10

Bain Madox begon. ‘Daar, heren, ligt het land van de islam. Het strekt zich uit van de Atlantische kust van Noord-Afrika, via het Midden-Oosten, helemaal tot in het Verre Oosten, eindigend bij het dichtstbevolkte moslimland, Indonesië, wat tevens het meest recente strijdtoneel is van de oorlog tegen het terrorisme.’

Hij zweeg even, voor een optimaal effect, en zei: ‘Er leven vandaag de dag meer dan een miljard moslims in deze landen. Ergens volgende week zullen dat er heel wat minder zijn.’

Madox liet dat even bezinken, klikte toen een leeslamp aan en zei: ‘Ed heeft ons een lijst gegeven met de islamitische steden die doelwit zijn van Vuurstorm…’ Hij keek even op het vel papier dat voor hem lag en grapte: ‘Dit lijkt mijn verlanglijstje voor Kerstmis wel.’ Niemand lachte en Madox zei: ‘Ed zal ons wat details over Vuurstorm geven.’

De onderminister van Defensie, Edward Wolffer, nam het woord. ‘Er zijn in feite twee lijsten – de A-lijst en de B-lijst. De A-lijst omvat het gehele Midden-Oosten – het Arabische hart van de islam – plus wat specifieke doelen in Noord-Afrika, Somalië, Soedan, moslimgebieden in Centraal-Azië en een paar doelen in het Verre Oosten. De lijst is de afgelopen twintig jaar niet noemenswaard veranderd, maar zo af en toe voegen we een doelwit toe, zoals het noordelijke deel van de Filippijnen, wat een broeinest van het moslimfundamentalisme is geworden. Ik moet er ook bij zeggen dat we af en toe doelwitten schrappen. Zo is bijvoorbeeld als gevolg van onze bezetting van Afghanistan het grootste deel van dat land van de lijst afgevoerd, net als sommige plaatsen in de Golf-regio, Centraal-Azië en Saudi-Arabië, waar op dit moment Amerikaanse troepen zijn gestationeerd.’ Iedereen knikte en een paar mannen maakten aantekeningen.

Wolffer ging verder. ‘We hebben ook nieuwe doelwitten toegevoegd in het zuiden van Afghanistan, met name in het Tora Bora-gebied en de aangrenzende grensgebieden met Pakistan, waar wij denken dat Bin Laden zich schuilhoudt.’ Hij voegde eraan toe: ‘Als die schoft dit overleeft, zal hij koning zijn van een nucleaire woestenij.’

Een paar mannen lachten beleefd.

Scott Landsdale vroeg: ‘Waarom twee lijsten?’

Wolffer legde het uit. ‘Er komen twee mogelijke vergeldingsacties in het plan Vuurstorm voor. De A-lijst is daarbij een vaste waarde en het toevoegen van de B-lijst is afhankelijk van de aard en de heftigheid van een terroristische aanval op Amerika. Als die aanval bijvoorbeeld biologisch of chemisch is, dan zullen alleen de doelen op de A-lijst worden vernietigd. Als de aanval nucleair van aard is, en er één of meer Amerikaanse steden worden verwoest, dan wordt de B-lijst toegevoegd aan de vergeldingsactie – zonder verdere discussie.’ Madox zei: ‘Nou, wij weten dat de aanval op Amerika nucleair van aard zal zijn, omdat wij degenen zijn die de bommen zullen plaatsen.’ Er viel een stilte in het vertrek en toen zei Paul Dunn: ‘Bain, je kunt daar wel wat minder enthousiast over doen.’

‘Sorry, Paul. Maar dit is niet zo’n politiek correcte vergadering van de Nationale Veiligheidsdienst. Hier kunnen we gewoon zeggen wat we denken.’

Paul Dunn gaf daar geen antwoord op en Wolffer ging verder met zijn verhaal. ‘Er is altijd enige zorg geweest over de mate van radioactieve fall-out en eventuele klimaatveranderingen… vandaar het bestaan van een hoofdlijst en een reservelijst. Plus natuurlijk dat niet alle islamitische landen terroristen herbergen of zich onvriendelijk opstellen tegenover de VS. Maar Vuurstorm neemt veel van die discussie weg door de reactie af te laten hangen van de aard van de aanval op de VS. Als dus een chemische of biologische aanval slechts, zeg twintigduizend mensen in New York of Washington zou doden, dan zou onze reactie het wegvagen van alleen de tweeënzestig doelen op de A-lijst behelzen.’ Hij voegde eraan toe: ‘We willen niet dat de mensen denken dat we overreageren.’

Landsdale lachte om de absurditeit van die uitspraak, maar geen van de anderen leek er de humor van in te zien.

Wolffer ging verder. ‘Momenteel staan op beide lijsten samen in totaal honderdtwintig doelwitten. We gaan daarbij uit van ongeveer tweehonderd miljoen directe slachtoffers en mogelijk nog eens zo’n honderd miljoen doden binnen zes maanden, als de radioactieve straling zijn tol eist.’ Hij voegde er als terloops aan toe: ‘En dan hebben we de effecten van ziektes, hongersnood, zelfmoord, burgeroorlogen enzovoort nog niet eens meegerekend. Die zijn trouwens moeilijk in te schatten.’

Niemand gaf commentaar.

Ed Wolffer zei: ‘De mensen die Vuurstorm hebben bedacht, begrepen dat het noodzakelijk was dat geen enkele toekomstige president of regering strategische of morele keuzen zou hoeven maken. Als X gebeurt, reageren we met lijst A. Als Y gebeurt, voegen we er lijst B aan toe. Simpeler kan niet.’

Harry Muller wendde zich af van de verlichte landkaart en bekeek de vier mannen aan weerszijden van de tafel. In het licht van de monitor leken deze vier knapen, die een halfuur geleden nog wat nerveus overkwamen, nu tamelijk op hun gemak. Ze leken iets te hebben van: Oké, zo staan de zaken. Laten we ons concentreren op wat ons te doen staat.

Hij wierp een blik op Madox, die naar de monitor staarde, en zag dat hij een vreemde grijns op zijn gezicht had, alsof hij naar een pornofilm zat te kijken. Madox merkte dat Harry naar hem keek en gaf hem een knipoog.

Harry draaide zich om in zijn stoel en keek zelf ook weer naar het scherm. Allemachtig. Dit is echt. God sta ons bij.

Wolffer ging verder met zijn verhaal. ‘Vuurstorm is gewoon een variant op MAD. Vuurstorm is trouwens ook voorgesteld, ontwikkeld en geïnstalleerd door een groep oude diehards uit de Koude Oorlog tijdens de regering Reagan.’

Hij zweeg even en zei toen op eerbiedige toon: ‘Dat waren nog eens kerels. Ze stonden oog in oog met de Sovjets en de anderen knipperden als eersten. Ze hebben ons een belangrijke les en een prachtige erfenis nagelaten. We zijn het aan deze mannen, die ons een wereld hebben geschonken die vrij is van het sovjetterrorisme, verplicht om de islamitische terroristen aan te doen wat die mannen bereid waren de Sovjet-Unie aan te doen.’

Er viel opnieuw een stilte in het vertrek, en toen merkte generaal Hawkins op: ‘De Russen hadden tenminste nog enig eergevoel en een gezonde afkeer van de dood, en het zou doodzonde zijn geweest hun steden en bevolking te vernietigen. Die andere schoften – de islamieten – verdienen alles wat we voor ze in petto hebben.’

Madox zei tegen Edward Wolffer: ‘Vertel ons wat ze te wachten staat.’

Wolffer schraapte zijn keel en zei: ‘Wat hun te wachten staat zijn honderdtweeëntwintig atoomkoppen in wisselende aantallen kiloton, die met name zullen worden gelanceerd vanaf atoomonderzeeërs uit de Ohio-klasse die gestationeerd zijn in de Indische Oceaan – plus wat langeafstandsraketten die vanuit Noord-Amerika zullen worden gelanceerd.’ Hij voegde er aan toe: ‘De Russen zullen ongeveer één minuut voor de lancering op de hoogte worden gesteld, dit als blijk van eerbied en uit voorzorg.’

Generaal Hawkins voegde er nog wat technische details aan toe. ‘Deze atoomkoppen maken slechts een klein deel uit van ons arsenaal. Er zullen nog duizenden atoomkoppen over zijn, mochten we die nodig hebben voor een tweede aanval op de islam, of als de Russen of Chinezen rare ideeën mochten krijgen.’

Wolffer knikte en zei: ‘Op de A-lijst staan vrijwel alle hoofdsteden in het Midden-Oosten – Cairo, Damascus, Amman, Bagdad, Teheran, Islamabad, Riaad enzovoort – plus andere belangrijke steden, bij ons bekende terroristenkampen en militaire installaties.’

Hij wierp een blik in zijn notities en zei: ‘Oorspronkelijk stond Mogadishu in Somalië op de B-lijst, maar sinds Black Hawk Down is die stad op de A-lijst geplaatst, als wraak voor dat vernederende debacle. Hetzelfde geldt voor de havenstad Aden in Jemen – de USS Cole zal ook gewroken worden.’

Madox merkte op: ‘Ik ben blij te horen dat deze lijst aan de veranderde omstandigheden is aangepast. We hebben nog heel wat rekeningen te vereffenen.’

Wolffer antwoordde: ‘Inderdaad, ja. Maar hoe graag we ook het bombarderen van de marineonderkomens in Beiroet zouden vergelden, die hoofdstad staat toch niet op de lijst. De helft van de bevolking is christelijk en Beiroet zal een bruggenhoofd voor ons worden in het nieuwe, verbeterde Midden-Oosten. Merk ook op dat Israël niet langer door vijanden zal zijn omgeven – het zal zijn omgeven door een woestenij.’

Landsdale vroeg: ‘Zijn de Israëli’s op de hoogte van Vuurstorm?’ Wolffer antwoordde: ‘Ze weten wat onze vijanden weten. Het is hun voorgesteld als een mogelijkheid. Ze zijn niet echt blij met het vooruitzicht dat ze zullen worden bedekt met een laag radioactieve stof, maar ze zijn op alles voorbereid en zullen het wel uithouden tot de lucht weer is opgeklaard.’

Scott Landsdale informeerde met een glimlach: ‘Ed, wat denk je, kan ik met Pasen een reisje naar het Heilige Land boeken?’

Wolffer antwoordde: ‘We hebben het over een geheel Nieuwe Wereld, Scott. Een wereld waarin de beveiliging op vliegvelden weer het niveau van de jaren zestig zal hebben. Een wereld waarin je familie en vrienden je weer gewoon bij de ga te kunnen uitzwaaien en waarin bagagekluizen niet langer iets uit het verleden zijn. Een wereld waarin niet elke passagier wordt behandeld als een potentiële terrorist en waarin de veiligheid van het vliegen nog slechts een kwestie is van goed onderhoud, en niet van terroristen met schoenzoolbommen. Een wereld waarin Amerikaanse toeristen of zakenlieden niet langer potentiële terroristische doelwitten zijn. In deze Nieuwe Wereld, heren, zal elke Amerikaan met eerbied worden bejegend, en met enig ontzag – zoals dat het geval was met onze vaders en grootvaders die Europa en Azië van het kwaad hebben verlost. Dus ja, Scott, boek gerust met Pasen een reisje naar het Heilige Land. Je zult er voorkomend behandeld worden en je hoeft niet bang te zijn voor zelfmoordaanslagen in druk bevolkte cafés.’

Het was heel stil in het vertrek terwijl Wolffer verderging met zijn verhaal, nu over de heilige plaatsen. ‘De belangrijkste doelwitten omvatten ook voor moslims heilige plaatsen als Medina, Fallujah, Qum en dergelijke. Dat alleen al zal het hart uit de islam wegnemen. Hun heiligste plek, Mekka, zal gespaard worden – niet uit eerbied voor die religie, maar om te dienen als een soort gijzelstad die zal worden vernietigd als eventueel nog overlevende terroristen een vergeldingsactie op touw willen zetten.’ Hij eindigde met: ‘De regeringen in het Midden-Oosten weten dat en hebben ons ook gevraagd Medina te sparen, mocht het ergste gebeuren. Ons antwoord was nee.’

‘Een goed antwoord,’ zei Madox. Hij voegde eraan toe: ‘Ik heb heel wat vervelende akkevietjes gehad met de koninklijke familie in Saudi-Arabië. Volgende week zijn ze geschiedenis en het enige positieve aan dat land – de olie onder het zand – zal op ons liggen wachten.’ Edward Wolffer negeerde dat en ging verder met zijn verhaal. ‘De andere heilige moslimplek die niet zal worden vernietigd is, natuurlijk, Jeruzalem, want dat beschouwen wij christenen en ook de joden als hun heiligste plek. We verwachten dat na Vuurstorm de Israëli’s de moslims uit Jeruzalem, Bethlehem, Nazareth en ander heilige plaatsen die onder hun gezag vallen, zullen schoppen. En als zij het niet doen, doen wij het wel.’

Madox merkte op: ‘Wat die steden betreft die gespaard zullen worden: ik zie een aantal Turkse steden op de lijst staan, maar Istanbul is daar niet bij.’

Wolffer legde het uit. ‘Istanbul is een historisch erfgoed dat geografisch gezien in Europa ligt, en het zal opnieuw Constantinopel gaan heten. De moslims zullen er uit verbannen worden.’ Hij voegde er aan toe: ‘In feite, heren, bestaat er een politiek plan voor de periode na Vuurstorm en daarin worden op de kaart enkele lijnen opnieuw getrokken en zullen er volkeren worden verplaatst uit gebieden waar we hen niet willen. Jeruzalem, Beiroet en Istanbul staan me wat dat betreft bij, maar ik ben niet volledig op de hoogte van de politieke plannen.’

Madox merkte op: ‘Nou ja, hoe het ook zij, we kunnen het aan Buitenlandse Zaken overlaten om daar een potje van te maken.’ Generaal Hawkins zei ‘Amen’ en merkte toen op: ‘Als Bagdad en het grootste deel van Irak zijn verwoest, hoeven we ook geen oorlog tegen Saddam Hoessein te beginnen.’

Wolffer antwoordde: ‘Nee, en ook niet tegen Syrië of Iran, of welk ander vijandig land ook dat niet langer zal bestaan.’

Madox zei: ‘Klinkt goed. Vind je ook niet, Harry?’

Harry aarzelde en antwoordde toen: ‘Ja, als je massamoord goed vindt klinken.’

Madox keek Harry even strak aan en zei toen: ‘Ik heb een zoon, Harry – Bain Junior, die reserveofficier is in het Amerikaanse leger. Als wij in oorlog raken met Irak, zal hij opgeroepen worden voor actieve dienst en zal hij misschien sterven in Irak. Wat ik maar wil zeggen, is dat ik liever iedereen in Bagdad dood zie dan dat ik moet horen dat mijn zoon daar gesneuveld is. Is dat egoïstisch?’

Harry gaf geen antwoord, maar dacht: Ja, dat is egoïstisch. Madox vergat bovendien maar even voor het gemak de Amerikaans zonen en dochters die hij in Amerika zou wegvagen.

Bain Madox zei tegen Harry, en tegen de anderen: ‘Soms kan een grap iets verduidelijken waar mensen niet aan willen. Dus ga ik je een mop vertellen, meneer Muller, die je gezien jouw werk misschien al eerder gehoord hebt.’ Madox glimlachte op de manier van iemand die een heel goeie gaat vertellen. ‘De president – de baas van de heer Dunn – en de minister van Defensie – de baas van de heer Wolffer – hebben een meningsverschil over een politieke kwestie, dus roepen ze er een ondergeschikte bij en de minister van Defensie zegt tegen de ondergeschikte: “We hebben besloten een atoombom te gooien op een miljard Arabieren en één prachtige blonde meid met enorme tieten. Wat vind jij daarvan?” En de jonge medewerker vraagt: “Excellentie, waarom zou u een prachtige blonde meid met enorme tieten bombarderen?” En de minister wendt zich tot de president en zegt: “Zie je wel? Ik zei toch al dat niemand die één miljard Arabieren iets kan schelen?”’

Er klonk wat beleefd en ingehouden gelach rond de tafel en ook Harry glimlachte om deze oude grap, die hij al meer dan eens gehoord had.

Madox vroeg aan Harry: ‘Duidelijk?’

Edward Wolffer pakte de draad weer op en zei: ‘Wat Irak betreft, een grondoorlog is kostbaar in termen van mankracht, materieel en geld. En grondoorlogen hebben altijd onbedoelde gevolgen. Ik kan jullie uit de eerste hand vertellen – en Paul kan dit staven – dat deze regering vastbesloten is een oorlog met Irak uit te lokken, en vervolgens met Syrië en uiteindelijk Iran. Niemand van ons is daar denk ik ook tegen. Maar degenen onder ons die in Vietnam gevochten hebben – Bain, Jim en ik – kunnen met enig recht van spreken zeggen dat als je eenmaal dat pad op gaat, je al snel de controle kwijtraakt. De schoonheid van een nucleaire aanval is dat het snel en goedkoop is. We hebben al een enorme hoop geld in ons nucleair arsenaal gestoken – we hebben op dit moment ongeveer zevenduizend atoomkoppen – en dat staat er voorlopig nutteloos bij. Voor een fractie van de kosten van deze atoomkoppen kunnen we enorme resultaten boeken. De resultaten van een nucleaire aanval zijn onmiskenbaar.’ Hij grinnikte en voegde er aan toe: ‘De New York Times en de Washington Post hoeven zich niet langer het hoofd te breken over het feit of wij de oorlog tegen het terrorisme wel kunnen winnen.’

Iedereen lachte en Bain Madox vroeg retorisch: ‘Je bedoelt dat ik geen hartverscheurende verhalen in de Times hoef te lezen over een klein meisje en haar grootmoeder die gewond zijn geraakt door Amerikaanse kogels?’

Opnieuw lachte iedereen en Wolffer zei: ‘Ik denk niet dat de Times of de Post verslaggevers naar de nucleaire as zullen sturen voor een zogenaamd diepmenselijk achtergrondverhaal.’

Madox grinnikte en keek toen weer naar de landkaart op het scherm. ‘Ik zie op de lijst ook de Aswan-stuwdam staan.’ Hij bewoog de cursor naar Egypte en de zuidelijke Nijl. ‘Dat is, neem ik aan, de moeder aller doelwitten.’

Wolffer antwoordde: ‘Inderdaad. Een raket met meerdere atoomkoppen zal de dam verwoesten en daarmee miljoenen liters water de vrije loop geven. Daardoor zal Egypte in feite van de kaart geveegd worden en zullen er waarschijnlijk veertig tot zestig miljoen mensen sterven als het water door de Nijldelta naar de Middellandse Zee stroomt. Dit zal het grootste eenmalige verlies aan levens en bezittingen betekenen – en er zijn daar geen olievelden. Helaas zullen we ook het verlies van duizenden westerse toeristen, archeologen, zakenlui en wat dies meer zij moeten accepteren, plus het verlies van al die historische plekken daar.’ Hij voegde er aan toe: ‘De piramides zullen het trouwens wel overleven.’

Madox zei: ‘Ed, ik zie dat verschillende Egyptische steden langs de Nijl op de lijst staan. Aangenomen dat de vloedgolf van de Aswandam al die steden zal wegvagen, zijn die raketten dan niet overbodig? Of vertegenwoordigen ze een soort bijbelse wraak?’

Wolffer keek zijn vriend aan en antwoordde: ‘Daar heb ik eigenlijk nooit bij stilgestaan.’ Hij dacht even na en zei toen: ‘Ik neem aan dat de vloedgolf de branden in de steden zal doven.’

Madox zei: ‘Dat zou jammer zijn.’

Wolffer ging verder. ‘Nadeel van de hele actie is, zoals ik al even heb aangestipt, dat een groot aantal westerlingen zal omkomen tijdens de aanval. Toeristen, zakenlui, ambassadepersoneel en dergelijke. Dat aantal zou gemakkelijk tot honderdduizend kunnen oplopen, onder wie veel Amerikanen.’

Niemand had commentaar op die vaststelling.

Wolffer vervolgde zijn relaas. ‘Ook een probleem is dat we niet weten wanneer die gebieden weer bewoonbaar of sociaal stabiel genoeg zullen zijn om de olie weer te laten stromen. Een analyse van het ministerie van Defensie voorspelt echter dat er geen wereldwijde tekorten zullen ontstaan omdat de landen die de olie leveren er zelf niet langer gebruik van zullen maken. Daarom zou olie uit andere bronnen, samen met de aangelegde reserves, voldoende moeten zijn om op korte termijn aan de behoeften van Amerika en West-Europa te voldoen.’ Hij voegde eraan toe: ‘De Saudische olie zal waarschijnlijk als eerste weer beschikbaar komen – binnen twee jaar.’

Madox viel hem in de rede. ‘Jullie regeringsmensen zouden je oor wat meer te luisteren moeten leggen bij ons, privépersonen. Mijn analyse is dat de Saudische olie al over een jaar in tankers onderweg naar ons is. Ik denk dat we zo’n honderd dollar per vat kunnen vangen, als we de postnucleaire problemen van het oppompen en verschepen wat overdrijven.’

Wolffer aarzelde en zei toen: ‘Bain, het ministerie van Defensie denkt eerder in termen van twintig dollar per vat, aangezien we het hele proces van oppompen en verschepen in eigen hand zullen hebben. Het idee is dat we goedkope olie nodig zullen hebben om de Amerikaanse economie nieuw leven in te blazen, want die zal volgens onze voorspellingen een flinke knauw krijgen als twee Amerikaanse steden door een atoombom worden vernietigd.’

Bain Madox wapperde met zijn hand en zei: ‘Ik denk dat ook dat zwaar overdreven wordt. Je zult een crash op de aandelenmarkt van enkele duizenden punten zien, maar dat zal hoogstens een jaar duren. Sommige steden zullen gedurende enkele maanden een uitstroom van de bevolking kennen, zoals ook in New York is gebeurd direct na 9/11. Maar zodra duidelijk is dat de vijand dood en begraven is, zullen we een Amerikaanse renaissance zien die de wereld versteld zal doen staan.’ Hij zei tegen Wolffer: ‘Wees niet te pessimistisch. Als de ineenstorting van de Sovjet-Unie de Amerikaanse eeuw inluidde, dan zal het wegvagen van de islam het begin zijn van een millennium van Amerikaanse vrede, voorspoed en vertrouwen. En niet te vergeten: macht zonder weerga. Het Amerikaanse millennium zal het Romeinse Rijk doen lijken op een derdewereldland.’

Niemand reageerde, dus ging Madox door. ‘Alles zal veranderen. De laatste wereldwijde dreiging voor Amerika zal verdwenen zijn en de hele natie zal zich achter de regering scharen, net zoals dat gebeurde na 9/11 en na Pearl Harbor. De interne vijanden van Amerika, inclusief de groeiende moslimpopulatie, zullen worden aangepakt zonder dat er enig protest te horen zal zijn. En er zullen geen anti-oorlogsdemonstraties meer zijn, niet in Amerika of waar dan ook. En die schoften elders in de wereld die na 9/11 in de straten dansten, zullen dood zijn of onze voeten kussen.’

Hij haalde diep adem en sprak toen snel verder. ‘En de Europeanen zullen voor de verandering ook eens hun mond houden, en dan is het de beurt aan Cuba, en dan aan Noord-Korea. En de Russen zullen ook hun bek houden. Want als we eenmaal het nucleaire pad zijn opgegaan, weet iedereen dat we het net zo makkelijk nog een keer doen. En als de tijd er rijp voor is, zullen we het probleem China in de kiem smoren, nog voor het de kans krijgt echt een probleem te worden.’ Terwijl Madox doorging met zijn tirade keek Harry Muller naar de andere mannen. Het leek Harry dat de anderen zich niet helemaal op hun gemak voelden nu Madox afdwaalde van het probleem van de islamitische terroristen en nieuwe vijanden zocht om te doden. En dan was er nog dat gedoe rond de olie, wat, naar Harry vermoedde, voor Bain Madox en zijn Global Oil Corporation minstens zo belangrijk was als het uitschakelen van de terroristen. Harry wist inmiddels dat deze knaap gestoord was, maar hij zag nu pas hoe gestoord – en dat zagen Madox’ vriendjes ook.

Madox stond op en zijn stem werd schel. ‘En als Vietnamveteraan kan ik jullie ook verzekeren dat we onze verloren eer zullen terugwinnen als Amerikaanse troepen Saigon en Hanoi binnenmarcheren zonder ook maar een piep van China of wie dan ook.’

Hij keek naar zijn vier collega’s en besloot met: ‘Geen atoomoorlog beginnen – gewoon doorgaan met het bestrijden van onze vijanden langs conventionele en diplomatieke weg, met grote verliezen aan levens en geld, zonder uitzicht op een eventuele overwinning – dat is moreel verkeerd. We hebben door het inzetten van atoomwapens die we toch al bezitten de mogelijkheid om hier snel, goedkoop en voor altijd een eind aan te maken. Het niet gebruiken van die wapens tegen mensen die ze wel tegen ons zouden gebruiken als ze dat konden, betekent nationale zelfmoord, een strategische blunder, een aanslag op het gezonde verstand en een belediging jegens God.’

Bain Madox ging zitten.

Het was stil in het vertrek.

Harry Muller bestudeerde in het gedempte licht de gezichten en zei tegen zichzelf: Ja, ze weten dat hij gek is. Maar het kan ze niet schelen, want hij zegt wel precies wat zij denken.

Bain Madox stak een sigaret op en zei op nonchalante toon: ‘Oké, laten we dan nu maar eens kijken welke Amerikaanse steden moeten worden opgeofferd, en hoe en wanneer we dat gaan doen.’