Tara stond al zo lang achter de cameramensen dat ze kramp in haar been kreeg. Ze draaide met haar enkel om van de pijn af te komen en bleef strak naar de set kijken, hoewel ze er met haar gedachten niet bij was. In professioneel opzicht was ze dolgelukkig sinds Mike Hammond haar had gebeld met de mededeling dat een van zijn vrienden, de eigenaar van een kleine productiemaatschappij, een Ierse lowbudget film van de grond probeerde te krijgen en zat te springen om een betrouwbare en goedkope kracht die hem kon helpen met het schrijven van een scenario.
'Eigenlijk komt het erop neer dat je het voor ons moet redigeren,' had Mike gezegd.
Het was niet zo'n belangrijk Hollywoodproduct waarvan ze had gedroomd, maar Tara was toch verrukt geweest. Het redigeren van het scenario was iets wat ze in haar vrije tijd kon doen en als het goed zou worden, wist ze zeker dat Mike met iets beters aan zou komen. Dit was eigenlijk een soort auditie. Het andere onderwerp dat haar aandacht in beslag nam, was Finn. Afgezien van het weekend dat ze op Amelia hadden gepast ging hij om de avond stappen en af en toe vroeg Tara zich zelfs af of hij iemand anders had. Dat zou de enige verklaring zijn voor het feit dat hij tot laat met de jongens in de kroeg hing en voor de eindeloze avonden dat hij met klanten uit moest. Maar als Finn naast haar in bed kroop, haar omhelsde en zei dat hij van haar hield, wist Tara dat hij de waarheid sprak. Wat was er dan in vredesnaam aan de hand?
Zuchtend richtte ze haar aandacht weer op de set, waar Sherry DaVinci, met opgestoken tieten en in een knalroze jurk met een V-hals die volkomen ongeschikt was voor een ziekenhuisreceptioniste, oog in oog stond met dr. Jack McCambridge, haar baas die aan de lopende band vrouwen versierde.
Theodora, de rol die Sherry speelde, was de enige persoon in het land die niet wist dat de knappe dr. McCambridge verloofd was en haar dus de bons zou geven voordat hij met de maagdelijke en rijke dochter van de hoofdchirurg naar het altaar zou hollen. De hartstochtelijke weekendjes die ze samen in een landelijk hotelletje hadden doorgebracht betekenden niets voor hem hoewel ze het hotel in kwestie geen windeieren hadden gelegd.
'Zwijn!' siste Theodora met hijgende boezem. De mascara vloog in het rond terwijl ze met alle vakmanschap die ze in vier maanden toneelschool had opgestoken uiting gaf aan haar emotie. 'Je bent echt een zwijn!'
Tara had eigenlijk gewild dat ze hem voor klootzak zou uitmaken, maar National Hospital werd voor negen uur 's avonds uitgezonden en dat betekende dat lelijke woorden uit den boze waren.
'Theodora, hou op met dat geblèr, zo meteen hoort iemand je nog,' zei dr. McCambridge kribbig.
Tara keek goedkeurend toe. In tegenstelling tot Sherry kon Stephen Valli, alias Jack, wel acteren.
Hij klonk precies als een charmeur die probeerde de schade zoveel mogelijk te beperken, een gevaarlijke charmeur die weieens heel vervelend zou kunnen worden. Miljoenen vrouwen zetten twee keer per week de tv aan om te kijken hoe gevaarlijk dokter Jack kon worden en hem met ontbloot bovenlijf in de weer te zien in de wasruimte bij de operatiekamer, waar veel van de scènes zich afspeelden. Mannelijke tv-critici klaagden altijd dat er heel wat meer operaties plaats konden vinden als de grootste hartenbreker van het programma niet zoveel tijd nodig zou hebben om zich uit te kleden. Vrouwelijke tv-critici hadden zich laten ontvallen dat ze dokter Jack nog wel twee keer zo vaak zonder overhemd wilden zien. De fans van dokter Jack trokken zich zelfs niets aan van de onthulling dat zijn borst met was onthaard werd.
Op de set hadden ze inmiddels het punt bereikt waar de tranen Theodora in de ogen moesten springen. Tara, die Sherry sinds de prijsuitreiking onwillekeurig aardig was gaan vinden, had besloten dat de vampachtige receptioniste zich plotseling van haar kwetsbare kant zou tonen.
'Misschien is het probleem met Sherry wel dat ze niet weet hoe ze zo'n kreng moet neerzetten,' had Tara tijdens de vergadering van de storyline-editors gezegd. De anderen hadden hun schouders opgehaald. De meeste schrijvers dachten dat het probleem met Sherry was dat ze gewoon niet kon acteren, maar Tara kreeg haar zin. Vandaar dat het belangrijk voor haar was dat Sherry erin zou slagen de sympathie van de kijkers te winnen.
Voor de camera's begonnen Sherry's oogleden te knipperen. Ze kneep haar ogen samen, maar slaagde er niet in een traan te produceren. Tara zuchtte.
'Voor mij was het niet zomaar een pleziertje, het was liefde,' zei ze ten slotte.
Tara's gezicht vertrok. Dit gaf de doorslag. Sherry kon gewoon niet acteren. Geen wonder dat de andere acteurs van de serie, voor het merendeel charismatische toneelspelers die alles hadden gedaan van Shakespeare tot Pinter, zich ergerden aan het feit dat ze samen moesten werken met iemand die zo weinig talent had als Sherry.
Dokter Jack liep naar Theodora/Sherry toe en legde zijn grote knuist om haar puntige kinnetje.
'Liefde komt niet in mijn woordenboek voor,' gromde hij.
Terwijl ze naar de scène keek, kreeg Tara zin om terug te grommen. Dat was de uitwerking die dokter Jack op vrouwen had, ook al wist de vrouw in kwestie precies wat hij ging zeggen omdat ze zelf zijn tekst had geschreven. Als hij niet voor de camera's stond, was dokter Jack het type man dat Tara meed. Maar voor de camera's was hij zo aantrekkelijk dat je er bijna van ging kwijlen, met genoeg seksueel charisma voor tien kerels.
'Dat meen je niet,' zeiTheodora onbewogen.
'Ja, dat meen ik wel.' En dokter Jack, een ervaren soapster na tien jaar in het vak en na de twee repetities van die ochtend, wendde zich met een ruk om en liep weg, terwijl Theodora achter haar bureau neerviel en net deed alsof ze in snikken uitbarstte.
'Cut!' riep de regisseur.
Iedereen slaakte een zucht van verlichting. De laatste scène van de dag stond eindelijk op de band en iedereen kon zijn spullen pakken en op weg gaan naar huis, ook al was het een uur later dan gepland.
Stephen Valli liep woedend de studio uit, mopperend over werken met amateurs en dat hij zijn toneelloopbaan nooit had moeten opgeven.
Iedereen negeerde hem.
Tara keek op haar horloge. Tien over zes, tijd om naar huis te gaan, naar Finn. Misschien konden ze eens openhartig met elkaar praten. Ze wist dat Finn af en toe met klanten op stap moest, maar zo langzamerhand nam zijn baan hun hele leven in beslag. Toen ze trouwden, hadTara niet verwacht dat hij zo vaak zou moeten overwerken. 'Het gaat niet zo best in de computerindustrie,' had hij gezegd toen ze de laatste keer kwaad was geworden. 'En dit hoort bij mijn werk,Tara. Ik klaag toch ook niet over jouw werktijden of over het feit dat je tot 's avonds laat achter je laptop zit?'
Hij klaagde inderdaad nooit, dat moest ze toegeven. Als zij 's avonds moest werken, was Finn allang blij dat hij Derry kon bellen om even 'snel een pilsje te gaan pakken' in de buurtkroeg. Maar als ze dan uren later haar laptop uitzette, was ze nog steeds alleen.
Finn begreep kennelijk niet dat hij zich die vrijgezellenmanieren niet langer kon permitteren nu hij getrouwd was. Dat zou ze hem toch aan zijn verstand moeten brengen. Ze besloot om die avond Chinees te gaan halen, omdat hij daar dol op was, en dan moesten ze het maar eens uitpraten.
Tara was blij dat ze een besluit had genomen en opgelucht omdat de opnamedag erop zat. De volgende dag zou er nog maar één scène opgenomen moeten worden, dan was deze aflevering ook klaar. En daar zou ze niet bij nodig zijn, want Theodora speelde er niet in mee, dus ze zou geen nieuwe tekst hoeven te schrijven omdat de actrice er een potje van maakte.
Trouwens, de scenarioschrijvers waren maar zelden op de set. Ze zaten meestal gewoon in hun kantoor over de kijkcijfers te praten en zich af te vragen hoe ze van Theodora afkonden komen.Tot nog toe waren ze niet verder gekomen dan zelfmoord (dat zat er niet in omdat Sherry nooit in staat zou zijn om dat soort ellende uit te beelden) of haar in een vliegtuig te zetten voor een bezoek aan haar zus in Boston (dat was een insidersgrap, omdat er in de tien jaar dat het programma nu liep al zes mensen naar Amerika waren vertrokken om hun zus op te zoeken). Dokter Jack/Stephen had de dag ervoor nog voorgesteld dat hij Theodora zou neerschieten. 'Dat zou ik heel leuk vinden,' zei hij grimmig. 'We kunnen er een crime passionnel van maken.'
'Nee, want dan draai je de lik in en we hebben je hard nodig,' zei de story-editor.
'Als ik haar lijk in het kanaal gooi, kraait er geen haan naar,' antwoordde Stephen. Maar dat kon ook niet, aangezien ze in de kerstaflevering van drie jaar geleden ook al een lijk in het kanaal hadden gegooid.
Tara grinnikte toen ze daaraan terugdacht en liep naar de controlekamer om even met Aaron, de regisseur, te praten. Hij kwam net naar buiten en ze liepen samen naar het productiekantoor.
'Ik heb jouw naam horen vallen in verband met de tv-film van het boek van Paton Smyth,' merkte Aaron op.
Tara was stomverbaasd. 'Waar heb je dat nou weer gehoord?' wilde ze weten. Mike Hammond had haar nog maar twee dagen geleden gebeld en haar ook verteld dat de filmplannen nog geheim waren.
'Ik heb zo mijn bronnen,' zei Aaron. 'Ik hoor niet alles, maar als mijn beste scenarioschrijver iets beters aangeboden krijgt, weet ik dat meteen.'
Tara besloot om eerlijk te zijn tegenover Aaron. Daar had hij recht op. 'Ik zou het je zelf wel verteld hebben als het om een groot project ging, Aaron. Mike heeft mij gebeld. We liepen elkaar bij de uitreiking van de tv- en radioprijzen tegen het lijf en toen zei hij dat hij een keer met me wilde praten. Nu belde hij om te vragen of ik misschien interesse had om het scenario te redigeren. Volgens hem hoeft het alleen rechtgetrokken te worden. Het is een lowbudget film en het is best mogelijk dat het project niet doorgaat, want ze hebben de financiering nog niet rond. Het schrijven van een echt filmscenario blijft een droom.'
'Niet voor jou, Tara,' zei Aaron ernstig. 'Jij bent veel te goed. Maar dat hoef ik je echt niet te vertellen. En ik heb altijd geweten dat je ambitieus bent. Ik wist van tevoren dat je niet altijd bij ons zou blijven. Zulke hoogvliegers als jij blijven nooit ergens lang plakken.'
Tara klopte hem vol genegenheid op zijn arm. Hij had haar vanaf het begin door dik en dun gesteund en was altijd bereid geweest naar haar te luisteren. 'Voorlopig ben ik nog lang niet weg. Als die kans echt bestond, had ik je het zelf wel verteld. Dus ga nou maar niet direct op zoek naar een plaatsvervanger. Afgesproken?'
'Afgesproken.' Ze stonden inmiddels bij de koffieautomaat en hij keek vol afkeer naar de modderkleurige inhoud van zijn bekertje. 'Waarom kunnen we hier toch geen echte koffie krijgen?'
Tara liep verder en wierp een blik op haar horloge. Ze vroeg zich af of er een file zou staan.
'Hé, Tara, ga je mee naar de kroeg?'
Dat waren Ralph, Lisa en Tommy, een paar van de schrijvers die ook aan het programma meewerkten. Ze hadden vandaag hun salaris gekregen en dan werd er steevast gezamenlijk een borrel gedronken. Tussendoor gingen ze ook regelmatig naar de kroeg, maar dat gebeurde niet op vaststaande tijdstippen.
'Ja, reserveer maar vast een kruk voor me,' zeiTara. Ze wenste dat ze hen niet tegen was gekomen, want ze had echt geen zin om iets te gaan drinken. In het weekend zat ze al vaak genoeg in de kroeg met Finn. Maar ze was al weken niet meer met haar collega's gaan stappen en ze kon niet met een of ander slap excuus aankomen.
'En dan moet je ons meteen maar eens alles vertellen over dat geweldige scenario waar je aan werkt,' zei Lisa, alsof ze diep onder de indruk was. 'Is het voor Spielberg of voor Coppola?'
Tara schoot in de lach. 'Blijft hier dan nooit iets geheim?'
'Nee,' zei Tommy, een geboren roddelaar met een neus voor schandaaltjes. Ze liepen lachend weg, terwijl Ralph dreigde dat hij Tara zou kielhalen als ze niet op kwam dagen.
Tara liep terug naar haar plek en belde naar huis, maar natuurlijk was Finn er nog niet. Toen ze zijn mobiel belde, kreeg ze weer een antwoordapparaat. 'Hoi, ik ga nog even een borrel pakken met Aaron en de anderen. Maar ik blijf niet lang. Doei.'
Tara legde de telefoon neer en dacht terug aan de tijd voordat ze Finn had leren kennen. Destijds waren de bezoekjes die ze samen met haar collega's aan de kroeg bracht de hoogtepunten van haar uitgaansleven geweest en iedereen die voor één uur 's morgens naar huis ging, werd als een spelbreker beschouwd. En nu waren haar collega's kennelijk al zover dat ze Tara als een eersteklas spelbreker beschouwden, omdat ze vroeger altijd de gangmaakster was geweest. Natuurlijk was dat de schuld van Finn. Ralph plaagde haar vaak omdat Finn zoveel op Brad Pitt leek en liet geen gelegenheid onbenut om te vragen naar de stand van zaken bij 'de liefde van de eeuw'. Tara trok zich daar zelden iets van aan. Ze wist dat hij gewoon jaloers was, omdat hij Finn en haar als een walgelijk volmaakt stel beschouwde.
Maar... nou ja, volmaakt was toch iets anders.
Tara ververste haar knalrode lipstick, bracht haar koffertje naar haar auto en liep naar Browns, de stamkroeg van iedereen die meewerkte aan National Hospita!. Binnen hadden de tv-medewer- kers zich in twee aparte groepen opgesplitst. Bij de deur zat een stel acteurs, die er allemaal heel anders uitzagen dan de personages die ze speelden. Hoewel ze al jaren bij de tv werkte, stondTara nog steeds te kijken van de metamorfoses die acteurs konden ondergaan. Ze knikten tegen Tara en ze glimlachte tegen hen terwijl ze doorliep naar de schrijvers die in het donkerste deel van de kroeg zaten.
'We hebben besloten om toch voor het lijk in het kanaal te kiezen,' riep Tommy.
Tara grinnikte treurig. 'Als ik het maar niet hoef te schrijven.'
'Wat wil je drinken?' vroeg Lisa.
'Mineraalwater,' zei Tara.
'Neem nou gewoon een borrel en pak een taxi,' drong Tommy aan. 'Je moet je eens lekker ontspannen.'
Tara schudde haar hoofd en pakte haar water aan.
'Zo, en vertel nou eens precies wat er aan de hand is,' zei Lisa, terwijl ze haar stoel dichter bij die van Tara schoof. 'Hoe zit dat met dat filmscenario?'
'Om te beginnen is het eigenlijk iets vertrouwelijks,' merkte Tara grinnikend op. 'Dus vertel het alsjeblieft niet verder. Het komt er eigenlijk op neer dat ik ben gevraagd om het scenario recht te trekken en op te poetsen, anders niet. Maar ik zou weieens willen weten hoe jullie daar achter zijn gekomen.'
Lisa grinnikte ook. 'Dat mag ik niet verraden.'
Toen Tara om negen uur thuis kwam met een tas vol boodschappen uit de supermarkt op de hoek was alles stil in de flat.
'Finn!' riep ze, terwijl ze haar koffertje naast het haltafeltje op de grond zette. Haar stem weergalmde door het huis en ze nam niet de moeite om nog een keer te roepen. Haar man was kennelijk nog niet thuis. Dat gesprek tijdens een gezellig Chinees etentje kon ze wel vergeten. Ze had trouwens zo'n honger dat ze niet op Finn wilde wachten, dus gooide ze wat pasta in een pan met water en liep naar de slaapkamer om haar werkkleren uit te trekken.
Het late nieuws was al bijna voorbij toen ze Finn hoorde binnenkomen.
'Hoi, lieverd,' riep hij. 'Hoe gaat het met mijn schattebout?'
Op iemand die hem niet kende, zou Finns stem een luchthartige en misschien wat vermoeide indruk maken. Een normale 'ik-heb- een-drukke-dag-op-kantoor-achter-de-rug'-stem. Maar Tara wist precies waarom haar man zo zorgvuldig articuleerde: hij was dronken. Nou ja, dacht ze boos. Die baan zou hem nog zijn leven kosten. Zijn lever moest inmiddels al behoorlijk gekrompen zijn. Hier moest een eind aan komen.
'Het spijt me dat ik zo laat ben. Ik moest overwerken. Heb je al gegeten?' Finn bukte zich om een kus op haar wang te drukken en Tara rook de bekende geur van alcohol. 'Ik heb samen met de jongens gebakken kippenvleugeltjes met patat gegeten,' voegde hij er- aantoe.
'Finn, waarom heb je me niet verteld dat je vanavond weer op stap moest?'
Finn trok zijn meest innemende trouwe-hondengezicht. 'Het spijt me, schat, maar ik kon er niet onderuit en toen ik hoorde wat jij had ingesproken wist ik dat je zelf ook pas laat thuis zou zijn, dus hoefde ik geen moeite te doen.'
'Ik was helemaal niet laat thuis en nu heb ik verdomme weer de hele avond alleen gezeten. Je bent getrouwd met je werk, verdorie.'
'O, schattebout.' Hij liet zich op de bank naast haar neervallen en legde zijn hoofd op haar schouder alsof hij een kind was. 'Doe niet zo kribbig,' vleide hij. 'Je weet toch hoe moeilijk ons bedrijf het momenteel heeft. Onze omzet blijft dit kwartaal ver achter en we zitten echt in de problemen. Je weet best dat ik geen zin had om uit te gaan, maar ik kan Derry niet overal voor laten opdraaien.'
Tara zuchtte. 'Je hebt geluk dat ik zo gemakkelijk ben,' zei ze. 'Ik durf te wedden dat de vrouwen van de andere jongens het allemaal niet zomaar pikken.'
'Nee, maar jij bent een fantastische, begripvolle vrouw,' zei Finn terwijl hij tegen haar aan kroop. Hij kuste haar hals zacht.
'Ga weg, smerige grote dronkelap,' zei Tara, maar hij wist dat ze het niet meende.
'Ik geloof dat ik maar een glas melk ga halen, dan komt mijn maag misschien tot rust,' zei Finn nonchalant.
'Oké,' zei Tara. 'Breng er voor mij ook maar een mee. En dan gaan we naar bed, hè?'
'Jawel, mevrouw,' zei hij plagend.
In de keuken trok Finn met veel lawaai de koelkast open en haalde er een pak melk uit. Terwijl hij een glas halfvol schonk, luisterde hij ofTara aanstalten maakte om naar de keuken te komen. Met al die houten vloeren zou hij dat meteen horen. Toen hij zeker wist dat ze nog steeds tv zat te kijken, deed hij voorzichtig het kastje met de drank open. Achter een halflege fles gin, de gebruikelijke verzameling mixers en twee flessen cognac die nog in de doos zaten (Finn was ervan overtuigd dat die gesloten flessen iedereen zand in de ogen strooiden) stond een fles tonic light. Dat stond in ieder geval op het label. In feite was het wodka die iedere dag door Finn werd bijgevuld uit een fles die hij daarvoor speciaal had gekocht. De wodkafles bleef vervolgens in zijn koffertje zitten, tot hij die ergens anders weg kon gooien. Op het moment dat hij de fles tonic oppakte, werd hij duizelig van opluchting. Hij schonk snel een flinke scheut in het trendy maatbekertje van een glimmende metalen cocktailshakerset die ze cadeau hadden gekregen en sloeg de drank achterover. Vervolgens besloot hij dat je op één been niet kon staan en schonk nog eens bij. Misschien moest hij ook nog een scheut in zijn melk doen. Voor het geval dat. Hij wilde niet dat hij ineens behoefte zou krijgen aan een borrel als hij al in bed lag en niet meer kon opstaan om er nog snel eentje te pakken. Finn hield er niet van om naar bed te gaan zonder een flinke hoeveelheid drank in zijn lijf. 's Nachts wilde hij geen gevoel meer hebben, hij wilde helemaal versuft zijn, want pas als hij niet meer kon nadenken kon Finn met zichzelf overweg. Niet dat er iemand was die wist hoe waanzinnig eenzaam hij zich voelde. Dat verborg hij veel te goed. De echte Finn was nutteloos, inefficiënt en ongeliefd. Als Tara er ooit achter zou komen hoe hij werkelijk was, zou ze niet meer van hem houden.
De volgende ochtend werd Finn met een duffe kop wakker en hoopte dat hij niet te misselijk zou zijn als hij rechtop ging zitten. Af en toe duurde het behoorlijk lang voordat hij in staat was op te staan, want één verkeerde beweging zou betekenen dat hij naar het toilet moest rennen om over te geven. Nu bleef hij stil liggen en luisterde aandachtig naar de geluiden die Tara in de badkamer maakte. Als ze uit de douche stapte, had hij nog tien kostbare minuten voordat ze helemaal opgemaakt te voorschijn kwam om haar korte haar te drogen en zich aan te kleden en in die tijd kon hij net naar het andere toilet rennen en overgeven zonder dat ze iets merkte. Dan kon hij ook gauw zijn eerste pijnstillers van de dag nemen, om van die ellendige kater af te komen, twee tabletten in een schuimend glas sinaasappelsap. Finn kende mensen die ook best een borrel lustten en nooit een kater hadden, maar dat gold niet voor hem.
Hij ging voorzichtig rechtop zitten om te controleren hoe het vandaag ging. Dat viel best mee. Hij hoefde in ieder geval niet over te geven. Kennelijk had hij zich gisteren behoorlijk ingehouden.
Hij liep naar de keuken, deed de pijnstillers in een glas en zette het koffiezetapparaat aan. Toen hij terugliep naar de slaapkamer zatTara haar haar te drogen, dus hoefde hij niet te praten. Gelukkig maar.
Finn stapte onder de douche en probeerde de lucht van het drankgelag van de vorige avond weg te schrobben. Op zijn werk zat een vent die beweerde dat mensen het konden ruiken als iemand zich de avond ervoor bezopen had, maar Finn was ervan overtuigd dat die kerel het mis had. Met genoeg Eternity for Men zou hij onweerstaanbaar ruiken, dat wist hij zeker.
Tara had haar brood en koffie op en de krant al gelezen toen Finn eindelijk op kwam dagen, fris geschoren, lekker ruikend en gekleed in een snel grijs pak. Ondanks het vage gevoel dat er iets helemaal mis was, schonkTara haar knappe man een waarderend glimlachje. Die uitwerking had hij altijd op haar. Ze hield van zijn sterke gezicht met de jongensachtige glimlach, ze vond het heerlijk om haar vingers door zijn blonde haar te laten glijden en ze vond dat zijn ogen nog veel blauwer leken wanneer zijn gezicht zoals nu, na hun wintersportvakantie, nog een tikje gebruind was.
Tara dacht aan alles wat ze de avond ervoor had willen zeggen en besloot dat het daar nu de juiste tijd noch de juiste plaats voor was. 'Hallo, luilak,' zei ze. 'Ik moet toch echt een wekker voor je gaan kopen.'
'Wat een geluk dat jij zo'n harde werker bent,' plaagde Finn. Een golf van opluchting sloeg door hem heen. 's Morgens vroeg hij zich altijd af hoe dronken hij de avond ervoor had geleken. Hij wilde niet dat Tara het zou weten, want hij wilde haar geen verdriet doen. Misschien zou ze niet begrijpen dat hij gewoon af en toe een borrel nodig had, hoewel dat natuurlijk niets te betekenen had. Vandaar dat hij goed oplette of ze zich misschien zorgen maakte over zijn alcoholgebruik. Vandaag was er niets aan de hand. En als ze vanavond naar dat feestje gingen, zou hij zich een beetje inhouden. Hij zou geen glas drinken. Dat zou vast indruk op haar maken.
Tara sloeg de klep van de afwasmachine dicht en Finn vertrok zijn gezicht. Die tabletten werkten niet meer zo goed als vroeger.
Ze bukte zich en gaf hem een kus. 'Pas op voor vreemde vrouwen,' zei ze zoals altijd.
'Ik ben getrouwd met de vreemdste vrouw die er bestaat,' antwoordde hij opgewekt.
Toen ze weg was, ontspande Finn. Hij dronk zijn koffie op en schonk nog een kopje in. Als hij dat op had, kon hij de dag weer aan.