegaan, maar hij was wakker geworden met keelpijn. Nu zat hij voor de tv en liet zich vertroetelen door Holly.

Adele was de avond ervoor bij een speciale liederendienst geweest en had de borrel dus gemist. Ze stak haar ergernis niet onder stoelen of banken.

'Ik neem aan dat gisteravond wel weer het hoogtepunt van de kerstdagen is geweest,' zei ze snauwend zodra Stella en Amelia binnen waren. 'Je moeder zal zich zoals gewoonlijk wel weer uitgesloofd hebben.'

Stella begon tot tien te tellen. Nee, tot honderd.

'Het was erg gezellig, tante Adele,' zei ze effen. 'We hebben je gemist.'

Adele schraapte haar keel en zei toen dat ze haar handtas ging pakken. 'De cadeautjes liggen in de woonkamer, Stella. Pak jij die maar vast.'

In de auto ontdooide Adele een beetje, maar dat veranderde weer op slag toen ze in Meadow Lodge een enorm boeket bloemen op het haltafeltje zag staan, dat een van de gasten voor Rose had afgegeven. Stella kreeg te laat in de gaten dat Adele misprijzend het kaartje stond te lezen waarop Rose uitbundig werd geprezen voor haar 'beroemde Miller-gastvrijheid'. Het was toch jammer dat Adele altijd jaloers op Rose was gebleven, dacht Stella. Ze hadden geen van beiden zusjes en het zou toch fantastisch zijn geweest als ze net zo goed met elkaar hadden kunnen opschieten als Stella met Tara en Holly.

'Arme Hugh, hoe gaat het met je?' Adele ging naast haar broer zitten en pakte zijn hand vast alsof hij een of andere Victoriaanse held was die op het punt stond aan de tering te sterven.

'Dat gaat wel, Adele,' zei Hugh stoïcijns.

Stella beet op haar lip en liep naar de keuken nadat ze Adeles cadeautjes onder de boom had gelegd. Er hingen verrukkelijke kookluchtjes, maar het was een puinhoop in de keuken die normaal zo keurig was. Rose was net bezig een kalkoen met het formaat van een jeugdige struisvogel weer in de oven te schuiven.

'Wat ruikt het hier zalig, mam,' zei Stella terwijl ze om zich heen keek. Haar moeder ruimde anders altijd alles meteen op. 'Heeft pa je soms geholpen?' vroeg ze grinnikend.

'Nee.' Haar moeder gooide de ovendeur met een klap dicht en richtte zich zuchtend op. 'Hij zit als een stervende zwaan voor de tv en vraagt alleen maar om warme citroen met honing.'

Roses stem klonk ongebruikelijk scherp.

'Adele is er nu, dus die kan mooi voor pa zorgen,' zei Stella, terwijl ze de vloer begon te dweilen.

'Ze gaat haar gang maar,' zei Rose kribbig. Ze zette de waterkoker aan.

'Mis je Tara soms?' vroeg Stella. Toen haar moeder niet meteen reageerde, gaf ze zelf het antwoord. 'Het is wel vreemd zonder haar, maar we zullen er wel aan moeten wennen dat alles voortaan anders gaat nu ze getrouwd is.'

Rose hing theezakjes in twee mokken. Ze miste Tara ontzettend en ze vond het een vervelend idee dat de kribbige Gloria, die niets om haar schoondochter gaf, nu van haar gezelschap mocht genieten. Maar Tara zou over een paar dagen weer binnen komen stormen en iedereen aan het lachen maken, zodat haar afwezigheid met de kerst snel vergeten zou zijn. Wat Rose echt dwarszat, was het raadselachtige telefoontje. De herinnering eraan bleef maar doorzeuren. Rose wist precies wat het inhield.

'Natuurlijk mis ik Tara.' Rose gaf Stella een van de mokken. 'Ik heb alleen niet goed geslapen, dat is alles.'

'Hè, mam, waarom heb je dat dan niet gezegd?' vroeg Stella. 'Holly en ik hadden best kunnen koken, dan had jij nog even kunnen gaan liggen.'

'Vrolijk kerstfeest, Rose,' zei Adele die de keuken binnenzeilde met de overblijfselen van de smeermiddeltjes voor Hughs keel. Ze snoof en trok aarzelend haar neus op. 'Kalkoen? Wij hadden vroeger thuis altijd gans...'

'Ja, we eten kalkoen, Adele,' zei Rose, op de kalme, afgemeten manier die bij Adele het best werkte. Je moest nooit op die hatelijke opmerkingen van Adele reageren, want dat was dodelijk. 'Vrolijk kerstfeest,' zei ze ook. 'Maar ik wil niet dat je een vinger uitsteekt. Ga maar lekker zitten. Je bent onze eregast.'

Stroopsmeren en kalm blijven. Dat was de beste manier om

prikkelbare familieleden koest te houden, wist Rose uit ervaring.

'Ja, ik denk dat ik inderdaad moe ben,' trapte Adele in de val. 'De dienst van gisteravond was voor alle leden van het koor erg vermoeiend.'

Stella onderdrukte een grijns. Volgens haar zong Adele als een krolse kat en de gedachte aan een koor waar Adele deel van uitmaakte, werd haar bijna te veel.

'Kan ik u iets aanbieden, tante Adele?' vroeg ze.

'Een kopje thee misschien, voor mijzelf en voor die arme Hugh. Hij is doodmoe.' Die laatste opmerking was bestemd voor Rose en moest haar eraan herinneren dat Hugh veel meer vertroeteld moest worden dan zij kon opbrengen. Rose knikte alleen maar. Ze zou Adele weieens een paar geheimpjes over haar lieve broertje willen vertellen. Dat zou haar verdiende loon zijn.

De rest van de cadeautjes werd voor het eten opengemaakt.

Holly was verrukt van de kleine koffiekopjes waarvoor Rose alle antiekzaken afgeschuimd had. 'Ze zijn prachtig,' riep ze en hield een van de handbeschilderde kopjes omhoog, die zo dun waren dat je er bijna doorheen kon kijken.

Adele gaf Holly een exemplaar van De regels van het spel. en een droogrek voor aan de verwarming. 'Ik zei in de boekwinkel dat ik op zoek was naar een cadeautje voor mijn ongetrouwde nichtje en volgens hen was dit boek het helemaal. Daarin wordt moderne meisjes geleerd hoe ze een man kunnen krijgen,' zei Adele vergenoegd terwijl Holly verbijsterd in het boek zat te bladeren.

'Holly heeft niemand nodig om haar te leren hoe ze een man moet krijgen,' zei Stella driftig.

'Het zou jou anders ook geen kwaad doen om er eens in te kijken, dame,' berispte Adele.

Rose moest zich inhouden om haar geen klap te verkopen. Hoe haalde ze het in haar hoofd?

'Ach, Della,' zei Hugh sussend. 'Moderne vrouwen willen helemaal geen man meer. Ze hebben ons niet meer nodig. Zo is het toch, meiden?' Hij sloeg zijn armen om de schouders van zijn geschokte dochters en trok ze tegen zich aan. 'Trek je er maar niets van aan,' fluisterde hij tegen Holly. 'Ze weet niet beter.'

Holly glimlachte dapper. 'Hartelijk bedankt, tante Adele,' zei ze.

Stella wierp een boze blik op haar tante en zei: 'Kom op, Holly, help me even een handje in de keuken.'

Ze stonden haastig op en holden de kamer uit.

'Neem maar een sigaret,' zei Stella.

'Ik zie er kennelijk heel verdrietig uit, als jij vindt dat ik een sigaret nodig heb,' zei Holly treurig.

'Ja, maar Adele kan ook zo ontzettend grof zijn. Ik trek een fles wijn open, dan gaan we even in de serre zitten.'

'Ik vind het altijd een raar idee om in huis te roken,' zei Holly terwijl ze een sigaret opstak. 'Vroeger hing ik altijd uit het raam van mijn slaapkamer om de rook naar buiten te blazen.'

'Ik wou maar dat je ermee stopte,' zei Stella.

'Hoe moet ik de kerstdagen met Adele doorkomen zonder nicotine?' vroeg Holly lachend.

'Wacht maar tot ikTara heb verteld wat je van haar hebt gekregen,' zei Stella. 'Ze brult van het lachen.'

'Of niet. Waarschijnlijk krijgt ze op dit moment weer een strijkijzer of een steelpan van Gloria,' merkte Holly op.

'Schoonouders, bah,' huiverde Stella. 'Dat komt ervan als je gaat trouwen. Dan krijg je te maken met een heel stel vreemde mensen.'

'Daar hoef ik niet over in te zitten,' zei haar zus.

'Ik ook niet,' antwoordde Stella nadenkend.

De avond van eerste kerstdag sleepte Tara Finn halverwege de film van die avond mee naar boven. Hij had al minstens twintig minuten tijdens The Untouchables liggen snurken.

Kerstmis bij de Jeffersons was een soort stoomcursus in koude oorlogsvoering. Tara en Finn waren pas na elven opgestaan en dat was de eerste fout -Tara's schuld natuurlijk. Finn had een kater en Tara mokte omdat ze in Four Winds logeerden. Toen ze beneden kwamen, had ze netjes haar verontschuldigingen aangeboden, maar Gloria vond Kerstmis kennelijk geen reden om aardig te zijn voor anderen. 'Goedemorgen. Hoewel ik beter goedemiddag kan zeggen,' snibde ze.

Bij het uitdelen van de cadeautjes bleek dat Gloria zich bijzonder had uitgesloofd. Finn kreeg manchetknopen vanTiffany en een bijzonder chic overhemd en Tara een broodrooster.

Vanaf dat moment werd de sfeer alleen maar grimmiger en tijdens het eten zorgde Finn er zelfs voor dat de tv in het kamertje achter de eetkamer knalhard aan bleef staan, zodat het geluid van Chitty Chitty Bang Bang het gebrek aan gespreksstof tijdens de maaltijd kon maskeren.

Na het eten gingen Gloria en Desmond een eind wandelen.

Finn, die gezellig samen met Tara en een verse fles rode wijn voor de tv zat, zei dat hij veel te lekker had gegeten om te gaan lopen.

'Beloof me dat we volgend jaar tijdens de kerst naar het buitenland gaan,' kreunde Tara terwijl ze zich op de bank nestelde met haar voeten op Finns schoot. 'Wat mij betreft gaan we ergens in de open lucht kamperen, als we maar alleen zijn.' Meteen daarna had ze al spijt van die opmerking. 'Nou ja, zo bedoel ik het niet. Het komt gewoon omdat je moeder en ik...' Ze maakte haar zin niet af.

'Maak je niet zo druk,' zei Finn terwijl hij zijn glas wijn oppakte. 'Kerstmis is toch altijd een uithoudingsproef. Ik snap niet dat er nog niet zo'n reality-tv-programma is, waarin ze een hele familie gedurende de kerst samen in een huis stoppen om te kijken hoe lang het duurt voordat ze elkaar de nek omdraaien.' Hij kietelde haar tenen en liet zijn hand vervolgens over haar kuiten glijden. 'Ik haat Kerstmis.'

Maar dat zou helemaal niet zo moeten zijn, peinsde Tara. De feestdagen in Kinvarra waren nooit een uithoudingsproef. Ze vond het altijd heerlijk om bij haar familie te zijn. Wat jammer dat hetzelfde niet voor Finn gold.

Het werd pas een beetje leuk toen Finn en Desmond de doos van Trivial Pursuit op tafel zetten en Tara overhaalden om mee te doen.

'En je moeder dan?' vroeg Tara fluisterend aan Finn.

'Die houdt niet van bordspelletjes,' antwoordde hij.

Na afloop van het spel kwam Gloria nog met boterhammetjes en koffie op de proppen en Tara, die al propvol zat, nam beleefd nog twee van de korstloze driehoekjes.

'Hou je soms niet van gekruide ham?' wilde Gloria weten.

In hun slaapkamer viel Finn languit op het bed en was kennelijk van plan om met al zijn kleren aan onder het dekbed te kruipen. 'Ik ben kapot,' kreunde hij.

'Je moet je nog uitkleden,' mopperde Tara terwijl ze probeerde zijn schoenen uit te trekken.

'Daar ben ik veel te moe voor,' zei hij en bleef als een blok op het bed liggen.

'Ik haal de natte spons,' dreigde Tara.

'Nee, niet de spons,' zei Finn giechelend. Hij lachte nog steeds toen Tara hem overeind hees om zijn overhemd uit te trekken. 'Ik hou van je Tara Miller, wist je dat al?' zei hij en gaf haar een dronken kus.

'Ik ook van jou, alleen weet ik niet waarom. Sta eens op, dan kan ik je broek uittrekken.'

Maar Finn sliep al. Zuchtend kleedde Tara haar man verder uit en legde het dekbed over hem heen. Verdorie, af en toe gedroeg hij zich als een puber. Alleen een groot kind zou zich thuis bij zijn ouders zo bedrinken dat hij in bed gestopt moest worden.