Proloog

Maart

Adele bekeek de uitnodiging en vroeg zich af hoeveel het zou kosten om minstens honderd van zulke luxe kaarten te laten drukken. Een vermogen, daar durfde ze vergif op in te nemen. Weggegooid geld.

Je kon keurige, kant-en-klare uitnodigingen in de boekwinkel kopen - die moest je dan zelf invullen - maar die gewone kaarten waren kennelijk niet goed genoeg voor haar schoonzus. Nou ja, Rose had het altijd al hoog in de bol gehad.

Adele streek afkeurend met haar vinger over de dure reliëfletters.

Rose & Hugh Miller hebben het genoegen om Adele Miller uit te nodigen vooreen lunch ter gelegenheid van hun Veertigste Trouwdag op zaterdag 25 april in Meadow Lodge, Kinvarra.

Ze keek of er ook vermeld stond wat ze moest dragen. 'Nette vrije- tijdskleding', wat dat ook mocht betekenen.

Ze trok toch gewoon een van haar gebreide pakjes aan. Ze mocht dan vijfenzestig zijn, maar ze was er trots op dat ze nog steeds slanker was dan de meeste vrouwen van haar leeftijd. Ze kon er een sjaal bij dragen, want het zou nog steeds pas april zijn en het feest werd gehouden in een tent in plaats van in het huis. Adele was niet verrukt geweest bij het idee van een tent. Over weggegooid geld gesproken! Het was gewoon hoogmoedswaanzin. Maar toen had Hugh haar verteld dat het zijn idee was, waardoor het per slot van rekening toch een prima plan had geleken.

'Een groot feest in het huis zou er een puinhoop van maken, met al die hoge hakken die putten in de houten vloeren achterlaten en rode wijn die over de stoelen wordt gemorst, dat weet je zelf ook best, lieve Della,' had Hugh vorige week gezegd, toen hij even langskwam. Adele had haar kleine broertje een glimlach vol genegenheid geschonken toen hij gretig de boterham met warm vlees weghapte waar ze hem op had getrakteerd. Hij was de enige die haar nog steeds Della noemde. Adele zou het trouwens nooit hebben geaccepteerd als iemand anders haar bij een koosnaampje zou noemen. Zelfs de dokter die ze al veertig jaar kende, had het lef niet om iets anders tegen haar te zeggen dan Miss Miller. Ze moest niets hebben van die moderne, familiaire toestanden.

Maar Hugh mocht haar noemen zoals hij wilde. Haar allerliefste broer kon geen kwaad doen.

'Je moet wel een feest geven als je veertig jaar getrouwd bent,' vervolgde Hugh terwijl hij waarderend op zijn boterham kauwde. Hugh hield van eten. Hij was per slot van rekening een grote man met zijn een meter tachtig en de dikke bos zilvergrijs haar maakte hem nog steeds heel aantrekkelijk, vond Adele. Als ze maar zo'n man als haar broer had kunnen vinden, dan was ze zelf misschien ook wel getrouwd, dacht ze treurig.

Ze keek weer naar de kaart. 'RSVP' stond erop. Dan maar meteen.

Haar schoonzusje klonk buiten adem toen ze de telefoon opnam.

'Hallo, Adele,' zei Rose. 'Ik was net aan het stofzuigen. Het is hier zo'n rotzooi.'

Dat leek Adele hoogst onwaarschijnlijk. Het huis van haar schoonzusje, aan de andere kant van het uitgestrekte plattelandsstadje Kinvarra, zag er altijd uit om door een ringetje te halen. En elegant op de koop toe. Adele vond het vervelend om toe te geven, maar Rose had fantastisch veel smaak. Wie zou er anders op het idee zijn gekomen om al die binnenmuren weg te laten halen en die donkere kamers te veranderen in één grote, goed geproportioneerde ruimte? Adele hield zelf meer van vloerbedekking, maar de lichte houten vloeren met kleden in gedempte tinten zagen er chic, modern en fris uit in vergelijking met de conservatieve, donkerrode vloerbedekking in Adeles eigen traditionelere huis in Victoriaanse stijl.

'Ik heb je uitnodiging ontvangen,' zei Adele stijf.

'Vond je hem mooi?' vroeg Rose. 'Hugh heeft ze uitgezocht. Ik vind het eigenlijk een beetje gênant dat ze zoveel hebben gekost. Er zijn net weer twintig mensen ontslagen bij de bandenfabriek verderop en dan gaan wij een groot feest geven, met een tent en een cateringbedrijf en bloemen...' Ze maakte haar zin niet af, maar Adele was zo verontwaardigd dat ze dat niet eens merkte.

'Mijn broer is een belangrijk man in Kinvarra. De mensen zouden het vreemd vinden als hij geen feest gaf dat bij zijn status past,' zei Adele stijf. 'En ze zouden er zeker van opkijken als jullie veertigste trouwdag niet op een gepaste manier zou worden gevierd.' Rose scheen te vergeten dat de familie Miller hoog stond aangeschreven. Welke indruk zou het maken als zij zich niet gedroegen zoals het hoort? Dan zouden de mensen misschien wel gaan praten en daar was Adele fel op tegen.

'Je hebt gelijk, Adele,' zei Rose luchtig. 'Ik begin op mijn oude dag nog paranoia te worden, ik maak me druk over de malste dingen. Je komt toch wel, hoop ik? Hugh zou het ontzettend vinden als jij er niet bij zou zijn. Dat geldt voor ons allemaal. Zonder jou zou het niet hetzelfde zijn,' voegde ze er vriendelijk aan toe.

Adele kneep haar lippen op elkaar. Dit liep niet zoals de bedoeling was. Ze was niet van plan geweest om zich zomaar bij de gang van zaken neer te leggen. Dat Rose zelfs maar durfde te veronderstellen dat zij, Adele, niet zou komen! Op het feest van haar allerliefste broer. Eigenlijk hadden ze eerst met haar moeten overleggen voordat er iets werd geregeld. Zij was het oudste lid van de familie Miller, drie jaar ouder dan Hugh. Ze hadden haar móéten raadplegen. Als ze nu eens een andere afspraak had gemaakt en op de derde zaterdag in april bezet was geweest?

'Ik moet ophangen, Adele,' zei Rose met haar lage, accentloze stem. Adele had zich vaak afgevraagd hoe Rose van haar accent was afgekomen. 'Er komt nog een gesprek binnen. Dat zal de bloemist wel zijn. Bedankt dat je zo snel hebt gebeld, je bent een schat. Pas goed op jezelf. Daag.'

En ze was weg, waardoor Adele zoals gewoonlijk geërgerd achterbleef na een gesprek met haar schoonzusje. De bloemist, nota bene. Rose was ver van bloemisten opgegroeid. De familie Miller had uiteraard altijd prachtige bloemen in huis gehad. Lieve hemel, ze hadden zelfs al een dienstmeisje gehad toen niemand hulp in huis had! Maar Rose was geboren in een vervallen huis in een of ander achterafstraatje. De familie Riordain had niet eens geld genoeg gehad om eten te kopen, laat staan bloemen. Rose had alleen uit die omgeving kunnen ontsnappen door met Hugh te trouwen. Adele keek boos naar de telefoon. Eigenlijk zou ze Rose terug moeten bellen om haar erop te wijzen dat ze zelf wel voor bloemen zou kunnen zorgen in plaats van geld te verspillen aan een bloemist. Dat kon ze goed. Alsof ze het aan haar naam verplicht was, stond het hele huis in de zomer altijd vol rozen: van die grote gele die precies pasten bij de warme, gele muren en een grote porseleinen vaas vol weelderige roze bloemen die meestal op een lage, Scandinavische salontafel stond. Rose hoefde alleen maar een zelf geplukte bos rozen in een vaas te zetten en alle bloemen vielen meteen prachtig op hun plaats. En met kleren was het precies hetzelfde verhaal, dacht Adele wrevelig. Al trok Rose Miller haar oudste witte blouse aan, ze zag er meteen elegant uit. Ze stak gewoon haar donkere haar op in een losse wrong of hing een parelsnoertje om haar nek en alles klopte tot in de puntjes.

Adele had jarenlang haar best gedaan om geen hekel aan Rose te hebben. Dat was niet meegevallen, omdat Rose altijd zo vriendelijk tegen haar was. En vriendelijkheid was, net als andermans geluk, moeilijk te verstouwen. En Rose had natuurlijk ook alle geluk van de wereld gehad. Ze had een prachtig huis, drie volwassen dochters, Stella,Tara en Holly, die haar nooit een centje last hadden bezorgd, en geen financiële zorgen dankzij die lieve Hugh.

Adele had altijd het idee gehad dat Rose het aan Hugh te danken had dat ze zo'n heerlijk leven leidde. Adele aanbad haar jongere broer. Hij was zo knap en zo vriendelijk. Hij had Rose uit haar armoedige omgeving en haar saaie secretaressebaantje weggeplukt en haar in een chique Miller-dame veranderd. En nu vierden Hugh en Rose hun veertigjarig huwelijk, compleet met geüniformeerde bedienden van een cateringbedrijf en bloemisten. Alsof het geen geld kostte. Alsof ze hun trouwdag nog eens dunnetjes overdeden, dacht Adele bitter. Ze herinnerde zich nog goed hoe saai ze er als bruidsmeisje uit had gezien naast de stralende Rose. Alle ogen waren gericht geweest op de bruid met kleine donkerroze rozenknopjes in haar weelderige donkere haar. Zelfs Colin, de jongeman met wie Adele omging, had opgemerkt dat Rose er zo mooi uitzag.

'Brave ouwe Hugh.' Colin had zijn jaloezie niet onder stoelen of banken gestoken. 'Hij is een geluksvogel dat hij met zo'n meisje mag trouwen.'

Overstelpt door herinneringen vergat Adele even de schijn op te houden. Haar altijd kaarsrechte rug verslapte toen ze op de armleuning van een verschoten, oude oorfauteuil neerzakte. Als ze jaren geleden ja tegen Colin had gezegd, zou ze dan net als Hugh en Rose een heerlijk leven en een gezin hebben gehad? Colin was een aardige man geweest, maar hij kon de vergelijking met Hugh gewoon niet doorstaan. Dat kon niemand. Destijds had dat heel belangrijk geleken, maar inmiddels was alles anders. Adele was eenzaam. Ze kon alleen maar toekijken hoe andere mensen leefden, zonder ooit het gevoel te hebben dat ze erbij hoorde. Terwijl Rose altijd alles had. Alles. Waarom was het geluk zo gul geweest voor Rose, terwijl het Adele volkomen had overgeslagen?

Adele liep naar het bureautje waar ze haar postzegels en briefpapier bewaarde en schreef een formeel briefje waarin ze meedeelde dat ze de uitnodiging accepteerde. Het telefoontje had alleen maar gediend om haar nieuwsgierigheid te bevredigen. Adele Miller was netjes opgevoed en schriftelijke uitnodigingen dienden schriftelijk beantwoord te worden. Uit dat soort dingen kon je opmaken dat iemand van goede komaf was, dingen waarvan mensen die uit kleine huisjes in achterafsteegjes waren weggeplukt geen flauwe notie hadden.

'Het zal mij een groot genoegen doen om gehoor te geven...' schreef Adele alsof ze de koningin in eigen persoon was. Ze zuchtte. Ondanks alles verheugde ze zich toch op het feest. Feestjes bij Hugh waren altijd leuk en een feest ter ere van een veertigjarig huwelijk zou vast schitterend worden. Ze moest natuurlijk wel eerst naar de kapper. Bij die gedachte vrolijkte Adele op en begon plannen te maken.