Scharrellijk

Terwijl de pastoors en kapelaans dit weekend licht opgewonden genieten van de bijna geheel blote Jezus aan zijn houten kruis en geloven in het sprookje dat Hij uit zijn graf is opgestaan, vermaak ik me met de hoogte van de grafkosten in mijn geboortestadje Naarden. Daar hebben ze de duurste wormen en maden van heel Nederland. Voor twintig jaar verteren in Gooise bodem betaal je een dikke 6.000 euro. In het Friese Dronrijp is dat slechts 130 euro voor dezelfde periode.

Dan moet je er wel gewoond hebben en katholiek zijn geweest. Ik vind dat nogal straffe voorwaarden: én katholiek én Dronrijp. En dat allemaal in dat ene schamele leven!

De Naardense wethouder Frans van Vugt legt in een interview uit dat het een paar centen kost, maar dan lig je wel heel mooi op de lommerrijke Naardense begraafplaats Nieuw Valkeveen.

Daar lig je niet ‘vinex’ op een rijtje, maar in spannende hoekjes achter romantische bosschages. Een heuse tuinarchitect heeft het ooit ontworpen.

Opeens zie ik mensen met hun dode moeder shoppen. De begrafenisondernemer noemt tijdens de bespreking de Naardense tarieven, waarop een van de kinderen stiekem de kamer verlaat om heel vlug op de wc op zijn Blackberry de concurrentie te googlen. Even later komt hij terug met de romantische leugen dat mamma altijd al gek was op Friesland en dat ze het een eer zou vinden om in Dronrijpse bodem te wachten op het Laatste Oordeel van haar Schepper. De zoon benadrukt dat moeder zeer gelovig was, waarop de rest van de familie hem lachend aankijkt. Als ze de dode moeder alsnog als katholiek bestempelen, dan scheelt dat al gauw een paar ruggen. Is toch weer een wintertje skiën.

De oudste zus rekent voor dat het reiskostentechnisch wel duur wordt om mamma regelmatig in Dronrijp op te zoeken, waarna de familie voor een tussenoplossing kiest. Een plek waar ze niet zeuren over het geloof van het lijk, waar het prettig toeven is en waar ze niet te ver van de kinderen ligt. Centraal in het land dus.

Tijdje geleden hoorde ik dat veel zieke mensen door een veelheid aan chemokuren en andere medicijnen een lijf hebben gekregen dat na hun dood niet meer wil ontbinden. Het ongedierte slaat kotsend en misselijk op de vlucht. In sommige graven is zelfs sprake van regelrechte bodemverontreiniging. De zerk geeft ’s nachts spontaan licht. Uit de grond komen giftige dampen. Wil je daar naast liggen? Lijkt mij niet.

Je leven lang milieubewust geleefd, je lijkwade is van geitenwol, je ligt in een doos van ecokarton en dan is er naast je iemand zwavelwinden aan het laten. Dat wil je toch niet. Nog even en bepaalde begrafenisboeren komen met zogenaamde groene kerkhoven. Dat de dokter moet garanderen dat de familie een heus scharrellijk aanlevert. Met certificaat.

Paar maanden terug was ik op een crematie waar ook mensen in Australië, Zwitserland en Canada welkom werden geheten. Dit omdat zij via internet live meehuilden. In de aula hingen camera’s die alles registreerden.

In mijn mij nooit in de steek latende fantasie zag ik een iets te dik neefje onder een Caraïbische palmboom liggen, lurkend aan een cocktail en op zijn iPhone loerend naar de crematie van zijn oude tante. Het luieren op dat strandje was trouwens al een voorschot op de erfenis.

Of ik in Naarden begraven wil worden? Het is mijn geboortegrond, dus echt raar is het niet. Doe ik gewoon om mijn nabestaanden te pesten. Dat ze alsnog failliet gaan aan mijn begrafeniseisen. Of om er een beetje mee te pochen in de kroeg. Dat je vertelt dat je op niveau gaat liggen en tegen de barkeeper patst dat hij dat niet kan betalen. Voor hem zal het wel een ziekenfondsurntje worden.

En als de familie een dag na de begrafenis bij mijn kuil komt? Dan ben ik weg. Als dat geen humor is? Vrolijk Pasen.