Met Echt sexy begeeft Renate Dorrestein zich ver buiten de gebaande paden van de Nederlandse literatuur. Beste lezer/es, Deze roman dankt zijn bestaan aan twee krantenberichten die ik kort achter elkaar las. Het ene bericht ging over groepsverkrachtingen door brugklassers. Het andere over ouders die hun ongeboren baby alvast hadden aangemeld bij Hyves, een vriendennetwerk op internet. Een knal in mijn hoofd was het gevolg. Hoe krankzinnig kan het leven worden? Echt sexy doet er nog een schepje bovenop, om te laten zien wat de consequenties zouden kunnen zijn. Maak kennis met Fiebie Koolveld, mijn dertienjarige heldin. Bij haar op het schoolplein maken minderjarige dealers de dienst uit, in garageboxen en fietstunnels voltrekken zich duistere zaken, en volwassenen geven niet thuis. Vaak heeft Fiebie het gevoel dat zij de enige op aarde is die zou willen dat iedereen wat minder gemeen was. Wanneer haar beste vriendinnetje op een dag spoorloos verdwijnt, begint Fiebie, in de hoop haar terug te vinden, aan een lange zwerftocht door de stad. Opgejaagd door een griezelige jongen die erop uit is háár te laten verdwijnen, dromend over haar moeder in Oezbekistan en hunkerend naar Johnny, bij wie zij in huis woont, belandt ze ten slotte bij Van Hamelen, expert in het opsporen van vermiste meisjes. En dan komt ze niet alleen achter bepaalde economische wetten, ze ontdekt ook zichzelf. In Echt sexy gaat een onthutsende wereld open. Het is de onze. Veel leesplezier! Renate Dorrestein

De lijst van wat ik tegenwoordig allemaal niet meer kan, is lang en lachwekkend. Alle dingen die ooit zo gewoon en vanzelfsprekend waren dat ik ze welhaast voor een pakket onvervreemdbare geboorterechten hield, zijn een paar jaar geleden op mysterieuze wijze mijn raam uitgevlogen. Binnen ligt de rest van mij, met hersenen als koeienvlaai en een lichaam van karnemelksepap, in de greep van een smerige kwaal die ik zou willen omschrijven als debiliserend en verlammend.' Renate Dorrestein heeft elf jaar lang een ziekte gehad die even omstreden als slopend is, het chronische vermoeidheid syndroom ME/CVS. Bij gebrek aan medische kennis veronderstellen veel artsen dat ME psychosomatisch is of zelfs louter in de geest van de lijder bestaat. Over dit obstakel en alle andere die het leven van een dweil compliceren, schreef zij een aangrijpend en hilarisch boek. Het centrale thema is de vraag: ben je nog wie je was als je niet meer kunt wat je kon? Recensie(s) NBD|Biblion recensie De schrijfster leed elf jaar aan de chronische ziekte myalgische encephalomyelitis (ME). De voornaamste klachten bij deze ziekte zijn abnormale spierzwakte, grote uitputting bij zelfs de geringste lichaamsbeweging en concentratie- en geheugenverlies. In 'Heden ik' verhaalt de schrijfster - na aanvankelijk de ernst van haar ziekte te hebben ontkend - van haar gang langs doktoren en kwakzalvers, met hun veelheid aan therapieen en medicijnen en van het onbegrip van haar omgeving voor de ziekte. Maar vooral is het het verhaal van het gevecht dat zij, de succesvolle schrijfster, dagelijks moest leveren tegen haar ziekte. Ondanks de ernst van het onderwerp is het boek met veel humor en hilariteit geschreven. Met nawoord van de schrijfster over de periode na het verschijnen van dit boek.

Igor telt graag zijn zegeningen. Er bestaan wel honderd verschillende ziektes en hij heeft ze geen van alle. Sommige mensen zijn kaal, maar hij niet. En stel dat er een aardbeving komt en het licht uitvalt, dan heeft hij altijd nog zijn zaklantaarn. Igors leven is overzichtelijk. Overdag monteert hij op de sociale werkplaats stacaravans. 's Middags komt hij thuis en eet een van de perfecte taarten van zijn oma. 's Avonds kijken ze naast elkaar op de bank televisie totdat ze naar bed gaan. Maar alles verandert als hij dakloze Lisa ontmoet en ze samen een baby vinden om wie niemand zich lijkt te bekommeren. is er hoop gaat over de bedrieglijke sensatie dat de geschiedenis zich herhaalt, over de goede bedoelingen van imperfecte mensen, en over onalledaagse liefde.

Een jonge vrouw, Topaas, wordt geconfronteerd met de onrechtvaardige realiteit: zelf zat ze dronken op de fiets maar de nuchtere automobiliste die voor haar moest uitwijken, komt om het leven. Geteisterd door schuldgevoel en het angstaanjagende vermoeden dat er overal waar zij zich vertoont opeens ongelukken gebeuren, vertrekt ze naar een onherbergzaam eiland. Maar ook hier voltrekken zich raadselachtige gebeurtenissen...

Zevenendertig jaar geleden is Meijken voor het laatst buitenshuis geweest, als bruid. Daarna is het er niet meer van gekomen, totdat ze bezoek krijgt van Zwier en zijn dochtertje Maryemma. Zwier is een man met een missie: tot in detail heeft hij bedacht wat hij zal doen als hij weer oog in oog staat met zijn vrouw, die op een dag zonder enige verklaring uit zijn leven is verdwenen. Hij heeft zijn plan rond. Vleesetende planten, feministische studentes, hete kostschoolmeisjes en de anticonceptiemethodes van de Stenen-Tijdperkmens spelen in deze geschiedenis slechts een rol van ondergeschikt belang. Centraal staan varianten van de oudste band ter wereld, beginnend bij Lucy, de vermeende oermoeder van de mensheid, en eindigend bij Bonnie, die op haar motorfiets het moederschap ontvluchtte. Vier generaties moeders en dochters zijn met elkaar opgesloten in een geheim waarvan de sleutel zoek lijkt. Maar Zwiers onverwachte komst maakt dat Meijken er plotseling genoeg van heeft een gehoorzame

Recensie(s)
NBD|Biblion recensie

Hoewel het moederschap centraal staat in deze roman is het toch geen zwaarwichtig boek geworden, maar integendeel een luchtige roman met veel spannende verwikkelingen en een verrassende ontknoping. Wèl is de traditionele rolverdeling op heel vanzelfsprekende wijze doorbroken. De roman is behoorlijk hardhandig: verkrachting, moord, zelfmoord, en geestelijke en lichamelijke mishandeling behoren tot de hoofdingrediënten. Toch is het niet zo dat de schuld van dit alles alleen bij mannen moet worden gezocht. Ook de vrouwen zijn schuldig. De hoofdrollen in de roman zijn niet uitsluitend weggelegd voor vrouwen. Een archeoloog en alleenstaande vader tegen wil en dank speelt een belangrijke rol. Want om hem en zijn haat-liefde verhouding met zijn elf-jarige dochter draait het vooral. De alledaagse verschrikkingen van de wereld zijn door Renate Dorrestein op een tragi-komische wijze beschreven. Zo is 'Ontaarde moeders' niet alleen een grappige en onderhoudende, maar ook een gevoelige en inlevende roman. Pocketeditie; normale druk, krappe marge. Foto van de schrijfster op het omslag.
(Biblion recensie, G. Reindersma.)
(source: Bol.com)

Dit is een oud, oud verhaal: het speelt in het jaar 1967. In het tijdperk dat de mens nog maar vier ledematen had en er slechts twee geslachten bestonden,mannen en vrouwen. Deze mannen en vrouwen zagen er ongeveer als volgt uit: de gemiddelde penis-lengte bedroeg achttien centimeter, de ideale maten voor een vrouw waren 90-60-90 centimeter. Nu is dat bijna onvoorstelbaar. Of neem dit: in 1967, en dat gold voor de gehele twintigste eeuw, bedreven mannen en vrouwen de liefde nog steeds op dezelfde manier als in het stenen tijdperk. Zoals sinds de dageraad der mensheid gebruikelijk, slingerden zij in 1967 en nog ver daarna, hun ledematen om elkaar heen en penetreerde het ene geslacht vervolgens het andere, doorgaans met instemming.

Iedere zomer houden drie vriendinnen, samen met hun mannen en kinderen, een week vakantie met elkaar. Maar dit jaar is alles anders. Veronica is plotseling overleden en haar man en twee zoontjes zijn nog in diepe rouw gedompeld. Beatrijs neemt een nieuwe partner mee, een ziener met een helse puberdochter, voor wie ze veel te snel haar bloeiende kunsthandel heeft opgegeven. En Gwen heeft voor het eerst een kind gekregen dat geen deel is van een tweeling. Al baart haar dat zorgen, één enkele baby, toch lijkt Gwen, samen met haar Timo en hun vijf dochters, nog altijd de stabiele factor in dit gezelschap. Hun landelijke woning is meer dan deze ene week per jaar een thuishaven voor iedereen. Maar hoe veilig is hun idyllische bestaan? De traditionele week vakantie krijgt een onverwachte wending die het leven van alle betrokkenen op zijn kop zal zetten.

From Publishers Weekly

An Amsterdam couple descend into a nightmare world of recriminations, teen violence and self-destruction in this psychological drama by Dorrestein (A Heart of Stone). As the novel begins, the Vermeers-Phinus, a toy designer, and his wife, Franka, a social worker-are struggling to recover from the death of their teenage son, Jem, who was shot in a club in a random incident. The strain on their marriage is palpable, and the frustrated Phinus tries to lighten things up by taking Franka on a weekend retreat to a remote country inn. The quaint inn makes a fine first impression, but trouble begins when they wander off the grounds and Franka is attacked by a pair of sinister young teenage girls ("graffiti made flesh") on a local bridge. Phinus arrives and overreacts with a vengeance, beating up the girls. Afterward, the injured Franka demands that he make amends and give the girls a ride, but her charitable impulse is misguided: the girls threaten them with blackmail and then lock the couple in a dilapidated cabin. This incident drives a final wedge between Phinus and Franka, and their split catapults Phinus into another attack of blind rage. Phinus's descent into the same violence and heedless behavior that ended his son's life is Dorrestein's true theme, and it is chillingly elaborated, but the progress of the plot is uneven and jolting, particularly toward the end. Harrowing in conception, but lacking the smoothness and perfectly calibrated suspense of A Heart of Stone, this will disappoint Dorrestein's fans in the U.S.
Copyright 2003 Reed Business Information, Inc.

From

Dorrestein's second novel to be translated into English follows a couple going on a weekend getaway after losing their son in a shooting at a nightclub. Fifteen-year-old Jem was Franka's son by her first husband, who died before Jem was born. Phinus fell in love with Franka, and when he married her, he adopted Jem. Jem was the light of their lives--a thoughtful, clever, and loving boy who was on his first date the night he was shot. While Franka wants to grieve openly, Phinus wards off grief with anger and denial. What starts as a seemingly peaceful weekend soon devolves into a nightmare. Franka and Phinus argue, and when Franka storms off, she is attacked by two teenage girls. In a rage, Phinus beats the girls. All of Phinus' anger and Franka's resentment rushes to the surface, and they are forced to confront their feelings about each other, as well as Jem's death. This follow-up to her haunting novel A Heart of Stone (2001) is a gripping, heartbreaking exploration of tragedy and grief. Kristine Huntley
Copyright © American Library Association. All rights reserved

Casper en Xandra Olson laten niets aan het toeval over. Hun eerste kind zal een jongen zijn, dat heeft de genderkliniek gegarandeerd. Daarna een meisje, zo is hun plan, en dan nieuwe borsten voor Xandra en voor de kids later een labrador. Ook Caspers grootvader, de beroemde schilder Job Olson, is heer en meester over zijn lijf en leden en zijn lot, totdat hij kort na zijn huwelijk met de veertig jaar jongere Felicity wordt getroffen door een beschamende kwaal. Job wordt er zo door in beslag genomen dat zijn werk erbij dreigt in te schieten. Zijn kreupele dochter Maria, zijn levenslange model, vreest dat al zijn schilderijen in hun lijst zullen vervagen als Job de draad niet weet op te pakken. 'Want dit is mijn lichaam' is het even vermakelijke als wrange verhaal over het geloof dat de plaats heeft ingenomen van de religies van weleer: de overtuiging dat de mens zijn eigen maker is.