12

De leden van het Uitvoerend Comité en Harry Muller zwegen terwijl Bain Madox zijn gedachten ordende. Toen begon Madox te praten. ‘We zullen allereerst een tijdsschema voor Project Groen moeten vaststellen. De kofferbommen’ – hij gebaarde naar de rechtopstaande koffer – ‘hebben periodiek onderhoud nodig om te garanderen dat ze optimaal werken. Het is allemaal heel ingewikkeld en heeft te maken met de plutoniumkern, maar het goede nieuws is dat ik een atoomdeskundige ken die dit al eerder heeft gedaan. De naam van dit heerschap is Mikhail, een Rus die in Amerika werkt. Ik heb contact met hem opgenomen en hij zal hier in de loop van morgen arriveren. Morgenavond zullen de bommen, ijs en weder dienende, op scherp staan.’ Scott Landsdale informeerde: ‘Weet Mikhail iets van Project Groen? Of van Vuurstorm?’

‘Natuurlijk niet,’ antwoordde Madox. ‘Hij denkt dat de bommen zullen worden geplaatst in steden in het Midden-Oosten. Dat kan hij begrijpen en meer hoeft hij ook niet te weten.’

‘Waar is hij nu?’

‘Hij woont aan de oostkust en werkt voor een Amerikaanse universiteit. Dat is alles wat jullie hoeven te weten. Hij begrijpt dat dit nogal urgent is.’ Madox glimlachte en zei: ‘Hij krijgt vijftigduizend dollar voor zijn bezoekje, dus ik denk dat hij niet weet hoe snel hij hierheen moet komen.’

‘En jij vertrouwt die knaap?’ vroeg Landsdale.

‘Nee, totaal niet. Maar ik heb hem een miljoen dollar in het vooruitzicht gesteld als en wanneer die bommen exploderen. Alles naar ratio natuurlijk, gebaseerd op hoeveel er ontploffen en hoever de gemiddelde reikwijdte is.’ Hij voegde eraan toe: ‘Mikhail weet waarvoor hij het doet.’

Landsdale vroeg: ‘En als ze afgaan in Amerikaanse steden – in plaats van in steden in het Midden-Oosten – hoe zal Mikhail daar dan op reageren?’

‘Ik heb geen idee. Doet dat er wat toe?’

‘Wat gebeurt er met Mikhail na de ontploffingen?’

‘Je stelt wel veel vragen, Scott,’ zei Madox.

‘Ik ben nu eenmaal erg gespitst op veiligheid. Ik krijg het vervelende idee dat die Mikhail na een wodka te veel aan iemand gaat vertellen dat zijn bijbaantje inhoudt dat hij atoombommen moet onderhouden op de Custer Hill Club.’

‘Ik ben niet van plan dat te laten gebeuren.’

‘Betekent dat dat jij verder zorg zult dragen voor Mikhail?’ Madox keek naar de drie andere leden van het Comité en zei toen tegen Landsdale: ‘Maak je daar nu verder maar niet druk over.’ Harry Muller luisterde naar een conversatie tussen heren over het vermoorden van een getuige. Als Mikhail, die maar een fractie van de waarheid kende, uit de weg zou worden geruimd, zou Harry Muller helemaal weinig kans maken, hoewel hij wist dat zijn kansen toch al nul komma nul waren.

Madox vervolgde: ‘Een en ander is duidelijk in een stroomversnelling geraakt sinds het onverwachte bezoek van rechercheur Muller, maar ik zie geen reden waarom we Project Groen niet de komende paar dagen kunnen opstarten.’ Hij wierp een blik op Landsdale en vervolgde toen zijn relaas. ‘In feite, heren, zijn we voor een voldongen feit gesteld en kunnen we nu alleen nog maar voorwaarts.’

Paul Dunn, de adviseur van de president, zei: ‘Bain, ik denk dat we die atoombommen misschien beter op een veilige plek kunnen opbergen tot zich een betere gelegenheid –’

‘Die gelegenheid, Paul, doet zich nu voor. Ik heb het idee – op grond van recente informatie – dat er mensen binnen de regering zijn die iets beginnen te vermoeden en we moeten door voordat zij hier komen rondneuzen. Die atoombommen moeten binnen een dag of twee op hun plaats van bestemming zijn en jij moet terug naar Washington, naar de president, zodat als wij Project Groen initiëren, hij Vuurstorm opstart.’ Madox vroeg aan Paul Dunn: ‘Hoe ziet de agenda van de president er uit op laten we zeggen maandag en dinsdag?’ Dunn keek op een vel papier dat voor hem lag. ‘De president zal op maandagochtend – Columbus Day – in het Witte Huis zijn en daarna vliegt hij naar Dearborn, Michigan, waar hij rond half vier die middag op Oakland County International Airport zal landen. De verkiezingen zijn zoals je weet nog maar drie weken weg, dus zal de president een toespraak houden om de kandidatuur van Dick Posthumus voor het gouverneurschap van Michigan te ondersteunen. Dan gaat hij met een motorescorte naar het Ritz-Carlton in Dearborn, waar hij een dinertoespraak houdt om Thaddeus McCotter te steunen in zijn poging congreslid voor dat district te worden. Daarna vertrekt hij weer met de Air Force One en zal hij rond tien uur ’s avonds landen op Andrews Air Force Base, vanwaar hij per helikopter naar het Witte Huis vertrekt, om rond half elf op de South Lawn te arriveren.’

Madox verwerkte die informatie en zei toen: ‘Maandag, Columbus Day, zou een aannemelijke dag zijn voor islamitische terroristen om atoombommen in Amerikaanse steden tot ontploffing te brengen.’ Paul Dunn zei: ‘Een feestdag is om diverse redenen geen goede dag om… dit te doen.’ Hij legde het uit. ‘Om te beginnen zal Ed noch ik de president vergezellen op zijn tocht en Scott zal ook niet in het Witte Huis zijn.’ Hij keek naar Landsdale voor bevestiging.

Scott Landsdale zei: ‘Ik heb een bedrijfspicknick en een softballwedstrijd op maandag.’

Madox lachte. ‘Nou, dan zullen we de atoomaanval op Amerika moeten uitstellen.’ Hij wendde zich tot Edward Wolffer. ‘Misschien hebben we wat informatie over JEEP nodig om ons te helpen een besluit te nemen.’

Wolffer knikte en antwoordde: ‘Jullie weten waarschijnlijk allemaal al een en ander af van JEEP – het Joint Emergency Evacuation Plan. Tijdens de Koude Oorlog is er een plan bedacht om de president en een selecte groep militaire en politieke leiders zo snel mogelijk – per auto of helikopter – naar ofwel Andrews ofwel National Airport te brengen, dit afhankelijk van waar de president zich op dat moment bevindt.’ Hij vervolgde: ‘Op het betreffende vliegveld staat altijd een E-4B straaltoestel gereed om op te stijgen. Dit vliegtuig wordt de National Emergency Airborne Command Post – NEACP – genoemd, bekend onder de codenaam Kneecap, en in de wandelgangen ook wel de Doomsday-jet genoemd.’

Wolffer keek het vertrek door en ging toen verder. ‘De president zou natuurlijk de nucleaire voetbal bij zich hebben en hij kan dan een vergeldingsactie opstarten vanuit de vliegende commandopost. Maar er is een post-9/11-variant van JEEP en Kneecap, die in werking treedt als de aanval op Amerika niet wordt uitgevoerd met intercontinentale raketten. Als blijkt dat de aanval is opgezet door terroristen wordt ervan uitgegaan dat we niet de tien of vijftien minuten respijt hebben die een op ons afgevuurde raket ons zou geven, en dat er elk moment een verborgen bom in Washington tot ontploffing kan worden gebracht. De reactie is daarom anders – de president zal zo spoedig mogelijk in de helikopter op het grasveld van het Witte Huis moeten stappen en hij zal vervolgens met die helikopter naar een veilige locatie worden gevlogen, ergens ver weg van Washington, dat natuurlijk een potentieel doelwit voor terroristen is.’

Madox zei: ‘Goed, wij weten dat het niet een van de steden op onze lijn is, dit om voor de hand liggende redenen.’ Hij glimlachte en voegde eraan toe: ‘Al was het maar omdat jullie, heren, op het beslissende moment allemaal in die stad zullen zijn. Jullie kunnen je allemaal als een held gedragen door tijdens de paniek en verwarring volgend op de nucleaire ontploffingen netjes op je post te blijven. Jullie drieën – Ed, Paul en Scott – zullen de gebeurtenissen enigszins moeten sturen.’

Wolffer merkte op: ‘In wezen hebben we dat al gedaan door deze variant van JEEP er doorheen te drukken.’ Hij legde uit: ‘De helikopter van de mariniers is minder goed dan de Air Force One of de E-4B Doomsday-jet toegerust om grote hoeveelheden gecodeerde berichten te verwerken, zodat de tijd tussen de aanval en de reactie daarop grotendeels in beslag zal worden genomen door evacuatieprocedures, wat weer minder waarschijnlijk maakt dat de president boodschappen ontvangt of adviezen krijgt die hem ertoe brengen de initiatie van Vuurstorm nog eens te heroverwegen.’ Wolffer besloot met: ‘De tijd die de president doorbrengt aan boord van de mariniershelikopter is altijd een periode van onvolledige bevelvoering, controle en communicatie.’

Madox zei: ‘Wat voor ons natuurlijk tamelijk ideaal is.’ Hij vroeg aan Pat Dunn: ‘En hoe ziet de agenda van de president er op dinsdag uit?’

‘De president,’ antwoordde Dunn, ‘zal dan de hele dag in het Witte Huis verblijven. Om twee uur ’s middags zit hij een vergadering voor over huisvesting voor minderheden. De rest van de dag zal hij in de Oval Offee zijn. Het diner is met vrienden, een selecte groep medewerkers en de First Lady.’ Dunn voegde eraan toe: ‘Scott is als het goed is die dag tot laat bezig in het West Wing-kantoor en Ed zal de hele dag in de buurt van de minister van Defensie rondhangen. Jim zal zich in het Pentagon bevinden, waar hij de bezigheden van de verenigde chefs van staven op de voet volgt. Ikzelf zal dineren op het Witte Huis,’ besloot hij.

Bain Madox leek in gedachten verzonken en zei toen: ‘Oké… Dinsdag lijkt de beste dag om Project Groen te initiëren. Dat geeft ons wat extra speelruimte om datgene uit te voeren wat nog gedaan moet worden.’ Hij verklaarde zich nader. ‘Om te beginnen moet Mikhail hier aanwezig zijn, en hij zal misschien wat tijd nodig hebben om de kofferbommen na te kijken. Ten tweede moet ik er zeker van zijn dat mijn vliegtuigen hier klaarstaan om te vertrekken. Ten derde moeten de dieselgeneratoren worden klaargemaakt om de ELF-antenne van stroom te voorzien. Dan zal de ELF-zender zelf moeten worden gecontroleerd, wat ik persoonlijk op me zal nemen… en dan is er nog de logistiek van de twee vluchten naar de uitgekozen steden.’

Harry luisterde naar Madox, maar begreep niet goed waar de man het over had, hoewel de rest dat wel leek te snappen.

Madox ging verder. ‘Goed, laten we het dan op dinsdag vroeg in de avond houden. Ik weet dat de president zich vroeg terugtrekt en ik wil niet dat hij uit bed moet worden gehaald en in zijn pyjama in de helikopter gezet.’ Hij grinnikte. ‘Laten we zeggen, ergens tijdens het diner, als Paul en de First Lady bij hem zijn, wat de evacuatie per helikopter voor iedereen een stuk makkelijker zal maken. De exacte tijd zal door mij bepaald worden en vervolgens worden doorgegeven aan Scott en Ed, die de betreffende avond nog laat op kantoor zullen zijn.’ Hij keek naar generaal Hawkins en zei: ‘En jij, Jim, zal tot laat in het Pentagon aan het werk zijn.’

Hawkins knikte.

Madox rondde zijn relaas af. ‘Mooi, heren, de Nieuwe Wereld begint op dinsdagavond – drie dagen en ongeveer drie uur van nu. En jullie zullen allemaal met elkaar in contact staan. En jij, Scott, zal de gemoederen wat tot bedaren brengen door aan te kondigen dat je uit betrouwbare bron hebt vernomen dat de steden die een bomaanval te verduren hebben gekregen, ook de enige steden zullen zijn die dit lot ondergaan.’

Landsdale knikte. ‘Ik zal mijn best doen, maar er zijn tegenwoordig nog maar weinig mensen die de CIA geloven.’

‘Het Witte Huis gelooft jullie ook wat betreft die massavernietigingswapens in Irak. Die trouwens volgens mij helemaal niet bestaan.’ Landsdale glimlachte en antwoordde: ‘Misschien wel, misschien niet. Het zal hoe dan ook na Vuurstorm een academische vraag zijn, wat voor iedereen maar beter is ook.’

Madox knikte en wendde zich tot Wolffer. ‘Hoe treedt Vuurstorm eigenlijk precies in werking? Kun je ons dat uitleggen?’

Edward Wolffer nam het woord. ‘Nadat is gemeld en bevestigd dat een Amerikaanse stad of steden zijn aangevallen met een massavernietigingswapen – dat in dit geval nucleair van aard zal zijn – zal de minister van Defensie een gecodeerd bericht sturen naar Colorado Springs, met de simpele mededeling: “Vuurstorm activeren”, gevolgd door het reactieniveau: de A-lijst, of de A- en B-lijst.’ Hij keek de tafel rond en zei: ‘Als Washington zelf wordt vernietigd en/of er is geen bericht van de minister of de president, dan zal Vuurstorm toch effectief worden.’

Niemand had daar commentaar op, dus ging Wolffer verder. ‘De protocollen en ingebouwde beveiligingsmechanismen zijn vergelijkbaar met die voor MAD, en hoewel Vuurstorm een minder delicate reactie is dan MAD, is dit een van die zeldzame gevallen waarbij het gezonde verstand de overhand heeft. Met andere woorden, zodra de mensen in Colorado Springs weten – uit welke betrouwbare bron dan ook – dat een Amerikaanse stad door een atoombom is vernietigd, zullen ze een gecodeerd bericht sturen naar de raketsilo’s die zijn aangewezen voor Vuurstorm, en naar de marinebases in Norfolk en Pearl Harbor, die de onderzeevloot zullen inseinen. Deze onderzeeërs en silo’s krijgen vervolgens een pre-lanceerbevel. Vuurstorm kent een dertig-minuteninterval tussen de pre-lancering en de daadwerkelijke lancering.’

Wolffer keek iedereen afzonderlijk aan. ‘Gedurende die tijd wachten de mensen in Colorado Springs op eventuele aanvullende gecodeerde berichten van de president waarin de lancering wordt aangepast of afgeblazen.’

Landsdale zei: ‘Ik dacht dat de president Vuurstorm niet kon afblazen?’

Wolffer antwoordde: ‘Dat kan hij wel, maar alleen als hij overtuigend bewijs heeft dat de nucleaire aanval niet door islamitische terroristen is uitgevoerd. En hij heeft slechts dertig minuten om daar achter te komen. En als hij in de helikopter zit, onderweg naar een veilige locatie, is er een stuk minder kans dat hij dergelijke informatie zal ontvangen. Zoals we al eerder hebben besproken, is er een sterke vooronderstelling van schuld jegens islamitische terroristen, zeker na 9/11. Het zal er alle schijn van hebben dat de kofferbommen de vingerafdrukken van Al-Qaeda dragen. En zonder aanwijzing als zou de aanval zijn opgezet door bijvoorbeeld Noord-Korea, of – hoe onwaarschijnlijk dat ook klinkt – door een of andere binnenlandse groepering die van het bestaan van Vuurstorm afweet’ – hij glimlachte – ‘zal Vuurstorm het land van de islam bestoken. We schieten in feite eerst en stellen daarna pas vragen. Als we het bij het verkeerde eind hadden wat betreft de bron van de aanval, hebben we in ieder geval een waardevol doel bereikt.’

Madox zei: ‘Ik heb van Paul begrepen dat deze president niet zal proberen Vuurstorm af te blazen.’

Paul Dunn reageerde. ‘De president is direct na 9/11 nog eens gewezen op Vuurstorm, en vervolgens nog een keer bij de eenjarige herdenking. Hij lijkt zich er helemaal in te kunnen vinden en begrijpt dat het enige wat hij moet doen nietsdoen is.’

Wolffer zei: ‘Als Colorado Springs na dertig minuten nog niets van de president gehoord heeft, betekent die stilte een bevel tot lancering. Dus zeg maar binnen een uur na de atoomaanval op Amerika zullen we de nucleaire vernietiging hebben voltooid van hen die verantwoordelijk zijn.’

Landsdale merkte droogjes op: ‘Ik mag hopen van niet. Wij zijn verantwoordelijk.’

Madox zag er de humor niet van in en antwoordde: ‘Nee, Scott, de islamitische extremisten zijn uiteindelijk verantwoordelijk voor de vernietiging van hun thuisland. Ze hebben al te lang met ons gesold en wie met vuur speelt, moet op de blaren zitten.’

Landsdale merkte op: ‘Als je je daar prettig bij voelt…’ Hij vroeg aan Madox: ‘Hoe is de logistiek om deze kofferbommen te krijgen waar ze horen?’

‘Ik heb twee Citation-jets, die helaas op dit moment niet hier zijn, maar ik heb contact opgenomen met de piloten en de vliegtuigen zijn onderweg naar Adirondack Regional Airport. In de loop van morgen, of op zijn laatst maandag, als Mikhail me vertelt dat de kofferbommen op scherp staan, zullen de piloten en copiloten de vier koffers in twee Jeeps naar het vliegveld vervoeren en ze aan boord van mijn twee vliegtuigen brengen.’ Madox keek even naar de zwarte koffer en zei: ‘Het worden kofferbommen genoemd, maar zoals jullie zien lijken ze in de verste verte niet op de bekende Samsonite-koffers, dus voordat we ermee de straat op gaan, stoppen we ze elk in een hutkoffer met sloten van koolstofstaal.’ Hij pauzeerde even. ‘Vervolgens zullen de piloten en copiloten naar twee verschillende steden vliegen, waar ze een taxi nemen naar vooraf bepaalde hotels – met hun koffers – om daar nieuwe instructies af te wachten.’

Landsdale vroeg: ‘Zijn die knapen te vertrouwen?’

‘Ze zijn al heel lang bij mij in dienst en het zijn allemaal oud-militairen. Ze volgen orders op.’

‘Wordt ze verteld wanneer ze hun kamers moeten verlaten?’ Madox antwoordde: ‘Ze zullen helaas nog in hun kamer zijn als de koffers ontploffen. Ze weten natuurlijk niet wat er in die koffers zit, maar ze weten wel dat de inhoud heel kostbaar is en dat ze niet uit het oog mogen worden verloren.’

Harry Muller hoorde het allemaal aan. Hij was al enige tijd het spoor bijster wat het aantal slachtoffers betrof, maar hij wist dat zijn kansen om hier levend uit te komen inmiddels tot nog wat verder onder nul waren gedaald.

Hij strekte zijn enkelboeien en drukte toen met zijn voet op de ketting. Hij realiseerde zich dat hij die boeien nooit zou kunnen verbreken, maar zijn handen waren vrij en ervan uitgaand dat geen van deze mannen gewapend was, zou hij misschien kunnen uitbreken. Harry wierp een steelse blik op de deur, en vervolgens op de door gordijnen aan het oog onttrokken ramen.

Madox zag het en zei tegen hem: ‘Vervelen we je? Moet je ergens heen?’

Harry antwoordde: ‘Val dood.’

Paul Dunn zei: ‘Bain, we hebben hem hier niet langer nodig, als we dat al ooit hadden.’

Madox antwoordde: ‘Ik ben bang dat dit voorlopig de beste plek is voor de heer Muller. We willen toch niet dat hij tegen zijn bewakers gaat praten en ze ongerust maakt met krankzinnige praatjes over atoombommen?’ Hij keek Muller aan en zei toen tegen de anderen: ‘Er is een slaapmiddel onderweg naar hier. De heer Muller zal tot dinsdag moeten slapen.’

Niemand reageerde, behalve Harry, die tegen de andere vier mannen zei: ‘Die schoft gaat me vermoorden, realiseren jullie je dat wel?’ Niemand zei iets of keek Harry aan, behalve Scott Landsdale, die Harry op de schouder klopte. ‘Niemand gaat jou kwaad doen.’ Harry duwde Landsdale’s arm weg en snauwde: ‘Jullie zijn verdomme stuk voor stuk ordinaire moordenaars.’

Madox onderbrak hem. ‘Harry, je maakt je nodeloos druk. Misschien moet je dat slaapmiddel nu maar meteen innemen. Of ga je nu je mond houden, zodat je ook de rest kunt horen?’

Harry gaf geen antwoord en Madox zei tegen zijn Comité: ‘Zoals ik daarnet al zei, zullen de piloten en copiloten op hun post blijven en ergens in de loop van dinsdag, als Paul me heeft verteld dat de president en zijn vrouw in het Witte Huis aan het diner zitten, activeer ik de ELF-zender hier en zend het gecodeerde radiosignaal uit dat alle vier de bommen tot ontploffing zal brengen.’ Hij vervolgde met: ‘Tegen de tijd dat de president zijn salade naar binnen heeft gewerkt, zal hem het verschrikkelijke nieuws bereiken en zal de klok aftellen naar Vuurstorm, terwijl de president en zijn vrouw per helikopter naar een veilige plek worden overgebracht.’ Hij vroeg: ‘Staat een van jullie op de nominatie om samen met hem te worden geëvacueerd?’

Paul Dunn antwoordde: ‘Ja, ik, maar alleen als ik bij hem in de buurt ben.’

‘Nou,’ zei Madox, ‘veel dichter dan aan dezelfde tafel kun je niet bij hem zijn.’

Generaal Hawkins schraapte zijn keel en zei tegen Madox: ‘Ik weet dat we een keer de plaatsing van de atoombommen hebben besproken, maar nu de tijd daar is, zou ik graag precies willen weten wat je in gedachten hebt. Je had het over twee steden, maar we hebben vier kofferbommen.’

Bain Madox zei: ‘Zoals ik al zei, zijn dit wapens met een beperkt bereik, en mogelijk niet zo betrouwbaar als we wel zouden willen. Het plan is daarom, na overleg met Mikhail, om in elk van de twee steden twee bommen te plaatsen. Als er dus eentje niet zou werken, hebben we altijd de andere nog. Als ze allebei met maximaal effect ontploffen, hebben we een mooiere explosie.’

Hij keek de tafel rond en zei toen: ‘Dus stel dat we bijvoorbeeld San Francisco als een van de steden zouden kiezen, dan gaat de piloot met zijn koffer naar het ene hotel, en de copiloot met de andere koffer naar een tweede, in de buurt gelegen hotel. We hebben dan dus twee ontploffingscentra die binnen het bereik van elkaar liggen, zodat als er maar één bom af zou gaan, die het hotel met de andere bom zou wegvagen. Dat is belangrijk omdat zo naderhand geen onontplofte koffer – en een stomverbaasde piloot – zal worden aangetroffen in een hotelkamer die kan worden gekoppeld aan… nou ja, aan mij. Met andere woorden, één explosie zal de sporen van een mogelijke blindganger – en de piloot – op de andere locatie vernietigen. Als geen van beide bommen tot ontploffing komt, zal ik mijn piloten bellen met nieuwe instructies.’

Generaal Hawkins vroeg: ‘Hoe betrouwbaar zijn die bommen eigenlijk?’

Madox antwoordde: ‘Mikhail heeft me verzekerd dat elke bom voor negentig procent betrouwbaar is wat de explosie betreft. Wat hun maximale bereik betreft, dat zullen we pas weten als ze zijn ontploft.’ Hij legde het verder uit. ‘Zoals ik al zei, zijn ze behoorlijk oud ze stammen ongeveer uit 1977 – en omdat het minibommen zijn, zijn ze in wezen geavanceerder en complexer dan, laten we zeggen, een atoomkop van één megaton. Maar ze zijn onderhouden door Mikhail, die me heeft verteld dat aan het ontwerp niets mankeert en dat het ontstekingsmechanisme en de plutoniumkern in uitstekende conditie verkeren.’

Generaal Hawkins merkte op: ‘Wapens, en met name atoomwapens, zijn bij uitstek het terrein waarop de Sovjets excelleerden.’ Hij glimlachte en voegde eraan toe: ‘Tijdens de Koude Oorlog grapten we altijd dat we niet bang hoefden te zijn voor sovjetkofferbommen, omdat de Sovjets geen koffers konden maken.’

Enkele mannen grinnikten en Madox wierp een blik op de koffer. ‘Hij ziet er inderdaad wat sjofel uit.’ Hij lachte en keek de anderen aan. ‘En nu dan misschien wel de moeilijkste beslissing die we moeten nemen – eentje die we nog niet echt hebben besproken – maar waar we het nu toch echt over moeten hebben. Welke twee Amerikaanse steden moeten worden opgeofferd opdat Amerika en de wereld bevrijd zullen worden van de islamitische terreur? Heren?’