Tara's lijstje met 'doe-dingen' werd steeds langer. Eerst stond er alleen op: vuilniszakken, spul, voor de afwasmachine, antiroos shampoo, 'ETEN, bank bellen over automatische betaling, verjaardagscadeautje voor Isadora, pa bellen. Toen kreeg ze de afrekening van haar creditcard en kwam er nog een 'doe-ding' bij: klacht indienen over creditcard.

Ze had de afrekening in de auto opengemaakt, toen ze ergens achter in een file stond die geen enkele neiging vertoonde door te rijden. Die nieuwe huidverzorgingsspullen zouden er ook op staan, dachtTara. Die had ze eigenlijk niet moeten kopen, zeker niet in een maand waarin ze ook haar autoverzekering moest betalen. Ze hadden geen geld voor dat soort luxueuze dingen.

Daarna zag ze een grote debetpost die absoluut een vergissing moest zijn. Geld dat was opgenomen bij een pinautomaat. Maar dat deed Tara nooit, want als je met je creditcard geld opnam bij een flappentapper begon je meteen rente te betalen, dus dan kon je net zo goed meteen een paar tientjes verscheuren. Verdorie, eerst was de bank vergeten om het geld voor de hypotheek over te maken, met als resultaat een belachelijke dreigbrief van de hypotheekbank en nou dit weer.

Bank bellen kwam boven aan de lijst te staan.

Op het werk lagen er boodschappen van Stella, van Lenny van de persafdeling over een verslaggeefster die een dagje wilde meelopen op de set en het verzoek om iemand bij de bank te bellen.

'Alles oké?' vroeg Scott Irving, terwijl hij even naast Tara's bureau kwam staan. Hij glimlachte tegen haar over de rand van zijn koffiebe- kertje. Scott had zo'n trage glimlach waar je vanbinnen helemaal warm van werd.Tara probeerde de neiging te onderdrukken om in het

donkere scherm van haar computer te controleren hoe ze eruitzag.

'Prima,' zei ze. Ze had toch wel lipstick op gedaan?

'Heb je zin om straks met me te gaan lunchen?'

Tara keek verrast en blij op. 'Dat zou ik hartstikke leuk vinden,' zei ze.

Scott trakteerde haar weer op zo'n glimlach die plekjes kon raken waar andere lachjes niet in de buurt kwamen. 'Dan zie ik je straks.'

Tara zat met haar boodschappen in haar hand en probeerde te analyseren wat er net was gebeurd. Ze had automatisch ja gezegd, maar was dat wel verstandig?

'Gaan we samen lunchen?' vroeg Isadora toen ze met een kopje koffie voorbijkwam, op weg naar haar eigen bureau.

'Ik... eh... nou ja...' zeiTara, die zich plotseling een beetje opgelaten voelde bij het idee dat ze tegen Isadora moest zeggen dat ze al met Scott had afgesproken.

'Je kunt voor geen meter liegen, Miller, dat weet je best,' zei Isadora met een wellustig knipoogje. 'Ik heb zelf gehoord dat je al een afspraakje hebt met onze meneer Irving.'

'Het is helemaal geen afspraakje,' protesteerde Tara, terwijl ze vuurrood werd. 'Het is werk.'

'Waarom heeft hij dan nog nooit gevraagd of ik met hem wilde lunchen?' vroeg Isadora.

'Omdat jij erop staat dat kerels je meenemen naar chique, dure restaurants,' zeiTara. 'Wij getrouwde vrouwen stellen dat soort eisen niet. Wij zijn tevreden met een tosti in de kroeg.'

Isadora zei niets, maar haar gezicht sprak boekdelen. Ja, dat zal wel.

Tara besloot om eerst snel haar persoonlijke telefoontjes af te werken voor ze aan de slag ging. Stella had kennelijk boven op de telefoon gezeten, want ze pakte de telefoon meteen op.

'Hoi, Tara, ik wou je alleen even vertellen hoe het met pa ging. Hij heeft nog steeds het antwoordapparaat aanstaan, maar ik heb vanmorgen Angela Devon gebeld en ze vertelde dat pa gisteren met Alastair uit is geweest en volgens Alastair in tranen was uitgebarsten.'

'O, god,' zeiTara ontzet.

'Ja. Daarom wil hij volgens mij ook niet met ons praten. Hij is bang dat hij instort.'

'Dit is echt afschuwelijk.'Tara liet haar hoofd op haar hand zakken. 'Ik wou dat we iets konden doen.'

'We kunnen niets doen,' zei Stella somber. 'Pa wil alleen maar dat mam weer thuiskomt en dat weigert ze. Ik heb gezegd dat ik komend weekend met Amelia naar haar toe wil komen, maar dat vond ze niet goed. Ze wil alleen zijn.'

'Dat is helemaal niets voor mam. Om vijf minuten bij Amelia te zijn zou ze nog met een been in het gips de Himalaya willen beklimmen.'

'Volgend weekend misschien, zei ze. Maar Holly gaat in ieder geval morgen naar pa en ze blijft het hele weekend. Aanvankelijk zei hij dat ze gewoon haar eigen leven moest leiden en niet naar hem toe hoefde te komen, maar ze heeft hem omgepraat.'

'Wat goed van Holly. Ze is kennelijk de enige van ons die weet hoe ze hiermee om moet gaan.'

'Maar zij was van tevoren gewaarschuwd,' mompelde Stella.

De volgende opTara's lijstje was de bank. De ellende die was opgeweld door alle familiemisère veranderde in pure boosheid. Die mensen van de bank dachten kennelijk dat ze zomaar konden vergeten om de hypotheek over te maken, precies zoals hun collega's van de creditcardafdeling dachten dat ze gewoon een extra post van haar rekening konden afschrijven zonder dat zij dat in de gaten had. Nou, dan kenden zeTara Miller nog niet. Ze was misschien niet bij machte om andere problemen in haar leven op te lossen, maar dat gold niet voor de bank.

Tien minuten later legde ze de telefoon neer. De assistent-manager hadTara beleefd, maar vastberaden de wind uit de zeilen genomen. De hypotheek was niet betaald omdat het saldo van de gezamenlijke rekening van Tara en Finn niet toereikend was geweest. De reden daarvoor was dat meneer Jefferson een paar keer geld had opgenomen met zijn eigen kaart. De spaarrekening van het echtpaar was niet aangeraakt, maar aangezien ze er nooit in slaagden om iets opzij te leggen, stond daar nauwelijks iets op. De bank stelde voor dat ze langs zouden komen om een oplossing te zoeken.

Tara zei dat ze eerst nog iemand anders moest bellen en de mensen van de creditcardafdeling bevestigden haar vermoedens: het grote bedrag was in het weekend opgenomen bij de betaalautomaat in de buurt van de flat, de automaat waar Finn en zij altijd gebruik van maakten.

Tara zat een tijdje te rekenen, maar de conclusie lag voor de hand. Nu de hypotheek niet betaald was, zaten ze tot over hun oren in de schuld. Daar had ze nog wel mee kunnen leven, als de oorzaak een andere was geweest. Finn had niets gekocht van het geld dat hij van hun rekeningen had opgenomen. Geen waanzinnig duur designerpak en geen nieuwe auto. Tara wist precies wat hij met het geld had gedaan: hij had het opgezopen. Omdat hij belachelijk vrijgevig was, vond Finn niets leuker dan mensen een drankje aan te bieden. En als hij zelf aangeschoten was, gaf hij vrolijk rondjes aan de hele kroeg. Het geld voor de hypotheek was aan drank opgegaan.

Ze belde Scott om hun lunchafspraak af te zeggen. Ze had echt geen zin om nu gezellig met iemand te gaan zitten babbelen.

'Het spijt me, Scott,' zei ze. 'Ik heb wat privé-problemen en ik zou nu geen prettig gezelschap zijn.'

Hij begreep het meteen. 'Dan doen we het een ander keertje, Tara,' zei hij. Hij aarzelde even en vroeg toe: 'Wil je erover praten?'

'Nee, hoor,' zei ze zo opgewekt mogelijk. 'Privé-problemen van andere mensen zijn maar vervelend, hè?'

'Nee,' zei Scott zacht.

'Goed, ik spreek je nog wel,' zei Tara haastig en hing op. Ze had op dit moment weinig trek in nutteloos kantoorgeflirt.

Ten slotte belde ze Finns mobiel, die zoals gewoonlijk weer op voicemail stond. Terwijl ze wachtte tot ze haar boodschap in kon spreken, vroeg ze zich grimmig af hoe hij zaken kon doen als hij nooit zijn telefoon opnam. 'Finn, we moeten praten. De hypotheek is niet betaald omdat er niet genoeg geld op de rekening stond. Bel me maar terug, het is dringend.'

Ondanks het feit dat Tara nog twee boodschappen achterliet, belde Finn niet terug. Tara werd steeds bozer, zodat er nauwelijks iets uit haar handen kwam en om klokslag vijf uur ging ze naar huis om op haar man te wachten. Natuurlijk begon ze prompt te piekeren.

Voordat ze getrouwd waren, had Finn nooit de indruk gewekt dat hij meer dronk dan andere mensen, maar hij werd wel veel sneller dronken. Er was geen weekend dat ze niet naar de kroeg gingen en geen dag dat er geen fles wijn opengetrokken werd. Alle voortekens waren aanwezig geweest, ze had ze alleen niet opgemerkt. Misschien omdat haar man geen agressieve dronk had. Hij was nog steeds even charmant, geestig en lief. Maar de dronken Finn was toch heel anders dan de nuchtere Finn. Als hij dronken was, veranderde hij in een robot, een wezen dat lachte en praatte, maar dat onbereikbaar was. Tara haatte die indringer.

Toen Finn om elf uur nog steeds niet was komen opdagen, gaf ze het op en ging naar bed, hoewel ze geen oog dichtdeed. De volgende ochtend nam ze een douche en kleedde zich snel aan, voordat ze ging kijken of Finn in de logeerkamer was gaan slapen. Nadat ze een kop koffie had gedronken, deed ze de deur open. Hij was wakker en er lag een behoedzame blik in zijn ogen, ondanks de vriendelijke glimlach waarmee hij haar begroette.

'Ik ben zo laat thuis gekomen, dat het me beter leek om hier te gaan slapen en je niet wakker te maken,' zei hij, alsof hij haar daarmee een grote gunst had bewezen.

Tara bleef hem alleen maar aankijken. Waar haalde hij het lef vandaan om daar zo nonchalant te blijven liggen?

'Waarom ben je gisteravond niet naar huis gekomen?'

'Dat heb ik je gisteren al verteld,' zei hij. 'Er was iets met een van onze klanten. We hebben het contract met dat grote schoonmaakbedrijf er bijna door. Ze hebben vestigingen in het hele land en daar gaan ze een heleboel computers voor kopen.'

Toen hij zag dat Tara's lip spottend opkrulde, voegde hij eraan toe: 'Je moet je contacten onderhouden als je het spel mee wilt spelen. Uit eten gaan en mensen stroop om de mond smeren hoort bij mijn werk.'

Dat was Finns standaardantwoord als ze kritiek had op het feit dat hij zo vaak ging stappen. Tara had al eens overwogen om die opmerking in een van de muren van de flat te laten beitelen.

'Hoor eens, een paar van de jongens hadden het erover dat ze komend weekend in Cork wilden gaan stappen.' Finn keekTara hoopvol aan. 'We zouden met een heel stel in een leuk hotel kunnen gaan zitten. Lekker eten, een beetje stappen. Het wordt vast hartstikke leuk.'

'We kunnen ons niet veroorloven om een weekend te gaan stappen,' zei ze. 'We zijn blut, Finn. De hypotheek is nog niet betaald.'

'Nou, dan niet,' zei Finn opgewekt. 'Dan zullen de jongens zonder ons naar Cork moeten.' Hij stapte uit bed, rekte zich uit en gaapte.

Tara verloor haar geduld.

'Heb je niet gehoord wat ik zei, Finn?' gilde ze. 'We zijn blut en de hypotheek is niet betaald omdat jij veel te veel geld hebt opgenomen. Je hebt zelfs geld opgenomen met mijn creditcard.'

'Dat wilde ik je nog vertellen,' zei hij schuldig. 'Ik had gewoon wat contant geld nodig, omdat ik niets meer had. Maar maak je geen zorgen over die hypotheek,' voegde hij er snel aan toe. 'Ik kan ieder moment mijn tantième krijgen en dat is genoeg om alles te be- talen.' Hij glimlachte alweer. 'We zouden zelfs naar Cork kunnen gaan. Over dat geld hoef je je geen zorgen te maken, want dat komt eraan. Je weet toch wel dat ik nooit zou rommelen met het geld voor de hypotheek, Tara. Ik heb me gewoon verrekend, dat is alles.'

Hij stak aarzelend zijn hand uit en raakte haar arm aan. 'Wees alsjeblieft niet boos op me, schat. Ik zal een heel mooi cadeautje voor je kopen als het geld binnenkomt, dat beloof ik je.'

'Het gaat niet om het geld, Finn,' zei ze. 'En een cadeautje lost ook niets op. Het probleem is dat jij geld van onze rekening hebt opgenomen zonder iets tegen mij te zeggen en ik durf te wedden dat ik weet waarvoor je dat nodig had. Drank. Je hebt me beloofd dat je niet meer zou drinken, je hebt me beloofd dat je je zou inhouden, maar dat heb je niet gedaan, hè?'

'Natuurlijk wel,' zei Finn scherp. 'Ik heb heus geen drankprobleem, als je dat soms bedoelt. Ik moet vaak gaan stappen vanwege mijn werk. Jij bent gewoon over je toeren omdat je ouders uit elkaar zijn.'

'Dat is helemaal niet waar en dat weet je best!' weerlegde ze.

'Het is wel waar,' zei Finn vermoeid. 'Je kunt het gewoon niet verwerken dat het bij de Millers geen rozengeur en maneschijn is. Maar dat zul je toch moeten accepteren, Tara. Het gezinsleven is niet alleen een aaneenschakeling van pleziertjes, spelletjes en uitstapjes. We hebben niet allemaal zo'n idyllische jeugd gehad, hoor. Je moet gewoon verder met je leven en het verleden van je afzetten.'

Tara was niet iemand die snel in tranen uitbarstte. Maar in de vijf dagen na de rampzalige bruiloft had ze de neiging vaak voelen opwellen. Ze had zich er fanatiek tegen verzet en er niet aan toe willen geven, maar nu kwamen de waterlanders te voorschijn. Finn zag verbijsterd dat Tara zonder geluid te maken begon te huilen. Zonder te snikken of te blèren. Ze bewoog zich nauwelijks, maar de tranen biggelden over haar wangen.

'Tara, schat, huil alsjeblieft niet.' Hij sloeg zijn armen om haar heen en trok haar stijf tegen zich aan. 'We komen er wel weer overheen, we houden van elkaar. Dat is toch het enige wat telt?'

Het was heerlijk om omhelsd te worden en haar tranen teder weg te laten poetsen alsof ze weer een kind was. En net als een kind deed Tara geen moeite om op te houden met huilen. Ze wilde helemaal niet zo verdrietig zijn, maar ze kon er niets aan doen: die pijn diep vanbinnen zat er gewoon.

'Ik hou van je, Tara, dat weet je toch?' Finn streelde haar teder. 'Ik weet dat het niet gemakkelijk is om met mij samen te leven, maar ik doe mijn best, echt waar. Wil je me nog een kans geven?'

Met zijn armen om haar heen en zijn hart dat tegen het hare klopte, zei Tara ja. 'Ik hou van je,' zei ze door haar tranen heen. 'Ik wil bij je zijn, ik wil niet alleen zijn.' Ze zou het niet kunnen verdragen als ze nu alleen achter zou blijven. Ze dacht niet meer aan de dingen die ze tegen Finn had willen zeggen. Ze wilde zijn troostende armen om haar heen voelen, want als hij er niet zou zijn, moest ze misschien over alles gaan nadenken.

'Dat hoeft ook niet,' zei Finn geruststellend. 'Ik ben bij je, lieverd, en ik blijf bij je.'

Tara veegde haar gezicht af aan haar mouw en drukte haar gezicht weer tegen de schouder van haar man. Alles zou toch wel weer in orde komen?