Het was nog maar een week voor de veertigste trouwdag van Rose en Hugh, maarTara had helemaal geen zin in een feest. Ze had haar gedachten helemaal niet bij haar werk terwijl ze in haar hokje zat en een bepaalde scène probeerde te schrijven. Tijdens het storyline- overleg had het geen probleem geleken. Een van de vervelendste personages van National Hospital was net tot de ontdekking gekomen dat haar moeder kanker had en met de scène die Tara onder handen had, sloegen ze drie vliegen in één klap. Ze konden uitleggen waarom het hoofd van de administratie zo'n kreng was geworden, de kijkers zouden verlangend uitzien naar het moment waarop ze haar moeder weer zou zien en ze zou, uiteraard, tot inkeer komen.
De kijkers vonden het altijd leuk als vervelend personages hun verdiende loon kregen. En dit mens was echt onuitstaanbaar, in tegenstelling tot de vrouw die haar speelde, een vriendelijke meid die Alison heette.
Normaal gesproken vond Tara het heerlijk om voor Alison te schrijven, want ze was een fantastische actrice, maar vandaag speelde alleen het verhaal van haar eigen leven doorTara's hoofd, met Finn in de hoofdrol. Hij had al een week lang geen druppel gedronken en Tara vond dat ze daar eigenlijk heel blij om moest zijn. Maar ergens in haar achterhoofd wist ze dat die scène nog lang niet voorbij was. En dat joeg haar angst aan. Finn deed net alsof hij opgewekt was en de drank helemaal niet miste, terwijl Tara de vrolijkheid in eigen persoon was en hem ondertussen met argusogen in de gaten hield. Ze wachtte met angst en beven op het moment dat hij weer in een walm van alcohol thuis zou komen. En tegelijkertijd moest ze voortdurend denken aan het grote feest in Kin- varra en de uitwerking die dat drinkgelag op Finn zou hebben. Zou hij het vol kunnen houden of zou hij met een klap door de mand vallen?
'Hoi,' zei een chagrijnige stem. Isadora, als een soort modieuze commando van top tot teen in kaki, viel naast haar op een stoel. Ze zag eruit alsof ze een pestbui had. Dat zijn er dan twee, dacht Tara.
'Wat is er met jou aan de hand?' vroeg ze.
'Omgekeerde das,' zei Isadora, wijzend naar haar haar.
Tara was gewend aan het vreemde woordgebruik van Isadora, maar hier kon ze geen touw aan vastknopen. 'Wat bedoel je daarmee?'
'Dassen zijn zwart met een witte streep. Mijn haar is blond met een brede zwarte streep in het midden van mijn uitgroei.' Isadora zocht in haar jaszakken naar haar pakje sigaretten. 'Ik heb geen tijd om naar de kapper te gaan en ik zie er niet uit. En begin niet over roken,' kreunde ze terwijl ze een sigaret opstak. 'Ik weet dat het slecht voor me is, maar dat kan me geen ruk schelen. Ik heb een emotioneel houvast nodig, vooral als ik uitgroei heb.'
'Heb ik dan iets gezegd?' vroeg Tara geïrriteerd.
'Nee,' erkende Isadora. 'Maar je had die blik op je gezicht.' Ze leunde achterover in haar stoel en inhaleerde diep. 'Hoe gaat het met dat scenario voor de ver-boven-ons-staande Mike Hammond?'
Dat was ook een teer punt. Tara had nog geen regel van het scenario herschreven. Het lukte haar gewoon niet en het feit dat het scenario volkomen overhoop moest worden gehaald in plaats van alleen maar een beetje rechtgetrokken te worden, gaf haar het gevoel dat ze een stomme beginneling was. Tara begon bang te worden dat ze Mike zou moeten bellen met de mededeling dat het haar niet zou lukken.
Ze gaf de hoop op dat ze vandaag nog iets zinnigs kon doen aan de scène die ze onder handen had en sloeg de tekst op. 'Begin daar alsjeblieft niet over,' zei ze. Daarna schoof ze haar stoel achteruit, legde haar voeten op haar bureau en stak haar hand uit. 'Mag ik er ook één?'
Isadora keek verbijsterd op.
'Een sigaret?'
'Ja, natuurlijk. Wat anders?' vroeg Tara prikkelbaar.
'Je zeurt al jaren aan mijn kop dat ik ermee op moet houden.' Isadora keek haar verontwaardigd aan.
'Jij bent niet de enige die behoefte heeft aan een emotioneel houvast.' Zodra de woorden over haar lippen waren, had Tara al spijt van haar opmerking. Ze wilde niet praten over de reden waarom ze gedeprimeerd was en de mededeling dat ze een emotioneel steuntje in de rug nodig had, zou op Isadora dezelfde uitwerking hebben als een rode lap op een stier. Maar vandaag hapte ze niet toe. Ze gaf haar een sigaret en knipte haar aansteker aan. Tara trok onhandig aan de sigaret en vroeg zich af hoe het was om verslaafd te zijn aan sigaretten. Of aan iets anders.
Ze nam nog een paar trekjes, tot ze misselijk werd en de halfop- gerookte sigaret in een plastic bekertje met koude koffie gooide. Ze kon zich met de beste wil van de wereld niet voorstellen hoe het was om verslaafd te zijn aan die witte staafjes. Ze wist dat ze dodelijk waren, maar gek genoeg leken ze niet half zo erg als alcohol. Zouden sigaretten hun huwelijk net zo langzaam te gronde kunnen richten als Finns alcoholmisbruik?
'Heb je weieens geprobeerd te stoppen?' vroeg ze ineens. Ze wilde begrijpen waar het om ging.
Isadora trok een gezicht. 'Ik heb tien jaar lang op 1 januari maar één goed voornemen gehad: ophouden met roken. Tegen de tijd dat het avondeten op tafel kwam, was ik niet meer te genieten. Als ik met iemand samenwoonde, kreeg ik bijna met geweld een sigaret in mijn hand gestopt met het verzoek om die in vredesnaam op te steken en op te houden met mijn gezeur. Dat is toch regelrechte overmacht?'
'Als mensen ermee stoppen, gaat het dan om rokers die er gewoon in zijn geslaagd om eraf te blijven of worden het allemaal ex- rokers?'
Isadora grinnikte. 'Dat moet je aan iemand vragen die erin is geslaagd om er langer dan achttien uur en vier minuten af te blijven.'
'Ja. Maar als je het echt zou willen,' hieldTara vol, 'zou je het dan klaarspelen?' Ze dacht helemaal niet aan sigaretten, ze dacht aan Finn. Ze wilde het begrijpen. 'Denk je dat mensen dingen waar ze aan verslaafd zijn echt kunnen opgeven als ze dat werkelijk willen? Of komt er meer bij kijken?'
'Waarom vraag je dat?' vroeg Isadora die haar door een rookgordijn zat aan te kijken. 'O, wacht even, je zit erover te denken om iemand verslaafd te maken. Gaat het om sigaretten, om drank of om drugs? En wie is de kandidaat voor de gifbeker?'
Tara lachte en pakte een aantekenblok op. 'Je kent me veel te goed,' zei ze treurig. Ondertussen probeerde ze koortsachtig te bedenken welk personage ze met een verslaving kon opzadelen. Ze wilde zelfs niet aan Isadora kwijt wat haar werkelijk dwarszat. 'Ik heb een documentaire over een afkickcentrum gezien,' zei ze ontwijkend. 'En toen kwam het idee ineens bij me op. Maar eigenlijk is het te stom voor woorden.'
'Verslaving is helemaal geen stom idee,' weerlegde Isadora terwijl ze haar peuk in het bekertje koude koffie gooide. 'Het is een van de weinige onderwerpen waar je op terug kunt komen wanneer je wilt en we hebben al tijden geen verhaal over verslaving meer gehad.' Isadora stak weer een sigaret op en leunde nadenkend achterover. 'Welke arts zullen we eens aan de drank brengen?' grinnikte ze. 'Je kent dat gezegde toch wel? Je bent pas een alcoholist als je meer drinkt dan je dokter. Dat zinnetje zouden we best kunnen gebruiken. Maar we moeten het idee wel langzaam maar zeker invoeren. Daar heb je tijd voor nodig. Niemand gaat van de ene op de andere dag zuipen als een ketter.'
Op de een of andere manier slaagde Tara erin om geïnteresseerd te blijven zonder te laten merken dat ze de ene klap na de andere te verwerken kreeg. Isadora pakte een pen en een blocnote van Tara's bureau en begon te krabbelen. 'Alcoholisme komt langzaam tot stand, dus we moeten het de tijd geven.'
'Wat moeten we de tijd geven?' Tommy, de belangrijkste storyline-editor van het programma, trok een stoel bij en ging zitten.
'Tara heeft een idee voor een nevenpiot over verslaving,' deelde Isadora enthousiast mee.
Tara had ineens het gevoel dat ze een sneeuwbal was die langzaam van een helling begon te rollen. 'Het kwam gewoon ineens bij me op,' zei ze. Ze hadden de dag daarvoor nog met alle scenarioschrijvers rond de tafel gezeten en sommige redacteuren voelden zich meteen bedreigd als er ineens een idee uit de lucht kwam vallen waar niet eindeloos over gediscussieerd was.
Tegen de tijd dat het onderwerp doorTommy en Isadora volledig uitgekauwd was, zat het idee van verslaving in Tara's hoofd vastgeroest.
'Het is een briljant idee,' zeiTommy goedkeurend tegen haar. 'Er moest toch hoognodig iets met dokter Carlisle gebeuren en dit staat echt als een huis. Omdat jij erover bent begonnen, moet je het zelf ook maar uitwerken.'
'Als je het maar langzaam maar zeker opbouwt,' herhaalde Isadora. 'Dat is echt absoluut nodig.'
'Ja, om dat gevoel op te roepen dat er onheil dreigt en dat alleen de kijkers weten wat er gaat gebeuren.'
Isadora knikte. 'En Carole, zijn vrouw, heeft niets in de gaten omdat die zaak over dat geval van seksuele intimidatie haar helemaal in beslag neemt.'
'Geweldig,' zeiTara zwak.
Toen Isadora en Tommy weg waren, zat ze verblind naar de donkere monitor van haar computer te staren. Hoe stom kon iemand zijn? Finn was een alcoholist en ze moest toch wel een grote idioot zijn geweest om dat nu pas in de gaten te hebben. Niemand veranderde binnen een paar maanden van een gezelligheidsdrinker in een alcoholist. Er moesten tekens zijn geweest, die Tara over het hoofd had gezien. Zij en Finn waren nu zo'n achttien maanden bij elkaar en bijna een jaar getrouwd. Had hij altijd zoveel gedronken en was ze gewoon te verblind van liefde geweest om dat te zien? Of, nog veel erger, was het pas begonnen nadat ze getrouwd waren omdat hun huwelijk de reden was dat hij dronk?
Iedereen zou haar een stommeling vinden omdat het haar nu pas was opgevallen. En ze zouden allemaal zeggen dat ze bij hem weg moest gaan. Mam, pa, Stella en Holly - ze hielden van Finn maar ze zouden geen van allen willen dat ze haar leven lang aan een alcoholist vast zou zitten.
Aaron stak zijn hoofd om de deur. 'Tara, Scott Irving is er. Hij wordt in de vergaderzaal aan iedereen voorgesteld. Kom je ook?'
'Ja,' zeiTara haastig. Scott Irving was Aarons laatste wonderkind, een jonge schrijver die behoorlijk aan de weg timmerde en die hij bij een concurrerende zender had weggekaapt. Onder normale omstandigheden hadTara misschien wat last van jaloezie gehad omdat haar mentor er een nieuwe jonge schrijver bij had gehaald. Maar nu namen haar gedachten haar zo in beslag dat ze zich daar niet druk over maakte.
Ze liep achter Aaron aan naar de vergaderzaal. De combinatie van Aaron en de vertrouwde omgeving van haar kantoor had iets troostends. In deze gewone wereld van alledag kon een leven toch niet zo plotseling in puin vallen? Misschien was Finn helemaal geen alcoholist. Andere mensen hadden dat toch ook moeten merken? Dan zou Finn zijn werk niet kunnen doen en zijn collega's zouden zenuwachtig opbellen met de mededeling dat hij al een paar flessen wodka achter de kraag had of zo.
Mensen raakten niet van de ene op de andere dag aan alcohol verslaafd, prentte ze zichzelf in. Ze maakte zich gewoon veel te druk.
Ze liep de vergaderzaal in en toen ze naast Isadora tegen de achterwand leunde, slaagde ze er eindelijk in om zich te ontspannen.
'Hij ziet er best lekker uit, hè?' zei Isadora met een gebaar naar de man die voor in de zaal naast Aaron en de executive producer stond. 'Die smeulende blik van de gekwelde dichter bevalt me wel.'
Tara keek op en zag dat de nieuwe schrijver inderdaad aantrekkelijk genoeg was om voor de tv-camera's te staan in plaats van erachter. Met zijn bleke huid, zijn pikzwarte haar en zijn opkomende baard had hij inderdaad wel iets van een gekwelde dichter.
'Je bent onverbeterlijk,' fluisterde Tara tegen Isadora. 'Wat is er met die verrukkelijke Michael gebeurd?'
'Die heb ik de bons gegeven,' zei Isadora terwijl ze naar Scott bleef kijken. 'Drie weken was lang zat.'
Tara brulde van het lachen. Alles was weer normaal.