'Kan iemand me eigenlijk vertellen waarom we naar dat stomme feest toe gaan?' mopperde Joan, frunnikend aan haar pas geverfde pikzwarte haar dat in een pittige moderne coupe was geknipt. Als voorbereiding op New York had ze haar kledingstijl aangepast en ze droeg nu regelmatig modellen uit haar eigen modieuze collectie, soms in combinatie met haar wilde T -shirtjes vol graffiti.

'We gaan naar dat feest omdat we van Tom houden en hem een hart onder de riem willen steken,' zei Kenny, die er in zijn crème linnen pak bijzonder goed uitzag. 'En we hopen dat Caroline zal vallen voor een van de lekkere stukken die ik stiekem heb uitgenodigd en Tom zal laten stikken.' Hij zei niets over Holly. Hij mocht dan net als Joan denken dat Tom geknipt was voor Holly, maar ze hielden allebei hun mond. Holly had al genoeg klappen gehad.

Het was de donderdagavond van het verlovingsfeest van Tom en Caroline en Joan en Kenny zaten in Holly's flat te wachten tot ze uit de slaapkamer zou opduiken.

'Holls, wat spook je daar toch uit?' riep Joan. 'Ik wil weg om zo gauw mogelijk kennis te maken met die modeljongens van Kenny.'

Kenny had de stoute schoenen aangetrokken en Caroline opgebeld met de mededeling dat hij op de dag van haar verlovingsfeest een fotosessie had met vier van de meest aantrekkelijke mannelijke modellen van Ierland. 'Mag ik je een gunst vragen en ze meebrengen? Ze willen dolgraag naar jullie feest toe.'

Uiteraard had Caroline het voorstel met beide handen aangegrepen.

'Vergeleken bij Caroline is Jennifer Lopez nog maar een beginneling op het gebied van egotripperij,' verzuchtte Kenny. 'Ik heb die jongens gewoon om moeten kopen en zij denkt echt dat de beste modellen van het land staan te trappelen om op haar stomme feestje te komen.'

In de slaapkamer stond Holly voor de spiegel. Eigenlijk kon ze die jurk niet aantrekken. Het was de avond van Caroline en er bestond toch een ongeschreven wet dat je de bruid niet mocht aftroeven? Ze was samen met Joan gaan winkelen en had een rode jurk van Hervé Léger gekocht waarin Holly's voluptueuze rondingen nog spectaculairder overkwamen. Holly zou nooit zo'n gewaagd model uitgezocht hebben, maar Joan wilde zien hoe het haar stond en toen ze het aanhad, had zelfs de winkelcheffin het resultaat bewonderd. Vandaar dat Joan erop had gestaan dat Holly de jurk kocht.

Maar nu kwam Holly tot de conclusie dat ze gewoon niet genoeg lef had om zoiets opwindends te dragen. Het was een jurk om aan te trekken als ze opgevrolijkt moest worden, want hij stond haar echt fantastisch, maar ze zou er geen stap mee buiten de deur zetten. Dan zou iedereen naar haar kijken.

'Je was toch niet van plan om iets anders aan te trekken?' vroeg Joan vanaf de drempel.

'O mooi, je bent klaar,' zei Kenny, die ook zijn hoofd om de deur stak. 'Kom op, dan gaan we.'

'Ik weet het niet. ..' zei Holly treurig en probeerde de jurk iets op te hijsen zodat haar tieten iets beter bedekt werden.

'Caroline blijft erin als ze je ziet,' zei Joan opgewekt, terwijl ze de trap afliepen.

Holly bleef abrupt staan. Dat was nu net wat ze niet wilde, want dan zou ze overkomen als een wanhopige, verbitterde vrouw die verslagen was en nog één keer alles in de strijd gooide. Caroline wist verdomd goed dat Holly gek was op Tom, ook al scheen hij dat zelf niet in de gaten te hebben. En Holly zou het alleen nog maar erger maken als ze in deze jurk kwam opdagen, een jurk die bijna letterlijk uitriep: 'Kijk eens wat je misloopt!' Het ontbrak er nog maar aan dat ze een spandoek mee zou nemen.

Ze wilde juist koel en kalm overkomen en net doen alsof ze ontzettend blij was voor het stel. Een andere houding zou alleen maar ongeluk brengen. En na vanavond zou ze hen toch nooit meer zien. Tom en Caroline verhuisden naar een grotere flat. Holly wist best dat ze een uitnodiging zou krijgen voor de bruiloft, maar daar zou ze niet naartoe gaan. Vanavond was al erg genoeg.

'Ik eh. .. ik heb de tv aan laten staan,' zei ze voor de vuist weg en holde terug naar boven. 'Loop maar vast door, ik haal jullie wel weer in.'

In haar flat rukte Holly de jurk uit en pakte een slank gesneden zwart broekpak uit de kast, met een bijpassende witte blouse. Ze kleedde zich haastig om, verwisselde haar hooggehakte sandaaltjes voor chique zwarte instappers en pakte een eenvoudige leren tas in plaats van het glinsterende avondtasje. De vrouw in de spiegel zag er klassiek en zakelijk uit, alsof ze na haar werk geen tijd meer had gehad om naar huis te rennen en zich te verkleden. Niet alsof ze wanhopig probeerde indruk te maken.

'Wat krijgen we nou, verdorie?' zei Joan toen Holly naar het hek toe liep waar ze op een taxi stonden te wachten.

'Laat haar met rust,' berispte Kenny. 'Holly weet echt wel wat ze doet.

Bij het hotel aangekomen, bleken de zalen allemaal voorzien van namen van Ierse volkshelden. Het verlovingsfeest van het paar Barry/Davis vond plaats in de Cuchulainn Zaal.

'Wat overdreven voor een hotel dat nog geen tien jaar oud is,' zei Kenny.

'Dat zal wel toeristen moeten aantrekken,' zei Joan. Ineens schoot haar iets door het hoofd. 'O, god, denken jullie dat ik allerlei historische Ierse dingen zal moeten weten als ik naar New York ga? Ik kan me nog herinneren dat mijn tante uit Philadelphia jaren geleden overkwam en helemaal gek werd toen bleek dat ik geen oude Ierse liedjes kende en zo. En ze dacht ook dat ik Iers zou kunnen spreken.'

'Maak je toch niet druk,' zei Kenny lachend. 'Niemand zal verwachten dat je ineens allerlei verhalen over kaboutertjes gaat opdissen. En trouwens, je zult toch wel zoveel heimwee krijgen dat je ineens Ierse volksmuziek gaat kopen en ontzettend sentimenteel wordt op St. Patrick's Day.'

'Geen denken aan. Ik val op dance en ik hou alleen van Paddy's Day omdat we dan een vrije dag hebben.'

'Maar je moet wel iets af weten van de Ierse geschiedenis,' vervolgde Kenny.

'Ik ben nooit goed geweest in geschiedenis,' zei Joan kribbig. 'We waren niet allemaal het lievelingetje van de juf.'

'Blijven jullie daar staan kibbelen, of gaan we nog naar binnen?' vroeg Holly.

'Goed, ik ga wel eerst,' zei Joan. 'En dan komen jullie samen ach- ter me aan, gezellig babbelend alsof jullie niet eens in de gaten hebben dat we hier zijn.'

'Babbelend over Ierse geschiedenis?' vroeg Kenny onschuldig en Holly barstte in lachen uit. Op die manier kregen de andere gasten de indruk dat er drie schitterend geklede, elegante mensen binnenkwamen, die het samen uitstekend naar de zin hadden.

'Nou, dat viel best mee, hè?' mompelde Joan terwijl ze hen in de richting van de bar dreef.

'Moeten we niet eerst Tom en Caroline gaan begroeten?' vroeg Holly bezorgd. Ze had niet de minste behoefte aan een ontmoeting met het gelukzalige, pasverloofde stel, maar ze wist dat ze daar niet onderuit zou komen.

'Nee, laat ze maar naar ons toe komen,' zei Joan, terwijl ze de drankjes bestelde.

Holly keek stiekem om zich heen. De zaal, voorzien van duur behang met een klimopmotief dat een Ierse indruk moest maken, was groot genoeg voor tweehonderd mensen. Achterin was een podium, waarboven een knalroze spandoek hing met 'Gefeliciteerd Tom en Caroline'. De rest van de versiering bestond uit vele roze, hartvormige ballonnen die ronduit vloekten bij het drukke behang.

'Zien jullie mijn jongens ergens?' vroeg Kenny terwijl hij zijn nek uitrekte.

'Nee, die zitten waarschijnlijk allemaal in het toilet wanhopig te bellen of er niet ergens een hipper feestje aan de gang is,' zei Joan.

'Ze doen dit voor mij,' merkte Kenny op, 'en ze gaan heus niet weg voordat ze onze lieve Caroline duidelijk hebben gemaakt dat ze een vreselijke vergissing maakt door zich nu al te binden terwijl er zoveel knappe mannen in de wereld zijn die allemaal op haar vallen.'

'Daar zou ik maar niet al te vast op rekenen,' zei Joan terwijl ze grote ogen opzette.

Holly en Kenny volgden haar blik en zagen een kleine blonde vrouw in een strakke rode jurk opduiken uit een groot gezelschap mensen. Het was Caroline, die eruitzag als een spinnende poes die net een kwart liter slagroom had opgelikt. Haar jurk leek wel een beetje op die van Holly, net zo bloot en met een diep uitgesneden hals en een iets subtielere split opzij. Maar Holly had de rondingen om zo'n verleidelijk gewaad te dragen en Caroline niet. Haar kleine ondeugende borstjes en haar jongensachtige heupen verzopen in de jurk.

'Hoe komt ze er in vredesnaam bij om zoiets aan te trekken,' zei Joan vol medelijden. 'Dat staat haar echt voor geen meter.'

Holly was dolblij dat ze haar eigen rode jurk had uitgetrokken. Naast elkaar zouden ze op Wat en Halfwat hebben geleken. Of nog erger: op een magere en een volvette uitvoering van een en hetzelfde.

Het was duidelijk dat Caroline geen enkele twijfel koesterde over haar uiterlijk terwijl ze triomfantelijk naar het trio toe zeilde.

'Ooo, wat leuk dat jullie er zijn!' jubelde ze met wapperende handen. 'Opwindend, hè? Hoe vind je mijn jurk?' vroeg ze aan Joan, kennelijk nog steeds van plan om de modeontwerpster zover te krijgen dat ze haar bruidsjurk zou ontwerpen. 'Een model van Versace.'

'Van vorig jaar en nagemaakt,' fluisterde Kenny in Holly's oor.

Ze tikte hem even op zijn pols. 'Doe niet zo vals.'

'Hoe vinden jullie mijn snoezige ballonnetjes?' dweepte Caroline. 'Ze hadden eigenlijk rood moeten zijn, om bij mijn jurk te passen, maar ik vind roze veel leuker. Veel vrouwelijker,' voegde ze er lispelend aan toe.

Holly hoopte dat Joan geen openlijke kotsneigingen zou gaan vertonen bij dat gekeuvel van Caroline. In dat opzicht kon ze maar weinig hebben.

'Waar is Tom?' vroeg Holly.

'Daar ergens,' zei Caroline, die werd afgeleid door een stel vrouwen in glitterjurken die vrolijk naar haar wuifden.

'Ik zie jullie straks wel weer!' riep ze terwijl ze wiebelend op haar hoge hakken naar het stel nieuwkomers toe liep onder het slaken van kreten als 'Wat ééénig dat jullie konden komen!'

Achter de nieuwe gasten stonden drie van de knapste mannen die Holly ooit had gezien. In hun afgedragen spijkerbroeken en met hun modieus verwarde haren zagen ze er weliswaar nonchalant uit, maar met de onbekommerde elegantie van mensen die zo mooi zijn dat het niet uitmaakt wat ze dragen. Een van hen leek verrassend veel op Brad Pitt, zodat Holly onwillekeurig aan haar zwager moest denken. En Finn had dezelfde soepele manier van bewegen, loom en sexy, alsof hij alle tijd van de wereld had. Toen ze Kenny in het oog kregen, gingen ze meteen naar hem toe. In tegenstelling tot hun verveelde knappe uiterlijk bleken ze van dichtbij allemaal opgewonden standjes en bijna jongensachtig in hun enthousiasme.

'Wat leuk dat we jullie nou ook eens ontmoeten.'

'Dus jullie zijn Holly en Joan!'

'We weten alles van jullie af!'

Algauw stonden ze met hun zessen te lachen en te giechelen alsof ze elkaar al jaren kenden. Kenny wees de jongens het verloofde paar aan.

'O, wat een zalige vent!' zuchtte Brad Pitt die eigenlijk Napier heette.

Holly giechelde achter haar sinaasappelsap. Kenny gaf haar een knipoogje en fluisterde dat Nape meer belangstelling had voor mannen dan voor vrouwen. En toen Tom hand in hand met Caroline naar hen toe kwam lopen om even een praatje te maken, begon het erop te lijken dat Kenny's slimme plannetje averechts zou werken. De beide heteromodellen negeerden Caroline, terwijl Napier Tom met wulpse blikken bestookte.

'Caroline, ik wil je graag even voorstellen aan Napier, Denzil en Kurt,' zei Kenny, terwijl hij Napier vastberaden wegsleurde van Tom en naar Caroline duwde.

'Hallo, jongens,' kweelde Caroline. Stel je voor, echte modellen op haar feest. Achteraf was het toch verstandig geweest om naar Dublin te verhuizen.

Tom liet haar hand los en ging naast Holly staan.

'Fijn dat je bent gekomen,' zei hij. 'Je ziet er leuk uit.'

Holly keek naar haar zakelijke broekpak. 'Het is eigenlijk een beetje te formeel voor zo'n avond als deze,' zei ze verontschuldigend. 'Sorry.'

'Nee, het is fantastisch. Je ziet er altijd...'Tom hield opeens zijn mond, alsof hij ineens besefte dat hij niet op die manier tegen haar hoorde te praten. 'Je ziet er altijd leuk uit,' zei hij ten slotte.

'Kijk naar jezelf,' zei ze. Hij droeg de wollen trui die ze hem samen met Kenny en Joan voor zijn verjaardag had gegeven, dezelfde avond dat Caroline ineens was opgedoken en Holly's hoop de bodem in had geslagen, hoewel ze zelf niet eens had beseft dat ze die had gehad.

'Dit is de trui die ik van jullie heb gekregen,' zei hij.

'Ja,' zei Holly. 'Ik hoorde trouwens van Kenny dat jullie een nieuwe flat hebben, een van die chique in Glasnevin.'

Hij knikte. 'Caroline trappelt van verlangen om een housewar- ming party te geven voordat het parket gelegd wordt,' zei hij.

'Je wordt nog een echt fuifnummer,' plaagde ze. 'Verlovingsfeestjes, een housewarming, de bruiloft... Wanneer vertrek je uit Windmill Terrace?'

'Volgende week.'

'Dan al?' Ze keek naar haar drankje. Nog maar een week en dan zou Tom voorgoed uit haar leven verdwenen zijn. Dat was maar goed ook.

'Ik hoop dat we contact met elkaar blijven houden,' zei hij. 'Jij, Kenny, Joan en ik. De Purple Mosquito-club.'

Het werd Holly ineens allemaal te veel. Het idee dat ze niet meer dan een van de vele namen zou zijn in het adresboekje van Tom en Caroline, een vage herinnering aan zijn tijd in Windmill Terrace, stuitte haar tegen de borst. In gedachten hoorde ze al hoe Caroline haar voorstelde: Dit is Holly, die een snoezig flatje had in het huis waar Tom woonde toen hij net in Dublin was. Joan Atwood, de modeontwerpster, woonde daar ook. En dan zou Caroline fluisteren dat Holly dol op Tom was geweest. Het is echt een schat van een meisje, ze moest ontzettend huilen op onze trouwdag, als je snapt wat ik bedoel.

'Het spijt me, Tom, maar ik moet ervandoor.' Holly duwde haar glas in zijn hand en holde de zaal uit, zonder de verbaasde blik op zijn gezicht te zien. Ze nam ook niet de moeite om te kijken of Kenny en Joan hadden gezien dat ze halsoverkop vertrok. Ze zouden toch wel begrijpen wat er aan de hand was. Ze vloog het hotel uit en rende de straat op. Ze had zoveel haast om bij Tom uit de buurt te komen, dat ze de voorbijgangers maar met moeite kon ontwijken. Ze keek ook niet om. Als ze dat wel had gedaan, zou ze gezien hebben dat Tom zich tussen de gasten door worstelde om achter haar aan te lopen. Maar toen hij uiteindelijk op straat stond, was Holly al lang en breed verdwenen.