45

Kate sloeg een paar toetsen aan op de laptop en er verscheen een pagina met tekst op het scherm. Ze zei: ‘Dit is een ongepubliceerd artikel over Mikhail Putjov van tien jaar geleden.’

Ik keek naar het scherm. ‘Ja? En?’

Ze draaide de computer in mijn richting en zei: ‘De auteur is een knaap genaamd Leonid Tsjernov, ook een Russische atoomfysicus die in de VS woont. Dit artikel is verschenen als een soort brief aan collega-natuurkundigen waarin hij Putjovs genie aanprijst.’

Ik zei niets.

Ze ging verder. ‘En hier’ – ze scrolde omlaag – ‘schrijft Tsjernov, en ik citeer: “Putjov is op dit moment redelijk tevreden met zijn aanstelling als docent en vindt zijn werk uitdagend en bevredigend. Hoewel men zich zou kunnen afvragen of hij hier evenveel uitdaging vindt als toen hij nog op het Kurchatov Instituut aan het Sovjet miniaturisatieprogramma werkte”.’ Ze keek me aan. ‘Einde citaat.’

‘Miniaturisatie van wat?’

‘Van nucleaire wapens. Nucleaire landmijnen bijvoorbeeld. Maar ook nucleaire kofferbommen.’

Het kostte me een halve seconde om het te begrijpen, maar toen had ik ook het gevoel alsof ik een trap in mijn maag had gekregen. ‘Mijn hemel…’ Ik staarde als verdoofd naar het opflikkerende computerscherm, terwijl mijn hoofd tolde van alles wat we inmiddels hadden gehoord, ontdekt, wisten en vermoedden.

‘John, ik denk dat er twee nucleaire kofferbommen in Los Angeles zijn, en twee in San Francisco.’

‘Goeie god!’

‘Ik weet niet wat de uiteindelijke bestemming van die wapens is, en of Madox’ vliegtuigen die koffers naar de uiteindelijke bestemming of bestemmingen zullen vliegen, of ze misschien in een schip worden geladen, of –’

‘We moeten die vliegtuigen aan de grond zien te houden.’

‘Is al voor gezorgd. Ik heb mijn vriend Doug Sturgis gebeld, het waarnemend hoofd van ons bureau in LA, en heb hem verteld dat hij die twee vliegtuigen in de gaten moet houden voor het geval de piloten weer komen opdagen, of beslag moet leggen op de vliegtuigen omdat ze bewijsmateriaal vormen in een federale zaak die dringend is en van de hoogste importantie.’

Ik knikte. Haar ‘vriend’ Doug was volgens mij een vriendje uit de tijd dat ze nog in LA gestationeerd was, enkele jaren geleden. Ik had het genoegen gehad deze malloot te ontmoeten toen Kate en ik in Californië achter Asad Khalil hadden aangezeten – en ik twijfelde er niet aan dat dat mietje zich in alle bochten zou wringen om zijn oude maatje Kate te gerieven.

Toch begreep ik nog steeds niet hoe Kate met één enkel telefoontje naar een simpel waarnemend hoofd in LA iets tot een grote zaak kon bestempelen. Ik bedoel, de wegen van de FBI blijven voor mij ondoorgrondelijk, hoewel ik toch ergens een hiërarchie vermoedde.

Ik vroeg haar ernaar en ze antwoordde: ‘Wat ik heb gedaan – dit om Tom Walsh te omzeilen – was om Doug te vragen, nee, te smeken om dit als een anonieme tip betreffende een terroristische dreiging te behandelen.’ Ze deelde me mee: ‘Dat maakt de bal trouwens sneller aan het rollen, als Doug zegt dat de tip geloofwaardig klonk.’

‘Juist. En dat doet hij?’

‘Hij zei van wel.’ Ze voegde eraan toe: ‘Ik heb uitgelegd dat ik… en jij… wat aan geloofwaardigheid hadden ingeboet bij de ATTF, maar dat ik deze uiterst betrouwbare informatie had en dat het dringend was en dat het binnen zijn jurisdictie viel en –’

‘Oké, ik begrijp het. En hij is je maatje, dus zal hij zijn nek voor je uitsteken.’

‘Hij zou zijn nek voor niemand uitsteken, maar hij moet wel reageren op een geloofwaardige terroristische dreiging.’

‘Juist. Ik neem aan dat hij weet dat jij geloofwaardig bent.’

‘Kunnen we nu weer verder?’

‘Jawel. Ik wilde alleen even weten of dit in goede handen is en of het niet in iemands postbakje voor morgen zit.’

Ze ging verder. ‘Ik heb Doug ook de namen gegeven van Tim Black en Elwood Bellman en ik heb hem gezegd dat Black mogelijk in een hotel in Los Angeles zit, en Bellman in San Francisco en dat we de piloten zo snel mogelijk moeten zien te vinden.’ Ze voegde eraan toe: ‘Ik heb hem doorgegeven dat ik ze ervan verdenk nucleaire kofferbommen bij zich te hebben.’

Ik knikte. Dat was duidelijk de juiste handelwijze. ‘Werd zijn interesse daardoor gewekt?’

Ze negeerde me en ging verder. ‘Hij beloofde onmiddellijk een klopjacht in LA te beginnen en het bureau in San Francisco te bellen, en hij zou het doorgeven aan alle plaatselijke politiekorpsen in beide steden en hun voorsteden. Hij zal ook met zijn baas in LA gaan praten, en ze zullen allebei de directeuren in Washington en New York bellen en deze tip melden. Doug zal bevestigen dat hij gelooft dat dit een geloofwaardige tip is, dit gebaseerd op de bijzondere aard van de informatie enzovoort, en hij zal doorgeven welke actie hij onderneemt.’

‘Mooi. Maar als blijkt dat de vier koffers zijn gevuld met pornoblaadjes voor Madox’ Arabische vrienden, neemt Doug daar dan de verantwoording voor? Of zal hij dan jouw naam noemen?’

Ze keek me aan en vroeg: ‘Denk je dan dat ik me vergis?’

Ik dacht even na en antwoordde: ‘Nee, ik denk dat je gelijk hebt. Vier atoombomkoffers. Ik ga daarin mee.’

‘Mooi. Dank je.’ Ze ging verder. ‘Ik heb Doug gezegd dat hij moest verzoeken om een verhoogde dreiging van binnenlands terrorisme.’

‘Dat zou het kantoor in LA toch van hun surfplanken moeten krijgen.’ Ik voegde eraan toe: ‘Hoewel dit natuurlijk niet echt een binnenlandse dreiging is.’

‘Nee. En Bain Madox is geen terrorist… nou ja, misschien ook wel. Maar ik wist niet zo gauw hoe ik een complot om vier nucleaire kofferbommen het land uit te smokkelen moest classificeren, dus zei ik tegen Doug: “Behandel het als een verhoogde binnenlandse dreiging, zolang wij geloven dat de koffers nog in LA en San Francisco zijn”.’

‘Goeie zet.’

‘De FBI in beide steden neemt contact op met alle plaatselijke taxibedrijven om te kijken of hun chauffeurs zich misschien herinneren dat ze op LAX en SFO een mannelijke passagier op de taxistandplaats hebben opgepikt die een grote, zwartleren koffer bij zich had. Maar of dat wat oplevert, is de vraag, want zoals je weet zijn veel van die taxichauffeurs buitenlanders en die praten niet graag met de politie of de FBI.’

Dat was niet bepaald een politiek correcte uitspraak voor een federale werknemer, maar als de spanning toenam, moesten zelfs de Feds terugvallen op de realiteit.

Ze ging verder. ‘We hebben een beter signalement van de koffers dan van de piloten en copiloten. Ik heb daarom aan Doug gevraagd om de FAA te bellen en de foto’s van Black en Bellman naar de FBI in LA San Francisco te laten mailen. En vervolgens hoorde ik tot mijn stomme verbazing dat op het brevet van piloten geen foto’s staan.’

‘Ongelooflijk. Weer zo’n onthutsend voorbeeld van de post-9/11-stupiditeit van de FAA.’

‘Dus heb ik de FAA-adressen van de piloten gebruikt om hun rijbewijzen, met foto, op te vragen. Black woont in New York, Bellman in Connecticut.’

‘Je hebt tijdens mijn afwezigheid niet stilgezeten.’

‘Ik kreeg het pas echt druk toen ik me realiseerde dat we hier mogelijk met nucleaire kofferbommen te maken hebben.’

‘Juist. En hoe gaat het met Doug?’

‘Ik had het te druk om hem dat te vragen. Maar je moest de groeten van hem hebben.’

‘Dat is aardig.’ Val dood. ‘Kon hij het waarderen dat jij hem vertelde wat hij moest doen?’

‘John, ik had de informatie, en ik had erover nagedacht, en hij was… nou ja, perplex. Dus ja, hij waardeerde mijn inspanningen.’

‘Mooi.’ Ik herinnerde me nu ook dat hij nogal onbenullig overkwam.

Ik dacht na over deze nieuwe en opwindende ontwikkeling en mijn hersens probeerden alle invalshoeken, overeenkomsten en mogelijkheden te doorzien. Ik zei tegen Kate: ‘Als die piloten naar een hotel zijn gegaan en als dit een of andere geheime Madox-missie is, waar het veel op lijkt, hebben die vier kerels waarschijnlijk onder een valse naam ingecheckt.’

Ze knikte. ‘Maar we hebben de echte naam van de twee piloten, dus zal de FBI al heel snel de foto’s van hun rijbewijs binnen hebben, als ze die al niet hebben.’ Ze deelde me mee: ‘Doug vraagt het regionale kantoor in Kingston, New York, of ze een agent naar het GOCO-kantoor op Stewart Airport willen sturen om te kijken wie de copiloten waren.’

‘Slim bedacht.’ Het zag er naar uit dat dit deel van het probleem in goede handen was, maar ik vermoedde dat het vinden van de vier piloten niet gemakkelijk zou zijn, vooral niet als Madox ze opdracht had gegeven zich gedekt te houden, hun mobiele telefoon niet op te nemen, in hun hotelkamer te blijven en valse identiteitsbewijzen te gebruiken.

Kate zei: ‘Helaas kunnen die kofferbommen – als dat is wat ze vervoeren – inmiddels al in andere handen zijn overgegaan.’

‘Het zijn kofferbommen. Noem het beestje nou maar gewoon bij de naam.’

‘Oké, oké. Madox zal ze naar ergens in het buitenland willen vervoeren. Ik gok op het Midden-Oosten, of een ander islamitisch land.’ Ze vervolgde met: ‘Ik heb Garrett Aviation Service teruggebeld en kreeg een knaap aan de lijn die zei dat een Cessna Citation geen oceaanoversteek kon maken, tenzij hij eerst naar Alaska vloog, vervolgens naar de Aleoeten, dan Japan, enzovoort.’ Ze verklaarde: ‘Dat zou een heleboel bijtanken betekenen, om nog maar te zwijgen over alle douanecontroles onderweg. Ik denk dus dat we die mogelijkheid kunnen doorstrepen.’

Ik knikte en probeerde dit allemaal te verwerken. Madox’ Cessna Citations waren op zondagavond geland in LA en San Francisco. De piloten en copiloten hadden geen lokaal adres achtergelaten, maar hadden doorgegeven dat ze woensdag – morgen – weer zouden vertrekken, met bestemming New York. En ik was ervan overtuigd dat de piloten dat ook echt van plan waren, en dat ze dat misschien ook zouden doen. Ondertussen bleef de vraag: waar was hun lading? Waarschijnlijk niet langer in hun bezit.

Ik zei tegen Kate: ‘Ik denk dat Madox een van zijn eigen olietankers gaat gebruiken – of al gebruikt heeft – om die atoombommen ergens heen te brengen. Dat is de reden dat zijn vliegtuigen in steden met een zeehaven zijn geland.’

Kate knikte. ‘Ik ben tot dezelfde conclusie gekomen en heb Doug gevraagd om in beide havens schepen en containers te doorzoeken, te beginnen met de schepen van de GOCO-vloot.’ Ze voegde er nogal overbodig aan toe: ‘Dat is een enorme klus. Maar als ze snel de NEST-teams kunnen inschakelen, plus de mensen van de havenbeveiliging, die ook gammastralen- en neutronendetectors hebben, zouden we geluk kunnen hebben.’

‘Dat is waar… maar ze moeten niet alleen schepen en containers controleren, maar ook pakhuizen en vrachtwagens… en misschien worden die atoombommen wel vervoerd in een of ander vrachtvliegtuig.’

‘Ze gaan ook alle vliegvelden in de regio controleren.’

‘Oké. Maar het blijft zoeken naar een speld in een hooiberg.’

‘Deze spelden zijn radioactief en we hebben daarom een goede kans ze te vinden.’

‘Misschien, als ze nog steeds in LA en San Francisco zijn. Maar hier is een voor de hand liggender scenario – de kofferbommen zijn al overzee of door de lucht op weg naar hun uiteindelijke bestemming. Ik bedoel, het is al bijna twee dagen geleden dat ze aan de Westkust zijn gearriveerd.’

‘Daar kun je gelijk in hebben, maar we moeten toch in die steden gaan zoeken, voor het geval ze daar nog wel zijn.’ Ze voegde eraan toe: ‘Het zal makkelijker zijn de piloten te vinden, zeker als ze morgen op LAX en SFO komen opdagen.’

‘Goed. Oké, dit is waar het om draait met die piloten. Het zou leuk zijn als we ze vonden, maar ik denk niet dat de FBI de koffers nog in hun bezit zal aantreffen. De piloten zullen echter weten waar ze de koffers hebben afgegeven, of misschien wie ze heeft opgepikt. Maar daar zal het spoor waarschijnlijk eindigen.’ Ik voegde er ter verduidelijking aan toe: ‘Helaas zijn we hier ongeveer achtenveertig uur te laat mee en de volgende keer dat die kofferbommen opduiken, zal dat zijn in de vorm van vier paddenstoelenwolken boven de Zandbak.’ Kate bleef enkele ogenblikken zwijgend en bewegingloos staan. ‘Mijn god, dat hoop ik niet.’

‘Tja.’ Nou ja, het leek erop dat Kate en hoe heette hij ook alweer in LA hadden gedaan wat ze in zo korte tijd konden en dat ze het goed hadden gedaan – hoewel dit natuurlijk ook weer geen hogere wiskunde was of, toepasselijker in dit geval, atoomfysica. Het was standaard politie- en FBI-werk en het zou de vier piloten opleveren, en mogelijk nog wat informatie over de kofferbommen. Het probleem was echter – zoals al steeds bij deze zaak – tijd. Madox was de wedstrijd begonnen ver voordat het bezoekende team zelfs maar aanwezig was en hij had al punten gescoord nog voor zijn tegenstanders op het veld stonden.

Maar er was misschien ook nog wat goed nieuws. Een zwakke schakel in deze nucleaire ketting. Ik zei tegen Kate: ‘De ELF-zender. Daarmee gaat hij die bommen tot ontploffing brengen.’

Ze knikte. ‘Daar ging dat ELF dus over. Elke bom moet een ontvanger voor extreem lage frequentie hebben, die is verbonden met het ontstekingsmechanisme. De ELF-golven kunnen, zoals wij hebben ontdekt, de hele wereld over en dringen in alles door. Dus als de bommen zijn waar Madox ze wil hebben, verstuurt hij van hieruit de code en binnen een uur bereikt het signaal de ontvangers in de koffers, waar ter wereld ze ook zijn.’

‘Precies. Dus het lijkt erop dat die klootzak zijn geavanceerde ELF-station bijna twintig jaar geleden heeft gebouwd om nepberichten naar de Amerikaanse atoomonderzeeërs te sturen teneinde de Derde Wereldoorlog te beginnen. Maar dat werkte niet, dus heeft hij nu een andere manier bedacht om zijn investering eruit te halen.’

Kate knikte en zei: ‘Het begint nu allemaal op zijn plek te vallen.’

‘Precies… en Putjov was de knaap die deed wat hij moest doen om ervoor te zorgen dat die kofferbommen via ELF-golven tot ontploffing kunnen worden gebracht.’

‘Ik heb via internet ook ontdekt dat miniatuuratoomwapens regelmatig onderhoud nodig hebben, dus dat was nog een neventaak van Putjov.’

‘Wijlen dr. Putjov.’

Kate knikte.

Ik vroeg, retorisch: ‘Waar heeft Madox die nukes verdomme vandaan?’ Vervolgens beantwoordde ik mijn eigen vraag. ‘Ik denk dat ze te koop zijn bij onze nieuwe vrienden in Rusland – wat ook de reden is dat Madox een Rus inhuurde. Shit, ik kon zelfs nog geen fatsoenlijke Zweedse monteur voor mijn oude Volvo vinden en die klootzak van een Madox heeft een Russische atoomfysicus om zijn atoombommen af te stellen.’ Ik voegde eraan toe: ‘Als je maar geld hebt, dan kan alles.’

‘Geld en krankzinnigheid zijn geen goede combinatie.’

‘Daar zeg je wat. Oké… dus we mogen aannemen dat binnen een paar dagen vier steden flink in de problemen komen… of misschien al binnen een paar uur – islamitische steden. Mee eens?’

‘Mee eens. Wat kunnen we verder nog concluderen?’

Ik dacht erover op wie Madox zijn vizier zou kunnen richten. Maar de mogelijke doelen waren gewoon te talrijk. En het hing er ook min of meer vanaf of deze atoombommen per boot, per vliegtuig of via een combinatie daarvan werden vervoerd. Ik zag deze knaap er zomaar voor aan Mekka of Medina te bombarderen, maar misschien ging het alleen maar om een zakelijk geschil en had hij olieraffinaderijen uitgekozen in landen die hem voor het hoofd hadden gestoten. Maakte dat wat uit trouwens?

Kate zei: ‘Goed, ik denk dat ik alles heb gedaan wat binnen mijn bereik lag, en Doug zal dat nu ook doen.’

‘Ja…’ Ik keek op mijn horloge. ‘Het kantoor in LA heeft nu in ieder geval wat omhanden voordat vanavond hun aerobicklasje begint.’

‘John –’

‘Maar om nog eens terug te komen op het onderwerp wie wat weet en sinds wanneer – Washington weet hier beslist iets van. Ze zijn alleen vergeten het ons te vertellen.’

Geen commentaar van speciaal agent Kate Mayfield.

‘Dat is de enige logische verklaring voor Harry’s opdracht.’ Ik voegde eraan toe: ‘Het ministerie van Justitie, en daarmee de FBI in Washington, weet wat Madox van plan is. Ja?’

‘Ik weet het niet. Maar zoals ik al zei is dit iets veel groters dan jij besefte toen je je neus in een onderzoek van Justitie stak.’

‘Ik geloof dat we het daar beiden wel over eens zijn.’ Ik zei tegen Kate: ‘Ik heb twee samenzweringstheorieën voor je: één, de regering weet wat er op Custer Hill gaande is en Harry was het spreekwoordelijke lam dat werd geofferd om de FBI een excuus te geven bij Madox binnen te vallen en hem te arresteren. Maar ik heb nog een betere – de regering weet wat zich op Custer Hill afspeelt en Harry was het offerlam dat daarheen werd gestuurd om Madox en zijn vrienden tot actie te bewegen, zodat ze de trekker zouden overhalen wat die bommen betreft.’

Kate schudde haar hoofd. ‘Dat is onzinnig.’

‘O ja? Heb jij dan al SWAT-teams van de FBI gezien die de Custer Hill Club binnenstormen?’

‘Nee… maar… die wachten misschien op het juiste moment –’

‘Als dat zo is, hebben ze misschien wat te lang gewacht.’ Ik bracht haar in herinnering: ‘Harry was zaterdagochtend op de Custer Hill Club. Madox’ bijeenkomst met zijn vrienden vond op zaterdag en zondag plaats. Putjov verscheen op zondagochtend om die bommen af te stellen. Madox’ vliegtuigen landden zondagavond aan de Westkust. Maandag was waarschijnlijk de dag dat de bommen onderweg gingen naar de Zandbak. Vandaag is het dinsdag en Potsdam Diesel is klaar met het onderhoud aan de generatoren.’ Ik concludeerde: ‘Vanavond of morgen is het vuurwerk.’

Kate gaf geen antwoord.

‘En Madox doet dit niet in zijn eentje. Het was geen toeval dat onder zijn weekendgasten twee, mogelijk drie en misschien nog wel meer hoogwaardigheidsbekleders zaten. Verdomme, wie weet zaten de directeuren van de FBI en de CIA er wel bij.’ Ik voegde eraan toe: ‘Maar misschien gaat het nog wel verder dan dat.’

Ze dacht daar even over na en zei toen: ‘Oké… maar doet het er op dit moment toe wie er verder nog bij betrokken kan zijn, of wie hiervan afweet? Punt is dat als dit is wat het lijkt, mijn beslissing om de FBI in LA te bellen de juiste was –’

‘Ik neem aan dat je tegen je vriend niets hebt gezegd over Madox, ELF, of waar je vandaan belde of –?’

‘Nee… omdat… ik hier eerst met jou over wilde spreken. Want stel dat ik het nu eens helemaal bij het verkeerde eind heb? Ik bedoel, als je er goed over nadenkt, zou er voor dit alles ook best een heel andere verklaring kunnen zijn –’

‘Kate, je vergist je niet. Wij vergissen ons niet. Harry vergiste zich niet. Het is allemaal volkomen helder. Madox, nuke, ELF. Plus Putjov.’

‘Ik weet het. Ik weet het. Oké, dus moeten we nu contact opnemen met Tom Walsh en hem officieel laten doorgeven aan het hoofdkwartier van de FBI wat de bron van deze informatie is – ik… en jij – en waar we deze informatie op baseren –’

‘Goed.’ Ik keek opnieuw op mijn horloge en zag dat het 18:10 was. ‘Doe dat. Ondertussen moet ik naar een etentje.’

Ze stond op en zei: ‘Nee. Er is geen enkele reden om daarheen te gaan.’

‘Liefje, Madox is bezig zijn ELF-zender uitzendgereed te maken, ondertussen wachtend op een of ander bericht dat zijn kofferbommen zijn waar ze verondersteld worden te zijn. Vervolgens zal een ELF-golf zich langzaam een weg banen over het land, de Stille Oceaan of misschien de andere kant op, over de Atlantische Oceaan – tot hij wordt opgepikt door de ELF-ontvangers in die vier koffers.’ Ik voegde eraan toe: ‘Er zullen miljoenen mensen sterven en er zal een radioactieve wolk over de planeet waaien. Het minste dat ik kan doen is proberen dit bij de bron af te kappen.’

Ze dacht daarover na en zei toen: ‘Dan ga ik met je mee.’

‘Nee, jij gaat de cavalerie oproepen en ze richting Custer Hill Club sturen – zonder huiszoekingsbevel of gerede vermoedens of meer van dat gelul – door naar waarheid te vertellen dat zich een federale agent op dat terrein bevindt die in levensgevaar verkeert.’

‘Nee –’

‘Bel Walsh, bel Schaeffer, bel als het moet de plaatselijke sheriff en bel Liam Griffith en zeg hem waar hij John Corey kan vinden. Maar geef me wel dertig minuten voorsprong.’

Ze gaf geen antwoord.

Ik liep naar de keukentafel, laadde mijn twee Glock-magazijnen met 9mm-patronen en schoof de twee BearBangers in het borstzakje van mijn overhemd, naast mijn pen. Ten slotte trok ik mijn nieuwe sokken aan, die ineens niet meer zo belangrijk leken. Ik kon ook zo gauw geen toepassing voor mijn toeter bedenken, maar ik nam hem toch maar mee, voor het geval de claxon van Rudy’s busje niet werkte.

Terwijl ik daarmee bezig was, zat Kate op de laptop te bonken en ik vroeg haar: ‘Wat ben je aan het doen?’

‘Ik stuur een e-mail aan Tom Walsh met de boodschap dat hij contact op moet nemen met Doug in LA en dat ik de bron van de informatie ben.’

‘Verstuur hem pas als je bericht van mij hebt gehad.’ Ik voegde eraan toe: ‘Ik hoop dat Walsh vanavond zijn e-mail controleert.’

‘Meestal wel.’

Wat dat mailen betreft, de FBI kent nog steeds alleen maar interne, ‘veilige’ e-mail, dus kon Kate, hoe ongelooflijk het ook klinkt, niet mailen naar Walsh’ FBI-adres en kon ze ook verder niemand op het kantoor bereiken of een cc sturen, naar de wachtcommandant bijvoorbeeld. Ze moest het bericht dus versturen naar Walsh’ persoonlijke e-mailadres, in de hoop dat hij daar regelmatig naar keek. En dat een jaar na 9/11.

Ik zei tegen haar: ‘Oké, ik bel je via mijn gsm als ik in de buurt van de Custer Hill Club ben.’

‘Wacht even. Oké, het bericht staat in de wachtlijst en wordt om zeven uur verzonden.’ Ze zette de laptop uit, legde hem op de keukentafel en trok toen haar suède jack aan. ‘Wie rijdt er?’

‘Aangezien ik de enige ben die daarheen gaat, neem ik aan dat ik ook rijd.’

Ze stopte de doos met.40 munitie in haar tasje, samen met de twee magazijnen, pakte toen de laptop en liep naar de deur. Ik pakte haar bij de arm en vroeg: ‘Waar dacht jij heen te gaan?’

Ze bracht me in herinnering: ‘Jij zei dat Madox speciaal naar mij vroeg, schat. Jij wilde dat ik meeging, dus ga ik mee.’

Ik deelde mee: ‘De situatie is veranderd.’

‘Dat is hij zeker. Ik heb hier alles gedaan wat ik kon.’ Ze voegde eraan toe: ‘Jij hebt me twee dagen van hot naar her gesleurd en nu wil ik ook de lol hebben. Bovendien ben je je tijd aan het verdoen.’ Ze rukte zich los, opende de deur en liep naar buiten. Ik volgde.

Het was inmiddels donker en koud. Terwijl we naar het busje liepen, zei ik tegen Kate: ‘Ik waardeer je bezorgdheid om mij, maar –’

‘Dit heeft voor de verandering nu eens meer met mijzelf te maken dan met jou.’

‘O…’

‘Ik werk niet voor jou. Jij werkt voor mij.’

‘Nou ja, technisch gesproken – ’

‘Jij rijdt.’

Ze stapte in het busje en ik gleed achter het stuur en reed naar het huis van Wilma.

Kate zei: ‘En ik maak me ook zorgen om jou.’

‘Bedankt.’

‘Jij hebt leiding nodig.’

‘Ik weet niet –’

‘Stop hier.’

Ik stopte voor het huis van Wilma en Ned, en Kate zei: ‘Hier. Breng Wilma’s laptop terug. Ze heeft nog tien minuten voordat haar veiling sluit.’

Ik had geen idee wat dat betekende, maar het klonk belangrijk, dus pakte ik de laptop, stapte uit en belde aan.

De deur ging open en daar stond Wilma. Ze zag er ook uit als een Wilma en ik zou niet graag een potje met haar armdrukken.

Ze bekeek me van top tot teen, wierp toen een blik op het busje en zag Kate. Ze deelde me mee: ‘Ik wil hier geen problemen.’

‘Nee, ik ook niet. Oké, hier is uw laptop. Bedankt.’

‘Wat zeg ik als de echtgenoot haar komt opzoeken?’

‘Gewoon de waarheid vertellen.’ Ik zei tegen haar: ‘Wilt u me een plezier doen? Als we morgenochtend nog niet terug zijn, wilt u dan majoor Hank Schaeffer bellen op het hoofdkwartier van de staatspolitie in Ray Brook. Oké? Vertel hem maar dat John wat spullen voor hem heeft achtergelaten in huize Vijver.’ Ik voegde eraan toe: ‘Veel geluk met de veiling.’

Ze keek op haar horloge, zei: ‘O, mijn god,’ en deed de deur dicht. Ik liep terug naar het busje en we gingen op weg.

Kate was bezig haar twee magazijnen te laden en merkte op: ‘Wel erg goedkoop, dit busje.’

‘Vind je?’ Ik vertelde haar van mijn gesprekje met Wilma, en Kate antwoordde: ‘We zijn voor morgenochtend terug.’

Dat was optimistisch.

Het klokje op het dashboard wees 15:10 aan, wat mogelijk niet helemaal klopte. Mijn horloge stond op 18:26 en we zouden keurig te laat zijn voor de borrel.

Ik had het vreemde gevoel dat ergens nog een andere klok tikte.