De volgende vrijdag zaten Joan, Kenny en Holly op het balkonnetje van de grootste flat te praten over de brief van Sally Yvette Inc. in New York. Ongeveer om de tien minuten las Joan hem opnieuw, om zichzelf ervan te overtuigen dat het geen droom was en dat SYInc haar echt had gevraagd om in september voor hun designafdeling in Manhattan te gaan werken.

'Ze hebben me echt gevraagd,' zei ze vol ontzag.

'Fantastisch, hè?' antwoordde Holly voor de honderdste keer. Ze probeerde enthousiast te klinken, maar dat lukte niet echt. Ze was dol op Joan en ze was zo trots als een pauw dat Joans talent onderkend was. Maar de brief betekende ook dat het niet lang meer zou duren tot er een eind kwam aan het samenwonen van het drietal. Holly wist best dat zij, Joan en Kenny altijd goed bevriend zouden blijven, maar als Joan vertrok, zou alles toch anders worden.

Ze zaten alledrie met hun voeten op de ijzeren reling en met hun gezicht omhoog om de laatste zonnestraaltjes van een bloedhete junidag op te vangen. Iemand was gras aan het maaien en de geur daarvan vermengde zich met de sterke geuren van Kenny's krui- denpot. Het basilicum was al lang geleden een onnatuurlijke dood gestorven, maar de peterselie deed het goed en de lavendel rook verrukkelijk.

Holly zat chips te eten, met een fles vruchtensap tussen haar knieën, en probeerde zichzelf in te prenten dat ze geen enkel recht had om zich zo ellendig te voelen, als Joan zo'n geweldige kans kreeg aangeboden.

'We zullen je missen,' zei Kenny treurig. Het nieuws was hem het rauwst op het lijf gevallen. Pas nadat hij 'maar, schattebout, wat gewéldig voor je!' had geroepen, was het tot hem doorgedrongen dat Joan weg zou gaan. 'Maar wie moet dan straks vergeten om de douche schoon te maken?' vroeg hij, terwijl hij een handjevol chips van Holly jatte. 'Wlie zal mijn gezichtsmasker met avocado en komkommer uit de koelkast pakken en op haar boterham smeren? Wie moet mijn nylon Prada-onderbroek in de wasserette in de kookwas stoppen?'

Holly giechelde.

'Wees alsjeblieft niet verdrietig,' smeekte Joan.

'Dat zijn we ook niet,' zei Holly haastig. 'We vinden het hartstikke gaaf voor je, maar we gedragen ons gewoon als een stel grote egoïsten, omdat we je zo zullen missen.'

'Jullie kunnen me toch komen opzoeken.'

Kenny veerde meteen op. 'Ik heb een gerucht gehoord dat je ergens in het modedistrict Calvin Klein-kleding kimt kopen voordat die in de winkels ligt. Het kan best een sprookje zijn, maar stel je toch eens voor...' Hij maakte zijn zin niet af en droomde kennelijk al van de exclusieve overhemden en scherpgesneden pakken die hij zou kunnen dragen.

'Als dat waar is, dan zorg ik wel dat ik achter het adres kom,' beloofde Joan plechtig alsof het om een zoektocht naar de Heilige Graal ging.

Holly voelde zich schuldig. Die arme Joan hoopte alleen maar dat haar beide beste vrienden blij voor haar zouden zijn en zij gedroegen zich als een stel verwende nesten. 'We moeten gewoon een paar dingen bespreken,' zei ze. 'Ten eerste over het afscheidsfeest dat we voor jou moeten geven en ten tweede over wanneer wij naar je toe zullen komen om je op te zoeken.'

Joans ogen begonnen verdacht te glinsteren. Omdat ze eigenlijk nooit huilde, ging Holly haastig verder. 'Misschien zouden we je zelfs wel kunnen helpen door via internet een flat in New York te zoeken.'

'Nee,' riep Kenny uit. 'We gaan gewoon een lang weekend met je mee om te helpen zoeken. Laat dat internet maar barsten.'

'O, ja!' zei Joan blij. 'Jullie moeten allebei komen, maar dan niet alleen voor een lang weekend! Waarom gaan jullie trouwens niet gewoon mee?'

'Ja, waarom niet?' riep Kenny uit.

Holly bedacht dat ze zelf helemaal geen toekomstplannen had. En ze dacht ook aan Tom, die samen met Caroline druk bezig was met de voorbereidingen voor de bruiloft van de eeuw. Caroline kwam nu ieder weekend naar Dublin en ze stond er min of meer op dat ze erelid zou worden van hun vriendenclubje, hoewel Kenny en Joan dat helemaal niet zagen zitten. Holly hield altijd haar mond als Joan weer eens over Caroline en haar pseudo-vriendschap zat te klagen.

'Ik haat dat mens, dat kan ik je wel vertellen! Als ze aardig tegen me doet, weet ik gewoon zeker dat ze er niets van meent. Ze bedenkt nu al hoe ze in de toekomst misbruik van me kan maken. Maar als ze denkt dat ik die verdomde bruidsjurk van haar ontwerp, moet ze zich laten nakijken.'

'NewYork lijkt me fantastisch,' zei Holly nu. 'Maar waar moeten we dat van betalen?'

Ze keken allemaal peinzend voor zich uit. Geld was altijd een probleem. De huisbaas had de huur verhoogd en Holly werkte zo vaak mogelijk over om het hogere bedrag te kunnen betalen. Kenny spaarde voor de auto, die hij echt nodig had voor zijn stylingwerk. Maar in de brief van SYInc stond dat zij het ticket van Joan zouden betalen. 'Zouden ze me eersteklas laten vliegen?' vroeg ze zich hardop af.

'Waarschijnlijk wel,' zei Kenny. 'Jij vliegt eersteklas en Holly en ik mogen mee in het bagageruim.'

'Als ik een eersteklas ticket krijg, kunnen we dat zo voor drie tickets toeristenklasse ruilen,' zei Joan.

'Ik heb altijd al gezegd dat je een creatief genie bent,' zei Kenny stralend.

De volgende avond zat Holly op haar knieën het wasgoed te sorteren. Kenny en Joan waren allebei uit, het tv-programma, zoals altijd op zaterdag, was een puinzooi en Holly had bedacht dat ze net zo goed een avond in de wasserette kon gaan zitten. Om haar opwindende leven als vrije meid nog wat extra glans te geven, zou ze op de weg ernaartoe een tijdschrift en wat chocola kunnen kopen. Hoe kwamen ze op het idee dat werkende meisjes geen opwindend leven hadden, dacht ze treurig. Ze had het wasgoed net in twee grote tassen gepropt toen de bel ging. De huisbaas? Joan die wat geld wilde lenen? Holly liep naar de voordeur.

Maar het was Tom die voor de deur stond en hij zag eruit alsof hij zich niet op zijn gemak voelde. Dat was niets nieuws. Sinds de ochtend na Joans modeshow zag hij er altijd zo uit als hij Holly tegen het lijf liep en ze wist dat hetzelfde waarschijnlijk voor haar gold. Hun kameraadschappelijke houding was verdwenen en tegenwoordig zeiden ze alleen maar 'hallo', 'hoe gaat het' of, nog erger, 'alles goed op het werk?' Ze leken een stel vreemden die elkaar al jarenlang op de bushalte tegenkwamen. Omdat Kenny, Joan en Caroline altijd voor tien praatten, was het niemand opgevallen dat Holly en Tom vaak niet wisten wat ze tegen elkaar moesten zeggen.

Holly leunde tegen de deurpost. 'Hallo,' zei ze. Ze zag dat hij iets in zijn hand had.

'Hoi.' Hij zag haar blik en overhandigde haar een envelopje. 'Volgende week geven we een feestje ter ere van onze verloving en dit is jouw uitnodiging.'

'O. Bedankt.' Holly pakte het aan. 'Eh... wil je soms even binnenkomen?'

Hij knikte.

Holly liep voor hem uit en ging zitten. Gelukkig had ze nog steeds haar nette werkkleren aan, een chique witte blouse en een goed gesneden zwarte lange broek. Tom ging op het randje van de bank zitten en bleef naar de envelop kijken die Holly in haar hand had. Ze wist niet zeker of ze die meteen open moest maken, maar ze deed het toch maar.

Echt Caroline, dacht ze terwijl ze naar de formele uitnodiging staarde waarop 'Holly & gast' verzocht werden om aanwezig te zijn op het feest dat over tien dagen in een hotel in het centrum zou worden gegeven. Het '& gast' schoot Holly meteen in het verkeerde keelgat.

'Ik had eigenlijk verwacht dat jullie een feest in Cork zouden geven,' merkte Holly op.

'Caroline verhuist komende maand naar Dublin. Het leek haar een goed idee om haar leven hier met een feestje te beginnen,' legde Tom uit.

'O.' Holly vroeg zich af hoeveel vrienden van Tom en Caroline bereid zouden zijn om midden in de week heen en weer te rijden tussen Cork en Dublin, een reis van minstens zes uur.

Alsof Tom haar gedachten kon lezen, zei hij: 'Veel van de lui uit Cork zullen waarschijnlijk niet kunnen komen, maar Caroline zegt dat we hier inmiddels genoeg nieuwe vrienden hebben.'

Holly voelde een vleugje medeleven voor Carolines oude vrienden, die zonder pardon opzij werden gezet voor de nieuwe. 'Wordt het dan een groot feest?'

Er verscheen een spoortje ergernis op Toms gezicht, maar dat was ook weer zo snel verdwenen dat Holly zich afvroeg of ze zich dat misschien verbeeld had. 'Je weet hoe Caroline is, die wil natuurlijk flink uitpakken. Ze probeert de band van Vies broer zover te krijgen dat ze komen spelen.'

Bij het horen van Vies naam kromp Holly inwendig in elkaar. Tom kon niet weten hoe het met Vic afgelopen was, maar Holly kreeg nog steeds een vervelend gevoel als ze daaraan dacht.

Plotseling had ze geen zin meer in het gedwongen gesprek met een man van wie ze op een afstandje had gehouden.Tom hoorde nu bij iemand anders en het was ook duidelijk dat hij geen greintje goedkeuring kon opbrengen voor het feit dat ze zich zo halsoverkop in een relatie met Vic had gestort. Holly had meer dan genoeg van mensen die haar gedrag afkeurden. Ze stond op. 'Ik moet weg, Tom,' zei ze verontschuldigend. 'Het spijt me.'

'O, ja.' Hij stond snel op. 'Ik ook. Dus je komt wel naar het feest? Met Vic?'

Op de een of andere manier slaagde Holly erin om haar gezicht in de plooi te houden. 'Dat zal me vast wel lukken,' zei ze alleen maar.

Toen Tom was opgestapt, dacht ze terug aan hoe het met Vic afgelopen was. Ze was er twee dagen in geslaagd om zijn telefoontjes te ontwijken. Maar uiteindelijk had hij haar van haar werk gehaald.

'Wat een lekker ding,' had Bunny tegen Holly gezegd toen Vic over de kinderafdeling dwaalde. Ze had hem nog niet eerder gezien omdat ze op vakantie was geweest tijdens Joans modeshow.

'Hij is echt een stuk,' zei Holly. 'Maar ik zie hem gewoon niet zitten.'

'Weet hij dat al?'

Holly zuchtte diep. 'Nee, dat moet ik hem vanavond vertellen.'

Holly was zevenentwintig, maar ze had nog nooit iemand de bons gegeven. Het was altijd andersom geweest en ze wist gewoon niet hoe ze dit moest aanpakken. Als je zelf de bons kreeg, dan klemde je je kaken op elkaar, staarde naar je nagels en probeerde je tranen in te houden terwijl je knikte en iets mompelde in de trant van: 'Ja, je hebt gelijk, we passen eigenlijk helemaal niet bij elkaar, maar we kunnen natuurlijk wel vrienden blijven.'

'Het spijt me,Vic,' flapte ze er ten slotte uit. 'Maar ik denk toch... volgens mij... eh... Ik heb het idee dat we helemaal niet bij elkaar passen.'

Vic was nauwelijks uit het veld geslagen, maar hij was dan ook niet voor niets de beste student van zijn jaar geweest.

'Het gaat om Tom Barry, hè?'

Holly kromp in elkaar.

'Het spijt me,' zei ze met gebogen hoofd. 'Er is niets tussen ons of zo.'

'Maar je bent stapelgek op hem,' sloeg Vic de spijker op de kop. 'Ik zou het bijna prettig vinden als er wel een ander was,' ging hij verder. 'Anders zou het misschien betekenen dat ik zo saai ben, dat je het gewoon niet bij me uithoudt. Maar ik heb altijd al het idee gehad dat je veel meer om Tom geeft dan je laat merken.'

Hij pakte de rekening op die op het tafeltje lag. 'Die betaal ik en dan ga ik er meteen vandoor,' zei hij.

Holly schudde haar hoofd. 'Het spijt me,' zei ze met ingehouden tranen. 'Het spijt me van alles...'

'Maak je nou maar niet druk,' zei Vic vriendelijk terwijl hij naast haar op zijn hurken ging zitten. 'Huil nou maar niet. Je bent echt een heel bijzonder meisje, Holly. Het is ontzettend jammer dat je mij niet wilt. Maar ach,' hij haalde zijn schouders op, 'er zal wel weer iemand anders komen. Er is echt geen man overboord.'

Ze knikte en droogde haar ogen af met het servet.

Vic stond op en glimlachte. 'Ik zie je wel weer.'

Toen hij weg was, bleef Holly nog een hele tijd zitten. Vic was zo'n aardige, fatsoenlijke vent. Waarom kon ze nou niet van hem houden? Of zou ze haar hele leven naar dingen blijven verlangen die ze toch niet kon krijgen?

Holly liet de tassen met wasgoed in de gang staan en zette de tv aan. Al was het programma nog zo stom, het kon haar niets schelen. Vanavond wilde ze nergens meer aan denken.