8

Bain Madox ging staan en zei: ‘Ik verklaar deze spoedvergadering van het Uitvoerend Comité van de Custer Hill Club voor geopend.’

Nog steeds staand voegde hij eraan toe: ‘Heren, zoals u weet heeft het Bureau voor de Binnenlandse Veiligheid, omdat het één jaar geleden is dat de aanslag op de Twin Towers plaatsvond, de Alarmfase Oranje uitgeroepen. Het doel van deze bijeenkomst is om te bepalen of we doorgaan met Project Groen, dat de alarmfase zal terugbrengen tot diezelfde kleur. Voorgoed.’ Madox keek Harry aan. ‘Dat zou je wel aanstaan, niet?’

‘Zeker.’

‘Het zou je wel je baan kunnen kosten.’

‘Maakt me niet uit.’

‘Mooi. Goed, als dit comité ermee instemt, wil ik Harry erbij betrekken. We zouden allemaal ons voordeel kunnen doen met een wat andere invalshoek voor we een beslissing nemen.’ Hij keek naar Harry en vroeg: ‘Ken je de term MAD, Mutually Assured Destruction, ofwel Gegarandeerde Wederzijdse Vernietiging?’

‘Ik… ja…’

‘Als tijdens de Koude Oorlog de Sovjets hun atoomraketten op ons zouden hebben afgestuurd, zouden wij zonder verder overleg ons arsenaal aan atoomwapens op hen hebben laten neerkomen. Er zouden dan duizenden atoomkoppen op beide landen zijn neer geregend en dat zou wederzijdse vernietiging hebben betekend. Herinner je je dat nog?’

Harry knikte.

Madox ging verder. ‘Paradoxaal genoeg was de wereld in die tijd een stuk veiliger. Geen aarzeling van onze kant en geen politieke debatten. Deze strategie was van een wondermooie eenvoud. De radarbeelden van duizenden atoomraketten die onze kant opkwamen, zou betekenen dat wij ten dode waren opgeschreven. De enige morele vraag – als die er al was – was: doden wij eerst nog tientallen miljoenen Russen voor we zelf sterven? Jij en ik weten wat het antwoord daarop was, maar er waren wat warhoofden in Washington die vonden dat wraak geen rechtvaardiging was om een groot deel van de planeet te verwoesten – dat er geen enkel doel werd gediend met het uitroeien van onschuldige mannen, vrouwen en kinderen wier regering zojuist tot de uitroeiing van ons volk had besloten. Nou, de doctrine van de Gegarandeerde Wederzijdse Vernietiging – MAD – maakte dat dankzij onze automatische reactie dergelijke vragen niet langer relevant waren. We waren niet afhankelijk van een president die plotseling niet durfde of in een morele crisis verzeild raakte, of die aan het golfen was of ergens werd gepijpt.’

Er klonk wat besmuikt gegrinnik.

Madox ging verder. ‘De belangrijkste reden dat MAD werkte, was dat het ondubbelzinnig en symmetrisch was. Beide partijen wisten dat een nucleaire aanval van de een direct zou worden beantwoord met een even krachtige of nog krachtiger aanval van de ander, wat de beschaving van beide naties zou vernietigen.’ Hij voegde eraan toe: ‘Dat zou maken dat landen als Afrika, China en Zuid-Amerika zouden erven wat er van de aarde over was. Een nogal deprimerend idee, vind je ook niet?’

Harry herinnerde zich hoe de wereld was voor de ineenstorting van het sovjetrijk. Een atoomoorlog was behoorlijk angstaanjagend, maar hij had eigenlijk nooit geloofd dat het ervan zou komen.

Madox leek zijn gedachten te lezen en zei: ‘Maar dat is nooit gebeurd en het zou ook nooit gebeurd zijn. Zelfs de meest krankzinnige sovjetdictator zou zo’n scenario nooit overwegen. Ondanks het gejammer van linkse pacifisten en wereldvreemde intellectuelen was MAD juist de enige garantie dat de wereld nooit een nucleair armageddon zou meemaken. Ja toch?’

Harry dacht: Waar wil die vent in vredesnaam heen?

Bain Madox ging zitten, stak een sigaret op en vroeg aan Harry: ‘Heb je ooit gehoord van Code Vuurstorm?’

‘Nee.’

Madox keek hem eens goed aan en verklaarde toen: ‘Een geheim overheidsprotocol. Je hebt deze term nooit in het voorbijgaan gehoord, in geen enkele context?’

‘Nee.’

‘Dat dacht ik al. Dit geheime protocol is slechts bekend bij de allerhoogste overheidsinstanties. En bij ons. En nu ook bij jou – als je tenminste oplet.’

Paul Dunn, de adviseur van de president, kwam ertussen. ‘Bain, moeten we het hier in het bijzijn van de heer Muller wel over hebben?’ Bain Madox keek Dunn strak aan en antwoordde: ‘Zoals ik al zei is dit een goede oefening voor ons allemaal. We zullen op heel korte termijn een beslissing moeten nemen die de wereld zoals wij die kennen zal veranderen, en die de geschiedenis voor de komende eeuw zal herschrijven. Het minste dat we kunnen doen is ons nader verklaren tegenover meneer Muller, die tenslotte de natie vertegenwoordigt die wij zeggen te willen redden. Om nog maar te zwijgen van het feit dat we ons ook tegenover onszelf nader moeten verklaren, nu we op dit cruciale punt beland zijn.’

Landsdale, de CIA-man, zei tegen iedereen: ‘Je zult het Bain toch op zijn eigen manier moeten laten aanpakken. Dat zouden jullie zo langzamerhand moeten weten.’

Edward Wolffer deed ook een duit in het zakje. ‘Ik zou bovendien willen benadrukken dat dit een transformerend moment is in de wereldgeschiedenis en ik zou niet willen dat Bain, of wie dan ook, achteraf het idee zou krijgen dat we er niet de tijd aan hebben besteed die zoiets belangrijks verdient.’

Madox wendde zich tot zijn oude vriend. ‘Bedankt, Ed. Niemand zal misschien ooit weten wat hier vandaag gebeurd is, maar wij weten het, en God weet het ook. En als op een dag de wereld het ook weet, zullen we ons moeten rechtvaardigen tegenover God en tegenover de mensheid.’

Landsdale merkte droogjes op: ‘Misschien kunnen we het God maar beter niet vertellen.’

Madox negeerde hem en nam een trek van zijn sigaret. ‘De eerste islamitische terroristische aanslag stamt uit de jaren zeventig, zoals jullie je allemaal nog zullen herinneren.’

Bain Madox begon met de slachtpartij tijdens de Olympische Spelen in München en ratelde toen een lijst af van dertig jaar vliegtuigkapingen, bomaanslagen, ontvoeringen, executies en massamoorden door islamitische jihadisten.

De mannen in het vertrek zwegen tijdens zijn opsomming, maar een enkeling knikte bij de herinnering aan weer een terroristische aanslag. Harry Muller herinnerde zich ook bijna elke aanslag die Madox noemde. Wat hem daarbij vooral verbaasde, was het aantal aanslagen dat de afgelopen dertig jaar was gepleegd. En het verbaasde hem ook dat hij er zoveel alweer vergeten was – zelfs de grote aanslagen, zoals de aanslag met een autobom op de marineonderkomens in Libanon, waarbij 241 Amerikanen omkwamen, of de bom aan boord van PanAm vlucht 103 bij Lockerbie, waarbij honderden mensen werden gedood.

Harry merkte dat hij bij elke aanslag die werd opgenoemd kwader werd en hij bedacht dat als er nu een terrorist – of om het even welke moslim – de kamer binnen zou worden gebracht, hij door alle aanwezigen hier zou worden gevierendeeld. Madox wist hoe hij een menigte moest ophitsen.

Madox keek nu trouwens de tafel rond en zei: ‘Iedereen hier heeft wel een vriend gehad die in het World Trade Center of het Pentagon om het leven is gekomen.’ Hij richtte zich tot generaal Hawkins. ‘Jouw neef, kapitein Tim Hawkins, stierf in het Pentagon.’ Vervolgens sprak hij Scott Landsdale aan. ‘Jij hebt twee CIA-collega’s die in het WTC zijn gestorven. Ja toch?’

Landsdale knikte.

Madox wendde zich tot Harry. ‘En jij? Heb jij iemand verloren op die dag?’

Harry antwoordde: ‘Mijn baas… hoofdinspecteur Stein en nog wat andere knapen die ik kende stierven in de noordelijke toren…’

‘Mijn condoleances,’ zei Madox, die vervolgens verderging met zijn litanie over de wreedheden, het geweld en de aanslagen die tegen Amerika en het Westen waren gericht. ‘Dit was allemaal heel nieuw voor ons en noch de wereld noch de Verenigde Staten wisten hoe ze moesten reageren. Veel mensen dachten dat het vanzelf wel weer over zou gaan. Nou, dat is duidelijk niet het geval. Het is alleen maar erger geworden. Het Westen was gewoon niet voldoende toegerust om deze terroristische aanvallen te pareren en ons leek ook de wil te ontbreken om te reageren op deze mensen die ons vermoordden. Zelfs toen de VS werden aangevallen op hun eigen grondgebied – de bom in het WTC in 1993 – deden we niets.’ Hij keek Harry aan. ‘Dat klopt toch?’

‘Ja… maar er veranderde daarna wel iets –’

‘Dat is mij dan ontgaan.’

Harry zei: ‘Nou, 9/11 heeft echt alles veranderd. We zitten er nu veel meer bovenop en –’

‘Zal ik je eens wat vertellen, Harry? Jij en je vriendjes van de ATTF, en de hele FBI, de CIA, de inlichtingendienst van het leger, de Britse MI5 en MI6 en de rest van die volkomen nutteloze Europese inlichtingendiensten kunnen de rest van hun leven achter islamitische terroristen aanjagen zonder dat het verdomme ook maar enig verschil maakt.’

‘Ik weet niet –’

‘Nou, ik wel. Vorig jaar waren het het WTC en het Pentagon. Volgend jaar komen het Witte Huis en het Capitol aan de beurt.’ Madox zweeg even, blies wat rookkringeltjes en zei toen: ‘En op een gegeven moment zal het een hele Amerikaanse stad zijn. Een atoombom. Of twijfel jij daaraan?’

Harry gaf geen antwoord.

‘Harry?’

‘Nee, daar twijfel ik niet aan.’

‘Mooi. Dat geldt trouwens voor iedereen hier aan tafel. Dat is ook de reden dat we hier zitten.’ Hij vroeg aan Harry: ‘Hoe zou jij dat willen voorkomen?’

‘Nou… ik werk zo af en toe ook voor het NEST – het Nuclear Emergency Support Team. Zegt je dat iets?’

Bain Madox glimlachte. ‘Harry, je zit hier met de onderminister van Defensie, een van de belangrijkste veiligheidsadviseurs van de president van de Verenigde Staten, een lid van de verenigde chefs van staven en de contactpersoon van de CIA voor het Witte Huis. Het zou me zeer verbazen als er iets was wat wij niet wisten.’

‘Waarom stel je me dan al die vragen?’

Madox leek enigszins geïrriteerd. ‘Ik zal jou eens iets over het NEST vertellen, ook wel bekend als het vrijwillige brandweerkorps van het atoomtijdperk. Een heel vage club, en navenant effectief. Een stuk of duizend vrijwilligers afkomstig uit de wetenschap, de overheid en de misdaadbestrijding, die zichzelf soms vermommen als toerist of zakenman. Ze lopen of rijden rond in Amerikaanse steden en bij andere mogelijke doelen, zoals dammen, kerncentrales en dergelijke, en hebben detectieapparatuur verstopt in hun aktetas, golftas, bierkoeler of wat dan ook. Ja toch?’

‘Ja, dat klopt.’

‘Heb je ooit een atoombom gevonden?’

‘Nog niet.’

‘En die zul je ook nooit vinden. Er zou zich een vuile bom of een ander nucleair explosief in een appartement aan Park Avenue kunnen bevinden, met de tijdklok geactiveerd, en de kans dat het NEST of Harry Muller zo’n bom zou vinden, is nul komma nul. Heb ik gelijk?’

‘Ik weet niet. Soms heb je geluk.’

‘Dat klinkt niet erg geruststellend, Harry,’ zei Madox. ‘De vraag is: hoe kan de Amerikaanse regering voorkomen dat een massavernietigingswapen – en dan met name een atoomwapen, ingezet door terroristen – een Amerikaanse stad wegvaagt?’ Hij keek Harry aan en zei: ‘Ik zou graag zien dat je een les leert uit de Koude Oorlog-strategie van de Gegarandeerde Wederzijdse Vernietiging en me vertelt hoe we terroristen ervan kunnen weerhouden om een atoombom in een Amerikaanse stad te plaatsen en te laten exploderen. Dit is geen retorische vraag. Ik zou graag zien dat je er antwoord op gaf.’

Harry antwoordde: ‘Oké, ik neem aan dat we het op dezelfde manier aanpakken als toen met de Russen – als zij weten dat we hen zullen bombarderen, laten ze het wel uit hun hoofd om ons te bombarderen.’

Madox antwoordde: ‘Klopt, maar we hebben nu met een ander soort vijand te maken. Het wereldwijde terroristische netwerk is iets heel anders dan die goeie ouwe Sovjet-Unie. Dat was een rijk met een regering, steden, harde doelen, zachte doelen, die allemaal onderdeel uitmaakten van een door het Pentagon uitgewerkt aanvalsplan dat ook bij de Sovjets bekend was. Het islamitische terrorisme daarentegen is heel amorf. Als een islamitische terroristische organisatie een atoombom tot ontploffing brengt in New York of Washington, tegen wie moeten we onze vergeldingsactie dan richten?’ Hij keek Harry strak aan. ‘Tegen wie?’

Harry dacht even na. ‘Bagdad?’

‘Waarom Bagdad? Hoe kunnen wij weten of Saddam Hoessein iets te maken heeft met een atoomaanval op Amerika?’

Harry antwoordde: ‘Wat maakt het uit welke Arabische stad je neemt? Het gaat om de boodschap die ervan uit gaat.’

‘Dat is waar, maar ik heb een beter plan. Tijdens de regering Reagan heeft de Amerikaanse overheid dat geheime protocol, Vuurstorm, uitgedacht en uitgewerkt. Vuurstorm behelst de nucleaire vernietiging van de hele islamitische wereld middels Amerikaanse atoomraketten, dit in reactie op een nucleaire aanval op Amerika. Hoe klinkt je dat in de oren?’

Harry reageerde niet.

‘Je kunt vrijuit spreken. Je bent onder vrienden. Zou je, diep in je hart, niet het liefst zien dat die hele zandbak daar verandert in een zee van gesmolten glas?’

Harry keek de tafel rond en antwoordde toen: ‘Ja.’

Bain Madox knikte. ‘Kijk, nou komen we ergens. Harry Muller, in veel opzichten een doorsnee Amerikaan, zou graag zien dat de hele islam wordt weggevaagd in een nucleaire holocaust.’

Harry Muller had er geen moeite mee om mee te gaan met deze onzin, want dat was precies wat het was. Gelul. Fantasieën van dolgedraaide ultrarechtse idioten waar deze knapen waarschijnlijk een stijve van kregen. Hij zag geen enkel verband tussen wat Madox zei en waar Madox toe in staat was. Het deed hem denken aan zijn tijd bij de inlichtingendienst van de New Yorkse politie, toen hij linkse radicalen moest ondervragen die het hadden over de wereldrevolutie en het verheffen van de massa, wat dat verdomme ook mocht betekenen. Zijn baas noemde dat altijd natte dromen. Hij keek nog eens de tafel rond. Bij nader inzien leken deze knapen toch niet echt van die rukkers. Ze zagen er eigenlijk heel serieus uit en het waren belangrijke mannen.

Madox verstoorde Harry’s gedachten door te zeggen: ‘Hoe kunnen we ervoor zorgen dat de Amerikaanse regering snel een eind aan het terrorisme maakt, en aan die duidelijke dreiging van een nucleaire aanval op het Amerikaanse vasteland? Nou, dat zal ik je vertellen. De regering zal Vuurstorm moeten ontketenen. Heb ik gelijk?’

Harry gaf geen antwoord en Bain Madox deelde hem mee: ‘Er ontbreken ongeveer zeventig nucleaire kofferbommen uit de voorraad van de voormalige Sovjet-Unie. Wist je dat?’

Harry antwoordde: ‘Zevenenzestig.’

‘Bedankt voor de informatie. Heb je je ooit afgevraagd of er misschien niet eentje van in handen van islamitische terroristen is geraakt?’

‘Wij denken dat ze dergelijke bommen bezitten.’

‘Nou, dat hebben jullie dan goed gezien. Die bezitten ze inderdaad. Ik zal je eens iets vertellen wat je nog niet weet – iets wat nog geen twintig mensen op deze wereld weten – namelijk dat een van deze kofferbommen vorig jaar in Washington is ontdekt. En dan niet door een NEST-team dat een gelukkige dag had, maar door de FBI, die achter een tip aanging.’

Harry reageerde niet, maar hij dacht er wel over na en er liep een koude rilling over zijn ruggengraat.

Madox ging verder. ‘Ik ben ervan overtuigd dat er nog wel een paar nucleaire kofferbommen dit land zijn binnengesmokkeld, mogelijk via onze niet-bestaande grens met Mexico.’ Hij keek Harry glimlachend aan. ‘Misschien staat er wel eentje in een appartement tegenover jouw kantoor.’

‘Nou, dat denk ik niet, want we hebben dat hele gebied schoongeveegd.’

‘Nou ja, bij wijze van spreken dan. Neem me niet te letterlijk. De vraag is: waarom is er nog geen vermiste sovjetbom tot ontploffing gebracht in een Amerikaanse stad? Of denk jij dat islamitische terroristen misschien ethische bezwaren hebben tegen het wegvagen van een Amerikaanse stad en het doden van een miljoen onschuldige mannen, vrouwen en kinderen?’

‘Nee.’

‘Ik ook niet. Niemand trouwens, na 9/11. Maar ik zal je vertellen waarom het niet gebeurd is en waarschijnlijk ook niet zal gebeuren. Want wil Vuurstorm een geloofwaardig afschrikmiddel zijn, net zo overtuigend als MAD dat was, dan mag het niet volkomen geheim zijn. Sinds het plan voor Vuurstorm werd gelanceerd, zijn dan ook alle islamitische regeringen op de hoogte gebracht, door opeenvolgende Amerikaanse regeringen, dat een aanval op een Amerikaanse stad met een massavernietigingswapen automatisch leidt tot vergelding tegen vijftig tot honderd steden en andere doelen in de islamitische wereld.’

Harry zei: ‘Dat is mooi.’

Bain Madox praatte gewoon door. ‘Zoals de heren hier kunnen bevestigen, Harry, wordt Vuurstorm door de Amerikaanse overheid gezien als een heel sterk motief voor deze landen om de terroristen onder hen in toom te houden, en om deze landen ertoe aan te sporen om informatie te delen met Amerikaanse inlichtingendiensten en er alles aan te doen om te voorkomen dat ze weggevaagd worden. Die tip over de atoombom in Washington kwam trouwens van de Libische regering. Het lijkt dus te werken.’

‘Fantastisch.’

Madox voegde eraan toe: ‘Clubjes zoals NEST zijn een bijna pathetisch antwoord op nucleair terrorisme. Vuurstorm is een proactieve reactie. Het is een pistool tegen het hoofd van de islamitische landen een pistool dat af zal gaan als ze er niet in slagen hun terroristische vrienden ervan te weerhouden het nucleaire pad op te gaan. Ik twijfel er niet aan of de meeste, zo niet alle terroristische organisaties zijn hiervoor gewaarschuwd door de islamitische regeringen die hen onderdak bieden en contact met hen hebben. Of de terroristen het geloven, is een andere vraag. Voorlopig lijkt dat het geval te zijn, wat waarschijnlijk de reden is dat we nog niet zijn bestookt met massavernietigingswapens. Wat denk jij, Harry?’

‘Het klinkt logisch.’

‘Ja, dat vind ik ook. De islamitische regeringen is ook meegedeeld dat Vuurstorm een autonoom project is – dat wil zeggen dat geen enkele zittende Amerikaanse president deze vergelding tegen de islam kan beïnvloeden of tegenhouden. Dat weerhoudt onze vijanden ervan om elke president te analyseren om te kijken of hij – of zij – er wel de ballen voor heeft. De president staat eigenlijk volkomen buitenspel als er in Amerika een atoombom ontploft. Net als tijdens de Koude Oorlog.’ Hij richtte zich tot Paul Dunn en vroeg: ‘Dat is toch zo?’

Dunn antwoordde: ‘Dat klopt, ja.’

Madox keek weer naar Harry. ‘Je lijkt in gedachten verzonken. Waar denk je aan?’

‘Nou… ik neem aan dat de overheid daar ook al aan heeft gedacht, maar zouden vijftig of honderd atoombommen in het Midden-Oosten niet de hele oliehandel verzieken?’

Een paar mannen glimlachten en ook Madox grinnikte wat. Hij wierp een blik op Edward Wolffer en zei: ‘De onderminister van Defensie heeft me verzekerd dat er geen olievelden op de lijst met te bombarderen doelen staan. Geen raffinaderijen en geen oliehavens. Die zullen allemaal intact blijven, maar ze krijgen wel een nieuwe directie.’ Hij glimlachte. ‘Ik moet ook nog ergens van leven, Harry.’

‘Ja, nou goed dan. Maar hoe zit het met het milieu en zo? Je weet wel, fall-out, een nucleaire winter?’

‘Ik zei al dat het antwoord op de opwarming van de aarde een nucleaire winter is. Grapje. Kijk, de gevolgen van vijftig of zelfs honderd nucleaire explosies her en der in het Midden-Oosten zijn uitgebreid bestudeerd door de overheid. Het zal allemaal wel meevallen.’ Hij voegde eraan toe: ‘Ik bedoel, voor hen gaat natuurlijk het licht uit, maar wat de rest van de planeet betreft, gaat het leven gewoon verder.’

‘O ja?’ Er zat Harry nog iets dwars. ‘Nou ja, het zal toch wel niet gebeuren, want zoals je al zei, als de terroristen hiervan ook op de hoogte zijn… Ik bedoel, denken jullie, of hebben jullie gehoord, dat ze ons met atoomwapens gaan bestoken?’

‘Ik heb niets gehoord, Harry. Jij wel? Mijn collega’s hier denken zelfs dat Vuurstorm zo’n doeltreffend afschrikmiddel is dat de kans heel klein is dat islamitische terroristen een Amerikaanse stad nucleair zullen aanvallen. Daarom moeten we het zelf doen.’

‘Waf?’

‘Wij, Harry, de mannen hier in deze kamer, hebben Project Groen ontwikkeld – het plan om een atoomwapen tot ontploffing te brengen in een Amerikaanse stad. Wat vervolgens zal leiden tot het activeren van Vuurstorm, ofwel de nucleaire vernietiging van de islam.’ Harry wist niet of hij het wel goed verstaan had en boog zich naar Madox toe.

Madox maakte oogcontact met Harry en vervolgde: ‘En het mooie ervan is dat de regering niet eens zeker hoeft te weten dat de atoomaanval op Amerika door islamitische terroristen is uitgevoerd. Men is bij voorbaat al zo overtuigd van de schuld van islamitische jihadisten dat er geen overtuigend bewijs nodig is om Vuurstorm in gang te zetten. Briljant, vind je ook niet?’

Harry haalde diep adem en zei: ‘Zijn jullie wel goed bij je hoofd?’

‘Hoezo? Zien we er dan uit alsof we dat niet zijn?’

Harry vond de anderen er vrij normaal uitzien, maar Madox was duidelijk een beetje krankjorum. Harry haalde nogmaals diep adem en vroeg: ‘Hebben jullie een atoomwapen?’

‘Natuurlijk hebben we dat. Waarom denk je dat we hier zitten? We hebben er zelfs vier. In feite…’ Madox stond op, liep naar de zwarte leren koffer en klopte er liefkozend op, ‘… is dit er eentje.’