Sneeuw, sneeuwer, sneeuwst
Leuk al die weer-, verkeers- en sneeuwalarmen van de afgelopen jaren. Als er een mals lentebuitje in de buurt van Avenhorn dreigde, dan was ons land te klein. Iedereen werd aangeraden om, als het niet strikt noodzakelijk was, absoluut niet de weg op te gaan. Je kon getroffen worden door omvallende bomen, rondvliegende bejaarden en ander ongemak.
Achteraf bleek het om niks te gaan. Ja, er was een file naar het strand waar het bijna 33 graden was. Op televisie kwam er vervolgens een roedel stoethaspels van de ANWB en Rijkswaterstaat uitleggen dat er wel degelijk even een dreiging was geweest en dat er in de buurt van Kortrijk een kip van de leg was geraakt. Dat soort stamelsukkels.
Afgelopen woensdag was het echt raak. De sneeuw kwam uren achter elkaar met vlokken van een halve kilo per stuk uit de hemel vallen. In Zaandam was er ’s middags om vier uur al sprake van lawinegevaar en het zou in Amsterdam alleen maar erger worden. Op de radio en televisie ging men door of er niks aan de hand was. De demententelevisie van omroep MAX had een rollatordebat, op andere zenders spraken jongeren over het voordeel van roestvrij piercen door de voorhuid en schaamlippen en op weer andere kanalen was er een politiek correcte discussie tussen milieutypes, die na Kopenhagen somber waren over de toekomst van onze planeet. Het zou in elk geval bij ons in het westen nooit meer sneeuwen. Maar geen verkeersalarm. Geen tip om niet te gaan rijden of zo. Niks van dat al.
De deskundigen van de ANWB en Rijkswaterstaat waren veel te druk met het aftuigen van de kerstboom. Of met het weghalen van de kerstverlichting uit hun lullige voortuinstruikjes. Die lampjes zien er altijd zo droef uit zonder sneeuw. Maar met sneeuw krijg je bijna altijd kortsluiting. Dus je kunt ze maar beter weghalen. In elk geval had niemand tijd voor een gezond alarm.
De files werden aandoenlijk lang. Allemaal kantoortypes kregen zomaar een gratis avontuur in het nieuwe jaar. Sommigen mochten wel zes uur vaststaan in de file op de ring rond Amsterdam. En als je mazzel had, mocht je dat ook nog eens vertellen in een van de televisiejournaals of in een actualiteitenrubriek. Ja, het was glad mensen. En strooien was ingewikkeld, omdat het glad werd toen de file er al stond en dan kunnen de strooiwagens de weg niet op. Want als je stil staat, kun je niet strooien. Daarbij was er niks te strooien. Het zout was op. Er was nog net genoeg voor de zacht gekookte eitjes van de directie, maar verder was er niks meer. Gelukkig heb ik nog een stuk of wat strooizoutdeskundigen dit zien uitleggen op de buis. Ik word daar zo vrolijk van. Het finest hour van de strooizoutdeskundige!! Het viel begin 2010. Dus na twaalf zachte winters op rij toch niet voor niks geleefd. Toch nog even mogen uitleggen dat er een nijpend strooizouttekort is en dat dit voorlopig nog niet is opgelost. Vooral de ernstige blik die zo’n man erbij trekt maakt me zo blij.
Verder was er door de gladheid vooral blikschade. Dat is leuk voor de uitdeukers en autospuiters. Verdienen die de komende weken ook weer eens wat. En allemaal betaald door de verzekeringen, die anders aan het eind van het jaar veel te veel geld in kas houden. Daar is verzekeringsgeld niet voor. Moet er aan het eind van 2010 weer een of ander bekakt bestuurslid met een bonus van een paar miljoen richting kerstdis. Als ik zo’n kakker was, zou ik me purper schamen. Is toch veel leuker om dat ordinaire geld te verdelen onder een paar honderd autoschadeherstelbedrijven? Dan heb je ook die wroeging niet. En heel veel mensen krijgen hun auto daarna als nieuw terug. Lijkt mij feestelijk. Kortom: veel sneeuw en zo min mogelijk zout. Lange avontuurlijke en spannende nachten op de ring rond Amsterdam. En het liefst zonder een of ander tuttig weeralarm. Gewoon ouderwets overvallen door de elementen. Dat heet leven.