Holly zwaaide naar Bunny die eruitzag alsof ze haar buik vol had van de voorbereidingen voor de opruiming. De winkel was de hele dag gesloten geweest en vanavond zou er een voorverkoop zijn voor vaste klanten die nog eens twintig procent extra korting zouden krijgen. Holly en Bunny kenden het klappen van de zweep en ze wisten dat het vanavond zelfs nog drukker en zenuwslopender werd dan op de eerste dag van de uitverkoop. De vaste klanten zouden bereid zijn elkaar de hersens in te slaan. Het was nu vijf uur en Holly hoopte dat Bunny even tijd zou hebben voor een kopje koffie.

Ze liep naar haar vriendin toe. 'Ben je bijna klaar?'

'Nog vijf minuten,' zei Bunny. 'Ik had al uren geleden klaar moeten zijn, maar dat nieuwe meisje Meg, heeft stickers met vijftig procent korting op alle artikelen van de Pretty Mama-babylijn geplakt, terwijl die juist bij de nieuwe voorraad horen. Volgens mij was Miss Jackson knap aangeschoten toen ze Meg in dienst nam. Ze is heel lief en zo, maar ze loopt constant met haar hoofd in de wolken. O, daar komt ze net aan.'

Holly keek vol belangstelling naar haar opvolgster. Meg zag eruit alsof ze geknipt was voor de rol van verkoopster op een kinderafdeling. Ze was begin twintig, met een lief gezichtje en een aantrekkelijke, scheve glimlach. Beide kwamen haar goed van pas toen ze Bunny bekende dat ze vergeten was een paar dozen met kinderslippers uit het magazijn te halen en af te prijzen.

Bunny wilde eigenlijk kwaad worden, maar ze bedacht zich. 'Dan doen we dat samen wel,' zei ze zuchtend. 'Tussen twee haakjes, Meg, dit is Holly die hier voor jou heeft gewerkt.'

'Wat leuk om je te leren kennen,' zei Meg. 'Bunny zegt dat je naar de internationale modeafdeling bent overgestapt. Dat zou ik ook dolgraag willen.'

Bunny keek Holly even aan alsof ze wilde zeggen dat Meg dat wel kon vergeten. Het was al stom om babykleertjes abusievelijk vijftig procent af te prijzen, maar als je zo'n stunt uithaalde met dure avondjaponnen zou het prijsverschil voor de meeste mensen hoger zijn dan twee maanden hypotheekaflossing.

'Ik kom over een kwartiertje wel naar de kantine om een kopje koffie met je te drinken,' zei ze tegen Holly. 'Ik wil eerst nog even naar het parkeerdak om een sigaret te roken.'

'Begin niet over sigaretten,' smeekte Holly, die probeerde van het roken af te komen. Sinds ze Gabriella's baan op de modeafdeling had overgenomen, rookte ze nog maar vijf sigaretten per dag.

Onderweg naar de kantine bedacht ze dat er de afgelopen paar weken ontzettend veel veranderd was. Niet alleen haar rookgewoonten, maar ook Holly zelfwas anders geworden, al viel dat niet meteen op. Om de een of andere reden was haar zelfvertrouwen langzaam maar zeker gaan groeien. En dat maakte een enorm verschil.

Het feit dat ze zo goed was in haar nieuwe baan had daar veel mee te maken. Ze had een aangeboren gevoel voor mode en dat werd door de klanten bijzonder op prijs gesteld. En Holly's vriendelijkheid was ook een groot pluspunt: ze maakte geen verschil tussen een rijke mevrouw die zich door haar chauffeur naar de winkel had laten rijden en een fanatieke lezeres van In Siyle, die maanden had moeten sparen om één mooi kledingstuk te kunnen kopen.

In de kantine ging Holly naast Annmarie zitten, een van haar nieuwe collega's van de modeafdeling. Annmarie, met haar chique uiterlijk en haar zelfbeheerste houding, was echt zo iemand tegen wie Holly vroeger hoog zou hebben opgekeken. Maar nu ze samenwerkten, was Holly erachter gekomen dat Annmarie heel anders was dan ze aanvankelijk had gedacht: vriendelijk, vrolijk en met een ondeugend gevoel voor humor.

'Wil je een toffeetje?' vroeg Annmarie terwijl ze haar een zak vol snoep voorhield.

'Lekker.' Holly pakte er een.

'Neem er maar twee,' zei Annmarie. 'Die suiker zul je hard nodig hebben.'

Ze had gelijk. Om halfhegen was Holly ronduit bekaf. De voorverkoop op de kinderafdeling was echt niéts vergeleken bij de waanzinnige hysterie waarmee volwassen vrouwen zich op de rekken met designerkleren stortten en de woedeaanvallen die ze kregen als ze tot de ontdekking kwamen dat het volmaakte Prada-pakje waarop ze hun zinnen hadden gezet er alleen in maat zesendertig was, terwijl zij een veertig wilden hebben. En wie kreeg er dan de schuld? De verkoopsters, natuurlijk.

Inmiddels was de eerste drukte wat weggeëbd en de klanten die over waren gebleven stonden op hun gemak te neuzen tussen de kleren die aan de rekken hingen. In hun hoekje van de afdeling maakten Holly en Annmarie gebruik van de gelegenheid om zich even te ontspannen.

'Help me eraan herinneren dat ik deze laarzen nooit meer aantrek,' zei Annmarie knarsetandend. Ze stak een voet omhoog met een suède enkellaarsje voorzien van een stilettohak. 'Ze zien er leuk uit, maar ze zijn absoluut ongeschikt voor de voorverkoop.'

Holly wilde net antwoord geven toen ze twee klanten aan zag komen. Haar vriendelijke en professionele glimlach veranderde langzaam maar zeker in een grimas, toen ze zag dat een van de klanten Caroline was. De andere vrouw zou haar moeder kunnen zijn, want ze was net zo klein en tenger, met hetzelfde meisjesachtige, blonde haar en dezelfde, wat kinderlijke manier van kleden. En op dit moment keken ze haar ook met dezelfde venijnige, samengeknepen ogen aan.

'Ik hoop dat je nu je zin hebt,' siste de oudste van het stel tegen Holly, die terugdeinsde van zoveel onverhulde woede.

Annmaries perfect gevormde wenkbrauwen kropen omhoog.

'Het heeft toch geen zin om met haar te praten, moeder,' viel Caroline uit, met net zo'n kwaad gezicht als haar moeder. 'Ze heeft het spelletje slim gespeeld. En nu denkt ze dat ze heeft gewonnen, maar dat kan ze vergeten.'

'Neem me niet kwalijk, kan ik u misschien helpen?' vroeg Annmarie vriendelijk, terwijl ze voor de verbijsterde Holly ging staan.

'Nee, dat kun je niet. Alleen zij kan me helpen. Zij heeft mijn verloofde ingepikt!' schreeuwde Caroline.

'Waar heb je het over?' vroeg Holly, terwijl ze achter Annmarie vandaan stapte. Ze hoefde zich niet te verstoppen, ze had niets te verbergen.

'Dat weet je best!' beet Caroline senior haar toe. 'Doe maar niet zo zedig. Ik had Caroline al gewaarschuwd dat jij een stiekemerd was. En Tom mag dan op je vallen, maar ik kan je verzekeren dat je nooit gelukkig met hem zult worden...'

'Ik heb Tom sinds jullie verlovingsfeest niet meer gezien,' protesteerde Holly. Wat was er in vredesnaam aan de hand?

'Je hoeft mij niet voor de gek te houden. Je weet best waar ik het over heb!' krijste Caroline. 'Je hebt hem van me afgepikt! Hij is vanmorgen het huis uitgegaan. Hij heeft gewoon al zijn spullen ingepakt en nam afscheid met de mededeling dat het toch op een fiasco zou uitlopen. Dat hou je toch niet voor mogelijk!'

Haar moeder wierp Holly een woedende blik toe. 'Vertel haar maar wat hij zei toen je vroeg of er iemand anders was,' stelde ze voor.

'O ja, daar wilde ik net over beginnen,' snauwde Caroline. 'Ik zei dat ik hem natuurlijk niet kon dwingen om te blijven als hij dat niet wilde, maar dat ik één ding per se wilde weten. Was hij van plan om naar jóu toe te gaan?' Ze spuugde Holly het woordje 'jou' bijna in haar gezicht. 'Hij had in ieder geval de goede smaak om beschaamd te kijken en hij loog ook niet tegen me... niet zoals jij, kreng! Met dat verhaal dat je hem niet meer hebt gezien, terwijl ik heel goed weet dat het wel zo is!'

Annmarie wierp een bezorgde blik op Holly en zag tot haar verbijstering dat er langzaam maar zeker een glimlach verscheen op het aantrekkelijke gezichtje van haar collega.

'Volgens mij kun je nu maar beter vertrekken, Caroline,' zei Holly vriendelijk. 'Je vergist je echt. Als Tom bij jou is weggegaan, dan is dat jouw eigen schuld, daar heb ik niets mee te maken. Ik heb hem sinds jullie verloving niet meer gezien en dat is de waarheid.'

Bij wijze van uitzondering was Caroline met stomheid geslagen.

'Tom en ik zijn altijd alleen maar vrienden geweest,' zei Holly. 'We hebben nooit iets gedaan waar jij jaloers op zou moeten zijn.' Dat kon ze met haar hand op haar hart bezweren.

'Ik geloof er niets van,' zei Caroline. 'Ik heb zelf gezien hoe hij naar je keek. En waarom zei hij dan alleen maar "het spijt me" toen ik vroeg of hij naar jou toe zou gaan? Waarom ontkende hij het niet?'

'Ik zou het niet weten,' zei Holly, terwijl ze een golf van opwinding voelde opkomen. Tom had het die ochtend met Caroline uitgemaakt en nu zou hij naar haar toe komen. Ze wist het zeker.

'Leugenaar,' snauwde Carolines moeder.

Annmarie nam het heft in handen. 'Mevrouw,' zei ze met een stem waar de ijzige beleefdheid van afdroop, 'we kunnen in geen geval toestaan dat onze medewerkers lastig worden gevallen door willekeurige voorbijgangers. Dit is kennelijk een of ander misverstand en als u zich niet beheerst zal ik de veiligheidsdienst erbij moeten roepen.'

De twee vrouwen werden rood van kwaadheid, maar Caroline begreep dat Annmarie meende wat ze zei.

'Ga maar mee,' zei ze tegen haar moeder. 'We hebben toch alles gezegd wat we op ons hart hadden.' Ze wierp nog een vernietigende blik op Holly voordat ze de afdeling afstormden.

'Nu moet je me wel vertellen wat er precies aan de hand is,' zei Annmarie.

Holly lachte stralend. 'Nou, dat is een heel verhaal,' zei ze.

Op weg naar huis sloeg Holly een voorraad Italiaans eten in. Terwijl ze naar de bushalte liep, zong ze zacht voor zich uit, zonder zich iets van andere mensen aan te trekken. 'Je ziet er gelukkig uit,' zei de chauffeur toen ze bij Windmill Terrace uitstapte. 'Heb je een afspraakje?'

Holly keek hem stralend aan. 'Een heel spannend afspraakje,' zei

ze.

Thuisgekomen begon ze meteen de Italiaanse gehaktballetjes te maken waar Tom zo dol op was geweest en zette ze in de koelkast. Ze zouden zo klaar zijn en als Tom kwam opdagen, wilde ze hem een heerlijk maal kunnen voorzetten terwijl hij zijn verhaal deed.

Vervolgens ging ze onder de douche, gebruikte de dure douchegel die ze voor speciale gelegenheden bewaarde en smeerde zich van top tot teen in met bodylotion. Ten slotte trok ze haar mooiste ondergoed aan en voltooide haar toilet met een lange jurk van echte zijde, hooggehakte slippers en een roze zijden bloem in haar haar. Ze was er klaar voor.

Nadat ze elke kaars in haar flat had aangestoken, deed ze het licht uit en zette een cd op terwijl ze op Tom wachtte. Hij was om haar bij Caroline weggegaan.

Toen er een uur later nog steeds niet was aangebeld, trok Holly de bloem uit haar haar en liep naar de koelkast om staande een paar crackertjes met kaas te eten. Ze zette de cd-speler uit en probeerde iets leuks op tv te vinden. Als Tom kwam, zou ze het toestel zo weer uit kunnen zetten.

Weer een uur later besefte ze dat hij niet zou komen. Treurig deed ze de tv uit, blies de kaarsen uit en ging naar bed. Dit keer had ze meer moeite met het verwerken van haar verdriet dan daarvoor. Toen had ze niet echt gedacht dat Tom verliefd op haar was. Ze had het wel gehoopt, maar ze wist het niet zeker.

Maar nu had het verhaal van Caroline Holly in de waan gebracht dat Tom van haar hield en dat hij naar haar toe zou komen. Wat ontzettend stom om daar in te trappen. Carolines jaloezie had van Holly de voornaamste verdachte gemaakt. Maar waarschijnlijk had Tom gewoon genoeg gekregen van Caroline zonder dat Holly daar iets mee te maken had. Hoe kon ze zo naïef zijn geweest?

De volgende ochtend stond er een rij van hier tot ginder toen Holly bij haar werk kwam.

'Sommigen hebben de hele nacht staan wachten,' zei de man van de veiligheidsdienst toen hij haar binnenliet.

'Ik weet precies hoe ze zich voelen,' mompelde ze.

Aan het eind van de dag zag de modeafdeling eruit alsof er een wervelwind doorheen was gegaan. Overal lagen kledingstukken, de meeste binnenstebuiten. Annmarie en Holly keken treurig om zich heen. Ze zouden langer moeten blijven om de troep weer op te ruimen, anders moesten ze morgenochtend om zeven uur beginnen.

'Laten we het nu maar doen,' zei Annmarie. 'Dan hoeven we tenminste niet voor dag en dauw op te staan.'

Holly knikte. Ze had de hele dag haar best gedaan om vrolijk en opgewekt over te komen, maar daar had ze nu genoeg van.

Toen ze die avond thuiskwam, maakte het huis een sombere en stille indruk. Het was even na tienen en omdat er geen muziek uit de flat van Kenny en Joan kwam, nam Holly aan dat ze uit waren. Ze was dolgraag even bij haar buren aangewipt om getroost te worden, maar in plaats daarvan liep ze moe haar eigen appartement in. Ze zette haar handtas op het aanrecht en probeerde uit te rekenen hoeveel sigaretten ze die dag had gerookt. Minstens tien en nu had ze er alweer behoefte aan.

Er werd op de deur geklopt, heel anders dan de roffel van Joan of Kenny. Een zakelijk klopje. Misschien was het de nieuwe bewoner van boven, een zenuwachtige man van in de dertig met veel te rode lippen waar hij veel te vaak zijn tong over had laten glijden toen Holly hem voor het eerst ontmoette. Eigenlijk vond ze hem een engerd. En vanavond had ze helemaal geen zin in engerds. Met een boos gezicht trok Holly de deur open. Tom stond voor haar neus, omringd door een stel koffers en een niet verpakte tekentafel.

'Ik heb je niet eens gehoord,' zei Holly verbaasd terwijl ze naar alle spullen keek die in de gang stonden.

'Kenny heeft me geholpen,' zei Tom.

'Dat was de laatste keer dat ik vrijwillig aanbied om iemand te helpen,' kreunde Kenny die met een kartonnen doos in zijn armen de trap op strompelde.

'Ik ben vertrokken uit de flat in Glasnevin,' zei Tom.

'Dat weet ik,' antwoordde Holly.

'Maar hoe...'

'Ik kwam Caroline tegen en zij... eh... vertelde me dat jullie het uitgemaakt hadden.' Holly wist dat ze niet bepaald spontaan klonk, maar dat kon haar niets schelen. Ze had geen zin om weer het deksel op haar neus te krijgen. Holly Miller zou geen overhaaste conclusies meer trekken.

'Waar kwam je Caroline tegen?' vroeg Kenny achteloos, terwijl hij een denkbeeldig stofje van zijn zachtbeige overhemd klopte.

'In Lee's. We liepen elkaar toevallig tegen het lijf,' stamelde Holly.

De blik die Kenny haar toewierp, sprak boekdelen.

Ze wist dat Tom haar aan stond te staren, maar ze keek hem expres niet aan. Ze was niet van plan om een figuur te slaan.

'Wat heeft Caroline tegen je gezegd?' vroeg hij.

'Niet veel,' jokte Holly.

'Nou ja, omdat Tom dus geen huis meer heeft, heb ik tegen hem gezegd dat hij wel bij mij kon intrekken als Joan weggaat,' vervolgde Kenny.

Holly dacht aan de flat van Kenny en Joan. Die was weliswaar groter dan de hare, maar de twee slaapkamers waren piepklein. Daar was nauwelijks ruimte voor een reus van een meter negentig die de halve driezitsbank in beslag nam als hij zat, laat staan als hij ging liggen.

'Waar moet hij dan al zijn spullen laten en waar gaat hij slapen tot Joan weg is?' vroeg ze.

Op Kenny's gezicht verscheen de uitdrukking die hij ook altijd bij lastige klanten hanteerde. 'Nou, we hadden gehoopt dat jij in dat opzicht een handje wilt helpen, Holls. Het duurt nog veertien dagen voordat Joan vertrekt en tot dan moet Tom een gedeelte van zijn spullen ergens anders opslaan. Maar hij zou natuurlijk ook bij jou kunnen logeren, dan kan hij zijn spullen wel zolang bij ons neerzetten.'

Kenny's gezicht zag er echt poeslief uit, dacht Holly. Zelfs als hij aan het koppelen was, keek hij alsof hij van de prins geen kwaad wist. Maar Kenny trok overhaaste conclusies, precies zoals zij had gedaan. Omdat Tom bij Caroline weg was, hoefde dat nog niet per se te betekenen dat hij Holly wilde.

'Dat lijkt me niet zo'n goed idee,' zei ze haastig.

De verbaasde blik die Kenny haar toewierp, was bijna komisch, maar Tom keek helemaal niet verrast. Holly besefte dat hij precies begreep wat Kenny van plan was en dat hij zich geneerde. Hij had gehoopt dat Kenny hem tijdelijk onderdak zou kunnen verschaffen en nu begonnen die pogingen om hem aan Holly te koppelen weer van voren af aan. De vlammen sloegen Holly uit.

'Sorry,' zei ze en ze holde weer naar binnen. De deur viel met een klap achter haar dicht.

'Hij is weg,' riep Kenny tien minuten laten. 'Laat me even binnen.'

Holly trok de voordeur open, maar holde meteen weer met een prop papieren zakdoekjes tegen haar betraande ogen gedrukt de badkamer in. Met behulp van een watje poetste ze de uitgelopen mascara onder haar ogen weg. Ze zag er vreselijk uit, met opgezwollen ogen van het huilen.

'Het spijt me, Kenny,' snikte ze. 'Maar hij wil me gewoon niet. Ik weet dat je je best doet om me te helpen, maar je kunt iemand niet dwingen om van je te houden. Hij heeft het gisteren met Caroline uitgemaakt, dat weet ik omdat ze naar Lee's toe kwam en tegen me begon te schreeuwen. Ze zei dat het mijn schuld was! Dat geloof je toch niet!'

Ze hoorde een rammelend geluid, toen Kenny de fluitketel vulde.

'Daarom dacht ik dat Tom het om mij had uitgemaakt en ik heb gisteren de hele avond zitten wachten tot hij zou opdagen. Maar hij kwam niet.' Holly plensde wat koud water over haar gezicht om te zien of dat zou helpen. 'Hij wil me niet, Kenny, en hij voelt zich gegeneerd omdat iedereen hem maar aan mij wil koppelen.'

Ze wachtte tot Kenny iets zou zeggen. Het was niets voor hem om zo lang zijn mond te houden.

'Ik kan gewoon niet geloven dat ik zo stom was,' vervolgde ze. Ze staarde naar haar spiegelbeeld en zag een oliedomme, dikke meid met een rood gezicht die verliefd was geweest op een vent met wie ze bevriend was geweest en die nu niet meer bij haar in de buurt zou willen komen. Holly zuchtte. Ze had geen spoortje make-up meer op haar gezicht, dus smeerde ze er maar een lekkere dikke laag crème op. Met een glimmende toet, rode ogen en vol zelfminachting liep ze de badkamer uit.

'O, Kenny, wat moet ik in vredesnaam doen?'

Maar het was niet Kenny die in haar keukentje twee theezakjes in een stel mokken hing. Het was Tom.

Holly probeerde iets te zeggen, maar er kwam geen zinnig woord uit. 'Wa... wa...'

'Thee.'Tom overhandigde haar een van de mokken. Pas met een kop thee in haar handen begon ze zich weer een beetje normaal te voelen. 'Je bent hier al die tijd geweest, terwijl ik dacht dat je Kenny was,' zei ze. 'Je hebt alles gehoord.' Ze kon het bijna niet verdragen. Waarom had hij dat gedaan? Was ze nog niet genoeg vernederd?

'Neem een slokje thee, lieve schat,' zei hij zacht.

'Is dat wel verstandig?' vroeg ze. 'Om een vrouw die je net tot op het bot vernederd hebt een kop gloeiend heet drinken te geven?' Haar handen begonnen te trillen.

'Je bent overstuur. Ik dacht dat een kopje thee misschien zou helpen,' antwoordde hij, terwijl hij zijn hand uitstak om haar mok weer aan te pakken.

'Helpen?' gilde ze en stapte zo abrupt achteruit dat een scheut thee over de rand vloog en op haar schoenen belandde. 'Wou je me soms helpen om een nog stommer figuur te slaan dan ik al heb gedaan? Wat heb je hier te zoeken, Tom? Ik heb al gezegd dat je hier niet kon logeren.' Haar stem klonk hoog en boos. Ze voelde zich zo ellendig dat ze in het wilde weg van zich afbeet. 'Hoe vaak moet ik je dat nog vertellen?'

'Ik hou van je, Holly.' Zijn stem was zacht toen hij dat zei, maar de tweede keer klonk het al een stuk luider. 'Ik hou van je. Zelfs als jij niet van mij houdt, zelfs als je het stom van me vindt dat ik terug ben gekomen, dan hou ik toch van je.'

Ze keek hem verbijsterd aan, luisterend naar de woorden waarnaar ze al die maanden had verlangd. Maar ze kon haar oren niet geloven.

'Heb je me verstaan?' zei hij. Hij pakte de mok uit Holly's handen en kwam zo dicht bij haar staan dat ze zijn lichaamswarmte kon voelen en de aftershave rook die hij uren geleden had opgedaan.

Hij legde zijn grote handen op haar heupen en ze voelde hoe zijn vingers zich aarzelend om haar welvingen sloten. De enige juiste reactie leek om dichter bij hem te gaan staan, zodat er nog hooguit een ruimte van een paar centimeter tussen hun lichamen bleef, terwijl Holly's gezicht hooguit een millimeter van zijn schouder verwijderd was. En als ze haar hoofd optilde, zou ze zijn gezicht en zijn mond zien.

Holly had zich vaak afgevraagd hoe het zou zijn als Tom haar kuste en ze had in haar verbeelding gevoeld hoe zijn handen haar streelden, maar nu ze bijna tepel aan tepel met hem stond, waren al die fantasieën verdwenen.

'Meende je dat?' fluisterde ze.

Om alle twijfel weg te nemen, zei hij het nog eens. 'Ik hou van je.' Meteen daarna drukte hij zijn mond op de hare in een innige kus, waardoor ze kopje-onder leken te gaan in een gevoel van verrukkelijk samenzijn. Holly's handen pakten zijn hoofd vast en trokken het omlaag, terwijl zijn armen haar lichaam tegen het zijne persten. Het drong niet eens tot Holly door dat het gekreun van genot uit haar eigen keel kwam.

Hij tilde zijn hoofd op, net genoeg om haar aan te kunnen kijken. 'Hou je van me?'

Holly streelde zijn lieve gezicht en vroeg zich af hoe het in vredesnaam mogelijk was dat hij de liefde niet voelde die uit haar vingertoppen vloeide. 'Of ik van je hou? Ben je wel goed wijs? Ik hou zoveel van je dat het gewoon pijn doet!'

Meteen daarna gleden Toms armen om haar middel en tilde hij haar op. Holly sloeg haar benen om hem heen en toen ze haar mond stijf op de zijne drukte, speelden hun tongen een hartstochtelijk en innig spel. Tom droeg haar voorzichtig en zonder tegen iets aan te botsen naar haar slaapkamer en legde haar op het bed.

Holly had zich van haar levensdagen nog niet zo begeerlijk ge- voeld.Terwijl ze elkaar bleven kussen en allerlei lieve woordjes fluisterden, kleedden ze elkaar uit. En met elk kledingstuk dat uitging, groeide Toms bewondering.

'Wat ben je toch mooi,' mompelde hij terwijl hij Holly's beha openmaakte en zijn vingers over een donkerroze tepel liet glijden, waardoor ze begon te kronkelen van genot. Holly voelde zich ook beeldschoon. En klein. Naast het sterke gespierde lijf van Tom leek ze zo slank en tenger als een rietje. En de uitwerking die ze op hem had, bracht haar bijna in een roes. Toen ze allebei naakt waren en Holly haar vingers van zijn brede borst naar zijn platte maag en verder naar beneden liet glijden, begon Tom te kreunen alsof hij het niet meer uithield.

'Ik wou maar dat hier nooit een eind aan kwam,' zei hij schor toen hij boven op Holly's ging liggen. Ze strekte zich lang en loom uit en genoot van het gevoel van zijn huid tegen de hare, terwijl hij een keten van kusjes aan elkaar reeg, van haar sleutelbeen tot de zijdezachte huid van haar dijen, en zijn handen haar bleven strelen en liefkozen.

'Als er een eind aan komt, beginnen we gewoon weer opnieuw,' zei ze.

Ze had niet geweten dat je zo teder en tegelijk zo wild met elkaar kon vrijen. En toenToms harde lijf zich in het hare drong en ze vanbinnen verscheurd leek te worden door de meest zalige en intense sensaties die ze ooit had gehad, kreeg ze het gevoel dat ze een antieke vruchtbaarheidsgodin was, die vervuld werd van een stralend licht toen de aarde, de zon, de maan en de zee in een magische ceremonie bezit namen van haar lichaam.

Na afloop lagen ze dicht tegen elkaar aan, met Holly's hoofd op Toms brede schouder en hun benen kameraadschappelijk om elkaar geslagen.

'Ik hou van je, Holly,' zei Tom. 'Ik hou al zo lang van je, bijna vanaf het moment dat we elkaar leerden kennen. Maar ik wist het zeker op de avond van Joans modeshow, toen je zo dapper en mooi als een krijgsgodin over die catwalk liep.'

Holly stak haar hand uit en liet haar vingers over Toms borst glijden.

'Ik hou ook van jou,' zei ze. 'Ik hou van je, ik hou echt van je.' Ze lachte zacht en drukte haar wang nog steviger tegen hem aan. 'Wat grappig dat je nou net over die avond begint,' vervolgde ze. 'Ik kon mijn oren niet geloven toen Caroline zei dat jullie verloofd waren. Eigenlijk verwachtte ik dat jij zou zeggen dat het niet waar was.'

'Het was ook een grote vergissing,' zei hij kreunend terwijl hij over zijn voorhoofd wreef. 'Maar Caroline zorgt altijd dat ze haar zin krijgt. We hadden er al zo lang tegenaan gehikt. Dat was ook een van de redenen dat ik uit Cork weg ben gegaan. Onze relatie leek een natuurlijke dood te sterven, maar daarna kwam Caroline naar Dublin en toen dat haar goed beviel, was de kogel door de kerk.'

Holly ging rechtop zitten. 'Heb je haar echt ten huwelijk gevraagd?'

Tom volgde haar voorbeeld. 'Ja en nee,' zei hij verontschuldigend. 'We hadden het er een jaar geleden al eens over gehad, hoewel we nooit echt hadden besloten om te gaan trouwen. Maar toen Caroline het weekend voor de modeshow hier was, zei ze ineens: "Kom op, laten we maar gaan trouwen." En ik wist niet wat ik moest zeggen.'

'Nee?' suggereerde Holly.

Tom trok haar teder in zijn armen, zodat ze elkaar aankeken. 'Ja, dat had ik natuurlijk moeten zeggen, maar dat deed ik niet. En tegen de tijd dat ik er eindelijk achter was dat ik helemaal niet van haar hield, maar van jou, was het te laat. Toen waren we al lang en breed op weg naar de bruiloft en ik wist niet hoe ik daar een eind aan moest maken zonder haar hart te breken.'

Holly kuste hem zacht. 'Je bent gewoon een lieve man,' zei ze. 'Je wilde haar geen pijn doen.'

'Dat klopt. De enige die ik wel pijn wilde doen, was Vic. Ik had hem het liefst in stukken gescheurd omdat hij het lef had gehad jou aan te raken.'

Holly zag tot haar verbazing dat Tom echt kwaad keek. Zijn mond was een grimmige streep en zijn ogen schoten vuur. Ze wreef haar neus over zijn keel. 'Er was helemaal niets tussen Vic en mij,' zei ze. 'In ieder geval niet van mijn kant. Hij wilde wel met mij naar bed.' Ze voelde Toms lichaam verstijven toen ze dat zei. 'Maar dat kon ik niet. Dat wilde ik alleen met jou.'

'Goddank,' zei hij en drukte zijn gezicht tegen haar schouder. 'Ik weet dat ik het recht niet heb om jaloers te zijn, maar dat ben ik wel.'

'Onder deze omstandigheden lijkt me dat wel gerechtvaardigd,' plaagde Holly. 'Ik was jaloers op Caroline.'

'En zij was jaloers op jou,' merkte Tom op. 'Twee avonden geleden ben ik iets gaan drinken met een vriend van me. Caroline was des duivels en beschuldigde me ervan dat ik met jou op stap was geweest. Dat was eigenlijk de druppel die de emmer deed overlopen. Ze stond om één uur 's nachts tegen me te krijsen en toen ze jou met de haren erbij sleepte, zag ik ineens voor me hoe het zou zijn als Caroline en ik voorgoed bij elkaar zouden blijven. Caroline en Tom. Niet Holly en Tom. En toen wist ik ook dat ik eerlijk moest zijn en het uit moest maken. Ik ben de volgende ochtend meteen vertrokken, terwijl zij nog steeds tegen me aan het kijven was.'

'Die avond dook ze ineens op in de winkel en zei dat het allemaal mijn schuld was,' zei Holly.

'En daarna ben jij naar huis gegaan en hebt op me zitten wachten,' maakte Tom het verhaal af. 'Dat spijt me, maar ik moest eerst weten of je nog steeds met Vic omging. En ik kon Kenny pas de volgende dag te pakken krijgen. Hij vertelde me dat Vic allang verleden tijd was. En ik wilde ook weten of jij hetzelfde voor mij voelde als ik voor jou,' zei Tom.

'Die lieve Kenny is echt een geboren koppelaar,' zei Holly lachend. 'Waarschijnlijk staat hij nu in de gang met een glas tegen de deur om te horen wat we tegen elkaar zeggen. Hij wilde niets liever dan ons bij elkaar brengen.'

De telefoon ging over, een schel gerinkel dat de vredige stilte verscheurde.

'Hallo?' zei Holly.

'Hoi,' zei Kenny. 'We wilden liever niet storen, maar is alles in orde?'

Holly grinnikte. 'Het kan niet beter,' merkte ze op. Ze keek Tom aan. 'Zal ik Kenny vragen of hij meteen je spullen naar binnen wil brengen?' Hij knikte. 'Kom maar naar ons toe, Kenny,' zei ze.

Voordat ze opstonden, genoten Holly en Tom nog van een lange kus. Terwijl Tom zich aankleedde, schoot Holly haar kamerjas aan en ging de deur opendoen.

Kenny en Joan stonden al in de gang en keken haar vol verwachting aan.

Holly zei niets, maar haar stralende glimlach verraadde haar.

'Ooo,' zei Kenny vanaf de drempel. Hij lachte even stralend terug, dolblij dat Holly en Tom elkaar eindelijk gevonden hadden. 'Wat is ware liefde toch mooi. Je bent me een tientje schuldig, Joan,' vervolgde hij.

'Nietes,' zei Joan die net een avondje was wezen stappen. 'Ik heb altijd geweten dat het wel goed zou komen met die twee. We hebben alleen maar gewed over wanneer en ik weet absoluut niet meer wat ik heb gezegd, of wat jij...'

Ze bleven kibbelen, tot Tom ook opdook uit de slaapkamer. Holly liep naar de keuken om een nieuwe pot thee te zetten. En om de een of andere reden bleef die malle glimlach maar op haar gezicht plakken.