Kiplekker
Werknemers van de Chinese iPhone-fabriek plegen veelvuldig zelfmoord en de directie van dat bedrijf vindt dat lastig. Vooral organisatorisch. Nu moeten ze van hun bazen een verklaring tekenen waarin ze beloven dat ze geen zelfmoord zullen plegen. Ik word vrolijk van zo’n bericht en vraag me af wat de sancties zullen zijn als je het toch doet. Dus je bent stout en je verhangt je aan drie aan elkaar geknoopte snoertjes van een oplader. Niet mee naar het jaarlijkse personeelsuitje? Geen dertiende maand? Op staande voet ontslag?
Die dertiende maand was een grapje. Ze krijgen nog niet eens een 366e dag. Wat zeg ik? Nog geen minuutje. Daarom plegen die mensen uiteindelijk ook zelfmoord. Door de mensonterende arbeidsomstandigheden. Zal dat de westerse iPhone-eigenaren hinderen? Dat je op zo’n ding zit te sms’en of te bellen en dat je je onderhand realiseert dat dat ding voor drie slierten lauwe bami in elkaar is gefrunnikt door een paar bibberende kinderklauwtjes. En dat je van dat idee een beetje misselijk wordt. Lijkt me inderdaad niet lekker bellen. Zeker niet als je ook al een overhemd draagt dat door een kleuter in elkaar is genaaid, net als je door een zuigeling in elkaar gestikte schoenen van Nike. Schoenen die wel weer heel hip zijn. Onder het motto bij dit soort dingen kan je nou eenmaal niet stilstaan leven we hier in het Westen vrolijker dan ooit. Werkgevers excuseren zich dat als zij die elektronica en kleding daar niet laten maken dat een ander dat dan doet en dat zij dan failliet gaan. Onder dat zelfde motto martelen we ook al jaren onze dieren. Een gezonde Hollandse boer zegt: „Mensen vreten toch de goedkoopste kippen! En daarbij hoef je dan minder naar de dokter. Een goede soepkip staat gelijk aan een stevige antibioticakuur.” Nog even en je kan niet meer tegen je dokter zeggen dat je je kiplekker voelt!
Lief dat wij het altijd over lagelonenlanden in plaats van hongerlonenlanden hebben. Dat laatste klinkt namelijk te negatief. Wilders en andere Rita’s denken onderhand: laten we ze daar in het verre oosten maar lekker uitbuiten en goed van hun hongerloontjes profiteren, dan werken ze tenminste en komen ze voorlopig niet onze kant uit.
Leuk dat dit soort onderwerpen bijna niet ter sprake komen in de lijstrukkersdebatten. Wat een mooie retro-tv is dat trouwens. Je voelt je toch echt in het begin van de jaren zestig van de vorige eeuw. We schakelen over naar Carré en al die mannen dragen hetzelfde grijze kostuum. Precies hetzelfde confectiepak en allemaal dezelfde das. Een voorspelbaar kleurverschilletje. Meer niet. Urkse en Veenendaalse ouderlingen aan het begin van een loodzware synode. Als je aan een buitenlander vraagt wie de socialist van het zootje is zal het hem niet lukken om die aan te wijzen. Als je dan ook Jan Peter nog tegen een aardige dame van RTL hoort zeggen ‘Wat kijkt u lief’ dan waan je je op een personeelsavond van de Boerenleenbank in Meppel in het jaar 1959. Een soort christelijke spruitjeshumor waar God zelf nog van aan de schijterij raakt. Femke meldde dat ze de premier het liefst een knietje had willen geven. Viel me mee dat de premier niet iets riep dat het knietje van Femke hem wel lekker leek. Wat Opzij-mutsen schreeuwden dat het seksistisch was. Ga toch weg. Dat roepen is nog muffer dan wat Jan Peter al riep.
Toen de avond daarna onze Sieneke ging kwelen en achter haar een showballetje van twee draaiorgelpoppen bewoog alsof Michael Jackson nooit bestaan had, overwoog ik zelf ook een Chinese suïcide. Wat een verpletterende armoe. Hierna hijsen we onszelf de komende maanden weer massaal in het oranje en lallen we ons weer een maandje dichter bij onze eigen dood. Misschien is dat een goed middel om een te grote toeloop van arme sloebers tegen te gaan. Toon ze beelden van onze politici en oranje-supporters. Een mooie reden om daar te blijven. En als ze toch komen dan zingt Sieneke een welkomstlied.