Sneeuwwitje. Over akelige stiefmoeders gesproken, dacht Stella diezelfde ochtend toen ze haar computer aanzette. Het was tien voor acht en het was nog zalig rustig op kantoor. Dat vond Stella de prettigste tijd om te werken, als de telefoon nog niet om de haverklap ging.

Maar toen ze de agenda op haar bureaublad aanklikte, kwam ze toch tot de conclusie dat de stiefmoeder van Assepoester in haar geval toepasselijker was. In feite was die hele mythe over stiefmoeders op die twee sprookjes gebaseerd. Stella dacht aan de twee echte stiefmoeders die ze kende. Een van hen had drie kleine stiefkinderen en scheen zich alleen zorgen te maken over hoe ze die kinderen om het weekend in haar kleine huis onder moest brengen. De ander was getrouwd met de vader van een stel volwassen kinderen die al jaren daarvoor van hun moeder was gescheiden. De stiefmoeder had zelf ook volwassen kinderen en van een afstandje leek alles koek en ei te zijn, al moest Stella toegeven dat ze nooit had gevraagd of er weieens problemen waren. Het was best mogelijk dat die kinderen elkaar en hun stiefouders niet uit konden staan.

En nu was het haar beurt, hoewel Stella niet het gevoel had dat ze echt thuishoorde in het rijtje van Boze Stiefmoeders.

Maar toch was het best mogelijk dat ze problemen zou krijgen. Stella nam nadenkend een slokje koffie met magere koffiemelk. Ze had nu drie maanden verkering met Nick en nog steeds niet kennisgemaakt met zijn kinderen, hoewel Nick volhield dat Jenna en Sara weg zouden zijn van Stella. 'Het zijn geen kleine kinderen meer,' had hij vastberaden gezegd. 'Ze weten hoe de vork in de steel steekt.'

Dat was misschien wel waar, dacht Stella, maar het zou toch best kunnen dat een negentienjarig eerstejaars studentje en een veertienjarig meisje, dat kennelijk haar vaders lievelingetje was, zich daar helemaal niet bij neer wensten te leggen?

Ze wist dat haar vrienden zich nauwelijks hadden kunnen voorstellen dat Nick en zij zo snel verliefd op elkaar waren geworden. Het was niet geleidelijk aan gegaan, maar ze hadden zich onmiddellijk tot elkaar aangetrokken gevoeld en al na hun tweede afspraakje wisten ze dat ze niet meer buiten elkaar konden. En probeer dat maar eens aan andere mensen uit te leggen, vooral aan een stel tienerdochters.

Stella had niet veel ervaring met tieners. Amelia was pas zeven en het leek eeuwen geleden dat Stella zelf een tiener was geweest. Bovendien waren moderne tieners immers veel volwassener en geraffineerder? Die zouden toch veel beter kunnen omgaan met het feit dat hun vader een vriendin had?

Maar alles wat ze erover las, maakte haar niet vrolijker. Kennelijk was de belangrijkste regel dat je je kinderen voorzichtig moest voorbereiden op de nieuwe toestand voordat er belangrijke beslissingen werden genomen. Dat scheen van levensbelang te zijn. Nee, van LEVENSBELANG, in hoofdletters. Er stond niet bij wat de gevolgen waren als je wél belangrijke beslissingen nam voordat de diverse kinderen op de hoogte waren gebracht, maar die zouden weieens catastrofaal kunnen zijn. Nick en Stella hadden nog geen belangrijke beslissingen genomen. Nog niet. Maar ze vermoedde dat er hier en daar een kink in de kabel zou kunnen komen. Als ze afging op wat Nick haar vertelde, had zijn ex-vrouw Wendy zich nog niet neergelegd bij het feit dat ze gescheiden waren. Ze belde Nick meteen als er iets mis was, of het nu om een lekke band of om problemen met de meterkast ging, en dan verwachtte ze dat hij meteen op de stoep zou staan om haar te helpen. Hoe zou zij reageren op het nieuws dat haar ex weer een serieuze relatie had? Zou ze zich daardoor zo gekwetst voelen dat ze haar dochters als ammunitie zou gebruiken? Volgens Nick zat dat er niet in, maar Stella dacht er anders over. Zou het voor Sara en Jenna niet beter zijn als ze wat minder hard van stapel liepen? Stel je voor dat Nicks dochters zich niet wensten neer te leggen bij het feit dat er een nieuwe vrouw in zijn leven was, een vrouw die zich niet kon voorstellen dat ze zonder hem verder moest en die nu al droomde van de dag dat ze altijd bij elkaar zouden zijn?

Stella werkte de hele ochtend door en gunde zich na de vergade- ring van twaalf uur alleen een moment tijd om een kopje koffie te halen. Ze nam de koffie mee naar haar kantoor en kwam toen tot de conclusie dat ze best vijf minuten pauze kon inlassen.

Vicki had zich op haar administratie gestort.

'Sorry dat ik je stoor, maar heb jij nog steeds die cadeaucatalogus?' vroeg Stella. 'Ik moet op zoek naar een cadeautje voor de veertigste trouwdag van mam en pa. Het feest is al over twee weken en we hebben nog steeds niets. Tara en Holly zullen me vermoorden, want ik heb beloofd ervoor te zorgen.'

'Wacht even,' zei Vicki en ze dook in de bureaula waarin ze allerlei losse dingen bewaarde. Ze gaf Stella een luxueus uitgevoerde cadeaucatalogus.

Terug in haar kantoor bladerde Stella snel door de catalogus. Pagina's vol waanzinnig dure bestekcassettes en walgelijk zoete beeldjes. Ze vroeg zich af wie dit soort dingen zou kopen, terwijl ze naar een foeilelijke rijtuigklok keek, een soort rampzalige kruising tussen pseudo-antiek en moderne Amerikaanse wansmaak. Het antwoord lag voor de hand: mensen die wanhopig op zoek waren naar cadeaus voor een veertigjarig huwelijk van mensen die alles al hadden. Het waren cadeaus die vergezeld gingen van de onuitgesproken opmerking: 'Ja, we weten dat het afschuwelijk is, maar het was waanzinnig duur en daar gaat het toch om, hè?'

Maar in dit geval ging het om een cadeau voor haar ouders en Stella wilde hun iets bijzonders geven, een volmaakt cadeau dat een weerslag zou zijn van haar liefde voor hen en van hun liefde voor elkaar. Tegenwoordig waren er niet veel echtparen die het veertig jaar met elkaar uithielden. Dat was een hele prestatie en daarom hadden Hugh en Rose Miller recht op een volmaakt cadeau. Zuchtend gooide Stella de catalogus in een van haar bureaulades en wenste dat haar moeder het aanbod van de vakantie had aangenomen.

Stella en Tara waren ervan overtuigd geweest dat het plan om hun ouders samen een week naar Parijs te sturen het beste idee was dat ze ooit hadden gehad.

Maar Rose had er niets van willen weten, al was ze wel verguld geweest dat ze het hadden aangeboden.

Die lieve mam, dacht Stella glimlachend. Ze dacht altijd alleen maar aan anderen. Rose Miller was het soort moeder dat net deed alsof ze geen honger had als er te veel mensen voor het eten kwamen opdagen en die nog geen panty voor zichzelf zou kopen als ze dat geld aan iets voor een van haar drie dochters of voor haar man kon besteden. Haar dochters waren stapelgek op haar. Ze moest toch ergens een volmaakt cadeau kunnen vinden.

Vicki stak haar hoofd om de deur. 'Lunch?'

'Ik kom er zo aan,' zei Stella, terwijl ze snel haar bureau opruimde. Ze stond net op het punt om weg te gaan toen de telefoon ging.

'Ik wist wel dat ik je nog te pakken zou krijgen,' zei Nick. 'Ik wou je even snel drie dingen vertellen. Ten eerste zorg ik vanavond voor het eten.'

Stella lachte. 'Twee lessen en je bent al een keukenprins,' plaagde ze. Nick was twintig jaar lang getrouwd geweest met een fantastische kokkin en dus kon hij nauwelijks een kop koffie zetten zonder in een kookboek te kijken. Vandaar dat Stella hem een soort stoomcursus had gegeven.

'Ik leer snel,' antwoordde hij. 'Wat zou je zeggen van gegrilde kip?'

Ze schoot opnieuw in de lach. Gegrilde kip was het enige dat hij klaar kon maken. Ze moest hem toch snel een paar andere dingen leren klaarmaken. 'Dat lijkt me heerlijk. Wat wilde je me nog meer vertellen?'

'Ik heb tegen Wendy gezegd dat ik Jenna en Sara het komend weekend mee wil nemen. Jenna is aanstaande vrijdag jarig en dan geeft ze een feestje, maar ik wilde iets samen met haar doen. En...' Hij aarzelde even. 'Ik heb tegen Wendy gezegd dat ik de meisjes aan jou wil voorstellen en dat ik daar morgenavond met hen over wil praten.'

'Hoe reageerde ze daarop?' vroeg Stella bezorgd.

'Dat viel wel mee. Ze zei niet veel, maar dat is een goed teken, hè?'

'Ja, dat wel,' zei Stella langzaam.

'En ten slotte heeft mijn broer gebeld om te zeggen dat hij en Clarisse volgende week een keer samen met ons willen gaan eten.'

Stella trok een gezicht. Nicks sarcastische schoonzus was echt een nagel aan haar doodskist. Howard was een schatje, maar Clarisse was een heel ander geval.

Stella had haar maar één keer ontmoet en dat was allesbehalve leuk geweest. Ze waren elkaar bij toeval tegen het lijf gelopen en Clarisse had haar aangekeken op een manier waaraan ze niet gewend was. Pas later, toen Nick vertelde dat Clarisse heel goed met Wendy had kunnen opschieten, drong het ineens tot haar door dat het een blik vol afschuw was geweest. Clarisse had geen woord tegen Stella gezegd, dus een etentje met haar was niet iets waar Stella zich op verheugde.

'Het zal best meevallen, Stella,' zei Nick die precies wist wat ze dacht. 'Als ze je maar eenmaal kent, zal Clarisse vast dol op je worden.'

Mannen. Nick mocht dan een briljant zakenman zijn, op emotioneel gebied was hij hopeloos. Hij dacht echt dat zijn schoonzus meteen bakzeil zou halen als ze Stella beter leerde kennen, terwijl Stella heel goed wist dat Clarisses minachting voor Nicks nieuwe vriendin pas zou verdwijnen als Pasen en Pinksteren op één dag vielen.

Toen ze ophing, kwam het onzekere gevoel dat Stella de hele dag al had gehad weer terug. Als Nick er in al zijn onschuld al van overtuigd was dat zijn schoonzus Stella vast aardig zou vinden terwijl Stella heel goed wist dat dat heel onwaarschijnlijk was, dan vergiste hij zich misschien ook in andere opzichten. Bijvoorbeeld over de manier waarop Jenna en Sara, en ook hun moeder, zouden reageren op de nieuwe partner van hun vader.

Luigi's zat tot de nok toe vol en zeker de helft van de tafeltjes werd in beslag genomen door juristen van Lawson, Wilde & Mc- Kenna toen Stella naast Vicki ging zitten, die verdiept was in een of ander roddelblad.

'Wat is er aan de hand?' vroeg haar collega, terwijl ze het blad dichtsloeg. 'Je hebt toch geen ruzie gemaakt met je geliefde?'

'Nee,' zei Stella, die niet kon voorkomen dat ze als een verliefd kalf begon te grijnzen. 'Hij is nog steeds fantastisch. Het is zijn schoonzus die alles verpest. We moeten donderdag met haar uit eten.' Ze vertelde niet dat ze zich ook zorgen maakte over zijn kinderen. Dat leek niet eerlijk tegenover Nick.

'Zijn schoonzus? Die eruitziet alsof ze de hoofdrol in een antieke Dracula-fïlm speelt?'

Stella barstte in lachen uit. 'Wat ben jij vals,Vicki.'

'Je hebt me zelf verteld dat ze zo'n strak, uitgerekt gezicht heeft alsof de plastisch chirurg een foutje heeft gemaakt,' protesteerde Vicki.

'Maar ik heb het niet over Dracula gehad,' merkte Stella op. Ze schaamde zich eigenlijk wel over de manier waarop ze Clarisse omschreven had, maar destijds had ze haar woede alleen op die manier kunnen koelen.

'Nee, maar je zei dat ze zo'n afkeurend kippenmondje had en een huid die veel te strak over haar jukbeenderen zat. Toen moest ik meteen aan Dracula denken.'

Stella trok een gezicht. 'Hou op,' smeekte ze. 'Ik begin echt een akelig kreng te worden, precies zo'n type dat ik niet kan uitstaan.'

'Willen jullie al iets bestellen?' informeerde de serveerster.

Stella vroeg of Vicki al iets wist voor een cadeau, aangezien de week in Parijs niet doorging. 'Mam zegt dat pa geen tijd heeft, hoewel ze hem niets heeft gevraagd,' zei Stella. 'Ik zit me nog steeds af te vragen of ik hem zelf niet moet bellen. Misschien zou hij het juist wel hartstikke leuk vinden. In gedachten zie ik ze al hand in hand door het Quartier Latin lopen. Nou ja, ik zal Holly enTara wel bellen om te zeggen dat we een keer samen de stad in moeten.'

'Het idee dat je na veertig jaar nog steeds zo verliefd op elkaar bent,' zuchtte Vicki. 'Dat is toch wel fantastisch.'

'Ja,' zei Stella. 'Maar dan moet je wel de juiste vinden. Dat komt niet vaak voor. Mijn ouders hebben ook vrienden, mensen die ik al sinds mijn kindertijd ken en als dat stel bij hen komt eten lijkt het alsof je weer midden in de koude oorlog zit: alleen maar ijzige blikken en minachtende opmerkingen. Vreselijk. Ik vraag me steeds af waarom ze in vredesnaam getrouwd blijven.'

'Dat komt omdat jouw vader en moeder zo'n gelukkig huwelijk hebben,' merkte Vicki op. 'Je hebt gewoon geluk gehad, lieve schat. Bij de meesten is koude oorlog standaard. Mijn ouders vochten zo dat het een wonder is dat ze elkaar niet vermoord hebben. Waarschijnlijk ben ik daarom ook zo hopeloos met mannen.'

'Hoezo "hopeloos"?' plaagde Stella. 'Vorige week was je nog in de zevende hemel na dat afspraakje met Craig.'

'Ja, dat zal wel,' grinnikte Vicki. 'Voor zo'n jonge knul is het wel een schatje. Maar ik wil toch niet dat het te serieus wordt. Wat is er trouwens met ons aan de hand? Vorig jaar rond deze tijd waren we er nog vast van overtuigd dat alle mannen rotzakken waren.'

Na de lunch liepen ze samen terug naar kantoor, genietend van het mooie weer.

'Ik hoop dat het in het weekend ook zo blijft,' zei Vicki. Ik ga met de meisjes naar Wexford en als ik een paar daagjes weg wil, breekt er altijd een soort tropisch onweer uit. Wat ben jij van plan?'

'Ik wilde de rommelkamer uitruimen,' zei Stella. 'Daar staat zoveel troep in en ik dacht dat als Nick en ik besluiten om samen te gaan wonen...' Ze deed net alsof ze Vicki's brede grijns niet zag. 'Nou ja, als het zover komt, dan zullen we toch een kamer moeten hebben waar zijn dochters kunnen logeren. Hoewel hij niet echt groot is. Zijn ex heeft een vrijstaand huis met een enorme tuin gekocht.'

Vicki keek haar collega aan. Ze kenden elkaar al acht jaar en hadden elkaar altijd door dik en dun gesteund. Vicki was blij dat haar vriendin weer iemand had om van te houden, maar ze maakte zich ook zorgen.

'Stella,' zei ze, 'je moet er niet op rekenen dat het allemaal rozengeur en maneschijn is. Met die kinderen bedoel ik.'

Stella glimlachte zonnig tegen Vicki. Haar gezicht klaarde op, haar donkere ogen sprankelden en ze veranderde ineens van een aantrekkelijke in een adembenemende vrouw. 'Toe nou, Vicki,' zei ze. 'Als ik al het gekonkel hier op kantoor aan kan, dan hoefik toch niet bang te zijn voor Nicks kinderen.'

Vicki knikte en zette haar bange voorgevoelens van zich af. Vicki's broer had ook stiefkinderen en het had jaren gekost voordat ze een hecht gezin waren gaan vormen. Jaren. Maar waarschijnlijk was het heel anders als het om een stiefmoeder ging, die zelf ook een kind had. Stella zou het vast wel klaarspelen.

Kilometers verderop zat Wendy Cavaletto aan haar antiek grenen keukentafel te huilen. Het waren zowel tranen van verdriet als van woede. Het was een enorme schok geweest toen ze hoorde dat Nick iemand anders had. Bij de scheiding had hij nog gezegd dat er niemand was en Wendy had destijds heel goed geweten dat alles tussen hen voorbij was. Maar nu had hij een andere vrouw en al zo gauw, dat ze er helemaal ondersteboven van was. Ze waren nog niet eens een jaar gescheiden. Ze onderging het als een diepe belediging dat hij zo snel iemand had gevonden. De smeerlap. Waar haalde hij het lef vandaan! Nog steeds snikkend liep ze naar het met graniet bedekte aanrecht en begon met pannen te rammelen. Zij kon voor zijn kinderen koken en zich constant zorgen over hen maken, terwijl hij op stap was met die andere vrouw. Waarschijnlijk hing hij de grote meneer uit in restaurants, terwijl zij twee lastige tieners onder de duim moest houden, van wie er een constant chagrijnig rondliep en de ander nog te beroerd was om haar vuile sokken op te rapen.

Dit was zelfs nog erger dan toen hij haar had verteld dat hij terug zou komen naar Ierland. Wendy kon zich nog goed herinneren hoe ze jarenlang had gesmeekt om weer terug te gaan naar Ierland. Maar nee, Nicks carrière kwam op de eerste plaats en hij had erop gestaan dat ze in Engeland bleven wonen. En ze waren nog niet gescheiden of hij ging weer terug naar Ierland. Niet voor haar, welnee. Voor hun dochters. Daar had Wendy hete tranen van woede over gehuild. Het was net alsof ze geen macht meer had over Nick. Zijn dochters kwamen op de eerste plaats, samen met die nieuwe vrouw, en zij kon achteraan aansluiten.

Maar ze zou het hem niet gemakkelijk maken. Geen denken aan. Wat haar betrof, kon hij het heen en weer krijgen. Zij was de moeder van zijn kinderen. En dus had ze recht op respect en dat Nick alweer zo gauw mooie sier maakte met een vriendinnetje getuigde niet van respect.

'Heb je je vader al gesproken?' snauwde ze toen haar jongste dochter de keuken in kwam sjokken, nog steeds in haar pyjama.

'Hij heeft me een tijdje geleden gebeld,' zei Jenna. 'Hij zei dat hij me morgenavond wilde spreken, omdat hij me iets te vertellen had.' Ze klonk somber. Haar moeder had kennelijk een pestbui, maar dat was sinds de scheiding voortdurend het geval geweest. Jenna vond het vreselijk dat haar vader en haar moeder niet meer bij elkaar waren.

'Maar eerst klaagde je altijd dat ze constant ruzie maakten,' had haar vriendin Maya opgemerkt toen Jenna zei hoe erg ze de scheiding vond. 'Bij de mijne was het precies hetzelfde. Nu is er nooit ruzie meer en je krijgt twee keer zoveel cadeautjes!'

Maya had gelijk met betrekking tot die ruzies. Jenna kon zich de herrie maar al te goed herinneren, net als de boosheid en de spanning die nog dagenlang in de lucht bleven hangen. Toen hij weg was, had mam gezegd 'opgeruimd staat netjes', maar ze had bepaald geen gelukkige indruk gemaakt. Ze waren teruggegaan naar Ierland, wat Jenna echt verschrikkelijk had gevonden, omdat ze al haar vrienden achter had moeten laten. Maar toen was pap ook teruggekomen en dat was fantastisch, hoewel mam daar om de een of andere reden razend over was. Ze liep constant te zeuren dat ze nu eindelijk inzag hoe hij over haar dacht en dat ze voor hem minder belangrijk was dan zijn kinderen.

Sara scheen zich er niet veel van aan te trekken. Zij studeerde aan Trinity College en dat vond ze heerlijk, omdat ze verkering had met een of andere knul. Maar Jenna zat altijd met mam opgezadeld. Af en toe was mam best tevreden en dan zei ze dat dit het verstandigste was wat ze ooit hadden gedaan en dat ze het samen best zouden rooien. Maar soms zat ze de hele avond tv te kijken en dan kreeg Jenna de volle laag als ze toevallig iets verkeerds zei.

Jenna zou weieens willen weten wanneer de lucht zou opklaren, zoals Maya had voorspeld. Er waren geen ruzies meer, maar op de een of andere manier hing er nu ook constant een spanning in de lucht die haar angst aanjoeg. Pap was nooit gaan schreeuwen en krijsen zoals mam. Hij bracht altijd rust in de tent. En het ergste van alles was dat ze hem zo ontzettend miste. Hij had gezegd dat de scheiding niet betekende dat hij zijn dochters in de steek zou laten, maar Jenna had toch het gevoel dat ze hem kwijt was.

'Zal ik je eens iets nieuws over je vader vertellen?' zei Wendy huilerig terwijl ze de waterkoker weer op de standaard kwakte.

Jenna zag de sporen die de tranen op het gezicht van haar moeder hadden achtergelaten.

'Je vader heeft een nieuwe vriendin. Het is heel serieus en hij wil jullie aan haar voorstellen. Heeft hij je dat niet verteld? Ach, hij zal het wel niet nodig vinden om ons op de hoogte te houden. Wij zijn niet belangrijk meer. Nou ja, ik weet best dat ik niet meer meetel, maar hij had het jullie toch wel mogen vertellen.'

Jenna voelde een steek in haar borst. Pap had niets gezegd over een vriendin. Waarom had hij dat niet aan Jenna verteld? Ze was zijn liefste meisje, zijn kameraadje. Hij hield ook van Sara, maar die was al bijna volwassen en haast nooit thuis. En nu was er iemand anders in zijn leven, iemand van wie hij waarschijnlijk nog meer hield dan van Jenna.

Haar moeder bleef doorpraten, met een stem waarin de boosheid doorklonk. 'Ik hoop dat het tot hem doordringt hoe ik me nu voel,' zei ze. 'Het heeft hem niet lang gekost om een plaatsvervangster voor me te vinden, hè? Ze heeft zelf ook een kind. Het zal wel zo'n alleenstaande moeder zijn, die een of andere sufferd zoekt om de rekeningen te betalen.'

Jenna luisterde niet meer, omdat de pijn in haar borst nog erger was geworden. Pap met een ander meisje, misschien nam hij haar wel mee als ze naar de bioscoop gingen. Het zou best kunnen dat hij niets meer om Jenna gaf, nu hij iemand anders had. Hij had gezegd dat ze dit jaar op vakantie zouden gaan, naar Euro Disney. Daar had Jenna altijd naartoe gewild, het maakte niet uit of het alleen maar voor kinderen was, het leek haar gewoon geweldig. Toen ze nog klein was, had pap haar een keer een sneeuwbol gegeven met het

Disney-kasteel erin en Jenna was er nog steeds dol op.

'Ik wil hem niet zien,' zei ze fel, terwijl ze haar stoel achteruitschoof. 'Ik wil niets meer met hem te maken hebben.' Ze holde naar haar kamer, viel languit op haar bed en liet de tranen de vrije loop. Hoe kon hij haar dit aandoen? Op de dag dat hij vertrok, had hij zelf gezegd dat hij ontzettend veel van haar hield en dat daar nooit verandering in zou komen. Hij zou altijd van haar blijven houden. Maar dat klopte niet, het was wel veranderd. Hij had tegen haar gejokt. Ze haatte hem.

Stella rook de lucht van vlees op de barbecue toen ze die avond langzaam met de druk babbelende Amelia naar huis liep. Ze was binnen een mum van tijd van kantoor naar huis gereden en had besloten om naar Hazels huis te lopen zodat ze van de lekkere avond kon genieten. Het was begin april, maar zo zacht voor de tijd van het jaar dat je al buiten kon zitten. Misschien moest ze ook maar een barbecue kopen, dacht ze afwezig. De kans bestond dat Nick daar goed mee om zou kunnen springen. De meeste mannen vonden dat leuk. Stella was vaak door haar diverse buren uitgenodigd om te barbecuen en had dan wijn zitten te drinken met de vrouwen terwijl hun mannen met grote stalen vleesmessen en -vorken liepen te zwaaien en druk doende waren een stel biefstukken te cremeren. Dat was een van de zeldzame gelegenheden geweest dat Stella het gemis van een man voelde. Niet dat ze zo verlangde naar verbrand vlees, maar het was gewoon het idee van het hele gezin om de barbecue. Dat deed haar weer denken aan de barbecues bij hen thuis. Haar moeder had het altijd heerlijk gevonden om gasten te hebben.

Ze had geluk gehad dat ze was opgegroeid in zo'n hecht gezin, peinsde Stella. Vroeger was het nooit tot Tara, Holly en haar doorgedrongen dat het lang niet bij alle gezinnen zo gezellig was.

Inmiddels waren ze bij hun huis aangekomen, dat er vanaf de straat vrij klein uitzag, maar zo diep was dat het genoeg wooncomfort bood. In de zeven jaar dat Stella hier woonde, had ze het huis laten verbouwen, zodat het nu een grote woonkamer had, met ernaast een smalle lange keuken. Achter de keuken had ze een leuke serre laten aanbouwen en de achtertuin bestond uit een binnenplaats met witgekalkte muren compleet met klimrozen en een heleboel planten in gekleurde potten. Oorspronkelijk had het huis maar twee slaapkamers en een badkamertje op de begane grond gehad, maar een van de vorige eigenaars had de zolderverdieping veranderd in een logeerkamer. Dat was de kamer die Stella voor Nicks dochters wilde uitruimen.

Stella trok meteen haar hoge hakken uit toen ze binnen waren en Amelia holde naar haar eigen kamer om haar schoolspullen op te bergen. Stella had Amelia geleerd dat ze niets mocht laten slingeren, niet alleen omdat ze zelf zo netjes was maar ook omdat het huis veel te klein was om troep te maken. Van de weeromstuit tikte haar dochter Becky en Shona vaak op hun vingers als ze bij Hazel thuis rommel maakten.

'Kijk toch eens naar die troep,' had Amelia een keer kribbig gezegd. Met haar handen in de zij was ze een volmaakte imitatie van haar moeder. Hazel en Stella waren de keuken in gevlucht en hadden hun hand voor de mond moeten houden om te voorkomen dat ze hardop in lachen waren uitgebarsten.

'Goh, van wie zou ze dat nou hebben?' had Hazel vals opgemerkt.

'Zo zie je maar dat je altijd moet uitkijken met wat je zegt,' had Stella daar hoofdschuddend aan toegevoegd.

Stella hing haar jasje op, maar nam niet de moeite zich verder te verkleden. In de badkamer borstelde ze haar haar en trok een gezicht toen ze haar uitgelopen mascara zag. Ze maakte haar wijsvinger nat en wreef de zwarte plekken weg, hoewel ze heel goed wist dat dat haar rimpels geen goed deed. En ze kreeg steeds meer rimpels. Voorzichtig trok ze de huid om haar ogen glad en probeerde zich voor te stellen hoe ze eruit zou zien als ze iets aan haar ogen liet doen. Zou plastische chirurgie echt helpen? Ze wenste dat ze Nick had ontmoet toen haar gezicht nog glad en ongerimpeld was. Tot haar vijfendertigste was er niets aan de hand geweest, maar daarna leek haar gezicht met een noodgang te verzakken. Nu had ze kraaienpootjes om haar donkere ogen en ze moest echt een strakke lijn om haar mond tekenen om te voorkomen dat de lipstick uit zou vloeien. Toch viel het allemaal best mee. Nu ze wat ouder was, waren haar jukbeenderen ook meer geprononceerd. Het had zo zijn voordelen als je in de buurt van de veertig kwam. Ze spoot wat parfum op en liep naar de telefoon om met Tara en Holly te overleggen hoe dat nu moest met dat cadeau voor hun ouders. Ze waren nog geen van beiden thuis, dus ze sprak hun antwoordapparaat in. Ze had net de telefoon neergelegd toen ze hoorde dat Nick de sleutel in het slot stak.

'Hallo,' riep hij vanuit de gang.

Stella rende haastig naar de zitkamer. Hij zag er moe uit toen hij binnenkwam, met donkere wallen onder zijn ogen. 'Hij ziet eruit alsof hij bulkt van de ervaring,' had Tara gezegd toen ze hem voor het eerst had ontmoet. 'Ervaren en toch sexy. Geluksvogel. Ik ben hartstikke jaloers op je.'

Stella had trots gegrinnikt, hoewel ze wist dat Tara wat die jaloezie betrof maar een grapje had gemaakt.

'Hoi,' zei Nick terwijl hij zijn koffertje en een paar tassen met boodschappen op de grond zette.

Stella liep naar hem toe, maar Amelia was haar voor. Ze had inmiddels de knalpaarse feeënjurk aangetrokken en maakte een pirouette voor hem. 'Goed, hè?' zei ze.

'Geweldig,' zei Nick. 'Ben je nu een dansende fee?'

'Nee, een zwanenprinses,' verbeterde Amelia hem. 'We hebben vandaag balletles gehad en de juf zei dat ik heel goed was.'

'Je moet iemand hebben die je op kan tillen, als je een echte balletdanseres wilt zijn,' merkte Nick op. Hij pakte haar om haar middel en ze strekte haar tenen terwijl hij haar opzij liet huppelen, waarbij haar voeten nauwelijks de grond raakten.

'Nu moet je eigenlijk een cd met dansmuziek opzetten, Stella,' zei Nick. Zijn ogen glinsterden toen hij haar aankeek.

'Dat doe ik wel,' zei Amelia enthousiast. Nick zette haar neer en ze holde naar de geluidsinstallatie.

Nick glimlachte tegen Stella en nam haar in zijn armen. Ze pasten perfect bij elkaar, ze kon haar hoofd precies op zijn schouder leggen. Stella was vrij lang, maar Nick was nog tien centimeter groter, zodat ze gemakkelijk hoge hakken kon dragen.

'Hoe voel je je?' mompelde hij terwijl hij haar alleen maar vasthield zodat ze zich samen konden ontspannen.

'Een stuk beter,' mompelde ze terug terwijl ze de vertrouwde geur van zijn lichaam, zijn lotion en zijn jasje opsnoof.

'Heb je eraan gedacht om een scharrelkip te kopen?' vroeg ze.

'Wat ben je toch een lekker romantisch type,' zei hij. Hij bukte zich en zijn mond landde op de hare. Het was een typische kus van twee verliefde mensen, eerst licht maar daarna steeds intenser, zuchtend en met gesloten ogen.Ten slotte lieten ze elkaar los.

'Ik rammel van de honger,' bekende hij. 'Kan een kip ook snel gegrild worden?'

'Nee, maar ik snijd het vlees wel in plakjes dan kunnen we die met verse groente roerbakken.'

Ze aten in de serre en meteen daarna bracht Stella Amelia naar bed. Toen ze haar schone, gebloemde pyjama aanhad, zag Stella dat de pijpen al vijf centimeter boven haar enkels hingen.

'Wat word je toch groot,' zei ze met een zucht.

'Ja, hè?' zei Amelia trots. 'Hazel zegt dat ik vast lang word, niet zo'n elfje als Becky.'

Stella glimlachte bij het idee dat iemand Becky een elfje noemde.

Toen Amelia sliep, gingen Nick en Stella op de lage, roestbruine bank zitten. Ze praatten even over hun vakantieplannen en over hun werk. Pas daarna begon Stella over het onderwerp dat haar de hele dag dwars had gezeten. 'Ik heb over de meisjes nagedacht. Jouw dochters,' zei ze ten slotte. 'Het is best mogelijk dat het even duurt voordat ze gewend zijn aan het idee dat je iemand anders hebt.'

'Kinderen passen zich gemakkelijk aan,' zei Nick ontspannen. Hij zag er zo tevreden uit dat Stella het bijna niet kon opbrengen om zijn stemming te bederven. Maar het kon niet anders. Deze meisjes zouden haar stiefkinderen worden, met of zonder trouwring. Ze moest echt met Nick praten over de manier waarop ze hun twee gezinnen voorzichtig samen konden voegen.

'De kans bestaat dat het niet zonder slag of stoot gaat,' zei ze voorzichtig. 'Misschien hebben ze wel moeite met het feit dat wij elkaar al zo snel na de scheiding hebben gevonden. Dat jouw huwelijk wettig ontbonden is, wil nog niet zeggen dat het ook in de ogen van je kinderen voorbij is. Ik heb een paar artikelen gelezen over scheidingen en stiefkinderen en het kan een hele tijd duren voordat kinderen die schok verwerkt hebben.' Stella zweeg even. 'Bovendien kan hun moeder er ook wel moeite mee hebben,' ging ze verder, 'en dat zal de manier waarop ze over ons denken bemvloeden.'

Nick kneep zijn lippen op elkaar. 'Dan zal Wendy ermee moeten leren leven, hè?' zei hij. De tevreden uitdrukking maakte plaats voor een strak gezicht.

Stella beet op haar lip. Het liep heel anders dan ze had gepland. 'Jenna en Sara wonen bij hun moeder. Ze zullen ook rekening houden met hoe zij hierop reageert. We kunnen hen niet met geweld dwingen om mij te ontmoeten of zich neer te leggen bij de nieuwe situatie...'

'Amelia heeft er anders helemaal geen moeite mee. Zij is veel jonger en ze heeft het ook geaccepteerd,' zei Nick.

'Ja, maar zij hoeft de breuk tussen haar ouders niet te verwerken,' merkte Stella op. 'Amelia heeft nooit meegemaakt dat Glenn en ik samenwoonden. Zij is eraan gewend dat ze haar mammie en haar pappie afzonderlijk ziet. Dat vindt ze heel normaal, dus jij neemt zijn plaats niet in. En ik weet ook wel dat ik niet de plaatsvervangster van hun moeder ben, maar misschien denken zij er wel zo over. Je bent nog maar net gescheiden, Nick, en je moet niet vergeten dat het allemaal heel snel is gegaan. Je hebt zelf gezegd dat de beide meisjes niets liever willen dan dat jullie weer bij elkaar komen. En als ze mij dan als een obstakel beschouwen, zullen ze me vanzelf gaan haten.' Het hoge woord was eruit. Haar grootste angst.

'Het zijn geen kleine kinderen meer, Stella,' zei Nick haastig. 'Je kent ze nog niet. Sara is het meest intelligente meisje dat je je kunt voorstellen. Ze is echt briljant, dat was ze al toen ze nog klein was. En Jenna is net zo intelligent. Ze zullen het best begrijpen.' Hij schoof iets naar haar toe en streelde haar liefkozend over haar arm. 'Je zult zien dat het best in orde komt.'

Stella dacht aan wat ze over stiefvaders en stiefmoeders had gelezen. Verstandelijke vermogens waren geen garantie dat er geen conflicten zouden ontstaan. Zo'n garantie bestond gewoon niet. Ook al waren de kinderen nog zo intelligent, stiefmoeders of stiefvaders veroorzaakten altijd wrijving. Kleintjes veroorzaakten zelden problemen, het waren de oudere kinderen die partij kozen en bang werden. Nick scheen dat gewoon niet te begrijpen. Maar uiteindelijk ging het om zijn dochters. Hij kende hen, hij wist over wie hij het had.

'Ik wou dat je kon blijven,' flapte Stella er plotseling uit toen Nick om tien uur wegging. Dat was natuurlijk belachelijk, want ze had zelf tegen Nick gezegd dat Amelia misschien in de war zou raken als hij zou blijven slapen. Maar iedere keer was ze weer verbaasd dat ze zo graag dag in dag uit naast hem wakker zou willen worden of vermoeid iedere avond samen in bed kruipen. Waar het eigenlijk op neerkwam, was dat ze gewoon samen met Nick wilde zijn.

'Ik bel je morgenochtend wel, goed?' Hij was al halverwege het pad toen hij zich opeens omdraaide en terugkwam om haar nog een kus te geven. 'Ik hou van je.'

'Ik hou ook van jou,' zei ze.

Ze bleef hem nakijken tot zijn auto de straat uit was. Daarna deed ze de voordeur op slot en liep nog even langs Amelia voordat ze naar bed ging. Ten slotte kroop ze tussen het effen witte beddengoed en zakte achterover in de kussens. Zalig. Haar slaapkamer was het meest vrouwelijke vertrek, compleet met een niervormige toilettafel met rondom een witte gerimpelde strook en een verschoten slaapkamerstoel met bloemetjes en een stel geborduurde kussens. Mensen die alleen de zakelijke, efficiënte Stella Miller kenden zouden hun ogen niet geloven.

Op het nachtkastje stond een heel stel ingelijste foto's van Amelia en de rest van de familie die allemaal lachend in de lens keken. Op haar lievelingsfoto stonden de drie generaties Miller-vrouwen: haar zusjes, zijzelf, en Amelia die ondeugend kijkend op haar grootmoeders schoot zat. Die lieve mam. Stella keek vol genegenheid naar haar moeders mooie gezicht. Rose Miller ging nooit naar de schoonheidsspecialiste en kwam maar een paar keer per jaar bij de kapper. Toch straalde haar gezicht van schoonheid, zowel de innerlijke als de uiterlijke soort. Liefde, dacht Stella. Ware liefde gaf je dat soort glans.

'Welterusten, mam,' zei Stella, terwijl ze het licht uitdeed.