Bij het feestje dat werd gegeven omdat de kijkcijfers van National Hospital hoger waren dan ooit tevoren, vloeide de Dom Perignon als water. De executive producer, die Godzilla werd genoemd, was geheel tegen zijn gewoonte in bijzonder gul geweest en had de hele ploeg - schrijvers, technici en acteurs - getrakteerd op een exclusief avondje uit. Partners waren niet uitgenodigd en dat was maar goed ook, volgens sommigen van de feestvierders.

Tara had helemaal geen zin gehad in een feestje. Ze hadden Finns tantième nog steeds niet ontvangen. Zelf maakte hij zich daar nauwelijks druk over en hij had gezegd dat alles best in orde zou komen. Maar Tara voelde zich nog steeds vernederd na het onderhoud bij de bank, waarbij was besloten dat ze gedurende zes maanden een hoger krediet zou krijgen om de financiële crisis het hoofd te bieden. Een feestje was het laatste waar ze zin in had, maar Isadora had haar overgehaald om toch mee te gaan en op te houden zich als een oude knorrepot te gedragen.

Vandaar dat Tara alle stoppen los had getrokken en op kwam dagen in een adembenemend strak jurkje en op hoge hakken.

'Sjonge, wat zei Finn wel toen je de deur uitging?' vroeg Isadora.

'Hij was niet thuis,' antwoordde Tara effen. Finn had gezegd dat hij zelf waarschijnlijk ook met Derry en de jongens ging stappen als Tara een feestje had. Tara wilde liever niet nadenken over wat hij daarmee bedoelde.

Tegen de tijd dat het gezelschap in een nachtclub was beland, begon de emotionele spanning van de laatste weken zijn tol te eisen van Tara. Ze had twee glazen champagne gedronken, maar die hadden nauwelijks uitwerking gehad. Ze zat zich net af te vragen of het heel onbeleefd zou zijn om zich stiekem uit de voeten te maken, toen Scott Irving opdook en naast haar op de leren bank plofte.Tara kikkerde meteen op.

'Je ziet er echt geweldig uit,Tara.' Scott sloeg zijn arm om haar middel, een gebaar dat niets te raden overliet. Tara wist niet wat haar meer verbaasde: dat Scott dit soort aandacht voor haar toonde of het feit dat ze daar positief op reageerde. Ze begon sneller te ademen en keek hem met grote ogen en open mond aan.

Scotts gezicht stond even vriendelijk als altijd, maar terwijl rondom hen druk gebabbeld werd, bleef zijn arm om haar middel liggen. Omdat ze bang was dat het een verkeerde indruk zou maken, ging ze iets verzitten, zodat zijn arm vlak achter haar op de bank viel, en concentreerde zich op Tommy die een of ander verhaal over de oscars zat te vertellen.

Tara, tot over haar oren in de huwelijksproblemen, was erin geslaagd om Scott te negeren vanaf de dag dat hij haar had gevraagd of ze met hem wilde gaan lunchen. Maar hij was niet het soort man dat zich daar zomaar bij neerlegde. Hij sprak haar om de haverklap aan, ging tijdens het dagelijks overleg altijd naast haar zitten en liep bij de koffieautomaat zo vaak tegen haar aan dat het geen toeval meer kon zijn. Het enige wat hij niet had gedaan was vragen of ze hem misschien met opzet ontliep en Tara zou ook problemen hebben gehad om daar een eerlijk antwoord op te geven.

Toen Tommy's verhaal afgelopen was, richtte ze haar aandacht met lichte tegenzin weer op Scott. Hij zat met Aaron en Lisa over zaken te praten.

Alsof hij wist dat ze naar hen zat te luisteren, klopte hij even op haar knie, maar ondertussen bleef hij de anderen aankijken. Tara boog zich naar hen over en bedankte voor de champagne die een serveerster haar aanbood, ze had genoeg gedronken. Toen Aaron het bonnetje tekende, richtte Scott zich weer tot Tara.

'Amuseer je je?' vroeg hij terwijl zijn koolzwarte ogen over haar blozende gezicht gleden.

Ze knikte.

Zijn ogen glinsterden alsof hij ineens een idee had gekregen. 'Hé, wat doe je dit weekend?'

Tara haalde haar schouders op. 'Hetzelfde als altijd.'

'Ik ga een paar dagen naar Londen. Heb je zin om mee te gaan?'

Het was geen grapje.

Tara was verbijsterd toen ze zich realiseerde dat ze dolgraag ja wilde zeggen.

'Dat... dat kan ik niet doen,' zei ze automatisch.

'Kun je niet of wil je niet?' fluisterde Scott.

'Ik ben een gelukkig getrouwde vrouw,' zei ze luchtig.

'Nou en?'

Zijn blik was zo suggestief, dat Tara iets weg moest slikken. Normaal gesproken zou ze hem uitgelachen hebben, maar daar meende Scott het te serieus voor. En Tara ontdekte ineens dat ze ook niet de minste of geringste neiging voelde om in lachen uit te barsten.

Ze boog haar hoofd naar hem over. 'Dat kunnen we niet maken, Scott.'

'Waarom niet?' Hun hoofden waren zo dicht bij elkaar dat geen mens kon horen wat ze zeiden, al was Tara een beetje bang dat het luide bonzen van haar hart voor iedereen duidelijk hoorbaar was.

'Je bent echt geweldig, Tara,' mompelde hij en liet zijn arm opnieuw om haar middel glijden. 'Zo slank.'

'Zo meteen ziet iedereen het,' zei ze.

'Nou en?'

'Weet je niets anders te zeggen?' vroeg ze, terwijl ze hem nieuwsgierig aankeek. Hij was heel anders dan Finn, eigenlijk een soort negatief. Finn was blond en Scott was donker en heel gevaarlijk. Een beetje duivelachtig, terwijl Finn op een engel leek. Maar Finn was geen engel. Zou hij nu ergens in een kroeg samen met Derry weer een hypotheekaflossing verzuipen?

'Nu kijk je ineens weer zo triest.' Scotts grijze ogen boorden zich in de hare. 'Wat is er?'

'Niets.'

'Bedoel je dat je er niet over wilt praten?' 'Ja.'

'Dus je hebt nog steeds privé-problemen?'

Ze voelde hoe Scott zacht haar rug masseerde, met gespreide vingers. Hoe zou het zijn om die vingers op haar naakte huid te voelen?

'Ik kom zo terug,' zei ze en ze stond plotseling op. Nadat ze zich langs Tommy had geworsteld, liep ze haastig in de richting van het damestoilet omdat iedereen het anders vreemd zou vinden dat ze er zo snel vandoor ging. Toen ze uit het zicht was, keek ze vanaf een

balkon omlaag naar de gewone mensen die allemaal plezier hadden. Ze wist niet meer hoe dat was. Ze was zo gespannen en zo zenuwachtig dat ze zelfs van een flirtpartijtje al overstuur raakte. Want Scott had het vast niet gemeend. ..

'Ik vroeg me al af waar je ineens naartoe was gegaan.' Daar was hij weer, hooguit een paar centimeter achter haar. Ze had hem niet eens zien aankomen. Hij had echt duivelse streken.

'Achtervolg je me?' vroeg ze luchtig.

Hij knikte. Daarna bukte hij zich en kuste haar. Tara keek naar zijn gezicht, zag dat hij zijn ogen dicht had gedaan en dat zijn hele uitdrukking veranderde toen hij haar kuste. Ze probeerde zich Finns gezicht onder dezelfde omstandigheden voor de geest te halen, maar toen sloot ze haar ogen en bewoog haar mond mee met die van Scott, terwijl hun tongen elkaar hartstochtelijk aftastten. Scott was de eerste die opkeek.

'Ga mee naar mijn huis,' zei hij, zwaar ademend.

Tara schudde haar hoofd.

'Toe,' drong hij aan. De grijze ogen gleden begerig over haar gezicht. Hij tilde zijn hand op en liefkoosde haar zachte onderlip met het vlezige deel van zijn duim. Onwillekeurig sloot Tara haar ogen en deed haar lippen van elkaar om zijn duim in haar mond te nemen om erop te knabbelen en te zuigen.

'Alsjeblieft,' zei hij opnieuw.

Waarom niet, dacht ze. Waarom zou ze het niet doen? De seksuele aantrekkingskracht die Scott op haar uitoefende, leek op een monster dat in haar eigen lichaam verborgen zat, veeleisend en begerig. En wie zou haar kwalijk nemen dat ze toegaf aan die verleiding, als ze wisten hoe haar leven eruitzag?

Tara opende haar ogen toen Scott voorzichtig zijn hand terugtrok. 'Niemand mag het weten,' zei ze fel.

Hij knikte.

'Ik ga het eerst weg,' voegde ze eraan toe.

Ze liep naar het damestoilet en keek opzettelijk niet in de spiegel. Ze wilde zichzelf niet in de ogen kijken en zich afvragen wat ze in vredesnaam van plan was. Terug bij haar collega's plukte ze haar jas van de bank. Scott zat met Aaron te praten en keek haar niet eens aan.

'Ik ga ervandoor, jongens,' zei ze. 'Ik heb hoofdpijn.'

Ze wuifde en probeerde de blik van Scott te vermijden.

'Zal ik even met je mee naar buiten lopen?' vroeg Aaron.

'Ik red me wel.' Ze glimlachte flauw. 'Blijf maar lekker hier, ik pak een taxi.'

Ze liep door de opgewonden meute in de club naar de trap en schoot bij de trap haar jas aan. Er stond een taxi voor de deur waar net twee vrouwen uitstapten. Tara liep naar buiten en stapte in. De chauffeur knikte tegen haar in zijn spiegeltje en zei dat hij nog even moest afrekenen. Ze leunde achterover en deed haar ogen dicht. Ze zou tegen hem zeggen dat hij haar naar huis moest brengen. Ze zou er in een wip zijn en dan was deze hele waanzin voorbij. Wat had ze zich in haar hoofd gehaald?

Ze deed haar ogen open toen het portier opengerukt werd. Scott viel naast haar neer. Zijn ogen glinsterden en zijn pupillen waren groot.

'Waar gaan we naartoe, meid?' vroeg de chauffeur.

'Fordham Road, Killiney,' zei Scott terwijl hij Tara strak aankeek. 'Daar woon ik,' voegde hij er zacht aan toe.

Ineens drukte zijn mond hard op de hare, hij trok haar stijf tegen zich aan en op het moment dat de taxi wegreed, gleden Tara's armen om hem heen.

Al voordat ze haar ogen opendeed, wist Tara dat ze niet in haar eigen bed lag. De kussens voelden anders aan en de geur van de wasver- zachter was veel sterker dan het subtiele luchtje waar ze zelf de voorkeur aan gaf. Langzaam ging ze rechtop zitten en ze deed toen pas haar ogen open. Lichtblauwe muren, ingelijste filmposters en één wand die helemaal bedekt was met het soort rolgordijnen, dat teveel licht doorliet om lekker uit te kunnen slapen. Het uitzicht in Scotts flat was overal fantastisch en de kamers hadden schuifpuien om daarvan te kunnen profiteren. Tara herinnerde zich dat ze gisteravond op het balkon had staan staren naar het adembenemende uitzicht over zee. Scott had een fles champagne uit zijn koelkast opengetrokken en ze hadden in de koele nachtlucht staan drinken en praten. Dat was haar laatste kans geweest om te zeggen dat ze zich vergist had en toch naar huis ging. Maar dat had ze niet gedaan. Scott had gehuiverd en haar met champagne en al meegesleept naar zijn grote, minimalistische slaapkamer met het enorme bed dat bijna even groot was als de woonkamer in het benauwde flatje van Tara en Finn.

Eigenlijk leek het net een hotelslaapkamer, dacht Tara, terwijl ze om zich heen keek. Zo onpersoonlijk. Het was gewoon een toonka- mer.

Ze keek neer op Scott. Hij lag te slapen met het dekbed omlaag geschoven tot aan zijn middel, de armen wijd, en zijn slanke lijf haaks over het bed. Gisteravond had ze met dat lijf gevrijd en het had met haar gevrijd, het had haar in zijn armen gehouden en haar gekust. Het was bij haar naar binnen gegleden en het had haar tot een orgasme gebracht. Ze dacht weer aan de passie waarmee ze met elkaar geneukt hadden, een hartstocht die meer met strijd dan met liefde te maken had gehad, woest en wild. Ze wist ook nog dat ze na de eerste keer achterovergeleund in Scotts armen had gelegen en zijn ijskoude champagneglas tegen haar tepels had gevoeld terwijl ze hem lachend vertelde dat ze nog nooit zo geneukt had en zich ook nog nooit zo had laten gaan.

Hoe had ze dat kunnen zeggen? Het was helemaal niet waar. Niemand kon haar het gevoel geven dat Finn haar bezorgde. Zij konden ook wild en hartstochtelijk met elkaar vrijen, maar ook adembenemend teder. Daarom hield ze ook zoveel van hem. En nu had ze hem dubbel bedrogen. Niet alleen door met iemand anders naar bed te gaan, maar ook door te zeggen dat de overspelige seks beter was dan ze ooit had beleefd.

Tara slaakte een diepe, bevende zucht, gleed voorzichtig het bed uit en liep naar de aangrenzende badkamer. De avond ervoor had ze niet in de spiegel durven kijken, maar nu staarde ze in haar eigen duffe ogen. Als Finn die zag, zou hij toch meteen begrijpen wat er was gebeurd? Ze keek op haar horloge. Het was tien voor zes in de ochtend. Zelfs als hij de avond ervoor bezopen was geweest, zou Finn toch wel twee bij twee kunnen optellen om tot de juiste conclusie te komen.

Tara maakte haar gezicht schoon en vroeg zich af of ze Scotts tandenborstel zou gebruiken. Eigenlijk vreemd, dacht ze wrang, want de afgelopen nacht had ze nog elke centimeter van zijn lichaam verkend en ervan genoten. Ze deed het toch maar. Daarna haalde ze zijn kam door haar haar. Haar gezicht was bleek, maar ze zag er redelijk uit. In ieder geval tot ze haar sexy zwarte jurkje en haar hoge hakken weer aan zou trekken. Dan zou er net zo goed 'ondeugend nachtje' op de rug van haar leren jasje kunnen staan.

Ze kleedde zich aan in de woonkamer en was binnen vijf minuten klaar om te vertrekken. Nu wilde ze alleen nog een slokje water om zich weer een beetje mens te voelen.

'Ga je nu al weg?'

Ze liet het glas dat ze had gepakt bijna vallen.

Scott stond naakt en slaperig op de drempel van de slaapkamer, met een harde uitdrukking op zijn gezicht.

'Het spijt me, Scott, maar ik moet weg.'

'Ik vind het niet erg dat je weggaat, maar de manier waarop bevalt me helemaal niet,' zei hij effen.

'Ik had gisteravond niet met je mee moeten gaan,' zei ze.

'O, dus je hebt er spijt van?' Hij kwam naast haar staan, zo dichtbij dat hij haar had kunnen aanraken, maar dat deed hij niet. Hij was moe en ongeschoren en opnieuw viel Tara op hoe ongelooflijk aantrekkelijk hij was. Maar gisteravond had ze een knopje omgezet tussen haar gezond verstand en haar geweten en dat kon ze nu niet. De verbinding was weer hersteld en ze bleef in gedachten Finns gezicht zien.

'Ik hou van mijn man,' zei ze.

'Vertel me nou niet dat je dronken was en niet wist wat je deed, Tara,' zei hij boos. 'Je was helemaal niet dronken toen we uit de nachtclub weggingen, je verlangde net zo naar mij als ik naar jou. Wat er is gebeurd was geen vergissing. Je kunt niet zo neuken als je het niet meent.'

Tara vertrok geen spier. 'Ik heb ook niet gezegd dat ik het niet meende,' zei ze, terwijl ze hem recht aankeek. 'Maar ik hou van mijn man en ik moet weg. Ik heb een fout gemaakt, ik kan je niet geven wat je wilt. Er kan geen sprake zijn van een relatie tussen ons.'

Ze kon aan zijn gezicht zien dat ze hem daarmee kwetste.

'Hoe kun jij weten wat ik wil?' vroeg hij.

Tara haalde haar schouders op. 'Als jij een avontuurtje voor één nacht had gewild, zou je me zo gauw mogelijk de deur uit willen hebben.'

'Je weet ineens een heleboel van me af.' Hij bleef haar strak aankijken. 'Ik moet niets hebben van avontuurtjes voor één nacht.'

'Scott, ik kan het echt niet...' zei ze. 'Ik ben getrouwd en ik hou van Finn.'

'Ook al maakt hij je kapot?'

Tara sloot haar ogen. Het enige wat ze zich niet goed kon herinneren, was wat ze had gezegd toen Scott over Finn was begonnen. Kennelijk had ze hem genoeg verteld. Meer dan genoeg.

'Het spijt me, Scott,' zei ze en ze liep langs hem heen. Pas toen ze

buiten stond, drong het tot haar door dat ze een taxi had moeten bellen.

De telefoon ging zeker vijftien keer over voordat Isadora opnam.

'Isadora, met Tara .'

'Hé, hallo, Tara,' zei Isadora slaperig. 'Hoe laat is het? Wat is er aan de hand?'

'Heeft Finn jou gisteravond gebeld?'

'Nee. Hoezo?' Isadora was ineens klaarwakker. En argwanend.

'Ik ben vannacht niet thuis geweest.'

'Scott?'

'Inspecteur Poirot slaat weer toe,' zei Tara triest.

'Nou ja, de geilheid straalde gisteravond gewoon van jullie af,' merkte Isadora op. 'Ik had al zo'n vermoeden dat jullie iets van plan waren toen jij ineens de benen nam omdat je hoofdpijn had en Scott meteen achter je aan rende.'

'Lekker subtiel, hè?'

'Als een brok beton. Dus ik moet je een alibi geven?' vroeg ze opgewekt.

'Zou je dat erg vinden?'Tara hield haar adem in toen ze wachtte op de reactie van haar vriendin.

'Natuurlijk niet.'

'Bedankt.'Tara had het gevoel dat ze ieder moment in tranen uit kon barsten. Niet alleen had ze Finn bedrogen, maar nu had ze dat zelfs aan iemand anders verteld, omdat ze niet wilde dat hij het te weten zou komen.

'Waar ben je?'

'In Killiney. Heb jij een nummer van een taxibedrijf bij de hand?'

'Ja. En kom dan meteen hierheen,' stelde Isadora voor. 'Alibi's werken het best als ze een vleugje waarheid bevatten.'

'Ja,' zei Tara treurig.

Ze was dankbaar dat haar vriendin niet naar bijzonderheden vroeg. Na één blik op Tara's bleke gezicht sleepte Isadora haar mee naar binnen, zette haar op een stoel aan de keukentafel en gaf haar een kop sterke thee.

'Wil je hier douchen en kleren van mij lenen?' vroeg Isadora.

Tara knikte. 'Wat heb ik in vredesnaam gedaan, Izzy?' vroeg ze verdrietig. Ze hield haar kop thee met twee handen vast en staarde naar de bruine vloeistof.

'Je bent naar bed geweest met iemand die je helemaal zag zitten. Je hoeft niet te doen alsof je iemand hebt vermoord.'

'Dat gevoel heb ik wel.'

Isadora stak een sigaret op. 'Tara, ik weet dat je om de een of andere reden niet gelukkig bent, maar ik wilde geen bemoeial zijn, dus ik heb niets gevraagd. Maar ik kon wel raden dat er iets mis was tussen Finn en jou, anders was je nooit met Scott meegegaan. De enige raad die ik je kan geven, is om te vergeten wat er met Scott is gebeurd en het weer goed te maken met Finn.'

'En als Finn er nou achter komt?' vroeg Tara hol.

'Dat gebeurt niet. Ga nou maar douchen, trek iets van mij aan en ga mee naar kantoor. Daarna kun je Finn bellen om hem te vertellen dat we zijn gaan stappen en dat je hier bent blijven slapen. Dat gelooft hij heus wel.'

'Ik kan niet goed liegen, Isadora.'

Isadora schonk hun kopjes nog eens vol. 'Dat leer ik je wel.'

Onder de douche probeerde Tara de herinneringen aan de liefkozingen van Scott weg te poetsen. Toen het water koud begon te worden, stapte ze de douchecel uit en sloeg een badlaken om. Ze was schoon, maar ze voelde zich nog steeds smerig.

'Telefoon!' riep Isadora. 'Het is Finn,' voegde ze eraan toe toen Tara met een bleek gezicht uit de badkamer opdook. 'Maar goed dat je hiernaartoe bent gekomen.'

Tara pakte de hoorn op. 'Hallo,' zei ze.

'Je had wel even kunnen bellen,' zei Finn boos. 'Ik was ongerust.'

'Sorry. We zijn gaan stappen...'

'Ja, dat dacht ik al. Maar als je naar Isadora toe kon, had je ook een taxi naar huis kunnen nemen. Of wilde je me soms straffen omdat ik ook uit ben gegaan?'

'Nee, ik was gewoon dronken. Ik wilde niet naar huis en Isadora stelde voor dat ik met haar mee zou gaan.' Tara begon te rillen en het was niet van de kou.

'Ja, dat zal wel,' snauwde Finn.

'Ik zie je vanavond wel,' zei Tara, maar Finn had al opgehangen.

Op kantoor waren ze Scott in de gang tegengekomen. Tara had hem recht aangekeken en hallo gezegd en Scott had haar groet kortaf beantwoord. Het had haar wel wat moeite gekost om hem in de ogen te kijken, maar ze maakte zich veel meer zorgen over wat er zou gebeuren als ze Finn onder ogen kwam. Als de schuldige blik in haar ogen haar niet zou verraden, dan zou de vurige zuigplek in haar hals daar wel voor zorgen. Voorlopig had ze die kunnen verbergen met behulp van Isadora's camouflagestift, maar het zou zeker een week duren voordat de plek weer was weggetrokken. Toen Tara die avond om zeven uur thuiskwam, zat Finn al op haar te wachten. Isadora had haar aangeraden om niet te vroeg naar huis te gaan. 'Dan zou je min of meer toegeven dat je iets verkeerds hebt gedaan. Je moet gewoon even strijdlustig zijn als altijd.'

Tara vroeg zich af hoe Isadora aan al die wijsheid kwam. Maar ze zei niets. In haar positie kon ze moeilijk aanmerkingen maken.

'Hallo!' riep ze toen ze thuiskwam en haar koffertje op de grond liet vallen. Ze gooide haar leren jasje op de overvolle stoel in de gang zoals ze altijd deed en liep meteen door naar de woonkamer waar Finn naar het nieuws zat te kijken. Ze voelde zich een derderangs actrice in een amateurtoneelstuk, toen ze in hun enige fauteuil neerviel.

'En?' vroeg hij bits. 'Ben je me geen verklaring schuldig?'

'Die heb ik je al gegeven,' zei Tara met bonzend hart. 'We zijn gaan stappen en ik ben bij Isadora blijven slapen.'

'Waarom ben je niet naar huis gegaan?'

Je moet gewoon even strijdlustig zijn als altijd, hoorde ze Isadora in gedachten zeggen.

'Omdat ik dronken en boos was en een nacht alleen wilde zijn!' schreeuwde ze hem toe.

'Fijn!' schreeuwde hij terug. Hij sprong op en liep met grote stappen de kamer uit. Het volgende wat ze hoorde, was de voordeur die achter hem dichtsloeg. Tara deed opgelucht haar ogen dicht. Ze wist niet hoelang ze dit vol had kunnen houden.

Ze kon helemaal niet acteren en nu begreep ze pas hoe moeilijk het was om je als iemand anders voor te doen. Vanavond moest ze de rol spelen van de oude Tara Miller, die nog nooit met een collega naar bed was geweest. En ze had het idee dat uit elk gebaar en elke zin bleek dat ze komedie speelde.

Toen Finn om twee uur 's nachts thuiskwam, deed Tara net alsof ze sliep en pas toen de wekker op kwart voor drie stond, kon ze aan Finns ademhaling horen dat hij in slaap was gevallen. Pas toen durfde Tara zich te bewegen en haar verkrampte spieren te strekken. Ze ging op haar rug liggen, staarde naar het plafond en wenste dat ze de klok terug zou kunnen draaien. Dan had ze Scott nooit gekust,

dan had ze hem niet in haar taxi laten stappen en was ze niet gewillig meegegaan naar zijn huis. Maar het was wel gebeurd en ze kon het nu niet meer ongedaan maken.

Het subtropische weer dat al vanaf begin mei aan de zonnige zuidoostkust heerste, bleef in juni gewoon doorgaan. Dat betekende in Nettle Cottage dat de drie honden niet naar buiten gingen en de dagen doorbrachten op de koele stenen vloer van de keuken, waar ze alleen opstonden om wat te drinken. Rose genoot van de hitte, het kon haar niet warm genoeg worden. Ze was behoorlijk bruin geworden omdat ze regelmatig op het terras zat met een boek.

's Nachts liet ze haar slaapkamerraam openstaan, waardoor ze het gevoel kreeg dat ze veel dichter bij de natuur stond. Op Meadow Lodge hoorde ze nooit het driftige gesjirp van krekels of het geblaf van vossen.

Ze was inmiddels vijf weken in Castletown en af en toe kreeg ze het gevoel dat ze nooit ergens anders had gewoond. Haar dagen bij Freddie verliepen volgens een geruststellend vast patroon en haar tante hechtte niet aan formaliteit. Voor het eerst in veertig jaar kon Rose doen wat ze wilde en wanneer ze wilde. Ze voelde zich zo vrij dat het haar af en toe begon te duizelen. Ze hoefde niet langer de respectabele mevrouw Miller te zijn. Ze kon haar oudste linnen rok en een T -shirt aantrekken, een paar oude sandalen aanschieten en zich de rest van de dag niet meer om haar uiterlijk bekommeren. De mensen bij wie ze de maaltijden bracht, waren al blij als ze een opgewekt gezicht zagen. En als ze geen zin had om de telefoon aan te nemen, hoefde dat niet.

Nu had ze een van Freddies shorts aan en een blouse met korte mouwen, om het kampeerbedje schoon te maken. Stella en Amelia zouden het weekend komen logeren en aangezien er niet veel ruimte was, had Freddie voorgesteld om Amelia op het kampeerbed te laten slapen, dat in Roses slaapkamer neergezet kon worden.

Helaas had het kampeerbed zijn beste tijd gehad. Rose had het met de tuinslang afgespoten, maar het zag er veel te krakkemikkig uit om zelfs maar het gewicht van Amelia te dragen. Ze gaf de moed op en liep naar Freddie die in de voortuin onder een parasol de krant zat te lezen.

'Het kan ieder moment instorten, Freddie,' zei Rose. 'Ik zal naar de stad moeten om een vouwbedje te kopen of zo.'

'Breng dan wat koekjes mee,' zei Freddie. 'De biscuitjes zijn op en ik heb trek in iets lekkers.'

Rose wilde zich net gaan omkleden toen ze een taxi door het laantje zag ploeteren. 'Wie kan dat nou zijn?' vroeg ze zich hardop af.

Nettle Cottage lag aan een rustig laantje waar nauwelijks verkeer door kwam en aan de hand van de auto's die langskwamen, kon Freddie precies nagaan wat er in de buurt gebeurde.

Freddie legde de krant neer. 'We zijn toch niet vergeten dat we iemand hebben uitgenodigd, hè?' vroeg ze peinzend. 'Ik kan me niets herinneren, maar dat zegt niet veel.'

Rose schoot in de lach bij dit bewijs van de ontspannen manier waarop haar tante met gasten omging. Freddie was niet het type om nog even gauw te stofzuigen voordat er mensen kwamen. Ze zou nog eerder Prinny's dikke vacht gaan borstelen, zodat 'ze er op haar best uitzag voor het bezoek'.

Toen de taxi bij het hek stopte, zag Rose tot haar verbijstering Adele Miller uitstappen. De taxichauffeur pakte een grote koffer uit de achterbak van zijn auto en zeulde die het tuinpad op, terwijl Adele achter hem aan liep. In een van haar beruchte gebreide pakjes met een snoer vergeelde parels om haar nek viel ze in de vrijblijvende, ontspannen sfeer van Nettle Cottage volkomen uit de toon.

De honden waren naar buiten gekomen en sprongen wild blaffend om Adele en de taxichauffeur heen.

'Wat kom jij nou doen, Adele?' vroeg Rose zwakjes en keek haar vragend aan.

'Logeren. Ik hoop dat het gelegen komt,' zei Adele. 'Ik durfde je niet van tevoren op te bellen, want ik was bang dat je nee zou zeggen.'

De chauffeur zette de koffer neer en liep terug naar de auto. Alleen Freddie bekommerde zich om de arme man en bedankte hem. 'Dat is lang geleden, Adele,' zei ze opgewekt.

'Hallo, Freddie,' zei Adele terwijl ze in de stoel naast haar ging zitten en zichzelf met haar hand koelte toewuifde. 'Ik overval jullie toch niet?'

'Helemaal niet,' zei Freddie. 'Je bent welkom, maar het kan best zijn dat je op de vloer moet slapen. We hebben geen bedden genoeg.'

Toen ze Adeles koffer naar binnen had gesleept en Adele zelf in de badkamer zat, liep Rose naar Freddie toe om zich te verontschuldigen. 'Ik had geen flauw idee dat ze zou komen. Ik weet echt niet waarom ze hier is.'

'Maak je daar nou maar niet druk over,' zei Freddie opgewekt. 'We redden ons best. We zullen gewoon twee kampeerbedjes moeten kopen. Dan kan zij bij jou slapen en Stella op een kampeer- bed...'

'Geen denken aan!' zei Rose verontwaardigd. 'Ik heb geen zin om daar op mijn leeftijd nog aan te beginnen. Adele kan op een kampeerbedje slapen en als haar dat niet bevalt, moet ze maar in een van de hotels gaan zitten.'

'Bij deze hittegolf kun je dat wel vergeten. Er is in de wijde omgeving geen bed meer vrij.'

Rose sloot haar ogen.

'Maak je nou maar niet druk,' herhaalde Freddie. 'We redden ons best.'

'Je kent Adele niet,' fluisterde Rose. 'Ze is niet bepaald een gemakkelijke gast.'

Freddies groene ogen twinkelden. 'Dat rammen we er snel genoeg uit.'

Terwijl Rose thee voor Adele zette, liep haar hoofd om. Waarom was Adele naar haar toe gekomen? Nu was de idylle verbroken. Rose had juist zo haar best gedaan om niet meer aan dat nare feest en dat akelige telefoontje dat eraan vooraf was gegaan te denken. Maar nu stond al die ellende haar weer haarscherp voor de geest.

Rose zette de thee klaar op de smeedijzeren tafel in de tuin en richtte de parasol zo dat de tafel in de schaduw stond. Freddie trok haar ligstoel bij, maar ze vond het veel te warm voor thee. Rose was het met haar eens en nam een glaasje ijskoud water.

'Bedankt, Rose. Ik heb best trek in een kopje thee.' Adele ging aan de tafel zitten.

Rose schonk in en bood Adele een simpel biscuitje aan. De hon- den, die instinctief aanvoelden dat de nieuwe bezoekster niets moest hebben van natte en bedelende hondenneuzen, bleven op respectabele afstand zitten.

'Hoe gaat het met je, Freddie?' vroeg Adele beleefd.

'Fantastisch,' zei Freddie. 'Ik geniet echt van de zon. Je hebt een geweldig weekend uitgekozen om hierheen te komen, Adele. Vanavond en morgen is er kermis en in de stad vinden allerlei evenementen plaats. Er is een historisch dorp en pony- en verkleedwed- strijden voor de kinderen.'

'Heerlijk,' zei Adele slap.

Freddie stond op. 'Ik ga even een eindje met de honden wandelen, dan kunnen jullie even rustig met elkaar praten. Kom maar mee, meiden,' riep ze. De honden wierpen nog een verlangende blik op het schaaltje met koekjes en holden toen achter haar aan.

'Maakt ze lange wandelingen?' vroeg Adele, terwijl ze Freddie nakeek.

'Veel meer dan anderhalve kilometer zal het bij deze hitte niet worden,' zei Rose. 'Dat is niet goed voor de honden.' Ze nam een slokje water en wachtte tot de preek zou beginnen. Hugh heeft je nodig en in Kinvarra doen allerlei kletspraatjes de ronde. Wordt het niet eens tijd dat je je verstand gaat gebruiken en weer naar huis komt?

'Je zult je wel afvragen waarom ik naar je toe ben gekomen,' zei Adele.

'Ja, inderdaad,' zei Rose beleefd.

'Ik wilde je duidelijk maken dat ik aan jouw kant sta.'

Als Adele had gezegd dat ze zich bij de marine had aangemeld, had Rose niet verbaasder kunnen zijn. 'Waarom?' vroeg ze uiteindelijk.

'Ik ben ontzettend boos over wat Hugh heeft gedaan. Ik weet dat hij populair is bij vrouwen, maar ik had nooit gedacht dat hij verder zou gaan dan alleen maar een beetje flirten. Mijn vader was precies zo. Maar ik dacht dat het daarbij was gebleven, Rose. Ik had nooit verwacht dat mijn eigen broer zich zo zou gedragen. Had ik het maar geweten, dan had ik hem tot de orde kunnen roepen...'

'Adele,' zei Rose zuchtend. 'Hugh is een volwassen man, hij is verantwoordelijk voor zijn eigen fouten.'

'Maar wat voor fouten! Dit kan ik hem niet vergeven, Rose. Ik heb het geprobeerd, maar dat kan ik niet opbrengen. Daarom ben ik hier. Om Hugh onder de neus te wrijven dat hij zich afschuwelijk heeft gedragen en dat ik helemaal aan jouw kant sta!'

Rose was zo ontroerd dat ze geen woord kon uitbrengen. Ze wist dat Adele Hugh aanbad. Dat ze nu aan haar kant stond, was echt een heel groot offer. Ze stak haar hand uit en raakte even de arm van haar schoonzus aan, een ontroerend gebaar tussen twee vrouwen die nauwelijks genegenheid voor elkaar koesterden. 'Dank je wel,' zei ze. 'Dat is echt heel lief van je.' Ze zweeg even en vroeg toen: 'Hoe gaat het met hem?' Het was vreemd om die vraag te stellen. Haar leven lang was het andersom geweest en hadden Adele en andere mensen altijd aan haar gevraagd hoe het met Hugh ging.

'Verdrietig en berouwvol,' antwoordde Adele. 'Hij heeft echt spijt, maar ik heb tegen hem gezegd dat hij daar nu niets meer mee opschiet. Dat had hij vooraf moeten bedenken en niet nadat het kalf al verdronken is.'

Rose grinnikte inwendig. Je kon het rustig aan Adele overlaten om met zo'n dooddoener aan te komen.

'Adele, ik moet boodschappen doen,' zei Rose. 'Stella en Amelia komen vanavond ook en ik moet een paar kampeerbedjes gaan kopen.'

Adele trok haar wenkbrauwen op. 'Kampeerbedjes?' vroeg ze ongelovig.

Rose onderdrukte een grijns. Adele was misschien een beetje ontdooid, maar zoveel veranderd was ze nu ook weer niet.

'We hebben hier maar twee slaapkamers, Adele, en maar twee bedden. Dit weekend zijn we met ons vijven, dus Stella zal op een kampeerbedje moeten slapen. Jij kunt bij mij in bed. Of je moet ook een kampeerbed willen. Hoe het ook zij, je zult je slaapkamer en de badkamer moeten delen. En Freddie heeft ook niet genoeg beddengoed om iedere dag de lakens te verschonen.'

Adele snoof. 'Daar moet ik me dan maar bij neerleggen,' zei ze.

Het was nog steeds zo warm, dat Rose besloot haar short aan te houden en alleen een T -shirt met mouwen aan te trekken om haar schouders tegen de zon te beschermen. Adele zette alleen een strooien zonnehoed op.

'Normaal gesproken zou je het schandalig vinden, dat ik mijn short aanhield,' zei Rose toen ze in de auto stapten.

'Je hebt gewoon geluk dat je nog een korte broek kunt dragen,' zei Adele. 'Ik wou dat dat ook voor mij gold.'

Tegen de tijd dat ze een kampeerbedje en een luchtbed voor

Amelia hadden gekocht, waren beide vrouwen doodmoe en hongerig.

'Zullen we bij Molloy's gaan lunchen?' vroeg Rose impulsief. 'Daar hebben ze heerlijke vissalades.' Vroeger zou ze er niet over hebben gepiekerd om met haar schoonzus naar een bistro te gaan, maar ze had het gevoel dat de stand van zaken tussen haar en Adele ingrijpend was veranderd.

'Wel ja, waarom niet?' zei Adele.

De eigenaar van Molloy's was een Australiër die zijn bedrijf had ingericht als de havenrestaurants in Sydney en in de zomermaanden zat het houten terras met uitzicht op de baai van Castletown vol mensen die genoten van enorme borden vol zeebanket. Rose en Adele legden beslag op de laatste lege stoelen en gingen in het koele zeebriesje zitten.

'Wat is het warm,' zei Adele terwijl ze jaloers toekeek terwijl Rose haar schoenen uitschopte en haar blote voeten op de onderste balk van de omheining zette.

'Waarom trek je je vestje ook niet uit? En je panty,' zei Rose.

'Dat kan ik niet,' zei Adele die nooit de deur uitging zonder kousen. 'En ik heb hieronder alleen een hemdje aan.'

'Jawel, dat kan best,' zei Rose. 'Er is toch niemand die op je let.'

Vaste gewoontes die vijfenzestig jaar lang de overhand hadden gehad, kregen het plotseling zwaar te verduren. Ze keek naar de andere gasten. Er waren gezinnen met kleuters in kinderstoelen die zich vrolijk vol zaten te smeren met tomatenketchup en met patatjes zwaaiden. Een groep jongens en meiden van in de twintig had zich uitgedost in kleine T -shirtjes en afgeknipte spijkerbroeken. Links van Rose zat een stel toeristen uit warmere streken, die er allemaal gebronsd uitzagen en blij waren met het bewijs dat Ierland niet alleen een land van regen en mist was. Ze waren van verschillende leeftijden en hadden zich ondanks spataderen en dikke knieën onbekommerd in korte broek gehuld.

Adele stond op en liep naar het damestoilet.Toen ze terugkwam, had ze haar panty in haar handtas en haar vestje om haar schouders hangen.

'Dat is toch veel lekkerder?' vroeg Rose.

Ze deden zich te goed aan een krabschotel en gingen vervolgens een eindje over het strand wandelen. 'Als ze ons nu eens in Kinvar- ra zouden kunnen zien,' zei Rose met een triest lachje. 'De twee dames Miller op blote voeten door het zand.'

Adele keek geschrokken op. Het idee dat de inwoners van Kin- varra getuige zouden zijn van haar roekeloze gedrag was ronduit angstaanjagend. Maar ze was helemaal vergeten hoe heerlijk het was om de zandkorreltjes tussen je tenen te voelen. Het strand was warm, maar langs het water was een rand nat zand, dat inzakte als ze eroverheen liep.

'Hugh zou dit ook heerlijk vinden,' zei Adele gedachteloos.

'Zou je me een genoegen willen doen, Adele, en niet over Hugh praten? Ik heb tijd en rust nodig, gun me die alsjeblieft.' Rose bleef doorlopen. In het felle zonlicht zag ze in de verte een snelle zeilboot scherp afgetekend tegen de blauwe horizon. Hugh was dol op boten. In feite moest ze constant aan Hugh denken, daar had ze Adele niet voor nodig. Als je veertig jaar lang je leven met iemand had gedeeld, kon je dat niet zomaar ineens van je afzetten. En al leidde ze nu een heerlijk leventje zonder verplichtingen, er waren toch regelmatig momenten waarop haar gedachten naar het verleden terugdwaalden. Als zij de vrouw van Lot was geweest, dan zou ze al een hele tijd geleden in een zoutpilaar veranderd zijn.

Adele liep zwijgend naast haar verder, toen Rose ineens een ijs- tentje ontdekte.

'Wat zou je ervan zeggen als we eens een ijsje namen, Della?' vroeg ze.

Adele glimlachte bij het horen van dat oude koosnaampje. 'Waarom niet?' zei ze.

Amelia voerde tien minuten lang het hoogste woord, omdat ze oma moest vertellen dat ze een hamster had gekregen die Dimples heette, dat ze in Moon's van de grote waterglijbaan af was geweest en dat Becky en Shona voor hun verjaardag een opblaaskasteel van tante Hazel hadden gekregen, dat nu in de tuin stond. Shona was eraf gevallen en had haar hoofd gestoten, maar Amelia niet.

'Ik heb je gemist,' zei Stella terwijl ze haar moeder stevig omhelsde. 'Je hebt geen flauw idee hoe erg ik je heb gemist.'

'We hebben elkaar wel vaker een maand niet gezien,' zei Rose om te verbergen hoe schuldig ze zich voelde door die opmerking.

'Ja, maar dat was iets heel anders,' zei Stella. 'Dan wist ik dat je bij pa was. Nu is alles veranderd.'

'We spreken elkaar om de paar dagen,' protesteerde Rose. Ze werd overstelpt door berouw, omdat ze had gedacht dat Stella het best zou begrijpen dat ze weg wilde om met zichzelf in het reine te komen. En normaal gesproken zagen ze elkaar nauwelijks, hoewel ze vaak genoeg met elkaar belden. Rose had een hekel aan het soort moeders dat erop stond dat hun kinderen die in de stad woonden om het andere weekend thuis zouden komen en weigerden te accepteren dat die kinderen een eigen leven leidden. Rose dacht altijd dat ze zich verstandiger opstelde, maar nu begon het erop te lijken dat ze zich had vergist.

Ineens kreeg Stella Adele in de gaten die in de schaduw zat. 'Hé, hallo, tante Adele, wat doet u nou hier?' vroeg ze stijfjes.

'Adele is hiernaartoe gekomen om me morele steun te geven,' zei Rose haastig.

Stella leek net zo verbaasd als Rose was geweest, maar ze herstelde zich snel. 'Wat aardig van u,' zei ze.

Amelia was helemaal weg van het huisje van Freddie en ze was verrukt van het luchtbed waarop ze moest slapen. Maar het allermooist vond ze de honden en de liefde was wederzijds.

Na het eten liepen ze naar het historische dorp. Amelia huppelde voor hen uit, terwijl Freddie met Adele de achterhoede vormde.

'Je maakt een heel gelukkige indruk,' zei Stella. 'Je leidt nu een heel eigen leven en...' Ze aarzelde even voordat ze haar bange vermoedens onder woorden bracht, '...ik krijg onwillekeurig het gevoel dat wij daar niet meer bij horen.'

'Dat mag je niet zeggen,' zei Rose onaangenaam getroffen. 'Dat ik hier ben, wil nog niet zeggen dat ik jullie afstoot, Stella. Ik probeer alleen weer een eigen leven te krijgen.'

'Dat weet ik wel. Het spijt me.' Stella kneep in haar moeders hand. 'Ik gedraag me egoïstisch. Je hebt recht op een eigen leven, dus dat had ik niet mogen zeggen. Ik wil echt dat je gelukkig wordt, mam, maar ik wil wel graag het gevoel hebben dat Amelia en ik er ook nog steeds deel van uitmaken.Tara en Holly denken er precies zo over.'

Dat was niet helemaal waar. Tara, die de laatste tijd een afwezige en verstrooide indruk maakte, had gezegd dat ze het heel deprimerend vond dat het gezin zo uit elkaar gevallen was.

Maar Holly scheen zich daar lang niet zoveel van aan te trekken. Zij maakte zich meer zorgen over hun vader en ze voelde zich kennelijk niet in de steek gelaten omdat het leven zonder haar gezin Rose klaarblijkelijk goed beviel. Stella was ervan uitgegaan dat Holly zich nog steeds schuldig voelde omdat zij wist dat haar vader vreemdging en niets tegen haar moeder had gezegd.

'Jullie blijven altijd het belangrijkste deel van mijn leven,' zei Rose een beetje beverig. 'Ik ben jullie moeder en ik ben ontzettend trots op jullie alledrie. Alleen...' Ze had moeite om haar gevoelens onder woorden te brengen. 'Dit heeft niets met ons gezin te maken. Het is iets tussen je vader en mij. Ik moet gewoon beslissen wat me te doen staat en dat is gemakkelijker als jullie niet in de buurt zijn. Daar moet je begrip voor hebben, Stella. Als ik thuis was gebleven, omringd door al mijn eigen herinneringen en die van je vader, dan zou ik gewoon automatisch op de oude voet verder zijn gegaan, zonder te weten of ik dat eigenlijk wel wilde. Natuurlijk vinden jullie dat heel egoïstisch van me, maar het werd hoog tijd dat ik eens aan mezelf ging denken. Begrijp je wat ik bedoel?'

'Ja. Maar zo heb ik er nooit over nagedacht,' gaf Stella toe. 'Je bent nooit egoïstisch geweest en daarom ben je ook nooit bij pa weggegaan, hè?'

Rose knikte. 'Je weet zelf ook best dat moeders nooit egoïstisch mogen zijn.'

Amelia stond te wachten tot ze haar ingehaald hadden. Rose en Stella pakten de kleine meid bij haar handen en zwaaiden haar omhoog, zoals ze als kleuter altijd al zo leuk had gevonden.

'Mammie, tante Freddie zegt dat er morgen ook iets met paarden is. Gaan we daar ook naartoe?' vroeg Amelia.

Over het glanzende hoofdje van haar dochter keek Stella Rose aan. 'Ja natuurlijk, schat. Als jij dat leuk vindt...'

Op zaterdag hing er een soort vakantiesfeer. De pony wedstrijden waren een groot succes en tegen het vallen van de avond waren ze bijna te moe om naar een van Freddies buren te gaan, waar een grote barbecue werd gegeven. Amelia sloot al snel vriendschap met twee meisjes van haar eigen leeftijd, zodat de volwassenen de kans kregen om lekker rustig van het eten en hun papieren bekertjes met sangria te genieten.

'Ik heb geen voeten meer,' kreunde Adele, terwijl ze op een tuinstoel neerviel. »

'Ik ook niet,' zei Freddie die naast haar ging zitten.

Rose was nog veel te rusteloos om te gaan zitten en wandelde de grote tuin door om de kruidentuin aan het eind te bewonderen. Aan de andere kant van de natuurstenen muur stonden schapen tevreden te grazen. Stella kwam achter haar aan.

'Heerlijk, hè?' zei Rose.

'Prachtig,' beaamde Stella, terwijl ze op het muurtje ging zitten. 'Het is hier echt heel rustgevend. Je krijgt gewoon het gevoel dat de stad duizenden kilometers ver weg is en dat de domme dingen die je normaal gesproken dwarszitten er helemaal niet toe doen.'

'Over wat voor soort domme dingen hebben we het dan?' vroeg Rose, terwijl ze naast haar dochter ging zitten.

Stella zuchtte. 'Het leven, het universum, de hele reutemeteut.'

'Hoezo? Is er iets met Nick?' wilde Rose weten. 'Ik dacht dat jullie ontzettend gelukkig waren.'

'Dat waren we ook,' antwoordde Stella. 'Maar het is allemaal zo ingewikkeld. Jenna haat me en dat meen ik echt. Het is niet zo dat ze een hekel aan me heeft, ze haat me en dat kan ik maar moeilijk verkroppen. Op school gaat het ook helemaal niet goed en Nicks ex-vrouw vindt dat het zijn schuld is. Of liever, zijn schuld en die van mij. Ik kan me precies voorstellen wat ze denkt: als Nick die vrouw niet had ontmoet zou Jenna zich nu niet zo monsterlijk gedragen, enzovoort, enzovoort. Ze is nog maar een kind en ze kan nog niet aanvaarden dat haar vader een nieuw leven heeft. Af en toe voel ik me publieksvijand nummer één.'

Rose wist wanneer ze haar mond moest houden.

'Ik zou het me niet zo aantrekken,' ging Stella verder, 'als Nick Jenna maar eens aanpakte als ze zich weer zo misdraagt, maar dat doet hij niet en daardoor wordt ze nog vervelender. Hij doet net alsof hij niets hoort als ze binnensmonds van die walgelijke opmerkingen over mij maakt. Hij komt nooit voor me op.' Ze klonk echt kribbig toen ze dat zei, maar daar kon Stella niets aan doen. Door dat gedrag van Jenna veranderde ze weer van een kalme, verstandige volwassen vrouw in een van woede krijsend kind.

'Arme meid,' zei Rose. 'Ik weet nog dat je daar al bang voor was toen je me voor het eerst over Nick vertelde.'

'Ja. Ik ken natuurlijk al die verhalen over boze stiefmoeders, maar ik dacht dat ik het best aan zou kunnen. Ik had echt niet verwacht dat het zo erg zou worden. Sara is een schat van een meid, heel geestig en vriendelijk en ook erg lief voor Amelia. Maar die ander... dat kind is een regelrechte nachtmerrie.'

'Je moet er begrip voor hebben dat Jenna's hele leven overhoop is gegooid en dat jij de enige bent die ze daarvan de schuld kan geven.'

'Maar dat is onredelijk,' snauwde Stella.

'Mensen zijn niet redelijk en zeker kinderen niet. Ze is nog steedseen kind,' zei Rose. 'Je moet gewoon kalm blijven, zodat het tot haar doordringt dat ze er niets mee opschiet als ze zich zo misdraagt en dat ze er ook niet meer aandacht door krijgt. Maar je moet je wel volwassen blijven opstellen en het belangrijkste is, dat je Nick niet de schuld geeft van het gedrag van zijn dochter.'

'Mam, ik wil niet dat je zoveel begrip voor alle partijen kunt op brengen, ik wil dat je aan mijn kant staat!' zei Stella verhit.

'Ik ben alleen maar zo verstandig, omdat ik aan jou kant stil.' Haar moeder keek Stella strak aan. 'Je hebt er niets aan als ik zou zeggen: "God, wat is die Jenna een kreng of Nick verdient jou niel Wat schiet je daar nou mee op? Niets. Luister eens, Stella, jij he een goede, sterke relatie met Nick en het is de moeite waard o daarvoor te vechten. Uiteindelijk zal Jenna je leren accepteren en Nicks ex-vrouw zal leren dat ze hem los moet laten om haar eigen leven op te pakken. Het zal veel tijd en geduld kosten, maar d moet je ervoor over hebben.'

Stella zei niets. Er was nog een reden dat ze niet meer zo zekl

er

was over haar relatie met Nick. Als Rose en Hugh uit elkaar konden gaan, was er dan nog wel hoop voor haar en Nick met al hun problemen? Had het eigenlijk wel zin om van iemand te gaan houden als het er uiteindelijk toch op neerkwam dat je elkaar verdriet zpu gaan doen?

'Je zult wel gelijk hebben,' zei ze. 'Maar het valt allemaal net mee. Ik had echt gedacht dat ik Jenna wel zover zou krijgen dat ze van me ging houden en dat we dan een soort gezin zouden zijn Maar goed, het heeft geen zin om daar nog langer over te praten. Waar ik het eigenlijk met je over wilde hebben wasTara. Ik maak r ie zorgen over haar.'

'Waarom?' vroeg Rose terwijl ze het geurende takje tijm waarm|ee ze had zitten spelen afplukte.

'Ik denk dat er iets mis is tussen haar en Finn. Natuurlijk heeft ze niets gezegd,' ging Stella haastig verder, 'maar dat gevoel heb ik al een paar maanden. Op de avond van jullie veertigste trouwdag hebben ze ruzie gehad en toen is Finn woedend weggelopen. Maar je kentTara, ze doet net alsof er niets aan de hand is.'

Rose verpulverde de tijm afwezig tussen haar duim en wijsvinger.

'Ze heeft niets tegen mij gezegd,' zei ze. 'Maar dat is logisch, hè?' Ze lachte even bitter. 'Ik ben zo met mezelf bezig geweest dat ik jullie gewoon verwaarloosd heb.'

bt

m

at

'Welnee.'

'Ik zal weieens met haar praten,' zei Rose. 'Ze moet maar een weekendje hiernaartoe komen. Ze kan me via de telefoon voor de gek houden, maar onder vier ogen zal haar dat niet lukken. Hoe gaat het met Holly?' vroeg ze aarzelend.

'Volgens mij prima,' zei Stella. 'Ze is mannequin geweest tijdens de modeshow van Joan en daar heeft ze ons helemaal niets van verteld, de kleine stiekemerd. Ik had haar dolgraag willen zien. Maar ik was toch ontzettend blij dat ze het heeft gedaan, want dan krijgt ze misschien wat meer zelfvertrouwen. Ze beseft zelf niet hoe aantrekkelijk en getalenteerd ze is. Ik word er echt niet goed van dat ze zichzelf zo onderschat, jij ook?'

Rose werd ineens weer bekropen door haar schuldgevoelens ten opzichte van Holly. Ze kon nauwelijks iets uitbrengen. De afgelopen maand hadden Stella en Tara regelmatig ongerust opgebeld. Holly had ook wel gebeld, maar als ze Rose niet had kunnen bereiken, had ze alleen haar voicemail ingesproken en niet teruggebeld. Als Rose dan Holly's flat belde, stond het antwoordapparaat altijd aan en hetzelfde gold voor haar mobiel. Ze had sterk de indruk gekregen dat Holly geen behoefte had gehad aan contact.

'Denk je dat Holly zin heeft om mee te komen als ik Tara voor een weekendje uitnodig?' vroeg Rose.

'Vast wel,' zei Stella opgewekt.

Zondagmiddag had iedereen behalve Freddie moeite hun tranen in te houden. Rose, die nog steeds het gevoel had dat ze haar dochters in de steek had gelaten, omhelsde Stella alsof ze elkaar nooit weer zouden zien.

'Ik wou dat je met me over pa had willen praten,' zei Stella zacht.

'Het spijt me, maar dat kan ik niet. Nog niet,' antwoordde Rose. 'Beloof me dat je vaak belt om me alles over Nick te vertellen.'

'Dat beloof ik.'

'Oma, wanneer kom je weer naar ons toe?' vroeg Amelia.

'Dat duurt niet meer zo lang. Ik blijf hier niet voor eeuwig,' zei Rose. 'Op een gegeven moment zet tante Freddie me gewoon de deur uit en dan kom ik bij jullie.'

'Breng je dan Prinny, Mildred en Pig ook mee?' wilde Amelia weten.

Zelfs Adele schoot in de lach.

'Tot ziens, Rose, pas goed op jezelf,' zei ze, terwijl ze haar schoonzus inniger knuffelde dan ze ooit had gedaan. 'Mag ik nog een keer langskomen als je hier blijft?' 'Als ik hier blijf natuurlijk wel,' zei Rose.