Holly had voor de verandering niet gekookt. In plaats daarvan zette ze een grote pot koffie voor Stella en Tara neer, samen met een pak chocoladekoekjes voor het geval iemand honger had. Stella, die zich altijd begon vol te proppen als ze zenuwachtig was, pakte er twee.Tara nam alleen maar een kop zwarte koffie zonder suiker. Ze kon toch niets door haar keel krijgen.

Geheel tegen hun gewoonte in had geen van beiden oog voor Holly's nieuwste aanwinst: een dertig centimeter hoge stenen engel die Tom voor haar had meegebracht van een gebouw waaraan hij werkte. De engel was afgebroken, maar Tom had geweten dat Holly het beeldje prachtig zou vinden.

'Wat mooi! Hoe wist je dat ik van engelen hield?' had ze vol verrukking gezegd toen hij haar flat binnenkwam met de engel. Een van de vleugels was zwaar beschadigd, maar dat kon Holly niets schelen.

'Gewoon gegokt,' had Tom stralend gezegd.

Holly raakte de engel even aan in de hoop dat hij geluk zou brengen, voordat ze op de bank ging zitten en haar zussen aankeek. Ze waren bij elkaar gekomen om te overleggen wat ze met hun ouders aan moesten.

Het was dinsdag, drie dagen na het rampzalige veertigjarig huwelijksfeest. Inmiddels hadden ze allemaal hun moeder een paar keer aan de telefoon gehad. Ze had heel kalm geklonken, overtuigd dat ze de juiste beslissing had genomen.

Maar hun vader was een heel ander geval.

Hij was volkomen ingestort. Alastair Devon hing iedere dag aan de telefoon om Stella te vertellen dat Hugh een gebroken man was en te smeken of een van de meisjes niet terug kon komen naar Kinvarra om voor hem te zorgen. Maar Hugh wilde daar niets van weten.

'Het is mijn eigen schuld,' had hij gezegd. Zijn flauwe stem was een zwakke afspiegeling van zijn gebruikelijke gebulder. 'Ik zal me zelf moeten redden. Het spijt me alleen dat iedereen er zo'n verdriet van heeft.'

'We moeten zorgen dat ze hun verstand weer gaan gebruiken,' zei Stella, terwijl ze nog een koekje nam. Zij was van hen drieën het meest geschokt door het feit dat hun ouders uit elkaar waren. In één klap was het ogenschijnlijk zo gelukkige huwelijk van Hugh en Rose veranderd in een schijnvertoning. Alle zogenaamd volmaakte momenten die ze zich herinnerde, waren nu verdacht en het feit dat ze het beeld van hun gelukkige gezin in blind vertrouwen had geaccepteerd, maakte dat ze nu aan haar eigen beoordelingsvermogen twijfelde. Hoe was het mogelijk dat ze niet had gemerkt wat er aan de hand was?

'Wat ik niet begrijp,' zei Tara, terwijl ze opnieuw een kop koffie inschonk, 'is dat wij nooit iets in de gaten hebben gehad. In ieder geval Stella en ik niet.'

'Je had het ons moeten vertellen, Holly,' zei Stella voor de zoveelste keer. Zaterdagavond, toen de drie meisjes nog urenlang met elkaar hadden zitten praten, had Holly Stella en Tara opnieuw een schok bezorgd door te vertellen dat zij wel wist dat haar vader af en toe een schuine schaats reed.

'Dat weet ik al jaren,' had ze haast verontschuldigend gezegd. Ze vond het vreselijk om te vertellen.

De anderen hadden haar met open mond aangekeken. 'Echt waar?' vroeg Tara verbijsterd.

Holly knikte.

'Maar waarom heb je dat dan niet aan ons of aan mam verteld?'

Die vraag was niet gemakkelijk te beantwoorden. Haar voorkeuren lagen iets anders dan die van Stella en Tara. Ze was altijd dol op haar vader geweest. Het feit dat ze hem lieve woordjes had horen fluisteren in de telefoon tegen een vrouw die duidelijk niet haar moeder was, had haar als zestienjarige diep geschokt, maar ze hield nog steeds van hem en ze wilde niet dat hij bij haar moeder weg zou gaan. Want dat was wat gebeurde met mensen die vreemdgingen. Vandaar dat Holly altijd haar mond had gehouden. Ze had nooit gemerkt dat er nog meer vrouwen waren, maar desondanks had ze altijd geweten dat ze zich niet had vergist.

'Wat had ik dan moeten zeggen?' vroeg Holly terwijl ze ook een koekje nam. 'Tussen twee haakjes, jongens, mam en pa zijn eigenlijk helemaal niet gelukkig getrouwd? Jullie hadden me nooit geloofd. En toen ik ouder was, ging ik ervan uit dat jullie het best wisten. Jullie hadden allebei een veel sterkere band met mam. Ik dacht dat ik de enige was die niet in vertrouwen werd genomen.'

'Waarom heeft ze nooit iets tegen ons gezegd?' klaagde Tara. 'Dan hadden wij tegen pa kunnen zeggen dat hij zijn verstand moest gebruiken.'

'Als pa zich nou eens niet als een geslagen hond gedroeg en gewoon naar tante Freddie ging om met mam te praten,' zei Stella hoopvol.

Holly keek haar zussen geërgerd aan. 'We kunnen er helemaal niets aan doen, want het is ons probleem niet,' zei ze fel. 'En dan te bedenken dat iedereen altijd zegt dat ik naïef ben!'

'Je hebt gelijk,' zei Tara. Ze had het wanhopige gevoel dat haar hele leven op instorten stond. Finn had zich niet verontschuldigd voor de dingen die hij in Kinvarra had gezegd. Hij had sindsdien geen druppel meer gedronken, maar de sfeer was zo gespannen dat het leek alsof hij een fles cognac per avond achteroversloeg. En ze kon er niets aan doen. Ze kon het leven niet meer aan nu was gebleken dat haar ouders elkaar helemaal niet aanbaden. Ze wist dat ze volwassen genoeg moest zijn om dat van zich af te zetten, maar zo gemakkelijk was dat niet.

Stella at het koekje op en besloot dat ze er nu van af moest blijven. Holly had gelijk. Ze konden het huwelijk van Hugh en Rose niet redden, net zomin als Jenna in staat was omWendy en Nick Ca- valetto van elkaar te laten houden. In ieder geval kon ze nu iets meer begrip opbrengen voor haar stiefdochter. Als puntje bij paaltje kwam, hadden zij en Jenna precies op dezelfde manier gereageerd: door zich verblind vast te klampen aan het idee dat ze alles weer in orde konden maken.

'Als we het erover eens zijn dat het niet aan ons is om hen weer samen te brengen, moeten we maar om de beurt naar mam en pa toe, zodat ze goed begrijpen dat we van hen allebei houden,' zei Holly vastberaden. 'En om er zeker van te zijn dat alles goed gaat met pa. Iemand zal hem toch moeten leren hoe de wasmachine werkt.'

Tara en Stella keken hun kleine zus vol bewondering aan. Dit was een kant van Holly die ze nog nooit eerder hadden gezien. Ze zei precies waar het op stond.

'Ik denk dat je gelijk hebt,' zei Stella. 'Dat is het enige wat we kunnen doen. Afwachten, steun geven en hopen dat ze hun gezond verstand terugkrijgen.'

Toen Stella enTara weg waren, nam Holly niet de moeite om op te ruimen maar ging languit op de bank liggen en dacht na over de manier waarop haar beide zussen hadden gereageerd op het feit dat hun ouders uit elkaar waren. Stella enTara hadden allebei iets willen doen, terwijl Holly daar geen moment over gepiekerd had. Was ze alleen maar realistisch, of was ze een slechte dochter omdat ze niet bereid was hemel en aarde te bewegen om hen weer bij elkaar te brengen?

Joan stak haar hoofd om de deur. 'Is de topconferentie voorbij?'

Holly grinnikte, blij met de afleiding. 'Ja. Kom maar binnen.'

'O, biscuitjes!' zei Joan verrukt en stortte zich op het geopende pak dat op de salontafel lag. Binnen twintig seconden had ze er al twee op en was bezig aan een derde koekje.

Joan werkte hard aan haar eindexamencollectie en dat betekende dat ze iedere avond tot laat door zat te buffelen. Tegelijkertijd dronk ze veel te veel koffie met allerlei tussendoortjes die haar weer energie moesten geven en beide dingen deden haar huid geen goed. Ze was bleek en op haar voorhoofd zat een onderhuidse puist die waarschijnlijk op het meest ongunstige moment door zou breken.

'Zal ik een vruchtensapje voor je maken?' vroeg Holly.

'Doe maar,' zuchtte Joan. 'Misschien kan ik dan van de chocoladekoekjes afblijven.'

Ze bleef met gesloten ogen achterover op de bank liggen tot Holly naast haar kwam zitten en haar een glas vers vruchtensap gaf. 'Hoe gaat het met de collectie?' vroeg Holly aarzelend.

Joan wreef in haar ogen voor ze een slok nam. 'Niet slecht, maar ik heb nog maar één week om het werk van twee weken af te krijgen.'

'Als ik je kan helpen, moet je dat zeggen,' zei Holly. 'Je weet best dat ik dat helemaal niet erg vind en ook al ben ik niet zo goed als jij...'

'Je bent veel beter dan ik,' viel Joan haar in de rede. 'Als ik net zo goed kon appliqueren en borduren als jij, zou ik veel sneller opschieten. Eerlijk gezegd heb ik een hemdje dat met kraaltjes geborduurd moet worden en het zou geweldig zijn als jij dat voor me kon doen. Ik heb het patroon er al met krijt op getekend.'

'Geen enkel probleem,' zei Holly, blij dat ze kon helpen. 'Geef het maar meteen. Dinsdags is er toch nooit iets op tv en ik zal blij zijn als ik iets om handen heb.'

'Nee, vanavond doe je helemaal niets,' zei Joan. Ze dronk haar sapje op. 'We gaan uit. Er is een fantastisch concert in de Olympia. Je kent Fiona toch? Haar broer is gitarist in de band die het voorprogramma verzorgt. Je gaat toch wel mee?'

'Maar Fiona's broer zit toch in een heavy-metalband?' vroeg Holly argwanend. Ze had meer zin in een paar uurtjes borduren dan een avond lang oorverdovende heavy metal aan te moeten horen in het gezelschap van honderden headbangers.

'Ik heb oordopjes voor ons allebei geregeld,' zei Joan. 'Zeg nou maar ja.Tom en Kenny gaan ook mee.'

'Vooruit dan maar,' zei Holly haastig.

Ze namen met hun vieren een taxi en Kenny maakte hen allemaal aan het lachen met verhalen over zijn laatste fotosessie, waar de elektriciteit was uitgevallen op het moment dat ze klaar waren om de foto's te nemen. Zijn eerste opdrachten waren zo goed verlopen dat twee fotografen zijn naam hadden doorgegeven aan moderedacties en Kenny werkte nu zeker twee keer per week als stylist.

'Je hebt het toch niet zo druk dat je mijn eindexamencollectie niet meer kunt doen, hè?' vroeg Joan.

'Doe niet zo mal,' zei hij grinnikend. 'Je dacht toch niet dat ik die kans zou laten lopen, mal mens. Natuurlijk doe ik de styling. Dat hoefje niet eens te vragen.'

Voor de Olympia troffen ze Joans vrienden. Aan hun waanzinnig trendy kleren was duidelijk te zien dat het merendeel iets met mode te maken had. Kenny, die als een van hen werd beschouwd, werd met open armen ontvangen en zelfs Holly, in een van Joans met graffiti versierde T -shirtjes en spijkerbroek, had het gevoel dat ze er helemaal bij hoorde.

Toen de anderen druk kwetterend naar binnen troepten, vormde Holly samen met Tom de achterhoede.

'Hoe gaat het met Caroline?' vroeg Holly. Ze vond het gemakkelijker om zelf over Caroline te beginnen dan te wachten tot Tom dat deed. Ze sloeg een achteloos vriendelijke toon aan, in de hoop dat Tom niet zou begrijpen hoeveel verdriet er achter die vraag schuilging.

'Prima, ze werkt als een bezetene,' antwoordde Tom. 'Ze is helemaal door het dolle omdat ze een nieuwe auto wil kopen. Ze heeft een proefrit gemaakt in alles op vier wielen en nu heeft ze haar zinnen gezet op een BMW-coupé.'

'Sjonge,' zei Holly, die in gedachten Caroline al met wild wapperende blonde haren voorbij zag schieten.

'Maar hoe gaat het met jou?' vroeg Tom. 'Ik heb je de laatste tijd nauwelijks gezien. Hoe is het met je engel?'

'Fantastisch, dank je wel. Ze is beeldschoon. Ik heb het gewoon druk gehad, weet je. Ik heb gesolliciteerd naar een baan op de interieurafdeling. Ik bedoel, die heb ik natuurlijk nog niet, maar het leek me wel een leuke verandering...' Holly hield haar mond en dacht treurig hoe dom ze klonk. Toms vriendin was een zakenvrouw met een eigen flat, die op het punt stond een sportauto te kopen en zij begon te zeuren over een domme promotie binnen het bedrijf, van het souterrain naar de tweede verdieping. Sjongejonge. 'Sorry, ik zal er niet zo over doorzagen...'

'Je zaagt helemaal niet door. Ik wil er alles over weten,' zei Tom zacht.

'Holly!' riep Joan, die uit de meute te voorschijn kwam met een lange jongen die zich lachend liet meeslepen. 'Holly, dit is Vic, de andere broer van Fiona. Hij zei dat hij graag aan je voorgesteld wilde worden.'

Holly glimlachte nerveus. 'Aangenaam,' zei ze.

De jongen ging naast haar staan en deed net alsof hij Tom niet zag. Hij was niet zo lang als Tom, dacht Holly, die de laatste tijd alle mannen met Tom vergeleek. Maar Vic was toch best aantrekkelijk. Hij leek totaal niet op Fiona, die een lichte huid met sproeten had en eruitzag alsof ze rechtstreeks van een 'Ontdek Ierland'-poster was gestapt. Hij had donkere, amandelvormige ogen, scherpe jukbeenderen, een vale huid en slonzig, ongekamd donker haar.

'Victor Dunne,' zei hij terwijl hij haar hand schudde. 'Beter bekend als Vic.'

'Holly Miller,' zei ze blozend. 'En dit is Tom Barry.'

'Hallo, Tom.'Vic grinnikte even tegen Tom en keek Holly weer aan.

Tom begreep de hint en liep achter Joan aan, zodat Holly en Vic alleen achterbleven.

'Ik heb je al eens eerder gezien,' zei Vic. 'Een paar weken geleden in de Purple Mosquito.Toen stond je ook met die Tom te praten. Ik dacht dat hij je vriend was.'

'Nee, hij is gewoon een vriend,' zei Holly rustig. Tom had kennelijk zijn kaartje al opgehaald en was naar binnen gegaan. Ze voelde zich een beetje opgelaten omdat hij ineens was weggelopen. Waarom had hij dat gedaan?

Inmiddels hadden zij ook de kassa bereikt. 'Twee maal alstublieft,' zeiVic en gaf zijn creditcard aan de caissière.

'Jij hoeft mijn kaartje niet te betalen, hoor,' zei Holly die even niet had opgelet en nu stomverbaasd was dat een man vrijwillig voor haar betaalde.

'Jij mag straks in de pauze een drankje voor me kopen,' zei Vic, terwijl zijn donkere ogen haar toelachten.

'Bedankt,' stamelde Holly. Hij was echt aantrekkelijk. 'Je lijkt helemaal niet op Fiona,' merkte ze op.

'We zijn alle drie geadopteerd,' antwoordde hij.

'O, sorry... Het was niet mijn bedoeling...' Ze voelde haar wangen weer rood worden.

'Het maakt mij echt helemaal niets uit dat mensen zien hoe verschillend we zijn,' merkte Vic achteloos op. 'We lijken inderdaad geen spat op elkaar. Sandy, onze broer, heeft groene ogen en asblond haar.'

'Dan hebben jullie natuurlijk wel altijd fantastische familiefoto's,' zei Holly.

'Precies,' zei Vic ontspannen. 'Zal ik je eens vertellen wat er op Fiona's eenentwintigste verjaardag gebeurde?' Hij stak meteen van wal en Holly kwam er al snel achter dat ze heel gezellig met Vic kon praten. Als co-assistent op de drukke afdeling spoedeisende hulp van een ziekenhuis in de stad was hij eraan gewend om met Jan en alleman een gesprek te beginnen en hij kon een standbeeld nog aan de praat krijgen. Bovendien had hij een hekel aan stiltes en hij was in staat om uren achter elkaar onzin uit te kramen. Holly hoefde alleen maar te luisteren en op te letten dat ze niet te hard lachte.

Holly amuseerde zich uitstekend en de avond vloog voorbij. Ze was er inmiddels achter gekomen dat het heel gemakkelijk was om met mannen te praten als je geen belangstelling voor hen had. Alleen tegenover de mannen die ze echt aardig vond, kreeg ze geen woord over haar lippen. Zelfs bij Tom, haar goede vriend en een man met wie ze honderduit had kunnen babbelen, had ze daar last van gekregen. Voordat ze zich realiseerde hoe gek ze op Tom was, had ze uitstekend met hem kunnen praten. Maar zodra de zusterlijke gevoelens het raam uitvlogen, verdween ook elke vorm van conversatie.

Ze kon Tom boven vrijwel alle bezoekers uit zien steken. Hij keek om zich heen, maar hij zag haar kennelijk niet, want toen ze zwaaide, gleed zijn blik over haar heen en hij draaide zich om zonder terug te zwaaien. Holly's hart sloeg over. Ze wist dat ze Tom uit haar hoofd moest zetten. Hij hield van Caroline en die domme Holly kon alle hoop wel op haar buik schrijven.

Vic probeerde haar weer aan het lachen te maken met een verhaal over wat hem de avond ervoor op de spoedeisende hulp was overkomen.

'Dus die vrouw kwam binnen met buikklachten en volgens haar waren dat postnatale krampen. Die konden toch heel gevaarlijk zijn, hèPToen vroeg ik hoe lang het geleden was dat ze een baby had gekregen en ze zei "vijf jaar".' Hij hield plotseling zijn mond. 'Ik verveel je toch niet?' vroeg hij.

Holly barstte in lachen uit bij het idee dat iemand dat tegen haar zei.

'Meestal ben ik degene die dat zegt,' plaagde ze.

'Jij?' Vic stak zijn hand uit en trok voorzichtig aan een van haar weelderige donkere krullen. Toen hij haar haar losliet, sprong het meteen weer terug. 'Ik kan me niet voorstellen dat jij ooit iemand zou kunnen vervelen, Holly. Je bent helemaal niet saai. Je hebt geen greintje saaiheid in je hele lijf. Je bent de minst saaie persoon die ik ooit heb ontmoet en ik ben een expert op het gebied van saaie pieten, want ik ben zelf...'

'Hou op,' lachte Holly. 'Ik koop geen glas gin meer voor je, als je zo doorgaat.'

Vic grijnsde breed. 'Het ligt niet aan de gin,' zei hij verontwaardigd. 'Het is liefde.'

'Hou nou op, zei ik toch!' Holly vond hem echt om te gillen. 'Ik heb altijd geweten dat artsen gek waren, maar jij spant de kroon. Mijn zus is een van de scenarioschrijvers van National Hospital en al die artsen zijn knettergek. Maar nu begrijp ik pas dat die scenarioschrijvers zich nog inhouden.' Als ze over het beroep van Tara begon, wilden de meeste mensen meteen het naadje van de kous weten, maar Vic was totaal niet geïnteresseerd.

'Co-assistenten moeten knettergek zijn,' verklaarde hij vrolijk. 'Dat hoort bij hun werk. Eerst leg je de hippocratische eed af en daarna moet je zweren dat je knettergek zult zijn. Nee, serieus, Holly, om weer op jou terug te komen, ik ben helemaal ondersteboven van jouw onsaaiheid. Wil je geen afspraakje met me maken? Om een keer uit te gaan?'

'Vic,' zei Holly, 'je bent een lieverd.'

'Ik wil helemaal geen lieverd zijn,' protesteerde hij. 'Ik wil zo boeiend zijn dat ik je niet meer loslaat. Kom op, wil je niet een keer met me uit? Ik beloof dat ik me niet als een idioot zal gedragen. Het zal hartstikke leuk zijn, maar ik kan alleen op vrijdag, want de volgende vier dagen heb ik dienst.'

Hij zag er heel gretig uit en leek echt in haar geïnteresseerd. Na die vergeefse liefde voor Tom vond Holly het een hele troost dat er een man was die haar wel leuk vond, ook al was ze niet echt in hem geïnteresseerd. Vic zag er heel aantrekkelijk uit, maar hij was haar type niet.Toch zou het best leuk kunnen worden. Ze zette Tom vastberaden uit haar hoofd.

'Als vrienden,' zei Holly. 'Ik wil wel als vrienden gaan stappen.'

Vic gromde en trommelde met beide vuisten op zijn borst. 'Ik Tarzan, jij Jane.'

'Valt hij je lastig?' vroeg Fiona die met een blad vol drank uit de bar kwam.

'Nee,' zei Holly lachend. 'Helemaal niet.'

Voor de verandering had Joan na het concert helemaal geen zin om nog naar een club te gaan. 'Bed, ik wil naar bed,' kreunde ze toen een wat gedecimeerd gezelschap voor de Olympia stond te overleggen waar ze nu naartoe zouden gaan.

'Ik ook,' zei Holly.

'Met ons drieën in bed!' zei Vic verzaligd. 'Zal ik dat op kunnen brengen?'

Iedereen lachte, behalve Tom die met een opvallend strak gezicht stond toe te kijken.

'Nee, jongetje, zet jij die triootjes maar uit je hoofd,' zei Holly streng. 'Ga maar gauw naar huis en zorg dat je wat slaap krijgt. We willen niet dat je morgen per ongeluk iemand om zeep brengt door gebrek aan slaap.'

'Ik zal mijn best doen, mevrouw,' zei Vic en hij salueerde. 'U hoeft maar te roepen en ik gehoorzaam. Maar,' voegde hij er luid fluisterend aan toe, 'als dat triootje toch in beeld komt, kan ik binnen vijftien minuten bij jullie zijn. Twintig op z'n hoogst. En dan breng ik mijn stethoscoop en mijn witte jas mee, oké?'

Iedereen brulde weer van het lachen.

'Ik bel je nog wel,' beloofde Vic terwijl hij Holly een kushandje toewierp.

Kenny hield een taxi aan en duwde Joan naar binnen. Holly klauterde achter hen aan, nog steeds giechelend over de malle streken vanVic en Tom stapte als laatste in.

'Vic is een giller, hè?' zei Joan, terwijl ze met haar ogen dicht tegen Kenny aan zakte. 'Volgens Fiona is hij ongelooflijk intelligent en zo gek als een deur, en dat wil wat zeggen, want ze is zelf de grootste gek van ons jaar.'

'Ga slapen, Joan,' kreunde Kenny die ook zijn ogen dichtdeed. 'Ik ben bekaf en ik kan gewoon niet geloven dat ik een hele avond lang naar die afschuwelijke bands heb geluisterd. En ik moet morgen al om halfzeven op als ik om halfacht in de studio wil zijn.'

Er viel een stilte. Een onbehaaglijke stilte, dacht Holly verschrikt. Joan en Kenny lagen allebei te dutten, terwijlTom op het klapstoeltje zat en grimmig naar buiten staarde.

'Heb je je geamuseerd?' vroeg ze.

'Prima,' zei Tom die hardnekkig uit het raam bleef staren.

Holly knaagde op een nagel. Hij zou Caroline wel missen. 'Je had natuurlijk liever gewild dat Caroline er ook bij was geweest,' zei ze vriendelijk.

Tom wendde zijn ogen af van het fascinerende schouwspel van een vluchtheuvel waar geen mens op stond.

'Ze haat dat soort muziek,' zei hij kortaf.

Het licht sprong op groen en de taxi zette zich met een schok in beweging.

'Maar ze komt toch weer gauw op bezoek?' Holly deed haar best om het gesprek op gang te houden. 'En als ze die MG-cabrio heeft, is ze binnen een wip hier.'

'Coupé,' zei Tom.

'Sorry, coupé,' zei Holly. 'Ik weet dat het stom is, maar ik weet eigenlijk niet wat het verschil is tussen een cabrio en een coupé.' Nu was het haar beurt om uit het raampje te kijken. Ze had echt geen flauw idee wat het verschil was, maar van allebei kon je toch het dak opendoen? Maar kennelijk was dat niet zo en dat bewees eens te meer dat Caroline Miss Trendy was, een Super Swingende Babe, terwijl zij Miss Tut-Hola was, een Super Suffe Totebel die nooit een auto had gehad en er waarschijnlijk nooit een zou hebben ook. Shit, waarom zou ze zich daar druk over maken?

'Ik kan niet rijden,' zei ze roekeloos. 'Ik kan me niet eens veroorloven om een auto te kopen.' Ze wierp Tom een boze blik toe. Omdat hij toevallig verkering had met die verdomd volmaakte Caroline, hoefde hij nog niet de pest aan haar te hebben.

Tom wierp een blik op haar en keek weer uit het raam.

Holly rommelde in haar tas, op zoek naar pepermuntjes. Ze pakte er een en begon er kribbig op te kauwen. Mannen. Vervelende klieren, stuk voor stuk.