27

We stapten in de auto en ik gleed achter het stuur, startte de motor en reed de weg op.

Terwijl ik door Ray Brook reed, vroeg Kate: ‘Vertel me wat majoor Schaeffer heeft gezegd.’

‘Dat zal ik doen. Maar nu ben ik aan het nadenken.’

‘Waarover?’

‘Over iets wat Schaeffer zei.’

‘Wat?’

‘Dat is nu net wat ik me probeer te herinneren… Het was iets wat me aan iets anders deed denken –’

‘Wat?’

‘Het wil me niet te binnen schieten. Hier is een kruising.’

‘Eh, rechtsaf. Zal ik rijden? Dan kun jij nadenken.’

‘Nee, en val me nu even niet lastig. Ik had niets moeten zeggen. Dat doe je nou altijd.’

‘Nee, dat doe ik niet. Vertel me gewoon alles wat Schaeffer jou verteld heeft, dan schiet het je vanzelf te binnen.’

‘Oké.’ Ik reed Route 86 op, die donker en verlaten was, en onder het rijden bracht ik Kate op de hoogte van mijn gesprek met Schaeffer. Kate kan goed luisteren en ik ben goed in het weergeven van de feiten, als ik dat wil. Maar feiten en logica zijn niet hetzelfde en ik kon me niet de woordassociaties herinneren die bij mij een lichtje hadden doen opgaan.

Toen ik klaar was, vroeg Kate: ‘En, weet je het weer?’

‘Nee. Ander onderwerp graag.’

‘Oké. Misschien dat dit helpt. Denk jij dat de Custer Hill Club iets van de overheid is, of ooit is geweest?’

‘Nee. Dit is Bain Madox’ ding, van begin tot eind. Denk Dr. No.’

‘Oké, mister Bond, dus jij denkt dat dit meer is dan een jachthuis, en zelfs meer dan een plek waar eventuele samenzweerders elkaar ontmoeten?’

‘Ja… er lijkt daar een… technologische infrastructuur te zijn die niet overeenkomt met de beweerde functie van het landgoed. Tenzij het, zoals Madox zei, door zijn vrouw bedoeld was als toevluchtsoord in geval van een atoomoorlog.’

‘Ik denk dat dat gewoon onderdeel uitmaakte van zijn rookgordijn een logische verklaring voor wat wij uiteindelijk toch wel zouden horen over de bouw van dat huis twintig jaar geleden.’ Ze voegde eraan toe: ‘Hij is heel uitgekookt.’

‘En jij lijkt me vanavond ook uitermate scherp en alert.’

‘Dank je, John. En jij lijkt ongebruikelijk duf en vaag.’

‘Die berglucht hier benevelt mijn hersens.’

‘Kennelijk. Je had majoor Schaeffer wat meer moeten doorzagen over sommige punten.’

Ik antwoordde, met enige irritatie in mijn stem: ‘Ik heb mijn uiterste best gedaan om zijn vrijwillige medewerking te verkrijgen. Maar het is niet makkelijk om een andere politieman te ondervragen.’

‘Nou, toen jij me de kantine uit stuurde, dacht ik anders dat jullie de beste maatjes zouden worden.’

De woorden ‘val dood’ kwamen in me op, maar zo beginnen de meeste ruzies. Ik zei: ‘Wij zullen hem morgen samen wat meer onder druk zetten, schat.’

‘Misschien had je hem moeten vertellen wat we in Harry’s broekzak hebben gelezen.’

‘Hoezo?’

‘Nou, om te beginnen hoor je dat zo te doen, en ten tweede weet hij misschien wat elf betekent.’

‘Dat betwijfel ik.’

‘Wanneer gaan we die informatie met anderen delen?’

‘Dat hoeven we niet. Jouw FBI-collega’s zijn zo verdomde briljant dat ze die zelf wel zullen vinden. En als zij het niet doen, dan de staatspolitie wel. En als die het ook niet zien, vragen we gewoon aan Bain Madox wat mad, nuk en elf betekenen.’

‘Misschien zouden we dat sowieso moeten doen. Hij weet het.’

‘Inderdaad, ja… Wacht! Ik heb het!’

Ze draaide zich om op haar stoel. ‘Wat? Weet je wat het betekent?’

‘Ja. Ja, ik weet het. Die andere woorden – mad en nuk – waren duidelijk afkortingen voor Madox en nucleair. Maar elf is een acroniem.’

‘Voor wat?’

‘Voor hoe Harry over Bain Madox dacht – Ellendige Linke Fratsenmaker.’

Ze zakte weer achterover in haar stoel. ‘Klootzak.’

We reden in stilte verder, elk in onze eigen gedachten verzonken. Op een gegeven moment zei Kate: ‘Je hebt natuurlijk wel die groepering genaamd Earth Liberation Front. ELF.’

‘O ja?’

‘Onze afdeling Binnenland gaat daarover.’

‘O ja?’

‘ELF was verantwoordelijk voor wat we ecoterrorisme noemen. Ze hebben bouwprojecten in brand gestoken om land te redden, ze hebben stalen spijkers in bomen geslagen om kettingzagen kapot te maken, en ze hebben bommen tegen de romp van olietankers geplaatst.’

‘Juist. Dus jij denkt dat Madox een nucleair wapen bij de eerstvolgende ELF-bijeenkomst gaat plaatsen?’

‘Ik weet het niet… maar er zou een verband kunnen zijn… ELF… olie… Madox.’

‘Je bent nuke vergeten.’

‘Weet ik… ik probeer alleen maar een verband te vinden, John. Help me liever.’

‘Ik denk niet dat meneer Bain Madox, die beweert dat hij heeft meegeholpen de Sovjet-Unie te verslaan, zich nu verlaagt tot het bestrijden van een handvol boompraters en vrouwen met ongeschoren benen.’

Ze was enkele seconden stil en zei toen: ‘Nou ja, het is in ieder geval beter dan Ellendige Linke Fratsenmaker.’

‘Nauwelijks.’

Af en toe gleed er een wolk voor de fel oranje halvemaan, en bladeren dwarrelden in het licht van de koplampen.

We bevonden ons nog steeds in het nationale park, maar dit gebied leek een mengeling van openbaar en privaat bezit en langs de weg lagen hier en daar huizen. Ik zag een hoop borden met seizoensaanbiedingen op de gazons – maïskolven, pompoenen en meer van die zaken. Er waren ook wat Halloween-borden – heksen, geraamtes, vampiers en andere griezelaanbiedingen. De herfst was van een sombere schoonheid en een heerlijke grimmigheid.

Ik vroeg aan Kate: ‘Hou jij van de herfst?’

‘Nee. De herfst is duisternis en dood. Ik houd meer van het voorjaar.’

‘Ik vind de herfst wel prettig. Heb ik hulp nodig?’

‘Ja, maar dat wist je al.’

‘Wat je zegt. Hé, ik heb op de middelbare school een gedicht geleerd. Wil je het horen?’

‘Ja hoor.’

‘Oké…’ Ik schraapte mijn keel en reciteerde uit mijn hoofd: ‘Nu is het herfst, vallend fruit en de lange reis naar vergetelheid… Heb je je dodenschip al gebouwd, o, heb je dat al gedaan?’

Ze zweeg even en zei toen: ‘Dat is wel heel morbide.’

‘Ik vind het mooi.’

‘Ga in therapie als we terug zijn.’

We reden in stilte verder en Kate zette de radio aan, die op een country-and-westernstation stond. Een of andere boerenmeid met een snik in haar stem zong: ‘Hoe kan ik je missen als je niet weggaat?’

Ik zei: ‘Heb je er bezwaar tegen om hem weer uit te zetten? Ik probeer na te denken.’

Ze gaf geen antwoord.

‘Kate? Schatje? Hallo?’

‘John… radiocommunicatie.’

‘Wat zeg je daar?’

‘Je hebt UHF – de ultrakortegolf – VLF – de langegolf… enzovoort. Is er ook niet een extreem lage frequentie? ELF?’

‘Goeie hemel.’ Ik keek haar aan. ‘Dat is – dat is wat ik me probeerde te herinneren. Radioantennes op Custer Hill…’

‘Denk jij dat dit betekent dat Madox met iemand communiceert op een ELF-frequentie?’

‘Ja… ik denk dat Harry wilde zeggen: stem af op ELF.’

‘Maar waarom ELF? Wie gebruikt de ELF-band? Het leger? De luchtvaart?’

‘Ik weet het echt niet. Maar wie hem ook gebruikt, hij kan worden afgeluisterd.’

Ze merkte op: ‘Ik weet zeker dat als Madox zendt en ontvangt, hij dat niet open en bloot doet. Hij zal ongetwijfeld stemvervorming en codes gebruiken.’

‘Dat denk ik ook, maar de NSA zou die codes moeten kunnen kraken.’

‘Met wie zou hij communiceren en waarom?’

‘Ik weet het niet. Ondertussen zullen we meer te weten moeten zien te komen over ELF-radiogolven. Hé, misschien is dat de reden dat iedereen hier zo raar overkomt. ELF-golven. Ik hoor nu ook stemmen in mijn hoofd. Iemand zegt dat ik Tom Walsh moet vermoorden.’

‘Dat is niet grappig, John.’

We reden verder door de donkere nacht en toen zei ik: ‘Bain Madox, nucleair, extreem lage frequentie. Ik denk dat alles wat we moeten weten in die woorden besloten ligt.’

‘Ik hoop het. Veel anders hebben we niet.’

Ik opperde: ‘Waarom gaan we niet naar de Custer Hill Club en martelen we Madox net zolang tot hij het ons vertelt?’

‘Ik betwijfel of de directeur van de FBI dat goed zou keuren.’

‘Nee, ik meen het. Wat als die klootzak een of andere nucleaire toestand aan het plannen is? Dat zou toch wel rechtvaardigen dat ik hem in elkaar ram tot hij praat?’

‘Het is dat “wat als” dat me dwarszit. En zelfs al wisten we met negenennegentig procent zekerheid… dat soort dingen doen we gewoon niet. We doen dat niet.’

‘Dat doen we wel. De volgende keer dat we worden aangevallen vooral als het een nucleaire aanval is – gaan we echt de mogelijke verdachten wel degelijk in elkaar rammen.’

‘Mijn god, ik hoop niet dat het ooit zover komt.’ Ze zweeg even en zei toen: ‘We moeten alles melden wat we gehoord hebben, en ook onze eigen theorietjes. Laat het Bureau het van nu af aan maar overnemen.’ Ze voegde eraan toe: ‘We hoeven dit niet alleen te dragen.’

‘Oké… maar we hebben nog wat tijd nodig om ons verhaal te perfectioneren.’

‘Ja, nou ja, goed… laten we zeggen dat we morgenavond om deze tijd naar Tom Walsh gaan met wat we dan hebben. Mee eens?’

Ik vertrouwde Walsh niet langer, dus dacht ik erover de regels wat naar mijn hand te zetten en direct naar mijn NYPD-chef bij de Task Force, hoofdinspecteur Paresi, te gaan.

‘John?’

‘We hebben een week,’ bracht ik haar in herinnering.

‘John, we weten niet of de planeet nog wel een week heeft.’ Interessant punt. Ik zei: ‘Laten we eerst maar eens kijken wat er morgen gebeurt.’