Stem Rita!

Wat zal ik blij zijn als het woensdag is en dat lijstrukkersgeneuzel voorbij is. Dat vliegjes afvangen, dat koket kijken na de zoveelste dooddoener, die iets te gecoiffeerde koppies, dat Amerikaatje spelen van de televisiepresentatoren, de droeve spelregeltjes van de debatjes. Zelden zoveel Hollandse treurigheid over mijn televisiescherm zien spoelen. Je kunt het natuurlijk ook als amusement zien en er een beetje van genieten. Wil ik best, maar ik merk toch dat ik telkens word overmand door een zwaar soort medelijden. Moet nu al denken aan die volwassen mensen die woensdag in die zaaltjes achter Rutte gaan staan juichen. Blije volwassenen met zo’n partijshawltje om. Het shawltje van de PVVD. En dan de verliezers, die toch lichtpuntjes zien. Wordt het nou elke keer erger of lijkt het maar zo? Komt het doordat we te veel media hebben en dat ze de kans krijgen zich elke minuut wel ergens aan te stellen of was het vroeger ook al zo? Welke krant je opslaat, welke radio, televisie of computer je aanzet, ze stamelen iets onbenulligs over kilometerheffing, hypotheekrenteaftrek en integratie. En ze letten tijdens het kakelen heel goed op of ze goed overkomen. Je hoort de spindoctors roepen dat ze positief moeten zijn. Eindig altijd met iets optimistisch! Kijk in de camera! Glimlach. Ook als je beledigd wordt door je opponent. Antwoord vrolijk!

Sneu? Ja. Heel sneu. En het probleem is dat ze het zelf ook weten. Niet alleen de partijtjesleiders, maar ook de journalisten die de vragen stellen en de debatjes leiden. Aandoenlijk poldergedoe. Wat zullen die Bos, Kant en Eurlings blij zijn dat ze niet meer mee hoefden te doen aan dit derderangs amateurtoneel. En wat zal Rita opgelucht zijn dat het na woensdag definitief voorbij is. Hoewel? Ik ga op haar stemmen. Niet dat ik het met haar kleinburgerlijke opvattingen eens ben, maar domweg omdat ik bang ben dat ze anders verloren gaat voor de Nederlandse politiek. En ze hoort er toch bij. Dit soort dat met kans op 0 zetels met een lijst met zesendertig namen komt, is zo geestig en bezorgt mij zo’n goed humeur, dat ik alleen daarom al op haar stem. Rita moet blijven! Deze intense droefheid mag nooit verdwijnen. Vooral die optimistische toon die ze steeds aanslaat. Achter haar staat Kay van de Linde, die ooit met zijn havoklas op werkweek in Amerika is geweest en sindsdien als verkiezingsdeskundige wordt gezien. Kay zegt steeds tegen Rita dat ze positief moet blijven en Rita volgt dat als een trouw hondje keurig op. Dat betekent dat je altijd hilarische interviews met de schat ziet. Van die hela-hola-houd-er-de-moed-maar-in-gesprekjes! Maar ik stem vooral om haar omdat haar promotiefilmpje van een verpletterende schoonheid was. Een door de fijnzinnige Willibrord Frequin in elkaar gedraaid werkje dat zo grappig is. Koefnoen en Jiskefet ineen. Niet te verzinnen satire. Een meer dan terechte hit op Youtube. Ik heb het inmiddels veertig keer gezien en elke keer hang ik weer huilend van het lachen over mijn toetsenbord. Zulke bodemloos grappige televisie zie je zelden. Vooral die mensen die door Willibrord tot hun kin in een zwembad zijn gezet omdat het water hen zogenaamd aan de lippen staat. Wat was ik graag bij die opnamen geweest. Oh Rita, lieve Rita, ik vrees dat je woensdag wordt weggevaagd, sterker nog: dat ik de enige ben die op je gestemd heeft, maar gooi de handdoek niet in de ring. Geef niet op. Ga door. Ik ben verslaafd aan de foto’s van je partijkantoor. De bitterballengeur walmt van de plaatjes. Oh Rita, ga door, doe het voor mij, deze eenzame columnist die dagelijks smult van de weeë lucht van Nederlanders als jij. De kledingkeuze, het ontevreden hoofd met dat provinciekapsel, de zeurtoon waarop je je woorden uitspreekt, de idealen die je nastreeft en vooral je aanhangers. Ga niet weg Rita. Blijf pogen terug te komen in de Kamer. En blijf met Willibrord filmpjes maken. Doe iets met hoofddoekjes of patat etende Marokkanen. Oh Rita, ik smeek je: geef niet op.