Beschrijving In 2004 is Jeroen Brouwers veertig jaar schrijver. In het jaar van zijn literaire debuut, 1964, trad hij in dienst van de Brusselse uitgeverij Manteau, waarover de oprichtster, Angèle Manteau, tot 1970 de directie voerde. Over deze periode van zeven jaar schreef Brouwers zijn herinneringen: opzienbarend, hilarisch, polemisch, nu en dan ontroerend. Bij gedeelten lijken deze geheugenrelazen op een zowel beklemmende als geestige roman. 'Geheugen, spreek!' zegt Brouwers Nabokov na. 'Er moeten nog wat memoires op papier voordat het licht voorgoed wordt uitgedraaid.' Recensie(s) NBD|Biblion recensie De Nederlandse schrijver Jeroen Brouwers werkte vanaf halverwege de jaren zestig 12 jaar bij de Vlaamse uitgeverij Manteau. Al eerder deed hij uit de doeken hoe alle boeken van Vlaamse auteurs door hem ingrijpend geredigeerd werden. In dit vermakelijk geschreven boek vertelt hij vooral over het personeel op de uitgeverij. Om te beginnen Angele Mantetau ('waar zij verschijnt, steekt poolwind op'). De inmiddels tot barones verheven Manteau wordt afgeschilderd als een vrekkerige cultuurbarbaar die elk contact met auteurs vermeed en een grote weerzin had tegen het opbouwen van een archief. Brouwers schrijft een vernietigend portret van Manteau-redacteur Oegema van der Wal, een Nederlander die het Vlaams moest opkalefateren, maar toen hij na zijn pensioen een eigen boek inleverde, werd dat door zijn opvolger Brouwers geweigerd. Succesauteur Ward Ruyslinck krijgt van Brouwers min of meer de dood van zijn echtgenote in de schoenen geschoven. Paperback; vrij kleine druk (Biblion recensie, Hans Renders)

Beschrijving Zonsopgangen boven zee vertelt over een veertigjarige man en zijn jonge geliefde Aurora, met wie hij vast komt te zitten in een lift. De roman is een minutieuze beschrijving van obsessionele angsten over vergankelijkheid, seks en dood. Recensie(s) NBD|Biblion recensie In 48 ongenummerde fragmenten, verdeeld over 7 ongenummerde hoofdstukken wordt het verhaal verteld van een ongeveer 40-jarige man en een 20-jarig meisje Aurora, die in een lift een paar uur vastzitten. Het gaat uiteraard niet om dit karige gegeven, maar om de herinneringen van de onbenoemde ik-figuur, herinneringen aan zijn jeugd, zijn vader en moeder, het pensionaat en de hem daar opgelegde penitenties, zijn zondebesef, schuldgevoel en schaamte, zijn seksuele ervaringen, zijn huwelijk en scheiding, zijn zoontje en aan wat hij kort ervoor heeft meegemaakt: zijn ontmoeting met Aurora en wat hij met haar beleefd heeft. Het is een verhaal van jeugdtraumata, gekenmerkt door benauwde ruimten: een auto, een archief, een lift, een overvol warenhuis, een 'niet vertrouwde vagina', een kostschoolchambrette, een tunnel enz. Dit alles in een virtuoos proza, associatief en vol allusies aan bijbelteksten en de rooms-katholieke liturgie. Het is een moeilijk boek, waarin de schrijver 'al zijn vorige boeken heeft samengevat en overtroffen' (Aad Nuis). Door de vele metaforen en de symboliek is het een boek dat eigenlijk een herhaalde lezing vergt. Normale druk.