Tara reed over de rondweg zonder zich volledig op het drukke verkeer te concentreren, waardoor ze plotseling merkte dat ze op de verkeerde baan zat. Toen ze die fout probeerde te herstellen kwam haar dat op een hevig getoeter van een medeweggebruiker te staan.

'Sorry.' Ze stak verontschuldigend haar hand op.

Toen Tara pas begonnen was met het schrijven van scenario's had ze een keer een plot geschreven over iemand die in het niets was verdwenen. Destijds had ze het maar een stom verhaal gevonden. Mensen verdwenen niet zomaar, had ze tegen Isadora gezegd. Maar nu wist ze wel beter, want het was net alsof Finn sinds maandag in rook was opgegaan. Het was nu donderdagmiddag en ze had al bijna drie dagen niets van hem gehoord. Hij was niet op zijn werk geweest en Derry, zijn baas, had zich daar duidelijk over opgewonden toen Tara de stoute schoenen had aangetrokken en het kantoor had opgebeld.

En hij was ook niet naar zijn ouders gegaan, zoals Tara op slinkse wijze had ontdekt. Ze had haar schoonouders een paar keer gebeld, tot Desmond eindelijk een keer de telefoon had aangenomen in plaats van Gloria. Daarna had ze tussen neus en lippen door geïnformeerd of Desmond en Gloria het komend weekend samen met Finn en haar uit eten wilden gaan.

'Dat zou ik fantastisch vinden, maar dat moet ik wel eerst even aan het opperhoofd vragen,' had Desmond bij wijze van grapje gezegd.

Aan de andere kant van de lijn wasTara bleek geworden. Finn zat dus kennelijk niet bij zijn ouders. Maar waar was hij dan?

'Desmond, ik heb tegen je gejokt. Finn en ik hebben ruzie gehad en hij is bij me weggelopen... ik weet niet waar hij uithangt. Ik dacht dat hij misschien bij jou en Gloria zat.'

'O, Tara,' had Desmond alleen maar verdrietig gezegd.

Dat was gisteren geweest en nu was ze op weg naar FourWinds om met haar schoonvader te overleggen waar Finn uit zou kunnen hangen. Gloria was niet thuis en Tara hoopte van harte dat Desmond niets tegen haar had gezegd.

Bij National Hospital wist ook niemand wat er was gebeurd. Zelfs Isadora niet.Tara was dinsdag gewoon naar haar werk gegaan, maar ze was zo overstuur en ze zag er zo koortsig en bleek uit dat iedereen had aangenomen dat ze ziek was.

'Blijf bij me uit de buurt als je griep hebt,' zeiTommy ontzet toen hij de doodsbleke Tara 's morgens bij het scenario-overleg had gezien. 'Straks steek je ons allemaal aan.'

'Je ziet er verschrikkelijk uit,' had Aaron beaamd. 'Ik zou maar naar huis gaan als ik jou was.'

Tara had de gelegenheid aangegrepen om er snel vandoor te gaan voordat ze Isadora tegen het lijf liep. Haar beste vriendin zou meteen begrijpen dat er iets anders aan de hand was. Ze had zich ziek gemeld en was versuft bij de telefoon blijven zitten, terwijl ze af en toe had geprobeerd om Finn op zijn mobiel te bereiken. Nu kon ze geen boodschap meer achterlaten omdat zijn voicemail vol was. Zou hij zijn boodschappen met opzet niet afluisteren of zou hij ergens in het wrak van zijn auto liggen, zo gewond dat hij niet eens om hulp kon bellen?

Toen ze bij het zonovergoten Four Winds aankwam, voelde ze weer een steek in haar hart. Ze was hier nooit geweest zonder dat Finn naast haar zat en dapper probeerde haar op te vrolijken voordat ze zijn moeder onder ogen kwam.

Desmond kwam naar buiten om haar te begroeten. Hij leek zoveel op Finn dat Tara moest vechten tegen haar tranen. Ze omhelsden elkaar.

'Ik was in de schuur bezig met een paar stekjes,' zei Desmond. 'Zou je die willen zien?'

Tara was nog nooit in het heiligdom van haar schoonvader geweest, daarom zei ze ja.Toen ze binnen was, begreep ze waarom hij liever in de schuur zat te knutselen dan binnen te zitten in het kille interieur van Gloria. Er stond een versleten fauteuil met een kapotte rugleuning bij een grote werkbank met potten, planten en allerlei tuingereedschap. Tara had niet het idee dat Desmond echt heel ijverig aan het stekken was geweest. Ze pakte de krantenpagina met de dagelijkse kruiswoordpuzzel van een krukje en ging zitten.

'Neem jij de fauteuil maar,' bood Desmond galant aan.

'Ik zit prima,' zeiTara. Ze wachtte tot hij zou vragen wat er precies aan de hand was, maar hij hield zijn mond en ineens drong het tot haar door dat haar man in heel veel opzichten op zijn vader leek. Tot die laatste, afschuwelijke avond had Finn ook nooit over problemen willen praten.

'Finn en ik hebben maandag echt ontzettende ruzie gehad. Hij zei dat hij bij me wegging.'Tara schaamde zich dood dat ze dat aan haar schoonvader moest vertellen. 'We hadden al problemen, maar dit keer was het echt mijn schuld,' bekende ze. 'Sindsdien heb ik niets meer van hem gehoord. Hij is ook niet op zijn werk geweest en zijn mobiel staat niet aan. Zelfs Derry weet niet waar hij is. Dat is echt zo, want hij is woedend op Finn omdat hij een of andere belangrijke vergadering heeft gemist. Ik hoopte dat jij zou weten waar hij uit kan hangen,' besloot ze treurig.

'Was dat maar waar,' zei Desmond.

Hij keek haar vol medeleven aan, waardoor Tara zich nog meer schaamde.

'Maar er moet toch een plek zijn waar hij vroeger ook altijd naartoe ging als er iets mis was,' zei ze wanhopig. 'Ik heb al zijn vrienden gebeld en niemand heeft ook maar een flauw idee. Zou hij aan Gloria verteld hebben waar hij naartoe is gegaan?'

Met een bitter glimlachje zei Desmond treurig: 'Zij is de laatste aan wie hij iets zou vertellen. Ik dacht dat je dat inmiddels wel had begrepen.'

'Nee, eigenlijk niet,' zeiTara. 'Ik weet niets van Finns relatie met zijn moeder. Ik weet alleen dat ze van hem houdt...'

'O ja, ze houdt inderdaad van hem. Veel te veel,' zei Desmond. Hij stond op en begon te rommelen met een stel zwarte potten die op zijn werkbank stonden. 'Gloria heeft zich altijd heel druk gemaakt over Finn, maar zo is ze nu eenmaal. Ze kan heel erg overstuur raken over bepaalde dingen. Finn en ik weten precies hoe we haar moeten aanpakken en hoe we de vrede moeten bewaren als ze weer eens over haar toeren is, maar dat valt niet altijd mee. En zeker niet sinds hij met jou getrouwd is,' voegde Desmond er een beetje verontschuldigend aan toe. 'Je zult vast wel gemerkt hebben dat ze een hekel aan je heeft.'

Het bleef even stil terwijl Tara daar over nadacht.

'Ik heb altijd het idee gehad dat Finn goed met zijn moeder kon opschieten,' zei ze, 'en dat hij die... spanning van haar goed opving.'

Desmond zuchtte. 'Dat geloof ik niet, lieverd. In feite doet hij gewoon net alsof er niets aan de hand is. En na het vertrek van Fay is het alleen maar erger geworden.' Hij keek haar plotseling opgelucht aan. 'Ach ja, natuurlijk, dat is het. Je moet contact opnemen met Fay. Misschien weet zij iets. Hij praat wel tegen haar.'

Tara vond het een ontzettend triest idee dat haar man wel dingen aan zijn zusje vertelde die zo ver weg woonde en niet aan haar, zijn eigen vrouw. Waarom had ze hem nooit iets gevraagd over zijn relatie met Gloria? Het was duidelijk dat Gloria haar zoon aanbad op een manier die niets meer te maken had met een normale moederzoonverhouding. Tara, die dankzij haar werk als scenarioschrijfster behoorlijk veel inzicht had in menselijke betrekkingen, had de invloed die dat op Finn had gehad volkomen over het hoofd gezien. Ze had zijn achteloze opmerking dat je 'vanzelf aan Gloria wende' gewoon voor lief genomen. Ze dacht terug aan de kerstperiode, toen ze zich nog niet had gerealiseerd dat hij een drankprobleem had. Destijds had hij er opzettelijk voor gezorgd dat hij voortdurend lekker aangeschoten was om de vakantie ongeschonden door te komen. Toen had ze het al moeten begrijpen. Hoe had ze al die voortekens over het hoofd kunnen zien? Was Finns fysieke aantrekkelijkheid zo groot geweest dat ze niet verder had gekeken dan haar neus lang was?

'Je zult Gloria wel niet willen vertellen dat Finn verdwenen is,' zei Tara.

'Lieve hemel, nee.' Desmond keek haar geschrokken aan. 'Er is heus niets met hem aan de hand. Finn kan wel tegen een stootje. Hij heeft er kennelijk behoefte aan om een tijdje alleen te zijn. Toen hij nog klein was, verstopte hij zich altijd op zolder. En om daar te komen moest hij behoorlijk wat toeren uithalen. Daar vond hij rust.'

'Dus hij is weieens vaker weggelopen?' vroeg Tara, die zich aan dat strohalmpje vastklampte.

'Ga maar met Fay praten.' Desmond schreef het e-mailadres op een stukje van de krant. 'Je zult wel met haar op kunnen schieten,' zei hij. 'Het is echt een fantastische meid.' Zijn ogen stonden dromerig en Tara had ineens diep medelijden met deze lieve man wiens dochter naar de andere kant van de wereld was gevlucht omdat ze niet kon opschieten met zijn bittere en jaloerse echtgenote.

Ze gaf hem een kus op zijn wang en maakte dat ze wegkwam, voordat Gloria op haar bezemsteel kwam aanvliegen.

Lieve Fay,

Je kent me niet, maar hopelijk weetje wel van mijn bestaan af. Ik ben Tara Miller, de vrouw van Finn. Je zult je wel afvragen waarom ik je schrijf, maar ik ben echt wanhopige Finn en ik hebben ruzie gehad en hij is bij me weggelopen. Dat is inmiddels drie dagen geleden en sindsdien heb ik niets meer van hem gehoord, terwijl dat helemaal niets voor je broer is. Hij is absoluut niet koppige Hij is niet op zijn werk verschenen en zit ook niet bij jullie ouders. Je vader weet wat er aan de hand is, ik heb je e-mailadres van hem gekregen, maar je moeder niet. Als jij misschien een idee hebt waar Finn uithangt, zou je me dat dan alsjeblieft willen vertellen? Misschien heeft hij wel contact met jou gehad.

Ik ben echt doodsbange Ik weet niet wat er met hem is gebeurd en ik haal me allerlei vreselijke dingen in het hoofd. Ik heb alle ziekenhuizen gebeld en zelfs de politie, maar omdat hij vrijwillig is vertrokken en volwassen is, beschouwen ze hem niet als vermist. Neem me niet kwalijk dat ik je hiermee lastigval, maar ik ben echt wanhopig. Tara Miller,

Tara las de e-mail nog een keer door. Meestal wist ze er wel iets leukers van te maken, maar dat maakte nu toch niets uit. Ze drukte op het verzendknopje. Nu moest ze maar gewoon afwachten.

Aanvankelijk keek ze om het halfuur of er al antwoord was van Fay, maar toen ze om halftwaalf nog steeds geen bericht had, gaf ze het op en ging naar bed. Nadat ze in slaap was gevallen, droomde ze dat ze op een zonovergoten onbewoond eiland was. Ze holde door het zand achter Finn aan, maar hij bleef haar steeds een paar stappen voor en het was net alsof haar benen dienst weigerden. Ze riep zijn naam, maar hij keek niet om. 'Finn!'

Ze werd wakker van haar eigen geschreeuw. Haar hart bonsde en ze had een gevoel alsof ze te lang in de zon had gezeten. Toen ze de lamp op het nachtkastje aanknipte, zag ze dat het halfvier was. Dat was halfzeven 's avonds in Californië, of was het halfacht? Ze controleerde opnieuw haar e-mail en daar stond een bericht van Fay dat een halfuur daarvoor was verzonden.

Hallo Tara,

Leuk om kennis met je te maken, schoonzusje. Jammer van de aanleiding. Mag ik je vragen waarover jullie ruzie hadden? Ik wil me niet met jullie persoonlijke problemen bemoeien, maar ik denk dat een van de aanleidingen voor de hand ligt. Finn en ik hebben er al vaak over gepraat. Tussen twee haakjes, Finn heeft geen contact met me opgenomen, maar zodra hij dat wel doet, zal ik tegen hem zeggen dat hij jou moet bellen. Normaal gesproken is hij niet degene die voor problemen op de loop gaat. Ik ben degene die dat doet. Adios. Fay.

Nog steeds een beetje beverig van haar droom tikte Tara snel een antwoord.

Fay, ben je daar nog? Mag ik je alsjeblieft bellen? Tara. Ze schakelde de computer niet uit en bleef ernaast zitten wachten. Zeven minuten later kreeg ze een eenregelig berichtje met het telefoonnummer.

De telefoon ging drie keer over voordat haar schoonzusje opnam. 'Hallo, Tara. Is het niet ontzettend laat bij jullie?' Fays stem deed Tara meteen denken aan Finn.

'Hallo,' zei ze en ze barstte in tranen uit. 'Je klinkt net als je broer.' 'Hij heeft veel op zijn geweten, maar het is meestal niet zijn gewoonte om vrouwen aan het huilen te maken,' merkte Fay vriendelijk op.

'Nee, dat ligt aan mij,' zei Tara. 'Hoezo?' vroeg Fay.

Tara vertelde haar precies wat er was gebeurd. Het kwam geen moment in haar op om de waarheid te verdoezelen. Ze was wanhopig en Finns zus mocht dan een volkomen vreemde voor haar zijn, ze was haar laatste kans.

'Dat had ik niet verwacht,' zei Fay ten slotte. 'Ik dacht dat het iets te maken had met Finns alcoholisme.'

Tara hield even haar adem in. 'Zijn alcoholisme?' zei ze. 'Precies. Heeft hij het daar met jou nooit over gehad?' 'Nee, maar ik weet het wel. Ik was echt ontzettend bezorgd, maar iedere keer dat ik erover begon, zei hij dat hij geen drankprobleem had. Maar dat is wel zo en, o Fay, het was echt afschuwelijk.' Tara begon weer te huilen, dit keer zonder geluid te maken. 'Vertel het me maar.'

Tara wreef met de rug van haar hand over haar ogen. 'Toen we pas getrouwd waren, dacht ik dat het aan zijn werk lag,' zei ze gesmoord. 'Het was net alsof hij iedere avond moest overwerken en altijd dronken thuiskwam. Hij was niet slechtgehumeurd of zo, alleen anders.' Het kostte haar moeite om uit te leggen dat Finn zich wel gewoon gedroeg, maar dat het net had geleken alsof hij wenste dat hij heel ergens anders was. 'Ik begon echt mijn stekels op te zetten als hij zei dat hij met klanten of met Derry op stap moest.'

'O ja, Derry.' Fay lachte, maar het klonk niet vrolijk. 'Die herinner ik me nog wel.'

'Ik haat Derry,' zei Tara. 'Hij is een echte zuipschuit en iedere keer dat Finn met Derry naar de kroeg ging om een biertje te pakken kwam hij weer bezopen thuis. Toen nam hij een keer zoveel geld op dat we de hypotheek niet meer konden betalen.'

'Wat heb je toen gedaan?'

'Ik heb hem alles voor zijn voeten gegooid. Ik was des duivels. Hij zei dat er niets aan de hand was, dat zijn tantième ieder moment kon binnenkomen, maar dat was niet zo en hij bleef gewoon drinken. Toen werd ik zo woest...'Tara viel neer in de enige stoel die de kamer rijk was. 'Daarom ben ik vreemdgegaan met een vent van mijn werk. Dat is geen excuus, Fay. Het feit dat Finn drinkt, betekent nog niet dat ik zomaar met Jan en alleman tussen de lakens kan kruipen.'

'Maar je wilde het hem betaald zetten, hè?'

Tara zuchtte. 'Fay, als dit onder "psychic healing" valt, ben je er hartstikke goed in.'

Haar schoonzusje grinnikte hoorbaar. 'Ik ben helemaal geen "psychic healer", dat heb ik alleen maar gezegd om mijn moeder te ergeren. Ik ben fïtnessinstructrice. Ik had thuis de kunstacademie doorlopen, maar daar schoot ik hier niet veel mee op, vandaar dat ik een andere opleiding heb gevolgd.'

'Je kunt helemaal niet met je moeder opschieten, hè?' merkte Tara op.

'Dat is nog maar zacht uitgedrukt,' zei Fay spottend. 'Finn heeft een heel andere relatie met haar dan ik. Wij konden absoluut niet met elkaar overweg, maar ze was dol op Finn. Hij was altijd heel lief en probeerde haar uit mijn buurt te houden door dingen te zeggen als: "Je ziet er een beetje moe uit, mam, waarom ga je niet even rusten? Dan ruimen Fay en ik wel op." Dan ging ze naar boven om op bed te gaan liggen of haar nagels te lakken en was iedereen blij omdat zij uit de weg was.'

'Denk je dat hij daarom is gaan drinken?' vroeg Tara. De vraag was onvermijdelijk. 'Vanwege jullie moeder en het soort jeugd dat jullie hebben gehad?' Als ze een reden zou kunnen vinden, kon er ook iets aan gedaan worden.

'Er is geen mens die van iemand anders een alcoholist kan maken, Tara,' zei Fay stellig. 'Misschien dat je door omstandigheden die kant op gestuurd wordt, maar je kunt er niemand anders de schuld van geven. En dat zeg ik niet omdat ik zo nodig voor mijn moeder wil opkomen. Dat is gewoon een raar product.'

Tara was het roerend met haar eens. Gloria was een vreemde vrouw en toch had ze een vriendelijke en hartelijke dochter, bij wie Tara zich zo op haar gemak voelde dat ze dit bizarre en bijzonder intieme gesprek met haar kon voeren.

'De wetenschap is er nog steeds niet uit of het nu een kwestie van aanleg is of dat iemand door de omstandigheden gaat drinken. In ieder geval heeft mijn moeder Finn geen fles in de hand gedrukt met de opmerking "drink die maar lekker op, jochie". Dat heeft hij helemaal op zijn eigen houtje gedaan en hij is de enige die je dat kwalijk kunt nemen. Finn drinkt al heel lang,' vervolgde Fay. 'Hij is twee jaar ouder dan ik en het viel me voor het eerst op toen hij een jaar of negentien was. Hij dronk nooit voor de gezelligheid, maar altijd om iets van zich af te zetten. Maar pas toen ik ging studeren en psychologie kreeg, drong tot me door wat er precies aan de hand was. Dat was bij een college over alcoholisme en alles klopte precies met de manier waarop mijn broer zich gedroeg. Hij drinkt om het leven aan te kunnen.'

Tara vond het ontzettend triest dat er een transatlantisch telefoongesprek aan te pas had moeten komen om haar dingen te vertellen die ze allang over haar man had moeten weten.

'Finn weet al jaren dat hij een drankprobleem heeft,' ging Fay verder. 'Hij praat er wel met mij over, maar met niemand anders. Mijn moeder zou nooit willen toegeven dat hij ook fouten heeft en mijn vader. .. nou ja, mijn vader houdt niet van toestanden. En toen Finn me vorig jaar belde met de mededeling dat hij ging trouwen, heb ik hem expres niet gevraagd of jij wist wat er aan de hand was. Hij zei dat hij nog steeds dronk, maar dat hij alles onder controle had.'

'Waarom heb ik dat niet meteen begrepen?' vroeg Tara verdrietig. 'Dan had ik hem misschien kunnen helpen.'

'Finn is geen doorsnee-zuipladder. Hij is intelligent, hij is lief en hij kan ermee omgaan. Hoe had je daar achter moeten komen?'

'Omdat ik van hem hou.'

'Maar kun je ook nog van hem houden nu je alles weet?'

'Ja, natuurlijk. Maar waar zit hij dan?'

'Heb je ontwenningsklinieken gebeld? Misschien is hij daar.'

'Denk je dat echt?'Tara voelde een glimpje hoop opkomen.

'Waarschijnlijk heeft hij het idee dat hij jou kwijt is en dat hij je alleen terug kan krijgen als zijn drankprobleem wordt opgelost.'

'Maar hij is bij mij weggelopen,' zeiTara. 'Niet andersom.'

'Had hij gedronken?'

Dat wistTara niet.

'Laten we maar hopen dat hij probeert af te kicken. Als dat zo is, zal hij je hard nodig hebben als hij wordt ontslagen.'

'Ik zal altijd voor hem klaarstaan,' zeiTara schor.

'Ik moet ervandoor, Tara,' zei Fay. 'Ik heb avonddienst in de fitness. Je blijft wel contact houden, hè?'

'Ja hoor, en bedankt voor alles.'

Nadat ze de verbinding had verbroken, probeerde Tara zich voor te stellen wat ze zou doen als Stella of Holly een drankprobleem had. Dan zou ze hen bij de haren meegesleept hebben naar een ontwenningskliniek en ervoor hebben gezorgd dat ze daar zouden blijven tot ze afgekickt waren. Fay wist kennelijk precies wat er met Finn aan de hand was en toch had ze hem nooit gedwongen om er iets aan te doen. Maar ja, dat was ook het grootste probleem met een verslaving. Er werd immers altijd gezegd dat je mensen niet kon dwingen om af te kicken? Ze moesten het echt zelf willen. Tara had het gevoel dat ze eigenlijk niets van het onderwerp af wist. Ze had allang een boek over alcoholverslaving moeten kopen, of zo. Maar toen schoot haar te binnen dat ze helemaal geen boek nodig had. Ze zou alles op internet kunnen vinden.

Ze bleef de hele nacht online om de verhalen te lezen van de gezinnen en de partners van alcoholisten. Oppervlakkig gezien was elk verhaal anders, maar het verdriet vormde een soort rode draad. Er waren vrouwen en mannen die van hun drinkende echtgenoten gescheiden waren omdat ze er uiteindelijk niet meer tegenop konden en die hun vergeefse strijd haarfijn uit de doeken deden. Er waren volwassen kinderen van alcoholisten die, jaren na de dood van hun drinkende ouders, nog steeds nachtmerries hadden over de keren dat mammie of pappie thuis was gekomen met die bekende glinstering in de ogen, omgeven door een walm van alcohol.

En er waren ook fijne verhalen, waarin mensen vertelden dat er wel degelijk hoop was nadat de fles aan de kant was gezet.

'Ik was getrouwd met twee mannen, de lieve vent van wie ik hield en de bittere, wrede kerel die hij werd als hij had gedronken,' schreef een vrouw. 'Ik heb jarenlang met hen samengeleefd, tot ik er genoeg van had en hem het huis uit heb geschopt, omwille van mijzelf en de kinderen. Pas toen was hij bereid onder ogen te zien wat hij allemaal had veroorzaakt. Nu heb ik mijn man weer terug, niet de dronkaard, maar de lieve, fatsoenlijke vent. Hij is inmiddels vier jaar terug bij ons en er gaat geen dag voorbij dat ik God niet dank dat hij weer bij ons is. Het kan echt, geloof me.'

Tara kreeg een brok in haar keel toen ze zat te lezen. Deze waargebeurde verhalen waren indringender dan alles wat ze had kunnen verzinnen.

Ze hoopte van harte dat ze een tweede kans zou krijgen met Finn. Maar daar kon ze zelf niets meer aan doen. Ze kon alleen hopen dat hij voor een positieve benadering had gekozen en nu een poging deed om af te kicken. Tot het tegendeel was bewezen, moest ze gewoon de draad van haar leven weer oppakken.